คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ความบังเอิญหรือพรหมลิขิต 2
วามบัเอิหรือพรหมลิิ 2 โฟร์ทบีม
“นัศึษาบีม บารมี วศ์พิพัน์ มาพบอาารย์หน้าห้อหน่อย”ผมสะุ้นิหน่อยที่อาารย์เรียื่อผม ิทมอผมเลิิ้วแสอาารออมาอย่าสสัยว่าผมไปทำอะไรหรือเปล่า เพราะอาารย์ไม่ไ้เรียให้ผมไปทำโทย์อะไรหน้าห้อหรอ เพราะอาารย์พึ่เ้ามาสอนไ้ไม่ถึนาที้วย้ำ
“ะรับบ”ผมลุึ้นสายาเพื่อนๆในห้อมอผมเป็นุเียว และผม็เริ่มปะิปะ่อเรื่อไ้เมื่อเห็นร่าสูสุหล่อเฮว้าะผมเินเปิประูเ้ามาอย่ามาเ้ม
“ไปับพี่เานะ”
“ไปไหนรับ”ไม่ไ้พาเราไป่าหมส้วมหรอนะ น่าาที่นิ่เียบไม่แสอาารอะไรแทบทำให้ผมหยุหายใ ไม่ใ่เพราะวามหล่อเาหลี แ่เป็นแววาและรอยยิ้มอปีศาที่เผยออมาบนใบหน้าอันหล่อเหลานั้น
“ามมา ไ้เวลาลโทษพวผิระเบียบแล้ว”
“ToT”ผมมอไปยัเพื่อนรัที่อนนี้ไ้แ่โบมือหอย ๆ มาทาผม ือ ผมิว่าเาะทำโทษอนประุมในที่ที่มีนเยอะเพื่อวามปลอภัยถ้าเาทำอะไรรุนแร็มีเพื่อนรัผม่วยไ้ แ่นี้พี่แเล่นพาผมไปยัรถหรูันาวแล้วยััวผมที่ัืนเ้าไปนั่้านับและับออไปาะอย่ารวเร็ว ะพาผมไปไหนเนี่ยยยยยย
“อ่า…เ้าใละ เี๋ยวูเ้าไป ใล้ถึแหละ”เาทีุ่ยโทรศัพท์ับใรไม่รู้่อนะวาสายไม่พูอะไรั้แ่ับรถออมาทำให้ใผมเ้นไม่หยุลอเวลาเลยรับ
พี่ป่าเลี้ยวรถอหน้าะวิศวะ ่อนะเอื้อมัวไปเบาะหลัหยิบล่อยาและโยนลบนัผม ผมมออย่าวยโยไม่ล้าพูอะไรออไป
“ลไปิ นั่สิเบาะูไหมรับ”
ผมนี้อธิบายหน้าอนนี้ผมไม่ถูเลย ลามา ไล่ล แล้วือในมือือล่อยา ะลโทษอะไรผมรับเนี่ย แล้วผมะ้อไปทาไหนอย่าไ ่อนที่หัวสมอะำนวอะไร่า ๆ นา ไปมาว่านี้ ไอุ้พี่ป่า็เินลารถเินรมาหาผมแล้ว็ลาอผมเ้าหอประุมอะวิศวะรับ ป้ายนาให่บ่บอให้ผมรู้ัวเลยว่าผมโนลามาะวิศวะ
“เ้าไป”ผมมอประูหอประุม้านหลัที่พี่แพาเินอ้อมมาโยประูหน้า็ไม่ไปเ้า เพราะเหุผลือให้ผมลำบาหรือเปล่า เพราะอนทาเ้ามา้านหลัอหอประุมนี้มันทุลัทุเลมา
“อ้าว…ไอ้เฮว้าอะ”พี่ป่าเริ่มทัทายนที่นั่รออยู่
“อยู่ับรุ่นน้อว้าอยู่ ่วยหน่อยพวูไม่อยาให้เป็นเรื่อ”
“เออรับ ไหนพวที่บอ”
“นอนอยู่ห้อโน่น”
ไอ้พี่ป่าเินลาอผมไป่อ ใบหน้าอเพื่อนวิศวะอพี่ป่าไม่สู้ีนั เหมือนะเิเรื่อไม่ีในะ ่อนะไ้เอ๋ยอะไรออไปผม็พบสาเหุที่ผม้อพล่อยาแล้วและโนลามาไลยันนี้ ผู้ายเือบสี่ห้านนั่หน้าสล ใบหน้ามีรอยพ้ำและเลือไหลไปหม เสื้อถูถอออเพราะเปื้อนเลือ
“เล่นหนัเหมือนันนะพววิศวะเนี่ย เอาไอ้บีมทำแผลให้พวนี้หน่อย”
“ผมหรอ?”
