ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : สัญญาเมื่อครั้งก่อน
ตอนที่ 7 สัญญาเมื่อครั้งก่อน
หลังจากเหตุการณ์ณ์บันไดล้มทำให้ทั้งลีและแพทยุ่งกันเป็น 2 เท่า ไหนจะต้องเตรียมงานปาร์ตี้ที่บ้านแล้ว ยังต้องเก็บข้าวของที่ล้มกระจัดกระจายให้เข้าที่ก่อนที่พวกผู้ใหญ่จะกลับมา
“กระป๋องพวกนี้วางตรงไหน” ลีหันไปถามแพทที่กำลังเก็บหลอดไฟที่หล่นออกมาจากกล่องกระดาษ
“เออ......ตรงด้านในสุดเลย” แพทมองไปรอบๆห้องแล้วก็ชี้ไปที่มุมด้านในของห้องแถวโต๊ะที่จะต้องใช้วางอยู่
“เฮ้ย....โต๊ะมันวางขวางอยู่นะ” ลีมองตามนิ้วแพทไปเห็นโต๊ะวางขวางอยู่
“ก็เอามันออกไปซิ” แพทยกกล่องหลอดไฟออกไปวางรวมกับเก้าอี้ผ้าร่มและเตาปิ้งที่วางอยู่ด้านนอกโรงเก็บของ
“นี่เธอ ฉันก็คนนะไม่ใช่ช้าง ใครมันจะไปยกไหว”
“เออใช่ ลืมไปว่านายไม่ได้เป็นพี่บึ้ก เมื่อกี้ยังร้องเสียงหลงอยู่เลย” แพทหันไปยักคิ้วให้ลีทีหนึ่งก่อนวางกล่องหลอดไฟ
“เดี๋ยวเถอะ...ยัยเบ๊อะ ก็เพราะใครล่ะ” ลีหันไปชี้แพทแล้วก็ทำหน้ากวนๆใส่
“เงียบไปเลย ช่วยก็ได้” แพทจึงเดินเข้าไปช่วยยกโต๊ะออกมา
“ไหนๆก็ยกแล้ว ก็เอาไปวางที่ชายหาดเลยดีป่ะ” ลีถามแพทขณะที่กำลังยกโต๊ะออกมาจากโรงเก็บของอย่างทุลักทุเล
“ก็ดีนะ” แพทตอบตกลง
ทางที่จะออกไปที่ชายหาดจะทุลักทุเลเล็กน้อย เนื่องจากโรงเก็บของอยู่ทางด้านหน้า แต่ทางลงไปชายหาดอยู่ทางด้านหลังบ้าน ทำให้ต้องเดินอ้อมหน้าบ้านและเนื่องด้วยขนาดโต๊ะที่ใหญ่ไม่ใช่เล่นทำให้ทั้ง 2 คนยกไปด้วยความลำบาก
“แพทยกสูงๆหน่อยสิ” ลีตะโกนบอกแพทที่กำลังลงบันไดไปที่ชายหาด
“เออรู้แล้ว” แพทยกโต๊ะให้สูงขึ้นเล็กน้อยทั้งๆที่โต๊ะหนักมาก เม็ดทรายที่ละเอียดมากทำให้เดินไปได้ยากลำบากอยู่แล้ว แต่นี่ต้องมาแบกโต๊ะหนักอีกตัวหนึ่งทำให้เดินลำบากเป็น 2 เท่า
“เอามาวางตรงนี้เลย” เสียงของเจนนี่ดังมาจากบริเวณชายหาดที่ตกแต่งไปด้วยผ้าม่านสีขาวที่จัดเป็นช่อดอกไม้สีขาวผูกติดกับต้นมะพร้าวที่อยู่ด้านข้าง คบไฟที่นำมาปักเพื่อให้แสงสว่าง
“ขอบใจมากเลยเด็กๆ” เจนนี่พูดกับทั้ง 2 คนที่ยกโต๊ะมาวาง
“พี่จะทำอารายอ่ะ” แพทหันไปเห็นพี่สาวที่กำลังสำรวจไปรอบๆโต๊ะ
“ไม่บอก เดี๋ยวมาดูเอง ไปขนของที่เหลือมาดีกว่า ตอนนี้ก็จะเกือบ 6 โมงแล้ว เดี๋ยวพ่อกับแม่จะกลับมาแล้ว” เจนนี่หันไปบอกน้องทั้ง 2 แล้วก็เริ่มทำงานต่อ
ทั้ง 2 คนก็รีบขนของที่เหลือให้เสร็จภายในเวลา 15 นาที เมื่อทั้ง 2 ยกเตาปิ้งอาหารซึ่งเป็นของอย่างสุดท้ายมาวางก็เห็นโต๊ะที่พวกตนยกมาได้ถูกดันแปลงให้แปลกตาด้วยผ้าสีน้ำเงินครามเหมือนสีน้ำทะเลที่ปักด้วยด้ายสีเงินเหมือนกับแสงของดาวมากระทบน้ำทะเล ขอบรอบๆโต๊ะประดับด้วยดอกกล้วยไม้สีขาวตัดกับสีของผ้า มีเสาไม้ไผ่ตั้งอยู่ทั้ง 4 ด้านและมีไม้ไผ่อีก 2 อันทำเป็นราว 2 ราวพันด้วยหลอดไฟสีขาวเพื่อให้แสงสว่างเหมือนกับดาวบนท้องฟ้าที่ทอแสงสงสู่พื้นผิวทะเล
“โห ทำได้ไงอ่ะ”แพทเดินเข้าไปดูผลงานชิ้นโบแดงของพี่สาว
“จริงด้วย พี่เจนนี่เก่งจัง ไม่เหมือนใครบางคน” ลีแอบเหล่ไปที่แพทแล้วก็แอบขำ
“เดี๋ยวเถอะ” แพทแกล้งชุกำปั้นทำท่าจะชกลีสักที
“พอแล้ว ๆ”เจนนี่เข้ามาห้ามทัพ
