[[ กุหลาบกลางป่า ]] beauty rose kookmin

                             ดอกไม้งามนั้นเมื่อผู้ใดพบเห็นก็ย่อมอยากที่จะเด็ดดึงเอามาครองครอบ ผู้คนเอาแต่เชยชมว่าดอกไม้นั่นงามเพียงใดหากแต่ไม่มีใครคะนึงเลยว่าเมื่อยามที่เด็ดดอกไม้มานั้นดอกไม้จะเจ็บหรือไม่

                 จอน จองกุก : งดงาม...งดงามเหลือเกินดอกไม้ของข้า ข้าสาบานด้วยชีวิตว่าจะรักและปกป้องเจ้าจนกว่าชีวิตข้าจะหาไม่

  

                ปาร์ค จีมิน : ท่านภูต ทำไมข้าถึงออกไปจากป่าไม่ได้? ข้างนอกป่าอาจจะไม่โหดร้ายอย่างที่ท่านคิดก็ได้


คิม แทฮยอง : เพื่อได้ดอกไม้งามมาครอบครอง ต่อให้ต้องพลิกแผ่นหาข้าก็ยอม ต้องเป็นข้าเท่านั้นที่ได้ครอบครองเจ้า คนอื่นไม่มีสิทธิ์


มิน ยุนกิ : ถึงแม้ท่านจะไม่เคยรักข้า แต่ข้าก็จะยังคงรักท่าน แค่ได้รักท่านข้าก็เพียงพอใจแล้ว


< ภูตสวรรค์ >

จอง โฮซอก : จงอย่าหลงละเมอไปกับคำคน ท่านไม่รู้ว่าเขามาดีหรือร้าย

คิม นัมจุน : หากเจ้าต้องการความช่วยเหลือ ให้เรียกพวกข้า เมื่อใดก็ได้ที่ท่านต้องการ แต่พวกข้ามิอาจรับปากว่าพวกข้าจะช่วยท่านได้หรือไม่


<< ••••••••••••• >>
อาณาจักรที่กำลังจะสูญสิ้น บ้านเมืองถูกล้อมโจมตีทั้งทางฝั่งหน้าและหลัง ในอีกไม่ช้าพวกมันก็จะตีมาถึงตัว ราชวังกำลังของราชวังแห่งนี้มีน้อยนิดนักถึงต่อให้ต่อสู้จนเฮือกสุดท้ายก็มิอาจต่อกรกับฝ่ายนั้นได้ พร้อมทั้งพระราชาที่ตอนนี้กำลังประชวรหนักพร้อมจะสิ้นใจเมื่อใดก็ได้

ภายในห้องบรรทมห้องพระราชามีพระธิดาที่พึ่งตั้งท้องได้แค่เดือนเดียว พร้อมกับภูตสวรรค์ทั้งสองคน, ต่างคนต่างมองไปยังพระราชาพร้อมกับฟังคำกล่าวสุดท้ายขององค์ท่าน

....: หากข้าสิ้นใจแล้ว ข้าอยากให้ท่านทั้งสองช่วยดูแลธิดาและหลานอันเป็นที่รักของข้า

....: ท่าน...

....: หลานข้าผู้นี้ คือของขวัญจากสวรรค์ เพราะเหตุผลนั้นท่านทั้งสองถึงได้มายืนตรงนี้....หลานข้าผู้นี้จะประสูติเป็นคนที่งดงามนัก ใบหน้าที่งดงาม ฉวีกายที่ขาวนวรและบอบบาง กลิ่นหอมดั่งดอกไม้ ชายใดเห็นอันเป็นตกหลุมรัก....อึก...

