คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Comeback (การกลับมาของบุคคลที่ถูกลืม) [100%]
Comeback การกลับมาของบุคคลที่ถูกลืม
โกคุเทระพาร์ท (๕๙,๑)
นับตั้งแต่ที่วองโกเล่ได้ไปบ้านของซาซางาวะมา โกคุเทระ ฮายาโตะก็พบความเปลี่ยนแปลงในตัวของเจ้านายของเขาเป็นอย่างมาก...
อย่างเช่น การที่วองโกเล่ ช่วงนี้ เน้นอีกครั้งว่า ช่วงนี้ ไม่ค่อยออกมาแกล้งชาวบ้านมากเท่าไหร่นัก วันๆเอาแต่ขลุกอยู่กลับ เอ่อ... รูปภาพ...ของซาซางาวะ เคียวโกะ แล้วก็นั่งยิ้มอย่างมีความสุข จนในบางครั้ง เขาเองก็แอบหวั่นใจ พร้อมทั้งคิดไปต่างๆนานาว่า ‘เจ้านายเราเป็นบ้าหรือเปล่า??’ บ้าง ‘เจ้านายเราสติไม่สมประกอบ’บ้าง ‘หรือว่าฮิเบิร์ดแอบเล่นพิษใส่วองโกเล่’ก็มี ซึ่งจากเหตุการณ์ในปัจจุบัน ทำให้มือขวาคนสนิทอย่างโกคุเทระเครียดมาก และสิ่งที่โกคุเทระทำคือ...
“เอ่อ... คุณรีบอร์นครับ...” โทรศัพท์ไปหารีบอร์น...
(อะไร?) เสียงห้วนๆถูกกรอกลงในโทรศัพท์ บ่งบอกถึงอารมณ์ของคนที่อยู่ปลายสายเป็นอย่างมาก...
“คือว่ารุ่นที่ 10...”
(ไม่ ต้อง มา พูด เรื่อง นี้ กับ ฉัน !!)
“อ่า... คุณรีบอร์นครับ...” โกคุเทระเอ่ยยั้งก่อนที่คนที่เขาหวังพึ่งพาจะตัดสายไป ซึ่งแน่นอนว่า...ไม่ทัน
“เอาไงดีวะเนี่ย?”
...
ความเงียบทำให้โกคุเทระคิดได้ แล้วเราจะร้อนใจทำไมเนี่ย? ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ? ว่าแล้วก็เดินออกจากห้องของบุคคลที่เคารพยิ่งชีพไป ก่อนที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา...
‘แอบอู้หน่อย เฮียแกคงไม่ลุกขึ้นมาฟันคอหรอกเนอะ’
หาได้รู้ไม่ว่า... แม้ว่าสึนะของเราจะอยู่ในห้วงภวังค์แห่งความรัก แต่ลางสังหรณ์ของพี่แกไม่ได้มีความรักนะเฮ้ย!
เอวัง โกคุเทระพาร์ทก็จบด้วยประการฉะนี้...
ยามาโมโตะพาร์ท(๘๐,๑)
อากาศอันแสนสบาย สายลมที่ผ่านมือของตนนั้น ทำให้ตัวเองรู้สึกว่า...
ว่า...
“กุกลับมาแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย... จะเอาคืนให้หมดเลยว้อยยยยยยยยยยย...”
ท่าทางจะไม่ได้มีแค่เพียงสึนะที่เปลี่ยนไปแล้วล่ะ...
ร่างสูงโย่งที่ควบตำแหน่งนักดาบแห่งวองโกเล่เดินมาตามถนนเป็นระยะทางใกล้ๆ (แค่ไม่กี่กิโลฯหรอก จากสนามบินมาจนถึงนามิโมริก็ 20 กว่ากิโลฯเอง) สายตาสอดส่ายไปรอบๆทางเดินที่ตนเองกำลังเดินอยู่ ริมฝีปากได้รูปกระตุกยิ้มอยู่บ่อยครั้งเมื่อเจอสิ่งที่น่าสนใจ จนกระทั่งเขาสามารถลากสังขาร(อันใกล้ร่วงโรย) มาอยู่ที่หน้าฐานทัพใต้ดินของวองโกเล่
‘สึนะเอ๊ย! ฉันรักนายนะ แต่ขอโทษเถอะ เพื่อนกัน แกล้งกัน นายบอกว่ามันคือหยอกสินะ ^^+ พอดีฉันอยากจะหยอกนายเสียหน่อย แล้วค่อยมาเล่นกันเหมือนเดิมน่ะ หึหึ’
บางทีฟิคเรื่องนี้อาจจะเข้าโหมดดราม่าแล้วก็ได้...
มั้ง?
(ต่อค่ะ)
“สึนะคูงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง... อยู่หรือเปล่าน่ะ?” ร่างบางผมโทนเปลือกไม้ตะโกนเรียกคนที่อยู่ข้างในด้วยเสียงอันแหลมมมม...บาดหูใจซึ่งบางทีก็ทำให้เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกสงสัย
‘วันๆคุณเธอทำอะไรบ้างเนี่ยนอกจากมาหาเรา เอ๊ะ! หรือว่าหลงเสน่ห์ตูแล้วสินะ ^[]^’
นั่นคือความคิดของคนหลงตัวเอง ช่างเขาเถอะ
“อยู่คร้าบ... นั่นเคียวโกะจังเหรอ?”
