คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : THE DREAMING CHAPTER 1
CHAPTER 1
THE DREAMING
“เฮือก!!!”
นี่มันเรื่องตลกร้ายอะไรของฉันเนี่ย ฉันฝันถึงเรื่องลามกกับคนที่ แทบจะไม่รู้จัก แต่รู้จัก ฉันฝันถึงเขามานาน มาก ไม่สิ ไม่... ไม่ใช่บางครั้งที่หลับ มันบ่อยไปจนฉันเกือบจะคิดว่าตัวเองเป็นโรคเกี่ยวกับจิต
แต่ทุกครั้งที่ตื่น สัมผัสนั้น ยังอยู่
“ตีสาม” มันบ้าอะไรวะเนี่ยอีกสามชั่วโมงกว่าจะเดินทางแต่ดันมาตื่นตอนนี้เนี่ยน่ะ อาบน้ำรอเลยล่ะกัน
ว่างเปล่า...สมองฉันอยากว่างเปล่าฉันพร่ำบอกตัวเอง โอ๊ย...ให้ตายเถอะฉันฝันถึงเขา เขาผู้ชายคนนั้น เกาหลี กับ ไทย ไกลกันไปไหม มันนานและมันบ่อย ไม่สิ มันทุกครั้งที่ฉัน...หลับ...มันเกินไปฉันฝันเห็นเด็กคนนั้น ผู้ชายคนนั้นตั้งแต่ยังไม่รู้จักอย่างชัดเจน
โอ เซฮุน คนๆนั้น ที่ฉันไม่เคยแม้แต่จะรู้จักใน...เรื่องจริง
03.30
04.45
05.02
ก็อก ก็อกๆ
“ยู”
“ตื่นหรอยังยู” แม่สินะ
“ค่ะแม่” ฉันเปิดประตูให้คนเป็นแม่เข้ามาในห้องฉันไม่ค่อยสนิทกับแม่เท่าไหร่เราพูดกันน้อยแต่ใช้เวลามองตากันนานมากกว่าการพูดกันด้วยซ้ำ เราก็ยังรักกันนั่นเป็นเรื่องที่เรารู้ๆกันอยู่
“เครื่องออกหกโมงเช้าใช่ไหมเก็บของหมดหรือยังเอกสารสำคัญต่างๆเก็บแล้วใช่ไหม” นี่ดูจากอาการแล้วไม่ค่อยจะผลักไสไล่ส่งลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนคนนี้เลยนะค่ะ
“หมดแล้วแม่... พ่อไปส่งไหมค่ะ” แม่พยักหน้าแล้วเดินออกไปตามพ่อให้ไปส่งฉันที่สนามบิน
“เฮ้อ....”
ฉันนั่งถอนหายใจรอเวลาเครื่องออกหลังจากลาจากครอบครัวอันเป็นที่รักยิ่งที่ไม่ค่อยจะผลักไสฉันเท่าไหร่ กับความคิดฉันที่ว่าจะไปเรียนต่อต่างประเทศ มันแปลก ทั้งๆที่พ่อหวงฉันอย่างกับอะไรดีแต่ยอมให้มา อย่างว่าเพื่อการศึกษาที่ดีของลูกอ่ะนะ
เฮ้อ...แต่เหตุผลที่มาที่นี่สำหรับฉันมันไม่ใช่แค่นั้น
นายทำให้ฉันไม่มีทางเลือกที่จะพิสูจน์ ในเมื่อนายมาเจอฉันบ่อยไปถึงจะแค่ในฝันก็เถอะ ลองเจอตัวจริงดูสักครั้งมาดวลกัน ว่าฉันกับนาย
ใครกันแน่ที่...แค่ฝันไป
ฉันพูดอ่านเกาหลีได้ทั้งๆที่เป็นคนไทย และที่สำคัญฉันไม่เคยเรียน
ฉันหลับตาฝันเห็นนายตั้งแต่ จำความได้ ทั้งๆที่ไม่เคยเจอตัวด้วยซ้ำ
ฉันรู้ชื่อเด็กผู้ชายคนนั่น ทั้งๆที่ไม่เคยได้ยินจากไหนนอกจากในฝัน
และที่สำคัญที่สุด...รักกันกับคนในฝัน
ฉันจะไปหานายได้จากที่ไหนว่ะ
SEHUN PART
หลังจากสำรวจโครงหน้าสวยนี้แล้ว มันทำให้ผมรู้สึกเขินแฮะ แถมหัวใจยังเต้นอย่างบ้าคลั่งอีก แต่ที่สำคัญไปกว่านั้น ...เธอ
