คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : THE DREAMING CHAPTER 2
CHAPTER 2
THE DREAMING
YOU PART
ฉันถือโอกาสออกมาซื้อของเข้าตู้เย็นไว้และซื้อของฝากเพื่อนบ้านซะเลยจะว่าไป อาหารที่นี่ก็อร่อยนะ ถ้าไม่ติดตรงที่ว่าบางอย่าง มันไม่ค่อยถูกปากฉันเท่าไหร่ โดยเฉพาะกิมจิเนี่ยฉันยังกินมันไม่ค่อยได้เลยแต่อย่างอื่นก็ดีแต่กับกิมจิยังไม่สนิทกัน
คุกกี้ นั่นแหละ ของฝากฉันไม่รู้ว่าข้างห้องเป็น ชาย หรือ หญิง แก่ หรืออะไรเลยเลือกที่จะเอาของกินมาให้แต่...ช่างเถอะเก็บของที่ซื้อมาแล้วเอาไปฝากละกัน
ติ๊ด
ติ๊ด
ติ๊ด
มีคนอยู่หรือเปล่านะ หรืออาจจะออกไปทำงานแต่มันวันเสาร์ อาจจะไม่มีใครอยู่ อะไรกันว่ะ ฉันจะสร้างมิตรภาพนะ ทำไมมันพังตั้งแต่เริ่มล่ะ
“ใครครับ”
เสียงดังขึ้นมาจากจอข้างๆประตูนี้ ออกมาคุยกันดีๆมันจะตายหรือไง ฉันเป็นคนหงุดหงิดง่ายอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ถ้าเดาไม่ผิดเขาอาจจะมองฉันอยู่ในจอด้านในแน่ๆ
“คือ ฉันเป็นเพื่อนบ้านห้องติดกับคุณค่ะย้ายเข้ามาใหม่เลยมาทักทาย” ฉันบอกเขาออกไปอย่างที่ฉันคิดก็เรื่องจริงนิ ชั้นนี้ก็มีแค่สองห้อง ห้องฉัน กับ เขา
“ขอโทษนะครับที่เสียมารยาท คือผมชื่อซูโฮครับ” เมื่อฉันพูดจบเขาก็เปิดประตอย่างไวทำเอาคนที่ทำหน้าหงุดหงิดอย่างฉันกลับอารมณ์ไม่ทัน
“ฉันยูค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก นี่ของฝากค่ะคุณซูโฮ“ เขาส่งยิ้มมาให้ฉันพร้อมใบหน้าที่เป็นมิตรและผิวพรรณขาวใสนั่นทำฉันที่มองอยู่ถึงกับอายเลย
“เอ่อ ขอบคุณครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันเอ่อ...เข้ามาข้างในก่อนไหมครับ...” กล้ามากเลยนะที่ชวนคนที่เพิ่งจะรู้จักเข้าห้องทั้งที่เขาไม่ใช่คนธรรมดาอีกอย่างเขาไว้ใจฉันหรือยังไง?
“ไม่เป็นไรค่ะฉันมาทักทายเฉยๆ มีอะไรให้ช่วยรบกวนได้นะค่ะ...โดยเฉพาะเรื่องซ่อมฉันยิ่งถนัด” มันดูเหมือนฉันพรีเซ้นต์ตัวเองนะมันก็จริงแหละที่จริงฉันก็อยากเข้าแต่คิดว่ามันเร็วไปขอเตรียมใจก่อนเผื่อเจอเขาจะได้ไม่ช็อกตกใจไปซะก่อน
“ครับๆ...ผมว่าคุณเข้า...” ก่อนที่เขาจะพูดจบก็มีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามา
“ใครมา ฮะ ฮยอง...สวยฉิบ”
“เพื่อนบ้านน่ะ อ่อ นี่ชานยอลครับ ชาลยอลนี่คุณยู” เขาเดินมาพร้อมรอยยิ้ม พวกเขาหล่อกว่าที่คิดจริงๆตาโตกว่าฉันอีก
“สวัสดีค่ะคุณชานยอล ที่จริงฉันน่าจะเป็นน้องพวกคุณเรียกชื่อเฉยๆเถอะค่ะ”
“ครับ สวัสดีครับ ยู” ตาโตๆนั่นเขาจ้องฉันสักพักฉันเขินนะอยู่ๆมามองอย่างนี้ได้ไง
....
