คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : THE DREAMING CHAPTER 10
CHAPTER 10
THE DREAMING
“เซฮุน!! มันจะบ่อยไปไหมจะขออะไรนักหนา” เธอหน้าตาบอกบุญไม่รับเมื่อเซฮุนพยายามหว่านล้อมแต่เขาก็ต้องมานั่งหมดอาลัยตายอยากเมื่อหญิงสาวไม่ยอมแล้วช่วงนี้เธอเหวี่ยงๆใส่เขาบ่อยๆอีก “ทำทุกวันไม่เบื่อหรือยังไงเวลาบอกให้หยุดยังไม่หยุดนายมันจะบ้ากามไปไหนอย่าเข้ามาใกล้นะ”
“ยู...ไม่ทำแล้วมาให้กอดหน่อย”
“ไม่!! ไปห่างๆเร็วสิ” ยูเริ่มไม่พอใจขนาดพูดไปหยกๆเขายังกล้าขยับเข้ามาใกล้อีกเซฮุนดื้อด้านแถมบอกยากสุดๆตั้งแต่แต่งงานมาเขาก็ทำเรื่องอย่างว่าไม่หยุดไม่หย่อนจนผู้ถูกกระทำเริ่มจะรำคาญในความจังไรของสามี
“บอกไม่ทำแล้วไง...ฟังกันหรือเปล่าฉันรักขนาดนี้ไม่ฟังกันเลยหรือไง” เขาพูดแล้วเอื้อมมือมาปัดผมที่ปิดหน้าไปทัดหูเธอไว้จนคนที่ฟังอยู่ยิ้มออกมา “รักฉันไหมยู”
“อยู่มาขนาดนี้ยังไม่รู้อีกหรอ”
เขาขมวดคิ้วเมื่อหญิงคนรักตอบไม่ตรงคำถามแล้วหันหน้าหนีทันที เธอจึงขยับเข้ามานำมือสองข้างประคองใบหน้าหล่อไว้จูบลงที่ริมฝีปากนุ่มของคนรักเบาๆทำเอาเซฮุนเริ่มเคลิ้มกับความอ่อนโยนที่คนรักมอบให้เขาตอบรับสัมผัสเธอเบาๆแล้วถอนจูบออก “ทั้งตัวและหัวใจของนายเป็นของฉัน”
“ใช่...ของเธอคนเดียว”เซฮุนพูดบอกเธอแล้วลูบไปที่แก้มเนียนและบีบแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยว ร้ายนักนะทำไมชอบง้อด้วยวิธีนี้แค่พูดออกมาเขาก็ชื่นใจแล้ว
“เจ็บ!!!”
“เจ็บหรอ...บีบตรงนี้ก็ได้” เซฮุนเลื่อนมือจากแก้มแดงมาที่หน้าอกอวบของเธอแล้วบีบอย่างแรงจนคนที่นั่งอยู่ข้างๆร้องเสียงหลงออกมา “ไปขึ้นสวรรค์กันเถอะที่รักฉันจะลงโทษเธอ”
“เซฮุน! หยุด!! หยุดดดดด!!!โว๊ยยยยย”
“คงไม่ทัน...”
ผมขับรถคันเก่งของยูผ่านสะพานข้ามแม่น้ำฮันพวกเราเพิ่งกลับมาจากนัมซานทาวเวอร์ ตอนนี้เธออยู่ปีสามแล้วไม่ค่อยมีเรียนแต่มีบินไปต่างประเทศบ่อยยูกลายเป็นนักบินฝึกหัดไปแล้ว
ผมอิจฉาเธอนะก็เคยฝันว่าอยากเป็นนักบินเหมือนกัน ผมเคยพาเธอไปหาครอบครัวพาไปรู้จักกับพ่อและแม่รวมทั้งพี่ชายแน่นอนว่าผมรักใครพวกเขาก็รักด้วยความสัมพันธ์ของผมกับเธอยังเหมือนเดิมยูปากแข็งทั้งๆที่การแสดงออกของเธอปิดไม่มิด ส่วนเธอสำหรับผมก็เป็นคนที่ผมรักแค่คนเดียวแต่ผมสำหรับเธอเป็นไอ้หื่นโรคจิตไปแล้ว
“เซฮุนนายไม่ควรถอดผ้าปิดปากออกนะเว้ย ฉันโมโหจริงๆ”
“ใครจะใส่ตอนขับรถวะ”
“ไอ้ห่าหมายถึงก่อนหน้า อยากให้แฟนๆนายมาประทับรอยตีนบนหน้าฉันหรือไง”“ไม่มีใครเขาทำเธอหรอกถึกอย่างนี้ อย่างน้อยๆก็รุมด่าเอง” ผมพูดก่อนจะหันไปยิ้มตาหยีให้คนข้างๆ แต่ยูกลับกำกำปั้นใส่ซะงั้น
“ถ้าฉันโดนนะ จะพานายไปบุกถึงบ้านเลยคอยดู”
“แลดูรักสงบนะเถื่อนๆอย่างเธอพาพวกไปมากกว่า...”