“หลับ” มาหลับอะไรตอนนี้ว่ะกำลังเมาเข้าทางเลย ยิ่งหาเศษหาเลยด้วยยากอยู่แล้ว หรือฉันควรจะลักหลับเธอดีแต่ก่อนจะทำอะไรไปมากกว่านี้จูบสักทีแล้วกันคงไม่เป็นไร หึหึ
ผมก้มหน้าลงเตรียมประทับริมผีปากกับเธออีกครั้ง...แต่
“เซฮูนนนนน เซฮุนโว๊ยยยยยยยยยย เซนนนนน”มันทำให้ผมตื่นจากฝันอันแสนหวานและที่สำคัญเสียงห่านี่แมร่ง ทำกูหงุดหงิด ใช่เวลาไหมวะ
“เสียงเชี่ยไรว่ะ!!” ผมสบถออกมาอย่างหัวเสียแต่ยังไม่ลืมตาขึ้นมองเจ้าของเสียงห่านั่น มันจะมีมารมาผจญอะไรนักหนาก็ไม่รู้ กำลังจะ ได้... อยู่แล้วเชียว
“ไม่ใช่เสียงเชี่ย!เสียงคนนี่แหละคำพูดคำจากับพี่พัฒนาขึ้นเยอะนะมึงเดี๋ยวนี้”
เสียงคุ้นๆๆนะเนี่ย
ลืมตา
“พ พี่ เสี่ยว...ลู่” ซวยแล้วไงจะโดนเตะป่ะวะ โอ๊ย พี่ผมไม่ได้ตั้งใจจะด่าพี่นะแต่มันก็ไม่ใช่เวลาที่พี่เค้าจะทำตัวเป็นคนดีโดยการมาปลุกในเวลาที่โคตรเช้าขนาดนี้มันไม่เกินไปหน่อยหรอฮะ
“ไง...เรียกจนหลอดลมจะแตก ฝันดีขนาดนั้นเชียว”ถามดีๆแล้วทำไมทำหน้ายักษ์ใส่ด้วยล่ะ
“ก็ดี ถ้าไม่มีคนปลุกจะดีกว่านี้ แล้วทำไมทำหน้าอย่างนั้นละ น้องกลัวนะครับ” ไม่หรอก...ผมประชดน่ะ ฮ่าๆๆ หน้าอย่างกับตุ๊ดงอน
“ตอแหลจริง” อ่าวเฮ้ย! พูดแบบนี้มันก็ไม่ถูกป่ะวะไหนว่ารักน้องนักรักน้องหนา ผมว่าพี่เขาอาจจะจำคำนี้มาจากไคหรือไม่ก็อาจจะเป็นผมนี่แหละ
“แล้วเรียกมีอะไรเสี่ยวลู่” หยอดพี่แกหน่อยเพื่ออารมณ์ดีขึ้น
“เปล่า เห็นนอนยิ้ม กลัวใหลตายไง” ห๊า แค่นี่อะนะ กลัวไหลตาย พี่มึงแมร่งทำกูโมโหแต่เช้าเลยนะมึง เชี่ยลู่...
“ทีหลังถ้าเห็นก็ปล่อยให้ใหลตายไปเลย! ไม่ต้องปลุก! ไอ้พี่เชี่ย!” ผมไล่ด่าตามหลังพี่ลู่หานไป นี่มันไม่ใช่ครั้งเดียวไงมันหลายครั้งแล้วเดี๋ยวก็คนนั้นปลุกทีคนนี้เรียกบ้างแล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะได้กันสักที โว๊ะหงุดหงิดจริง
เธอมีจริงใช่ไหมนะฉันฝันไปไกลเกินกว่าจะกลับไปได้แล้วฝันจนเกือบจะคิดว่าทั้งหมดจนถึงตอนนี้ เธอ กับ ฉัน ทุกๆอย่างมันคือความจริงผมรักกับคนในฝัน
ผู้หญิงผมยาวสวยธรรมชาติตั้งแต่เด็กพอเริ่มโตมาอยู่ๆสีผมจากดำกลายเป็นบรอนด์ออกเทาใบหน้าสวยจมูกโด่งรั้นดวงตาเฉียบคมที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ไว้เต็มเปี่ยมริมผีปากสีแดงระเรื่อนั้น ทำผมคลั่งทุกครั้งที่ได้สัมผัส
เธออยู่ตรงไหน...บนโลก
YOU PART
“ถึงสักที” นี่คือคำแรกที่ฉันเหยียบดินแดนสุดโรแมนติกของใครหลายๆคนที่อยากจะมาเหลือเกินด้วยหลายเหตุผล...แต่สำหรับฉันมีแค่สองเหตุผลที่ทำให้ฉันมายืนอยู่ที่นี่คือความฝันกับเขา โอ เซฮุน
ฉันหยิบโทรศัพท์ต่อสายหาพ่อทันที
“ถึงแล้วค่ะพ่อ”
“อาทิตย์หน้ารายงานตัวค่ะ”
“แค่นี้ก่อนนะ ส่วนหอไปตามที่อยู่เลยใช่ไหม?”