....
....
ทำไมอยู่ดีๆก็เงียบกันไปแบบนั้นนะ
“ฉันขอตัวกลับก่อนนะค่ะ”
“เดี๋ยวก่อนครับ/ครับ!!”
ฉันไม่ฟังเสียงห้ามนั่นเดินกลับห้องตัวเองทันทีฉันเสียมารยาทอีกแล้ว ก็พากันเงียบแล้วยังมาจ้องฉันแบบนั้นอีก รู้สึกแปลกๆเหมือนกันนะ หรือว่าฉันมารบกวนพวกเขากัน
“ใครมาอ่ะฮยอง” เสียงนั่น! เขา! หรือเปล่า คงสงสัยกันใช่ไหม แน่นอนฉันรู้จักพวกเขา ไม่ใช่แค่คนเดียว ไม่ใช่เขาแค่คนเดียว พวกเขาเป็นไอดอลและหนึ่งในนั้นเป็นคนรักของฉันที่อยู่ใน...ฝัน มาตลอด
มันเร็วเกินไป...เขาอยู่ใกล้แค่พนังกั้น และสักวัน...ฉันอาจจะเจอเขา เร็ว เร็ว มันเร็วเกินไปเราเป็นเพื่อนบ้าน ระเบียงติดกัน ห้องติดกัน ให้ตายสิ หัวใจฉันมันจะระเบิดอยู่แล้ว >///<
SUHO PART
ผมกลัวว่าอาจจะเป็นพวกซาแซงก็ได้เลยไม่กล้าเปิดประตูดูจากหน้าจอแล้วถึงจะสวยแค่ไหนก็เถอะ แต่เธอบอกว่าเราเป็นเพื่อนบ้านกันนี่สิ โล่งมาก! ใครจะไปคิดว่าจู่ๆก็มีผู้หญิง ที่ไหนก็ไม่รู้ มากดออดหน้าห้องแถมน้องชายสุดที่รักก็นั่งฟังเสียงน่ารำคาญนั่นอีก
เธอดูดีมาก ใบหน้าได้ทรง สวย ดวงตาเฉียบคม ไม่โตมาก ริมฝีปากสีแดง และเลือดฝาดที่แก้มผิวสวยเหมือนเซฮุนเลย ถึงจะไม่ได้แต่งหน้าก็ยังดูสวยเสื้อยืดคอวีธรรมดาสีเขียวเข้มบวกกับกางเกงสีขาวขาเดฟทำให้เธอดูดีไม่ใช่น้อยเลยละ
“ขาว สวย หมวย เอ็กซ์ สุดๆอ่ะฮยอง” เริ่มเปิดปากและปกติชานยอลให้เกรียติผู้หญิงนะแล้วทำไมเป็นแบบนี้
“เจอแค่นี้นายใจแตกเลยหรอ”
“ใครว่ะฮยอง” เซฮุนที่กลับมานั่งเล่นเกมในโทรศัพท์หลังจากที่ออกไปดูไม่ทันพูดขึ้นทีเรื่องอย่างนี้ เร็วเลยนะน้องรัก...
