คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : SO WHAT? CHAPTER 16 CUT SCENE
SO WHAT?
CHAPTER 16
“คิลล์มานี่มา” ฉันเรียกแมว(มั่ง)ของตัวเองมาที่อีกเบาะเพื่อจะได้อุ้มเข้ามหาลัยใช่แล้วฉันพามันมาด้วยเพราะพ่อกับแม่ไปเที่ยวด้วยกัน
ฉันเดินขึ้นตึกนิติศาสตร์เช่นเคยก่อนจะลังเลอยู่สักพักถ้าเจอเด็กนั้นฉันจะปล่อยแมวไปกัดดีไหมแต่ถ้าเจอพี่มันฉันจะทำยังไงพอเดินมาตึกเชื่อมคณะกลับไม่มีใครมันทำให้รู้สึกปลอดโปร่งขึ้นจะเว้นก็แต่
“ทดลองมุ้งมิ้งหรอเดี๋ยวนี้ แมวอะไรน่ารักจัง”
“ยุ่งวะลู่ อย่ามาจับ” ฉันยกเท้าห้ามแล้วถอยออกจากลู่หาน
“ชื่ออะไรวะ”
“คิลเลอร์” มันทำหน้าตกใจแล้วเบะปากก่อนจะแย่งกระเป๋าฉันไปถือ
“พันธุ์อะไร ทำไมน่ารัก” มันลูบหัวคิลล์ที่อยู่ในอ้อมอกฉันแล้วยิ้มแบบผู้ชายแสนดีกำลังเอ็นดูลูกชายอะไรเทือกนั้น
“เบงกอลมั่งสัส” หึๆ
“เบงกอลพ่อมึงสินั้นมันพันธุ์ เสือ...เอ๊ะ...เสื....” ลู่หานกลัวใครๆก็กลัวแต่กับหมอนี่ต้องเป็นกรณีพิเศษเขาเกลียดสัตว์ดุร้ายฉันรู้ดีลู่หานคืนกระเป๋าให้ฉันแล้วเดินหนีไปที่อื่นทันทีหลังจากก้มมามองแมวน้อยในอ้อมอกฉันสักพัก
“แจ” ฉันเรียกแจฮยองที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับกลุ่มเพื่อนรวมไอ้แบคฮยอนด้วยหมอนั้นมองฉันสักพักแล้วทำตาโตก่อนจะเดินหนีไปที่อื่น
“ไปห้องน้ำนะแจฮยอง” รู้ว่าเป็นหัวหน้าแต่เรื่องอย่างนี้ไม่ต้องบอกกันก็ได้มั่ง...
“อืม...ฮือ...น่ารักมากเลยเอามาให้เหรอ” โลกสวยซิบหาย
“ของฉัน” แจฮยองทำท่าจะอุ้มแต่ฉันมองดุๆเธอเลยทำหน้าสงสัยนี่มันแมวน้อยของฉันนะเว้ย
“ทำไมอ่ะ ขออุ้มหน่อยสิ ยูซื้อมาเท่าไหร่จะซื้อบ้างเลี้ยงเป็นแฝดไง” ลูบอีกแล้วเสือฉันคงได้โตมาแบบมุ้งมิ้งแน่ถ้าเพื่อนบ้ายังเอาแต่อ่อนโยนอยู่อย่างนี้
“143”
“143วอน”
“ล้านวอนโว๊ย ยัยเอ๋อ”
“แมวอะไรทำไมแพงจังอ่ะ ขออุ้มหน่อยนะๆ” ฉันให้ยัยประสาทนี่อุ้มแล้วเอากระเป๋าไปเก็บที่ล็อกเกอร์แล้วตามงานจากเพื่อนทันทีหยุดตั้งสามวันปล่อยไว้กับแจฮยองอ่ะดีแล้วไว้คิลล์ข่วนตอนไหนค่อยเอาคืนอยากจะอุ้มดีนัก
“พี่หวังยู”
ฉันหันไปมองเสียงที่กระซิบอยู่ข้างใบหูเพราะไม่ทันได้คิดอะไรเลยกลายเป็นว่าจมูกไอ้เด็กอี้ป๋อกดอยู่ที่แก้มฉันผลักมันออกแล้วกะจะถีบสักหน่อยแต่เห็นคิลล์โดนรุม
“เฮ้ยอย่าดึงหูแมวกู”
