ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Acident : อุบัติเหตุ.......
ตอนที่ 6 : Acident
ที่ชานหน้าบ้าน นายและนางแมคเคนสัน นายและนางแมคควีน และจัสตินกำลังสนทนากันอย่าง
ออกรสออกชาติ
“party ชายหาดหรอ” ฟิลลิปเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังนั่งคุยที่ชานหน้าบ้าน
“ใช่แล้ว คืนนี้ล่ะ” เจฟตอบทันที
“เป็นความคิดที่ดีนะคะ จะได้ไม่ต้องออกไปข้างนอกให้วุ่นวาย” เฮเลนเสริม
“นั้นสิที่รัก ฉันก็เห็นด้วยนะ” นาเดียช่วยเสริมอีกแรง
“น่าสนุกดีนะครับ” จัสตินเอ่ยขึ้น
“อืม...ก็ดี เด็กจะได้สนิทกันด้วย” ฟิลลิปหันไปมองเจฟแล้วสบตาเหมือนว่าเข้าใจกันดีแล้วหันไปมองลูกชายอีกที
“งั้นตามนี้แล้วกันนะ” เจฟสรุปโดยทันที ในขณะนั้นเจนนี่ ลีและแพทถือถาดน้ำชาและถาดขนมเดินเข้ามาที่ประตู
“ไม่ไปช่วยน้องถือล่ะ” ฟิลลิปเอ่ยเป็นนัยกับจัสติน และจัสตินก็เข้าใจแล้วลุกออกไป
“ให้พี่ช่วยไหมแพท” จัสตินเดินเข้าไปหาแพทแล้วเอ่ยปากช่วยแพทถือถาดแก้วชา
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ” แพทตอบปฏิเสธแล้วเดินหลบจัสตินเพื่อเอาแก้วชามาเสริพพวกผู้ใหญ่ ทำให้จัสตินยืนเอ๋อทำอะไรไม่ถูก
“ไปนั่งดีกว่านะ” เสียงเจนนี่ดังมาจากด้านหลังจัสติน ทำให้จัสตินเรียกสติกลับคืนมา
“นั่นสินะ” จัสตินหันมาคุยกับเจนนี่แล้วเดินกลับไปที่โต๊ะโดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่าเจนนี่เองก็ถือถาดใส่แก้วชามาเหมือนกัน ทำให้เจนนี่น้อยใจนิดๆ
“นั่งดีกว่านะ” จัสตินรีบเดินไปเลื่อนเก้าอี้ข้างตนให้แพท
“เออ...ขอบคุณค่ะ” แพทรู้สึกงงแต่ก็ทำตามคำเชิญ โดยเป็นที่พอใจของฟิลลิปอย่างยิ่ง ในขณะที่เจนนี่กำลังเสริพน้ำชาที่เหลือและเมื่อลีสังเกตเห็นอาการกระอักกระอ่วนใจของแพทจึงรีบไปนั่งข้างๆแพท
“ขอบใจนะ” แพทแอบกระซิบบอกลีเพราะลีต้องเข้าใจความรู้สึกของเธอแน่นอน ก็เราเป็นเพื่อนรักกันนี่ ^v^ แล้วเจนนี่ก็ไปนั่งข้างจัสตินใกล้ๆหัวโต๊ะด้วยความรู้สึกเศร้าใจนิดๆ
