คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2 nd :))) [ ตอบคำถามคุณ Poly_Party ค่ะ ] [ Rewrite :: AiAiAi 30/11/09 ]
2 nd : )))
“โอ๊ย เสร็จสักที” ผมกระแทกปากกาลงบนเอกสารฉบับสุดท้ายของวันนี้ ใครเคยบอกผมว่างานประธานบริษัทเป็นงานง่ายๆวะ แมร่งงงน่าเบื่อจะตาย วันๆมีแต่อ่านกับเซ็นจนมือจะหงิกอยู่แล้วเนี่ย !!!
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ขออนุญาตครับ งานเสร็จแล้วหรอครับท่านประธาน” เลขาผมเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับที่ผมเห็นลางร้ายอยู่ในมือของเจ้าเลขาฯตัวดี ที่ก้าวขาเข้ามาในห้องทำงานผมทีไรเป็นต้องเจอกับเอกสารสูงยังกับตึกเวิล์ดเทรดทุกครั้ง “นี่ครับเอกสารที่ท่านต้องเซ็นเพิ่มอีกตัว คราวนี้มีเอกสารขอรับตัวทดสอบจากบริษัทคู่ค้ารายใหม่ด้วยครับ แล้วก็มีนัดกินข้าวกับคุณ......”
“เฮ้ย ไอ้กอล์ฟ กูมาแล้ว” เลขาคนดีของผมยังพูดไม่ทันจบ (แต่อันที่จริงผมก็ไม่อยากฟังต่ออยู่เหมือนกัน) เสียงโหวกเหวกโวยวายก็ดังมาจากหน้าห้อง.....อ่า เสียงแบบนี้มัน!!!!.....แสดงว่าบุญเก่าผมยังไม่หมดสินะครับ
“ไอ้ซีซ์ มาก็ดีและ แดกเหล้ากัน อ๋อเฟียร์งานพวกนี้พรุ่งนี้ค่อยมาทำก็แล้วกันนะ” ผมหันไปบอกคุณเลขาฯสักนิดพอเป็นพิธี กร๊ากกก..ในที่สุดกูก็จะได้ไปเที่ยวแล้วว้อยยยยย.....
“แต่ว่า...” คุณเลขาฯผู้บ้างานพยายามรังตัวผมไว้ครับ แต่ถึงตอนนี้แล้วต่อให้มิสยูนิเวิร์สมารั้งผมก็ไม่อยู่หรอก
“ไม่มีแต่” ยอมกูเถอะ เดี๋ยวคนอ่านจะเขาจะเข้าใจผิดว่ากูเป็นลูกน้องหรือเป็นเจ้านายกันแน่
“มึงชวนกูไปแดกเหล้าอ่ะ มึงขออนุญาตเมียมึงแล้วหรอ” หืมม...เมีย ?? ผมไปมีเมียตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะครับเนี่ย ชายหนุ่มเจ้าสำราญที่เพิ่งได้รับมรดกเป็นบริษัทเครื่องเพชรสุดหรูในฐานะท่านประธานหนุ่มฮอตไฟแรงอย่างผมเนี่ยนะครับ มีเมียแล้ว!!!?
“ห๊ะ เมียกู...??”
“เออ เมียมึงนั่นแหละ เชี่ยกอล์ฟ ไปขออนุญาตมาเลย กูไม่อยากโดนด่าอีก คราวก่อนปวดหูชิบ กลับบ้านกันเถอะครับน้องเฟียร์ ปล่อยเชี่ยกอล์ฟแมร่งระลึกชาติไป” ไอ้เชี่ยซีซ์ กับกูหล่ะพูดซะห่าม ทีกับเมียหล่ะพูดเพราะนะมึง สาดดดดดดด
หลังจาที่ไอ้ซีซ์มันพาเลขาฯของผมกลับบ้าน ไอ้ตัวกระผมที่ไม่มีคนไปก้งเหล้าเคล้าสาวๆเป็นเพื่อนแล้ว ราวกับว่าฟ้าดลให้ผมได้ฤกษ์กลับบ้านไปตามหาความจริงที่ว่า ใครคือเมีย เมียคือใคร ผมออกมาที่ลานจอดรถพร้อมกับซิ่ง BMW ซีรี่ 7 สีขาวสุดหรูรถที่ผมใฝ่ฝันว่าจะได้ครอบครองออกจากตัวบริษัท เพื่อมุ่งหน้ากลับบ้าน ทันทีที่ประตูบ้านเปิดออก ภาพแผ่นหลังบางของใครบางคนที่คุ้นตาก็ปรากฏสู่สายตา.....
