SEHUN X YOU BEGIN AGAIN

ลำดับตอนที่ #21 : BEGIN AGAIN CHAPTER 20 CUT SCENE

Chapter 20

Begin Again

    ฉันเดินไปเปิดประตูห้องนอนตัวเองอีกครั้งเมื่อกลับมาหลังจากเลิกงานฉันเข้าเวรแทนลิซ่าเลยไม่ได้เลิกในเวลาปกติเซฮุนนอนอยู่บนเตียงเหมือนเคย

เขาได้เจอหน้าฉันบ้างหรือยังนะ

“เซฮุน ฝันดีไหม...” ฉันกระซิบที่ใบหูของคนที่นอนตะแคงข้างหลับใหลไปกับภรรยาหมอนข้าง เลิกกับฉันเถอะถ้าจะกอดแบบกลืนกินขนาดนี้

“เซน่าหรอ กอดหน่อยคิดถึง” ลืมตาขึ้นมามองฉันแล้วเลิกกอดไอ้หมอนข้างนี่ก่อนไหมเซฮุนเขาพึมพำแต่ไอคิวฉันเยอะเลยฟังออกไงไอ้ภาษาคนเมาเนี่ย

“เพิ่งมา นายนอนไปก่อนเลย ฝันดี” ฉันลูบหัวฟูๆเบาแล้วเดินเข้าห้องน้ำ

    สงสัยคงเหนื่อยเพราะซ้อมฉันแต่งตัวเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วกลับไปค้นกระเป๋าหายาแก้พกซ้ำที่หยิบมา ขาหมอนี่มันซ้ำไปหมดแล้วยังมีรอยเหมือนไปรบมาอีกมันถลอกและแดงๆเหมือนไปต่อยกับใครมาถ้าไม่ใส่ขาสั้นฉันจะรู้ไหมเนี่ย

    ฉันดึงเขาให้นอนหงายแล้วจับขามาไว้บนตักก่อนจะฉีดสเปรย์คลายกล้ามเนื้อที่พวกนักกีฬาชอบใช้กันถึงจะเย็นไปหน่อยแต่ก็คงทำให้เขารู้สึกดีขึ้นฉันทายาแก้พกซ้ำตามรอยจ้ำๆสีม่วงคล้ำแล้วเปะพาสเตอร์ยาให้

“ไปเต้นท่าไหนมันถึงเป็นแบบนี้เนี่ย”

“ท่าที่ไม่ใช้กับเธอละกัน” สงสัยคงมีหูทิพย์จะว่าละเมอคงไม่ใช่หมอนี่เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ฉันกลับมาแต่พอตื่นเช้าฉันก็ถามว่าจำอะไรได้ไหมมันก็ตอบว่า ‘ลางๆ’

    ฉันควรไปนอนอีกห้องก่อนไอ้นี่จะตื่นมาไหมหรือนอนกับมันไปเลย

“ไม่มีแรงทำหรอก มานอนเถอะที่รัก”

    ฉันถูกดึงไปนอนกอดทับร่างอีกคนไว้แน่นถ้าจะขี้เกียจแม้กระทั่งลืมตาชาตินี้เขาคงทำอย่างอื่นไม่ได้นอกจากเป็นไอดอลหรอกครั้งสบายก็สบายจนขี้เกียจพอมีงานก็เกือบตาย

“ฝันดี...”

“ครับ...” บางทีก็อยากได้เทปแผ่นเหนียวๆมาติดปากเขาไว้

    หลับสนิท สนิทจริงๆนอนก่อนนอนก่อนตื่นยังตื่นทีหลังและมันเป็นเรื่องดีมากถ้าเขาไม่ลืมตาขึ้นมาจ้องฉันอย่างรวดเร็วจนอดที่จะตกใจไม่ได้ก่อนจะดันตัวหมอนี่ออกได้ต้องถูกดมแล้วดมอีกมันต้องเป็นโรคจิตหน่อยๆแหละฉันว่านะ

“ฉันบ้าจี้ อย่ามาไถนะเว้ย” เออ!!! เอาเป็นว่าฉันอยู่ใต้ร่างไอ้เซฮุนแล้วมันเอาคางมาถูๆกับซอกคอฉันอยู่ไงแบบ...ฉันก็ไม่คิดหรอกนะว่ามันจะมีหนวด