“พี่ฮะ มองผมหน่อย” ฉันหันกลับมามองคนตรงหน้าลืมไปเมื่อสักครู่มันหอมแก้มฉันไอ้เด็กเปรต “แก้มพี่หอม” ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเด็กคงได้ถีบ “ดีใจนะที่พี่ยังใส่แหวนอยู่” เปล่าโว๊ยถอดไม่ออกต่างหากละ
“มีอะไร ไม่ไปเรียน”
“แค่คิดถึงเลยอยากเห็นหน้า ไปละ ฟอด!” ฉันผลักมันออกแล้วจับแก้มตัวเองไว้แต่คนตรงหน้ากลับยิ้มสดใส “ไม่เจอหน้าแล้วจะขาดใจ”
“เด็กเวร”
ทั้งห้องสนใจเราเมื่อฉันตะโกนด่าออกไปพร้อมกับเขาที่เดินออกจากห้องของคณะฉันทำไมถึงเป็นคนอย่างนี้วะถ้าอยู่ปีหนึ่งฉันก็แก่กว่ามันตั้งสองปีเด็กเวรเหมือนพี่มันก็ตรงนี้แหละน่ารำคาญตัวเองโว๊ย
“ยูแมวเธอชื่ออะไรวะ”
“คิลเลอร์ มีอะไรจะถามอีกไหม แจฮยองฝากป้อนนมด้วยฉันจะไปกินข้าว” เหมือนคุณแม่มือใหม่เลยวะฉันชี้ไปที่กระเป๋าเป้ตัวเองแจฮยองพยักหน้าแล้วยิ้มให้ ฉันเลยเดินออกมาเพื่อหาอะไรลงท้องแม่ไม่อยู่แล้วมันน่าเศร้าตรงของกินนี่แหละ
“เบื่อ”
“ยู!!” ถ้ามันมีทางอื่นที่ไม่ต้องเดินผ่านคณะนี้บอกเลยว่าไม่มีทางที่ฉันจะเดินผ่านฉันหันไปมองผู้หญิงหัวทอง ผมสั่น น่าตาน่ารักน่าเอ็นดูแล้วก้าวต่อไป “หยุด ฉันเรียกไม่ได้ยินหรอ ยู”
“มีอะไรก็รีบพูดมาสิวะ ทำตัวน่ารำคาญอยู่ได้” เธอชนเข้ากับแผ่นหลังฉันแล้วยังผลักฉันอีกแต่ติดตรงคนที่กระเด็นไม่ใช่ฉันแต่เป็นยัยตัวเล็กฉันจึงหันไปมอง เธอก็ล้มลงที่พื้นก่อนจะลุกขึ้นอย่างรีบร้อนแล้วเดินมาใกล้ฉัน
“ฉันกับเซฮุนกำลังจะหมั้นกัน ขอร้องเธออย่าทำให้มันพัง”
“แล้วถ้าฉันทำละ” ฉันกระตุกคิ้วถามอีกคนแล้วเดินก้าวไปข้างหน้าในขณะที่เธอเดินถอยหลังเรื่อยๆ
“ถ้าเธอทำฉันจะ จะ” ฮานิทำหน้ากังวลแต่เธอก็ยังเชิดเป็นอวดดีอยู่เหมือนเดิมมันทำฉันหงุดหงิดหน่อยๆ
“ฉันจะอะไร”
“ฉันจะทำทุกทางให้เขาเป็นของฉัน”
“หรอ จำไว้ว่าหมอนั้นมันเป็นของฉัน นั้นมันผัวฉัน แย่งให้ตายเลยเถอะอวยพร” ฉันจิ้มนิ้วตัวเองลงกับหน้าผากนางเอกสุดน่ารักแรงๆแล้วหยุดเดินก่อนจะหันหลังกลับมุ่งไปโรงอาหารก่อนจะได้จิกหัวยัยนี่โขลกกับเสาแล้วควักสมองเรียบตรึงออกมากิน
อย่างเซฮุนเลิกมองฉันให้ได้ก่อนเถอะถึงค่อยแต่งงาน...ถ้าเจอฮานิอยู่กับเซฮุนเมื่อไหร่ละก็ฉันจะปล่อยคิลล์ไปทักทายให้เข้าโรงบาลเลยกัดให้ขาขาวๆนั้นฉีกไปเลย! หงุดหงิดโว๊ยถูกแย่งแฟนเก่า...ฮึย!!