“ค่ะ งั้นเดี๋ยวโทรไปใหม่”
หลังจากวางสายฉันก็กดดูที่อยู่ที่พ่อเช่าไว้ให้หึ...พอมาถึงและแบกสัมภาระใส่ลิฟต์ขึ้นมาเท่านั้นแหละรู้ทันที...หรู คำนี้ผุดขึ้นมา
ชั้นหนึ่งมีอยู่สองห้อง ฝั่งซ้ายมือเป็นห้องของฉันส่วนอีกฝั่งหนึ่งน่าจะเป็นเพื่อนบ้านหรืออาจจะไม่มีคนอยู่ ฉันกดรหัสและเปิดประตูเข้ามาด้านใน
ด้วยความเห่อจึงรีบสำรวจอย่างรวดเร็ว มันหรูกว่าบ้านที่ไทยซะอีก มีห้องทั้งหมดอยู่สี่ห้อง มีเตียงนอนขนาดกว้างอยู่สองห้องส่วนอีกสองห้องที่เหลือเป็นห้องว่าง มีห้องน้ำอยู่ข้างนอกห้องหนึ่งและที่ห้องว่างอีกห้องหนึ่ง
ครัวหรูมาก...ตามมาด้วยห้องโถงนั่งเล่นโซฟาสีเทาหมอนสีขาวสี่ห้าใบฉัน ชอบชะมัด แต่... อยู่คนเดียวสินะ ระเบียง...ติดกันกับห้องข้างๆ ถ้าห้องข้างๆมันปีนมาฉันจะทำไงยังไงเนี่ย ชั้นเจ็ดนี่วิวดิจังวะ ชอบ ชอบ ชอบ
ขอบคุณเสด็จพ่ออย่างสูง...
ฉันไม่ใช่ผู้หญิงเรียบร้อยอะไรคิดอย่างที่พูดอาจจะดูปากดีไปด้วยซ้ำ ฉันชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้ไม่ต้องมีพ่อแม่คอยดูแลทุกสิ่งอย่าง แต่อย่างมากก็แค่เรื่องเงินกับบางเรื่องที่ฉันไม่สามารถทำด้วยตัวเองมันเลยทำให้ฉันเป็นคนแข็งข้อนิดหน่อย
และที่สำคัญฉันไม่ชอบร้องไห้เลยเพราะทุกครั้งที่ฉันเห็นเพื่อนมีน้ำตาแทนที่จะปลอบแต่ฉันกลับพูดซ้ำเติมฉันคิดว่าวิธีนั้นมันทำให้คิดได้เร็วกว่า ไม่ค่อยกลัวอะไรนั้นแหละชีวิตฉัน...
“กระดาษอะไรน่ะ” ฉันพลิกดูกระดาษที่วางไว้บนโต๊ะเล็กหน้าโซฟาตัวสวย มันคล้ายใบปลิวแต่ดูมีราคากว่า บริการดีเยี่ยมอย่างกับโรงแรมแหนะเพราะอย่างนี้สินะถึงไม่ค่อยอยากจะให้ลูกสาวคนนี้มากันเลยพวกเขาไม่กลัวอะไรนอกจากลูกตัวเองอยู่ลำบาก
ห้องอาหารชั้นสี่ จะกินให้หมดเลย
ฟิตเนสชั้นสิบ ของชอบด้วย
เยี่ยม เยี่ยม ที่สุด
แต่เหมือนว่าเกือบจะลืมจุดประสงค์หลักไปอะนะเอาละฉันจะสามารถเจอนายได้ที่ไหนบ้างในเวลาดีๆหนึ่งอาทิตย์ ก่อนจะต้องไปตายกับรุ่นพี่ในคณะวิศวกรรมอันหฤโหดในต่างสถานที่กับไทยดูสิว่าที่ไหนจะเด็ดกว่าระหว่าง เกาหลี กับ ไทย แต่สิ่งที่ฉันจะสามารถจะเจอผู้ชายอย่างโอ เซฮุนได้ คือ ตึกบริษัทเนี่ยนะ ประสาท! คนคงเยอะน่าดูฉันคงไปหรอก ไม่เป็นไรฉันยังคงอยู่ที่นี่อีกนาน...