“มาครบก็ดีแล้ว พ่อมีเรื่องอยากจะบอกหน่อยนะ วันนี้เราจะมีปาร์ตี้ที่ชายหาดหน้าบ้านกันตอนเย็นนี้” เจฟบอกกับบรรดาเด็กๆที่เพิ่งมากัน
“เพราฉะนั้นก็เลยอยากจะขอแรงพวกเราช่วยกันจัดงานนี้หน่อยนะ” เจฟก็พูดต่อไป
“เจนนี่ พ่อฝากลูกจัดการเตรียมงานด้วยนะ เดี๋ยวพ่อกับแม่ แล้วก็ลุงกับป้าจะไปซื้อของเตรียมงานกัน” เจฟหันไปพูดกับเจนนี่ที่นั่งตรงกันข้ามตัวเอง
“ค่ะพ่อ” เจนนี่รับคำ
“คงซื้อของมาเยอะใช่ไหมครับ” ลีถามเจฟ
“ก็หลายอย่างน่ะ” เจฟหันมายิ้มให้ลี
“งั้นก็ต้องการคนช่วยถือของซิครับ” ลีจึงแอบเหล่ไปที่พี่ชายของตัวเอง “พี่จัสติน เค้าบอกว่าจะไปช่วยครับ” ลีรีบตอบทันที
“เฮ้ย.....” จัสตินหันไปหาน้องตัวเองทันที
“จริงหรอจัสติน” เจฟหันไปถามจัสตินที่กำลังเอ๋อเป็นรอบที่ 2
“เออ...คือ...”จัสตินกำลังตัดสินใจเพราะใจจริงแล้วตัวเองอยากอยู่กับแพทมากกว่า แต่แล้วเมื่อจัสตินหันไปสบตาแพทที่กำลังมองตนอยู่นั้น ก็เลยตัดสินใจได้
“ครับ เดี๋ยวผมไปช่วย”
“งั้นตกลงตามนี้ ฝากที่บ้านด้วยนะเจนนี่” เจฟบอกกับเจนนี่แล้วลุกจากเก้าอี้ ตามด้วยเฮเลน นาเดียและฟิลลิป
“งั้นเฮเลนพาฟิลลิปกับนาเดียไปรอที่รถนะ” เจฟหันไปบอกเฮเลน
“จัสติน หลานก็ไปรอที่รถด้วย เดี๋ยวลุงมา” เจฟยื่นกุญแจให้จัสตินแล้วก็ขึ้นไปชั้น 2
“ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้น้องบ้า” จัสตินเดินมากระซิบข้างหูลี แล้วหันไปยิ้มให้แพทก่อนที่จะออกไป
“แพท ฝากเก็บโต๊ะด้วยนะ เดี๋ยวพี่ไปส่งพ่อกับแม่ก่อน” เจนนี่เดินออกไป
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ” แพทกับลีเริ่มหัวเราะไม่หยุด
“สุดยอดเลย คิดได้ไงอ่ะ เมื่อกี๊พี่แกเอ๋อไปเลย” แพทหันไปถามทั้งๆที่ตัวเองยังหัวเราะไม่หยุด
“ก็นะ....หมั่นไส้นิดๆ สมน้ำหน้า เก็บโต๊ะดีกว่า” ลีรีบชวนแพทเก็บแก้วที่โต๊ะไปไว้ที่ครัว เมื่อได้ยินเสียงรถแล่นออกไป แพทก็ได้ยินเสียงพี่สาวเรียกตน
“แพท แพท มานี่หน่อย” เจนนี่ตะโกนเรียกแพท
“ได้เลยพี่สาว เดี๋ยวมานะ” แพทหันไปบอกลีที่กำลังล้างแก้วอยู่แล้วจึงรีบวิ่งออกไป
“ว่าไงค่ะ” แพทวิ่งไปหาเจนนี่ที่โรงเก็บของ
