ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    นัตสึฮะ

    ลำดับตอนที่ #1 : ตัวฉัน

    • อัปเดตล่าสุด 4 พ.ค. 51


    "นี่นัตสึ เสาร์นี้เราไปดูหนังกันมั้ย?"
    ฉันเงยหน้าขึ้นไปดูเจ้าของเสียงที่พูดกับฉัน
    แล้วฉันก็ต้อแงตกตะลึง นี่มันหนุ่มห้อง 5 ที่ฉันแอบปิ๊งอยู่นี่นา มาชวนฉันดูหนังหรือเนี่ย
    ฉันพยายามทำตัวเป็นธรรมชาติมากที่สุด โดยไม่ให้เขาเห็นว่าฉันเขินเขาแค่ไหน ก่อนที่จะถามเขาด้วยน้ำเสีงดัดจริตเล็กน้อย
    "เออ จะไปดูเรื่องไรอ่า"  ฉันถามเขาทั้งๆที่ ในใจน่ะ 100% อยู่ละ แหงล่ะ ฉันไม่ใช่คนสวยนี่นา ชาตินี้หนุ่มหล่อชวนไปดูหนังก็ดีละ (- -")

    ปัง! ปัง! ปัง! 'เอ๊ะ! เสียงไรอะ?
    "นี่ ตื่นได้แล้ว" นี่มันเสียงของแม่ฉันเคาะประตูหน้าห้องนี่นา ทำลายฝันดีซะหมดเลย

    กรี๊ด นี่กี่โมงแล้ว??
    "7 โมงงั้นเหรอ เหอๆๆ เวรจริงๆ กะว่าจะตื่นเช้าไปโรงเรียนซะหน่อย"

    ฉันจะแนะนำตัวเองละนะ
    ชื่อของฉันคือ 'ยูกิมัตสึ นัตสึฮะ'   โรงเรียนของฉัน ถ้าจะให้บอกล่ะก็ เป็นโรงเรียนอันดับหนึ่งของเมืองอะมะอุริเลยล่ะ ใช่แล้วโรงเรียนไดคะคุจิ เหอะ! ถึงฉันอยู่โรงเรียนดัง อันแสนจะเต็มไปด้วยเด็กนักเรียนไฮโซ และคุณหนูทั้งหลายแห่งเมืองอะมะอุริ แต่ฉันไม่ใช่คนไฮโซสักนิด จนหลายๆคนก็สงสัยว่าฉันเข้ามาได้ยังไง ก็สอบเข้ามาไง เป็นสิ่งที่น่ามหัศจรรย์มากที่ฉันสามารถสอบผ่านเข้ามาเรียนในโรงเรียนดังนี้ได้ เป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจสิ่งหนึ่งของฉันเลยแหละ แต่ก็อย่างว่าแหละ คุณก็คงรู้สินะว่าเด็กหญิงบ้านนอกจนๆ ธรรมดาคนหนึ่ง ที่มาเรียนในโรงเรียนที่เต็มไปด้วยพวกคุณหนูไฮโซทั้งหลายมันจะเป็นยังไง 

    .........

    "ต๊าย ตายบ้านอยู่ไกลก็แบบนี้แหละน้อ กว่าจะมาโรงเรียนได้ โฮะ!ๆๆๆ" เสียงของยัยอินุอิ ริกุ สินะ
    คนนี้ก็คือยัย อินุอิ ริกุ ยัยนี่เป็นคนที่ฉันเกลียดคนหนึ่งก็ว่าได้ ฉันอยากจะตบยัยนี่ซักทีหนึ่งก็ยังดีแหละ แต่พ่อของยัยนี่เส้นใหญ่ชะมัด หึๆ เพราะอะไรนะเหรอ ก็เธอน่ะเรียนเก่งมากเลย -*- แต่ก็ยังสอบเข้าได้อยู่ ไม่อยากบอก

    ฉันเดินผ่านยัยริกุไปอย่างไม่สนใจกับคำล้อเลียนถึงแม้ว่ามันจะตามออกมาจากปากที่เหมือนฟาร์มสุนัขของเธออีกนับไม่ถ้วนก็ตาม 
    ฉันน่ะโดนยัยปากมอมนี่ล้อทุกวันอยู่แล้วล่ะ ไม่รู้ว่ายัยนี่มันโกรธแค้นอะไรฉันนักหนา หรือว่ายัยนี่มันเกลียดคนจนมากเลยเหรอ ชิๆ ก็แค่พ่อกับแม่ไฮโซ ก็ทำตัวเป็นคุรหนู ทำตัวสูงส่ง

    เกลียดพวกนี่จัง
    ..
    แต่ทำไมพวกนี้มันเต็มโรงเรียนเลยก็ไม่รู้นะ
    ..
    ทำไมไม่มีเพื่อนร่วมชะตากรรมบ้างเลยเหรอ
    ..
    เพื่อนที่จะเข้าใจฉันได้ทุกอย่างอะ
    ..
    ทำไม
    ..
    ฉันเป็นแบบนี้ แล้วมันผิดจนไม่ค่อยจะมีใครยอมคบฉันเลยเหรอ
    ..
    .
    .

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×