พระราชารู้ว่าเพลาของท่านใกล้เข้ามาเรื่อยๆท่านจึงได้ยื่นมือไปกอบกุมมือบางของธิดาตัวเองที่นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นไว้พร้อมกับก่าวบอกนางว่า
.....: ลูกพ่อ....
....:หากเมื่อใดที่พ่อสิ้นใจแล้ว ให้เจ้าหนีไปให้ไกลที่สุดจากที่นี่ และหากเมื่อดอกไม้งามได้ถือกำเนิดแล้วเจ้าก็จงซ้อนเขาเอาไว้อย่าให้ผู้ใดได้พบเห็น ความงามอันเลิศล้นจะภัยต่อลูกของเจ้า....

พอจบประโยชน์พระราชาก็หันไปมองภูตทั้งสองพร้อมกล่าวขึ้นอีกว่า

....: ซ้อนเขาจนถึงเวลาอันควร ชายผู้ที่ถูกชะตาลิขิตเอาไว้จะเป็นผู้ทำหน้าแทนพวกเจ้าจนกว่าชีวิตลูกข้าจะหาไม่

ก่อนที่ท่านจะสิ้นใจท่านได้ยื่นมือไปจับข้อมือของภูตสวรรค์ทั้งสองก่อนจะเอ่ยว่า

....: อย่าให้เขารู้ตัวตนของเขาจนกว่าจะถึงเวลา มิเฉ่นนั้นตัวของเขาจะไม่ปลอดภัย

จบสิ้นคำกล่าวลา ราชาแห่งอาณาจักร ปาร์เจมาส ก็สิ้นใจ

....:ท่านพ่อ!!! ไม่!! ฮืออ...ท่านพ่อ...
....: พระธิดาเราต้องไปกันแล้วพะยาค่ะ
....: ถ้าไม่ไปตอนนี้ เราก็มิอาจหนีทันได้นะพะยาค่ะ

ทั้งสามวิ่งลงไปยังห้องใต้ดินที่เป็นทางลับทอดไปสู่กลางป่าดงดิบ

อาณาจักรถูกทำลายสิ้นไม่เหลืออะไรแล้ว ชาวเมือง,ทะหารแม้แต่ตัวพระราชาเองก็ดับสลายไป ไม่มีใครรู้ว่าอาณาจักรแห่งนี้ถูกดับสิ้น เนื่องจากอาณาจักรแห่งนี้ตั้งอยู่บนเขาและเป็นอาณาจักรที่ไม่ได้ใหญ่โต แต่เลื่องลือในเรื่องความสวยงามและอุดมสมบูรณ์ พร้อมกับการบุกโจมตีของสัตว์ตรูที่มาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว อาณาจักรแห่งนี้เลยกลายเป็นแค่ตำนานที่เล่นขารสู่กันมา

















Talk with writer

อันยองทุกกกกกกกคนนะคะ ไรท์ผู้มีนามว่า ไอเดียค่ะ 5555 และอย่าถือโทษโกรธไรท์เลยนะคะหากไรท์เขียนคำไหนหรือใช้ศัพท์ที่ผิด เพราะไรท์คนนี้ไม่ใช่คนไทย100% เอาง่ายๆก็คือลูกครึ่งค่ะ ซึ่งก็...ไม่ได้อยู่นะคะแต่เราชอบในภาษาไทย ชอบคำศัพโบราณที่เขาใช้กัน ไรท์คิดว่ามันโรแมนติกมากก็เลยแล้วก็เรื่องสุดท้ายค่ะ มันเป็นเรื่องแรกของไรท์ 5555 ติชมได้ไรท์ไม่ว่าค่ะ~~ หวังว่าทุกคนจะชอบคนนะคะ จะพยายามอัพให้มันถี่ๆค่ะ เพราะเคยเป็นรีทเลยรู้ว่าการรอคอยมันทรมานชิบหายยยยยยย วันนี้มีเพียงเท่านี้ เพราะฉะนั้นไรท์คนนี้ขอกล่าวคำว่าสวัสดีค่าาาาาา

หมายเหตุ: ไรท์ติ๊งต๊องนิดนึ่งนะคะ รักรีททุกคนนนน