ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 : ที่มาของการ ' อยู่ด้วยกัน '
มอร์กัสเป็นคนที่เดียวที่สามารถทำให้ผมหายเบื่อจากเรื่องที่มันเล่าให้ฟังได้ และยังเป็นคนเดียวที่สร้างปัญหาให้ผมเซ็งเล่นอยู่เสมอๆ อีกด้วย
แหงล่ะ ก็ผมมีเพื่อนเป็นมันอยู่คนเดียวนี่…
"ไง ^^" เสียงบุคคลปริศนาดังมาจากหน้าประตู ไม่ต้องหันไปดูก็พอจะรู้ว่าเป็นใคร
มันคือคนที่ตายยากที่สุดในชีวิตผมแล้วล่ะ…
"โหย ทำไมทำหน้าเซ็งแบบนั้นล่ะ เหงาหรอ :p" มันทำหน้าล้อเลียนผม
"ไม่…"
"แน่ใจ?"
"แน่…"
"พอเอาคำนายที่ตอบมารวมกันเนี่ย ได้เป็นคำว่า ' ไม่แน่ ' ล่ะ"
ผมแทบสำลักน้ำ…
เออ…ลืมคิดสนิทเลยแฮะ
"แล้วไง"
"น้องสาว…ฉันหมายถึงญาติห่างๆน่ะ เขาหนีออกจากบ้านน่ะสิ จะให้อยู่กับฉันมันก็ยังไงอยู่นะ" มอร์กัสอธิบาย
"…ไม่เกี่ยวกับฉันนี่" ผมรีบตัดบทให้เร็วที่สุด เพราะจุดประสงค์ของมันก็คือ…
"ก็เลยอยากให้เธออยู่กับนาย ^^"
นั่นไง…
"ไม่เอา… อยู่กับผู้หญิงมันน่าเบื่อ…"
"ก็ทำให้เธอชอบนายซะสิ มันจะได้ไม่น่าเบื่อไง เดี๋ยวฉันช่วยเองน่า"
นั่นน่ะน่าเบื่อยิ่งกว่าอีก…
ช่างเถอะ เดี๋ยวเธอก็คงทนความเย็นชาของผมไม่ไหวและหนีไปเองอยู่ดี แต่จะให้ผมตอบตกลงเหรอน่ะเหรอ บอกได้เลยว่า
ไม่มีทาง…
"เฮ้ๆ ตกลงใช่มั้ย"มอร์กัสเขย่าตัวผม
ผมกำลังจะพูดคำว่า ' ไม่ ' แต่มันชิงตัดหน้าซะก่อน
"โอเค งั้นฝากด้วยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พามาส่ง"
แต่พอผมกำลังจะแก้ต่างว่ามันไม่ใช่อย่างที่มันคิดสักนิด มันก็ใช้ความเร็วแสงชิ่งออกไปซะก่อน
บางครั้งผมก็อยากฆ่ามันอยู่นะ แต่ฆ่ายังไงก็ไม่ตายสักที
มันคงเป็นแวมไพร์ที่หน้าด้านที่สุดแล้วล่ะ…
แค่คิดว่าต้องมีอีกคนมาใช้ชีวิตในบ้านเดียวกับผม ผมก็เผลอถอนหายใจออกมาทันทีเลย
ย้ายบ้านดีมั้ยนะ…
ไม่มีทาง แค่ลูกครึ่งยุง(เผื่อใครไม่รู้ ผมไว้ใช้ด่ามอร์กัส)กับเด็กผู้หญิงแค่นี้จะทำให้ผมประสาทหลอนจะต้องย้ายบ้านหนีเลยเหรอ ไร้สาระน่า
คิดจะเป็นเพื่อนกับมอร์กัส อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด…
"พี่มอส ทำได้ยังไงกัน แล้วที่นี่ที่ไหน"เสียงเด็กผู้หญิงดังหงุงหงิงมาจากห้องนั่งเล่น จนผมต้องลงมาดูเนี่ยแหละ
"บ้านใหม่ อยู่ไปก่อนนะ นี่บ้านเพื่อนพี่เอง นั่นไง"มอร์กัสทำน้ำเสียงร่าเริง
ในขณะที่ผมนึกวิธีร้อยแปดเพื่อจะฆ่ามันในตอนนี้
"ตะ แต่เขาเป็นผู้ชายนะ"
"เขาไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า สบายใจได้"
อือ ไม่ทำอะไรแน่ๆถ้าเธอไม่สร้างความรำคาญให้ผมน่ะนะ
เพราะจากกลิ่นแล้วไม่ใช่แวมไพร์ ถ้าจะลงโทษก็คงใช้วิธีฆ่าทางตรงไม่ได้
ก็ถ้าผมทำตุ๊กตาเซรามิกน่ารักๆอย่างเธอแตกไป จะให้ผมเล่นอะไรล่ะ นอกจากจะหาใหม่
ซึ่งผมก็ขี้เกียจเกินไปซะด้วย
"งั้น ก็ฝากตัวด้วยนะเวสท์ ^^;"
ดูก็รู้แล้วว่าฝืนยิ้ม -"-
"ผ้าห่มกับหมอนอยู่ตรงตู้นั่น…"ผมหันไปทางใต้บันได แต่แล้วมอร์กัสก็โวยวาย
"อ้าว ทำไมให้เอรินอนตรงนี้ล่ะ"
"…ก็นี่บ้านฉัน"
"แต่นายเป็นผู้ชายนะ เสียสละซะบ้างสิ"
"ทำแน่…แต่ไม่ใช่ในวันนี้"
มอร์กัสนิ่งไปพักนึงก่อนจะทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้ จึงยอมเงียบปากแต่โดยดี
กลังจากนั้นเอริก็หอบกองผ้ากองใหญ่มากองที่โซฟา มอร์กัสเข้าไปพูดอะไรกับยัยนั่นนิดหน่อยก่อนจะเดินออกไป
ซึ่งผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเท่าไหร่นัก ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องของผมเอง
' เธอจะมีชีวิตอยู่ถึงพรุ่งนี้เช้ามั้ยนะ '
ผมคิดในใจก่อนจะค่อยๆหลับตาลง…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น