“หนวดขึ้นทำไงดีโกนไม่เป็น” หน้าตาตอแหลดีเนอะ เขาเล่นคิ้วเล่นตาแล้วยิ้มแบบเขินให้ฉันดูมันก็น่ารักอยู่หรอกถ้าไม่ใช่การแสดง

“โตเป็นควาย ไม่รู้วิธี”

“มันไม่ยากเลยถ้าฉันจะกดเพราะเธอคำพูดกวนๆ” ก็ไม่ยากไงฉันยอมอยู่แล้วคิดอะไรมาก เดี๋ยวๆฉันกลายเป็นคนอย่างนี้ได้ไง ต้องเป็นเชื้อไวรัสแน่

“ไม่เอาน่า ไหนหนวดนาย” ฉันมองสำรวจใบหน้าเขาในระดับไม่กี่เซนต์ก็ยังไม่เห็น

“นี่ไงลูบดูมองไม่เห็นหรอก” ฉันนึกว่านายไปทำเลเซอร์ไม่ให้หนวดมันได้ผุดได้เกิดมาซะอีกพอลอกเอามือลูบคางกับใบหน้าเขาดูมันทิ่มมือฉันด้วยคนอะไรหน้าเนียนชิบ

“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นละ”

“เคลิ้มได้ที่” เออจริงมันทำหน้าตาแบบดูฟินๆอ่ะพอฉันลูบเขาก็กัดริมฝีปากแล้วหลับตาหน้าเหมือนคืนนั้น...ฉันว่าตัวเองต้องไปเช็คสมองสักหน่อย “หนักไหมทับเนี่ย”

“ไม่มั่ง ลุกสิเดี๋ยวอาบน้ำก่อนจะโกนให้” เซฮุนลุกออกก่อนจะดึงฉันขึ้นช้าๆแล้วกอดหัวฉันไว้แนบหน้าท้องตัวเองเมื่อเขายืนบนพื้นไม่รู้ว่าจะสื่ออะไร -_-

“อาบด้วยทำด้วยไม่ได้?” อาบกับนายก็โง่แล้ว

“ทำอะไร”

“โกนหนวดไง เธอมันลามกเซน่าฉันรู้นะว่าคิดอะไรน่ะ” กล้าเอาความคิดตัวเองมาใส่ร้ายฉันหน้าด้านๆได้ยังไงวะไอ้ผู้ชายคนนี้

“นั้นมันความคิดมึงป่ะเซฮุน” ฉันสะบัดมือไล่อีกคนกลับห้องแล้วเดินเข้าห้องน้ำจัดการตัวเองให้เรียบร้อย

“อาบด้วยกันดิเซน่า ฉันเมื่อยตัวอ่ะเหมือนจะไม่มีแรง” เอาเข้าไปใบหน้าเขาถลามาซบลงที่อกฉันแล้วนั่งพับเพียบลงพื้นไปแล้วเมื่อกี้ถ้าจำไม่ผิดคือมันดีๆอยู่นะ

“เดี๋ยวโทรเรียกชางมินมาอาบด้วยเอาไหม คงเพิ่งเลิกเข้าเวรพอดี” ป่านนี้คงกำลังกลับมาอาจจะถึงแล้วด้วยพออาบเสร็จฉันจะได้สัมภาษณ์บรรยากาศ...

“โถ่!! เธอจะยัดเยียดสามีตัวเองเพื่อนงั้นหรอ”

“ใครสามีฉัน”

“อ่าวเฮ้ย! ทบทวนหน่อยไหมพูดอย่างนี้คึกเลย” ฉันดันใบหน้าขาวออกเมื่อหมาเริ่มเข้าสิงคิดจะกัดก็กัดอย่างนี้ฉันก็เจ็บดิวะ

“ไม่ นายไปอาบน้ำได้แล้ว”

“อืมเดี๋ยวมา” รีบอะไรนักหนาไม่ต้องมาเลยยิ่งดีฉันอยากได้เวลานอนต่ออีกสักนิดแต่คงทำอย่างนั้นไม่ได้ไปอาบน้ำดีกว่าคิดแล้วปวดสมอง

“อ่าว ไม่แต่งตัว”