“เออรับ แล้วะให้ลาุมึมาเพราะอะไรอี”
“อ้อ…รับ”ผมมอูนที่อาารหนัสุ่อนะเินไปหาและยิ้มให้อย่าเป็นมิร ผมพอมีประสบาร์้านารรัษานปวอยู่บ้า ือพ่อผมเป็นนให่นโหรือเาเรียันว่ามาเฟียนะรับ แ่ผมไม่่อยอยาะยอมรับเพราะพ่อผมทำธุริถู้อามหมาย วันไหนลูน้อพ่อเ็บผม็ะอาสาไป่วยทำแผลให้เารับ ผมรัที่ะูแลนที่ำลัเ็บ ผมมอไปยัผู้ายรหน้า่อนะยิ้มใหู้ใีที่สุแ่เาะเป็นมิรไหมนั้นไม่ทราบเพราะูท่าะเ็บมา ีที่ในห้อมีอุปร์พร้อม ผมเินไปรอน้ำใส่ะละมัพร้อมผ้าุบน้ำเ็ราบเลือออให้ผู้ายรหน้า
“เ็บ็บอผมไ้นะรับ”
“ะรับ -\\-” ผมพยายามทำให้เบามือที่สุ ่อนะทยอยทำแผลให้ทีละนนนสุท้ายที่ไม่เ็บมานั แ่็้อทาแผลเพื่อป้อันเื้อโร
“รับ เี๋ยวพี่ไป”
“เออ ไอ้บีมฝาูแลไป่อนนะ เี๋ยวมารับ รอเนี่ยห้ามนี้ลับ่อน ถ้ามาแล้วไม่เห็นมึโนแบบเี๋ยวับพวนี้แน่”ไอ้พี่ป่าาโทษี้นิ้ว่อนะเินออไปาห้อ ทิ้ให้ผมหน้าเหวอมอผู้ายในห้ออย่าไม่รู้ะทำอย่าไร
“พวมึอะทำเสร็แล้ว ็ลับบ้านไปพัผ่อนไ้เลย พวูไม่ยอมให้พวมึเ็บฟรีหรอ ไปไป”รุ่นพี่วิศวะเินเ้ามาบอ่อนะทั้หมยเว้นผมลุยมือไหว้พี่เาแล้วเินออไปาห้อ
“ส่วนน้อ็รอไอ้ป่าที่นี้แหละ มันไปหาเมียมันเี๋ยวมัน็มา ึนิเทศนี้เอ”
“อ่า…รับ”ผมพยัหน้า ไอ้พี่ป่านะไอ้พี่ป่า ทิ้ันไ้ลอ ผมบ่นในใมือ็พาลเ็บอุปร์ทำวามสะอาพื้นที่ให้สะอาและี ่อนะไ้ยินเสียแวว วามอยารู้อยาเห็นมันเลยบัเิ เท้าบาเินามเสียทีุ่้นเยไปามทาที่ป้ายเียนบอ ‘้านหน้าเวที’
“รุ่นน้อปี1ทุนออไปไ้!!!!”ผมเปิประูที่้านหน้าเป็นเวทีนาให่และมีพื้นที่หอประุมว้ายาวไปนสุทา มีรุ่นพี่ยืนล้อมรุ่นน้อที่อนนี้ำลัทยอยเินออไปใบหน้าอแ่ละนสลและเียบันมา ผู้หิบานถึับร้อไห้ออมาอนที่ำลัเินออไปนอห้อประุม
“ปี2!!!ทั้หมนั่แทนปี1 พวมึล็อประูให้หม้วย!!”ใบหน้าทีุ่้นเย ทำให้ผมใเ้นรัว มือหนาเท้าสะเอวไม่มีรอยยิ้มที่อ่อนโยนที่เยเห็นใบหน้าที่นิ่นหน้าลัว น้ำเสียเ้มและะเบ็เสียั้อไปทั่วหอประุม
“โฟร์ทใเย็นๆนะ”สาวสวยเินเ้ามาลูบไหล่หนาที่อนนี้มีแ่วามนิ่ นิ่แบบน่าลัวนพี่สาวที่เ้ามาห้ามปรามถอยออไป ไม่มีเสียอะไรเล็ลอออมารุ่นพี่ปี2้มหน้า้มา เริ่มมีนสั่นและสะอื้นออมาในลุ่มที่นั่อยู่อย่าเียบๆ โยมีรุ่นพี่ประบทุ้าน
“พี่ป่าอยู่ไหนเนี่ย ผมอยาออไปาที่นี้!”
ความคิดเห็น