“เอางี้เธอ 2 คนไปพักก่อน เดี๋ยวพ่อกับแม่กลับมาต้องไปช่วยเขาต่อ ตรงนี้เดี๋ยวพี่จัดการเอง” เจนนี่รีบไล่ 2คนนั้นออกไปเพื่อที่จะได้จัดการกับผลงานชิ้นโปว์แดงของเธอต่อ
“อะไรของเขานะ” แพทหันไปมองพี่สาวอย่างงงในขณะที่กำลังเดินออกมาจาสถานที่จัดงานโดยที่ลีเดินตามหลังออกมาและคอยมองแพทอย่างสังเกตการณ์
“เออ...แพท” ลีพูดตะกุกตะกักทำให้แพทหันไปมองลีด้วยความสงสัย
“มีไร”
“ไป...ไปเดินเล่นกันไหม”
“ไปทำไม”
“คือ...มีบางอย่างอยากให้ดู”
“ไม่” แพทตอบอย่างรวดเร็วทำเอาลีเริ่มจ๋อยและคอตก
“ไม่ปฏิเสธ” แพทแอบขำนิดๆกับท่าทางผิดหวังของลี
“ยัยบ้า!!!งั้นก็ไปกันได้แล้ว” ลีทำหน้าบึ่งตึงแล้วรีบเดินนำออกไปที่ชายหาดก่อนโดยที่ไม่ได้สังเกตแพทที่กำลังขำท้องแข็งแล้ววิ่งตามมา แต่ลีนั้นก็แอบดีใจเล็กๆ
ดวงอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า แสงแดดสีส้มสาดแสงทอประกายกับสีน้ำทะเล เหล่านกทะเลต่างบินกลับรังที่มีลูกน้อยเฝ้ารอ หมู่ค้างคาวตามถ้ำใหญ่น้อยต่างเริ่มออกบินหาอาหารยามค่ำคืน ปูลมต่างพากันกลับรูของมันซึ่งเป็นบ้านอันแสนอบอุ่นที่อยู่ร่วมกับครอบครัวตามชายหาดที่เต็มไปด้วยโขดหินน้อยใหญ่มีขนาดสูงตั้งแต่เท่าหัวเข่าจนถึงสูงพ้นหัวไปซึ่งเรียงตัวเป็นแนวขว้างกับชายทะเล ซึ่งดูคล้ายเขาวงกตยิ่งนักและดูอันตรายเกินกว่าที่จะเดินเข้าไปแต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้แพทและลีกลัวเกินกว่าที่จะเดินเข้าไป ทั้งสองเดินตรงเข้าไปตามแนวโขดหิน ปีนป่ายขึ้นไปตามโขดหินที่ไม่มีทางที่สามารถเดินเข้าไปได้ เดินเข้าไปเรื่อยๆ เรื่อยๆจนกระทั่งเดินไปสุดแนวโขดหินน้อยใหญ่ดังกล่าวจะพบกับหน้าผาที่สูงชันขวางกั้นทางเดินเอาไว้ ลีซึ่งเดินเข้ามาถึงก่อนมองไปรอบๆเพื่อหาบางสิ่งบางอย่างและเขาก็วิ่งไปที่ต้นไม้สูงใหญ่ต้นหนึ่งที่อยู่ชิดหน้าผาทางด้านตรงกันข้ามกับทะเลโดยไม่ได้สนใจแพทที่กำลังปืนป่ายโขดหินสุดท้ายเข้ามาอย่างยากลำบาก
“นี่....นายกำลังทำอารายอ่ะ”แพทมองไปขณะที่พยายามอย่างยิ่งที่จะปืนลงมาจากโขดหินก้อนใหญ่แต่แล้วเหมือนสวรรค์กลั่นแกล้งทำให้แพทนั้นลื่นตกลงมาจากโขดหินก้นกระแทกกับทรายเต็มแรง
“โอ๊ย!!!!!!+_+”
“แพท!!! O_o” ลีหันมามองและเห็นแพทตกลงมาจากโขดหิน จึงรีบวิ่งกลับไปหาแพท
“โอ๊ย....เจ็บอ่ะ T_T”
“เธอนี่น้า....ทำอะไรก็ไม่เคยระวังเอาซะเลย ไหนยื่นแขนมาดูหน่อย” ลียื่นไปดึงแขนแพทมาดูเพราะเห็นเจ้าตัวจับแขนอยู่จึงเห็นว่าเป็นแผลถลอกเป็นแนวยาวบริเวณข้อศอก สงสัยว่าคงกระแทกตอนลื่นตกลงมาจากโขดหินแน่นอน
“ไม่ไหวเลยเธอนี่” ลีหยิบผ้าเช็ดหน้าลายสก๊อตลีน้ำเงินเข็มออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วพับเป็นผ้าสามเหลี่ยมแบบผ้าพันคอลุกเสือแล้วพับทบไปทบมาเป็นผ้าพันแผลแล้วนำมามัดที่แขนของแพทเพื่อกันเชื้อโรคเข้าแผล
“ขอบใจนะ แต่จะว่าไปเมื่อไหร่จะเอาผ้าก๊อตออกจาหน้านายสักที ไม่รำคาญหรอ” แพทมองไปที่ผ้าพันแผลสีขาวที่พันส่วนหัวของลีอย่างมิดชิดตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน
“เออน่า ช่างมันเถอะ ฉันว่ารีบไปต่อดีกว่าเดี๋ยวจะมืดซะก่อน เดินไหวหรือเป่า” ลีรีบตัดบทและพยายามพยุงแพทให้ลุกขึ้น