“นี่มันห้องน้ำฉันเข้าอยู่” เออมีมารยาทดี ฉันยังไม่ใส่อะไรด้วยซ้ำกำลังเอาผ้าขนหนูพันหัวหัวอยู่เนี่ยเอาเป็นว่าพลาดเองที่ไม่ล็อกประตู มันอาบเร็วไปไหม

“อะ ทำให้หน่อย” เขายื่นที่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นที่โกนหนวด ทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องยากวะกับอีแค่เรื่องแค่นี้ “เข้าไปนะ”

   ฉันส่ายหัวแต่อีกคนก็ยังเดินเข้ามาหน้าด้านระดับล้านเชื่อเขาเลยเซฮุนมองฉันหัวจรดเท้าแบบยิ้มๆก่อนจะเข้ามาใกล้ฉันเลยถอยหนีแต่เขาก็รั้งแขนไว้ก่อนจะอุ้มนั่งบนเคาเตอร์รู้ไหมว่าการที่มันเอาตัวมาแทรกระหว่างขาอย่างนี้

“ฉันไม่ได้ใส่อะไรโปรดอย่ามอง” อีกคนเงยหน้ามองฉันในระยะใกล้จนปลายจมูกเราชิดกันแลดูมีความสุขเนอะแต่ตีนกาฉันจะขึ้นละ “จะทำไหม”

“ทำดิ ใครจะไม่ทำ” เชื่อว่าเราพูดเรื่องเดียวกันอยู่

“เซฮุนไม่มีแบบไฟฟ้าหรอฉันกลัวจะบาดหน้านาย” มันต้องหายยากแน่เลยเลือดหมดนี่ยิ่งดีๆอยู่...ผิวสวยไม่สวยอยู่ที่เลือดนะจร๊ะ

“ไม่มีทางเธอเป็นหมอนะ”

“ฉันเคยแต่ผ่าไส้ให้นาย” เขากลืนน้ำลายลงคอแล้วทำหน้าซีดก่อนจะก้มหน้าลงแต่สำหรับฉันมันไม่สนุกไงเลยจับหน้าอีกคนให้เงยขึ้นมา “หน้านายแดง”

“เห็นของดีน่ะ” -_-+

“ให้ฉันไปใส่เสื้อผ้าก่อนไหม”

“ไม่...ฉันไม่ทำอะไรหรอกวางใจได้” ยิ่งรอยยิ้มที่น่ารักมากแค่ไหนมันยิ่งทำฉันจะเป็นบ้าไม่ว่าเขาจะอยู่ในอาการไหนสำหรับฉันมันก็แฝงไว้หมดแหละ

“โฟมอยู่ไหน นายไม่ต้องชิดมากก็ได้นะ” ตัวฉันกับเขามันติดกันแล้วก็ว่าได้มีเพียงเสื้อผ้าเขากับผ้าขนหนูฉันที่พันอยู่

   เซฮุนกดแขนสองข้างกักตัวฉันไว้แล้วยื่นหน้าออกไปหน่อยๆฉันเลยกดโฟมที่โกนหนวดใส่ฝ่ามือลูบบนคางใต้จมูกที่มีหยดน้ำอยู่หน่อยๆ

“มือเธอเบากว่าพี่ลู่อีก”

“คิดถึงเขาหรอ...ไปหาไหม” เซฮุนยิ้มๆก่อนจะกัดเข้าที่จมูกฉันเบาๆทำให้โฟมสีขาวที่อยู่บนริมฝีปากเปื้อนเข้าที่ปลายจมูกฉัน

“จะไปได้ยังไง ไม่รู้เลยว่าจะไปทางไหนไม่ให้เป็นข่าว”

“ฉันมีทางให้นายไปได้แล้วกัน”

“เธอไปด้วยดิจะได้อุ่นใจหน่อย”

“อย่างพึงพูดนะ” ฉันกดใบมีดโกนลงบนใบหน้าเขาแล้วไล่เบาๆไปตามรอยสิ่งที่ผุดขึ้นมาถ้าขยับตอนนี้รับรองได้ว่าเลือดออกแน่ “นิ่งๆเซฮุน”

