คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เมื่อถึงทางตัน(พาร์ทมีตัง)
เมื่อถึทาัน
หลัาที่ผมยเท้าามอผมยันนายอมทัพนั้นไป ีวิผม็เ้าสู่สรามโลรั้แรในีวิผม
ผมรู้ไ้ทันทีว่าไอ้แ็ลูิเฟอร์หรือF4ปลอมเนี่ยมีอิทธิพลมาริๆในมหาลัยวิทยาลัยนี้
วันนี้ทั้วันผมโนเพื่อนในห้อเมินและไมุ่ยไม่ยุ่เี่ยวแถมยั้อะแล้ผมลอเวลา
ทั้ปาระาษใส่หัว ฟ้ออาารย์ว่าผมหลับ และอื่นๆอีมามาย
เ๋าพยายามะ่วยผมแ่เา็โนลูหลไป้วยนเาระเบิะวามวยับเพื่อนในห้อเพราะผม
“ะไปไหนมีั”
“เ้าห้อน้ำ”เ๋าทัผมเมื่อเห็นผมำลัลุาที่ โยมีสายาไม่เป็นมิรส่มาให้ผมไม่วาา
ะเลียะแ้นอะไรันนานี้รับ!!
“ันไปเป็นเพื่อน”
“ไม่้อๆันไปเอไ้”ผมโบมือห้ามเินออไปออาารย์ที่ำลันั่รวาน
เมื่อผมไ้รับอนุาเรียบร้อย็เินไปทาห้อน้ำทันที
ในห้อน้ำมีเพียผมวามเียบทำให้ผมรู้ว่าไม่มีใรอยู่ับผมเลย
ผมรีบทำธุระส่วนัว มือที่ำลัสวมาเหยุะัมอไปที่เาแปลที่อยู่้านหลั
“อุ้บ!!”ผมโนผู้ายสี่ห้านปิปา
ับแน ับา
พยายามะลััวผมออไปาห้อน้ำผมิ้นไ้สัพัอยู่ๆโลมัน็หมุนิ้วอาะเป็นเพราะลิ่นสารเมีที่มันิอยู่ในผ้าเ็หน้าที่พวมันปิปา
ปิมูผม็ไ้
แล้วผม็...............zZzzzZ
“เห้ย...เรียมล้อยัพวมึอ้ะ!!”
“O_<”อ่ะ...เสียอะไร
“มึไปแ้ผ้ามันิ!!”
“>_<”
“เห้ย...มันื่นแล้ว!!”ผมยี้ามอูเหล่าุนัศึษาที่ล้อมรอบัวผม
พวมันิะทำอะไรผมเนี่ย!!!
“O_O!!ปล่อยนะโว้ย!!”
“หุบปา เอาอะไรมายัปามันิ!!”
“ับ!!”
“อ๊า!!!มันัู”
“ปล่อย!!ไอ้พวเลว!!”
“หุบปา โอ้ย...!!ับเท้ามันิ”ร่าายผมเริ่มถูับ้วยนสี่ห้านแรที่แทบะไม่มีทำผมเริ่มลัว
แรบีบและบรรยาาศมืๆอห้อแปลอี มันเินไปแล้วริๆ
“อ่อยยยอะอะอะ”
“เียบ!!ไอ้หน้าอ่อน เล่นับใรไม่เล่น รนหาที่ริๆ!!”
“ทำไับมัน่อละ”
“แ้ผ้ามันิรออะไร”
“อ่ายยยยยยยยยยยยยยย!!!!”
พรึบ!!ี!!ผมไ้แ่ิ้นไปมาแสแฟลาล้อถูส่อมาทาผมนผม้อหลบสายา
พวมันเริ่มีเสื้อและปลเ็มัผมรวมทั้าเนัศึษาผมอี
“ฮึ..ฮือ”ใระทนไหวรับ
“อ่อนแอแ่เสือปาี สมวร!! พวมึเสร็ยั!!”
“แม่โราวอ้ะ...”มือหนาอใรบานเริ่มลูบไปทั่วท้อและแผ่นอผม
ผมทั้หลบทั้พยายามพลิัวมัน็ไม่เป็นผล อนนี้ผมเหลือบ็อเอร์ัวเียว
ผมร้อไห้ไม่ใ่เพราะลัวแ่ผมแ้นที่ทำอะไรพวมันไม่ไ้ั้หา!!
“เล่นับมันอีสัหน่อยไหม”
“มึะเล่นอะไร?”ผมมอพวมันที่ำลัปรึษาัน
“หุ่นแม่น่ามาอ้ะ...”
“ไอ้เี้ย!!”