“สบายมาก...........โอ๊ยT_T” แพททรุดตัวลง อาจเป็นเพราะตอนที่ตกลงมาจากโขดหินข้อเท้าอาจจะแพลงตอนที่ลงมากระแทกพื้นทราย
“เธอนี่นะ เดี๋ยวก็มืดกันพอดีหรอก เอ้าขึ้นมาสิ” ลีหันหลังให้แพทเพื่อที่จะให้ขี่หลัง
“จะดีหรอ ฉันตัวหนักนะ ^v^” แพทถามอย่างเห็นใจทั้งๆที่ตัวเองกระโดขี่หลังตั้งแต่ตอนที่ลีหันหลังให้แล้ว
“ยัยบ้าเอ๊ย” ลีหันมามองผู้โดยสารที่หลังแล้วจึงลุกขึ้นเดินไปที่ต้นไม้ต้นใหญ่ที่อยู่ทางด้านขวามือติดกับหน้าผา
“เหมือนตอนเด็กๆเลยเนอะ ฉันก็ขี่หลังนายบ่อยๆ”แพทชะโงกหน้าข้ามบ่าซ้ายของลีแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับอดีตที่ผ่านมา ทั้งสองเป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่เด็กๆและมักจะมาเล่นด้วยกันบ่อยๆเพราะเมื่อก่อนบ้านเก่าที่เมืองยอค์คชินของทั้งสองอยู่ติดกันจึงมักไปเล่นและก่อเรื่องด้วยกันบ่อยๆ จนกระทั่งลีย้ายตามพ่อกับแม่ไปที่อเมริกา ส่วนพ่อแม่ของแพทจึงขายบ้านหลังเดิมและย้ายบ้านไปที่เมืองกรีนลีฟซึ่งเป็นบ้านหลังปัจจุบันโดยไม่นับบ้านพักตากอากาศที่ซัมเมอร์เซตหลังนี้ เพราะสำนักงานใหญ่บริษัทZIRCON ของเจฟอยู่ที่กรีนลีฟ ทำให้ทั้งสองคนไม่ได้เจอกันมาเกือบ10ปีแล้ว
“เอ้ายัยเบ๊อะ ลงได้แล้ว” ลีย่อตัวลงให้แพทลงและพยุงแพทเดินมานั่งที่ชิงช้าเก่าที่ทำจากแพไม้ไผ่มัดติดกันและโยงเชือกคล้องกิ่งไม้ของต้นไม้ต้นนี้
“โอ้โห...ชิงช้าอันนี้ยังอยู่อีกหรอเนี่ยนึกว่าขาดไปแล้วซะอีก” แพทมองดูชิงช้าอันเก่าที่เธอกับลีเคยมาเล่นเป็นเจ้าชายกับเจ้าหญิงตอนวันหยุดเมื่อตอนอายุ 6 ขวบและเธอก็จำได้แล้วว่าที่นี่คือ “ฐานทัพลับสุดยอด”ที่แพทและลีมักจะแอบมาเล่นด้วยกันบ่อยๆตอนที่มาเที่ยวที่นี่ แพทมองไปรอบๆเพื่อระลึกถึงความหลังว่าเมื่อก่อนเธอเคยทำอะไรมาบ้าง แพทเคยเอาข้อสอบศูนย์คะแนนมาซ่อนที่นี่ เคยเอาลองเท้ามองพ่อมาซ่อนเพราะไม่อยากกลับบ้าน เคยแอบมาฉลองวันเกิดให้พี่เจนนี่กัน 3 คนที่นี่ตอนที่พ่อกับแม่ไปติดต่องานที่อเมริกา เคยมาเล่นตั้งเคมม์ไฟกับลี เคยแอบมาร้องไห้ที่นี่คนเดียวแต่ก็ถูกลีหาเจอทุกที ลีเป็นเพื่อนที่รู้ใจฉันที่สุด เป็นห่วงฉันที่สุดถ้าไม่นับรวมพี่เจนนี่ที่ห่วงฉันที่สุดของที่สุด ลีเป็นที่ปรึกษาที่ดีที่สุด เวลามีปัญหาอะไรลีก็จะเข้าข้างฉัน คอยช่วยฉันตลอดเวลา แต่เรื่องที่ตกลงกับพ่อนี้ฉันต้องทำให้ได้ด้วยตัวเองให้ได้
“hey...แพทเป็นอะไรไป” ลียื่นหน้ามามองแพทใกล้ๆ ทำให้แพทตกใจและใช้ขาที่ยังใช้การได้เตะลีไปทีหนึ่งแต่ดั๊นหลับได้ซะนี่
“ยัยผู้หญิงชอบใช้กำลัง คนเค้าเป็นห่วงนึกว่าวิญญาณออกจากร่างไปแล้วซะอีก” ลีทรุดตัวลงนั่งกับพื้นโดยนั่งพ้นระยะวิถีวงโคจรลูกเตะของเจ้าหล่อน และยิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์ นี่แหละเพื่อนรักของฉัน....แต่เอ ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะ ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
“เงียบไปเลยนะ” แพทมองหน้าลีแบบกวนๆ และลีก็ยักคิ้วให้ทีหนึ่งก่อนหันไปตั้งหน้าตั้งตาขุดกองทราย
