คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1 st : ))) [ Rewrite :: AiAiAi 30/11/09 ]
1 st : )))
~I've become so numb I can't feel you there. Become so tired so much more aware…~
“อาจารย์ครับ... ขออนุญาตไปโทรศัพท์” ผมยก iPhone ที่มันแหกปากลั่นกลางห้องเรียนด้วยเพลงของ LP แล้วเดินออกไปจากห้องทั้งที่อาจารย์ยังสอนอยู่
“นายณัฐกิตติ์ ครูบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเปิดโทรศัพท์มือถือในห้องเรียน”
“ไง โน่” ผมพูดใส่โทรศัพท์ทั้งที่ยังไม่ทันก้าวขาออกจากห้องเรียน เรื่องที่อาจารย์พูดผมแทบจะไม่ได้ฟัง กฎเหรอ? แล้วไง พ่อผมใหญ่ซะอย่าง...
//Happy Birthday ว่ะไอ้กอล์ฟ มึงเรียนอยู่ป่าวว่ะ//
ไอ้โน่มันเป็นเพื่อนโรงเรียนเก่าผมครับ เราก็ยังติดต่อกันอยู่บ้าง บางทีก็นานๆครั้ง มันไม่เคยลืมวันเกิดผมเลยซักปี และแน่นอนผมก็ไม่เคยลืมวันเกิดมันเหมือนกัน แต่เชื่อเถอะปีนี้มันต้องลืมแหงล่ะ นี่แมร่งจะ 10โมงอยู่แล้วเพิ่งโทรมาเบิร์ดเดย์ ปกติโทรมาแหกปากตั้งแต่เที่ยงคืน
“แฮปกูป่านนี้เอาไว้พรุ่งนี้เหอะว่ะ” พูดตรงๆเลยว่าโคตรงอนมันอะครับ
//โอ๋ๆ กูขอโทษอย่ามางอน กูไม่ง้อ....// ไอ้เชี่ยนี่มันเป็นเพื่อนที่ดีครับ วันเกิดทั้งทีง้อหน่อยก็ไม่ได้
“เออ.....กูมันไม่ใช่ปุณณ์นี๊”
//พอเลยมึง..... กูเพิ่งได้เติมเงินมือถือว่ะ ไม่ใช่ว่ากูลืม!!!// แหมมีการลืมเติมเงินมือถือ แล้วมาเติมเงินอะไรตอน 10โมงกว่าว่ะครับ
“เย็นนี้อย่าลืมเอาของขวัญวันเกิดมาให้กูนะเว้ย” ไหนๆก็ไหนๆขอทวงของขวัญมันก่อนแล้วกัน
//อะไรมึง.....กูบอกซักคำยังว่ากูจะไปงานวันเกิดมึง//
“ไม่รู้เว้ย!! ร้านเดิม เวลาเดิม ไม่มากูเคือง”
//ไรว้า....บ่จี้อยู่//
“ยืมที่รักมึงมาสิวะ”
//งั้นกูขอยืมซักพันนึงดิ กอล์ฟ//
“เชี่ย....ไอ้ปุณณ์โน้น!!”