ใบหน้าสวยฉายแววตาเรียบเฉยทันทีที่ผมพูดจบเธอขมวดคิ้วแล้วยื่นมือมาตบหัวผมแรงๆทีหนึ่ง ไม่ใช้ไม่เจ็บหรอกนะแค่ชินไปแล้ว ชินกับการถูกตบ และชินกับการที่มีเธออยู่ด้วย อยู่ทั้งในใจ อยู่ทั้งในฝันและอยู่ในชีวิตจริง
“ยู...ชอบฉันไหม”
ผมพาเธอมาร้านขายดอกไม้ข้างในถูกตกแต่งอย่างดีที่นี่สวยงามมากมันไม่มีคนเพราะข้างหน้าร้านดูไม่น่าเข้าเท่าไหร่ผมเคยมาที่นี่ตอนซื้อดอกไม้ไปให้แม่แต่ข้างในทั้งสวยและบรรยากาศดี ดอกไม้นานาชนิดส่งกลิ่นหอมรูปปั้นต่างๆวางไว้ตามแนวตกแต่งและราคามันไม่ใช่เล่นๆเลย “รักหรือเปล่า”
“ทำไมต้องตอบ” ผมจับมือสองข้างของเธอมาจับไว้สอดประสานกับนิ้วของเธอไว้หลวมๆจ้องเข้าไปในดวงตาสวยนั้น “ฉันมีคนที่รักอยู่แล้ว นายก็รู้”
“ตอบเหมือนเดิมอีกแล้วบอกหน่อยว่าฉันกับคนในฝันมันต่างกันที่...”
“ฉันกับคนในนั้นเรารักกันมานานแล้ว ส่วนนายที่ยืนอยู่ตรงนี้แค่เหมือนเขา”
“ฉันเสียใจนะเว้ยที่เธอพูดแบบนี้ฉันรอให้เธอมองเห็นฉัน แต่พอเธอเห็นแต่กลับคิดว่าเป็นคนละคนเธอสับสนอะไรอยู่ ฉันรักเธอขนาดนี้เทียบกับในนั้นไม่ได้เลยหรอตอบหน่อย”
น้ำตาผมคลอมันอาจจะดูปัญญาอ่อนและบ้าบอนะแต่ลองมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำๆคงจะไม่ไหวเหมือนกันเธอมองผมด้วยสายตานิ่งๆแล้วยกมือมาลูบที่แก้มผมเบาๆ
อ่อนโยนอีกแล้ว
ฃ
“นายรอฉันได้หรือเปล่าละ” มือเธอสั่นแล้วเม้มริมฝีปากแดงไว้แน่นผมไม่รู้เธอคิดอะไรผมรู้แค่ผมรักเธอมากและเธอก็รักผม “รอให้คนที่รักนายปล่อยนายไปมีความสุขก่อน ฉันจะให้คำตอบอีกทีเพราะนายยืนสูงจนฉันเห็นนายแต่นายลืมคิดไปว่าคนอื่นก็เห็นนายเหมือนกันเซฮุน...ทำร้ายคนที่เขารักเรามันเลวนะและฉันก็เลว”
“จะรอ...ตลอดไป...” ผมเข้าใจที่เธอพูดเธอหมายถึงแฟนคลับที่ผมรักมากมายผมกอดคนตรงหน้าไว้ด้วยความกลัว ผมกลัว กลัวว่าวันหนึ่งเธอจะหายไปกลัวว่าคนที่เธอรักจะไม่ใช่แค่ผม
ถ้าถึงวันนั้นที่ยูจากไปแค่รู้ว่าเธอจะกลับมาหากันฉันก็จะรอ
อย่างน้อยก็ยังเรียกได้ว่ามีความหวัง
ยูบินไปอเมริกาบ่อยผมก็ไม่ค่อยมีงานเพราะอยู่ในช่วงหมดโปรโหมด เหลือแค่เวลาว่างให้เราพักผมไม่รับงานละครเหมือนสมาชิกคนอื่นกลัวมีฉากจูบแล้วถ้าคนรักรู้เข้าเธอต้องเดือดกว่าลาวาแน่
