เดิมพัน

ลำดับตอนที่ #8 : อัศวิน

            เวลาค่ำ  ท้องฟ้าเริ่มปกคลุมไปด้วยความมืด  แสงจันทร์ส่องสว่างทามกลางหมู่ดาวที่ประกายแสงสว่างของตัวเอง  สายลมพัดผ่านเบาๆ  เกลียวคลื่นค่อยๆกระทบชายฝั่ง งานปาร์ตี้ชายหาดที่เรียบง่ายได้เริ่มขึ้น  บรรดาผู้ใหญ่ต่างนั่งล้มลงคุยถึงกิจการที่บริษัทอย่างออกรสออกชาติ  ส่วนบรรดาหนุ่มสาวก็อยู่หน้าเตาย่างและคุยกันอย่างสนุกสนาน



“พี่เจนนี่เรียนจบแล้วหรือคับ” ลีกำลังย่างอาหารทะเล  โดยมีแพทเป็นลูกมือ

“จ้ะ”

“พี่ไม่เรียนต่อหรอครับ”

“ไม่อ่ะ  พี่อยากทำงานมากกว่า” เจนนี่กำลังเตรียมเครื่องดื่มให้พวกผู้ใหญ่

“เออ...จัสติน...ช่วยเอาไปเสริพทีนะ” เจนนี่ยื่นถาดใส่แก้วน้ำให้จัสตินที่เอาแต่งนั่งมองแพทด้วยสายตาหยาดเยิ้ม (แหวะ!!! เลี่ยน : ลี)

“อา...เออ...ได้ๆ” จัสตินรับมาอย่างงงแล้วเดินจากไปโดยยิ้มหวานให้แพท  แต่แพทไม่ได้มอง

“น่าสงสารจัง” เจนนี่มองตามจัสติน

            แพทได้ยินเจนนี่พูดอะไรบางอย่างแว่วๆ  จึงมองดูก้เห็นเจนนี่มองตามจัสตินไปอย่างไม่ละสายตา “คนที่น่าสงสารน่าจะเป็นพี่มากกว่า”



            ค่ำคืนแห่งความสุขผ่านไปอย่างรวดเร็ว ฉัน  พี่เจนนี่ และลี คุยกันอย่างสนุกสนานทั้งเรื่องราวเมื่อพี่เจนนี่ไปเรียนเมืองนอก  เรื่องเมื่อตอนที่ลีเรียนที่อเมริกา ลีเล่าว่าเคยถูกผู้หญิงบอกรักด้วย  อีตานี่น่ะหรอ  ไม่น่าเชื่อเลย  อีตาหน้าปลาจวดนี่นะ (เอ..แล้วเรารู้ได้ไงอ่ะว่าหน้าปลาจวด) แต่หมอนี่อ่ะดิดันปฏิเสธเจ้าหล่อนไป (ยินดีกับเธอคนนั้นจริงๆเลยนะเนี่ย ) แต่เจ้าหล่อนอ่ะดิไม่ยอมเลยไปปล่อยข่าวว่าหมอนั้นเป็นเกย์  เลยดังทั่วโรงเรียนเลย (55)

แล้วเรื่องราวอีกมากมาย  ทำให้ฉันรู้สึกว่าหมอนี่เปลี่ยนไปจากเมื่อ 6 ปีก่อนเยอะเลย  ................... แต่แล้วสวรรค์ทำไมต้องกลั่นแกล้งทำลายความสุขของฉันด้วยนะ

    

                “แพท..........มาหาพ่อหน่อย”

    “นั่นไง  มารร้าย” เจฟตะโกนเรียก  แพทมองตาลีและพี่เจนนี่  ลีพยักหน้า  

    “เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน” เจนนี่ยิ้มอย่างอ่อนโยนและลุกขึ้นพาแพทไปหาพวกผู้ใหญ่โดยที่ลีวิ่งตามหลังมา

    

    เมื่อแพท ลีและเจนนี่เดินมาถึงก็นั่งลงที่เก้าอี้ผ้าร่มที่เหลือโดยดูเหมือนเรื่องจงใจของเจฟและฟิลลิปที่เหลือที่นั่งข้างจัสตินไว้ให้แพท  เมื่อแพทนั่งลง  จัสตินก็ยิ้มหวานให้  แต่แพทได้แค่ยิ้มที่มุมปากและหันหน้าไปทางอื่น

    

                 “เออ...แพท  พี่จัสตินมีอะไรจะให้” ฟิลลิปทำลายความเงียบที่เริ่มก่อตัวขึ้น

    “คะ?”