//บ้านแป๊ะเอ็งดิ!! งั้นกูเรียนก่อนนะเว้ย//
“เออ...เย็นนี้เจอกัน”
//เออๆ//
=]
“เอ้า~คัมปายยยยยย”
“ไม่เมาไม่เลิกเว้ย!!!!” ผมตะโกนแล้วชูแก้วเบียร์สีทองอร่ามขึ้นกลางโต๊ะ
“เชี่ยกอล์ฟ มึงนะมึง วันเกิดแทนที่จะต่อชีวิต เสือกหาเรื่องตับแข็งตาย” เป็นเสียงไอ้เชี่ยโอมห์ครับ มันเป็นเพื่อนโรงเรียนเก่าเหมือนไอ้โน่ แม่งมาช้าสุด ยังเสือกบ่นทั้งที่มันกระดกแก้วก่อนผมจะพูดอีก
“แล้วนี่มึงพาเมียมาด้วย อย่าเมาหัวราน้ำไม่มีใครพาน้องเขากลับบ้านนะมึง” ผมแซวมันกลับไป เพราะถ้ามันไม่พาแฟนมันกลับดีๆ เพื่อนใหม่ผมมันก็พวกไบซะด้วย
“ฮิ้ววววววววววววววววว”
“เฮ้ย ไอ้กอล์ฟ แล้วแฟนมึงไม่ได้มาด้วยเหรอวะ” ไอ้โน่มันถามถึงน้องปูเป้ แฟนคนล่าสุดของผม
“เลิกกันแล้วว่ะ เมื่อไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมานี่เอง”
“อ้าวเชี่ย!! อะไรวะ น้องเขาก็ออกจะน่ารักดูมึงสองคนรักกันดีนี่หว่า”
“ก็งี้แหละวะ ผู้หญิงแมร่งคิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป” พูดแล้วก็เซ็งครับ วันเกิดทั้งทีไม่มีสาวสวยหมวยอึ๋มซักคนมาเบิร์ดเดย์
“ขอโทษนะครับ.......” เสียงประหลาดดังมาขัดจังหวะกลางวง แล้วทุกคนก็เงียบพร้อมหันไปมองกันเป็นตาเดียว
ไอ้เปี๊ยกนี่ใครวะ......
โรงเรียนผม ไม่สิมันก็แทบทุกโรงเรียนนั่นแหละ ถือว่ารุ่นพี่เป็นใหญ่ แล้วไอ้เด็กตัวเปี๊ยกนี่ใครว่ะมากล้าขัดจังหวะกลางวงขนาดนี้ ถ้าไม่มีเรื่องจำเป็นเห็นทีวันนี้คงได้มันส์
“พี่กอล์ฟครับคือผมมีเรื่องอยากจะคุยกับพี่หน่อยน่ะครับ”
มันไม่พูดเปล่ายังเลื่อนเก้าอี้มานั่งตรงข้ามผมเอาเองเสร็จสรรพ ใครอนุญาตมึงวะไอ้เปี๊ยกนี่.... ดูไปชุดนักเรียนแม่งก็คุ้นๆ .......... อ๋อ......มันก็ชุดโรงเรียนเก่าผมเอง โรงเรียนเดียวกับไอ้เชี่ยโน่
“เด็กใครวะ ??” ผมหันไปถามพวกไอ้ก่อน เผื่อว่าจะเป็นเด็กใครแถวนี้จะได้ไม่ต้องถึงกับลงไม้ลงมือ
“ไม่รู้ว่ะ น้องครับมาหาใครครับ” ไอ้ฟิล์มเพื่อนโรงเรียนเก่าผมอีกคนเป็นคนออกปากถามให้
“พี่กอล์ฟครับคือผมมีเรื่องอยากจะคุยกับพี่หน่อยน่ะครับ”
“อ๋อ.... มาหามึงวะกอล์ฟ”
“เออ อันนั้นกูรู้แล้วเว้ย!!” ไอ้พวกห่านี่ มันจะมามุงเป็นเด็กเชียร์บอลข้างหลังกูกันทำห่าอะไรวะ “แล้วน้องเป็นใครครับ”
“พี่จำผมไม่ได้เหรอครับ....”
ก็เออสิ...ถ้าจำได้แล้วกูจะถามไหมไอ้เปี๊ยกนี่
“น้องจำคนผิดรึเปล่าครับ” ไอ้ซีซ์เพื่อนผมขัดก่อนที่ผมจะขึ้น
“เปล่าครับ ผมมาหาพี่กอล์ฟ ณัฐกิตติ์ สิริวรานนท์ ครับ” ทั้งชื่อทั้งนามสกุลตรงเป๊ะแบบนี้คงจะไม่พ้นผมจริงๆนั่นแหละ
“แล้วน้องมีธุระอะไรกับพี่”
“พี่กอล์ฟครับ.....พี่ต้องรับผิดชอบ”
“หืม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ไอ้พวกเชี่ยขึ้นรับก่อนผมอีก คนที่จะตกใจมันต้องกูไม่ใช่เหรอวะ พอทีงี้ความรู้สึกไวเชียวนะพวกมึง
“พี่ต้องรับผิดชอบ....พี่ต้องรับผิดชอบที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้”
“ห๋า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
อะไรว่ะ!!! กูไปทำอะไรไว้ ถึงจะหน้ามืดตามัวขนาดไหน เมาหัวรายังไงกูก็จำได้นะเว้ยว่ากูไม่เคยปล้ำผู้ชาย!!!