ยูหึงแรงผมรู้ดีสถานะของเราไม่ใช่แฟนไม่ใช่เมียไม่ใช่เพื่อนหรืออะไรทั้งนั้นแต่เป็นคนรักคนที่รักผมและผมก็รักเธอ เราไม่ได้คบกันเธอแคร์แฟนคลับแคร์สมาชิกแคร์ทุกอย่างในชีวิตผมโดยเฉพาะอนาคต
“ยูไปเมกาบ่อยจังวะกูเหงาโทรคุยก็ไม่ได้ไม่เคยจะเปิดเครื่อง” ผมหันไปถามสุดหล่อชางมินจากที่เคยติดยูมันกลับมาติดผมแทนหมอนี่ไว้ใจได้แล้วมีมารยาทมาก “มึงไม่มีฝึกเหี้ยไรบ้างหรือไงวะชางมิน”
“ไม่มีอ่ะ ฉันเรียนวิศวคอมจะให้ไปขับเครื่องบินก็ไม่ใช่เรื่อง” กวนตีนละ ผมถามดีๆแต่มันไปแปลกไปหน่อยหรอเธออยู่แค่ปีสามก็มีฝึกบินฝึกนั้นนี่แล้วยังจะไปเมกาบ่อยกว่าไทยอีก “นี่ไม่รู้ว่าเมียจะไปเป็นพนักงานอวกาศหรอ” พนักงานอวกาศอะไรไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย
“คือเชี่ยอะไรวะสัส”
“อ่าวไม่รู้จริงดิ ก็เมียนายสอบติดแถมผ่านการทดสอบทุกอย่างไปเป็นพนักงานอวกาศไงพวกทำงานที่สถานีอวกาศอ่ะ นอกโลกเรานู้น...ไปอยู่แค่สิบปีเอง” มันนั่งพูดหน้าตาเฉยแต่ผม...
“เข้าใจหมดแล้ว”
หลังจากชางมินบอกผมก็กลับบ้านทันที เสียใจ คำนี้มันอยู่เป็นเพื่อนผมเสมอเพราะอย่างนี้ถึงไม่เคยพูดว่ารักผม เพราะอย่างนี้ถึงบอกให้รอ สิบปีเอง ผมบอกตัวเองตลอดว่าจะไม่ปล่อยเธอไปไหน แล้วผมไม่จำเป็นต้องปล่อย
แต่เธอเลือกจะไปเอง ผมรอเธอมาสิบแปดปีถึงได้เจอเธอ หนึ่งวันที่ผมได้รู้จักเธอ และต่อจากนั้นมาถึงปัจจุบันก็สามปี แล้วเธอก็จะจากผมไปแค่เพียงหนึ่งวันและหายไปอีกแค่สิบปี แค่นั้นเอง... L
“แม่ครับ...ยูจะไปจากผมแล้ว”
ใช่...ผมบอกแม่เรื่องความฝันตลอดตอนเด็กผมเป็นคนขี้สงสัยตอนบอกแรกๆแม่ก็ไม่ได้คิดอะไรแต่พอบอกไปทุกๆวันตั้งแต่เด็กจนโตแม่เริ่มสงสัยและเคยพาไปรักษาแต่หมอบอกว่าผมปกติ ครอบครัวทุ้มเงินมากมายสะกดจิตลบความทรงจำผมก็ยังไม่ลืมและฝันอยู่ตลอดมาแม่เลยบอกกับผมตลอดว่า... ถ้าวันหนึ่งลูกเจอเธอก็อย่าปล่อยเธอไป
“มาให้แม่กอดที เธอจะไปไหนแม่เคยบอกเซฮุนว่าไง” ผมเข้าไปกอดท่านทันทีน้ำตามากมายไหลมาจากไหนก็ไม่รู้ผมไม่ไหว...รู้ว่าตัวเองไม่ไหวแล้ว แค่ในฝันก็รักอยู่แล้วแต่พอเจอเธอกลับรักมากขึ้นไปอีก
“ไม่ได้ปล่อยครับเธอไปเอง...ไปทำตามความฝัน”
“จะเสียใจทำไมขนาดลูกทำตามความฝันยูยังไม่เสียใจเลยเธอยังบอกแม่ว่าภูมิใจในตัวลูกมากๆเลยนะ แล้วยังบอกอยากได้ลูกชายแบบเซฮุนอีก” เป็นพ่อของลูกชายเธอแทนได้ไหม...
