First Love

ข้อมูลเบื้องต้น

เหล่าตัวละครของ First Love


คาโอะ >>>> คาโอริ
ยูคิ>>>> ยู
ฮานะ
เรียวกะ
นามิ

เนื้อเรื่อง

ตึก....ๆ ๆ
เสียงฝีเท้าที่ก้าวเดินอย่างแผ่วเบาไปตามทางระเบียงของอาคารเรียนที่ตอนนี้ไม่มีนักเรียนแม้แต่คนเดียว รางบางจับจ้องไปตามทางเดินไปเรื่อยๆพรางมองหาบางอย่าองไปพร้อมๆกัน
เธฮยังคงเดินไปเรื่อยอย่างสม่ำเสมอ เหมือนไม่ได้ใส่ใจเรื่องของเวลาที่ตอนนี้ก็เกือบจะบ่ายสองแล้ว แต่อาจเพราะอากาศข้างนอกนั้นไม่ได้ทำให้เธฮสนใจอะไรเลย ในฤดูหนาวที่นี้มักจะ
ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวบริสุทธิ์ ไม่ว่าจะเป็นสวนดอกไม้ที่ในฤดูใบไม้พลิมันจะเบ่งบานสะจนจำไม่ได้ว่าในฤดูหนาวมันช่างน่าสงสาร

สนามฟุตบอลปกติมันก็กว้างอยู่แล้ว แต่วันนี้มันถูกสีขาวของหิมะปกคลุมจนตอนนี้เหมือนมันเป็นทะเลสาบหิมะไปแล้ว หลายวันมานี้ทั่วทั้งโตเกียวมีหิมะตกมาไม่ขาดสาย จนเมื่อตอนเช้า
ทุกอย่างกลายเป็นสีขาวราวกับมีคนเอานุ่นมาโปรยปิดเมืองทั้งเมืองเอาไว้ ผู้คนบ้างก็ต้องจัดการกับหิมะที่ขวางหน้าร้านตัวเอง บ้างก็ออกมาเดินเล่นมองภาพบรรยากาศที่นานๆจะเป็นแบบนี้

ตึก.....ตึก

ไม่นานหลัวจากที่เดินอยู่สักพักเท้าทั้งสองข้างก็พาเธอมาหยุดอยู่หน้าห้องของม.ปลายปีสามห้อง B ห้องที่เธอเก็บหลายสิ่งหลายอย่างเอาไว้ ถึงแม้บ้างจะลืมเลือนไปบ้าง แต่บึกๆเธอยังจดจำวันเหล่านั้น
ได้ดีไม่เปลี่ยนแปลก

หลังจากที่มองแล้วแน่ใจว่าเป็นห้องที่เคยเรียนอยู่เธอก็เอื้อมมือไปเลื่อนเปิดห้องแห่งความทรงจำของเธอ ห้องที่เธอสามารถมีความสุขรู้วึกมากมายมาเก็บเอาไว้ในความทรงจำห้องที่ทำให้เธอยังคงคิดถึงวันวาน
เมื่อตอนนี้เธอเป็นเพียงเด็กมัธยมปลายปีสุดท้ายธรรมดา...ปีสุดท้ายที่เธอจดจำไม่เคยลืม

5 ปีที่แล้ว ...ในฤดูหนาว

ช่วงเช้าของวันธรรมดาเหมือนทุกๆวันที่เธอจะมาเรียน โรงเรียนของเธอนั้นตั้งอยู่บนเนินเขานิดหน่อยจึงจำเป็นที่จะต้องเดินขึ้นมาจากป้ายรถเมล์เองไม่มากนักถึงจะเข้าเขตของโรงเรียน
แต่มันก็ทำให้หลายคนถึงกับเซงถ้าต้องมาสายแล้ววิ่งเพื่อเข้าไปในโรงเรียนก่อนรั่วจะปิด แต่นั้นเป็นข้อเสียที่ดูเหมือนคนทุกจะไม่สนใจ นอกจากจะคิดว่ามันตั้งในจุดที่สุดยอด เพราะทิวทัศน์
ที่น้ค่อนข้างสูงหน่อยทำให้มองเห็นภาพบรรยากาศเมืองทั้งเมืองได้เกือบครบทุกจุด และนั้นทำให้คนหลายคนยอมเข้าเรียนที่นี้ และเธอก็คือหนึงในคนจำนวนหนึ่งที่เข้าเรียนเพราะชอบบรนยากาศที่นี้


แต่บางครั้งมันก็ค่นข้างลำบากเมื่อมีหิมะตกลงมามากกว่าปกติ ถนนก็ลื่นมั้งบางครั้งถ้าไม่เดินให้ดีๆ แต่ก็นะ มันก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคหรอก เพราะยังไงสะทางโรงเรียนก็จัดการโกยมันออกอยู่ดี
เข้าของร่างบางที่อตอนนี้อยู่ในสภาพเตรียมพร้อมรับหนาวเต็มที่เดินตามถนนไปเรื่อยๆหลัวจากที่ลงมาจากรถเมลืได้ไม่นาน เธฮเอามือไปซุกไว้ในกระเป๋าเสื้อโค้ตที่ภายในเสื้อโค้ตมีเสื้อของโรงเรียนหนึ่งชั้น
 รองจากนั้นก็เป็นเสื้อไหมพรหมอุ่นอีกชั้นก่อนจะเป็นเสื้อนักเรียนตามปกติ คอเล็กๆที่เหมือ่นจะแตกหักทุกครั้งถ้ามีนมาสัมผัสมันถูกพันด้วยผ้าพันคอสีน้ำตาลครีมน่ารักๆผืนหนา แต่นั้นก็ไม่ได้ช่วยให้ร่างบางรู้ว่าหายหนาว

เธอเดินไปเรื่อยจนไปถึงทางเข้าโรงเรียน ที่มีนักเรียนเดินเข้าตลอดช่วงนี้ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจจะเดินเข้าไปอะไร สายตาไม่ได้จับจ้องที่ทางเข้าเอาสะเลย  แต่เธฮกลับเหมือนกำลังมองหาบางคนที่เธอคิดว่าต้องได้เจอ
ในทุกๆเช้าของการมาโรงเรียน คนๆหนึ่งที่ทำให้เธอหยุดมองไม่ได้ ตั้งแต่เจอเค้าครั้งแรกก็พยายามมาพร้อมเค้าหรือรอหน้าทางเข้าเพื่อไปทำเนียนเดินเข้าไปพร้อมกับเค้าคนนั้น มันช่างเป็นเรื่องไร้สาระในสายตาคนอื่นจริงๆ
แต่นั้นกลับทำให้เธอมีความสุขมาก และมีอารมณ์จะมานั่งเรียนในวันที่อากาศหนาวสุดขั่วหัวใจแบบนี้

"เฮ้ คาโอะ!"อยู่ขณะที่เธอกำลังมองหาใครบาวคนเธอก็ถูกดึงจากโลกส่วนตัวโดยเสียงของคนๆหนึ่งที่เธอสามารถจำได้ดีว่าเป็นเสียงของเพื่อนซี้ที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่ม.ต้น และตอนนี้พวกเธฮก็ได้เรียนม.ปลายและกำลังจกจบจากที่เดียวกัน
อีกเช่นเคย

"....หวัดดีฮานะ"เธอทักเพื่อนสาวเบาๆพร้อมทั้งยิ้มเหมือนตามปกติ
"มองหาใครบางคนอยู่ล่ะสินะสาวน้อย หุหุ"ฮานะเจ้าของสาวที่มีรอยริ้มร่าเริงแซวเพื่อนตัวเองอย่างรู้ทัน อันที่จริงเธอก็ไม่อยากจะแซวให้เพื่อนตัวเองหน้าแดงหรอกนะ แต่เธอคิดแค่ว่าเพราะเพื่อนสาวคนนี้ของเธอนั้นช่างน่าแกล้งสะจริงนะสิ
"ปะ ป่าวนะ แค่...กำลังคิดว่าฮานะจะมาถึงหรือยัง"
"ว๊าย นั้นเรื่องจริงหรือโกหกจ๊ะสาวน้อย อิอิ เอาเถอะๆ วันนี้อากาศหนาวเกินที่จะมายืนรอเพื่อมองแล้วนะ ไปๆ ไว้เดี่ยวก็เจอตรงทางเดินเองนั้นล่ะ บรื่ออออ..."อากาศวันนี้ติดลบเท่าไหร่นะ หนาวจริงๆ"มันไม่ติดลบสักกหน่อยแค่เกือบต่างหาก
 ดีนะแค่อากาศหนาว ถ้ามีหิมะตกตอนนี้ทุกคนคงได้รีบวิ่งไปทำตัวให้อุ่นในอาคารเรียนกันหมดกันนะสิ