“หรือพวมึไม่ิเหมือนู...?”
“……”ทุนเียบมอมาที่ผมนเียว ไม่นะพวมันิบ้าอะไรัน
มันไม่ใ่เรื่อเล่นๆที่พวมันะเอาแล้ผมแบบนี้นะ
“อึ...อ่า...อ่ายยย!”ผมพยายามันมือที่ปิปาออ
พยายามอร้อพวมัน
“มึเื่อู
มันโนไปรั้เียวมันลาออแน่และุัยูและเพื่อนะ้อมีวามสุ
มีราวัลให้พวเรา ไม่น่าสนเหรอ ไ้วามยย่อแถมยัไ้”ไอ้น้นิลูบไล่ไปทั่วัวผม
“ั้นมึ่อน ูไปู้นทา้านอ”
“^^”
“อย่านะเว้ย!!”พวมันปล่อยให้อยู่ับน้นิเรื่อทั้หมโยที่มันับแนผมไว้
“เห้ย...้อมีนถ่ายลิป้วยิ!!”ผมมอไอ้พวที่ำลัเินออไปที่ยืนสบหน้าประู
พวมันหันมาสีหน้าูไม่ีนั
“ให้ัน่วยไหม?”
“ุอมทัพ!!”
“ฮึ....ฮือ”
“ันถามว่าให้ัน่วยถ่ายให้ไหม”
“โอ๊ะ!!อย่าีว่ารับ ปล่อยให้เป็นหน้าที่พวเราเถอะ!”
“เหรอ...”นายอมทัพมอผมสลับับไอ้บ้าหื่นามที่มันะปล้ำผม
สายาที่นิ่ทำผมใฮวบทันที นายนั้นำลัะเินหนีไป้วยไม่มีอะไรเิึ้นเหรอ
“ฮึ..่วย้วย”
“หุบปา!!!”ไอ้บ้ารหน้าเอามือบีบแ้มผมนผม้อนิ่วหน้า้วยวามเ็บ
“......”ผมมอนายอมทัพที่หันลับมาู
“ิว่าุอมทัพเพื่อนอุัยูะ่วยเหรอ!!ปล่อยเป็นหน้าที่ผมเถอะรับ ุอมทัพอาารเ็บอทำไมมันสปรมานะรับ
ออไป้านอเถอะ”
“ำอบ?”
“???”
“บอมา ัน้อารำอบ”นายอมทัพมอหน้าผมนิ่
ถ้าผมยัยืนยันที่ะไม่ยอมบับเาผม็ะโนพวนี้มัน...
“เป็นอะไรไปรับุอมทัพ”
“ันไม่เสียเวลามานับ1-5หรอนะ โอเ..ถ้าั้นอให้สนุ”
“ฮึ...็ไ้...”
“???”
“่วยัน่อน”
“ออไป!!”นายอมทัพหันไปเล่นานนที่ร่อมัวผมและเพื่อนๆมันอีสี่ห้านที่ยืนอยู่้านอ
พวมันเริ่มและมอหน้าันสลับไปมา
“ุอมทัพ??”
“เอาล้อว่าไว้แล้ว็ออไปให้หม อย่าให้ันพู้ำ!!”
“อ่ะ...รับ”มือที่ถูับานที่ร่อมถูปล่อยเป็นอิสระ
ผมเ้ัวึ้นมอพวมันที่ระัระายออไปาห้อทิ้ไว้ับวามเียบอผมและนายอมทัพที่ยืนมออยู่รหน้า
“เลว!”
“....”
“ั่ว!!”
“....”
“พวนายมันไม่ใ่น!!”ผมยืนี้หน้า่าไอ้นรหน้าพร้อมน้ำาที่มันอัอั้นไว้มานาน
นอย่าพวนี้ไม่แร์ำร้อออใร
แ่ิว่าัวเอเป็นให่็ทำทุอย่า่มนอื่นให้่ำเพื่อเหยียบัวเอให้สู
“ันยื่น้อเสนอนายแล้ว”
“ันะไม่เป็นอะไรับนายทั้นั้นแหละ!!”
“...เหรอ”นายอมทัพ้มลไปเ็บล่อและหันมา้อผม
ผมลืมไปเลยว่ามีลิปผมโนปลเสื้อผ้าอยู่ในล้อนั้น
“.....”
“็แล้วแ่นะ ันไม่อบู่ พรุ่นี้วันหยุไปบ้านัน ถ้าไม่ไปันะามเ้าอล้อัวนี้มาัารนายพร้อมส่่อลิปนายไปทั่วมหาลัย”
“ฮึ...เลว”
“แล้วำอบ”
“ไม่!!”