    “เออใช่  อ่ะนี่จ้ะ” จัสตินก้มลงไปหยิบของในถุงและส่งกล่องกระดาษที่ห่อด้วยกระดาษสีฟ้าใส

    “อะไรคะ” แพทรับมาอย่างงงและลองเขย่าดูมีเสียงดังกรุกๆ

    “ลองเปิดดู”

     แพทแกะกระดาษออกและเปิดกล่องของขวัญปรากฏว่าของภายในกล่องนั้นคือ โทรศัพท์มือถือ

    “เออ...ขอบใจนะ” แพทหยิบมาดูอย่างงง

    “พี่ให้แพทน่ะ  เวลาพี่คิดถึงคู่หมั้นพี่ก็จะได้โทรหาไง” จัสตินยิ้มหน้าบานแฉ่งโดยไม่ได้รู้สึกถึงบรรยากาศมาคุที่ก่อเกิดขึ้นแต่ถึงอย่างไรก็คงเป็นที่ถูกใจของพวกผู้ใหญ่

     “แหม  น่ารักจริงๆเลยนะ  เอ...ตอนนี้อากาศดีแพทพาพี่เค้าไปเดินเล่นทีสิ” ฟิลลิปยิ้มอย่างภูมิใจ

    “เออ.......” แพทหันไปมองหน้า เจนนี่  แต่ดูเหมือนพี่แกยังอิ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้

    “ไปกันดีกว่า  ตอนนี้อากาศกำลังดี” เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้น  เมื่อหันไปมอง ลีก็ลุกจากเก้าอี้แล้วไปดึงแพทแล้วพาออกไป  โดยที่จัสตินก็รีบลุกตามไปอย่างรวดเร็ว



    ทั้ง 3 เดินเรียบไปตามชายหาดโดยไม่ได้ยินเสียงพูดกันตลอดทางมีแต่เสียงคลื่นซัดเข้าฝั่ง  มันทำให้ฉันอึดอัดมากเลยนะเนี่ย  ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว =_=



    “เออ  พี่จัสตินต้องไปเรียนต่อหรือเปล่า”

    “.....จ๊ะแต่พี่ก็ทำงานไปด้วย” จัสตินรีบเดินมาตีคู่กับแพทและพยายามหาเรื่องคุยโดยไม่เปิดโอกาสให้ลีพูดแม้แต่แอ่ะเดียว  เรื่องอะไรคนอย่างลีจะยอม  ไม่มีทาง

    “เออ...แพท” ลียื่นมือไปจับแขนแพทให้หยุดเดิน

    “กลับกันดีกว่าอากาศเริ่มหนาวแล้ว”

    “เออ...ก็ดี  กลับกันดีกว่า  นะพี่จัสติน” แพทไม่สนใจคำตอบของจัสตินและเดินกลับไป  ทั้งสองเดินกลับมาด้วยกันโดยที่จัสตินเดินตามหลังอย่างไม่พอใจ