"เอ่อ อื้ม ไปกันเถอะ"คาโอะเหมือนจะตัดใจเรื่องช่วงเช้า แต่ก่อนหันหลังเดินเข้าไปในโรงเรียนก็ไม่วายมองกลับไปด้านหลังอยู่หลายรอบ ทำเอาฮานะสายหัวนึกตลกเพื่อนตัวเองที่เป็นถึงขนาดนี้
..ช่างเป็นรักที่บริสุทธิ์จริงๆนะ คาโอริ!
ฮานะคิดไว้เพียงแค่นั้นเพราะดูเหมือนเพื่อนเธอยังไม่วายหันไปมองอีกครั้งที่ทางเข้าโรงเรียน ถึงแม้ตอนนี้เรากำลังเดินเข้าทางเชื่อมอาคารที่จำไม่สามารถมองเห็นทางเข้ามาแล้ว ก็เถอะ
"แหมๆ มองอยู่นั้นล่ะ เชื่อกันั้งสิ เดี่ยวเค้าก็เดินมาให้เจอเองล่ะนะ..."
"อ่า...อือๆ ก็ได้".....


"คาโอริจัง วันนี้มีนัดประชุมกรรมการนักเรียนนะ อย่าลืมล่ะ"หัวหน้าห้องเดินมาหาเธอก่อนเตื่อนว่าต้องไปทำอะไรก่อนกลับบ้าน อันที่จริงเธอก็ไม่ได้ลืมมันหรอก ยังไงสะมันก็เป็นหน้าที่นี้
"อ้าว แสดงว่าวันนี้ฉันก็อดไปบ้านเธฮนะสิ โอ้ย แล้วฉันจะเข้าใจวิชาคณิตศาสตร์หรือป่าวเนี้ย จะสอบอยู่แล้ว T T"
"พรุ่งนี้ยังมันนะฮานะ เค้าสอบสิ้นเดือนต่างหากนี้พึ่ง...เกือบสิ้นเดือนเอง"
"กรี๊ด พูดมาได้ ฉันไม่ได้ฉลาดมากถึงขั้นสอนแปบเดียวเป็นนะ ชิๆ งานกรรมการนี้ก็ช่างเรียกถูกเวลาจริงๆ"ฮานะทำหน้ามุ้ยพรางบ่นไปด้วย เพราะตอนนี้มันทำให้ชีวิตเธอแขวนอยู่บนเส้นด้ายมาก!
"เอาน่า พรุ่งนี้จะสอนให้...เอาล่ะไปนะ เดี่ยวเข้าประชุมสายจะโดนเหน็บ"คาโอริยิ้มอ่อนๆ รางพูดปลอบใจเพื่อนที่ตอนนี้กำลังบ่นอุบอิบถึงหน้าที่กรรมการของเธอ ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นเพื่อไปยังห้องประชุม
"จ้าๆ เจอกันพรุ่งนี้"
"อื้ม!"

วันนี้คงประชุมเรื่องงานเลี้ยงอีกแน่ๆ แม้แต่แปบเดียวจะสอบแล้วไปต่อมหาลัยแล้วสินะ คิกแล้วเหงาๆแหะ แล้วฉันคงไม่ได้เจอคนๆนั้นสินะ...

คาโอริคิดในใจเงียบๆขณะนั่งรอเหล่ากรรมการนักเรียนคนอื่นที่กำลังทยอยเข้ามาเลยๆ เธอรู้สึกเศร้าจับใจเมื่อต้องรู้ว่าจะต้องจากไปจากที่นี้ จากเพื่อนที่รู้จัก รวมถึงจะไม่ได้เจอหน้าคนที่ตัวเองชอบ
และนั้นทำให้คาโอริเผลอถอนหายใจสะเต็มเหนี่ยว

"เฮ้อ!..."
"คิก..."เสียงหัวเราะขำๆขอบางคนทำให้คาโอริรู้ว่าเมื่อกี้เผลอทำเรื่องน่าอายไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองมาเจ้าของเสียงคนนั้นเป็นใคร เพราะตอนนี้เธอกำลังอายจนไม่กล้าเงยหน้านะสิ
"ดูเหมือนเธอจะกลุ้มอยู่ล่ะสิท่า ดูสิคิ้วผูกสะเหมือนจะแกะไม่ออกเลยคิกๆ"และดูเหมือนคนๆที่ขำเธฮยังคงมองเธฮอยู่ แต่ทำไมเค้าต้องพูดสะทำให้เธฮนึกอายขึ้นกว่าเดิมนะจนกต้องยกมือขึ้นมาปิดคิ้วไว้ก่อนจะ
เงยหน้าหันไปตามเสียงเพื่อดูว่าเป็นเด็กห้องที่กำลังแกล้งเธอเล่นอยู่
"!!!!"
"โอ๊ะ  ตกใจปิดไว้เลยหรอ คิกๆ แปลกคนจริงนะเธอเนี้ย ฉัน ยูคิ ห้องAยินดีที่ได้รู้จักนะ^^"

ไม่มีเสียงตอบอะไรจากคาโอรินอกจากใบหน้าที่ดูเหมือนจะตกใจสุดๆ และอายุดไเมื่อมาเจอกับสถานการณืแบบนี้ เพราะอะไรนะหรือ ก็เพราะคนที่แซวเธฮเล่นนั้นเป็นคนที่เธอแอบชอบนะสิ!!!

"อ่ะ อื้ม! ฉะ ฉันคาโอริห้องB ..."

ตอนนี้ดูเหมือนคาโอริจะประหม่ากับคนข้างๆสุดๆ เพราะเค้ายิ้มสะน่ารักแบบนั้น ผู้หญิงคนไหนเห็นก็ไม่แปลกที่จะตกหลุมรักเค้า เหมือนเด็กผู้หญิงคนอื่นๆที่อยู่รอบตัวเค้าไวล่ะ ว่าแต่เค้าเป็นกรรมการนักเรียนตั้งแต่เมื่อไรกัน ทุกครั้งที่ประชุม
ฉันไม่เคยเห้นเค้ามาเลยนี้ หรือว่าเค้าจะมาแทนเพื่อ แต่นี้มันสุดยอดไปเลย ฉันได้เจอเค้าแล้วเหมือนที่ ฮานะ บอกเลย แถมที่ดีกว่านั้นฉันได้นั่งข้างเค้าด้วย ถึงวันนี้เค้าจะมาแทนเพื่อนเค้าก็ตามที่เถอะ