ฉันอยากเจอนายนะ...แต่ขี้เกียจ
เก็บของเสร็จก็เกิดอาการ ว่างจัด
“ทำอะไรดีว่ะ!”
“แมร่งเอ้ย!”
“อย่างเบื่อ…”
“เพื่อนก็ไม่มี...เฮ้อออออ”
“!!!!”
ไปดูมหาลัยดีไหมนะแต่เพิ่งมาถึงนี่จะถ่อสังขารไปทำไมกันหรืออ่านหนังสือดีคงจะอ่านอยู่หรอก...ใช่สิ!เพื่อนบ้านฉันเกือบลืมไปแหนะต้องผูกมิตรเพราะต้องอยู่ที่นี่อีกนาน มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันทำไมฉันเป็นคนที่มีความคิดดีอย่างนี้เนี่ยเอาอะไรไปฝากดี . . .
SEHUN PART
“อยากตายจริง”
นั่นคือความคิดผม...ปลุกคนอื่นทั้งๆที่ฝั่งตัวเองมีงานไปต่างประเทศนี่นะ พูดจริงผมไม่เคยรู้สึกอยากต่อยฮยองขนาดนี้เลย แล้วปลุกผมคนเดียว เพื่อ!! ไอ้ไคอ่ะทำไมไม่ปลุกมันบ้างว่ะ
หลังจากคิดอะไรไม่ออกเล่นโทรศัพท์แล้วกันวะ รู้ไหม...กว่าฉันจะฝันว่าได้ลวนลามคุณภรรยาบ้างมันยากแค่ไหน ใบหน้าสวยหวานลอยเข้าหน้าผมจนอดยิ้มคนเดียวไม่ได้
คิดถึงเธอจัง
“ประสาทกลับหรือไง” อ่าวดีโอฮยองพูดอย่างนี้ตบกันเลยไหมฮะทำไมพวกฮยองเขาเป็นแบบนี้นะคนกำลังมีความสุขนิดสุขหน่อยก็อยู่ไม่สุขหรือไงถากถางตลอด
“ตื่นก็ดี ทำอะไรให้กินหน่อยดิพี่” ใช้ซะเลยเถอะ ถึงฮยองเขาจะไม่ค่อยพูดแต่เวลาพูดมาแต่ละคำทำคนที่ฟังอยู่กระอักได้ง่ายๆเลยแหละ
“ก็ทำให้กินอยู่ตลอดไม่ใช่หรือไง” แล้วก็ห่วงพวกเราตลอดเลยด้วยเขาชอบการกระทำมากกว่าที่จะมานั่งพูดนั่งด่าให้เปลืองน้ำลายแบบท่านผู้นำของวง รายนั่นบ่นเก่งสุดๆจนผมคิดว่าเขาไม่เหนื่อยปากบ้างหรือไงนะ
หลังจากกินเสร็จผมมานอนและตื่นมาอีกครั้ง ตอนนี้ก็บ่ายโมงกว่าแล้วพวกเราไม่มีงานฮยองบางคนก็ขยันสร้างภาพโดยการไปบริษัท ไปนั่งโม้กับรุ่นพี่ไปงั้นแหละ ผมรู้ ก็เคยทำอยู่หลายครั้งไงแค่เช็คเรทติ้งสาวๆหน้าบริษัทน่ะ
รู้สึกเหมือนจะหลับไปอีกครั้ง
ติ๊ง ๆ ๆ
“โอ๊ยยยยยย วันนี้มันวันอะไรเนี่ย” ผมสบถอย่าหัวเสีย ก็มันรำคาญนิ ไม่ได้ดั่งฝันเลยพาลไปหมดแล้วนี่ใครมาอีกว่ะขอหลับฝันอีกครั้งไม่ได้เลยหรือไงกันเชี่ยตัวไหนมาละเนี่ย
“อ่าวเซฮุนทำไมไม่ไปดูล่ะ”พี่ซูโฮเดินมาจากห้องส่งสายตาดุๆมาให้ผมที่นอนฟังเสียงกริ่งจากผู้มาเยือนถ้าเป็นพี่ผู้จัดการนะผมจะด่าให้เลยเหอะรหัสก็มีแล้วทำไมยังมากดให้รำคาญอีก
“พี่มาก็ดีล่ะงั้นพี่ไปเปิดเลยแล้วกัน”
น้องเวร
ความคิดเห็น