คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : รอยสักปะทะรอยสัก (พาร์ทไอศูรย์)
รอยสัปะทะรอยสั
ผมไม่ิว่าแม่ผมะให้เบลล์มาหาผมและ่วยผมูแลูเิ้ล ไอ้ธีร์เยบอว่าแม่อยาไ้ลูสะใภ้อย่าเบลล์ผมเื่อแล้ว เมื่อเ้าผมโทรไปหาแม่ แม่บอว่าเบลล์ทำะหน้าที่แม่ที่ีไ้ ลอให้ผมูเาไป่อน ถ้าเิปิ้ๆันแม่ผม็ะยินีและผม็ปิเสธท่านไป เพราะผมพอแล้ว ผมเอนที่ผมอยาเอแล้ว....
“เบลล์วันนี้ไม่มีานเหรอ”
“ไม่ะ แล้วพี่ไอศูรย์ละ”
“พี่มีอนึรับ”ผมมอไปที่ประูห้ออภีมหลาย่อหลายรั้ ไม่รู้ว่าะเิอะไรึ้นในนั้นหรือเปล่า เาหายันไปเือบั่วโม ผมวระไปูไหม
“ป๊ะป๋า”
“รับ”
“ูเิ้ลหิวแล้ว”ผมลูบหัวเา่อนะเินไปที่ห้อผมเพื่อเอาโทรศัพท์เพื่อโทรสั่อาหาร แ่นึอีทีผมวระใ่เรื่อนี้เพื่อไปหาภีม
็อ!็อ!ผมเาะห้อสัพัภีมถึออมาเปิประู เามอหน้าผมนิ่ ผมมอเลยไปที่อีนที่ไม่ไ้รับเิ แฟนอภีม เาำลันอนหลับบนเีย ไปอหลับอนอนาไหน
“มีอะไร”
“พูเพราะๆหน่อยไ้ไหม”
“ไม่ำเป็นนิ!”
ึ!ผมันัวภีมเ้ามาในห้อที่แฟนเาหลับอยู่บนเีย ภีมูะใมา เามอไปที่แฟนเาสลับับผม ็อยารู้เหมือนันว่าใรร้ายว่าใร
“ทำอะไรอนายนะ”เสียที่เบาอภีมลอออมา ไม่อยาให้มันรู้นานั้นเลยหรือไ บอเป็นแ่เพื่อน เพื่อนบ้าอะไรโอบเอวแถมแนะนำัวเอว่าเป็นแฟน
“ทำไม ันะวนเล่นู้่อหน้าแฟนนายไ”
“ไอศูรย์!!ินนอนอยู่นั้นนะ แล้วเรื่อ”ผมไม่แร์อะไรทั้นั้นแหละ อนนี้ผมโรธนผมไม่สนใใรหน้าไหน
“เหรอไ้”ผมับมือสอ้าเ้าไปที่ำแพ ภีมนิ่วหน้าแสวามเ็บนผม้อเพลามือที่บีบเาล ภีมูะโรธัริมฝีปาัวเอ่มอารม์ัวเอ
“หมายถึ!!”
“ไอ้ภีมมม”ผมเ้ัวออเมื่อเสียอภีมทำให้ินที่นอนอยู่บนเียบิไปมาราเสียภีมที่ไปัใเาอนนอน ินมอผม่อนะระโเ้ัวยิ้มให้ผม
“....”