    “สนุกไหม” ฟิลลิปยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

    “ค่ะ...เออ หนูขอตัวก่อนนะคะ” แพทบอกลาทุกคนและเดินออกไปจากชายหาด



    แพทเดินขึ้นบันไดไปแต่เธอไม่ได้ตรงไปที่บ้าน  แต่กลับเดินไปที่รั้วไม้ไผ่หลังโรงเก็บของและเดินลงบันไดไปเรื่อยๆ  ต้นไม้ต้นใหญ่ค่อยๆปรากฏขึ้นด้านหน้า  เมื่อก้าวลงจากบันไดขั้นสุดท้ายก็ตรงไปนั่งที่ชิงช้าไม้ไผ่ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่และก็ถอนหายใจสั้นๆก่อนแล้วมองไปในทะเล   ทะเลเวิ้งว้างจังเลย แต่ดูสงบดีจัง  ทำไมวันนี้รู้สึกเหนื่อยจังเลยนะ.....คิกๆ วันนี้ลีน่ารักจังคอยช่วยเราตลอดเลย แต่เอ...ทำไมนะเวลานึกถึงลีทีไรใจมันเต้นแปลกๆทุกทีเลย  ไม่เข้าใจสักที  ฉันมองไปรอบๆต้นไม้ต้นใหญ่  แล้วนึกถึงเรื่องราวเก่า  ฉันกับลีชอบมาเล่นเป็นเจ้าหญิงกับเจ้าชายที่นี่ (ที่จริงบังคับให้มาเล่นด้วยกันต่างหาก)  ชีวิตในวัยเด็กนี่ดีจังนะ



    “ทำอะไรอยู่” อยู่ดีๆก็มีเสียงดังมาจากข้างหลัง

    “ว้าย!!! ตุ้บ”

    “เฮ้ย  เป็นอะไรหรือเปล่า” เจ้าของเสียงร้องอย่างตกใจและวิ่งมาพยุงฉันขึ้น  คงไม่ต้องสงสัยว่าใคร  อีตาบ้าลีนี่เอง

    “อีตาบ้า  มาไม่ให้สุ้มให้เสียง”

    “ก็...นะ” ลีพยุงฉันมานั่งที่ชิงช้าและก็ยืนไกวชิงช้าให้ด้วย  เหมือนตอนเด็กๆเลย >_<

    “เออ....คนอื่นล่ะ”

    “กลับขึ้นบ้านหมดแล้ว”

    “หา O_O ทำไมรีบขึ้นกันอ่ะ”

    “ก็พ่อฉันต้องรีบกลับอเมริกา  มีปัญหาที่บริษัท”

    “หรอ....แล้วนายล่ะ”  ทำไมเราต้องใจแป้วด้วยนะ

    “ก็ต้องกลับไปด้วย”

    “หรอ....งั้นโชคดีนะ” ยัยบ๊องเอ้ย....ทำไมเราต้องพูดเสียงสั้นด้วย

    “ขอบใจ.....” ลีหันมายิ้มให้ฉัน  แต่เอ...ทำไมมันเจือนอย่างนั้นล่ะ



    ...............เงียบ...........



    “เออ...นี่วันหลังเราไปเที่ยวกันนะ” ลีเดินมาข้างหน้าฉันและนั่งยองๆลง

    “ก็ได้  สัญญานะ”

    “สัญญา” ลียื่นนิ้วก้อยให้ฉันเกี่ยวก้อยสัญญา

    “นี่แพท....รู้อะไรป่ะ”

    “หือ”

    “ตอนเด็กๆเธอชอบให้ฉันเล่นเป็นเจ้าชายอยู่เรื่อย”

    “มีอะไรหรอ”

    “ฉันไม่ชอบ”

    “หา O_o ทำไมอ่ะ  นายไม่ชอบเล่นหรอ ฉันขอโทษนะที่บังคับนาย แต่.....” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ ลีก็พูดชิงตัดหน้าซะก่อน

    “ฉันอยากเป็นอัศวินมากกว่า”

    “อ้าว  ทำไมหรอ”        



    ขณะที่ฉันทำหน้างงกับคำพูด  ลีก็ยื่นหน้าเข้ามา...เข้าใกล้แล้วริมฝีปากของลีก็สัมผัสกับริมฝีปากของฉัน  ฉันงงมากแต่ทำไมรู้สึกดีอย่างนี้นะ  เมื่อลีถอนริมฝีปากออกแล้วก็มองหน้าฉันที่กำลังสับสนอย่างแรง



    “ฉันอยากเป็นอัศวินที่คอยปกป้องเธอ  ต่อจากนี้ไปถ้าเกิดอะไรขึ้นขอให้นึกถึงฉัน  ฉันจะรีบมาหาเธอทันที” แล้วลีก็ลุกขึ้นและเดินจากไป ทิ้งให้ฉันงงอยู่ที่ชิงช้าคนเดียว



