คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1:นามิโมริ๊???
“หนูขอทำเรื่องย้ายไปนามิโมริค่ะ!!!” โคลม โดคุโรกำลังยื่นใบลาออกต่อผู้อำนวยการเบียคุรันและผู้ช่วยโชอิจิที่กำลังนั่งกดจอยสติ๊กของเกมส์ PS2
ตรูว่าแล้ว ทำไมโรงเรียนถึงได้เป็นแบบนี้ก็ผู้อำนวยการกับผู้ช่วยเอาแต่เล่นเกมส์น่ะเซ่!!!
“แต่โคลมเพิ่งเข้ามาเป็นวันที่ 2เองนะครับ!”
“ก็หนูจะลาออกไปนามิโมริ!!!” โคลมจังเริ่มขึ้นเสียงกับผู้อำนวยการสุดหล่อทำให้ผู้อำนวยการเริ่มหันไปปรึกษากับผู้ช่วยโชอิจิอย่างขอความเห็น
“งั้น..ผมจะส่งโคลมไปนามิโมริในฐานะนักเรียนแลกเปลี่ยนจาดโกคุโยและจะส่งอาจารย์ลุสซูเรียไปเป็นที่ปรึกษา เพราะอีกไม่นานผมก็จะควบตำแหน่งผู้อำนวยการโรงเรียนนามิโมริแล้วล่ะ”
เฮ้ยย!! ยังจะตามตรูไปนามิโมริอีกเรอะ!!
“ พี่มุคะ!โคลมได้เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่นามิโมริ”จบคำน้องสาวสุดสวย? มุคุโร่ก็หน้าซีดเผือกทันที
ถ้าโคลมมาแบบนี้ผมจะม่อ เอ๊ย!จะเสี่ยว ใส่เด็กนามิโมริได้ไงล่ะครับ!
“มะ..ไม่ดีมั้งครับโคลม เด็กนามิโมริเถื่อนนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ โคลมอยู่ได้” มุคุโร่ยิ่งหน้าซีดเข้าไปใหญ่ ขนาดแหลแล้วทำไมโคลมถึงไม่เชื่อผม!!
“เขาว่านามิโมริกว๊างกว้างแถมประธานนักเรียนก็หล่อด้วยนะคะ” โคลมทำท่าเพ้อฝันทันที มุคุโร่ปรายตามองโคลมเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผมจะทำยังไงให้โคลมเชื่อดีครับ!!
“หล่อแต่โหดนะครับ” มุคุโร่นึกภาพของประธานนักเรียนสุดหล่อที่มีเรือนผมสีดำสนิททีมีเจ้านกป้อมสีเหลือวเกาะอยู่และที่ขาดไม่ได้ ทอนฟาสีดำคู่ใจที่คอยฟาดบุคคลที่ทำผิดกฎ
“ไม่เป็นไรค่ะแค่หล่อโคลมก็รับได้”คำพูดของโคลมทำให้มุคุโร่แทบหงายหลังตกเก้าอี้ น้องสาวเขาชอบคนหล่อเหรอเนี่ย? ช่างน่าดีใจอะไรขนาดนี้ โคลมจังของเขาเป็นเหมือนเด็กผู้หญิงคนอื่นแล้ว!!
ก็แน่สิ!ผู้หญิงชอบคนหล่ออยู่แล้ว นี่แกคิดว่าน้องสาวตัวเองไม่ปกติเรอะ!
เช้าอันแสนสดใสเริ่มต้นด้วยเสียงปลุกสนั่นปฐพีของโคลมและเสียงโวยวายของมุคุโร่ตามด้วยเสียงสตาร์ทรถทำให้การเดินทางสู่นามิโมริราบรื่นในที่สุด?