"อ้าวไอยูคิ ว่างมาประชุมแล้วหรอว่ะ"
"อือ ฉันขออาจารย์มาเองล่ะ เพราะยังไงสะงานนี้ก็งานรวมสายชั้นพลาดได้ไง ว่ามั้ยคาโอริจัง^^"
"เอ๋ อื้ม!!!"อ๊าย นี้เราจะลนลานไปทำไม ทำตัวปกติสิ แล้วทำไมเค้าถึงต้องโยนมาให้ฉันเป็นคนตอบเหล่าคนยิ่งเขิลอยู่รู้มั้ยยยยย!
"อย่าไปแกล้งคาโอะของพวกเราสิ เธอเป็นสาวน้อยของพวกเรานะ ดูสิเดี่ยวก็ร้องไหหรอก"อะไรนะนั้นเป็นความจริงของฉันหรอ ฉันจะร้องไห อะไรกันเอาอะไรมากพูดแค่ฉันอายต่างหากเหล่าตาเรียวกะบ้า
"จริงอ่ะ เหว่ออย่าร้องนะอน่าร้องผมผิดไปแล้วT^T"
"มะ ใช่นะอย่าไปฟังเรียวกะนะ ฉันไม่ใช่สาวน้อยนะ...แค่เอ่อ..."อะไรดีล่ะ นึกไม่ออกแล้วอ่ะ นี้อย่าหันมาฟังแบบตั้งใจสิยูติฉันเขิลนะ
"อ่าๆโอเค  ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ ว่าแต่คาโอริจังอย่าไปสนิทกับเจ้ายูคิมากนะมันตัวอันตราย เดี่ยวเผลอแล้วจขะถอนตัวไม่ขึ้น"
"เฮ้ย ไอเรียวอย่ามาใส่ร้ายกันสิ ฉันก็อยู่ธรรมดานะเว้ย"
"><;;;;..."โอเคพวกเค้าเป็นเพื่อนกันใช่มั้ย ว่าแต่เมื่อไรจะประชุมตอนนี้หัวใจฉันเต้นจนระเบิดออกมาระบำข้างนอกแล้วนะ ประธานอยู่ไหนคะมาเร็วๆสิคะ แงๆไม่งั้นฉันคงสนใจแต่เค้าแน่ๆ รีบมาเร็วๆทีเถอะ

คาโอริเหมือนจะไม่เป็นตัวของตัวเอง แต่นั้นไม่ได้ทำให้เะฮไม่ชอบ ตอนนี้เธอมีความสุขสุดเลยล่ะ ที่ได้พูดคุยกับเค้าทั้งที่ปกติได้แค่เดินเข้ามาโรงเรียนพร้อมๆกันเท่านั้นเอง

หลังจากนั้นไม่นานประธานก็เข้ามาหลังจากที่ได้ปล่อยให้พวกกรรมการนั่งรอไปพักใหญ่ ทุกอย่างเป็นไปตามที่คาโอรินึกไว้ งานเลี้ยงรวมสายชั้นจะมีหลังจากสอบครั้งนี้ แต่ทุกคนก็ไม่ค่อยเห็นด้วยเพราะอากาศค่อนข้างเย็นจำทำอะไรก็ลำบาก
แต่ทุกคนก็คิดว่าถ้าไม่เป็นหลังสอบทุกคนคงแยกย้ายไปเตรียมตัวสำหรับการต่อในระดับมหาลัย หลังจากนั้นทุกคนคงไม่ว่างกัน ดังนั้นพวกเค้าจึงภาวนาว่าวันนั้นหิมะคงไม่ตกลงมาหรือถ้าตกลงมาก็ขอให้เพียงแปบเดียว

แต่สิ่งเดียวที่เป็นจุดสนใจของทุกขณะประชุมคือการจับคู่เต้นรำกับใครสักคน ส่วนคนเสนอนั้นคือเรียวกะที่ดูเหมือนจะมั่นใจและอยากให้มัยมีขึ้นสุดๆจนประธานก็ตกลงเล่นกับเค้าด้วย และแน่นอนทำไมคาโอริจะไม่สนใจ
เธอรู้ว่าคงจะไม่ได้ออกไปเต้นรำทามกลางงานเลี้ยงแต่ก็หวังให้มันจัดขึ้น เพราะเธอฝันอยากอยู่ในงานเลี้ยงแบบนั้นตั้งแต่เด็กและตอนนี้ก็กำลังจะเป็นจริง

"คาโอริจังจะมากับมใครหรอวันงานอ่ะ"อยู่ขณะที่กำลังนั่งฟังประธานพูดถึงการเตรียมการคนข้างๆก็ทำเอาคาโอริใจเต้นรัวอีกครั้ง
"เอ่อ มะ ไม่หรอกแหะๆ"คาโอริยิ้มแห้ง เพราะถึงแม้จะคาดหวังว่าจะได้ออกไปดต้นรำกับเค้าคนนี้แต่ดูเหมือนมันจะเป็นเพียงแค่ความฝันน่านะ
"หรอ ถ้างั้นวันนั้นฉันจะเข้าไปข้างในพร้อมเธอเองดีมั้ย^^"
"เอ๋?...."ประเมื่อครู่ทำให้เหมือนสิ่งรอบตัวหยุดการกระทำ ทุกคนหยุดเป็นรูปปั้นหมด มีเพียงใบหน้าของยูคิ และประโยคที่เค้าพูดนั้นวนซ้ำไปซ้ำมาในสมองของคาโอริ

ยูคิชวนฉันไปงานเลี้ยง ยูคิล่ะ ยูคิเลยนะ!!!

คาโอริกรี๊ดร้องในใจอย่างตกใจปนดีใจอย่างแปลกประหลาดก่อนจะพยักหน้าตอบรับช้าๆเหมือนภาพที่ถูกทำให้สโลว์สุดๆ

"ถ้างั้นตามนั้นนะ ฉันจองตัวคาโอริแล้วอย่าไปกับใครล่ะ ไม่งั้นตามถึงที่เลยล่ะ.."
"อื้อ..."



...ถ้างั้นวันนั้นฉันจะเข้าไปข้างในพร้อมเธอเองดีมั้ย...

...ถ้างั้นวันนั้นฉันจะเข้าไปข้างในพร้อมเธอเองดีมั้ย...
...ถ้างั้นวันนั้นฉันจะเข้าไปข้างในพร้อมเธอเองดีมั้ย...
...ถ้างั้นวันนั้นฉันจะเข้าไปข้างในพร้อมเธอเองดีมั้ย...
...พร้อมเธอ!!!!

"อ๊าย!"กลางดึกภายในห้องนอนของคาโอริเธอนอนฟุบหน้าลงกับหมดพร้อมทั้งกรี๊ดร้องอย่างดีใจ เธอนึไม่ถึงหรอกนะว่าจะมีวันแบบนั้น ตอนนี้เธอรู้สึกเขิลสุดๆ เมื่อนึกถึงประโยคและสีหน้าเหล่านั้นของเค้า ใบหน้าที่คาโอริคิดถึงทุกวันก็ว่าได้
ตอนนี้เธอนอนกลิ้งไปกลิ้งมาพรางกอดหมอนเอาไว้ ด้วยใบหน้าที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างมีความสุข ด้วยความหวังที่ทำให้หัวใจของเธอพองโต วันนั้นเธอจะได้อยู่ข้างๆเค้า...วันที่ฝันเธอจะเป็นจริง


วันรุ่งขึ้นเธอเล่าทุกอย่างให้ฮานะฟัง และนั้นทำให้ฮานะตกใจและดีใจไปกับเธอด้วย ราวกับถูกรางวัลใหญ่เลยล่ะ หลังจากนั้นทั้งอาทิตย์เธอกับยูคิก็ไม่ได้เจอกันเย อาจจะเป็นเพราะเธอกำลังงมกับการอ่านหนังสือและติวให่ฮานะเบยค่อนข้างพยายามไม่
นึกถึงใบหน้าเค้าไม่งั้นทุกอย่างหยุดชะงักราวกับภาพนิ่งอีกครั้ง ถ้าเป็นแบบนั้นอาจจะไม่ใช่แค่เธอจะอ่านไม่รู้ ฮานะจะพลอยไม่เข้าใจที่สอนอีก ดังนั้น ผ่านสอบไปก่อนนะ เธอบอกกับตัวเองแบบนั้น

และในที่สุกช่วงเวลามหาโหดก็จบลงที่การสิบวิชาสุดท้ายของเทอมสุกท้ายของพวกเธอฮานะนั้นเดินออกมาหน้าแห้งๆพรางสองนิ้วให้สัญญาณคาโอริที่ออกมารอหน้าห้องว่าไม่เป็นไรหลังจากที่จัดการกับข้อสอบชุดนั้นเสร็จ
แต่พวกเธอก็ไม่ได้กลับบ้านพร้อมกันเพราะคาโอริมีงานของกรรมการต้องทำนั้นคือจัดการหอประชุมที่จะเป็นสถานที่มีงานเลี้ยงขึ้นนั้นเอง

