ท่านอ๋อง เราหย่ากัน!

T
B 

ท่านอ๋อง เราหย่ากัน!

.

ความหวังว่าการย้อนเวลามาจะสามารถทำให้มีชีวิตสงบและสุขสบายไร้ความวุ่นวายอย่างคนทั่วไปต้องการอยากที่จะมี แต่!เหตุใดเมื่อทุกอย่างลงเอยไปด้วยดีสวรรค์กลับส่งใครก็ไม่รู้มาเป็นคู่ครองของข้าอีก! ท่านต้องการอะไรจากข้า?! ถามจริงๆนะ ท่านต้องการอะไรจากข้าา!!

              ไอเดม ประธาน CEO ของบริษัทยักษ์ใหญ่มีความใฝ่ฝันที่จะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขท่ามกลางธรรมชาติอันสวยงาม เธอภาวนาทุกค่ำคืนเพื่อให้ได้ชีวิตแบบนี้มา จนกระทั่งวันหนึ่งเธอก็ได้หลับไหลและไหลตายไปอย่างเฉยๆ ไม่รู้สึกอะไร

             และเธอก็ได้มาพบกับหยุนถิงฟงลี่หญิงสาวผู้มีชีวิตเรียบง่ายนางมีชีวิตอย่างสงบสุขไร้ความวุ่นวาย ด้วยเพราะนางคือบุตรสาวคนรองของตระกูลจึงไร้การเป็นที่รักของใคร และมิเคยทำให้ผู้ใดต้องเดือดร้อน

            ไอเดมและถิงฟงลี่ตายในเวลาเดียวกัน ทำให้ประธานใหญ่ต้องมามีชีวิตใหม่ในร่างของหยุนถิงฟงลี่

             แต่ชีวิตของนางคงมิได้หยุดแค่นี้หรอก.. ก็ในเมื่ออยู่ๆถัดจากงานเลี้ยงน้ำชาครั้งนั้นได้เพียงสองวันนางก็ได้รับราชโองการสวรรค์เป็นการสมรสพระราชทานนางและอ๋องห้าขี้โรคที่มีดีแค่สติปัญญาอันชาญฉลาดเพียงอย่างเดียวเท่านั้น(?) เออดีให้คนดีมาไม่ได้ให้เราแต่แบบนี้ ขาดกันเลยเถอะสวรรค์ ท่านกับข้านะ!

              ชินหลงเฟยหยาง/อ๋องห้า พระโอรสระหว่างฮ่องเต้เทียนหลงและเซี่ยวเซี่ยนหวงกุ้ยเฟย ถูกขนานนามเป็นองค์ชายขี้โรค แต่หารู้ไม่ภายใต้ความอ่อนแอพระองค์คือผู้มีวิชายุทธแกร่งกล้าเชกเช่นเดียวองค์ไท่จื่อพระเชษฐาต่างอุทร แต่เพราะพระองค์มิหวังในอำนาจและราชบัลลังก์จึงยอมแสร้งทำตัวเป็นอ่อนแอ แต่ถึงจะพ้นการชิงอำนาจแล้ว แต่เช่นไรก็มิพ้นเรื่องการต้องแต่งกับสตรีบุตรของขุนนางน้อยใหญ่เข้ามาเพื่อเสริมรากฐานบารมีของราชวงศ์ชินหลงให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น 

                 หยุนถิงฟงลี่/ไอเดม คุณหนูรองตระกูลหยุน บุตรีของเสนาบดีการคลังหยุนชางไห่และฮูหยินใหญ่เจินฮูหยิน นางผู้มีหน้าตาธรรมดาสามัญมิได้งดงามเช่นคุณหนูใหญ่และมิได้มีใบหน้าที่น่ารักน่าทะนุถนอมเชกเช่นคุณหนูเล็ก แต่นางมีใบหน้าที่เรียบเฉย ดูนิ่งและสงบสุขเมื่อได้อยู่ใกล้ คุณหนูรองมิได้เป็นที่รักของใครและก็มิได้เป็นที่รังเกียจของผู้ใดด้วย นางวางตนอยู่ในจุดที่กึ่งกลางไม่มากและไม่น้อยเกินไป ไม่เคยทำตัวให้ผู้ใดมาอิจฉาริษยาหรือหมั่นไส้ในตัวนาง และทุกคนต่างพากันถือว่านางเป็นสตรีที่ยืนอยู่บนความสงบอย่างแท้จริง

"ท่านอ๋อง.."

"ว่ากระไร?"

            

 "ทำไมท่านถึงเลือกข้ามาเป็นพระชายาของท่าน"

             

 "หึ ข้าเลือกเจ้าตั้งแต่แรกเห็นแล้วละ..อยากรู้รึไม?

          

 "..(พยักหน้า).."

              

"เพราะใบหน้าของเจ้ามันธรรมดาสามัญจนสะดุดตากว่าหญิงอื่นที่กำลังสวยสะพรั่งแต่พิมพ์เดียวกันอย่างไรละ ฮ่าๆๆๆ..."

            

"หึหึ! ท่านอ๋อง"

             

"ฮือ?"

              

"เราหย่ากัน!!!"

            

"โอ๋.. ชายารักเจ้าน้อยใจข้าอยู่รึ"

          

 "...."

            

"ข้าก็เอ่ยตามความจริง เจ้าอย่าน้อยใจข้าเรื่องนี้เลยหนา"

            

"ไปเล่นตรงนู้นไปเพคะ.."

            

"โอ๋..ชายารักเจ้าอย่าผลักไสข้าเลย เพียงเท่านี้ข้าก็มิสามารถสู้แรงของเจ้าได้"

             

"เกินดีแล้วเพคะ"

             

"จริงๆนะ ตอนนี้ข้ายังคิดอยู่ว่าตกลงข้ากำลังแต่งกับคุณหนูรองตระกูลหยุนหรือแต่งกับชายชาตรีร่างใหญ่บึกบึนกันแน่นับจากการวัดแรงของชายารักแล้ว"

             

"ย้าาาาา! ท่านอ๋อง!!! เราหย่ากัน!!!! จะไปไหนก็ไปเลย!"

                 

"ชายารัก"

                 

"หือ?"

                  

"ข้ามิเข้าใจ นี้ข้าเป็นสามีรักหรือทาสรับใช้ของชายารักกันแน่"

                  

"ท่านอ๋องอยากทราบงั้นรึ?"

                  

"......"

                 

"เป็นทั้งสองเพคะ แต่เอียงไปทางประโยคหลังมากกว่า"

                  

"จะไปออกราชการแล้วหรือเพคะ?"

                

"ตามที่เจ้าเอ่ย"

                

"มาม้ะ...มาตรงนี้เลยเพคะสามีรัก"

                

"ชายารักจะทำกระไร?"

                

"อ้าว! มาให้ชายารักหอมเหม่งของสามีรักก่อนไปสิเพคะ ชีวิตจะได้มีมงคล"

               

"..."

              

"จะมาดีๆ หรือจะให้ชายารักเอาใบหย่าตามไป?"

              

"ไปแล้วขอรับชายาที่รัก.."

-อบอุ่นหัวใจ-