    เมื่อลีเดินขึ้นบันไดไปเรื่อยๆก็ปรากฏเงาของคนทอดขว้างอยู่ข้างหน้า  เมื่อลีเงยหน้าขึ้นก็เจอจัสตินยืนขว้างหน้า



    “เมื่อกี้นายทำอะไร” จัสตินพูดด้วยสียงเยือกเย็นแต่ก็ไม่ได้ทำให้ลีรู้สึกกลัวสักนิด

    “นายรู้ไหมว่าแพทคือคู่หมั้นของฉัน” จัสตินพูดด้วยเสียงที่เย็นเยือกยิ่งกว่าเดิม  คนที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ใช่พี่จัสตินเมื่อตอนเย็น  แต่นี่แหละจัสติน  แมคควีนตัวจริง  เจ้าชายน้ำแข็งแห่งวงการธุรกิจ  เงียบขรึม  เย็นชา  ไม่พูดไม่จากับใครนอกจากคนในครอบครัว  การที่จัสตินให้โทรศัพท์มือถือแก่แพทถือเป็นเรื่องมหัศจรรย์  คงไม่มีใครรู้หรอกว่ามือถือที่จัสตินให้นั้นเป็นมือถือ VIP ที่สามารถติดต่อเค้าได้โดยตรงที่มีเฉพาะคนในครอบครัวเท่านั้น  แต่จัสตินกลับให้แพท  เค้าเป็นคนที่ติดต่อยากก็แน่ล่ะสิประธานบริษัทแมคควีน ผู้ผลิตอุปกรณ์อิเล็คทรอนิคส์ยักษ์ใหญ่ของอเมริกา  ใครจะเข้าถึงตัวกันได้ง่ายๆล่ะแล้วถ้านักข่าวมาเห็นเค้าวันนี้คงประโคมข่าวกันมันส์แน่นอน ‘กำแพงน้ำแข็งของเจ้าชายแห่งวงการธุรกิจถูกทำลาย’



    “รู้แล้วจาทำไม” ลีตอบแบบนิ่งๆ เพราะรู้โดยตลอดล่ะว่านี่แหละพี่ชายตัวจริงของเขาต้องระวังคำพูดนิดนึง

    “นายกำลังทำให้ฉันโกรธ  และขอเตือนไว้ แพทคือคู่หมั้นของฉัน  นายควรอยู่ห่างๆจะดีกว่าแต่ถ้านายอยากลองของก็เชิญ  ฉันไม่เอานายไว้แน่”

    “อือ”

    “ดี...เห็นว่าแกเป็นน้องฉัน  เรื่องเมื่อกี้จะทำเป็นไม่เห็น” จัสตินยังจ้องลีไม่ละสายตาในขณะที่ลีกำลังเดินสวนขึ้นไปก็ได้กระซิบที่ข้างหูจัสติน    

    “บังเอิญฉันอยากลองของอ่ะพี่ชาย” จากคำพูดเมื่อกี้ทำให้จัสตินอึ้งและยืนสั่นด้วยความโกรธ

    “ขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะพี่ชาย  ยังไงผมก็ไม่ยอมยกแพทให้พี่แน่นอน” ลียิ้มกวนๆผ่านใบหน้าที่พันด้วยผ้าพันแผลแล้วเดินขึ้นบันไดไปทิ้งให้จัสตินยืนโกรธจนตัวสั่นกำหมัดแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ

    “แกไม่ใช่น้องของฉันอีกต่อไป” จัสตินสบถแล้วจึงหันหลังเดินขึ้นบันไดไป  



    *******************************************************************************



อ้าว++++ไหงเป็นงี้ล่ะเนี่ย  งงแล้วดิ  พี่น้องทะเลาะกันซะแล้ว  แล้วจะยังไงต่อไปเนี่ย แล้วแพทล่ะจะเป็นอย่างไรต่อไป  ติดตามและช่วยลุ้นกันต่อไปแล้วกันนะ.....alice_df