   พอโกนเสร็จฉันก็หันหลังล้างปลายมืดที่เปื้อนโฟมเยอะแยะก่อนจะหยิบผ้าขาวสะอาดที่อยู่แถวนั้นมาลูบโฟมบนใบหน้าออกให้เขาแล้วใช้น้ำซับเบาๆก่อนจะเช็ดออกหยิบเซรั่มบำรุงผิวของตัวเองมาทาให้

“หอม อยากให้หนวดเกิดเร็วๆ” อืม...เป็นโรคจิตที่บ้าได้อีก “มาเดี๋ยวฉันโกนให้บ้างหนวดเธอก็มีเนี่ยยาวกว่าฉันอีกผู้หญิงอะไร”

“ไอ้บ้าหยุด” ฉันปัดมือบนหน้าตัวเองออกแล้วทุบเข้าที่หน้าอกเขาแรงๆแต่ดูเหมือนอีกคนจะไปกระเทือนผิวซะเลย “ฉันจะไปแต่งตัว ถอย!”

“...” เงียบแล้วยิ้ม มันมีอะไรสนุกหนักหนาเซฮุนฉันดันตัวเขาออกแต่ไม่เป็นผลเขากลับดึงฉันกอดจนหายใจไม่ออกแทน “รางวัลขอบคุณ”

“อื้อ!!!”

    ฉันทุบเข้าที่แผ่นหลังแรงๆแต่อีกคนกลับเพิ่มแรงจูบให้มากขึ้นมือที่กอดฉันไว้กดอยูที่แผ่นหลังฉันเลยจิกเข้าที่กลุ่มผมแล้วออกแรงดึงแต่เขาก็ยังหน้าด้านกดลงมาแรงกว่าเดิมหมดแรงจะทนไอ้บ้านี่มันดึงผ้าขนหนูฉันออกน่ะสิบ้าไปแล้วมือที่เคยกอดไว้เปลี่ยนมาจับยกเรียวขาฉันชิดลำตัวลูบไปมา

“ว่าจะไม่ทำ”

“นาย...”

จิ้มๆ

ò

NC BEGIN AGAIN CHAPTER 20 

“นายจะทำให้ฉันเข้าเวรไม่ทัน”

“อ่าว ไม่หยุดหรอ”

“บ้าไง นี่มันวันปกติ ฉันทำงานเอาออกไปเลย” เออนั่นแหละคิดเอง เจ็บก็เจ็บฉันจะไปทำงานได้ไหมเนี่ยผู้ชายอะไรโลภชะมัด

“ลาออกได้ไหม ฉันเลี้ยงเธอได้”

“ฉันอยากเลี้ยงตัวเอง”

“ฉันจะบอกคุณป้าให้บังคับเธอแต่งงานกับฉัน” เลวมากฉันจบมาได้ยังทำงานไม่ถึงสองปีเลยนะคิดจะตัดอนาคตฉันหรือไงไอ้... “วันหยุดหน้าไปบ้านด้วยกันนะ”

“มีแผนอะไร นายไม่มีงานมีการหรือไง”

“ก็ทัวร์คอนเสิร์ตอยู่นี่ไงครับ”

    ฉันดันตัวเซฮุนออกแล้วลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำถ้าต้องนอนคุยกับมันในท่านั้นวันนี้คนไข้ฉันต้องรอจนตายแน่เลยฉันหยิบผ้าที่กองอยู่บนเคาเตอร์โยนลงตะกล้าแล้วอาบน้ำอีกรอบตกลงมันจะทำให้ฉันท้องให้ได้เลยหรอไงไอ้นี่

“เซน่าตกลงไปไหม ทำไมต้องใส่เดรส สวยไปให้ใครดู” รู้สึกว่าตั้งแต่ได้ทำงานฉันก็ใส่แต่อย่างนี้แต่ทำไมเขาถึงอยากมีปัญหา?

