[Fanfic:หัวขโมยแห่งบารามอส]:ความรักของเฟรินกับคาโล

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1

ตอนที่ 1 :

             "จาก…เด…มอส…หรอ…"เฟรินตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าไปแล้ว เธอหยิบจดหมายจากมือคาโลมาเปิด


             ~ตูมมมม…~ควันสีขาวออกมาจากจดหมายเต็มไปหมด ทำให้เฟรินตกใจถอยหลังไปชนแผ่นอกทรงพลังของใครบางคน 
             "ฉันอยู่นี่แล้ว ไม่ต้องกลัว…"คาโลกล่าวกับหญิงสาวอันเป็นที่รัก ซึ่งทำให้เฟรินคลายความกังวลลงไปถนัด
             "บ้า…ใครบอกว่าฉันกลัว"เฟรินหน้าแดงจัดไปถึงคอกับคำพูดของบุรุษเบื้องหลัง
             เจ้าตัวดีเริ่มทำตัวไม่น่ารักอีกแล้ว แต่สำหรับตอนนี้ ก็...น่ารักมากก... คาโลคิด         
             พอควันจางลงภาพที่เห็นก็ทำให้ทุกคนตะลึง ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งผมสีดำยาวปรกบ่า นัยตาสีเขียวมรกตใส่สีดำทั้งชุด ถ้าดูผ่านๆจะคล้าย จ้าวเอวิเดส มาก  มีเจ้าโกโดม โคมุสอยู่บนบ่า 


             "นายเป็นใคร"คิลที่ได้สติก่อนเพื่อนถามชายแปลกหน้า
             "…"
             "โกโดม นายคนนี้เป็นใคร"เฟรินชี้นิ้วถามโกโดม
             "โอ้ ไม่งามนะกระหม่อม เค้าผู้นี้คือ ท่านอลันกระหม่อม เป็นลูกพี่ลูกน้องกับองค์หญิงนั่นแหละกระหม่อม"
             "ลูกพี่ลูกน้อง"เฟริน คิล คาโลพูดพร้อมกัน
             "กระหม่อมลูกพี่ลูกน้อง"โกโดมตอบอย่างภาคภูมิใจ
             "แล้วเป็นลูกใครวะ"เฟรินรีบเอามืออุดปาก พลางส่งสายตาขอโทษขอโพยไปให้
             "พระโอรสของราชายักษ์เกรเซอร์กระหม่อม"ได้ฟังดังนั้น เฟรินก็จ้องอลันเขม็ง
             "ทำไมไม่เห็นตัวให้เลย"คิลถามอย่างนึกสนุก ซึ่งก็เป็นคำถามที่อยู่ในใจของอีกสองคนในห้อง
             "ที่ตัวไม่ใหญ่เพราะว่าฉันมีเชื้อสายยักษ์นิดเดียว เพราะถ่ายทอดไปให้น้องหมด"อลันตอบ
             พูดเป็นด้วยหรอ…เห็นยืนยิ้มโปรยเสน่ห์อยู่ตั้งนาน…หมั่นไส้…คาโลคิด



             "ถ้างั้นผมก็ต้องเรียกพี่ว่าพี่อลันสิ"เฟรินพูดอย่างดีใจ  มีน้องสาวแล้วยังมีพี่ชายอีกฮู้…ดีจริง
             "พี่ก็จะเรียกเจ้าว่าน้องเฟริโอน่าละกัน"อลันยิ้มใจดี
             "อย่าเลยพี่เรียกว่า น้องเฟรินจะดีกว่า แฮ่ๆ…"แล้วพี่น้องก็คุยกันอย่างสนุกสนาน



             "ว่าแต่เจ้ามานี่ทำไมโกโดม"คาโลหันไปเล่นงานโกโดมแทน เพราะหมั่นไส้พี่น้องคู่นี้ที่ดูจะสนิทสนมกันเร็วเหลือเกิน(หมั่นไส้หรือหึงกันแน่นะ )
             "จริงสิกระหม่อม หม่อมฉันลืมไปเลย ท่านเจ้าเอวิเดสให้หม่อมฉันมาทูลว่า เมื่อองค์หญิงทรงรับตราเสร็จแล้วให้เสด็จกลับวังที่เดมอสโดยด่วนกระหม่อม"พอฟังดังนั้น เฟริน คิล คาโลก็หน้าตึงทันที
             กลับไปทำอะไร. . .หรือว่า. . .