“ไม่ครับแม่...ผมจะเป็นสามีเธอ...”
“สามีขี้แยนะสิเลิกร้องได้แล้ว อายพ่อไหมฮะ”
“แล้วเธอจะไปไหน นานไหมเซฮุน” พ่อที่นั่งดูผมดร่ามากับแม่ถามขึ้น ผมรู้ว่าท่านแอบห่วงเธอเพราะท่านชอบมันสมองและนิสัยไม่ยอมคนของยูตอนแรกผมคิดว่าพ่อไม่ชอบเธอเพราะเป็นนักธุรกิจเลยทำให้วางมาดแต่ยูกลับพังมันลงมาหมดเธอทำพ่อผมอาย...
“ไปอวกาศครับ สิบปีเอง...”
“ห๊า!!!!/อะไรนะ!!!!”
ผมขอพักเตรียมใจก่อนพักไว้สักนิด เดือนหนึ่งแล้วที่ผมไม่ได้กลับหอพี่ซูโฮโทรถามอาการทุกวันแถมยังบอกด้วยว่าโปรดิวเซอร์กำลังแต่งเพลงสำหรับอัลบั้มใหม่ผมอยากให้เวลาที่เหลืออยู่ อยากใช้มันกับเธอมากกว่าผมไม่รับโทรศัพท์ แม้แต่ข้อความของเธอก็ไม่เคยเปิดอ่านผมลุกขึ้นนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างกระจกภายในห้องนอนกว้างของตัวเอง เหมือนกำลังจะตาย
“อิฮุน!!ทำไมไม่รับโทรศัพท์กู!!ข้อความสักข้อก็ไม่อ่านอยากตายนักหรอ!!!!” ผมกลืนน้ำลายลงคอผู้มาเยือนปิดประตูอย่างแรงแล้วปรี่เข้ามาบีบคอผมไว้รู้สึกเหมือนจะได้ตายจริงๆ เมื่อกี้ผมแค่คิด แค่นั้น “ขึ้นไปบนเตียงให้ไว!!” ผมขึ้นไปตามคำสั่งของเธอและนอนลงเมื่อยูขึ้นมานั่งขัดสมาธิบนหน้าท้องผมรู้อาการนี้ถ้าไม่โกรธอะไรมา ก็แค่ขู่...
“มีอะไรอธิบายมาด่วนๆก่อนจะเอาให้ท้องไปเลย”
“รู้แล้วใช่ไหมฮุน คืองี้กูมีเวลาเตรียมตัวอีกสองปีหลังเรียนจบ ช่วงนั้นอาจจะอยู่กับนายเต็มที่เลยก็ได้ แล้วจะไปอยู่บนนั่นประมาณห้าปีอีกหนึ่งหรือสักสองปีก็คงพักฟื้นร่างกายเพราะที่นั้นไม่มีแรงโน้มถ่วง และก็จะกลับมาเกาหลีแต่งงานกับนายเลยเอาไหม”
“เอาตอนนี้เลยได้ไหม...” ผมถามแล้วดึงตัวคนรักมานอนกอดไว้ยูเหยียดข้าค่อมผมแล้วพรมจูบในซอกคอ เฮ้ยเอาจริงดิ เธอเลื่อนใบหน้ามามองผมสักพักแล้วเสยผมขึ้นประทับริมฝีปากบนหน้าผาก ดวงตาสองข้าง คิ้ว แก้มทั้งสอง ปลายจมูก ที่ปลายคางแล้วหยุดอยู่ตรงริมฝีปากเธอเม้มเบาๆแล้วผละออกไป “ต่อดิเดี๋ยวค้าง”