ภายในห้องประชุมทุกคนขยันขันแข็งช่วยกันจัดการทุกอย่างตั้งแต่ขนย้ายของที่ตั้งอยู่ภายในยันการทำความสะอาดที่ผ่านไปรวดเร็วเพราะมีหลายคนช่วยกัน คาโอริที่รับหน้าที่เป็นคนยกน้ำให้พวกเค้าก็ได้เพียงมองยิ้มๆ
เธอรู้ว่าอาจจะเป็นเพราะเรียกกะพูดกับทุกคนหาว่าเธอเป็นสาวน้อยทุกคนเลยลงความเห็นสะตรงกันให้ฉันทำเพียงคอยเอาน้ำดื่ไม่แจกให้ทุกคนที่กำลังทำงานอยู่ก็พอ มันช่างเป็นงานที่หนัก...มาก= =;;;;

"คาโอริจังขอน้ำหน่อย..."
"อ่ะ อื้อ"ดูเหมือนคนที่มาทำให้เธอตื่นจากการพูดกับตัวเองนั้นไม่ใช่ใคร ยูคินั้นเองเค้าเดินมาในสภาพเหงือเต็มตัวจนคาโอริตกใจ เพราะข้างนอกอากาศร้อนอะไรนอกจากนั้นมันยังเย็นมากอีกแต่คนๆนี้ยังมีเหงือได้อีก
"อึก อึก อึก...อ่า สดชื่นจริงๆ ฟู....หายเหนื่อยล่ะ ขอบใจ"
"ไม่เป็นไร...เอ่อ ผ้าเช็ดหน้า...มั้ย"
"หือ ให้ฉันหรอ?"
"อื้ม ก็เห็นเหงืออกเต็มเลย เอ่อ ก็เลย..."
"โอเคขอบใจมากนะ ไว้จะซักมาคืน^^"
"อื้ม"
"ถ้างั้นขอตัวไปทำงานต่อล่ะ อีกเยอะเลยเดี่ยวประธานมาบ่นอีก แล้วเจอกันนะคาโอริจัง"
"อื้ม!"
คาโอริมองแผ่นหลังของยูคิตามไปจนเค้าเดินออกไปข้างนอกจนพ้นสายตาของเธอ เธอถึงจะหันกลัยมาทางเดิม ด้วยใบหน้าที่เขิลอายเหมือนปกติของเธอ....แต่ถ้ามีคนสังเกตเห็นใบหน้าที่ตอนนี้แดงสะผิดปกติ
ล่ะก็อาจจะนึกว่าเธอไม่สบายไปเลยก็ได้

"คาโอริจังขอน้ำดื่มให้ผมสักแก้วหน่อยคร้าบบบ จะแห้งตายแล้ว อากาศข้างนอกก็หนาว นี้มันทรมานกันชัดๆ"เรียวกะที่รับหน้าที่จัดการเรื่องซื้ออุปกรณ์กับคนอื่นอีกจำนวนหนึ่งกระโกนบอกเธออย่างหมดแรงหลังจากที่โดนสักไปซื้อของหลายรอบ
"อ๊ะ คะๆ"เธอรีบหยิบน้ำก่อนจะรีบเดินตรงไปหาเรียวกะที่นั่งลงไปกองกับพื้น

"...ขอบใจ"เรียวกะหยิบไปดื่มอย่างรวดเร็วและไม่กี่อึดใจมันก็หมด สงสัยเค้าจะเหนื่อยมากจริงๆดูจาก็ภาพแล้วโดนประธานใช้งานได้หนักพอสมควร และถ้าให้เดานะอากาศข้างนอกนั้นยิ่งทำให้น่าสงสารไปกว่าเดิมอีก
"อย่าขำสิ ก็คนมันเหนื่อยนี้ ว่าแต่ๆ คาโอริจังฉันมีเรื่องจะให้ช่วยล่ะ *v*"อยู่เรียวกะก็เปลี่ยนเรื่อง ว่าแต่เรื่องอะไรกันที่ทำให้เค้าคนนี้มาทำตาเป็นประกายเหมือนยขอร้องสุดๆแบบนี้นะ อีกอย่างไหนว่าฉันเป็นสาวน้อย
ฉันจะไปทำอะไรได้ล่ะจิงมั้ย?

"หือ เรื่องอะไรหรอ?"
"เธอต้องสัญญาก่อนว่าจะช่วยฉันนะ นะๆๆๆๆ"เรียวกะว่าพรางทำท่าเหมือนขอร้องสุดชีวิต นี้เค้าทำแบบนี้กับคนอื่นบ่อยหรือป่าวไอท่าทางขอร้องแบบนี้ เพราะมันดูตลกสุดๆเลยล่ะ
"...ก็ได้ ว่ามาสิ"คาโอริตอบตกลงพรางลงไปนั่งข้างๆเรียวกะเพื่อจะฟังสิ่งที่เค้าขอร้องอย่างตั้งใจ
"ช่วยพาฮานะมาที่พร้อมเธอได้มั้ย..."เรียวกะพูดพรางใช้นิ่วเขี่ยมแก้มตัวเองอย่างอายๆ คาโอริได้ยินก็มองอย่างยิ้ม นึกไม่ถึงว่าเรื่องแบบนี้จะมีด้วย แต่ก็ไม่แปลกฮานะก็ไม่ใช่ไม่น่ารัก ไม่แปลกที่เรียวกะสนใจในตัวเธอ
"เรียวกะ...ชอบฮานะใช่มั้ย^^"
"เฮ้ย ชู้...เบาๆสิ เดี่ยวคนได้ยิน เขิลเป็นนะ >////<"
"คิกๆ ได้สิ ฮานะยังไม่มีคู่หรอกเห็นบ่นอยู่ว่าจะมาพร้อมใครเพราะฉันเอ่อ...ช่างเถอะ เอาเป็นว่าจะบอกให้นะ รับรองต้องเรียบร้อยเชื่อมือคาโอริคนนี้ได้เลย!"
"จริงนะ! เจ๋งมากสาวน้อย"หรือฉันจะเปลี่ยนใจไม่ช่วยดีนะดูเหมือนเค้าจะไม่ได้ใส่ใจเรื่องเรียกชื่อฉันเอาสะเลยนะนายคนนี้ คาโอริคิดในใจ แต่นั้นก็ได้แค่คิดทำไมเธอจะไม่ช่วย เพราะยังสะทั้งสองก็เพื่อนเธอ

วันนั้นคาโอริกลับบ้านก็จัดการโทรไปหาเพื่อนสาวของตัวเองเพื่อบอกให้เธออย่าชวนใครเด็ดขาดเพราะมีคนจะชวนเธอแล้ว แต่คาโอริไม่บอกว่าเป็นใครถึงแม้ฮานะนั้นอยากรู้ใจจะขาด แต่ก็ต้องอยากรู้ต่อไปเพราะคาโอริไม่บอกเธอแน่นอน

ก่อนวันงานสองวัน เหล่ากรรมการนักเรียนก็ต้องไปเตรียมงานต่อเช่นเคย แต่ล่ะวันคาโอรอิเหมือนได้รู้จักยูคิมากขึ้น เค้าเข้ามาคุยด้วยตลอด และช่วยเธอกระทั้งตอนขนของเล้กๆน้อย คาโอริแทบปฏิเสธไม่ได้แล้วว่าตอนนี้เธอหลงรักเค้าทั้งหัวใจ
ไม่ว่าจะรอยยิ้มหรือคำพูดของเค้ายิ่งทำให้เธอหลงรักมากกว่าเดิมหลายเท่า และมันทำให้คาโอริรู้สึกมีความสุขที่สุด

และแล้ววันงานก็มาถึง คาโอริถูกฮานะลากออกมาจากบ้านแต่เช้า และตรงไปยังร้านขายเสื้อผ้าหบายต่อหลายร้านรวมไปถึงรองเท้า และเครื่องประดับเล้กๆน้อยๆ จนคาโอริตาลายไปหมด แต่เห็นจะหนักหน่อยก็ตรงที่ฮานะพาเธอไปเข้าซาลอน
ร้านประจำของเธอ นั้นทำมห้คาโอรอรู้สึกว่าตอนนี้ชะตากรรมของเธอนั้นกำลังจะเปลี่ยนไปเพราะเพื่อนสาวพาเธอมาขึ้นเขี่ยงเปลี่ยนตัวเอง