“ใส่ไปทำงานอย่าเยอะ แล้วตกลงจะไปไหน”

“ไปบ้านเราไงที่รัก วันนั้นฉันว่างส่วนเธอก็หยุด”ฉันพยักหน้าแล้วดันคนที่เดินเข้ามาใกล้ออกไปจะติดอะไรนักหนา “ไปส่งไหม”

“ไม่ต้องทำงานเถอะ”

“ทำไมเธอหน้าซีดอย่างนั้นละ ลาเถอะวันนี้” เขาเข้ามากอดเอวฉันไว้แล้วจับใบหน้าฉันลูบเบาแล้วจูบลงที่แก้มก่อนจะใช้จมูกถูไปมา

“ไม่เป็นไร ฉันปกติ ไปแล้วเซฮุนบาย...”ฉันดันไอ้ตังเมเซฮุนออกอีกครั้งแล้วจูบจมูกเขาเบาก่อนจะหยิบเสื้อกราวและกระเป๋าเดินออกจากห้อง

“หน้ามึงซีดค่ะดอก” บางวันมันก็อยากเป็นตุ๊ดเพราะเบื่อพยาบาลบางคนที่ไม่เล่นด้วยบางวันก็แมนซะฉันอยากจะถีบเอาแต่มันเป็นผู้ชายตลกต้องเข้าใจหน่อย

“อีเซนเงียบเลย ชางมินเป็นไรไม่รู้ตรวจให้หน่อย” ฉันเดินไปที่โต๊ะชางมินเขาลุกให้ฉันนั่งเก้าอี้แทนแล้วมองสักพักก่อนจะก้มลงมามองตาฉัน

“อาการเป็นไง”

“เวียนหัว อยากอ๊วก อืม...มึนไปหมด” จริงนะ มันเหมือนจะพุ่งมาจากท้องเลยแล้วหัวฉันก็ขาวไปหมด

“ท้องป่ะอีชะนี หน้าอย่างมึงมีคนกล้าทำอยู่หรือไง” เออมีดิ ถ้ามันไม่กล้าฉันคงไม่ระบมอยู่นี่หรอกอีตุ๊ด กระแนะกระแหนอยู่ได้

“นายเงียบก่อนดิเซนดูเหมือนเธอไม่สบายนะเซน่า”

“เซน่าป็นไรวะมึงเมนส์ไม่มาหรอ” นั้นปากหรือฝ่าเท้าไอ้ลูกเจ้าของคอนโดนี่ก็อีกคนเดินเข้ามาก็เรื่องมีเลยนะค่ะแหมๆ “เธอเป็นไรชางมิน”

“ลาได้ไหม ลาให้เธอหน่อย”

“อะไรฉันมีคนไข้”

“เดี๋ยวดูแลต่อเองเธอลาเถอะ ไม่อย่างนั้นแม่ผ่ากะโหลกฉันแน่” อยู่ดีๆฉันก็ถูกฉีดยาอะไรมาที่แขนก็ไม่รู้ รู้สึกตัวลอยเพราะถูกอีกคนอุ้มอาจจะชางมินหรือจงฮุน

“เหนื่อยหน่อยนะมึง”

“เออ เธอฟื้นแล้วรีบมาละ”

Sehun Part

    ดูเหมือนจะไม่ตลกเท่าไหร่ยัยนั่นเอาคลิปเสียงวันนั้นมาขู่วะกลัวตายเลยผมหยิบโทรศัพท์จากมือคนที่เตี้ยกว่าแล้วกดฟอลแมตทันทีแม้แต่รูปหรือซากอะไรก็ไม่มีแล้วเดี๋ยวนี้แน่กล้าตามถึงหอจะไม่เปิดให้ก็กระไรอยู่

    พี่ซูโฮกับพี่แบคฮยอนนั่งมองเราสองคนนิ่งๆไม่ยิ้มไม่แย้มนิ่งแบบหุ่นเลยอ่ะ

“ทำไมนายทำอย่างนี้ฉันจะเอาเรื่องของเราไปบอกเธอดีไหม”

“แล้วแต่...”

“นาย... ไหนลองบอกสิว่าถ้าเธอรู้เรื่องของเรายังจะยุ่งกับนายอีกไหม”

“แล้วแต่เลย...” เธอรู้จนโกรธฉันมาเป็นห้าหกปีแล้วกว่าจะง้อได้ไม่ใช่ง่ายๆนะครับเชิญเอาเรื่องที่เซน่ารู้อยู่แล้วไปบอกตามสบายถ้าไม่อยากถูกเมียผมถีบเอาก็เชิญ

“ฉันบอกแน่”

“ออกไปได้แล้วรำคาญ วู่!!!” ผมดันตัวเธออกจากห้องไปแต่มีเสียงหนึ่งตะโกนกลับมาด้วย

“นายควรพูดว่าออกไปจากชีวิตฉันนะเซฮุน” เออจริง!!