และเมื่อใครคนนั้นหันกลับมา ก็เล่นทำเอาผมเกือบเป็นลม ภาพร่างบางในชุดกันเปื้อนราวกลับนางฟ้าในฝัน แต่คงจะดีกว่านี้ ถ้าคน ๆ นั้นไม่ใช่ไอ้คนที่ยืนอยู่หน้าผมตอนนี้...
“กลับมาแล้วหรอครับพี่กอล์ฟ ป๊อบทำกลับข้าวไว้แล้ว มาทานกันนะครับ”
ใครก็ได้บอกผมทีว่านี่ไม่ใช่เรื่องจริง!!!!!!!!!!!!!!...
=]
“ว๊ากกกกกก...”
ผมเด้งตัวลุกขึ้นจากที่นอน ภาพที่ปรากฏสู่สายตาผมตอนนี้ ทำให้เริ่มเบาใจว่า อย่าน้อยเมื่อกี้มันก็แค่ฝัน ผมหันไปมองหนังสือแบบรถที่ผมเปิดดูค้างไว้ก่อนนอน ไม่เอาแล้วครับซีรี่ 7 ตอนแรกผมก็ลังเลระหว่างซี่รี่ 3กับ7 ว่าจะซื้อรุ่นไหนดี แต่ตอนนี้ผมตัดสินใจได้แล้วครับ
เฮ้อ...เมื่อกี้เป็นความฝันที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตผมเลยก็ว่าได้ นี่ขนาดเจอกันครั้งแรก น้องเขายังตามมาหลอกหลอนผมถึงขนาดนี้ แล้วถ้าเมื่อวานผมบ้าจี้ตอบตกลงเป็นแฟนน้องเขา วันนี้ผมคงไปนอนเล่นในศรีธัญญาแน่ๆครับ
~I've become so numb I can't feel you there. Become so tired so much more aware…~
เสียงiPhoneดังลั่นทันทีที่ผมกำลังจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ ใครกันวะโทรมาตอนนี้ เหมือนมีญาณรู้เลยว่าผมตื่นพอดี.....ไม่ใช่ว่าไอ้เด็กเปรตนั่นหรอกนะ...........ซีดดด ความหนาวเย็นจับไขสันหลังราวกับอยู่ขั้วโลกเหนือ!!!!
‘DADDY’ หน้าจอ iPhoneขึ้นชื่อของคนที่โทรเข้า อ๋อ พ่อนี่เอง....อา...ไม่ใช่ว่าผมแอ๊บแบ๊วเรียกพ่อว่าแด๊ดดี้จั๊กจี้ใจหรอกนะครับ แต่ม๊ะมี๊ผมเขาเป็นพวกชอบอะไรแอ๊บแบ๊วก็เลยให้ผมเมมเบอร์ของพ่อว่าแบบนั้น
“ไงพ่อ” ผมกดรับสายแล้วกรอกเสียงใส่ iPhoneอย่างปกติ “ผีอะไรเข้าให้โทรมาแต่เช้าน่ะพ่อ.....เออใช่ๆ ผมได้คะแนนเลขเต็มอย่างที่พ่อตกลงไว้ว่าจะซื้อรถให้ผมวันเกิดแล้วนะ”
//พ่อเอ็งเป็นคนโทรมานะว้อยไอ้ลูกคนนี้ พล่ามซะยาวเชียว//
“โอเคๆ โทรมามีไรพ่อ”
//วันนี้ตอนเย็นกลับมาที่บ้านด้วย พ่อจะพาแกไปออกงานแสดงโชว์ของบริษัทเพื่อนพ่อ//
“โหย..ไม่เอาอ่ะพ่อ งานไฮโซน่าเบื่อจะตาย มีแต่พวกลุงป้าแก่ๆ ทั้งนั้นเลย”
//แต่งานนี้แกต้องไป !! แกเป็นลูกชายฉันนะเว้ย หัดทำตัวให้มีประโยชน์บ้างสิ//
“แต่..”