“เดี๋ยวยกของพวกนี้ออกไปนะ” เจนนี่ชี้ไปที่โต๊ะขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านในห้อง เก้าอี้ผ้าใบที่พับวางไว้ 9 ตัว เตาปิ้งอาหารทะเล แล้วหลอดไฟที่ใส่ไว้ในกล่อง
“ครับผม เดี๋ยวไปตามกองหนุนให้ด้วยนะนะ” แพทบอกเจนนี่ แล้วจึงเริ่มเข้าไปรื้อของ
“เออ แพท” เจนนี่เริ่มพูด
“ว่าไง” แพทพูดแล้วก็กำลังง่วนอยู่กับการรื้อของ
“แพทคิดยังไงกับจัสติน” เจนนี่ถามด้วยน้ำสียงจริงจังทำให้แพทหันมาสบตาพี่สาว พี่สาวเราเอาอีกแล้ว+-+ งั้นขอแกล้งสักหน่อยดีกว่า เมื่อกี๊ยังมันส์ไม่หาย ^v^
“ก็...เออ...จะพูดไงดีอ่ะ” แพทแกล้งทำท่าเขินอายทำให้เจนนี่รู้สึกไม่สบายใจ
“แพทพูดมาเถอะ พี่รับได้” เจนนี่รู้สึกไม่สบายใจกับคำพูดที่แพทพูดไปเมื่อกี้ และกำลังจะเริ่มร้องไห้
“เออ...คือ....” แพทแอบชำเรืองมองพี่สาวที่กำลังหน้าเสียขึ้นเรื่อยๆ
“เอาล่ะ ไม่แกล้งแล้ว” แพทเลิกแกล้งพี่สาวตัวเองที่ทำท่าจะร้องไห้
“ว่าไงนะ O_o” เจนนี่กำลังงกับท่าทีของแพท
“ก็หนูคิดกับพี่จัสตินแค่เป็นพี่เป็นน้องกัน แล้ววันนี้พี่จัสตินทำท่าแปลกๆเลยรู้สึกรำคาญนิดหน่อย” แพทพูดกับเจนนี่ทำให้เจนนี่ดูสดชื่นขึ้นแล้วแพทก็เดินเข้าไปหาเจนนี่แล้วกอดพี่สาวตัวเอง
“ก็เราเคยสัญญากันแล้วไงว่าเราจะไม่แย่งกันไม่ว่าอะไรก็ตาม แล้วอีกอย่างนะพี่จัสตินก็ไม่ใช่สเปคหนู” แพทปล่อยเจนนี่แล้วเดินกับไปรื้อของต่อ
“เออ...งั้นพี่ไปนะ” เจนนี่รีบเดินออกไปทั้งความรู้สึกดีใจและโกรธตัวเองที่ไม่ไว้ใจน้องสาว ทำไมฉันเป็นคนแบบนี้เนี่ย +_+
ในขณะที่แพทกำลังง่วนอยู่กับการรื้อข้าวของมากมายที่จะต้องใช้โดยที่สนใจอะไร ‘อีตาบ้า ไปทำอะไรอยู่ไม่เห็นมาช่วยสักที เดี๋ยวเถอะศพไม่สวยแน่’
“ระวัง!!!!!” เสียงของลีทำให้แพทละมือจากการรื้อของหันไปมองลีซึ่งกำลังชี้อะไรบางอย่างทำให้เธอหันไปดูก็เห็นบันไดไม้ไผ่ที่วางพิงผนังกำลังล้มลงมา แต่ว่าแพทหนีไม่ได้เพราะว่ากระโปรงตัวเองไปเกี่ยวกับชายโต๊ะ ‘ไอ้บ้าเอ๊ย!!!’ เธอพยายามดึงชายกระโปรงที่เกี่ยวกับโต๊ะแต่มันก็ไม่ยอมหลุด ใครก็ได้ช่วยลูกที่ TT_TT ลูกไม่อยากตายนะ!!!!!
