คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SO WHAT INTRO
SO WHAT?
INTRO
มีพ่อ
ไม่มีแม่มั่ง
มีเงิน...บ้านรวยล้นฟ้า
เงินสกปรกทั้งนั้นใช้แล้วน่าขยะแขยงสั้นดี...
เด็กวันรุ่นสาวหอบกระเป๋าเสื้อผ้าออกจากวังอันใหญ่โตของครอบครัวพร้อมมุ่งหน้าไปทางคอนโดที่พักซึ่งซื้อจากเงินอันน้อยนิดที่ตัวเองหามาได้ด้วยน้ำพักน้ำแรงเพราะไม่ยากม้อดไหม้ไปกับเงินสกปรก คนเป็นพ่อได้แต่พิงเสาบ้านอันใหญ่โตจ้องมองดูพร้อมคนเป็นแม่เลี้ยงและคนใช้ในบ้านซึ่งยืนดูโดยไม่มีใครห้ามได้เลย โดยเฉพาะผู้เป็นพ่อที่ปลาบปลื้มกับลูกสาวในการพึงพาตัวเองได้
ตั้งแต่รู้ว่าพ่อเป็นมาเฟียก็ไม่เคยแม้แต่จะแตะต้องเงินเลยสักบาทเพราะความเก่งและพูดได้หลายภาษาจึงรับงานส่วนใหญ่มากจากการแปลหนังสือและเป็นล่ามแค่นี้ก็มีเงินเหลือเฟือถึงจะอายุยังไม่ถึงแต่การสมัคงานไม่ได้ยากเพราะคนเป็นพ่อแอบปูทางให้โดยลับๆตลอด
“คุณจะไม่ห้ามลูกหน่อยหรอค่ะ”
“ก่อนที่จะห้ามผมคิดว่าตั้งตารอเคลียร์เรื่องที่เธอจะก่อในอีกไม่ช้าดีกว่าไหม” คนเป็นพ่อย่อมรู้จักลูกสาวตัวเองดีเพราะเลี้ยงเธอมาตั้งแต่แม่ได้เสียไปแค่เพียงขวบเดียว
ห้ามไปก็เปลืองน้ำลาย...เหมือนคุยกับลม
“ฉันจะไปตามลูก”
“อย่าพยายามเลย เหนื่อยเปล่าๆ” ถึงจะเป็นเพียงแม่เลี้ยงแต่ก็รักดั่งดวงใจแน่นอนว่าเด็กสาวสุดสวยก็ไม่แพ้กันพ่อรักใครเธอไม่จำเป็นต้องรักด้วยแต่กับคนที่หวังดีกับชีวิตจริงๆเธอก็ไม่ปฏิเสธ
“แล้วจะปล่อยให้ลูกใช่ชีวิตเดี่ยวๆหรอค่ะเธอไม่มีใครคุณก็รู้” เปลี่ยนจากคำว่าไม่มีใครเป็นไม่สนใครจะดีกว่า...คนเป็นพ่อกระตุกยิ้มแล้วหันไปหาภรรยายืนหน้าเครียดพร้อมที่จะด่าเขาอยู่
“อย่าคิดมากน่า ยูโตแล้ว...โตจนฆ่าผมได้ด้วยซ้ำ” ลูกสาวคนนี้ใช่คำว่าแสบไม่ได้ด้วยซ้ำทั้งที่แม่เก่าและแม่ใหม่อ่อนหวานและอ่อนโยนแต่คนเป็นลูกคล้ายพ่อจนเจ้าตัวยังกลัว
“ฉันจะไม่คุยกับคุณแล้ว”
ค่อยง้อก็ได้นิภรรยาสุดสวยเดินเข้าบ้านโดยไม่หันหน้ามามองสามีเลย
“ส่งสายลับตามเธอ ดูแลให้ปลอดภัย”
จะว่าไม่ห่วงก็ใช่เพราะยูดูแลตัวเองได้แต่อีกเรื่องที่กลัวคือลูกสาวตัวร้ายจะไปทำร้ายชาวบ้านเข้านี่สิ
เธอคิดว่าพ่อเป็นมาเฟียเพราะตามหน้ากากที่ต้องสวมใส่แต่อีกนัยเขาคือฮีโร่เลยก็ว่าได้สักวันลูกสาวจะเข้าใจและภาคภูมิต่อคนเป็นพ่อแน่ๆ
“คนสวย…”
“อะไร ไอ้ขี้เหล่…”
ผู้ชายกลุ่มใหญ่ในวงเหล้าเงียบไปทันทีเมื่อผู้หญิงสวยสง่าที่เดินผ่านมาไม่เล่นด้วยแล้วยังยกปืนขึ้นมาขู่ อย่างที่ร้ายไปกว่านั้นคือเธอเอามาจ่อปากคนแซวอยู่
“อย่ามาเห่าแถวนี้ มันกวนใจฉัน”
“O0O”
อีกสามร้อยเมตรเดินถึงคอนโดหรูถึงพ่อตัวแสบจะแอบจ่ายเงินให้แต่ก็ไม่ว่าอะไรเมื่อเงินนั้นเป็นของแม่ที่เก็บไว้ให้เธอ
ไม่มีเพื่อน ไม่มีแฟน ไม่มีเหี้_อะไรมายุ่งกับชีวิตทั้งนั้น
แค่หาความสุขให้ตัวเอง ด้วยตัวเองก็พอ...
“เธอๆ มีไฟแซ็กป่ะ”
“อยากแดกก็หาเอง มีปัญญาหน่อย” ปลายนิ้วเรียวสวยจิ้มเข้าที่หน้าผากของคนตัวสูงกว่าแล้วกดมันลงจนเล็บทิ่มกับผิวจนแสบ “นี่ในลิฟต์ไม่ใช่บ้านพ่อ จิตสาธารณะมีบ้าง”
บุหรี่ที่คีบอยู่บนริมปากคนหน้าตาหล่อเหลาปล่อยตกลงพื้นอย่างตกใจก่อนจะได้สั่งสอนผู้หญิงตรงหน้าเธอก็เดินออกจากลิฟต์ไปก่อนแล้วทิ้งไว้เพียงกลิ่นน้ำหอม
“เกิดมายังไม่เคยเจอ”
“เมื่อกี้มึงยังไม่เรียกว่าเจอหรอวะเซฮุนดีนะนางไม่ตบเอา”
“มึงรู้จักหรอ...”
“ก็เรียนมหาลัยเดียวกับเรา คณะเดียวกับกู”
“กูจะบอกพ่อให้ไล่แม่งออก รู้ชื่อไหมบอกกูมา เชี่ยเอ้ยเจ็บชิบ” ลองเอามือเตะหน้าผากก็พบว่ายัยตัวร้ายกดเอาสิวเพียงเม็ดเดียวบนหน้าผากจนมันเลือดออก
แน่นอนว่าเขาทำได้ก็พ่อเป็นอธิการบดีย่อมมีอำนาจเหนืออำนาจอยู่แล้ว
“อยากรู้ก็ไปถามเองดิวะ”
“ยัยแรดเอ้ย อย่าให้เจออีกนะ กูจะฟันให้ละเอียดเลย”
“มึงเอาอะไรมาพูด”
“ปากไง!!!”
“-_-!” ขนาดกูอยู่คณะเดียวกันยังไม่กล้าเข้าใกล้เลย
ความคิดเห็น