หลายชั่วโมงผ่านไป
"คาโอะ ฉันเสร็จตั้งนานแล้วนะ รีบๆออกมาจากตรงนั้นสะไม่งั้นฉันจะไปลากเธอออกมาเอง"ฮานะขู่เพื่อนตัวเองที่เข้าไปเปลี่ยนชุดสำหรับงานวันนี้ แต่เธอหายไปร่วมครึ่งชั่มโมงและไม่มีวี่แววจะยอมเดินออกมาเองเลย
"แต่ว่า..."
"โอเค จัดให้ตามนั้น"
"ออกไปแล้วๆ อย่าใจร้อนสิก็คนมันไม่ชินอ่ะ"คาโอรอรู้ว่าเพื่อนเธอจะเดินเข้ามาลากเธอออกไปจริงๆเลยจำใจเดินออกมาอย่างอายๆ เพราะเธอไม่เคยใส่ชุดแบบนี้มาก่อนเลย และมันอาจจะไม่เข้ากับเธอด้วยซ้ำ
"พระเจ้า....รู้งี้พามาตั้งแต่แแรกแล้ว ไม่รอปีสุดท้ายหรอก โธ่ น่าเสียดายมาโชว์เอาคืนสุดท้ายสะได้"
"ทำไมหรอ หรือมันไม่สวย ใช่มั้ย งั้นฉันเปลี่ยนนะ><"
"กรี๊ด หยุดนะ ไปเถอะพี่สาวมารอหน้าร้านแล้ว เดี่ยวไปไม่ทัน"
"ง่ะ"คาโอริทำหน้าเหวอ ไม่นึกว่าจะต้องไปเลยตอนนี้เพราะเธอยังไม่เตรียมใจสำหรับไปพบกับยูคิเลยนะสิ

ไม่นานพี่สาวของฮานะก็พามาส่งที่หน้างาน ดีที่ขับรถเข้ามาได้ไม่งั้นคงแข็งตายเพราะอากาศด้านนอกแน่ๆ คาโอริกระชับเสื้อคลุมไหลที่เข้ากับชุดอย่างประหม่าก่อนจะเดินลงจากรถไปพร้อมกับฮานะ
เมื่อเดินลงไปเธอก็พบว่าทุกคนแต่งตัวมาได้สวยสุดๆ แล้วเธอล่ะจะเป็นยังไงนะ พวกเค้าจะหาว่าเธอแต้งตัวประหลาดหรือป่าว?

"คาโอริจัง^^"เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นขณะที่เธอเดินไปยังทางเข้าหอประชุม เผยให้เห็นเจ้าของเสียงที่อยู่ในชุดทักซิโด้ยืนยิ้มมาาให้เธออยุ่ และข้างๆนั้นมีเรียวกะที่มองมาทางฮานะอย่างไม่วางตา
"ฮานะ เรียวกะเป็นคนชวนเธอล่ะ ไปหาเค้าสิ^^"
"เอ่อ อื้ม -///-"ฮานะคงนึกไม่ถึงว่าคนรู้จักจะชวนเธอได้ แต่นั้นไม่ได้ทำให้เธอปฏิเสธ นอกจากนั้นเธอยังมีท่าทีเขิลอายเมื่อเรียวกะมองมาสะด้วยสิ

"เรื่องของคนอื่นเสร็จแล้วเราก็ไปข้างในกันมั้งดีกว่ามั้ย?"เพราะมั่วแต่มองสองคนนั้นเดินเข้างานคาโอริจึงไม่รู้ว่ายูคิมายืนอยู่ตรงหน้าเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ก่อนจะยกแขนขึ้นเพื่อให้เกี่ยวแขนเค้า นั้นทำให้คาโอริลังเลไม่ใช่น้อย
"เอ่อ..."
"คิกๆ แค่นี้ก็เขิลแล้วหรอ ไปเถอะวันนี้เธอสวยจะตายมั่นใจหน่อยสิ^^"ยูคิพูดพรางเปนคนไปจับมือเธอมาเกี่ยวแจนตัวเองเอาไว้อย่างง่ายดาย และนั้นทำให้คาโอรอใจเต้นแรงยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า

ในงานถูกทำให้อุ่นมากเมื่อเที่ยบกับข้างนอกมันจึงทำให้ทุกคนสนุกได้เต็ม การแสดงของรุ่น้องตั้วแต่ปีแรกที่มาร่วมยินดีด้วยก็สนุกไม่แพ้การแสดงของเหล่าปีสามเลย คาโอรอสนุกกับการที่ได้พูดคุยกับยูคิที่ชวนเธอคุยตลอด
ส่วนเรียวกะกับฮานะก็เข้าคุยด้วยหลังจากที่หายไปใชตอนที่เข้ามาแรก ทุกอย่างเป็นความจริงไม่ใช่ความฝัน คาโอริเคยคิดว่าวันแบบนี้มีเพียงในความฝันเท่านั้น แต่ตอนนี้มันเป็นจริงขึ้นมา ตอนนี้เค้าคนนี้ยืนอยู่ข้างๆเธอ กำลังยิ้มอย่างสนุกกับเธอ
เธอได้ยินเสียงเค้าอยู่ข้างๆ แค่นี้ก็มีความสุขมากแล้ว...แต่เธอยังไม่ได้บอกความรู้สึกกับเค้า ความรู้สึกที่ถูกเก็บมานานจนตอนนี้ไม่อาจจะเก็บมันได้เพราะมันเอ่อล้นออกมาตั้งแต่วันแรกที่ได้คุยกัน

...จะเป็นไรมั้ยถ้าฉันจะบอกออกไป...ยูคิ

คาโอริคิดพรางมองไปยังใบหน้าของเค้า เธอค่อนข้างไม่มั่นใจว่าจะออกมายังไง แล้วถ้าบอกไปยูคิจะคุยกับเธออยุ่มั้ย เรายังจะเป็นเพื่อนกันอยุ่มั้ย นั้นทำให้เธอกลัว ถึงแม้วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของชีวิตม.ปลายแล้วก็ตามที แต่เธอหวังว่าเค้าจะไม่เกลียด
เธอเค้าได้รับรู้มันไป
 "เอ่อคาโอริเดี่ยวฉันมานะ เรียวฝากคาโอรอจังแปบหน่อย มีธุระนิดหน่อยเดี่ยวกลับมา"
"ได้ๆ รับๆมาล่ะ"
"อื้ม^^"

ทั้งสามคนมองหน้ากันเหมือนสงสัย แต่ก็ไม่ได้่ถามอะไร แต่คาโอริรู้สึกเหมือนกับเค้าเดินจากไปแล้ว ความสุขของเธอที่ฝันไว้มีเท่านั้น มันจบลงแล้วสำหรับเธอ นั้นทำให้เธอรู้สึกเศร้า และกลัวยิ่งกกว่าการได้บอกความรู้สึกกับเค้าสะอีก

ราวกับฮานะจะรู้ว่าตอนนี้เพื่อนของเธอกำลังคิดมากเรื่องของคนที่เดินออกไปเมื่อกี้อยุ่ นั้นทำให้เธอถอนหายใจก่อนจะเอามือไปจับที่มือของเพื่อนเธอที่ตอนนี้กุมมือตัวเองแน่น

"ตามไปสิคาโอะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว บอกให้เค้ารู้สะก่อนจะสายเกินไปนะ"ฮานะพูดกับเธอหนักแน่่นและอ่อนโยน
"แต่ว่า..."
"คาโอริจัง บอกไปเถอะ ดีกว่ามานั่งเสียใจเพราะไมได้บอกนะ เรียวกะคนนี้จะเอาใจช่วย^^"เรียวกะเสริมทัพอีกคนราวกับรู้เรื่องทุกย่างดี อันที่จริงเค้าก็รุ้หรอกนะว่าคาโอริคิดยังไงกับยูคิ แต่ดูเหมือนยูคิจะไม่รู้อะไรเลย เพื่อนเค้านี้ก็ทึ่มสุดๆเลยแหะ
"เรียวกะ..."
"ไปสิ เดี่ยวตามไม่ทัน นี้เป็นโอกาศสุดท้ายแล้ว มันไม่มีครั้งหน้าแล้วนะ สู้ๆนะคาโอะของฉัน^^!"
"อื้ม!!"