“นี่ยังอยากได้อีกนะขนาดฉันบอกว่าจะไป...ถ้าอยากได้ต้องไปขอแม่ฉันก่อนรู้ไหม”
“ขอทำไม ก็ได้กันทุกวันอยู่แล้วนี่” ผมเลื่อนมือไปจับสะโพกยูแล้วโยกเบาๆที่จริงผมอยากไงแค่มานั่งทับอารมณ์ผมก็มาเต็มแล้วนี่ยังจะจูบอีก ผมลวนลามจนเธออาจจะชินจับนู้นจับนี่ได้แต่ถ้าเข้าข่ายเรื่องอย่างว่าผมจะโดนกระทืบทันที
“นั่นมันในฝัน ไอ้โรคจิตหยุดโยกได้แล้วเดี๋ยวมีอารมณ์”
“มีก็มาลงที่ฉันเดี๋ยวเป็นที่ระบายให้เอง แล้วในฝันมันต่างยังไงวะ”
“ไม่รู้...” ยูล้มล้มตัวนอนข้างผมเธอเอาขาสองข้างมาก่ายท้องผมไว้ ยูหลับตาลงแล้วเอามือนวดที่ขมับเบาๆคิ้วเรียวขมวดจนผมอดห่วงไม่ได้
“เป็นอะไรวะมานี่มา...เดี๋ยวนวดให้” ผมชอบชุดนักบินนี่จังแปลว่าเธอเพิ่งกลับมาแล้วตรงมาหาผมทันที แค่นี้ก็รู้สึกดีแล้ว...แต่ชุดที่เธอใส่แม่งทำผมมีอารมณ์วะ
“ฉันปวดหัวแล้วเกี่ยวอะไรกับนมเอามือออกไปเลยสัสฮุน!!” ก็อยากจับนี่น่า จับหน่อยก็ไม่ได้ ไม่ใช่ว่าไม่เสียใจนะแต่ไม่อยากให้เธอเห็นเดี๋ยวจะทุกข์ไปด้วยเปล่าๆแต่สำหรับผมแค่เห็นหน้าหรือได้ยินเสียงแม้แต่รูปภาพผมก็โกรธไม่ลงแล้ว
“หายยังกินยาไหมเดี๋ยวรอแป็บนะ”
“ไม่ต้องหรอกหายแล้ว พอดีก่อนหน้าตบกับไอ้ชางมินมาเลยปวดนิดหน่อย” ไฝ้วกันมาเรื่องที่มันพูดโกหกกับผมสินะถ้าไม่เจอชางมินก็คงไม่มานี่...ก็คิดว่าตัวเองสำคัญ
“เธอน่าจะตบแมร่งแรงๆนะบอกฉันว่าเธอจะไปสิบปีพอทำใจได้แล้วเธอมาบอกว่าห้าปีโล่งชะมัด แล้วถ้าไปเวลาคิดถึงเธอฉันจะทำยังไง จะไปฟังเสียงจากที่ไหน”
“ในฝันไงฉันไม่ได้ไปไหนไกลอยู่กับนายตลอด...”
“แล้วตอนตื่นละยูสมอง!”
“อ่าวไอ้นี่รูปไงได้ข่าวว่าถ่ายไว้เยอะเลย”
“มันจับต้องไม่ได้ไง...ขอลูกไว้สักคนดิ”
“ถ้าให้ไว้ฉันก็คิดถึงตายห่าดิเซฮุน”
“แล้วจะไม่คิดถึงฉันหรอ!!!”
“คิดสิ!! คิดถึง...”