“เป็นอะไรยัยประสาท” ไอ้ตัวดี!
“เด็กนายบอกจะแต่งงานกับนายและบอกฉันว่าอย่าไสหัวเข้าไปยุ่ง” เซฮุนมองฉันหน้านิ่งแล้วเขี่ยปลายผมฉันออกจากบ่าเบาๆก่อนจะจับลูบที่คิ้วของตัวเอง
“แล้วเธอจะยุ่งไหม”
“ลองแต่งสิ!”
“หึ งี่เง่า!” งี่เง่าหรอฉันนี่นะ ไอ้เลว “ลืมแล้วไง? ว่าเธอเลิกกับฉันแล้ว” เลิกกันแล้วยังไงโมโหแต่เช้าเลยนะขอแค่ให้เหยียบมหา’ลัยเรื่องก็มา ฉันเตะเข้าที่หน้าแข้งเซฮุนจนเขาต้องเอามือไปลูบอย่างเจ็บปวดก่อนจะเดินไปซื้ออาหารพ่นพิษใส่สักหน่อย
“เลิกก็เลิกสิวะ แล้วอย่าให้ได้ยินอีกนะว่าอยากเอาฉันไอ้สัปดน”
“เออ! จะไม่พูดให้ได้ยินเลยยัยผู้หญิงงี่เง่าเข้าใจยาก”
ฉันนั่งมองคนที่ทยอยออกจากตึกคณะเรื่อยๆมีแจฮยองนั่งเล่นกับสิ่งมีชีวิตที่คิดว่ามันเป็นแมวอยู่ข้างล่างส่วนเพื่อนแบคนั่งอยู่อีกฝั่งของทางเดินมองมายังพวกเรา
“แจ แบคฮยอนมันเป็นไรวะ” ฉันรู้อยู่หลอกแต่อยากจะถาม
“เขาบอกว่าแพ้ขนสัตว์น่ะฉันเลยให้ไปนั่งไกลๆ บอกกลับก่อนก็ไม่กลับ” ไม่ใช่ว่ากลัวไอ้ที่กระโดดไปมาบนพื้นนี่หรอกหรอน้องแบคของพี่ โถ่ๆ...
“แบค คืนนี้ไปแดกเหล้ากัน!!!” ฉันเอง...เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่อยากกินไวน์แต่เหล้าก็อีกเรื่อง
“ไปก็ไปแต่ช่วยเอาแมวของมึงกลับไปไว้บ้านด้วย!!!” แบคฮยอนตะโกนกลับมาฉันโอเค...เดี๋ยวจะเอาไปไว้ที่คอนโดมันแล้วไปกินกับมันต่อ
“ไปด้วยได้ไหม” อี้ป๋อคุกเข่าลงลูบไอ้ตัวที่มันกัดเชือกรองเท้าฉันอยู่แว๊บหนึ่งฉันเห็นเขาชะงักเมื่อคิลล์แยกเขี้ยวใส่ “แมว?”