//ไม่มีแต่ไอ้กอล์ฟ ไม่งั้นรถที่แกขอฉันไว้ อด//
“คร๊าบบ.. รู้แล้วคร๊าบเดี๋ยวเลิกเรียนแล้วผมไปหาครับ สวัสดีครับ”
เฮ้อ...สิ่งที่ผมเกลียดที่สุดเลยนะ ก็คือไอ้งานสังคมของพวกไฮโซเนี่ยแหละ อ่อ ผมลืมบอกไปครับว่าบ้านผมทำธุรกิจเกี่ยวกับเครื่องเพชรครับ จึงทำให้คุณแม่กับคุณพ่อต้องเข้าสังคมบ่อยๆ ผมจำได้เลือนลางว่าเคยไปงานแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อ เอ่อ.. ตอน 5 ขวบได้ครับ ก็งานน่าเบื่อแบบนั้น ใครจะอยากไปหล่ะครับ จริงมั๊ย
=]
“คุณลูกคะ เป็นยังไงบ้าง ม๊ะมี๊คิดถึงคุณลูกมากๆ เลยนะคะ” คุณแม่แอ๊บแบ๊วกับเครื่องเพชรแพรวพราวอย่างกับจะประกาศให้คนทั้งโลกรู้ว่าตัวเองเป็นคุณนายบริษัทขายเครื่องเพชร เข้ามากอดผมหนุบหนับ
“ผมก็คิดถึงม๊ะมี๊เหมือนกันครับ”
“ตอนแรกม๊ะมี๊นึกว่าคุณลูกจะไม่มาซะอีก” ม๊ะมี๊ผมพูดไปทำหน้าเศร้าใจไปด้วยครับ อะโหหห แม่ผมน่ารักม๊ากกกกกก
“เอ่อ...” ผมล่ะอยากจะบอกม๊ะมี๊เสียเหลือเกินว่าผมไม่ได้อยากมาเล๊ยยยยยย
“ไปกันเถอะคุณ ไปสายมันจะดูไม่ดีนะ” พ่อผมเดินควงกับม๊ะมี๊เข้าไปในงานพร้อมกับผมเดินอยู่ใกล้ๆ
งานวันนี้จัดที่โรงแรมหรูแถวสีลม ภายในงานเต็มไปด้วยคุณหญิง คุณนายเดินกันให้เต็มงาน แสงไปกระทบสร้อยคุณๆ แต่ละนางทีทำเอาผมตาแทบบอด กลัวคนอื่นไม่รู้รึไงว่ามีฐานะ ใส่มากันซะอย่างกับร้านขายเครื่องเพชรเคลื่อนที่ ถ้าโจรบุกมาทีนี่คงกินอยู่ได้ทั้งชาติ
ไอ้ที่สำคัญก็คือตั้งแต่เข้างานมา คุณพ่อกับม๊ะมี๊ก็มีคนเข้ามาทักมากมาย ส่วนผมก็ได้แต่ยืนอย่างสงบเรียบร้อยอยู่ใกล้ๆ พวกท่านโค้งประหงกๆอย่างกับพนักงานต้อนรับ โว๊ยยย.... งานมันน่าเบื่อจริง หนีดีกว่ามั๊ยวะเนี่ย
“นี่ลูกชายดิฮันเองค่ะ...” ม๊ะมี๊แนะนำผมเป็นรอบทีสิบได้แล้วมั๊งครับเนี่ย พูดแต่ประโยคเดิม ๆ ไม่เบื่อบ้างรึไงครับ..