ZEN PART
ตอนนี้ผมกับท่านจงอินนั่งคิดแผนชั่วร้ายกันอยู่ผมเรียนอยู่ปีสี่แล้วไม่บงไม่บินเหมือนอิยูหรอกรอซ่อมเครื่องอย่างเดียวดีกว่า จัดการการบินและอวกาศ เหอะเธอกะจะทำให้สมชื่อสินะ
มันคือความฝันสูงสุดพวกเราในคณะแม้กระทั่งโปรเฟสเชอร์ก็ฝันอยากไปถึงได้เปิดทางให้เธอ พวกเรารู้หมดแหละตอนเรียน วันแรกเธอพูดว่าอยากไปอวกาศพวกเราในสาขาฮาจนน้ำตาไหลแต่พอผลสอบของเธอประกาศออกมา...ขำไม่ออกสักคน
“เฮ้ยเซฮุนห้าปีเลยนะเว้ย นานน๊า...ไหนจะพักฟื้นอีกตั้งสองปีรวมเป็นเจ็ดปีได้ตายห่ากันพอดี ไหวหรอว่ะตอนนั้นมึงก็คงแก่ตายแล้ว” สามสิบมันบอกแก่...จงอินเริ่มร่ายคาถาใส่เซฮุนที่นั่งขมวดคิ้วกับคำพูดหมาๆนั่นถ้าเป็นผมนะ หึ ก็คงปล่อยไปจะได้หาใหม่เร็วๆฮ่าๆๆ กลับมาค่อยว่ากันไง
“จะให้บอกกี่ครั้งว่าเราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้วะ”
“เชี่ยฮุนพวกกูกำลังจะเสนอแนะแนวทางสู่ความเป็นไปได้ให้มึงนะสัส” ผมร่ายคาถาต่อจากจงอินทันที “มันมีทางที่เธอจะไม่ได้ไป แล้วมึงก็ไม่ผิดด้วยเชื่อกูสิ” ฟู...ผมเป่าหูมันเบาๆ
“ทางไหนว่ะกูมองไม่เห็น มองไปทางไหนก็ตันหมดพวกมึงไปเอามาจากไหน” เซฮุนติดกับดักเราสองคนแล้ว ผมหันไปส่งสายตาให้จงอินอย่างเจ้าเล่ห์...มันพยักหน้าเบาๆ
“ถ้ามึงกล้าทำละก็...เธอก็จะไม่จากมึงไปไหนจะอยู่กับมึง กับมึงตลอดไป...” ดีมากจงอินเพื่อนรัก เซฮุนเลิกคิ้วขึ้นอย่างงง ผมรู้ว่ามันยังบริสุทธิ์เลยเข้าใจเรื่องพวกนี้ยากหน่อย
“ไหนพวกมึงว่ามาเลยดีกว่ากูต้องทำยังไง...” เข้าทางกูแล้วสัสฮุน
“ก็แค่ทำให้อิสวยเป็นแม่ของลูกมึงซะ” เซฮุนเบิกตาโผล่งแล้วฟาดมือมายังหัวผมหนักๆผมไม่คิดไรหรอก หรือว่ามันไม่ติดกับว่ะแผนผมพังงั้นหรอเป็นไปไม่ได้
ไม่จริง...นี่พี่เซนคนหล่อนะ
“ถ้ากูทำจะมั่นใจได้ยังไงว่าเธอจะมีให้” โถ่...ฟายมึงนี่มันก็ทำเก็กไปได้ที่แท้ก็อยากได้อันที่จริงมันไม่ใช้เรื่องที่ผมสองคนควรเสือกอะไรนะแต่มันไม่ใจร้ายไปหน่อยหรอยัยนั่นทรมานตัวเองแล้วก็คนที่ตัวเองรักไปพร้อมๆกันในเวลาตั้งเจ็ดปี “ให้กูไปขอพ่อเขาไม่ดีกว่าหรอวะ”
“ไม่ต้องขอหรอกพ่อแม่มันใจดีมึงก็รู้นิ” เขาคงขวางทางสิ่งที่น่าภาคภูมิใจของลูกตัวเองอยู่มั้งครับไอ้โลกสวย
“อยู่ที่ว่ามึงจะทนได้หรือเปล่าเซฮุน” ผมละภูมิใจในตัวจงอินจริงๆเลยวะมันเป็นเพื่อนที่ผมอยากได้เป็นพ่อที่สุดละ
“ยังไงวะทนอะไร” เซฮุนมันเป็นคนโง่เรื่องอย่างว่าจริงๆอย่างที่ผมเคยบอกไงสักวันมันจะถูกอิสวยกดเอา ยัยนั่นลวนลามเคนอิจิอยู่ทุกวันจนเป็นกิจวัตรไปแล้ว ไอ้เคนก็นั่งยิ้มอย่างเดียวพูดถึงแล้วหมั่นไส้ไอ้หล่อมารยาทดีจริงๆ
“เดี๋ยวเรื่องนั้นพวกกูจัดการเองแต่ที่มึงต้องทำคือ...ไรว่ะเพื่อนเซน”
“จัดหนัก จัดเต็ม จัดลึกๆ ปล่อยยาวๆ มากว่าสี่สิบแปดชั่วโมงยิ่งดี”
เซฮุนเปลี่ยนจากขมวดคิ้วเป็นรอยยิ้มเฉพาะของมันนั่นแหละ มันหื่นก็จริงแต่สู้ผมสองคนไม่ได้หรอกระดับมันยังไร้เดียงสาไป
“น่าสนนะ ลองดูก็ได้” โอ๊ยยยยพี่จงอินแอนด์เดอะเซนภูมิใจในตัวเองจริงๆผมบอกแล้วแผนการของผมไม่เคยพังตั้งแต่เริ่ม แต่อาจจะพังตอนปลายถ้าพี่อาเธอร์คนหล่อรู้เรื่องนี้เข้าและเส้นชีวิตก็จะสั้นไปอีกถ้าถึงหูเมียชางมินสุดที่รักของผมและอาจจะถูกส่งไปฝึกที่ค่ายทหารตลอดชีวิตทันทีโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ
“ดีมาก!!เซฮุนมึงต้องอย่างนี้ดิลูกผู้ชายตัวจริง ของๆเราก็ต้องอยู่กับเรา”
“หรออออออออออ!!!!!!!!!!”