โครม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เมื่อแพทรู้สึกตัวก็ลืมตาขึ้นมาสำรวจดูตัวเองแต่ก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไรเลย ‘โอ๊ยพระคุ้มครองลูกแล้ว แต่เอ...นี่มือใครอ่ะ’ แพทมองไปตามมือและหัไปดูข้างหลังจึงรู้ว่าลีเอาตัวบังแพทจากบันไดที่ล้ม
“เป็นไงบ้าง” ลีถามแพท เมื่อเห็นแพทหันมามองตนเอง
“ก็ อึดอัดน่ะ=_=//////” แพทหันกลับไปมองพื้นแล้วรู้สึกเขิน
“เป็นอะไร โดนตรงไหนหรือเปล่า” ลีถามด้วยอาการตกใจ
“ก็...นายกอดฉันซะแน่นขนาดนี้แล้วจะหายใจออกได้ไง+_+/////” แพทตอบกระท่อนกระแท่น และแพทยังรู้สึกได้ถึงวงแขนที่แข็งแรงของลีที่โอบกอดตัวเอง ถึงแม้ว่าจะโอบด้วยมือข้างเดียวก็ตาม ‘อีตานี่ไม่ได้เจอกันตั้งนานโตขึ้นเยอะเลย’
“อ้าว....เออ..โทษที” ลีปล่อยแขนออกจากแพทแล้วล้มตัวนั่งลงกับพื้น
“ขอบใจนะ” แพทหันมาสบตาลี แล้วกล่าวขอบคุณ
“ไม่เป็นไร” ลียิ้มให้เมื่อแพทหันมาสบตาทำให้แพทหันกลับไปอย่างรวดเร็ว
“โอ๊ย” ลีผลักบันไดที่ล้มลงมาออกไปให้พ้นตัวแต่แผลที่แขนมันไม่รักดีดันไปกระแทกกับบันไดที่ผลักไปเมื่อกี้ “บ้า..ชิบ”เสียงลีทำให้แพทหันกลับไป เห็นลีกำลังจับแขนตัวเองที่มีแผล
“เป็นไงบ้าง” แพทรีบกระโดดเข้าไปดูแผล
“โอ๊ย!!!! เบาๆหน่อยดิ ยัยบ้า คนนะ”
“ผู้ชายภาษาอะไร อดทนหน่อยดิ แล้วเป็นแผลได้ไง” แล้วแพทก็ดูแผลจากนั้นจึงถอดผ้าคาดผมออกแล้วเอามาพันแผลที่แขนลีเอาไว้
“นี่เธอ ฉันก็ห่วงหน้าหล่อๆของฉันเหมือนกัน ก็ต้องเอาแขนมาบังหน้าเนี่ยแหละ”
“เออจะยังไงก็ช่าง เข้าบ้านไปทำแผลก่อนดีกว่า” แพทจึงพาลีออกไปจากโรงเก็บของแล้วเข้า ไปในบ้าน
“เป็นอะไรกันน่ะ” เจนนี่ร้องเมื่อเห็นแพทกำลังทำแผลให้ลีที่ห้องรับแขก
“ก็อุบัติเหตุนิดหน่อย พี่ไม่ได้ยินหรอ” แพททำแผลให้ลีเสร็จแล้วกำลังเก็บอุปกรณ์ทำแผล
“ไม่นะ ตอนนั้นพี่ไปที่ชายหาดมาเลยไม่ได้ยินเสียง แล้วลีเป็นไงบ้าง” เจนนี่หันไปถาม
“ไม่เป็นไรครับ นิดหน่อยเอง” ลียิ้มให้เจนนี่
“ก็ดี แล้วนั้นผ้าอะไรน่ะ” เจนนี่ชี้ไปที่แขนของลี
“อ๋อ ผ้าคาดผมไง ก็ไม่มีผ้าก๊อตอ่ะ ก็บอกให้แบ่งผ้าก๊อตที่หน้ามาบ้างก็ไม่ยอม” แพทถือแก้วน้ำเย็นมาส่งให้ลี
“โธ่...”เจนนี่จึงถอดผ้าคาดผมของตัวเองมาคาดให้น้องสาว
“Thank ค่ะ”
“เดี๋ยวลีรอพี่ก่อนนะ เดี๋ยวจะพันผ้าก๊อตให้” แล้วเจนนี่ก็เข้าไปในห้องแล้วหยิบผ้าก๊อตออกมา