“คิดว่าไง”
“พันธุ์อะไรอ่ะนูนา”
“เปอร์เซียไง ทำไมดูไม่ออกหรอ”
“เปอร์เซีย ฮ่ะๆ” เขากระตุกยิ้มแล้วผูกเชือกรองเท้าฉันให้แน่นขึ้นก่อนจะลุกมานั่งข้างๆแล้วเอาไอ้ดอกกุกลาบสีขาวในมือมาเหน็บหูฉันไว้ “หน้าฉันโบราณหรือไงทำไมถึงชอบเอาอะไรมาเหน็บหู” ฉันไม่เอาออกหรอกกลับหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาถ่ายรูปแทนพอลั่นซัตเตอร์อีกคนข้างๆก็เสนอหน้ามาซบไหล่แล้วยิ้ม...ตลก
“เปล่า ดูอินเตอร์ดีแค่คิดว่าน่ารักเลยทำดู”
“อย่ามายิ้ม” กูเขินนะไอ้เด็กเปรต...
“ยิ้มให้ภรรยาจะเป็นไรไป หล่อใช่ไหมละ” ฉันหันไปมองแจฮยองลูบคอตัวเองอยู่พอสบตากับฉันก็ชะงักแล้วไถ่ลงไปกับพื้นเล่นกับคิลล์
“ก็หล่ออยู่ แต่ทำไมถึงชอบคนแก่ไม่รู้”
“ถ้าไม่ชอบพี่แล้วจะไปชอบใคร...ไม่เข้าตาสักคน” ขอถังใส่อ้วกที “แล้วแน่ใจหรอว่าแมว”
“ทำไมหรอ” แจฮยองเงยหน้าขึ้นมาถามแต่ฉันปิดปากอี้ป๋อไว้แล้วดึงผมท้ายทอยแรงๆจนเด็กมันหน้าแดงลามไปถึงหู
“แมวก็แมวสิวะแจ จะทำไมอะไร” ถ้ายัยนี่รู้คงได้เข้าโรงบาลโรคกลัวพวกสัตว์ร้ายไม่ต่างกับพี่ ฉันปล่อยมือออกจากปากอี๋ป๋อเขามองฉันยิ้มๆแล้วหันไปหาแจฮยอง
“เสื...อื้อ” ฉันปิดปากแล้วลากมันออกมาไกลๆเพื่อนผู้หญิงมุ้งมิ้ง
“ถ้าบอกเธอนายตาย!” นอกจากแจฮยองจะไม่สนใจคิลล์แล้วต้องทำหน้างอนให้ฉันรำคาญแน่แค่คิดยังสยอง
“จูบผม แล้วเรื่องจะเงียบ” ถามจริงๆว่าฉันต้องลงทุนขนาดนั้นไหมแต่พอเซฮุนกับยัยหัวทองเดินมาอาการหงุดหงิดในใจก็เริ่มถาโถม “ว่าไง”
“จูบสิ จูบฉัน”
อี้ป๋อกดฝ่ามือที่ท้ายทอยแล้วโน้มริมฝีปากลงมาชิดก่อนจะกดลงเบาๆไม่มีการลุกล้ำเขาทำเพียงปากแตะปากและค้างอยู่อย่างนั้นแล้วบีบท้ายทองฉันแน่นขึ้นลิ้นเรียวสอดเข้ามากวานต้อนโพรงปากฉันหนักแน่นมันเริ่มจากเบาๆและร้อนแรงขึ้นมือฉันเผลอไปลูบอยู่ที่อกเด็กคนนี้ตอนไหนไม่รู้ ฝ่ามือเขาบีบอยู่ที่เอวฉันหนักๆก่อนจะถอนริมฝีปากออกไปเขากดลงมาอีกครั้งแล้วยิ้มให้ฉันอย่างสดใส
“พี่หลอกให้ผมจูบโชว์เซฮุน ทีหลังก็หลอกให้ปล้ำโชว์ด้วยนะ” หน้าตาเขาไม่เศร้าแต่กลับยิ้มออกมาฝ่ามือลูบหัวฉันเบาๆแล้วจูงกลับไปหาแจฮยองเขาเดินผ่านหน้าคู่รักสองคนนั้นอย่างเฉยชาไม่มอง ไม่เลยสักนิด “รักพี่มากวะ”
“อะไรนะ”
“รักไง รัก จะแย่งมาให้ได้เลยคอยดูกับแค่ไอ้หัวแดง”
“ยู...แบคให้ถามว่ากลับยัง? ไหนว่าจะไปเที่ยวกันต่ออีกไม่ใช่หรอ”
“เดี๋ยวไปส่งเองครับ ป่ะ” เด็กมันเอากระเป๋าฉันไปสะพายแล้วอุ้มคิลล์ไปก่อนฉันจะปฏิเสธยังไงเทาคงแอบๆมองอยู่แถวนี้มันคงไม่เป็นไรถ้าเขาจะไปส่งเพราะฉันเกลียดพี่มันที่ให้ยัยนั่นควงแขน!
