คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro...
" แฮ่ก ๆๆ ไม่ ..ไม่ อย่า ปล่อย.. กูกลัว อึก ฝืด แฮ่กๆ อ๊ากกกกกกกกก "
พรวด ...
ผมลืมตาตื่นจากฝันร้าย ที่ฝันซ้ำไปซ้ำมา .... ต่อให้หนีมาไกลแค่ไหน สุดท้ายผมก็ไม่มีวันหนีมันพ้น
ฝันร้ายที่ยังคงเป็นแผลลึก ไม่มีวันหายไปไหน และยังคงตามหลอกหลอนทุกครั้งที่หลับตาลง
ผมเดินออกจากสนามบิน หลังจากตัดสินใจมาเรียนต่อ ม.4 ที่ประเทศไทย
" เส็ง คิดถึงจังเลยลูก ตกลงจะกลับมาเรียนที่ไทยใช่ไหม " หญิงสาวหุ่นบอบบางกอดผมแน่น ผมเองก็กอดตอบอ้อมกอดอบอุ่นนั้น 1 ปีแล้วที่ผมไม่ได้สัมผัสความรัก ความอบอุ่นจากร่างกายเธอ ด้วยเหตุผลที่ผมดื้อว่าจะเป็นเรียนต่ออเมริกา ไม่มีใครรู้เหตุผลที่แท้จริง ....และผมเองก็ไม่คิดที่จะบอก
" แล้วผมจะได้เรียนที่ไหนครับแม่ ผมไม่ไปอเมริกาแล้วนะชาตินี้ คิดถึงทุกคนจะตาย " ผมพูดอ้อนๆ แม่หัวเราะร่วน และช่วยนำทางผมไปที่รถ
" ดูไว้แล้วจ๊ะ ไม่ไกลจากบ้านเราหรอก เป็นโรงเรียนเอกชน ชายล้วน " ผมพยักหน้ารับรู้ เพราะก่อนกลับจากอเมริกา ผมบอกแม่ไว้ว่า ผมจะไม่เรียนโรงเรียนเดินตอนม.ต้นเด็ดขาด ....และไม่มีวันจะเหยียบไปที่นั่นอีก....
....
....
....
ผมจับลูกบิดประตูห้องๆหนึ่งไว้แน่น นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่เคยเข้าไปในห้องนี้ ห้องของคนสำคัญคนหนึ่งที่ไม่มีวันกลับมา
" วิน ... จะย้ายโรงเรียนจริงๆ เหรอลูก " เสียงแม่ดังขึ้นข้างหลัง ผมปล่อยมือจากลูกบิดประตูหันไปหาเธอ
" ครับ ผมจะย้าย.." เพราะที่เดิม มันมีความทรงจำมาเกินความจำเป็นจริงๆ ...
" แต่มันไกลนะ กว่าจะถึงก็เกือบครึ่งชั่วโมง " แม่ยังคงเป็นห่วง
" แม่ทำหน้าแบบนั้น ผมรู้สึกแย่นะครับ " ผมยิ้มให้แม่นิด ๆ ... ตั้งแต่ใครบางคนจากไป ผมก็ทำให้คนสำคัญอีกคนเป็นห่วงมาตลอด การเปลี่ยนแปลงสิ่งใหม่ๆ อาจจะทำให้ผมลืมเรื่องร้ายๆและใครบางคนก็เป็นได้
" งันแม่ไม่ห้ามละ ปะ ลงไปกินข้าว " หญิงวัยกลางยิ้มให้อย่างเอ็นดู ผมกอดเอวเธอด้วยมือหนึ่งและลงไปทานข้าวด้วยกัน
เรื่องมันผ่านไป 1 ปีแล้ว แต่ภาพของคนๆนั้นไม่เคยจางหายไปไหน ...เมื่อไรกันที่ผมจะเปิดประตูบานนั่นเข้าไป และยอมรับความจริงได้สักที ....
แต่ถึงยังไง ผมก็ไม่มีวันให้อภัย "มัน" เด็ดขาด มัน ที่ทำให้เธอต้องหายไปจากโลกใบนี้
' ถึงตอนนี้มึงจะหนีไป แต่ถ้ากูเจอมึงเมื่อไร กูนี่แหละ จะเป็นยมบาลให้มึงเอง !!! '
ความคิดเห็น