“งั้นไปทำงานต่อนะ แล้วตามมาล่ะ อย่าอู้ เข้าใจ๊ ไม่งั้นจะโดนดี!!” แพทยักคิ้วให้ทีหนึ่งแล้วออกไป
แพทเดินกลับไปที่โรงเก็บของอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้ข้าวของล้มเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด ‘โอ๊ยทำไมมันเละยั่งงี้เนี่ย’ แพทค่อยๆยกข้าวของวางเก็บที่เดิม ‘เหนื่อยเป็นบ้าเลย เมื่อไหร่อีตาบ้านั่นจะมาสักที’ จนเมื่อเธอเดินมาถึงบันไดที่ล้มเมื่อสักครู่ แพทค่อยๆยกบันไดพลางคิดเรื่องราวต่างๆที่เพิ่งเกิดขึ้นแล้วแอบขำในใจ พลางยกบันไดกลับไปวางที่เดิม
“ขอบใจนะ”แพทหันกลับไปมองบันไดอีกครั้ง แล้วจึงหันกลับมาเก็บของที่ล้มกระจัดกระจาย
******************************************************************************************
อ้าว มันยังไงกันแน่เนี่ย คนเขียนก็เริ่มงง แต่คนอ่านอย่าเพิ่งงนะ ลองมาติดตามต่อดีกว่าว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
ที่ชานหน้าบ้าน นายและนางแมคเคนสัน นายและนางแมคควีน และจัสตินกำลังสนทนากันอย่าง
ออกรสออกชาติ
“party ชายหาดหรอ” ฟิลลิปเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังนั่งคุยที่ชานหน้าบ้าน
“ใช่แล้ว คืนนี้ล่ะ” เจฟตอบทันที
“เป็นความคิดที่ดีนะคะ จะได้ไม่ต้องออกไปข้างนอกให้วุ่นวาย” เฮเลนเสริม
“นั้นสิที่รัก ฉันก็เห็นด้วยนะ” นาเดียช่วยเสริมอีกแรง
“น่าสนุกดีนะครับ” จัสตินเอ่ยขึ้น
“อืม...ก็ดี เด็กจะได้สนิทกันด้วย” ฟิลลิปหันไปมองเจฟแล้วสบตาเหมือนว่าเข้าใจกันดีแล้วหันไปมองลูกชายอีกที
“งั้นตามนี้แล้วกันนะ” เจฟสรุปโดยทันที ในขณะนั้นเจนนี่ ลีและแพทถือถาดน้ำชาและถาดขนมเดินเข้ามาที่ประตู
“ไม่ไปช่วยน้องถือล่ะ” ฟิลลิปเอ่ยเป็นนัยกับจัสติน และจัสตินก็เข้าใจแล้วลุกออกไป
“ให้พี่ช่วยไหมแพท” จัสตินเดินเข้าไปหาแพทแล้วเอ่ยปากช่วยแพทถือถาดแก้วชา
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ” แพทตอบปฏิเสธแล้วเดินหลบจัสตินเพื่อเอาแก้วชามาเสริพพวกผู้ใหญ่ ทำให้จัสตินยืนเอ๋อทำอะไรไม่ถูก
“ไปนั่งดีกว่านะ” เสียงเจนนี่ดังมาจากด้านหลังจัสติน ทำให้จัสตินเรียกสติกลับคืนมา
“นั่นสินะ” จัสตินหันมาคุยกับเจนนี่แล้วเดินกลับไปที่โต๊ะโดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่าเจนนี่เองก็ถือถาดใส่แก้วชามาเหมือนกัน ทำให้เจนนี่น้อยใจนิดๆ