หลังจากที่ได้กำลังใจจากฮานะและเรียวกะแล้วเธอก็รีบออกมาทันที  ก่อนจะถามคนที่อยู่ข้างว่ายูคิไปทางไหน เพราะตอนนี้เค้าน่าจะเดินไปไม่ไกลแต่เพราะมันมืดเลยมองหายาก และอากาศข้างนอกนี้ก็เย็นจับใจ ราวกับจะแช่แข็งหัวใจของคาโอริเอาไว้
ไม่นานเธอก็เดินมาเรื่อยจนมาถึงหน้าอาคารเรียนของเธอ มันสว่างขึ้นมากเมื่อเข้ามาในเขตตัวอาคาร และถ้าดูจากแสงไฟแล้วจะเห็นเงาของคนขยับไปมาอยู่
...นั้นอาจจะเป็นยูคิก็ได้.... คาโอริคิดก่อนจะค่อยปรับลมหายใจให้เป็นปกติ แล้วค่อยก้าวขาออกไป

"ยู...คิ...."เหมือนกับคำเรียกจางหายไปกับสายลมที่พัดผ่านร่างของเธอความเย็นเข้าเกาะกุมหัวใจของเมื่อได้ไปเห็นภาพของผู้หญิงและผู้ชายคนหนึ่งที่จูบกันอยู่ และผู้ชายคนนั้นคนนั้นคือคนที่เธอแอบรัก ส่วนผู้หญิงคนนั้นคือ

...ประธานนักเรียน....?

คาโอริพยายามไม่ทรุดไปนั่งกับพื้นเมื่อเห็นภาพนั้น เธอก้าวถอนหลังออกมาที่ล่ะก้าวอย่างยากเย็น พร้อมทั้งน้ำใสๆที่เอ่อออกมาทำให้ภาพนั้นเริ่มมัว ก่อนจะรวบรวมแรงทั้งหมดวิ่งออกมาจากตรงนั้นอย่างยากลำบาก ตอนนี้เธอไม่สนใจกระทั้งอากาศที่หนาวเย็น
หรือหิมะที่โปรยลงมาได้ถูกเวลาเหมือนจะมาซ้ำเติมตัวเธอ เพราะยังไงสะตอนนี้หัวใจเธอนั้นมันคงหนาวเหน็บมากกว่าอากาศข้างนอกเป็นร้อยเท่า ความใรู้สึกเจ็บแปล๊บที่ทำให้เธอรู้สึกกลั่นน้ำไม่ได้ ความรู้สึกเศร้าตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว ความรู้สึกเสียใจ
ที่ต้องเห็นภาพแบบนี้ ทุกอย่างกลายเป็นน้ำตาที่ไหลรินไม่ยอมขาดสาย

เธอวิ่งไปหยุดที่เก้าอี้มายาวใต้ต้นไม้ที่อยู่ติดกับสนามฟุตบอลที่เธอชอบมานั่งกับฮานะ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง ทุกอย่างทำให้เธอไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ มีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆกับร่างบางที่สันเท่าเพราะร้องไห้หนักมาก ทามกลางหิมะที่ตกลงมาไม่หยุด
ภาพต่รางๆที่ผ่านมาช่วงสั้นเหมือนไหลเข้ามาในสมอง ทั้งที่เธอไม่อยากนึกถึงมัน แต่ดุเหมือนสมองยังจงจดจำภาพเหล่านั้นได้ดี ทุกๆการกระทำ ทุกรอยยิ้มหรือทุกน้ำเสียงของเค้า มันไหลเข้ามาจนเธอไม่อาจจะหักห้ามมันได้ นอกจากจมอยู่กับมันทั้งน้ำตา

คาโอริไม่รู้เธอนั่งจมอยู่ตัวเองนานแค่ไหนรู้เพียงว่าตอนนี้เหมือนกับว่าเธอไม่ได้นั่งอยู่ที่เดิม เปลือกตาที่หนักอึ้งพยายามจะลืมตาขึ้น แต่กลับไม่เป็นผล และเธอรู้สึกตอนนี้เหมือนหัวเธอจะแตกเป็นเสี่ยงๆ อาจจะมาจากที่เธอร้องไหหนัก หรืออาจจะมาจากเธอไปนั่ง
ท่ามกลางอากาศหนาวเย็นจนไม่สบายก็ได้

"พาเธอไปโรงพยาบาลก่อนแล้วกัน รถฉันจอดอยู่ข้างหน้านี้เอง"คาโอริได้ยินเสียงของคนๆนี้ชัดเจนดีแต่ร่างกายเธอตอนนี้ไม่วสามารถเป็นไปตามที่สั่งได้เลยกระทั้งการขยับปากหรือลืมตา
"อื้ม ขอบใจนะเรียวกะ...นี้ถ้าเธอเป็นอะไรฉันไม่ให้อภัยตัวเองเลยที่เป็นคนบอกให้เธอทำแบบนั้น"
"อย่าร้องไห้สิ นี้ไม่ใช้ความผิดของเธอนะ เอาล่ะ ฮึบ...โอเคเดี่ยวเธอนั่งข้างหลังเป็นเพื่อนคาโอริแล้วกันกอดตัวเธอไว้ได้ยิ่งดี เพราะตัวเธอเย็นยังกับน้ำแข็งแน่ะ"
"อื้ม..."
"ยัยขี้แย^^"เรียวกะลูบหัวฮานะอย่างปลอบใจก่อนจะอ้อมไปอีกทางเพื่อไปขับรถตรงไปยังโรงพยาบาลใกล้นี้

เรียวกะไม่นึกเหมือนกันว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น หลังจากที่เธอออกไปร่วมชั่วโมงยูคิก็กลับเพียงคนเดียว นั้นทำให้เรียวกะแปลกใจ แต่ไมได้ถามว่าไปไหนมา จนฮานะเริ่มทนไม่ไหวถามยูคิไปตรงๆ
'ยูคิ นายเห็นคาโอริมั้ย'
'หือ...ป่าวนี้ทำไมหรอ ว่าแต่เธอหายไปไหนแล้วล่ะ'
'อะไรนะ..แล้วไหนเธอบอกว่าจะ...'ฮานะมองหน้าเรียวกะอย่างหาคำตอบ แต่ที่ได้คือใบหน้าที่แปลกใจไม่แพ้กัน
'ยูคิ เมื่อกี้นายไปไหนมา?'
'เอ่อ พอดีนามิเรียกให้ออกไปหานะ^////^ ก็เลยออกไป เชื่อมั้ยว่าเธอพูดอะไร...'ฮานะไม่ได้อยู่ฟังต่อ เธอวิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที ซึ่งยูคิก็งงกับการกระทำนั้นมาก
'งานเข้าแล้วว่ะยูคิ...'เรียวกะพูดพรางตบไหลเพื่อนตัวเองแล้ววิ่งตามฮานะออกไปทันที ไม่รอให้เพื่อนตัวเองถามอะไร พวกเค้าไม่รู้ว่าคาโอริจะไปเห็นอะไรเค้าที่แน่ๆ เธอยังไม่ได้บอกความรู้สึกของตัวเองและไปเจอนามิกับยูคิอยู่ด้วยกันอีก มันคงเกินจะรับได้
สำหรับคนอ่อนไหวอย่างคาโอริ