“ภีมที่รั”เาเินมาที่ผมและภีมเาโอบไหล่ภีม สายาผมอนนี้ไม่ไ้เป็นมิรับเาเท่าไหร่ “ุไอศูรย์มีอะไรับภีมเหรอรับ”
“ูเิ้ลหิวนะรับ ผมอยาะอัวแฟนุสัรู่”
“โอ๊ะ...ผม็หิวเหมือนัน ภีม้าินอยาินอาหารฝีมือภีมั”ผมมอรอยยิ้มภีมที่ยิ้มส่ไปให้ิน นี้ผมสามารถไล่แที่ไม่ไ้รับเิไปาห้อไ้ไหม
“รอแปปนะรับ ผมทำใหู้เิ้ลทาน่อน ินนอนรอภีมแปปนะ”
“รับ”ผม้อทัู้่ ำมือแน่นพยายามระับอารม์ที่เือพล่ามอนนี้ ผมรู้ว่าผมไม่มีสิทธิในัวเา แ่ผม็อยาให้เาแร์ผมบ้า เามาทำให้ผมิถึเาลอเวลาบับใร็ไปไม่รอเพราะเา แล้วเามายิ้มหน้าระเรื่อับผู้ายนอื่นเนี่ยนะ
“อัวนะรับ”
“เี๋ยว!”ภีมทัผมที่ำลัเินออไป
“นายับุเบลล์ะทาน้วยไหม”
“ถ้าไม่เือร้อนมา็อ้วยละัน”นี้ผมเป็นอะไร ทำไม้อเหวี่ยเา้วย ผมเินออมาหลีเลี่ยารสนทนาับทัู้่ อนนี้ผมอารม์ไม่ีรับ เบลล์ส่ยิ้มมาให้ผม
“รอแปปนะูเิ้ลพี่ภีมเาะทำอาหารให้ทาน”
“รับ”
ผมมอภีมที่วุ่นวายอยู่ในรัว โยมีินแฟนหนุ่มที่ทนรอในห้อไม่ไหววนเวียนเป็นผีามิัวอภีม ผมเห็นภีมป้อนอาหารให้ินิม้วย ผม้อระับอารม์ทุรั้เพราะเบลล์ยัอยู่ ถ้าอยู่ับภีมสอ่อสอผมะทำให้เารู้ว่าไม่วรยั่วโมโหผม
“อาหารเสร็แล้วรับ ฝีมือแฟนผมน่าินมา”
“ผมหิวแล้วววว”
“มาเลยูเิ้ลเี๋ยวพี่ินพาไปที่โ๊ะ ปายยยย”
“เย้!!”เ้าทาลูผมหรือไ ผมยิ้มให้เบลล์พาเธอไปที่โ๊ะอาหาร ภีมเ่เรื่อทำอาหารริๆ มันน่าินมาผมไม่เยไ้ทานอาหารที่ใ้ห้อรัวผมทำเลย
“เบลล์ไม่ทานเผ็ใ่ไหมรับ”
“พี่ไอศูรย์รู้ใเบลล์ั”
“ทานนี้”ผมัอาหารที่ไม่เผ็ให้เบลล์
“ภีม ลอทาน เฮ้ย...”ผมเห็นินรีบพยายามัอาหารที่ไลัวเาให้ภีมที่นั่ไล แ่ระยะารเอื้อมมันไลและวามรีบร้อนอเา ้อนที่ัอาหารีและลอยัวเ้ามาหาผม เสื้อที่ผมใส่อยู่เปื้อนเ็มไป้วยเศษอาหาร
“ไอ้ิน ทำบ้าอะไรเนี่ย”
“พูเพราะๆับแฟนหน่อยสิ ุไอศูรย์อโทษนะรับ”ินหันไปุภีม่อนะส่สายารู้สึผิมาให้ผม
“พี่ไอศูรย์ลุ่อนะ”เบลล์เินมาปลระุมเสื้อที่ผมใส่อยู่ ผมอึ้อยู่เหมือนันแ่็ยอมให้เาถอเสื้อให้
“หุ่นีมาเลยนะรับ”