“นั่งดีกว่านะ” จัสตินรีบเดินไปเลื่อนเก้าอี้ข้างตนให้แพท
“เออ...ขอบคุณค่ะ” แพทรู้สึกงงแต่ก็ทำตามคำเชิญ โดยเป็นที่พอใจของฟิลลิปอย่างยิ่ง ในขณะที่เจนนี่กำลังเสริพน้ำชาที่เหลือและเมื่อลีสังเกตเห็นอาการกระอักกระอ่วนใจของแพทจึงรีบไปนั่งข้างๆแพท
“ขอบใจนะ” แพทแอบกระซิบบอกลีเพราะลีต้องเข้าใจความรู้สึกของเธอแน่นอน ก็เราเป็นเพื่อนรักกันนี่ ^v^ แล้วเจนนี่ก็ไปนั่งข้างจัสตินใกล้ๆหัวโต๊ะด้วยความรู้สึกเศร้าใจนิดๆ
“มาครบก็ดีแล้ว พ่อมีเรื่องอยากจะบอกหน่อยนะ วันนี้เราจะมีปาร์ตี้ที่ชายหาดหน้าบ้านกันตอนเย็นนี้” เจฟบอกกับบรรดาเด็กๆที่เพิ่งมากัน
“เพราฉะนั้นก็เลยอยากจะขอแรงพวกเราช่วยกันจัดงานนี้หน่อยนะ” เจฟก็พูดต่อไป
“เจนนี่ พ่อฝากลูกจัดการเตรียมงานด้วยนะ เดี๋ยวพ่อกับแม่ แล้วก็ลุงกับป้าจะไปซื้อของเตรียมงานกัน” เจฟหันไปพูดกับเจนนี่ที่นั่งตรงกันข้ามตัวเอง
“ค่ะพ่อ” เจนนี่รับคำ
“คงซื้อของมาเยอะใช่ไหมครับ” ลีถามเจฟ
“ก็หลายอย่างน่ะ” เจฟหันมายิ้มให้ลี
“งั้นก็ต้องการคนช่วยถือของซิครับ” ลีจึงแอบเหล่ไปที่พี่ชายของตัวเอง “พี่จัสติน เค้าบอกว่าจะไปช่วยครับ” ลีรีบตอบทันที
“เฮ้ย.....” จัสตินหันไปหาน้องตัวเองทันที
“จริงหรอจัสติน” เจฟหันไปถามจัสตินที่กำลังเอ๋อเป็นรอบที่ 2
“เออ...คือ...”จัสตินกำลังตัดสินใจเพราะใจจริงแล้วตัวเองอยากอยู่กับแพทมากกว่า แต่แล้วเมื่อจัสตินหันไปสบตาแพทที่กำลังมองตนอยู่นั้น ก็เลยตัดสินใจได้
“ครับ เดี๋ยวผมไปช่วย”
“งั้นตกลงตามนี้ ฝากที่บ้านด้วยนะเจนนี่” เจฟบอกกับเจนนี่แล้วลุกจากเก้าอี้ ตามด้วยเฮเลน นาเดียและฟิลลิป
“งั้นเฮเลนพาฟิลลิปกับนาเดียไปรอที่รถนะ” เจฟหันไปบอกเฮเลน
“จัสติน หลานก็ไปรอที่รถด้วย เดี๋ยวลุงมา” เจฟยื่นกุญแจให้จัสตินแล้วก็ขึ้นไปชั้น 2
“ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้น้องบ้า” จัสตินเดินมากระซิบข้างหูลี แล้วหันไปยิ้มให้แพทก่อนที่จะออกไป
“แพท ฝากเก็บโต๊ะด้วยนะ เดี๋ยวพี่ไปส่งพ่อกับแม่ก่อน” เจนนี่เดินออกไป
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ” แพทกับลีเริ่มหัวเราะไม่หยุด
“สุดยอดเลย คิดได้ไงอ่ะ เมื่อกี๊พี่แกเอ๋อไปเลย” แพทหันไปถามทั้งๆที่ตัวเองยังหัวเราะไม่หยุด
“ก็นะ....หมั่นไส้นิดๆ สมน้ำหน้า เก็บโต๊ะดีกว่า” ลีรีบชวนแพทเก็บแก้วที่โต๊ะไปไว้ที่ครัว เมื่อได้ยินเสียงรถแล่นออกไป แพทก็ได้ยินเสียงพี่สาวเรียกตน