“เพื่อนบ้านห้องข้างๆน่ะ เธอย้ายมาใหม่เลยมาทักทาย อ่ะคุกกี้เธอเอามาฝาก” ผมบอกแล้ววางคุกกี้ยี่ห้อแพงไว้บนโต๊ะเล็กหน้าโซฟา ไคที่นอนอยู่ก็ลุกขึ้นมาตะคลุบทันที มันไม่ค่อยจะเห็นแก่กินหรอก
“สวยขนาดนั้นเชียว” มันถามใครผมหรือชานยอล
“นายถามใครเซฮุน”
“ฮยองไงครับ โง่จริง” อ่าว... แล้วถามผมมันจะหันไปหาไคที่กำลังแกะขนมกินทำไม
“แล้วมั่นใจได้ไง ว่าคุกกี้นี้กินได้ ตายมาทำไง” เออใช่จริงด้วยสิแต่เซฮุนมันคิดมากไปหรือเปล่า
“อ่าว ทำไมมึงพูดอย่างนี้ว่ะ ฟาย” ไคพูดขึ้นเมื่อเซฮุนพูดแช่งเขาที่กำลังยัดคุกกี้ยี่ห้อแพงนั่นเข้าปาก
“เอามา ถ้าพวกนายไม่กินพี่กินเอง อยากโดนรับผิดชอบจะตายแล้ว” ฟังคำพูดชานยอลแล้วรู้สึกหมั่นไส้จริงๆ “จะให้รับผิดชอบไปจนตายเลย”
“สวยสิ สวยมาก แต่สูงไปหน่อย” ผมบอกเซฮุนออกไปอย่างที่เห็น เธอสูงกว่าผมด้วยซ้ำ พูดแล้วรู้สึกอายขึ้นมานิดๆ เฮ้อ...
“ผมเอานะ อย่ายุ่งนะ” อะไรนะ เซฮุน มันอีกแล้วหรอเซฮุนชอบเหล่หญิงก็จริงแต่ไม่เคยมองใครจริงๆจังๆสักคนแล้วเธอก็อาจจะโดนมันม่อเข้าสักวันถ้าได้เจอกัน
“เอาอะไรของมึงเซฮุน”
“นั่นสิ เอาอะไร” ผมเริ่มขมวดคิ้วเมื่อน้องเล็กเริ่มพูดจากำกวม แล้วประโยคแปลกๆนั้นอีก นี่เพื่อนบ้านสุดสวยเลยนะโว๊ย...ผมไม่ซีเรียสอะไรหรอกถ้ายังอยู่กันที่ตึกหรือหอนี้เพราะมันปลอดภัยและมีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย
“เผื่อไว้” อะไรของมันครับเซฮุน นับวันยิ่งเป็นคนแปลกๆแต่ก่อนมันชอบนั่งยิ้มคนเดียวแล้วก็บ่นอะไรไม่รู้แต่เดี๋ยวนี้มันเริ่มพูดมากขึ้นหลังจากผ่านวันผู้ใหญ่มา
คงเก็บกด
END SUHO PART
“ยัยขี้เหล่!!” ฉันเกลียดคำนี้จริงๆนะ ไม่รู้ว่าเซฮุนไปสรรหามาจากไหนกันฉันไปขี้เหล่ให้นายนี่เห็นตอนไหนก็ไม่รู้พูดอยู่ได้ทุกครั้ง รำคาญ...
“เรียกอย่างอื่นจะตาย?” ฉันถามออกไปเพราะหมอนี่เรียกคำนี้บ่อยไปแถมยังชอบทำหน้าแบบกวนทีนใส่ ฉันควรฟาดหน้ามันสักครั้งไหม?
“ภรรยา เมีย ไวฟ์ ให้เรียกยังไงเลือกมาอย่าเรื่องมากด้วย” แล้วทำไมต้องทำหน้าตุ๊ดใส่ฉันด้วยว่ะอะไรของเขา “ให้ฉันเลือกให้ได้นะ คำว่าผัวละกันฟังดูไพเราะ”
“หรอย่ะแล้วสามคำนั่นคือ...ความหมายมันดีหรือแตกต่างยังไง?”
“อยากให้ความหมายดี ก็ยอมสิ” ฉันเอือมกับผู้ชายคนนี้จริงๆเขาสามารถพูดเนื้อหาติดเรทได้หน้าเฉยจริงๆ แล้วมันจะพูดบ่อยไปไหมพักนี้รู้สึกเหมือนหมอนี้คุกคามกันยังไงไม่รู้
“อยากได้ว่างั้น อดไม่ไหวเชียว” ฉันถามไอ้หื่นโรคจิตออกไปตามตรง มันเก็บกดหรือยังไง
“พูดอย่างนี้มันน่า...”