“เออออออ!!”
พี่ๆคนอื่นที่นั่งฟังอยู่หรือพวกผมไม่เห็นวะพวกเขาพูดออกมาพร้อมกันแล้วส่งสายตาอาฆาตมาให้ผมกับจงอินอย่างล้นหลามขอบคุณในความเมตตาที่มีให้จริงๆนะครับ ผมซาบซึ้งมากแต่พี่ลู่หานกลับเดินมาถีบผมลงโซฟาอย่างแรงจนหน้าคว่ำลงพื้นเกือบจูบเท้าพี่เฉินแหนะไม่ใช่ไม่สู้นะ แต่คนบ้านเดียวกันไงแล้วยิ่งอายุมากกว่าด้วยถ้ารุ่นเดียวกันจะถีบให้
“ใครบอกให้มึงคิดอย่างนี้ ถ้าทำอย่างนั้นเซฮุนนั้นสิจะโดนหนักอย่าบอกใครนะว่ามาจากถิ่นเดียวกับกูแมร่งไอ้น้องฉิบหาย!!!!”
“มึงด้วยไคใครสอนห๊านี่รวมหัวกันใช่ไหม!” ว๊ายยยยพี่ดีโอว๊ากอ่ะแกรเขากลัว...เพื่อนจงอินมองไปที่พี่ดีโอนิ่งๆแล้วก้มหน้าลงผมว่าพวกผมต้องโดนอีกเยอะอ่ะ
“เลวมากอ่ะพวกนายคิดได้ไงวะขนาดพี่ยังคิดไม่ถึงเลยนะ” ผมขอโทษที่เลวครับพี่ซิ่วหมิน
“ก็น่าสงสารเซฮุนอยู่หรอกนะ แต่เธอบอกให้นายรอก่อนไม่ใช่หรือไง” ใช่ครับพี่เลย์
“บนนั่นนายคิดว่ามีผู้ชายเยอะแยะไง” โง่หรือเปล่าพี่แบคฮยอนไปคนละเรื่องแล้ว
“แต่ฉันว่าน่าสนนะ” มันต้องอย่างนี้สิพี่คริสโอ๊ยยยถูกใจ
“เหี้ยเอ้ย ไม่คิดถึงวงหรอมีลูกก็ต้องเลี้ยงดิเก็บตังไว้เยอะๆไปก่อน” มันก็จริงนะยอลลี่ฮยอง
“แค่ทำงานให้นาซ่าก็ไม่อดแดกแล้วสัส” แต่อันนี้จริงกว่าปรบมือให้พี่เฉินหน่อยเร็ว
และทุกเรื่องราวทั้งคำพูดมากมายเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนผมอยากจะอ๊วกอยู่แล้วเนี่ยพวกเขาจะแสดงความคิดเห็นอะไรเยอะแยะขนาดเจ้าตัวเขายังนั่งเงียบอยู่เลยจะอะไรกันนัก
“เซนกับจงอินตามพี่มาด้วย”ตามมาด้วยคำพูดสุดท้ายของพี่ซูโฮงานนี้ผมกับเพื่อนเชี่ยคงต้องโดนเทศนากันยาว...เราสามคนหันสบตากันสักพักพร้อมกับความรู้สึกที่สื่อสารตรงกันได้ใจความจากแววตาของกันและกันว่า...
กูคงจะฟังอยู่หรอก
ความคิดเห็น