โคลมเดินทางไปตามห้องเรียนต่างๆ ก้มมองแผนที่ห้องเรียนเล็กน้อยก่อนจะเปิดประตูผ่างเข้าไปในห้องเรียนห้องหนึ่ง
“โคลม โดคุโร ฝากตัวด้วยนะคะ”ว่าแล้วก็โค้งตัวงามๆสักทีสองที
“ อาจารย์จะให้นั่งข้างๆซาวะดะแล้วกันนะจ๊ะ” อาจารย์ประจำชั้นส่งโคลมจังมานั่งข้างๆราชินิเคะตลอดกาลอย่างซาวาดะ สึนะโยชิ
“ซะ..ซาวาดะ สึนะโยชิครับ”สึนะแนะนำตัวอย่างประหม่าซึ่งก็ยังคงอยู่ในสายตาของโกคุเทระ
คิดจะจีบท่ารุ่นที่ 10 เร็วไปสิปปีเฟ้ย ยัยทรงสับปะรด!
แล้วโรคหวงท่านรุ่นที่สิบของโกคุเทระก็กำเริบขึ้นทันที
“รุ่นที่สิบคร้าบบ~”โกคุเทระเดินเข้าไปหาสึนะและชวนคุยสารพัดเรื่องทำให้โคลมไม่สามารถคุยกับสึนะได้จึงต้องหันหลังไปคุยกับยามาโมโตะแทน
“ยามาโมโตะคุง~”เรียกยามาโมโตะเสียงหวานจ๋อยและค่อยๆตีสนิทและหาเรื่องคุยได้ในที่สุด!หรือว่าจะบังเกิดคู่ออริอย่าง 8096![มีด้วยเรอะคู่นี้น่ะ!]
“ไอ้บ้าเบสบอลยามาโมโตะ ทาเคชิ!” โกคุเทระเรียกชื่อยามาโมโตะเสียงดังลั่นทำให้คนถูกเรียกชื่อหันขวับไปเจอสายตาหาเรื่องของโกคุเข้าจึงได้แต่ส่งยิ้มเจื่อนๆมาให้โคลมทันที
ไอ้ปลาหมึกนี่มันจะขัดขวางไม่ให้เธอคุยกับใครเลยเหรอไง?
“เป็นยังไงบ้างครับกับการเรียนวันแรกที่นามิโมริ”มุคุโร่ถามขณะกินข้าวในกล่องสีเขียวไปพร้อมๆกับโคลม
“ดีค่ะ”โคลมตอบพลางก้มหน้ากินช้าว
“วิ้ว~ สุดสวยคร้าบ~กินกับพี่ก็ได้นะครับ”มุคุโร่ผิวปากแซวเด็กสาวที่เดินผ่านไปผ่านมาทันทีตามนิสัยรั่วๆของตัวเอง
“นี่! ไม่แซวใครสักวันจะตายมั้ยคะ!” โคลมบิดหุมุคุโร่สุดแรงเกิดทำให้คนถูกบิดหูร้องโอดโอยสร้างเสียงหัวเราะให้กับสาวๆที่โดนแซวได้เป็นอย่างดี
“โคลมก็รู้ว่าผมเป็นยังไงแล้วจะมาห้ามกันทำไมล่ะครับ”มุคุโร่บ่นพลางลูบใบหูสีแดงๆของตัวเองป้อยๆ
“เพราะโคลมรู้ว่าพี่มุเป็นแบบนี้ถึงต้องห้ามยังไงล่ะคะ!” โคลมว่าพลางเก็บข้าวของเตรียมขึ้นห้องเรียน
ชะอุ๊ย![อุทานได้หญิงสุดๆ] ขาเจ้ากรรมของโคลมก็สะดุดกล่องอะไรบางอย่างเกือบหน้าคว่ำ ดีที่มุคุโร่มารับไว้ได้ทัน
“กล่องอะไรน่ะ”มุคุโร่ก้มลงไปหยิบกล่องสีดำปริศนาที่โคลมสะดุดขึ้นมาด้วยความสนใจ พลิกไปพลิกมาก็เจอข้อความ
‘คอนแท็กส์เลนส์สีแดงอย่างดี!’ วิญญาณอะไรสักอย่างเข้าสิงมุคุโร่ทันที มุคุโร่ฉีกกล่องคอนแท็คเลนส์ออกเป็นชิ้นๆย่างไม่มีชิ้นดีก่อนจะคว้าคอนแท็คเลนส์สีแดงทั้งสองข้างขึ้นมาพิจารณา
นี่แหละ!สิ่งที่ผมรอมานาน สิ่งที่ทำให้ผมหล่อขึ้น คอนแท็คเลนส์ที่ไม่มีโอกาสได้ซื้อสักที ในที่สุดก็ได้มาแล้ว!