“คิดให้ดีก่อนพูดละเคยได้ยินไหม ปลาหมอตายเพราะปากอ่ะ” ฉันไม่รอให้เขาพูดจบหรอก แต่ละคำออกจากปากเซฮุนแบบเนื้อหาชวนขนลุกมาก ในหัวเขาคิดแต่เรื่องแบบนี้กับฉันเลยหรือไง
“โอเค...ไม่กวนแล้วนี่วาดอะไรอ่ะอย่าบอกนะภาพนู๊ดน่ะ ทำไมกัน! เธอเป็นคนอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ โอ๊ยยยย!!เวอร์จิ้นฉันจะรอดไหมเนี่ย อย่าทำอะไรฉันเลยนะ เดี๋ยวฉันยอม” เขายั่วฉันโดยการถอดเสื้อออกให้เหลือแค่เสื้อกล้ามที่แหวกถึงไหนต่อไหนมันไม่กลัวฉันใจแตกปล้ำมันเลยหรือไงกันนะมาทำทุเรศแบบนี้ทำไม
“ประสาท! ถ้าไม่บ้าก็คงเมากาวอ่ะอย่างฉันเนี่ยนะจะไปทำอะไรนายนั่นมันเป็นคำพูดของฉันมากกว่าว่าไหม”
นี่ฉันชอบคนแบบนี้หรอ นับวันหมอนี่มันยิ่งทำฉันประสาทเสีย แล้วไหนจะสายตาและกิริยาที่บ่งบอกว่า จ้องจะฟันฉันได้ทุกเมื่ออีกแล้วคำพวกนั้นฉันสิต้องเป็นคนพูด!
“อ่าวทำไมเมียพูดกับผมอย่างนี้ละครับ แล้ววาดรูปอะไร ไม่ใช่ฉันหรือไง”
“ใช่! ก็นายไง แต่ฉันไม่ได้วาดนู๊ดอย่างที่นายคิดสักหน่อย”ฉันกำลังจะลงสีน้ำไอ้ภาพที่วาดฉันแค่วาดเขาถึงหัวไหล่โดยที่ไม่ใส่เสื้อแค่นั้นเอง “มองยังไงนู๊ด”
“ก็มโนไง ถ้าอยากวาดต่อได้ต้องเห็นร่างกายฉันก่อนสิ” ฉันมองเซฮุนที่เริ่มทำหน้าอ้อนอย่างขนลุก “ยูฉันอยากวาดบ้างเป็นแบบให้หน่อยสิ นะๆๆๆ” ที่จริงเขาก็วาดรูปสวยนะอุปกรณ์ที่มีอยู่ก็ของเขาทั้งนั้นแหละฉันว่างเลยเอามาวาดเล่น
“ได้สิ ฉันจะเก็กให้สวยที่สุดเลย วาดสวยๆละ” ฉันวางพู่กันกับจานสี แล้วลุกให้เขานั่งแทนเตรียมเป็นโพสท่านางแบบให้สวยที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ถอดสิ”
“ถอด! ถอดอะไร” อะไรของมัน?
“ถอดหมดนั่นแหละ เอาออกให้หมดเลยนะ”
“ไหนว่าจะวาดรูปแล้วทำไมให้ถอดอะไร”
“ก็วาดไงที่รัก นู๊ดอ่ะ นู๊ดดด”
ไอ้ประสาทกลับ ถ้าถอดก็ไม่รอดแกนะสิฉันก็นึกว่าจะวาดรูปฉันแล้วนี่อะไร ความหมายแอบแฝงงั้นหรอ ยั่วโมโหเก่งนักนะ โอ เซฮุน...