“ทำอารายอ่ะ” แพทชะโงกหน้าไปดูอย่างสงสัยแต่สิ่งที่พบใต้กองทรายนั้นคือ กล่องไม้ขนาดเท่ากล่องใส่รองเท้าสีน้ำตาลเข็ม เป็นกล่องไม้ที่ไม่มีลวดลายใดๆทั้งสิ้น ลียกกล่องนั้นมาวางหน้าแพทและหันมายิ้มให้
“รู้หรือเปล่าว่านี่คืออะไร”
“อะไรอ่ะ” แพทมองไปรอบๆอย่างสงสัย
“โธ่เอ๊ย นอกจากซุ่มซ่าม เบ๊อะแล้วยังเป็นยัยแก่ขี้ลืมไปได้” ลีทำท่าแกล้งผิดหวัง
“อีตาบ้า ใครจะไปรู้ล่ะ ถ้ารู้ก็บอกมาดิ” แพทเริ่มโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงแล้ว
“อ่ะๆ...บอกให้ก็ได้ นี่คือ ทาม์มเคปซูลไง”
“อ๋อ” แพทนึกออกแล้วว่านี่คือ ทาม์มแคปซูลที่เมื่อ10 ปีก่อนทั้งสองมาฝังด้วยกันก่อนที่จะย้ายบ้านและก็สัญญากันไว้ว่าถ้ามาเจอกันอีกครั้งก็จะมาเปิดทาม์มแคปซูลด้วยกัน ทำไมเรื่องแบบนี้เราลืมไปได้นะไม่เข้าใจเลย
“ดีแล้วที่จำได้ งั้นเปิดล่ะนะ” ลีจึงปลดล็อคกล่องไม้ เมื่อเปิดฝากล่องออกก็พบถุงกระดาษ 2 ถุงที่ถุงมีลายมือขยุกขยุ๋ยแบบเด็กเขียนว่า “ถึงโจรสลัดงี่เง่า จากเจ้าชายสุดหล่ออายุ6ขวบ”และอีกถุงเขียนว่า “ถึงเจ้าหญิงตอนโต จากเจ้าหญิงแพททิน่า” แพทแอบชะเงอไปดูและก้หัวเราะออกมา
“555^o^ โจรสลัดงี่เง่า 555”
“เงียบไปเลย” ลีหันมามองหน้าพลางคิดในใจว่าไอ้เด็กเวรนี่มันลืมนึกหรือไงว่ามันต้องมาเปิดเจอถุงนี้ “งี่เง่า” ลีแอบสบถไม่ให้แพทได้ยิน แล้วเปิดซองกระดาษนั้นพบซองจดหมายกับกล่องรูปไข่ พอลีเขย่าดูก็ได้ยินเสียงแกร๊กๆ แล้วจึงเปิดซองจดหมายแล้วหยิบกระดาษออกมาอ่านดูแล้วแอบยิ้มเล็กๆ
“ว้าย!!!!!! O_o!!!” เมื่อลีได้ยินเสียงแพทจึงหันไปดูเห็นแพทอ่านกระดาษเก่าๆอยู่ พอแพทหันไปสบตาลีก็รีบพับกระดาษยัดใส่ซองแล้วยัดใส่ถุงกระดาษโดยที่ไม่ดูอย่างอื่นที่อยู่ในถุงกระดาษของตน
“มองอารายมิทราบยะ” แพทหันมามองตาเขียวปั้ด
“เปล่านี่ แล้วเมื่อกี้อ่านอะไรน่ะ ขออ่านมั่งดิ”
“เรื่องอะไรล่ะ ไม่ให้อ่านหรอก”
“ยัยงกเอ๊ย แค่นี้ก็ไม่ให้”
“เรื่องดิ” แพทแลบลิ้นใส่ ใครจะให้ให้โง่ล่ะอีตาบ้า
“เอาเถอะ ตอนนี้ใกล้มืดแล้วกลับกันเถอะพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่” ลีลุกขึ้นมาและยัดถุงกระดาษใส่กระเป๋ากางเกงและหันหลังให้แพทขี่หลังและออกเดินไปด้านหลังต้นไม้ พบบันไดหินที่ทอดตัวตามแนวทางลาด เมื่อเดินขึ้นบันไดไปพบประตูไม่ไผ่ที่เชื่อมติดกับโรงเก็บของที่ทั้งสองคนเพิ่งขนของมาที่ชายหาด
“เอ้ามีบันไดเชื่อมนี่นาแล้วทำไมเมื่อกี้ไม่มาทางนี้ล่ะ”แพทมองกลับไปกลับมา
“ก็อยากแกล้งยัยเบ๊อะเล่นนี่นา ฮ่าๆ”
“โอ๊ย เธอทำอะไร” แพทเคาะกระโหลกลีไปที หนอยอีตาบ้าบังอาจมาแกล้งกันได้ =_=+
“อ๋อ อยากเคาะกระโหลกคน มีอะไรหรือเปล่า”
“เดี๋ยวก็ทิ้งไว้ที่นี่เลยนี่”
“ถ้ากล้าทิ้งก็ลองสิ” แพทชะโงกข้ามไหล่ลีและทำหน้ากวนๆใส่
แล้วทั้งสองก็เดินเข้าบ้านไป ลีทิ้งแพทไว้ที่โซฟาและเอาน้ำแข็งมาประคบให้ก่อนที่จะออกไปช่วยเจนนี่เตรียมงาน...................................งานปาร์ตี้กำลังเริ่มแล้ว และบางอย่างก็กำลังเริ่มขึ้นในจิตใจของแพท ‘เอ....มันคืออะไรกันนะทำไมใจมันถึงเต้นรัวขนาดนี้’ แพทมองไปรอบๆบ้านและมองออกไปนอกหน้าต่าง มองออกไป...และกลับมาหยิบถุงกระดาษ หยิบซองจดหมายและอ่านสิ่งที่เขียนอยู่ในกระดาษซ้ำไปซ้ำมา...........
