Pure Phenomenon:Full-Fill and Incomplete

ลำดับตอนที่ #1 : Prologue

Pro-Prologue



เมื่อไหร่กัน…..ที่ฉันมาอยู่ตรงนี้

เมื่อไหร่กัน…..ที่ฉันเลิกเชื่อเรื่องหลอกเด็กพรรค์นั้น

เมื่อไหร่กัน…..ที่ฉันต้องเดียวดายแบบนี่

เมื่อไหร่กัน…..ที่เรื่องราวของฉันจะจบลง



ร่างเงา….ที่ทับทาบ…..บนกล่องลัง….ที่ต้องแสงตะวัน

ตะวัน….ที่สาดส่อง….

วัตถุที่โดน….ตะวันสาดส่อง…..

เงาที่ทอดทับ…….



ตะวันที่คล้อยต่ำ….ฉันซึ่งจ้องมอง…..ความมืดที่มาเยือน

ความหนาว…..เกาะกุม……ร่างกาย

ความโดดเดี่ยว…..เกาะกุม…..หัวใจ

ความว่างเปล่า……เกาะกุม….จิตใจ



คำสัญญา…...ที่ยังคง…....รักษา

คนสัญญา……ที่ยังคง…..หลับไหล

คนรอคอย…..ที่ยังคง……เชื่อใจ

คำสัญญา…..ที่ยังคง…..ไม่เป็นจิง











































Prologue



ไม่รู้เมื่อไหร่กันที่ ฉัน ชอบเข้ามานั่งเล่นในห้องนี้ ห้องที่ทุกด้านเต็มไปด้วยกระจก เคยจำได้ว่าเมื่อไม่นานมานี้ ฉัน กลัวห้องนี้จริงๆ เหมือนกับมีคนหลายสิบคนที่เหมือน ฉัน กำลังจ้องมองมาที่ ฉัน เพียงคนเดียว แต่พอเวลาผ่านไป ฉัน ก็เริ่มชอบห้องนี้ขึ้นมา เพราะมันทำให้ ฉัน รู้สึกว่าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว



เวลาค่อยๆผ่านไป ฉันทุบกระจกในห้องนั้นเสียพังกระจาย เพราะฉันได้ "ตระหนัก" ว่า ฉัน ก็แค่หลอกตัวเองว่าไม่โดดเดี่ยว ทั้งที่จริงๆ ฉัน นั้นโดดเดี่ยวและอ้างว้าง จนเกินจะทำใจรับได้



…….เลือดไหล……….



เศษกระจกบาดไปทั่วทั้งร่างกาย เบื้องลึกในจิตใจ ฉัน อาจจะคิดว่า ถ้าทำตัวน่าสงสารอาจจะมีคนสนใจอยู่สักคนก็ได้ แต่มันก็เหมือนการตะโกนในห้องที่เต็มไปด้วยสิ่งของมากมาย ….ไร้ซึ่งเสียงสะท้อน….ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ…... เศษกระจกกระจาย เลือดค่อยๆไหลรินลงไปบนพื้น สติค่อยๆจางหาย……..



ในที่สุด ก็ตื่นขึ้นมา ห้องสีขาวโพลนอันน่าเศร้า จนดูเหมือนอาณาเขตทอดออกไปราวไม่มีที่สิ้นสุด ฉัน มาอยู่ตรงนี้อีกแล้ว เหมือนทุกเรื่องไม่เคยเกิดขึ้น ทุกครั้งที่สติลางเลือน ก็กลับมาที่ห้องนี้ เมื่อไหร่มันจะจบลงสักที





Prologue 2



นี่มันคือความจริงใช่ไหม…..ห้องสีขาวโพลนอันเงียบเหงานี่ ผม อยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้วนะ อยู่ในห้องสีขาวที่ดูราวกับจะกว้างใหญ่จนไม่มีที่สิ้นสุด เวลาอยู่ที่นี่ ช่างเหงา ช่างโดดเดี่ยว ทุกๆสิ่งล้วนเป็นสีขาว ทุกครั้งที่ได้สติขึ้นมา ผม จะคลำหาหน้าต่างห้อง จนกว่าจะเจอ ทิวทัศน์ภายนอกไม่ต่างจากในห้องแม้แต่นิดเดียว ทุกสิ่งล้วนเป็นสีขาวบริสุทธิ์ ผม คงเป็นสิ่งเดียวที่ไม่ใช่สีขาวในที่แห่งนี้



ผมเงื้อมองไปบนท้องฟ้าซึ่งก็เป็นสีขาวเช่นเดียวกัน นั่นอาจจะไม่ใช่ท้องฟ้าก็เป็นได้ แต่ความรู้สึกผมมันบอกว่ามีใครสักคนอยู่ใต้ผืนฟ้านี้เช่นเดียวกับ ผม ซึ่งเป็นคนที่ผมรู้จักดี แต่ผมก็ไม่อาจรู้ได้ว่า เขา หรือ เธอคนนั้นจะเป็นใคร



….เวลาค่อยๆผ่านไป….ผมยังเผ้ามองท้องฟ้าสีขาวโพลนนั่น ความคิดที่ว่ามีใครสักคนอยู่ใต้ผืนฟ้านั่น ค่อยๆจางหายไป ผมคงไม่อาจที่จะรอคอยอยู่ในที่แห่งนี้ได้อีกต่อไป ดังนั้นผมจึงตัดสินใจที่จะ….. จบเรื่องทุกอย่างลง…… ผมกระโดดลงไปทางหน้าต่าง….. ร่างกายค่อยๆร่วงหล่นลงไปอย่างรวดเร็ว แต่ไม่รู้สึกถึง ลมที่พัดผ่านขึ้นมาเลย ร่างของ ผม ค่อยๆตกลงไป ผมไม่อาจรู้ได้ว่าเมื่อไหร่จะถึงพื้นดิน แต่แล้ว…..



ความรู้สึกสุดท้าย คือรู้สึกราวกับร่างกายกระทบกับพื้นที่แข็งและเย็นเฉียบ และสติก็หายไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะตื่นขึ้นมาในห้องสีขาว …..เรื่องราวยังไม่จบลง…. และฉันก็คลำหาหน้าต่างต่อไป