Drama StarringThe Evilการเล่นละครของปีศาจ

ลำดับตอนที่ #1 : ในวันที่ฟ้าไร้ดาว เธอย้อนกลับมาอีกครั้ง พร้อมความทรงจำที่(อ)ยากลืม

�������������� "ติ๊ด ติ๊ดมีเมลมา มีเมลมา"โทรศัพท์เครื่องหนึ่งดังขึ้นเด็กหนุ่มผมเรียบตรงค่อนข้างสั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดข้อความ "ฉันจะไปที่สวนxxx ในตอน6โมงของวันนี้ ฉันจะเจอตัวอะไรบ้างกันนะ ฉันอยากเจอของสีแดงๆจัง ฉันชอบของสีแดงๆ อย่างเลือด...แต่ไม่ใช่เลือดดำนะ ต้องเป็นเลือดแดง สดๆ จริงสิเมื่อตอนเช้ามืดฉันเจอพวกช่างกลกำลังทะเลาะกันล่ะ แล้วก็มีคนทำมีดหล่นกระเด็นมาอยู่ตรงหน้า พอผู้ชายคนนั้นวิ่งมาเอา ฉันก็หยิบขึ้นมาแล้วแทงไปสุดแรงเกิดเลยแล้วก็มีผู้ชายสองสามคนวิ่งมาฉันก็เอามีดปาดคอบ้าง แทงท้องบ้างจริงสิบ้านนายอยู่แถวไหนล่ะ ฉันจะได้ดูว่าสะดวกรึป่าว GL นะ ^�^"รุณยกมือขึ้นมาลูบที่คอหอยก่อนที่จะลงมือปิดเครื่อง พร้อมกับคิดในใจ"ดีล่ะ รู้แล้วว่าเธออยู่ไหน คราวนี้ล่ะ หลังจากพลาดมา3ครั้ง ครั้งนี้แหละ เธอเสร็จฉันแน่" แล้ววิ่งไปที่สวนสาธารณะแห่งนั้น