------------------------------------------------------------
// //
// //
// ฉันจะเป็นเจ้าสาวของเจ้าชาย //
// //
// //
// เจ้าหญิงแพททินา //
--------------------------------------------------------------
*****************************************************************************************
ในที่สุดก็ลงจนได้ ไชโย ลุ้นสะเหนื่อยเลยกว่าจะออกมาได้ เอาล่ะงานนี้จาเป็นยังไงต่อไป แพทกะลีเขามีอะไรเกี่ยวข้องกันหรอเนี่ย \"เดิมพัน ภาคพิเศษ\" อาจไขข้อข้องใจได้ ทำไมต้องฝังทาม์มแคปซูล ระหว่างเค้าทั้งสองมีสัญญาซึ่งกันและกันยังไงอีก และในเดิมพันตอนต่อไป คราวนี้ล่ะเริ่มเข้มข้นขึ้นแลว การทะเลาะกันระหว่าง 2 พี่น้อง คำมั่นสัญญา เกมม์สตาร์ท..........โอ๊ยเอาไว้ติดตามดีกว่า ขอแจ้งให้ทราบว่าเนื้อหาเดืมได้มีการแก้ไขแล้ว ยังไงก็ลองกลับไปอ่านดูอีกรอบก็ได้ ก็พยายามให้การพูดเป็นธรรมชาติที่สุดอ่ะ ติชมมาบ้างนะ ...........alice_df
หลังจากเหตุการณ์ณ์บันไดล้มทำให้ทั้งลีและแพทยุ่งกันเป็น 2 เท่า ไหนจะต้องเตรียมงานปาร์ตี้ที่บ้านแล้ว ยังต้องเก็บข้าวของที่ล้มกระจัดกระจายให้เข้าที่ก่อนที่พวกผู้ใหญ่จะกลับมา
“กระป๋องพวกนี้วางตรงไหน” ลีหันไปถามแพทที่กำลังเก็บหลอดไฟที่หล่นออกมาจากกล่องกระดาษ
“เออ......ตรงด้านในสุดเลย” แพทมองไปรอบๆห้องแล้วก็ชี้ไปที่มุมด้านในของห้องแถวโต๊ะที่จะต้องใช้วางอยู่
“เฮ้ย....โต๊ะมันวางขวางอยู่นะ” ลีมองตามนิ้วแพทไปเห็นโต๊ะวางขวางอยู่
“ก็เอามันออกไปซิ” แพทยกกล่องหลอดไฟออกไปวางรวมกับเก้าอี้ผ้าร่มและเตาปิ้งที่วางอยู่ด้านนอกโรงเก็บของ
“นี่เธอ ฉันก็คนนะไม่ใช่ช้าง ใครมันจะไปยกไหว”
“เออใช่ ลืมไปว่านายไม่ได้เป็นพี่บึ้ก เมื่อกี้ยังร้องเสียงหลงอยู่เลย” แพทหันไปยักคิ้วให้ลีทีหนึ่งก่อนวางกล่องหลอดไฟ
“เดี๋ยวเถอะ...ยัยเบ๊อะ ก็เพราะใครล่ะ” ลีหันไปชี้แพทแล้วก็ทำหน้ากวนๆใส่
“เงียบไปเลย ช่วยก็ได้” แพทจึงเดินเข้าไปช่วยยกโต๊ะออกมา
“ไหนๆก็ยกแล้ว ก็เอาไปวางที่ชายหาดเลยดีป่ะ” ลีถามแพทขณะที่กำลังยกโต๊ะออกมาจากโรงเก็บของอย่างทุลักทุเล
“ก็ดีนะ” แพทตอบตกลง
ทางที่จะออกไปที่ชายหาดจะทุลักทุเลเล็กน้อย เนื่องจากโรงเก็บของอยู่ทางด้านหน้า แต่ทางลงไปชายหาดอยู่ทางด้านหลังบ้าน ทำให้ต้องเดินอ้อมหน้าบ้านและเนื่องด้วยขนาดโต๊ะที่ใหญ่ไม่ใช่เล่นทำให้ทั้ง 2 คนยกไปด้วยความลำบาก
“แพทยกสูงๆหน่อยสิ” ลีตะโกนบอกแพทที่กำลังลงบันไดไปที่ชายหาด
“เออรู้แล้ว” แพทยกโต๊ะให้สูงขึ้นเล็กน้อยทั้งๆที่โต๊ะหนักมาก เม็ดทรายที่ละเอียดมากทำให้เดินไปได้ยากลำบากอยู่แล้ว แต่นี่ต้องมาแบกโต๊ะหนักอีกตัวหนึ่งทำให้เดินลำบากเป็น 2 เท่า
“เอามาวางตรงนี้เลย” เสียงของเจนนี่ดังมาจากบริเวณชายหาดที่ตกแต่งไปด้วยผ้าม่านสีขาวที่จัดเป็นช่อดอกไม้สีขาวผูกติดกับต้นมะพร้าวที่อยู่ด้านข้าง คบไฟที่นำมาปักเพื่อให้แสงสว่าง
“ขอบใจมากเลยเด็กๆ” เจนนี่พูดกับทั้ง 2 คนที่ยกโต๊ะมาวาง
“พี่จะทำอารายอ่ะ” แพทหันไปเห็นพี่สาวที่กำลังสำรวจไปรอบๆโต๊ะ
“ไม่บอก เดี๋ยวมาดูเอง ไปขนของที่เหลือมาดีกว่า ตอนนี้ก็จะเกือบ 6 โมงแล้ว เดี๋ยวพ่อกับแม่จะกลับมาแล้ว” เจนนี่หันไปบอกน้องทั้ง 2 แล้วก็เริ่มทำงานต่อ
ทั้ง 2 คนก็รีบขนของที่เหลือให้เสร็จภายในเวลา 15 นาที เมื่อทั้ง 2 ยกเตาปิ้งอาหารซึ่งเป็นของอย่างสุดท้ายมาวางก็เห็นโต๊ะที่พวกตนยกมาได้ถูกดันแปลงให้แปลกตาด้วยผ้าสีน้ำเงินครามเหมือนสีน้ำทะเลที่ปักด้วยด้ายสีเงินเหมือนกับแสงของดาวมากระทบน้ำทะเล ขอบรอบๆโต๊ะประดับด้วยดอกกล้วยไม้สีขาวตัดกับสีของผ้า มีเสาไม้ไผ่ตั้งอยู่ทั้ง 4 ด้านและมีไม้ไผ่อีก 2 อันทำเป็นราว 2 ราวพันด้วยหลอดไฟสีขาวเพื่อให้แสงสว่างเหมือนกับดาวบนท้องฟ้าที่ทอแสงสงสู่พื้นผิวทะเล