“แพท แพท มานี่หน่อย” เจนนี่ตะโกนเรียกแพท
“ได้เลยพี่สาว เดี๋ยวมานะ” แพทหันไปบอกลีที่กำลังล้างแก้วอยู่แล้วจึงรีบวิ่งออกไป
“ว่าไงค่ะ” แพทวิ่งไปหาเจนนี่ที่โรงเก็บของ
“เดี๋ยวยกของพวกนี้ออกไปนะ” เจนนี่ชี้ไปที่โต๊ะขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านในห้อง เก้าอี้ผ้าใบที่พับวางไว้ 9 ตัว เตาปิ้งอาหารทะเล แล้วหลอดไฟที่ใส่ไว้ในกล่อง
“ครับผม เดี๋ยวไปตามกองหนุนให้ด้วยนะนะ” แพทบอกเจนนี่ แล้วจึงเริ่มเข้าไปรื้อของ
“เออ แพท” เจนนี่เริ่มพูด
“ว่าไง” แพทพูดแล้วก็กำลังง่วนอยู่กับการรื้อของ
“แพทคิดยังไงกับจัสติน” เจนนี่ถามด้วยน้ำสียงจริงจังทำให้แพทหันมาสบตาพี่สาว พี่สาวเราเอาอีกแล้ว+-+ งั้นขอแกล้งสักหน่อยดีกว่า เมื่อกี๊ยังมันส์ไม่หาย ^v^
“ก็...เออ...จะพูดไงดีอ่ะ” แพทแกล้งทำท่าเขินอายทำให้เจนนี่รู้สึกไม่สบายใจ
“แพทพูดมาเถอะ พี่รับได้” เจนนี่รู้สึกไม่สบายใจกับคำพูดที่แพทพูดไปเมื่อกี้ และกำลังจะเริ่มร้องไห้
“เออ...คือ....” แพทแอบชำเรืองมองพี่สาวที่กำลังหน้าเสียขึ้นเรื่อยๆ
“เอาล่ะ ไม่แกล้งแล้ว” แพทเลิกแกล้งพี่สาวตัวเองที่ทำท่าจะร้องไห้
“ว่าไงนะ O_o” เจนนี่กำลังงกับท่าทีของแพท
“ก็หนูคิดกับพี่จัสตินแค่เป็นพี่เป็นน้องกัน แล้ววันนี้พี่จัสตินทำท่าแปลกๆเลยรู้สึกรำคาญนิดหน่อย” แพทพูดกับเจนนี่ทำให้เจนนี่ดูสดชื่นขึ้นแล้วแพทก็เดินเข้าไปหาเจนนี่แล้วกอดพี่สาวตัวเอง
“ก็เราเคยสัญญากันแล้วไงว่าเราจะไม่แย่งกันไม่ว่าอะไรก็ตาม แล้วอีกอย่างนะพี่จัสตินก็ไม่ใช่สเปคหนู” แพทปล่อยเจนนี่แล้วเดินกับไปรื้อของต่อ
“เออ...งั้นพี่ไปนะ” เจนนี่รีบเดินออกไปทั้งความรู้สึกดีใจและโกรธตัวเองที่ไม่ไว้ใจน้องสาว ทำไมฉันเป็นคนแบบนี้เนี่ย +_+
ในขณะที่แพทกำลังง่วนอยู่กับการรื้อข้าวของมากมายที่จะต้องใช้โดยที่สนใจอะไร ‘อีตาบ้า ไปทำอะไรอยู่ไม่เห็นมาช่วยสักที เดี๋ยวเถอะศพไม่สวยแน่’
“ระวัง!!!!!” เสียงของลีทำให้แพทละมือจากการรื้อของหันไปมองลีซึ่งกำลังชี้อะไรบางอย่างทำให้เธอหันไปดูก็เห็นบันไดไม้ไผ่ที่วางพิงผนังกำลังล้มลงมา แต่ว่าแพทหนีไม่ได้เพราะว่ากระโปรงตัวเองไปเกี่ยวกับชายโต๊ะ ‘ไอ้บ้าเอ๊ย!!!’ เธอพยายามดึงชายกระโปรงที่เกี่ยวกับโต๊ะแต่มันก็ไม่ยอมหลุด ใครก็ได้ช่วยลูกที่ TT_TT ลูกไม่อยากตายนะ!!!!!