หิมะตกลงมาไม่ขาดสาย แต่ฮานะเหมือนจะไม่ยอมตัดใจที่จะเดินไปยังอาคารต่างๆเพื่อตามหาเพื่อของเธอ พร้อมกับเรียวกะที่คอยปลอบเธอและเพราะเป็นห่วงว่าเธอจะไม่สบายเลยถอดเสื้อสูทให้เธอใส่
'ใส่ไว้ เดี่ยวไม่สบายไปอีกคนก็แย่สิ' เรียวกะบอกฮานะที่มีเสียหน้ากังวลสุดๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นตกใจเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
'หรือว่า...' ฮานะพูดลอยพรางออกตัววิ่งไปยังสิ่งที่เธอนึกขึ้นได้ ท่ามกลางหิมะตก บริเวณสนามฟุตบอลตอนนี้หลายเห็นสนามหิมะเรียบร้อย ฮานะพยายามมองหาเพื่อตัวเองบริเวณรอบๆก่อนจะไปสะดุดตาเข้าที่ใต้ต้นไม้ที่มีคนฟุบหลับไปอยู่ บนตัวเธอมีหิมะ
ปกคลุมไม่มากเพราะนั่งใต้ต้นไม้ แต่นั้นไม่ใช่เรื่องจะมาดีใจ ฮานะวิ่งไปหาเพื่อนตัวเองก่อนจะเอื้อมมือเพื่อไปปลุกเพื่อตัวเอง แต่นั้นทำให้เธอชะงักอย่างตกใจ ร่างกายของคาโอริเย็นมากจนน่าตกใจ แต่ดีที่มีเรียวกะมาเตือนสติฮานะเอาไว้ก่อนที่จะ
ช้อนตัวคาโอริขึ้นมาอุ้มไว้และพาตรงไปที่รถ โดยที่ฮานะถอดเสื้อของเรียวกะมาคลุมที่ตัวเพื่อตัวเองเอาไว้ก่อนเดินตามไปติดๆ

ช่วงเย็นของถัดมา

ฮานะเลือกที่โทรไปบอกครอบครัวของคาโอริ แต่ไม่ได้บอกความจริงที่ว่าเธอไปทำอะไรมา บอกแค่เพียงว่าอยู่ๆเธอก็เป็นลมตอนออกมาจากงาน และทางพ่อแม่ของคาโอริก็ไม่ได้สงสัยอะไร เพราะสภาพอากาศแบบนี้เป็นไปได้ที่อยู่จะเกิดไม่สบายขึ้น
ฮานะบอกพวกท่านว่าจะดูแลให้เองดังนั้นไม่ต้องห่วงเพราะหมอบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก แค่ไม่สบาย พวกท่าเลยฝากเธอไว้ก่อนออกไปทำงานตามปกติแล้วจะมาหาตอนเลิกงาน

"คาโอริจังยังไม่ฟื้นอีกหรอฮานะ..."เรียวกะที่เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับของฝากที่ซื้อมาให้ทั้งคนป่วยและไม่ป่วยแต่กำลังจะป่วยตามเพราะไม่ยอมกินอะไรนอกจากนั่งมองเพื่อนตัวเองนอนอยู่บนเตียง
"อื้ จะครบวันแล้วนะเรียวกะ ทำไมเธอยังนอนอยุ่เลยล่ะ..."
"เฮ้ เธออย่าร้องไหสิ อย่าทำให้ฉันเป็นห่วงเธอเพิ่มอีกคนสิ เดี่ยวสาวน้อยคนนี้ก็ฟื้นเอง หมอบอกต้องให้ร่างกายปรับสภาพก่อนไง เพราะดันไปนั่งกลางหิมะเย็นๆแบบนั้น ตั้งนาน"เรียวกะว่าพรางนึกถึงภาพที่เค้าไปเจอ เค้าก็ตกใจไม่แพ้กัน
"..."
"นี้ฮานะ กินข้าวหน่อยได้หรอ เธอยังไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันแล้วนะ มาๆฉันป้อน^^"เรียวพุดทีเล่นทีจริงพรางถือจานข้าวหน้าหมูน่ากินมาด้วย
"= =;;;"
"อ่ะ อ้ามมมมม..."
"เอามานี้ กินเองได้น่า=////="
"แม้ที่แบบนี้ยอมกิน รู้งี้ทำแบบนี้ตั้งนานแล้ว คิกๆ"

ฮานะยอมกินข้าวหลังจากที่ไม่มีอะไรลงท้องมาทั้งวัน อันที่จริงเธอก็หิวนะแต่ไม่กล้าลุกไปจากเพื่อนตัวเองเพราะกลัวเธอจะตื่นขึ้นมาไม่เจอใคร ก็เลยนั่งอยู่กับเธอมั้งวัน มันคงเป็นอะไรที่ ฟังดุไร้สาระนะว่ามั้ยแต่ฮานะก็ไม่อยากปล่อย
ให้คาโอริต้องตื่นมาเจอสภาพที่เศร้าอย่างห้องที่ไม่มีใครเลยในเวลาแบบนี้

เรียวกะจัดการจับนู้นหยิบนี้มาให้ฮานะกินตลอด และชวนเธอคุยนู้นนี้นั้นโน่นเพื่อไม่ให้เธอไปจมกับเรื่องโทษตัวเองที่เธอไม่มีส่วนผิดด้วยเลย จนเลยไปนานพอสมควรพ่อกับแม่ของคาโอริก็เดินเข้ามาพร้อมกับของฝากติดไม้ติดมือเต็มไปหมด
ราวกับจะเอามาจัดงานเลี้ยงรอต้อนรับคาโอริตื่นจากการนอนขี้เซา

"อือ..."เปลือกตาของคาโอรอค่อยเปิดขึ้นช้า ก่อนจะสั่งเกตเห็นว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน รวมไปถึงทุกคนที่กำลังยืนอยู่รอบเตียงของเธอ
"ฮานะ...คูรพ่อคุณแม่...เรียวกะ มาทำอะไรกันตั้งหลายคนคะ"คาโอริที่เริ่มแน่ใจว่าตอนนี้ตัวเองไม่รู้สึกปวดหัวอะไรค่อยพยุงตัวเองลุกขึ้น และมีฮานะช่วยไปนอนเอาหลังพิงที่หมอนก่อนจะมองรอบห้องอย่างงง
"โรงพยาบาล?..."
"เอาเถอะ หายดีค่อยแจกบทสวดตอนนี้เธอรู้เป็นไงบ้างคาโอะ"
"ก็...สบายดีนะไม่รู้สึกปวดหัวอะไรเลย^^"
"ดีแล้วล่ะนะ เอาล่ะ คนป่วยของเราตื่นสักทีทำเอาเป็นห่วงงแทบแย่แนะเน้อคุณ"พ่อของคาโอริว่าพรางลูบหัวลูกตัวเองเบาๆ
"คาโอะจังลูกหิวมั้ยแม่จะได้สั่งพยาบาลจัดอะไรมาให้ลูก เพราะดูเหมือนลูกจะกินของที่แม่ซื้อมาได้สินะ^^"
"คะ อะไรก็ได้คะ หนูเริ่มหิวสุดๆเลยล่ะ^^"


คืนนั้นฮานะยังคงนอนเฝ้าต่ออีกคืนแต่พอถึงตอนเช้าคาโอริก็กลับบ้านได้ ทุกอย่างผ่านไปอย่างรวดเร็วจากวันที่เธอเข้าโรงพยาบาล ฮานะไม่ถามอะไร และคาโอริก็เลือกที่จะไม่พูดถึง ต่างคนต่างเข้าใจตอนน้คาโอริก็ไม่ได้สนใจอะไรนอกจาก
การเตรียมตัวเข้ามหาลัยเดียวกับฮานะ ตลอดช่วงหนึ่งเดือนก่อนสอบพวกเธอขยันอ่านหนังสือกันราวกับจะกินมันเข้าไป แทนอาหารทั้งสามมื้อต่อวันได้เลย และไม่ต่างเรียวกะที่มาหาฮานะบ่อยๆจนคาดอริสงสัยและเอ่อยปากถามความจริงๆ
และคำตอบที่ได้ทำให้คาโอริถึงกับอารมณืดีออกนอกหน้าตัวเอง เพราะเธอก็เชียร์เพื่อทั้งสองคนไม่แพ้กัน