“โห ทำได้ไงอ่ะ”แพทเดินเข้าไปดูผลงานชิ้นโบแดงของพี่สาว
“จริงด้วย พี่เจนนี่เก่งจัง ไม่เหมือนใครบางคน” ลีแอบเหล่ไปที่แพทแล้วก็แอบขำ
“เดี๋ยวเถอะ” แพทแกล้งชุกำปั้นทำท่าจะชกลีสักที
“พอแล้ว ๆ”เจนนี่เข้ามาห้ามทัพ
“เอางี้เธอ 2 คนไปพักก่อน เดี๋ยวพ่อกับแม่กลับมาต้องไปช่วยเขาต่อ ตรงนี้เดี๋ยวพี่จัดการเอง” เจนนี่รีบไล่ 2คนนั้นออกไปเพื่อที่จะได้จัดการกับผลงานชิ้นโปว์แดงของเธอต่อ
“อะไรของเขานะ” แพทหันไปมองพี่สาวอย่างงงในขณะที่กำลังเดินออกมาจาสถานที่จัดงานโดยที่ลีเดินตามหลังออกมาและคอยมองแพทอย่างสังเกตการณ์
“เออ...แพท” ลีพูดตะกุกตะกักทำให้แพทหันไปมองลีด้วยความสงสัย
“มีไร”
“ไป...ไปเดินเล่นกันไหม”
“ไปทำไม”
“คือ...มีบางอย่างอยากให้ดู”
“ไม่” แพทตอบอย่างรวดเร็วทำเอาลีเริ่มจ๋อยและคอตก
“ไม่ปฏิเสธ” แพทแอบขำนิดๆกับท่าทางผิดหวังของลี
“ยัยบ้า!!!งั้นก็ไปกันได้แล้ว” ลีทำหน้าบึ่งตึงแล้วรีบเดินนำออกไปที่ชายหาดก่อนโดยที่ไม่ได้สังเกตแพทที่กำลังขำท้องแข็งแล้ววิ่งตามมา แต่ลีนั้นก็แอบดีใจเล็กๆ
ดวงอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า แสงแดดสีส้มสาดแสงทอประกายกับสีน้ำทะเล เหล่านกทะเลต่างบินกลับรังที่มีลูกน้อยเฝ้ารอ หมู่ค้างคาวตามถ้ำใหญ่น้อยต่างเริ่มออกบินหาอาหารยามค่ำคืน ปูลมต่างพากันกลับรูของมันซึ่งเป็นบ้านอันแสนอบอุ่นที่อยู่ร่วมกับครอบครัวตามชายหาดที่เต็มไปด้วยโขดหินน้อยใหญ่มีขนาดสูงตั้งแต่เท่าหัวเข่าจนถึงสูงพ้นหัวไปซึ่งเรียงตัวเป็นแนวขว้างกับชายทะเล ซึ่งดูคล้ายเขาวงกตยิ่งนักและดูอันตรายเกินกว่าที่จะเดินเข้าไปแต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้แพทและลีกลัวเกินกว่าที่จะเดินเข้าไป ทั้งสองเดินตรงเข้าไปตามแนวโขดหิน ปีนป่ายขึ้นไปตามโขดหินที่ไม่มีทางที่สามารถเดินเข้าไปได้ เดินเข้าไปเรื่อยๆ เรื่อยๆจนกระทั่งเดินไปสุดแนวโขดหินน้อยใหญ่ดังกล่าวจะพบกับหน้าผาที่สูงชันขวางกั้นทางเดินเอาไว้ ลีซึ่งเดินเข้ามาถึงก่อนมองไปรอบๆเพื่อหาบางสิ่งบางอย่างและเขาก็วิ่งไปที่ต้นไม้สูงใหญ่ต้นหนึ่งที่อยู่ชิดหน้าผาทางด้านตรงกันข้ามกับทะเลโดยไม่ได้สนใจแพทที่กำลังปืนป่ายโขดหินสุดท้ายเข้ามาอย่างยากลำบาก
“นี่....นายกำลังทำอารายอ่ะ”แพทมองไปขณะที่พยายามอย่างยิ่งที่จะปืนลงมาจากโขดหินก้อนใหญ่แต่แล้วเหมือนสวรรค์กลั่นแกล้งทำให้แพทนั้นลื่นตกลงมาจากโขดหินก้นกระแทกกับทรายเต็มแรง
“โอ๊ย!!!!!!+_+”
“แพท!!! O_o” ลีหันมามองและเห็นแพทตกลงมาจากโขดหิน จึงรีบวิ่งกลับไปหาแพท
“โอ๊ย....เจ็บอ่ะ T_T”
“เธอนี่น้า....ทำอะไรก็ไม่เคยระวังเอาซะเลย ไหนยื่นแขนมาดูหน่อย” ลียื่นไปดึงแขนแพทมาดูเพราะเห็นเจ้าตัวจับแขนอยู่จึงเห็นว่าเป็นแผลถลอกเป็นแนวยาวบริเวณข้อศอก สงสัยว่าคงกระแทกตอนลื่นตกลงมาจากโขดหินแน่นอน
“ไม่ไหวเลยเธอนี่” ลีหยิบผ้าเช็ดหน้าลายสก๊อตลีน้ำเงินเข็มออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วพับเป็นผ้าสามเหลี่ยมแบบผ้าพันคอลุกเสือแล้วพับทบไปทบมาเป็นผ้าพันแผลแล้วนำมามัดที่แขนของแพทเพื่อกันเชื้อโรคเข้าแผล
“ขอบใจนะ แต่จะว่าไปเมื่อไหร่จะเอาผ้าก๊อตออกจาหน้านายสักที ไม่รำคาญหรอ” แพทมองไปที่ผ้าพันแผลสีขาวที่พันส่วนหัวของลีอย่างมิดชิดตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน
“เออน่า ช่างมันเถอะ ฉันว่ารีบไปต่อดีกว่าเดี๋ยวจะมืดซะก่อน เดินไหวหรือเป่า” ลีรีบตัดบทและพยายามพยุงแพทให้ลุกขึ้น
“สบายมาก...........โอ๊ยT_T” แพททรุดตัวลง อาจเป็นเพราะตอนที่ตกลงมาจากโขดหินข้อเท้าอาจจะแพลงตอนที่ลงมากระแทกพื้นทราย