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ผมโค้งทำความเคารพก่อนจะหาโอกาสดีๆแทรกขึ้นมา “เอ่อ... ม๊ะมี๊ครับ ผมไปเข้าห้องน้ำนะครับ”
“อ๊ะ... รีบไปรีบมานะคะคุณลูก เดี๋ยวคุณแม่จะพาไปรู้จักกับคนคนนึง”
“ครับ” น่านน... ม๊ะมี๊จะพาผมไปรู้จักใครอีกคร๊าบบ นี่ยังไม่หมดงานอีกรึไงงงงง
=]
ผมแยกตัวออกมาเพื่อเดินไปห้องน้ำ จริงๆ ผมก็ไม่ได้ปวดอะไรหรอกนะ แต่ผมแค่อยากจะหลบบรรยากาศน่าเบื่อในงานก็เท่านั้นเอง
ทันทีที่ประตูห้องน้ำเปิดออกมา ภาพในความฝันก็เริ่มซ้อมทับความเป็นจริง เอ่อ... ผมเห็นแผ่นหลัง....แผ่นหลังที่แสนคุ้นเคยในความฝัน......แน่นอนว่าแผ่นหลังนั่นก็คือน้องป๊อบครับ ผมว่าผมคงตาฝาด หลับตาแล้วหายใจเข้าลึกๆ ไอ้กอล์ฟเมื่อคืนฝันร้ายแล้วอาจจะนอนน้อย เอ่อ..ผมพูดกับตัวเองนะครับ ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา คราวนี้ไม่ใช่แค่หลังแล้วครับ น้องแกหันหน้ามา ตามองตา ยืนยันความจริงกันเต็มที่ว่าผมไม่ได้ตาฝาด...
“สวัสดีครับพี่กอล์ฟ... มายเดสทินี่” แว๊กก.. เดสทิน่ง เดสทินี่อะไรหล่ะไอเด็กเปรตตต.. มึงมันจะโรคจิตเกินไปแล้วว..
“นี่น้องตามมาสโตร๊คพี่ถึงที่นี่เลยหรอ โห ลงทุนมากครับน้อง”
“พี่คิดว่าผมโรคจิตขนาดนั้นเลยหรอครับ” ไม่ครับ....แต่พี่คิดว่าน้องโรคจิตกว่านั้นอีก สาดด..
“หรือไม่จริงหล่ะครับน้องป๊อบ”
“อ๊ะ.. พี่กอล์ฟรู้จักชื่อผมด้วยเหรอครับ ผมว่าแล้วไงว่าเราเป็นพรหมลิขิตกัน” ว๊ากกก.. แกมันจะโรคจิตเกินไปแล้ววว พรหมลิขิตอะไร กูไม่รู้เรื่องโว๊ยยย..
“ไม่ใช่โว้ยย.. กูบอกแล้วไงกูไม่ใช่พรหมลิขิตอะไรของมึง !!”
“ตอนนี้พี่อาจจะไม่ยอมรับ แต่เชื่อผมเถอะอีกหน่อยพี่จะต้องยอมรับว่าผมเป็นพรหมลิขิตของพี่อย่างแน่นอนครับ”
ไอ้เด็กเปรต...
“ผมขอตัวนะครับ อ่อ.. แล้วผมก็ไม่ได้ตามมาสโตร๊คพี่นะครับ ผมมาทำธุระหน่ะ แล้วเจอกันครับ” กูไม่อยากเจอมึง สาดด...... ไอ้ผมว่าจะพูดไปอย่างนั้นแต่ดูเหมือนไม่ทันแล้วครับ น้องเขาเดินออกไปแล้ว
เห็นแบบนี้แล้วก็ยิ่งอารมณ์เสียเว้ย กลับไปอยู่กับป้าแก่ๆ ในงานก็ได้ฟร่ะ
=]
“อ๊ะคุณลูกมาแล้วเหรอคะ ไปค่ะไป เดี๋ยวเพื่อนม๊ะมี๊จะรอนานนะคะ” เข้ามาถึงม๊ะมี๊ก็ลากผมไปหาเพื่อนทันทีเลยครับ เหอะ น่าเบื่อโคตรร.. นี่ผมต้องทำหน้าทีพนักงานต้อนรับประหงกๆนี่อีกนานไหมมม
เพื่อนคุณแม่ที่ว่าเนี่ย ก็คงเป็นพวกเพื่อน ๆ ในวงการเครื่องเพชรหล่ะมั๊งครับ เหอะ..