"นี้พวกเธออย่าหลับตาสิเดี่ยวก็ไม่รุ้หรอกว่าติดหันหรือป่าว= =;;;"เรียวกะพูดอย่างเซงๆหลังจากที่เห็นแฟนตัวเองและเพื่อนอีกคนเอามือปิดตาขณะดูผลสอบในอินเตอร์ อันที่จริงๆเค้าก็ลุ้นอยู่นะ เพราะเค้าก็อยากรู้หลังจากที่รู้ของตัเองไปแล้ว
"ก็นายรู้ผลแล้วนี้ แง ฉันกลัวไม่ติดอ่าคาโอะ โฮก!"
"อย่าพูดสิฮานะ ฉันกลัวววววว"
"พวกเธอบ้าไปแล้ว..."เรียวกะรู้ว่าปล่อยให้สองคนนี้ดูเองคงไม่รู้ง่ายๆเลยจัดการเลื่อนลงตามลำดับชื่อของพวกเธออย่างรวดเร็วก่อนจะหาชื่อของทั้งสอง

...อือ ไหนๆคาโอริ อ่าเจอล่ะโอเค อีกหนึ่ง ขอให้ติดๆๆๆๆ....ไชโย่!!!! พวกเธอทำได้ทั้งสองคนเลย^o^...ว่าแต่จะบอกพวกเธอยังไงดี?

"คาโอริจัง...เธอ..."
ตึกตัก ๆๆๆๆ
"เธอ...สอบติด!!!!!"
O.o
"ส่วนฮานะ...ก็นะ เฮ้อ"
"T^T"
"ยินดีด้วยครับที่รัก ^3^"เรียวกะได้ทีเข้าไปหอมแก้มแฟนสาวอย่างไม่อายเพื่อแฟนที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่ดูเหมือนคาโอริจะไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว นอกจากค่อยๆลุกขึ้นแล้วตรงไปหาแม่ของเธอที่อยู่ในครัว...

"แม่ค่ะ!!! หนูสอบติดแล้วววววว!!!!!".....


"ผ่านมาหลายปีแล้วสินะ..."คาโอริเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ ภาพเรื่องราวๆช่วงก่อนเข้ามหาลัยมันชวนให้นึกถึงเวลามากลับมาเยี่ยมห้องเรียนของตัวเอง

หลายปีมานี้หลังจากที่พยายามเรียนจนจบ เธอก็ได้ไปทำงานด้านการออกแบบผลิตภัณฑ์ที่อเมริกา และได้อาศัยอยู่ที่นั้นราวสองปีแล้วเพราะมีงานที่ต้องทำจนไม่มีเวลาปลีกกลับมาเยี้ยมบ้านเกิด
แต่เพราะฮานะโทรตามเธอให้มาในวันแต่งงานของเธอกับเรียวกะเธอถึงยอมลาพัก ซึ่งทางนั้นก็อนุญาติอย่าง่ายดาย อาจจะมาจากผลการทำงานที่เธอทำอย่างตั้งใจหรือเพราะเธอไม่เคยลาพักมาก่อน
ทำให้ฝ่ายหัวหน้าของเธอไว้ใจเธอไม่น้อย


หลังจากที่มาพักที่ญี่ปุ่นได้เกือบอาทิตย์ตอนนี้เธอก็กำลังวางแผนจะกลับไปลุยงานของเธอต่อที่อเมริกา ถึงแม้ว่าทางพ่อกับแม่จะบอกให้อยู่อีกสักระยะ แต่เธอเกรงใจหัวหน้าที่ต้องลางานไปนานทำให้
วันนี้เธอว่างและได้มาเยี่ยมที่ๆเธอเคยเรียนตอนยังอยู่.ปลาย เธอเดินสำรวจไปทั่วโรงเรียน มีบ้างที่เวลาผ่านไปมันก็เปลี่ยนไปแต่บางอย่างก็ยังคงอยู่เหมือนเดิมเช่นเดียวกับภาพในวันเก่าๆของคาโอริ
แต่ที่น่าแปลกก็คือมันทำให้เธอนึกขำๆกับตัวเองที่ตอนเด้กๆกับตอนนี้เปลี่ยนไปมากพอสมควร ตอนนี้เธอกลายเป็นผู้ใหญ่ที่กล้าแสดงออก ต่างจากแต่ก่อนที่ยังคงเป็นสาวน้อย จนใครๆไม่กล้าให้ทำอะไร

คาโอริได้รู้จักผู้คนมากมาย แต่มีเพียงไม่กี่คนที่เข้ามาเพื่อคบหากับเธออย่างจริงจัง และเพราะที่นู้นสังคมเป็นแบบไม่ปิดกั้นในการทำความรู้จัก ทุกสิ่งทุกอย่างเลยผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนทำให้คาโอริไม่มั่นใจ
ที่จะคยหากับใครเลย หรือลึกๆเธออาจจะยังคงกลัวในการจะมอบหัวใจให้ใครสักคน

สองวันก่อนคาโอริได้เจอกับยูคิ ตอนนี้เค้าได้แต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่นามิแล้ว นั้นทำให้คาโอริรู้สึกราวๆกับว่า นั้นสินะดีแล้วที่เธอไม่ได้บอกความรู้สึก เพราะยังไงสะมันก็แค่ความรู้สึกไร้เดียงสาของ
สาวน้อยที่เกิดตกหลุมรัก....ครั้งแรก เท่านั้น

"เอาล่ะ กลับดีกว่า ก่อนจะโดนขังไว้ในโรงเรียน" คาโอริพูดขณะลุงขึ้นก่อนจะมองไปรอบๆห้องเรียนอีกครั้งและหันหลังเพื่อเดินออกไปจาหห้องอย่างเงียบๆ


จบ...... ( + 3 +) V

Ps. ขนาดเรื่องสั้น ก็ลากเวลาไปเกือบอาทิคย์เพราะบ้างที่ค้านอัพ ฮ่าๆ ในที่สวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มันก็จบ แต่!!! ขอเชิญพบกับบทสัมภาษณ์พิเศษของตัวละครกันเลย

ตอนพิเศษ>>>> นอกเรื่อง First Love<<<<

JooJii : เอาล่ะเจ้าคะ ตอนนี้มีฟังความคิดเห็นเหล่านักแสดงของเรื่องกันดีกว่า...สวัสดีเจ้าคะคุณยูคิ หนุ่มหล่อของเรื่อง
ยูคิ : ครับ^^
JooJii : คิดยังไงกับบทบาทที่ได้รับไปบ้างเจ้าคะ?
ยูคิ : เอ่อ ยังไงดีล่ะ เหมือนกับโดนยันข้อหาเจ้าชู้นิดหน่อยนะ ไม่ว่าจะตอนต้นเรื่องหรือตอนจบ T T
Joojii : อ้อ แล้วไม่ชอบหรอเจ้าคะที่มีสาวๆมารุมร้อม แบบวี๊ดว๊าย ยูคินี้!! อะไรทำนอกนั้น
ยูคิ : คุณอยากรู้คำตอบของมันจริงๆหรือป่าวล่ะ ซิกๆ
Joojii : เอ่อ ถ้ามันเป็นการทำให้นึกถึงเรื่องไม่ดีล่ะ ไม่ต้องก็ได้เจ้าคะ = =;;;
ยูคิ : ไม่ๆ ป่าว มันก็แค่...:ซิกๆ
Joojii : แค่...อะไรหรอเจ้าคะ = o =;;;
ยูคิ : ผม...เป็นโรคกลัวผู้หญิงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!
Joojii  : O.o;;;;
คาโอริ : O.O
ฮานะ : ^O^
เรียวกะ : = _ =^^^^^
นามิ : -_ -
.......เงียบ ฉี่........
Joojii : โอเคเจ้าคะ...เอ่อ รายการขอขอบขอบคุณที่นั่ง( อ่าน)ดู นะเจ้าคะ พบกันครั้งเมื่อคนเขียนไม่ขี้เกียจอัพ ^ ^+ สวัสดีเจ้าคะ!!!!!!