“เธอนี่นะ เดี๋ยวก็มืดกันพอดีหรอก เอ้าขึ้นมาสิ” ลีหันหลังให้แพทเพื่อที่จะให้ขี่หลัง
“จะดีหรอ ฉันตัวหนักนะ ^v^” แพทถามอย่างเห็นใจทั้งๆที่ตัวเองกระโดขี่หลังตั้งแต่ตอนที่ลีหันหลังให้แล้ว
“ยัยบ้าเอ๊ย” ลีหันมามองผู้โดยสารที่หลังแล้วจึงลุกขึ้นเดินไปที่ต้นไม้ต้นใหญ่ที่อยู่ทางด้านขวามือติดกับหน้าผา
“เหมือนตอนเด็กๆเลยเนอะ ฉันก็ขี่หลังนายบ่อยๆ”แพทชะโงกหน้าข้ามบ่าซ้ายของลีแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับอดีตที่ผ่านมา ทั้งสองเป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่เด็กๆและมักจะมาเล่นด้วยกันบ่อยๆเพราะเมื่อก่อนบ้านเก่าที่เมืองยอค์คชินของทั้งสองอยู่ติดกันจึงมักไปเล่นและก่อเรื่องด้วยกันบ่อยๆ จนกระทั่งลีย้ายตามพ่อกับแม่ไปที่อเมริกา ส่วนพ่อแม่ของแพทจึงขายบ้านหลังเดิมและย้ายบ้านไปที่เมืองกรีนลีฟซึ่งเป็นบ้านหลังปัจจุบันโดยไม่นับบ้านพักตากอากาศที่ซัมเมอร์เซตหลังนี้ เพราะสำนักงานใหญ่บริษัทZIRCON ของเจฟอยู่ที่กรีนลีฟ ทำให้ทั้งสองคนไม่ได้เจอกันมาเกือบ10ปีแล้ว
“เอ้ายัยเบ๊อะ ลงได้แล้ว” ลีย่อตัวลงให้แพทลงและพยุงแพทเดินมานั่งที่ชิงช้าเก่าที่ทำจากแพไม้ไผ่มัดติดกันและโยงเชือกคล้องกิ่งไม้ของต้นไม้ต้นนี้
“โอ้โห...ชิงช้าอันนี้ยังอยู่อีกหรอเนี่ยนึกว่าขาดไปแล้วซะอีก” แพทมองดูชิงช้าอันเก่าที่เธอกับลีเคยมาเล่นเป็นเจ้าชายกับเจ้าหญิงตอนวันหยุดเมื่อตอนอายุ 6 ขวบและเธอก็จำได้แล้วว่าที่นี่คือ “ฐานทัพลับสุดยอด”ที่แพทและลีมักจะแอบมาเล่นด้วยกันบ่อยๆตอนที่มาเที่ยวที่นี่ แพทมองไปรอบๆเพื่อระลึกถึงความหลังว่าเมื่อก่อนเธอเคยทำอะไรมาบ้าง แพทเคยเอาข้อสอบศูนย์คะแนนมาซ่อนที่นี่ เคยเอาลองเท้ามองพ่อมาซ่อนเพราะไม่อยากกลับบ้าน เคยแอบมาฉลองวันเกิดให้พี่เจนนี่กัน 3 คนที่นี่ตอนที่พ่อกับแม่ไปติดต่องานที่อเมริกา เคยมาเล่นตั้งเคมม์ไฟกับลี เคยแอบมาร้องไห้ที่นี่คนเดียวแต่ก็ถูกลีหาเจอทุกที ลีเป็นเพื่อนที่รู้ใจฉันที่สุด เป็นห่วงฉันที่สุดถ้าไม่นับรวมพี่เจนนี่ที่ห่วงฉันที่สุดของที่สุด ลีเป็นที่ปรึกษาที่ดีที่สุด เวลามีปัญหาอะไรลีก็จะเข้าข้างฉัน คอยช่วยฉันตลอดเวลา แต่เรื่องที่ตกลงกับพ่อนี้ฉันต้องทำให้ได้ด้วยตัวเองให้ได้
“hey...แพทเป็นอะไรไป” ลียื่นหน้ามามองแพทใกล้ๆ ทำให้แพทตกใจและใช้ขาที่ยังใช้การได้เตะลีไปทีหนึ่งแต่ดั๊นหลับได้ซะนี่
“ยัยผู้หญิงชอบใช้กำลัง คนเค้าเป็นห่วงนึกว่าวิญญาณออกจากร่างไปแล้วซะอีก” ลีทรุดตัวลงนั่งกับพื้นโดยนั่งพ้นระยะวิถีวงโคจรลูกเตะของเจ้าหล่อน และยิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์ นี่แหละเพื่อนรักของฉัน....แต่เอ ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะ ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
“เงียบไปเลยนะ” แพทมองหน้าลีแบบกวนๆ และลีก็ยักคิ้วให้ทีหนึ่งก่อนหันไปตั้งหน้าตั้งตาขุดกองทราย
“ทำอารายอ่ะ” แพทชะโงกหน้าไปดูอย่างสงสัยแต่สิ่งที่พบใต้กองทรายนั้นคือ กล่องไม้ขนาดเท่ากล่องใส่รองเท้าสีน้ำตาลเข็ม เป็นกล่องไม้ที่ไม่มีลวดลายใดๆทั้งสิ้น ลียกกล่องนั้นมาวางหน้าแพทและหันมายิ้มให้
“รู้หรือเปล่าว่านี่คืออะไร”
“อะไรอ่ะ” แพทมองไปรอบๆอย่างสงสัย
“โธ่เอ๊ย นอกจากซุ่มซ่าม เบ๊อะแล้วยังเป็นยัยแก่ขี้ลืมไปได้” ลีทำท่าแกล้งผิดหวัง
“อีตาบ้า ใครจะไปรู้ล่ะ ถ้ารู้ก็บอกมาดิ” แพทเริ่มโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงแล้ว
“อ่ะๆ...บอกให้ก็ได้ นี่คือ ทาม์มเคปซูลไง”