“ออกไปจากชีวิตฉัน!!!”

    ผมปิดประตูใส่หน้าอีกคนก่อนจะไปยืนดูว่าเธอไปหรือยังเหมือนจะเหวี่ยงๆแต่เธอก็ถอยเข้าออกแล้วทำเหมือนจะกดอีกครั้งแต่ก็ชักมือกลับ

    ทำไงได้ที่จริงก็ไม่อยากทำกับเธออย่างนี้หรอกเพราะเป็นผู้หญิงไงเซน่าชอบบอกให้ผมคิดกลับกันก่อนจะทำร้ายใคร ถ้าคนๆนั้นเป็นเราจะรู้สึกยังไง...แต่เว้นกรณีนี้ไว้และไม่มีทางให้อีกคนรู้เด็ดขาดว่าผมหยามผู้หญิง

    ยัยนั่นไปแล้วแต่มีอีกคนเดินผ่านกล้องหน้าห้องที่ผมจับจ้องอยู่ไปแทน...ชางมินในอ้อมแขนของมันอุ้มใครคนหนึ่งที่มีผมสีแดงยาวสลวยไว้...แทบไม่ต้องเดา

    สองคนนี้เดินสวนกันไหมนะ?

“มึง ปล่อยเซน่ามาให้กู”

“กดรหัสห้องซะไอ้เซฮุน” อ่าวทำไมกล้าสั่ง “เร็วกูหนัก” เออผมเข้าใจความรู้สึกนี้รีบกดรหัสเข้าห้องที่ตัวเองพึ่งออกไปได้ไม่นานเซน่าเป็นอะไร

    ผมเปิดประตูอีกห้องที่ไม่ให้องนอนของเซน่าให้มันพาเธอไปวางไว้ดูเป็นห่วงกันจังนะเมียกูนะเว้ยฝ่ามือมันเตะลงบนหน้าผากเธอที่นอนหลับสนิทอยู่

“พักผ่อนไม่เพียงพอ” มันหันมามองผมดุๆอย่าคิดว่าที่ไม่เถียงเพราะกลัวนะเว้ยผมแค่กลัวเธอตื่นแล้วมาบีคอผมแทนไม่บอกก็รู้ว่าแม่งสื่ออะไร “ยาคุมฉุกเฉินทำพิษทำไมมึงไม่ป้องกัน มึงทำเพื่อนกูทรมานนะสัส”

    ตอนนี้ผมเงียบเพราะกลัวแล้วทรมานเลยหรอ...

“ถ้าเธอเข้าเคสผ่าตัดแล้วพลาดนายจะทำยังไงชีวิตคนทั้งคน”

“ไม่ต้องปล่อยข้างในก็ได้ ดูเมียมึงดิก่อนหน้าแม่งมึนหัวไม่หยุดควายมากเซฮุน” ขนาดนั้นเลยหรอโอ๊ย!!ไม่น่าเห็นแก่ตัวผมคิดว่าความอยากมีลูกของตัวเองทำอีกคนเป็นถึงขนาดนี้คงไม่ทำ

“อย่าบ่อยนะสัส กูจะวางใจมึงให้ดูแลไหมเนี่ย”

“ว่ามาเลย กูพร้อมดูแล” ผมบอกไปอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะเข้าไปนั่งบนเตียงข้างเธอลูบปอยผมสีแดงออกจากลำคอแล้วจับมือเซน่ามากุมไว้

“นี่ยา”มันวางไว้บนเตียงแล้วเหวี่ยงๆผมสงสัยจะอคติ “เช้าเที่ยงเย็นก่อนหรือหลังอาหารก็อ่านเอาแล้วอย่าให้แม่งโผล่หัวไปโรงบาลถ้ายังไม่หายและมึงห้ามเด็ดขาดเลยนะเซ็กซ์น่ะเดี๋ยวไม่เป็นการเป็นงาน”

ฆ่ากูตอนนี้ได้นะ!!!