“อื้อ... เนี่ย! สึนะคุงออกมานี่เดี๋ยวนี้เลยนะ!” คนที่อยู่ข้างนอกร้องเรียกด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง ซึ่งสามารถกระตุกความกระตือรือร้นของคนที่อยู่ข้างในได้เป็นอย่างดี
“ทำไมเหรอครับ?” ว่าด้วยน้ำเสียงสบายๆ หลังจากกระวีกระวาดออกมาจากบ้านด้วยสภาพอะเนอนาถ
“วันนี้เราไปที่ฐานทัพวองโกเล่มา! เจอยามาโมโตะคุงนอนไม่สบายอยู่หน้าฐานทัพ แถมยังไข้ขึ้นจนเพ้อออกมาด้วย รู้ไหมว่ายามาโมโตะคุงเขาเพ้อว่ายังไง!” กุจะไปรู้ไหม? นี่คือความคิดของใครหลายๆคนสินะ...
“เขาเพ้อว่าสึนะคุงทำร้ายเขาสารพัด! ทั้งข่มขืน(จิตใจ) ตบตี(?) เอาแมลงสาบมาหลอก เอา{น้องเน่า} ของเขาไปเผาทิ้ง ทำร้ายแม้กระทั่งคนใกล้ชิดอย่างน้องเน่า(?) ทำไมสึนะคุงทำแบบนี้ล่ะ!!” เคียวโกะเล่าออกมาด้วยความสงสาร แตกต่างจากสึนะ ที่ตอนนี้...
‘เอ่อ... แน่ใจนะว่ามันเพ้ออ่ะ’
“แต่เรา...” ทันทีที่สึนะกำลังจะพูดอะไรขึ้นมา ก็โดนแม่สาวรักความยุติธรรมอย่างเคียวโกะขัดขึ้นก่อน
“ไม่รู้ล่ะ สึนะคุงต้องไปดูแลยามาโมโตะคุงจนกว่าเค้าจะหายไข้เลยด้วย เพื่อเป็นการไถ่โทษ”
สีหน้าของสึนะตอนนี้ช่างหาที่เปรียบไม่ได้แล้วจริงๆ
ซึ่งในขณะนั้นเอง พิรุณแห่งวองโกเล่กำลังนอนแผ่หลาบนที่นอนสปริงชั้นดีอยู่อย่างสบายใจในฐานทัพแห่งวองโกเล่ ไร้สีหน้าท่าทาง และอาการเจ็บป่วยใดใดทั้งสิ้น ในใจของพิรุณผู้นี่คิดแต่...
‘เพื่อนที่รักของกุจะเป็นยังไงบ้างน้อ? อือ... ขอให้โชคดีมีชัยละกันน้า~ สึนะ’
“ว่าแต่... เคียวโกะจังจะจัดการกับสึนะยังไง? หรือว่า...” ยามาโมโตะเด้งตัวจากที่นอนด้วยความตกใจในความคิดตัวเอง แต่มันก็แค่นั้น... เมื่อ...
“ยา... มา.... โม... โตะ...” เสียงปริศนาลอยกระทบโสตประสาทของอดีตนักเบสบอล เล่นเอาเจ้าตัวผวาขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“ยะ... โย่ว! สึนะ... แค้กๆ เป็นไงบ้างที่ญี่ปุ่น...” ว่ากลับพร้อมด้วยสีหน้าเริงร่า จากการใช้มารยาสาไถยที่แอบก๊อปปี้มาจากเพื่อนรักของเขา เล่นเอาบอสแห่งวองโกเล่หน้าตึง
“อ้าว? ยามาโมโตะคุง อย่าเพิ่งลุกสิจ๊ะ! ตัวเองไม่สบายอยู่นี่นา...” เสียงใสที่ตามมาที่หลังเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ ด้วยความมีจิตใจดีงามของเธอ เธอเลยพุ่งไปช่วยยามาโมโตะแบบไม่เห็นหัวสึนะแม้เพียงสักนิด ซึ่งนั่นก็ทำให้...
‘ตลกเลย เคียวโกะจัง สงสัยต้องสั่งสอน(ยามาโมโตะ)ให้รู้ฤทธิ์ซะแล้ว!’
“แล้วนี่มากันทำไมล่ะครับ เคียวโกะ! เมื่อกี้ก็เพิ่งจะออกไปไม่ใช่หรือครับ?” ยามาโมโตะถามด้วยน้ำเสียงใสซื่อที่ไม่ลืมจะแหบแห้งตามแบบฉบับคนป่วยไว้ด้วย
“ก็... ไปหาสึนะคุง ให้สึนะคุงมาดูแลยามาโมโตะคุงให้ยังไงล่ะคะ”
‘บรรลัยแล้วไหมล่ะ! ยามาโมโตะ ทาเคชิ’
the smile
ฮู่วฮว่าค่ะ บางคนบอก 80% ต่อมาแค่นี้เองเรอะ =[]= กำลังสับสนกับความคิดตัวเองในการแบ่งบทนิดหน่อยค่ะ ขออภัยที่มาอัพช้า ช่วงนี้ติดลมไปนิด(= =) สามารถไปตามหาไรท์เตอร์ได้ตามยูทูปและบอร์ดเอเชี่ยนสตาร์ทั่วไป สปอยตอนต่อไปไว้เลยค่ะ =w=M
ขออภัยจริงๆค่ะ และขอบคุณมากๆค่ะ m(_ _)m
ความคิดเห็น