“อ๋อ” แพทนึกออกแล้วว่านี่คือ ทาม์มแคปซูลที่เมื่อ10 ปีก่อนทั้งสองมาฝังด้วยกันก่อนที่จะย้ายบ้านและก็สัญญากันไว้ว่าถ้ามาเจอกันอีกครั้งก็จะมาเปิดทาม์มแคปซูลด้วยกัน ทำไมเรื่องแบบนี้เราลืมไปได้นะไม่เข้าใจเลย
“ดีแล้วที่จำได้ งั้นเปิดล่ะนะ” ลีจึงปลดล็อคกล่องไม้ เมื่อเปิดฝากล่องออกก็พบถุงกระดาษ 2 ถุงที่ถุงมีลายมือขยุกขยุ๋ยแบบเด็กเขียนว่า “ถึงโจรสลัดงี่เง่า จากเจ้าชายสุดหล่ออายุ6ขวบ”และอีกถุงเขียนว่า “ถึงเจ้าหญิงตอนโต จากเจ้าหญิงแพททิน่า” แพทแอบชะเงอไปดูและก้หัวเราะออกมา
“555^o^ โจรสลัดงี่เง่า 555”
“เงียบไปเลย” ลีหันมามองหน้าพลางคิดในใจว่าไอ้เด็กเวรนี่มันลืมนึกหรือไงว่ามันต้องมาเปิดเจอถุงนี้ “งี่เง่า” ลีแอบสบถไม่ให้แพทได้ยิน แล้วเปิดซองกระดาษนั้นพบซองจดหมายกับกล่องรูปไข่ พอลีเขย่าดูก็ได้ยินเสียงแกร๊กๆ แล้วจึงเปิดซองจดหมายแล้วหยิบกระดาษออกมาอ่านดูแล้วแอบยิ้มเล็กๆ
“ว้าย!!!!!! O_o!!!” เมื่อลีได้ยินเสียงแพทจึงหันไปดูเห็นแพทอ่านกระดาษเก่าๆอยู่ พอแพทหันไปสบตาลีก็รีบพับกระดาษยัดใส่ซองแล้วยัดใส่ถุงกระดาษโดยที่ไม่ดูอย่างอื่นที่อยู่ในถุงกระดาษของตน
“มองอารายมิทราบยะ” แพทหันมามองตาเขียวปั้ด
“เปล่านี่ แล้วเมื่อกี้อ่านอะไรน่ะ ขออ่านมั่งดิ”
“เรื่องอะไรล่ะ ไม่ให้อ่านหรอก”
“ยัยงกเอ๊ย แค่นี้ก็ไม่ให้”
“เรื่องดิ” แพทแลบลิ้นใส่ ใครจะให้ให้โง่ล่ะอีตาบ้า
“เอาเถอะ ตอนนี้ใกล้มืดแล้วกลับกันเถอะพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่” ลีลุกขึ้นมาและยัดถุงกระดาษใส่กระเป๋ากางเกงและหันหลังให้แพทขี่หลังและออกเดินไปด้านหลังต้นไม้ พบบันไดหินที่ทอดตัวตามแนวทางลาด เมื่อเดินขึ้นบันไดไปพบประตูไม่ไผ่ที่เชื่อมติดกับโรงเก็บของที่ทั้งสองคนเพิ่งขนของมาที่ชายหาด
“เอ้ามีบันไดเชื่อมนี่นาแล้วทำไมเมื่อกี้ไม่มาทางนี้ล่ะ”แพทมองกลับไปกลับมา
“ก็อยากแกล้งยัยเบ๊อะเล่นนี่นา ฮ่าๆ”
“โอ๊ย เธอทำอะไร” แพทเคาะกระโหลกลีไปที หนอยอีตาบ้าบังอาจมาแกล้งกันได้ =_=+
“อ๋อ อยากเคาะกระโหลกคน มีอะไรหรือเปล่า”
“เดี๋ยวก็ทิ้งไว้ที่นี่เลยนี่”
“ถ้ากล้าทิ้งก็ลองสิ” แพทชะโงกข้ามไหล่ลีและทำหน้ากวนๆใส่
แล้วทั้งสองก็เดินเข้าบ้านไป ลีทิ้งแพทไว้ที่โซฟาและเอาน้ำแข็งมาประคบให้ก่อนที่จะออกไปช่วยเจนนี่เตรียมงาน...................................งานปาร์ตี้กำลังเริ่มแล้ว และบางอย่างก็กำลังเริ่มขึ้นในจิตใจของแพท ‘เอ....มันคืออะไรกันนะทำไมใจมันถึงเต้นรัวขนาดนี้’ แพทมองไปรอบๆบ้านและมองออกไปนอกหน้าต่าง มองออกไป...และกลับมาหยิบถุงกระดาษ หยิบซองจดหมายและอ่านสิ่งที่เขียนอยู่ในกระดาษซ้ำไปซ้ำมา...........
------------------------------------------------------------
// //
// //
// ฉันจะเป็นเจ้าสาวของเจ้าชาย //
// //
// //
// เจ้าหญิงแพททินา //
--------------------------------------------------------------
*****************************************************************************************
ในที่สุดก็ลงจนได้ ไชโย ลุ้นสะเหนื่อยเลยกว่าจะออกมาได้ เอาล่ะงานนี้จาเป็นยังไงต่อไป แพทกะลีเขามีอะไรเกี่ยวข้องกันหรอเนี่ย \"เดิมพัน ภาคพิเศษ\" อาจไขข้อข้องใจได้ ทำไมต้องฝังทาม์มแคปซูล ระหว่างเค้าทั้งสองมีสัญญาซึ่งกันและกันยังไงอีก และในเดิมพันตอนต่อไป คราวนี้ล่ะเริ่มเข้มข้นขึ้นแลว การทะเลาะกันระหว่าง 2 พี่น้อง คำมั่นสัญญา เกมม์สตาร์ท..........โอ๊ยเอาไว้ติดตามดีกว่า ขอแจ้งให้ทราบว่าเนื้อหาเดืมได้มีการแก้ไขแล้ว ยังไงก็ลองกลับไปอ่านดูอีกรอบก็ได้ ก็พยายามให้การพูดเป็นธรรมชาติที่สุดอ่ะ ติชมมาบ้างนะ ...........alice_df
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น