“เพราะพี่เป็นพรหมลิขิตของผม....”
“เห้ยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
พวกเชี่ยนี่นอกจากเป็นลูกคอรับแล้วทำอย่างอื่นกันเป็นไหมวะ รับกับเป็นตลกคาเฟ่ไปได้ ถ้ากูมีพัดคงตบพวกมึงซักสามสี่ที
“อะไรทำให้น้องคิดแบบนั้น....พี่ว่าเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนนะ” แล้วพี่ก็ไม่เคยคิดจะเกี่ยวพันธ์ฉันชู้สาวกับเด็กผู้ชายด้วย....ถึงจะดูน่ารักกว่าเด็กผู้หญิงหลายๆคนก็เหอะ.....
“ผมตกหลุมรักพี่ตั้งแต่ม.1 ตอนที่พี่ช่วยผมเอาไว้ ผมตั้งใจจะมาขอบคุณพี่แต่พี่ก็ย้ายโรงเรียนไปก่อน....ผมได้มาเจอพี่อีกครั้งก็เป็นช่วงวันเกิดของพี่พอดี แถมพี่ยังเลิกกับแฟนพอดีอีก เพราะฉะนั้นผมคิดว่านี่คือพรหมลิขิตของผม”
เฮ้ย....แล้วที่อย่างงี้ไอ้ลูกคู่เมื่อกี้มันเงียบหายไปไหนหมดวะ....พุธโท พุธธัง เย็นไว้ไอ้กอล์ฟอย่ากระทืบเด็กวันเกิด มันเป็นบาป
“แล้วน้องต้องการให้พี่รับผิดชอบอะไรครับ”
“พี่ต้องมาเป็นแฟนผม”
“..........”
“...............”
ผมเริ่มคิดว่าบางทีไอ้ลูกคู่ที่คอยขัดอารมณ์ ก็ยังดีกว่าปล่อยให้มันเงียบไปแบบนี้นะ
“น้องประสาทกลับรึเปล่าครับ น้องเป็นผู้ชายนะ พี่ก็ผู้ชาย พรหมลิขิตบ้าบออะไรของน้องน่ะ”
“ชายชายแล้วไงวะ!!!” ไอ้โอห์มตะโกนแทบจะทันที ปกป้องตัวเองจริงนะพวกมึง “ไม่ กูไม่ได้หมายความว่างั้น กูหมายถึงว่าเดี๋ยวนี้โลกเรามันอิสระจะ ตุ๊ด เกย์ กระเทย ทอม ดี้ เลส ก็มีเกลื่อน”
“เพราะงั้นกูว่าน้องเขาไม่ผิด”
ไอ้เห้พวกนี้ไม่ช่วยแล้วยังชูหางเด็กอีก ถึงผู้ชายกับผู้ชายจะเป็นแฟนกันแบบพวกมึงไม่ผิด ก็ไม่ได้หมายความว่ากูต้องไปรับไอ้เด็กนี้เป็นแฟนทั้งๆที่มันเป็นผู้ชาย แถมชื่อกูก็ยังไม่รู้จักซักตัวนะเว้ย!!
“อา......นี่ก็ถึงเวลากลับบ้านแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ แล้วผมจะมาเอาคำตอบตกลงจากพี่คราวหน้านะครับ” ไอ้เปี๊ยกมันพูดแล้วดูนาฬิกา ที่สำคัญคือใครบอกว่าจะตกลงเป็นแฟนกับมันวะ!!!