“เดี่ยวค่ะพี่มุ!”โคลมร้องห้ามทันทีที่มุคุโร่จะใส่คอนแท็คเลนส์ คนถูกห้ามมองคนห้ามด้วยสายตาเคียดแค้น
ห้ามผมทำไม ผมอยากจะหล่อ!
แต่ก็ทำได้แค่คิดแหละนะ! มุคุโร่ตอบโคลมเสียงหวาน”มีอะไรเหรอครับ?”
“ใส่แค่ข้างเดียวก็พอแล้วค่ะ ส่วนอีกข้างโคลมใส่เอง”มุคุโร่ทำตามอย่างว่าง่ายใส่คอนแท็คเลนส์แค่ข้างเดียวอีกข้างยื่นให้
โคลมที่กำลังถอดผ้าคาดตาลายหัวกะโหลกอยู่
“กรี๊ดด!! พี่มุเท่ห์ระเบิดเลยค่ะ” โคลมยื่นกระจกให้กับมุคุโร่
“ผมนี่มันหล่อจริงๆนะครับ!” มุคุโร่ว่าพลางมองกระจกด้วยความชื่นชม!
เปรี้ยง!
มุคุโร่กระเด็นอีกรอบด้วยลูกถีบของโคลมจัง
“ถีบผมทำไมครับโคลม?”ว่าพลางลูบหัวป้อยๆ
“เวลามีคนชมอย่าหลงตัวเอง เดี๋ยวจะติดเป็นนิสัย!”
ที่มาของนัยน์ตาสองสีของมุคุโร่ช่างรันทดเสียจริงๆ
ซากุระโปรยปรายตามทาง สองพี่น้องทรงสับปะรดเดินกลับบ้านไปด้วยกัน ดูเหมือนจะราบรื่นดี...จริงเหรอ?
“พี่มุคะ!โคลมอยากเห็นรูปประธานนักเรียน”โคลมพึมพำขึ้น มุคุโร่กวาดสายตามองน้องสาวก่อนจะควักรูปที่อยู่ในกระเป๋าสตางค์หนังสีดำของตัวเองยื่นให้โคลม
“หล่อสุดๆ ชื่ออะไรเหรอคะ พี่มุ?”
“ฮิบาริ เคียวยะ”
“พาโคลมไปหาได้มั้ยคะ?” มุคุโร่ส่ายหน้าวืดทำให้โคลมมองหน้ามุคุโร่ด้วยสายตาขวางๆ พลันสายตาเจ้ากรรมดันไปสะดุดกับร่างเล็กผมสีน้ำตาลไหม้กำลังยืนคุยกับฮิบาริคุงอยุ่ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เริ่มผุดพรายขึ้นบนใบหน้าหวานของโคลม
“สึนะโยชิคุงงง~”เรียกสึนะเสียงหวานจ๋อยทำให้มุคุโร่แอบบเสียวเล็กๆ
“นี่ใครเหรอ?”ตีหน้าแบ๊วๆ เราต้องแบ๊วกว่าสึนะให้ได้! เสียงโคลมทักท้วงทำให้ดีกรีความแบ๊วพุ่งปรี๊ดทะลุปรอทแตกไปทันที
“พี่เคียวยะ เป็นพี่ชายฉันเอง เรารุ้จักกันทางห้องแชทที่อินเตอร์เน็ต”
ทูน่าอัพเกรดตัวเองเล่นอินเตอร์เน็ตแล้ว!!