�������������� "นี้จะ6โมงอยู่แล้ว ยัยนั่นอยู่ไหนนะ เอ ใช่คนนั้นรึเปล่านะ ลองเมลไปดีกว่า"รุณคิดแล้วจึงลงมือพิมพ์ "มีเมล มีเมล มีเมล มีเมล"เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากที่ไหนสักแห่ง เด็กหนุ่มได้แต่มองซ้ายมองขวา จนเจอต้นเสียง"เด็กคนนั้นนี้เอง"รุณคิดแล้วถ่ายรูปเอาไว้เป็นที่ระถึก "เอ๋ มีเมลมางั้นหรอ ฮิฮิ จากอรุณนี่"รุณมองหน้าแล้วพยายามฟังที่เด็กสาวผมขาวที่ไม่เอนเอียงไปสักเฉด "ติ๊ด ติ๊ดมีเมลมา มีเมลมา"รุณหยิบโทรศัพท์ขึ้น"คิดจะจับชั้นงั้นหรอ ไม่-มี-วัน-ซะ-ล่ะ"รุณเสียวสันหลังวาบ เมื่อหันหน้าขึ้นมาอีกทีเด็กสาวได้หายไปแล้วเมื่อหันหน้าไปที่ทางออกก็เห็นผมสีขาวพร้อมกระโปรงสีดำปลิวผลิ้วพึ่งออกไป "หนอย"รุณลุกพรวด วิ่งตามไปด้วยความเร็วระดับนักวิ่งมาราธรเหรียญทองแดง "เลี้ยวที่ทางแยกข้างหน้าทางขวา!" รุณพูดพร้อมเลี้ยวหักศอก พื้นรองเท้า�เสียดสีกับฟุตบาทดังเอี๊ยดอ๊าดแล้วออกตัววิ่งต่อ "หายไปไหนแล้วนะ" รุณวิ่งไปเรื่อยๆจนหยุดอยู่ตรงอพาดเม็นต์(อาจเขียนผิด)ร้างเห็นเงาคนมองลงมาจากดาดฟ้าแล้วออกตัววิ่งขึ้นไปตามบันไดแล้วเปิดประตูดาดฟ้าออก เขาพึ่งรู้ตัวว่าตอนนี้จะหนึ่งทุ่มแล้วและบนดาดฟ้ามันว่างเปล่า ไร้ที่กั้น ไร้ราว ว่างเปล่า เหมือนตัวเขา..."อยู่ที่ไหนน่ะ! ออกมาเดี๋ยวนี้!"เงียบ....ไร้ซึ่งการตอบรับแต่มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง"ถ้าอยากเป็นอมตะ จงเอาชีวิตนายมาให้ฉัน" "เธอเป็นใคร!"รุณตะโกนถาม สิ่งที่ได้กลับมาคือประโยคสั้นๆ"ให้เวลาคิด10วินาที""เดี๋ยวเซ่!""10..."เสียงใสเริ่มนับถอยหลัง"อ้าว เดี๋ยวก่อน"รุณตอบกลับ"9..ฉันเป็นใคร ฉันไม่สน" "หา!"รุณเริ่มประสาทเสีย"8..."เสียงใสยังคงนับต่อไป"ถ้านายไม่ตกลง ฉันค่านายทิ้งแน่..7....." "แต่..." "6...หวังว่านายจะฉลาดพอ.....5....." "อย่างงี้ก็มีหนทางแค่ตอบตกลงสิวะ" "4.....3.............2"เด็กสาวเพิ่มความกดดัน"1............" "ตะ...ตก.....ตกลง!" -พูดไปจนได้สิว้า...-รุณคิด"ดีมากฉัน ลิน ไพลิน ศุภรสหัสรังสี เด็กจากอดีตของนาย ฉันมีชีวิตที่เป็นอมตะตั้ง2ชีวิต"-เพี้ยนใหญ่แล้ว..เรื่องแบบนี้มีไว้อวดรึไง แต่ มาจากอดีตงั้นหรอ?หมายความว่ายังไงเนี่ย!-รุณหัวหมุน "หรือว่าเธอเป็นผีน่ะ เธอต้องการอะไร!"รุณถอยออกห่าง"เฮ้ เชื่อในโสตประสาทของตัวเองหน่อย ชั้นไม่ใช่ผีนะยะ!"รุณเริ่มตาพร่ามัวในหัวเหมือนมีความทรงจำที่อยู่ลึกสุดผุดขึนมาที่ละน้อยทีละน้อย� "รุณ พ่อขอโทษนะแต่พ่อจำเป็นต้องหย่ากับแม่ รุณ ไปอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้าเถอะนะ"
"รุณ! รูณ!" พอรู้สึกตัวอีกทีรุณเห็นเด็กผู้หญิง ตอนนั้นเขาเด็กมากและหญิงสาวคนนั้นก็คือลินไม่ผิดแน่ แล้วจู่ๆบ้านเด็กกำพร้าก็ถูกไฟไหม้หญิงสาวร้องไห้ฉีกกระโปรงแล้วจึงโยนมันเข้าไปในกองไฟ "...หนี................ไป....................ซะ อุก"ของเหลวสีแดงไหลออกมาจากท้อง ของมีคมสีเงินถูกดึงกลับ สะบัดจนของเหลวสีแดงเปรอะเปื้อนเต็มตัว แล้วจินตนาการของรุณก็หยุดแค่นั้น"เห็นแล้วสินะ..........."
"ลิน.....เธอ......"ลินหันหน้าหนี"เราจำเป็น...ความทรงจำนั้นมีประโยชน์ในการล่าปีศาจตนนั้น"ของเหลวใสๆไหลอาบแก้มของลิน
������������������������������������������������������������������������������ "เรางั้นหรอ................."