บรรยากาศโคตรน้ำเน่าตามมาทั้งโคตรดีนะลู่หานมันไม่ชวนแม่กับพ่อมาด้วยฉันไม่เห็นจะรู้ว่าแจฮยองจะเข้าที่แบบนี้เป็นกับเขาและก็คิดว่าตัวเองก็ไม่ต่างเท่าไหร่เสียงเพลงสุดดังแสงไฟส่องไปมามืดก็มืดไหนจะพวกที่เต้นยั่วกันไปมาเยอะแยะไปหมด
“เหล้ามันต้องกินที่นี่หรอวะแบค” ฉันก้มลงไปตะโกนใส่หูแบคฮยอนที่นั่งกระดกเหล้ากับลู่หานมีแจฮยองนั่งจิบพั้นช์อยู่ตรงกลางถ้าเมาบอกเลยว่าไม่พากลับสักตัวเป็นห่วงแมวที่บ้าน
“ที่นี่แหละได้อารมณ์ดี มึงไม่รู้หรือไงว่าอันนี้มันแรง เอานี่ไป” น้ำเปล่า...เป็นพระคุณฉันจะกระดกรวดเดียวให้หมดเลย
“ยู ไปนู้นกัน” แจฮยองชี้ไปทางคนเยอะๆกำลังเต้นอ่อยกันอย่างเมามันส์ชวนฉันจะไปทำอะไรได้เสื้อยืนแขนกุดกางเกงขาสั่นเสมอหูแบบนี้จะไปอ่อยใครวะ
ถ้ารู้ว่าที่แบบนี้มันแต่งตัวมาแข่งกันฉันจะซื้อชุดที่แหวกนั้นโชว์นี่มาแล้ว...
“ไปไหนก็ไปเองดี๊” คอฉันพังก่อนกลับบ้านแน่ถ้าเสียงเพลงมันจะดังขนาดนี้
“ที่รัก จุ๊บ” อี๋ป๋อ...ไอ้เด็กนี่ทำไมชอบลวนลามจังวะฉันตบเข้าที่หัวเขาอย่างอารมณ์เสียที่มหา’ลัยฉันไม่ทำเพราะคนเยอะไปแต่ที่นี่อย่าคิดว่าจะยอม
“เวรเถอะ!”
“ตบอย่างนี้เดี๋ยวมีจูบ” มันนั่งลงข้างฉันแล้วลูบแก้มเบาๆแต่ฉันปัดมือเขาออกอี๋ป๋อก็เปลี่ยนเป็นจับที่เอวพอฉันปัดออกอีกเขากลับดึงฉันไปนั่งตักโดยที่มีสายตาแบคฮยอนกับลู่หานมองแบบเอือมๆอยู่
อยากทำอะไรก็ทำ!