“นี่ตากอล์ฟ ลูกชายฉันเองเธอ สวัสดีคุณป้าสิคุณลูก”
“สวัสดีครับป้าเกศ” โธ่ เพื่อนคุณแม่ที่ว่าก็คือป้าเกศนี่เอง ป้าเกศท่านเป็นเพื่อนสนิทของแม่ผมตั้งแต่สมัยมัธยม ทั้งคู่ชอบออกแบบเหมืนกัน เลยเรียนออกแบบเครื่องประดับมาด้วยกันครับ ตอนนี้ป้าเกศแต่งงานไปกับเพื่อนของคณะพ่อผม ซึ่งทำงานด้านธุรกิจเหมือนกัน พวกท่านเลยยังติดต่อกันอยู่บ่อยๆครับ
“ไม่เจอกันตั้งนาน โตขนาดนี้แล้วหรอลูก เรียนอยู่ชั้นไหนแล้วหล่ะ” ป้าเกศแกก็ยังสวยเหมือนแม่ผมเลยครับ ไม่ได้เจอหน้าคุณป้านานแล้วแต่ผมกลับรู้สึกคุ้นๆหน้าพิกล
“เกรด 12 เอ่อ.. ม.6 แล้วครับ”
“ปีหน้าก็เข้ามหาลัยแล้วสิ แล้วจะไปต่อที่ไหนหล่ะ”
“ยังไม่ทราบเลยครับ แต่ผมกะว่าจะเรียนคณะบริหารธุรกิจระหว่างประเทศ”
“ดีจ่ะ จบมาจะได้ช่วยคุณพ่อทำงานเนอะ อ๋อ นี่ลูกชายป้านะจ๊ะ น้องเด็กกว่าเรา 2 ปี มานี่มาสวัสดีพี่เขาสิลูก”
“สวัสดีครับ.. พี่กอล์ฟ” เสียงแบบนี้ ลักษณะการพูดแบบนี้ นี่มัน...
“(ไอ้)น้องป๊อบ !!!” ทำม๊ายย.. ชีวิตกูถึงยังไม่หลุดจากไอ้เด็กปรตนี่สักที!!!!!!
“อ้าวรู้จักกันแล้วหรอ” พ่อผมถามขึ้นมา ผมล่ะไม่อยากจะพูดว่ารู้จักเลยยยย
“ครับ” หน็อยย.. ไอ้เด็กเวรร กับกูหล่ะแรงซะพูดฉอดๆๆๆๆ ทีต่อหน้าพ่อแม่หล่ะทำเป็นเรียบร้อย เด็กเปรตต..