“พี่เคียวยะครับ นี่โคลมโดคุโร”สึนะแนะนำโคลมให้พี่ชายตัวเองรู้จัก ฮิบาริพยักหน้ารับด้วยใบหน้าบูดบึ้งผิดกับโคลมที่ส่งยิ้มหวานจ๋อยไปให้
ร้อยทั้งร้อยผู้ชายชอบผู้หญิงยิ้มหวาน ยิ้มเข้าโคลม ยิ้มเข้า!
[แต่ร้อยทั้งร้อยของหนูใช้กับคนนี้ไม่ได้หรอกนะจ๊ะ โคลม]
“ฮิเบิร์ด!”ฮิเบิร์ดบินออกไป เจ้านกป้อมบินมาเกาะอยุ่บนทรงสับปะรดของมุคุโร่เข้าได้ซะนี่ เดือดร้อนเจ้าของต้องปลีกตัวออกจากวงสนทนาทันที โคลมนึกเข่นเขี้ยวในใจ ด่าว่านกสารพัด
“ขอนกคืนด้วย”เสียงเรียบเอ่ยบอกขายหนุ่มที่กัลงเล่นกับฮิเบิร์ด ดวงตาสีดำขลับจ้องเขม็งมองเจ้านกป้อมบนมือหนาของอีกฝ่าย
“นกน่ารักดีนะครับ คล้ายๆกับเจ้าของเลย”มุคุโร่ปล่อยคำเสี่ยวใส่อีกฝ่าย แต่อีกฝ่ายไม่สนใจเลยนสักนิด คว้าฮิเบิร์ดวางไว้บนผมตัวเองแล้วเดินจากไปทันที
คึหึหึ ไม่สนใจแบบนี้ผมยิ่งชอบครับ!
“พี่มุคะ!” โคลมตะโกนมาแต่ไกล ขาเรียวเริ่มก้าวออกพาร่างบางมายืนอยู่ตรงหน้าพี่ชายตัวเอง
“มะ..มีอะไรครับ?”
“โคลมชอบประธานนักเรียน!” อึก ก้อนอะไรบางอย่างจุกคอมุคุโร่ นัยน์ตาสองสีตวัดกลับไปมองน้องสาวอย่างหวาดกลัว
”ละ..แล้วไงล่ะครับ?” โคลมถอนหายใจให้กับพี่ชายหนึ่งทีก่อนจะตอบฉะฉาน
”พี่มุก็ช่วยโคลมสิคะ”โคลมตีหน้าแบ๊วออดอ้อน มุคุโร่มองอย่างหวาดๆแต่ก็ตัดสินใจส่ายหน้าวืด
ทำไมคะ?”
“เพราะว่า...”มุคุโร่อ้ำอึ้ง จะตอบยังไงดีล่ะ ในเมื่อเขาก็ชอบฮิบาริคุงน่ะ!!
“เพราะอะไรคะ!”
“ผมก็ชอบฮิบาริคุงครับ!”มุคุโร่โลพ่งออกไป โคลมอึ้งเล็กน้อยก่อนจะเริ่มทำตาแบ๊วออดอ้อน
“ยกให้โคลมไม่ได้เหรอคะ?”โคลมตีหน้าแบ๊วอ้อนพี่ชาย
คิดว่าจะมีบทพี่ชายแสนดีเหรอ?ไม่มี๊
“ไม่ได้ครับ!”
“ดีค่ะ!แล้วเราจะได้เห็นดีกัน”โคลมสะบัดหน้าและเดินออกไปทันทีทิ้งให้มุคุโร่ยืนใจเสียอยู่ด้านหลัง
ก็โคลมน่ารักขนาดนี้ผู้ชายที่ไหนก็ต้องชอบสิครับ!
เฮ้อ~ นายคงต้องทำใจแล้วล่ะ มุคุโร่ซางงงง~
ความคิดเห็น