“ได้สิ ฉันจะถอดให้หมดเลย”
ฉันพูดแล้วใช้สายตายั่วยวนเขานิดๆปากชมพูนั่นยกยิ้มข้างหนึ่งและมองฉันอย่างไม่วางตา ฉันคิดว่าเขาคงคิดไปไกลแล้วด้วย ฉันจึงเลิกเสื้อขึ้นข้างหนึ่งเผยให้เห็นหน้าท้องสุขภาพดีอันขาวเนียน หมอนี่อ้าปากค้างเลยแฮะ หึ หึ
“ท ท...ที่รัก...” เขาครางเรียกชื่อฉันเบาๆ แล้วลุกขึ้นเดินเข้ามาหา ฉันเดินไปนั่งอยู่เตียงแล้วกระดิกนิ้วเรียกเซฮุนเป็นการเชื้อเชิญ จะว่าฉันชอบยั่วเขาก็ได้นะแต่ฉันอยากดัดนิสัยไอ้คนหื่นนี่แรงๆสักหน่อย จะได้จำ...
ให้ตายหมอนี่หื่นชะมัดเขาจัดการผลักฉันลงบนเตียงกว้างภายในห้องของเขาเองจากนั้นเซฮุนจึงขึ้นมาทับฉันไว้ ฉันจัดการใช้มือขวาประครองท้ายทอยเขาให้โน้มลงมาใกล้ๆ
มืออีกคนอยู่ไม่สุกมันกำลังลูบวนอยู่ที่เอวคอดกิ่วของฉันพร้อมริมผีปากที่ประทับลงมาอย่างเร่าร้อนและรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทันหรือฉันจะพลาด ฉันจูบตอบเขากลับคืนไปแล้วเอียงคอมาทางขวามือเซฮุนเลื่อนต่ำลงไปจับอยู่บนกระดุมกางเกงขาสั้นของฉัน
ฉันควรทำไงดี
ไม่น่าทำอย่างนี้กับคนที่มีพลังหื่นอยู่เต็มตัว โคตรจะคิดผิดเลยด้วยความที่กลัวว่าจะไปไกลกว่าเดิมฉันจึงใช้มือซ้ายเอือมไปหัวเตียงใกล้ๆและ
หยิบ
แจกัน
เพล้ง !!!!!
“โอ๊ยยยยยยย!!!”
เอาให้เลือดสาดกันไปข้างเลยไหมล่ะที่รัก...ไอ้หื่นเอ้ย
เพล้ง!!!
ตายๆ ตายแน่ๆผมตื่นขึ้นมาพร้อมเม็ดเหงื่อที่ผุดมาเต็มหน้าผากทั้งๆที่อุณหภูมิห้องเย็นจัดจากเครื่องปรับอากาศ
เหอะ!!แม้แต่ในฝันยัยนั่นยังไม่มีความปราณีใดๆให้กับผมเลยสักนิดผมไม่ได้หื่นนะแค่มีความต้องการสูง เด็กวัยรุ่นมันก็ต้องคิดเรื่องอย่างนี้กับคนที่รักบ้างแหละ แล้วที่เอาไอ้แจกันฟาดเนี่ยมันใช่เรื่องไหมว่ะกะอีแค่ลูบไล้นิดจูบแถมหน่อยแล้วก็อยู่...บนเตียงแค่นั้นเอง แต่...
กูฝันนิหว่า
เออ...จริงสิ....ผมเพิ่งคิดได้แล้วมานั่งซีเรียสหาสวรรค์วิมานอะไรครับที่จริงก็ไม่อยากจะคิดอะไรให้มากหรอกถ้าผู้หญิงคนนั้น ไม่ใช่...เธอ อยากได้จะตายห่า
ฉันก็รักของฉัน
ผมลุกจากเตียงเตรียมแต่งตัวไปตามตารางงานตอนบ่ายในเวลาโคตรเช้า แปลกแต่จริง วันนี้ผมตื่นเช้าว่ะแถมยังเป็นเด็กดีด้วยการอาบน้ำก่อนที่พี่จะตื่นมาแย่งกันใช้อีกแล้วลากสังขารมานั่งโถงห้องนั่งเล่น
ทุกครั้งที่หลับตาฝันฉันปฏิเสธไม่ได้เลยจริงๆว่ามันเป็นแค่ฝัน...ฉันควรทำยังไงดี
คิดถึงเธออีกแล้ว
ความคิดเห็น