“อืม.. งั้นก็ดีเลยนะเธอ อ่อคุณลูกคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ม๊ะมี๊จะเดินทางไปดูงานที่ปารีสกับแด๊ดดี๊นะคะ ป้าเกศกับคุณปฏิพัฒน์ก็จะไปด้วย ทีนี้ม๊ะมี๊ก็เลยอยากให้คุณลูกช่วยดูแลน้องป๊อบให้หน่อย จะได้มั๊ยคะคุณลูก คุณลูกขาจะเข้าไปอยู่ที่บ้านใหญ่ก็ได้นะคะ” ห๊ะ.. นี่ม๊ะมี๊ฆ่าผมเลยเหอะแบบนี้หน่ะ
“เอ่อ...” ผมกำลังจะออกปากค้านแต่ก็โดนแย่งพูดก่อน
“ก็ดีนะจ๊ะแก้ว ฉันก็เป็นห่วงป๊อบเหมือนกัน จะให้ไปนานๆก็กังวลอยู่เลย ตอนแรกก็กะว่าจะให้ป๊อบไปด้วยแต่ป๊อบก็บอกว่าเดี๋ยวเรียนไม่ทันเพื่อน” ป้าเกศออกความเห็น
“ฉันรู้ใจเธออยู่แล้วล่ะเกศ ตากอล์ฟชอบอยู่คอนโดคนเดียวบ่อยๆ รับรองว่าดูแลน้องได้แน่ๆจ๊ะ อีกอย่างเห็นคุณเขาบอกว่าจะซื้อรถให้ตากอล์ฟด้วย โรงเรียนเก่าตากอล์ฟก็ที่เดียวกับน้องป๊อบ กอล์ฟเขาคงไปส่งให้ได้นะจ๊ะ”
“มีพี่กอล์ฟอยู่ด้วย ฉันคงหายห่วงป๊อบได้หลายเปราะเลยล่ะจ๊ะ”
เออ.....พวกคุณแม่ๆครับ......ไอ้การตกลงกันเองเออๆออๆกันเองนี่มันอะไรครับ!!!! บางทีนี่จะเป็นแผนของไอเด็กเปรตนั่น....หรือว่าจะเป็นพรหมลิขิตอะไรนั่นจริงๆ..... แต่จะอย่างไหนผมก็ต้องคัดค้าน!!!
“ไม่ต้องหรอกครับคุณน้า ปกติเวลาคุณพ่อคุณแม่ไม่อยู่เนี่ย ผมก็อยู่คนเดียวได้ครับ” ไอ้เด็กเปรตนั่นพูดออกหน้าออกตาขึ้นมาก่อนแต่แบบนี้ก็ดี
“ม๊ะมี๊ครับ น้องเขาต้องมาอยู่กับคนที่เพิ่งรู้จักกันแบบผมเขาอาจจะลำบากใจนะครับ” ผมพูดเสริมกำลังทัพ
“ไม่ได้นะคะน้องป๊อบ คราวนี้พวกน้าจะไปกันเป็นเดือนๆ เลยนะคะ” ม๊ะมี๊ออกตัวก่อนซะอย่างนั้น เด็กมันไม่อยากไปก็ปล่อยมันเหอะ
“แต่คุณน้า...”
“ไม่มีแต่ค่ะน้องป๊อบ เวลาม๊ะมี๊กับป้าเกศไม่อยู่ดูแลน้องดี ๆ หล่ะคุณลูก”
“เท่าไหร่ครับ” น้องแกตั้งใจจะค้านต่อครับ แต่ผมรู้ว่าจังหวะนี้ ต่อให้อมพระมาพูดแม่ก็ไม่เชื่อครับ ผมเลยออกปากถามกลับไปก่อน
“อะไรนะคะคุณลูก”
“ม๊ะมี๊จะไปฝรั่งเศสนานเท่าไหร่ครับ”
“อ่อ สองเดือนค่ะ”
ชีวิตผมสองเดือนต่อจากนี้ มันจะไม่สงบสุขแล้วจริงๆ ใช่มั๊ยครับ
2BC
ขอโทษทีมาอัพช้าค่ะ
รอตอนที่ 3 นะคะ ไม่น่าจะเกินวันศุกร์ ^^i
อ่อ ลินอายุ 15 นะคะ รีดเดอร์จะเรียกอะไรก็ได้ค่ะ
ถึงคุณ Poly_Party
เฟียร์เป็นตัวละครในเรื่องเรื่องนี้ค่ะ
ลายระเอียดอื่น ๆ ต้องรอต่อไปนะคะ
เดี๋ยวจะออกมาเอง พี่ไม่ได้ลืมหรอกค่ะ ^^i
ส่วนเรื่องฟิล์มกับเนม ฟิล์มมาแน่ค่ะ
แต่ถ้าเนมด้วยคงต้องติดต่อพี่ถังดูก่อน 55
first ; 091010 ; 10.58
100 per ; 091013 ; 10:20
ความคิดเห็น