“เออ....อีกเรื่อง.... Happy birthday นะครับพี่กอล์ฟ นี่เป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆจากผม ผมไม่รู้ว่าพี่ชอบอะไร เลยซื้อไอ้นี่มาให้หวังว่าพี่คงจะชอบมัน”
น้องเขายกตุ๊กตาหมีสีเทาตัวใหญ่ถึงเอวน้องเขาที่เมื่อกี้วางอยู่ข้างหลังมาวางไว้ข้างหน้า ก่อนจะก้มหัวให้พวกผมแล้ววิ่งจากไป
‘ผู้หญิงก็งี้ คิดจะมาก็มาคิดจะไปก็ไป’
หลังจากที่เงาของน้องเขาหายออกไปจากร้านไอ้พวกเด็กเชียร์บอลก็เหมือนจะเริ่มกลับมาพูดได้อีกครั้ง.......
“น้องเขาโคตรแรงเลยวะ” ไอ้ซีซ์ออกความเห็น ซึ่งเป็นอะไรที่ผมโคตรจะเห็นด้วย....อะไรของน้องแกวะ ถ้าไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนเหมือนพวกไอ้โน่ ผมคงคิดว่าน้องเขาเพิ่งออกมาจากศรีธัญญา
“แล้วตกลงว่าน้องเขาเป็นใครวะ.....” ไอ้ดั๊งค์ถามขึ้นมา ทำให้ผมคิดขึ้นมาได้ว่าพวกเรายังไม่รู้จักน้องเขาเลย ผมเลยหันหน้าไปมองไอ้พวกเด็กกางเกงน้ำเงินที่กำลังช็อคกับไอ้เปี๊ยกเมื่อกี้ เผื่อว่าใครซักคนจะมีคำตอบที่ดีกว่าคำว่าไม่รู้
“อ๋อ......ป๊อปนี่เอง!!!” น้องมิกพูดแล้วทำท่าคิดออกแบบเด็กๆ
“ป๊อบ ??”
“ค....ครับ.....ป๊อบ...ห้อง1น่ะ....ครับ”
“น้องมิกรู้จักด้วยเหรอครับ” ทีงี้ไอ้โอห์มมันทำเป็นพูดเพราะครับ พอพูดกับเพื่อนนะมึง ครับหนีไปวิ่งไล่ควายหมด
“ก็....ป๊อปเขาดังจะตายนี่ครับ......เรียนก็เก่ง.......หน้าตาก็ดี แถมบ้านก็รวยด้วยนะครับ......” น้องมิกออกความเห็นอย่างตั้งอกตั้งใจ
“เพอร์เฟคโคตรเลยครับไอ้คุณเพื่อนกอล์ฟ”
“น่าสงสัยว่าคนอย่างไอ้คุณมึงไปเป็นพรหมลิขิตของคุณน้องเขาได้ไงวะครับ”
นั่นสิวะครับไอ้คุณเพื่อนทั้งหลาย พวกมึงไม่รู้แล้วคนอย่างไอ้กระผมมันจะไปตรัสรู้ได้ไงวะแต่ไอ้นั่นมันไม่ใช่ประเด็น ประเด็นมันอยู่ที่น้องเขาเป็นผู้ชาย กูก็ผู้ชาย รู้ก็ไม่เคยรู้จักกัน แถมเดินมาพล่ามๆๆแล้วก็หายหัวไป เหลือไว้แต่ตุ๊กตาหมีขนาดโคตรควายกับการ์ดที่ปลอกคอหมีเขียนว่า.....
‘HAPPY BIRTHDAY P’GOLF : ))) my destiny’
Pop ♥
ดีไม่ดียังไง ติชมได้นะคะ พิมพ์ผิดตรงไหนบอกได้ค่ะ
ก็ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่ติดตามนิยายของ อลินกับไอค่ะ หวังว่าทุกๆคนคงชอบเรื่องนี้กัน~
ความคิดเห็น