             ได้เวลารับมอมตราจบการศึกษาแล้ว เฟริน คิล และคาโลก็ออกมาจากห้องทิ้งให้โกโดมและอลันอยู่กันตามลำพัง  โดยกำชับว่าอย่าก่อเรื่องอะไรเป็นอันขาด
             "องค์ชายอลันคิดว่าจะเป็นไรไหมกระหม่อมเรื่องนั้น..."โกโดมตั้งคำถามอย่างกระวนกระวายใจ
             "ไม่หรอก มันมีทางแก้อยู่ เพียงแต่ท่านลุงต้องการทดสอบราชบุตรเขยเท่านั้น"อลันตอบอย่างใจเย็นไม่สนใจสายตาของโกโดมมี่จ้องเขม็งเลย

             แล้วทั้ง2คนก็ไม่ได้พูดอะไรอีกพักหนึ่ง เมื่ออลันเห็นบรรยากาศอึดอัดจึงเอ่ยทำลายบรรยากาศ

             "รักแท้นะโกโดม แม้จะเกิดปัญหาอะไร จะต้องฟันฝ่าอุปสรรคสักเท่าไร มันก็สามารถผ่านไปได้ด้วยดีถ้าทั้งสองคนรักกัน เฟริโอน่ากับคาโลก็รักกันมาก แล้วก็ฟันฝ่าอุปสรรคต่างๆมาด้วยกันตั้งมากมาย แล้วจากที่ฉันอ่านใจทั้งสองคนนี้ดู พวกเค้ากังวลเรื่องเดียวกันอยู่ ถ้าหันหน้ามาคุยกันดีๆ ก็ต้องได้ข้อสรุปแน่นอน…"อลัลยิ้มกริ่ม
             "แล้วถ้าไม่เป็นอย่างนั้นเล่ากระหม่อม"โกโดมถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงองค์หญิงของตนมาก
             "ถ้าไม่เป็นอย่างนั้น…ฉันจะช่วยพวกเขาเอง…โอเคไหมโกโดม"อลันตอบยิ้มๆ แล้วฉันจะทำไงดีล่ะ…ถ้าทั้งสองคนแก้ปัญหาไม่ได้…ยังไงก็มีคิลอีกคนที่คอยช่วยล่ะว๊า…เฮ้อ




             "เฮ้ย พวกแกว่าราชาปีศาจจะเรียกเฟรินไปทำไมวะ"เสียงขี้เล่นดังมาจากคิล
             "ใครจะไปรู้"คนถูกถามตอบแทบจะพร้อมกัน และสีหน้าของเฟรินดูเป็นกังวลกับเรื่องนี้อย่างเห็นได้ชัด ทำให้เพื่อนตัวแสบเป็นกังวลมาก 

             ถ้าเป็นเรื่องนั้นจริงๆล่ะ…แล้วฉันควรจะทำยังไง…คาโล…ความรักของเรา…จะจบลงแค่นี้เหรอ…จะจบลงเพราะหน้าที่อันใหญ่หลวง…หัวใจกษัตริย์…หัวใจที่เจ็บปวด…ต้องพลัดพรากจากคนที่ตนรักงั้นเหรอ…ทำไมความรักของเราถึงเป็นแบบนี้ล่ะ…พระเจ้าจะไม่ให้เราสมหวังเลยเหรอ…แต่ไม่ว่าจะเป็นไง…ฉันอยากให้นายจำไว้ว่า…ฉันรักนายคนเดียว…และตลอดไป…

              เฟริน…ทำไมความรักของเราต้องมีอุปสรรคเสมอเลย…ทำไมพระเจ้าทำให้เรามาพบกัน…ทำให้เรารักกัน…แล้วทำไมถึงจะทำให้เราพลัดพรากจากกันด้วย…เพียงเพราะภาระหน้าที่เท่านั้นเหรอ…หน้าที่ของกษัตริย์…แต่ไม่ว่าจะเป็นไง…ฉันอยากให้นายจำไว้ว่า…ฉันจะปกป้องนายถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิตฉัน… 

              เฟริน…คาโล…ฉันเข้าใจความรู้สึกของพวกแกนะ…แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าควรทำไงดี…เมื่อมองเห็นพวกแกเศร้า…ฉันก็เศร้าด้วย…ใครก็ได้บอกฉันที…ว่าฉันควรทำไงให้เรื่องบ้าๆนี้มันจบลงไปซะที…ให้ความรักของพวกแกสมหวัง…กษัตริย์…ทำไมฉันเกลียดคำนี้จัง…คงเพราะว่า…ไอ้คำนี้…คำเดียว…คำเดียวเท่านั้นที่มันทำให้เพื่อนของฉันต้องเจ็บช้ำ…แบบนี้…