คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
Chapter 1
ย้อนกลับไปเมื่อปิดเทอมที่ผ่านมา
“ทงแฮ ปีนี้ลูกก็ขึ้นมัธยมปลายแล้วนะ พ่อว่าจะย้ายลูกไปเรียนที่อเมริกา..”
“ไม่ไปฮะ” ยังไม่ทันที่คนเป็นพ่อจะพูดจบร่างบางที่นั่งอ่านนวนิยายอยู่ที่โซฟาก็หันมาปฏิเสธบิดาบังเกิดเกล้าทันที
“โถ่ ทำไมหล่ะลูก เดือนหน้าพ่อจะไปดูงานที่นู้น อาจจะไม่ค่อยได้กลับบ้านนะทงแฮ”
“ไม่ไปฮะ”
“โถ่ทงแฮ แล้วลูกจะอยู่คนเดียวได้ยังไง”
“ใครว่าทงแฮอยู่คนเดียว ทงแฮโตแล้วนะพ่อ อีกอย่างคนใช้ที่บ้านก็มีตั้งเยอะแยะ ที่โรงเรียนทงแฮก็มีเพื่อน..”
...ก็แน่หน่ะสิ ถ้าไปอยู่อเมริกา แล้วจะเจอคิบอมได้ยังไง พ่อนี่ไม่รู้อะไรซะเลย...
แน่นอนว่า ประโยคข้างบนเป็นเพียงสิ่งที่ทงแฮคิด เพราะถ้าพูดออกไป มีหวังบ้านแตกแน่
“โถ่ทงแฮ..”
...
.
“ทงแฮ ทงแฮ” เสียงเรียกร่างบางดังขึ้นจากคนที่คุณก็รู้ว่าใคร (พูดซะ)
“หืม? มีอะไรคิบอม”
“ทงแฮเป็นอะไร ผมเรียกตั้งหลายครั้งแล้ว ทงแฮไม่ตอบผมเลย ทงแฮไม่สบายรึเปล่า” คิบอมเอ่ยพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน
“เปล่าเค้าสบายดี นี่คิบอมใกล้ไปแล้วนะ”
“ครับผม^^ ทงแฮนี่เย็นแล้วนะ เรากับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวช้ากว่านี้แล้วพ่อทงแฮจะว่า” แม้ปากจะเอ่ยแบบนั้น แต่ร่างสูงก็ยังคงนอนหนุนตักร่างบางอยู่เช่นเดิม
“คิบอมก็ลุกสิ เราจะได้กลับบ้านกัน”
“ทงแฮ.. เจ้าหญิงจะไม่จูบปลุกเจ้าชายนิทราหน่อยหรอ” เทพนิยายอันโด่งดังของดิสนี่ย์ (จะโดนค่าลิขสิทธิ์มั๊ย ?? :: ลิน) บัดนี้ถูกดัดแปลงโดยคิมคิบอมเรียบร้อยแล้ว
“บ้าคิบอม มันมีที่ไหนเจ้าชายนิทรา มันต้องเจ้าหญิงนิทราสิถึงจะถูก” ส่วนอีกฝ่ายก็มีอาการหน้าแดงเป็นมะเชือเทศ แต่ทางผู้แต่งต้องขอแจ้งให้ท่านผู้อ่านทราบก่อนว่า ทั้งคู่เป็นแค่เพื่อนรักกันจริงจริ๊ง ไม่ได้เป็นแฟนแต่อย่างใด
“จริงหรอ งั้นเรากลับบ้านกันเถอะ ว่าแต่ทงแฮ.. ไม่จูบจริง ๆ หรอ” สุดท้ายร่างสูงก็ลุกขึ้นจากตักนุ่ม
“บ้า” ทงแฮแก้เขินโดยการรีบวิ่งไปรอคิบอมที่หน้าห้องสมุด
“ป่ะกลับกันทงแฮ” คิบอมที่ตามออกมาก็ถือโอกาสกอบกุมมือนุ่มให้เดินไปด้วยกัน
...จะผิดมั๊ยนะ ถ้าอีทงแฮคนนี้ อยากให้คิบอมกุมมือตลอดไป...
...
.
“ทงแฮ ผมส่งแค่นี้นะ” เมื่อทั้งคู่เดินมาถึงชั้น 2 ของส่วนอาคารเรียน คิบอมก็ปล่อยให้ทงแฮเดินลงไปขึ้นรถที่จอดรอไว้นานแล้วคนเดียว เพราะขืนเขาลงไปส่งถึงรถ มีหวังโดนคนขับรถถีบออกมาพอดี
“อืม ฉันไปแล้วนะ” ยิ้มหวานให้ครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินลงบันไดไป ทันทีที่รถของทงแฮเคลื่อนออกไปจนลับสายตา คิบอมก็กลับบ้านทันที
...
.
“กลับมาแล้วครับ” ร่างสูงเดินไปตามพื้นห้องโถงที่ทอดยาวไปสูงบันไดสำหรับขึ้นชั้นสอง ขายาวรีบก้าวให้ยาวที่สุดหมายจะขึ้นห้องโดยเร็ว แต่ระหว่างที่เขากำลังผ่านห้องรับแขกนั้น บิดาก็ได้เรียกตัวเองไว้ก่อน
“คิบอม มานี่สิ” ทำหน้าเบื่อโลกใส่กำแพงหนึ่งทีก่อนจะเดินเข้าไปหาบิดาอย่างว่าง่าย
“ครับพ่อ”
“พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย นั่งลงสิ”
“พ่อมีเรื่องอะไรจะคุยกับผม เรื่องการเรียนหรือเรื่องกีฬาหล่ะ” ถามคนเป็นบิดาด้วยใบหน้าที่เซ็งสุดขีด
“เรื่องอีทงแฮ” อ๋อที่แท้ก็เรื่องทงแฮ ห๊ะ!!! ว่าไงนะ เรื่องทงแฮหรอ
“ทงแฮทำไมพ่อ” จากใบหน้าเซ็งสุดขีดก็แปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าเคร่งเครียดทันที
“แกรู้จักมัน” ฝ่ายบิดาถามกลับด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“อย่าเรียกทงแฮว่ามันนะพ่อ” คนเป็นลูกเถียงกลับทันที
“หึ ปกป้องมันงั้นสิ นี่แกไม่รู้หรือไงว่าฉันไม่ถูกกับบ้านมัน แล้วแกจะไปคบกับมันเพื่ออะไร”
“พ่อไม่ถูกกับพ่อทงแฮก็ไม่ใช่เรื่องของผม ผมจะคบกับทงแฮพ่อจะทำไม”
“คิบอม !!!”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับ” พูดจบก็เดิขึ้นห้องทันที ทิ้งผู้เป็นพ่อให้อยู่ในห้องรับแขกเพียงลำพัง
...
.
TBC.
ตอนนี้แอบสั้นเนอะ
ตอนต่อ ๆ ไปจะพยายามแต่งให้ยาวกว่านี้
สัญญาค่ะ สัญญา
ยังไงเจอกันตอนหน้านะคะ
รักคนอ่าน รักคนเม้นค่ะ
ปล้ำลิง. พี่ยูริจะให้น้องแต่งเรทรึ
น้องจะแต่งได้หรอพี่
น้องออกจะใสซื่อขนาดนี้ (จริงดิ)
๕๕ โอเคจะน้องพยายามแต่งให้ได้
แต่น้องไม่สัญญาว่าจะแต่งนะพี่ ^^
ดิท ๆ
มาแก้คำผิดค่ะ ^^
ขอบคุณปู่ไทด์สำหรับเรื่องคำผิด
ความคิดเห็น