“ั้น็ลา่อน...”มีันาย...
“เี๋ยว!!...็ไ้”
“็แ่นั้น”นายอมทัพทำท่าะเินออไป
ผมรีบไปึเสื้อเาไว้แน่น เามอผม้วยสายาว่าเปล่า เย็นา!! นนิสัยเสีย!!
“นายะปล่อยให้แฟนนายเินออไปามหาลัยสภาพนี้เหรอ”นายอมทัพไล่มอั้แ่เท้าผมเลื่อนมาเรื่อยๆนเราสบสายาัน
และผมว่าผมใสั่น
“ไ้...แ่มี้อแรเปลี่ยน”
“อะไร”
“ันไม่ำเป็น้อบอให้นายรู้..”เาเินเ้ามาใล้ผม
นผมถอยหนียาวมาิำแพแถวนี้ มือหนาปลระุมเสื้อัวเอออนเผยให้เห็นิแพ็และล้ามที่ผู้ายส่วนมา้อมีแ่ผมนั้นไม่มี
เาถอมันออาัวและสวมมันให้ผม
ึ..ึ..ึ....ทำไมผมรู้สึร้อนไปทั่วัวแบบนี้
นายอมทัพยื่นหน้าเ้ามาใล้ผมเรื่อยๆและเรื่อยๆนลมหายใรอยู่ที่พวแ้มอผม
หมับ!!๊วบ!!มือผมพยายามันัวเาออเมื่อสัมผัสนิ่มอริมฝีปาอเาแนบิและูรลำออผมและไม่ใ่แ่รั้เียว
เาเริ่มยับไปมาทั่วบริเวออผม
“อึ..อื้อ”
“ันไม่ไ้ะทำอะไรนาย ไม่้อทำท่าะร้อหรอ”
“ปล่อย!!”
“อีนิเียวนะ”
“ไม่!!!”
๊วบบบบ!!ผมหลับาปี้เมื่อเาโน้มัวลมาัที่ออผมอี้า
ใที่มันเ้นแรเริ่มแรึ้นแรึ้น มือผมล้าและไร้เรื่ยวแรไปหม
“ไปไ้แล้ว”
“อ่า..>////<แล้วาเละ”
“เสื้อันัวเียว็ปิมิไปถึหัวเ่านายละ”
“แล้วนายะโป้ท่อนบนแบบนี้เหรอ”
“ถามมา!!”นายอมทัพับผมึออาห้อทามืๆเริ่มมีแสสาส่อเ้ามาเมื่อเราำลัเินไปามทาเินทีู่เ่าและร้ามีอมามายอรวมันเป็นั้นๆและเมื่อเราเินมาอยู่หน้าอาารนที่อยู่บริเวใล้ๆ็เริ่มับ้อที่เราสอน
“เินไปอีหน่อย็ถึ ันให้นรถับรถมารับแล้ว”
“ะไปไหน”
“สภาพแบบนี้ะไปนั่เรียน่อหรือไ”เราเินลัสนามห้าที่มีนัศึษาำลัเะบอลวิ่เล่น
มีนที่หันไประิบระาบ บานยโทรศัพท์ึ้นมาถ่ายเราสอ
“นายไม่อายหรือลัวโนเาเ้าใผิเหรอ”
“ะลัวทำไม ในเมื่อเราเป็นแฟนันแล้ว!!”
“แฟนหลอๆ!!แล้วันิว่าไม่มีใรเื่อพวเราหรอ!!”
“เี๋ยว็รู้ว่าเื่อไม่เื่อ เินเร็วๆหน่อย าสั้นเอ้ย!”
“แหม่...ไอ้นายาว”
“…..”
“พาันลับบ้าน็ไ้นะ ไม่้อไปบ้านนายหรอ”
“ไม่...พรุ่นี้นาย้อไปบ้านัน ะไ้เรียนรู้ทา”
“แ่...”
“เลิพูไ้ไหม ันรำา”ผมโนึระาไปามทานถึรถันสวยเายัผมเ้าไปในรถพร้อมๆับที่เาเอาัวเอเ้ามา้วย
“ุอมทัพ”
“ันะพาแฟนลับบ้าน นายมีปัหาอะไรไหม”
“อ้ะ..รับ”
“ไป่อที่บ้านแล้วัน...ที่รั”
“่ออะไร...แล้วไอ้ที่...อุ้บ!!”ผมโนไอ้บ้าอมทัพปิปาแน่น
นับรถมอและยิ้มออมาและถ้าผมสัเไม่ผิเามอที่บริเวอผม้วย มอหลายรอบมา
อผมมีอะไรเหรอรับ??
ความคิดเห็น