“แล้วนายอยากโดนฉันถีบบางไหม ไอ้เด็กวิศว” ฉันดันหน้าที่อยู่บนไหล่ออกแล้วลุกขึ้นก่อนจะเอาเหล้าแรงๆที่แบคฮยอนหยิบไปกรอกเข้าปากเด็กกวนตีนแต่เขากลับรับกลืนเข้าไปอย่างง่ายๆแล้วยังยิ้มให้ฉันอีก
“มีถีบก็ต้องต่อที่เตียง”
“ลงเตียงฉันก็จะฆ่านายให้ตาย”
“ก่อนตายต้องฝากลูกไว้ให้พี่คิดถึงผมซะหน่อยละ”
ไม่เถียงแล้วโว๊ย...!! รำคาญ ฉันดึงแจฮยองมาเต้นยังจะดีกว่าอีกมีผู้ชายมาจับไหล่ยัยนี่ฉันก็ปัดออกพอมีผู้หญิงลูบท้องฉันหน่อยแจฮยองก็ดักคอไว้ตกลงมาเต้นยั่วหรือมาหาเรื่องใครกัน
“ไง”
“ไอ้ฮุน” ฉันหันไปมองคนที่จับสะโพกฉันอย่างแนบชิดอยู่ด้านหลังก็กลายเป็นแบบนั้นไปได้เพียงแค่แจฮยองหมุนตัวแต่เขากลับเอาฉันออกมาจากดงนางแมวแล้วปิดปากไว้แน่น
“อื้อ!!”
“อะไรคนสวย”
“อะไรไอ้ขี้เหล่” เขาปล่อยแขนฉันแล้วกอดรัดไว้ก่อนจะดันตัวฉันเข้าไปในรถอย่างบีบบังคับเซฮุนคลาดเบลล์แล้วกดล็อกก่อนจะปลดอีกครั้งแล้วเปิดประตูเข้ามาขับออกไปอย่างรวดเร็ว
“มองทำไม”
“นายทำอย่างนี้ทำไมวะ”
“ก็ไม่ทำไม ถามหน่อยเถอะจะเอาทั้งพี่ทั้งน้องเลยหรือไง” ได้ก็ดีอันนี้พูดจริง “โกรธโคตรๆ ฉันอยากจะจับเธอทุ่มจริงๆยัยยู”
“ไอ้งี่เง่าจะอะไรนัก ลืมแล้วหรือไงว่าฉันเลิกกับนายแล้ว!” ฉันโมโหมากตอนนี้ไฟลุกเลยเขาเป็นคนเฉยชาใส่ฉันก่อนอยู่ดีๆก็จะมาอุ้มหนีแล้วดันขึ้นรถง่ายๆเลยหรือไง
“เลิกแล้วยังไง เลิกแล้วความเป็นผัวเมียมันหายไปไหม อย่าลืมสิยูคืนนั้นน่ะ”
“หุบปากแล้วจอดรถสักทีเซฮุน ฉันจะกลับบ้าน”
“จะกลับก็เรื่องของเธอก่อนกลับก็ไปห้องฉันก่อน”
“....”
“ก่อนจะทิ้งกันไปจริงๆขอรู้อะไรสักอย่างหน่อยเถอะ”
รถจอดที่คอนโดเซฮุนรีบเปิดประตูกระซากฉันออกทันทีแต่ใครจะยอมไปฉันกัดเข้าที่บ่าเขาก่อนจะวิ่งหนีแต่ก็ถูกอุ้มพาดบ่ากลับเข้าไปเหมือนเดิม
“ปล่อยฉัน!! เซฮุน”
“ร้องให้ตายก็ไม่ปล่อยหรอก” ฉันทุบหลังหมอนี่รัวๆไม่มีใครกล้าเดินเข้าลิฟต์ที่มีฉันกับเขาอยู่สักคน “เธอจูบมัน หอมแก้มกัน อย่านึกว่าไม่เห็นนะ”
“จะเดือดเพื่อ!!”
“นั้นมันน้องฉันไงและเธอก็แฟนเก่า!!” รู้ว่าอีกทีฉันก็มาอยู่ในห้องเซฮุนปล่อยฉันลงแล้วก้าวเท้ามาใกล้ฉันจึงถีบเข้าที่ห้องเขาแต่ก็ถูกจับไว้อีกครั้งทำไมมันแรงเยอะอย่างนี้วะ
“น้องนายมันใช่นายไหม แฟนเก่ามันใช่แฟนนายไหมไปหาฮานินู้น!!!”
“ไม่ไปโว๊ย แล้วมันใช่ไม่ใช่จะทำให้ดู!!!”
“เซฮุน!!!”
CLICK
ò
ความคิดเห็น