“จะพยายาม”

“จะทำ มึงต้องพูดอย่างนี้”

“ขอบใจมึงนะเว้ย”

“ไม่ต้องการ กูช่วยเพื่อนไม่ได้ช่วยมึง” มันเดินออกจากห้องไปอย่างเย่อหยิ่งเมื่อไหร่จะเถียงมันได้สักทีวะแล้วทำไงกับเซน่าต่อหามเธอไปไว้หอดีไหมวันนี้ผมมีงานกับเชี่ยไคแต่ก่อนพาไป...เปลี่ยนชุดให้ก่อนดีกว่า

“พี่ฮะ”

“เฮ้ยเซฮุน!!!!” ทุกสายตาภายในห้องมองมายังผมเหมือนไปทำอะไรผิดที่ดูเลวร้ายมายัยหัวแดงในอ้อมแขนยังนิ่งสนิททั้งๆเสียงตกใจก่อนหน้านี้ไม่ได้เบาเลย

“เซฮุนนายทำอะไรเธอวะฮะ!!!”

“เธอไม่สบาย ผมต้องดูแลแต่วันนี้มีงานฝากพวกพี่ดูให้หน่อยได้ไหม”

“ทำไมจะไม่ได้” ไคเดินมาเอื้อมมือรับเซน่าไปจากผมแต่เรื่องอะไรจะให้ว่าไหมผมหันเท้าเซน่าไปทางมันจนปัดถูกแขนอิ อิ สะใจ

“เธอเป็นไรเซฮุน” พี่ๆเดินตามผมเข้าห้องตัวเองมาผมวางเซน่าไว้บนเตียงตัวเองเบาๆแล้วเอาผ้าห่มคลุมไว้ก่อนจะหันไปตอบ

“พักผ่อนไม่เพียงพอ” แพ้ยาคุม และกูหนักไปหน่อย...คงจะพูดอยู่หรอกมีหวังได้โดนเค้นคอแน่ยิ่งพี่ซูโฮที่ว่าใจดี...หึ! นั่นแหละจะเล่นผมก่อน

“หมอก็อย่างนี้ แล้วให้ดูยังไง” ไม่ชอบสายตาที่พี่ซูโฮมองนี่พูดเลยถ้าพี่ลู่อยู่คงได้ขู่ฟ่อๆใส่กันแน่ก็เราชอบสาวเหมือนๆกันนิทำไงได้

“พวกพี่ก็ช่วยทำอาหารแล้วเอายาให้เธอกินไงครับแต่ถ้าเธอยังไม่ตื่นเดี๋ยวผมกลับมาทำเองผมแค่ไม่อยากให้เซน่าอยู่คนเดียว” กลัวว่าเธอจะเป็นอะไร “อย่าปลุกเธอนะ”

“โตขึ้นเยอะเลยนะนาย เก็กป่ะเนี่ย”

“ทำไมพี่ชานยอลมีปัญหากับความหล่อทั้งภายนอกและภายในของผมหรอ” พี่เขาเบะปากแล้วนั่งลงปลายตีนเมียผมคิดอะไรอยู่...

“อืมๆ เดี๋ยวพี่ดูแลเธอให้นายไปทำงานเถอะ”

“ขอบคุณฮะพี่ซิ่วหมิน” ก็มีแต่พี่ที่รักผม...อยากดร่ามา

“ตั้งใจทำงานละอย่ามัวแต่เหม่อ” ผมพยักหน้าแล้วเดินไปหยิบเสื้อกั๊กกับรองเท้าก่อนจะจูบที่หน้าผากของคนหลับให้คนแกอิจฉาเล่นๆ “พวกเราจะดูแลเธอเอง”

“อย่าทำให้เหมือนว่าแฟนผมเป็นภาระนะ ไม่งั้นพี่ๆตายแน่”

“เออ!!!”

“จะไปยังมึงกูรอจนจะหลับแล้ว”

    ผมกับไคหันไปมองพี่ผู้จัดการแล้วเดินไปหาก่อนจะตบไหล่เทาเบาๆมันยืนขวางทางไงแล้วหน้าผมก็ไม่มองแต่มองอีกคนที่อยู่บนเตียง

“อย่าคิดนะมึง” ชอบเธอละสิฝันเอาเถอะ! ตั้งแต่วันนั้นแล้วนะ เชอะๆ

“...” เงียบ เชอะ!!