“เียบไ้แล้วิน”ผมมอภีมที่ส่สายาุๆไปให้แฟนเา อผมับเาห้ามถอเสื้อผ้านอห้อแ่มันเป็นอุบัิเหุนะรับะมาทำหน้าเือผมทำไม
“ป๊ะป๋าโป้”
“ผมอัวไปเ็เศษอาหาร่อนนะรับ เบลล์ทาน่อเถอะรับ เี๋ยวพี่ัารเอ”ผมับมือเาที่ำลัเอาผ้ามาเ็เศษอาหารที่เปื้อนไปถึหน้าอผมอาหารที่ร้อนทำเอาผิวผมแไปหมเลย
ผมัารราบอาหารเ็ัวผม่อนะเินออมา้านอ ูเหมือนพวเาเริ่มอิ่ม ภีมยันั่อยู่ที่โ๊ะอาหาร่าานอื่นที่เินไปนั่ที่โฟาเพื่อูหนั
“ทาน่อหรือเปล่า”
“ไม่อิ่มแล้ว”
“ั้นันเ็บแล้วนะ”
“อืม”ผมเินไป่วยเาเ็บอาหารบนโ๊ะ ินวิ่มา่วย ผมส่ายหน้าให้เบลล์เพื่อให้เาูแลูเิ้ลไป ผมถือานไปที่ห้อรัวาม้วยภีม ส่วนินไม่ไ้ถืออะไรมารับแ่พยายามเินามภีมมาทุที
“รอยสัอุไอศูรย์โรเท่ห์เลยนะรับ”
“รับ ผมสัั้แ่มัธยม”
“อ่าๆ ภีมเล่าให้ฟัว่าุับเาเยเป็นเพื่อนัน”
“ินลับบ้านไหม”
“รับ เราเป็นเพื่อนัน ไม่่อยสนิทมาหรอรับ เาเป็นนเียบๆ”ผมมอภีมที่ำลัล้าานอยู่
“อนแรเา็เียบับผมรับ แ่ผมอาศัยวามแฟรนลี่อผม เาเลยล้าพูล้าุยมาึ้น”
“รับ สสัยผม้ออำแนะนำาุ”
“อ่าๆ ผม็สันะรับ ุไอศูรย์อยาูไหม”
“รูปอะไรรับ”
“นี้ๆ”เาปลระุมัวเอเผยรอยสัรูปสิโที่ใ้ราวนมยาวลไป “เ็บมาเลย หมาป่าุนี้สวยมาเลยนะรับ”
“รับ ผมวาเอ”
“โห้!!โรเท่ห์ อยาเห็นอภีมไหมรับ”
“หืม?”
“ห้าๆเี๋ยวผมเปิใหู้”ภีมูะใถอยหลัรูแ่โนินับไว้ มือที่เปื้อนฟอทำให้เาัืนไม่ไ้ ผม็อยารู้ว่าเาสัอะไร
“นี้ไ ห้าๆ”ผมมอนิ้วหนาที่ิ้มไปที่หัวไหล่ที่มีปานรูปหัวใสีแอยู่บนผิวาวเนียนนั้น
“นั้นปานูป่ะ”ภีมูะหัวเสียเพราะินถอระุมเาออหมเผยให้เห็นร่าายอภีมเ่นหราออมา ภีมรีบล้ามือและิระุมลับไปเป็นเหมือนเิม
“บอแล้วไห้ามพูำหยาบ”
“ลับบ้านไปไ้แหละ”
“โห้ ที่รั”
“ไปไ้แล้วไอ้ิน!!!”ผมมอหน้าที่ยิ้มร่าอบใอิน เาลูบหัวภีม่อนะระิบบาอย่านภีมหน้าแ ภีมพยายามะีินแ่เา็หนีทัน
“ผมไป่อนนะรับุไอศูรย์ ุหล่อเหมือนในทีวีเลย”
“อบุรับ”ผมมอินที่ออไป ภีมหันไปสนใับานที่ล้า้าไว้ ถึั้นไหนันแล้วถึไ้รู้ว่าภีมมีปานรูปหัวใบนไหล่นั้น ทำไมผมถึรู้สึโมโหแหละ
“ะ้ออีนานไหม O////O”
ความคิดเห็น