โครม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เมื่อแพทรู้สึกตัวก็ลืมตาขึ้นมาสำรวจดูตัวเองแต่ก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไรเลย ‘โอ๊ยพระคุ้มครองลูกแล้ว แต่เอ...นี่มือใครอ่ะ’ แพทมองไปตามมือและหัไปดูข้างหลังจึงรู้ว่าลีเอาตัวบังแพทจากบันไดที่ล้ม
“เป็นไงบ้าง” ลีถามแพท เมื่อเห็นแพทหันมามองตนเอง
“ก็ อึดอัดน่ะ=_=//////” แพทหันกลับไปมองพื้นแล้วรู้สึกเขิน
“เป็นอะไร โดนตรงไหนหรือเปล่า” ลีถามด้วยอาการตกใจ
“ก็...นายกอดฉันซะแน่นขนาดนี้แล้วจะหายใจออกได้ไง+_+/////” แพทตอบกระท่อนกระแท่น และแพทยังรู้สึกได้ถึงวงแขนที่แข็งแรงของลีที่โอบกอดตัวเอง ถึงแม้ว่าจะโอบด้วยมือข้างเดียวก็ตาม ‘อีตานี่ไม่ได้เจอกันตั้งนานโตขึ้นเยอะเลย’
“อ้าว....เออ..โทษที” ลีปล่อยแขนออกจากแพทแล้วล้มตัวนั่งลงกับพื้น
“ขอบใจนะ” แพทหันมาสบตาลี แล้วกล่าวขอบคุณ
“ไม่เป็นไร” ลียิ้มให้เมื่อแพทหันมาสบตาทำให้แพทหันกลับไปอย่างรวดเร็ว
“โอ๊ย” ลีผลักบันไดที่ล้มลงมาออกไปให้พ้นตัวแต่แผลที่แขนมันไม่รักดีดันไปกระแทกกับบันไดที่ผลักไปเมื่อกี้ “บ้า..ชิบ”เสียงลีทำให้แพทหันกลับไป เห็นลีกำลังจับแขนตัวเองที่มีแผล
“เป็นไงบ้าง” แพทรีบกระโดดเข้าไปดูแผล
“โอ๊ย!!!! เบาๆหน่อยดิ ยัยบ้า คนนะ”
“ผู้ชายภาษาอะไร อดทนหน่อยดิ แล้วเป็นแผลได้ไง” แล้วแพทก็ดูแผลจากนั้นจึงถอดผ้าคาดผมออกแล้วเอามาพันแผลที่แขนลีเอาไว้
“นี่เธอ ฉันก็ห่วงหน้าหล่อๆของฉันเหมือนกัน ก็ต้องเอาแขนมาบังหน้าเนี่ยแหละ”
“เออจะยังไงก็ช่าง เข้าบ้านไปทำแผลก่อนดีกว่า” แพทจึงพาลีออกไปจากโรงเก็บของแล้วเข้า ไปในบ้าน
“เป็นอะไรกันน่ะ” เจนนี่ร้องเมื่อเห็นแพทกำลังทำแผลให้ลีที่ห้องรับแขก
“ก็อุบัติเหตุนิดหน่อย พี่ไม่ได้ยินหรอ” แพททำแผลให้ลีเสร็จแล้วกำลังเก็บอุปกรณ์ทำแผล
“ไม่นะ ตอนนั้นพี่ไปที่ชายหาดมาเลยไม่ได้ยินเสียง แล้วลีเป็นไงบ้าง” เจนนี่หันไปถาม
“ไม่เป็นไรครับ นิดหน่อยเอง” ลียิ้มให้เจนนี่
“ก็ดี แล้วนั้นผ้าอะไรน่ะ” เจนนี่ชี้ไปที่แขนของลี
“อ๋อ ผ้าคาดผมไง ก็ไม่มีผ้าก๊อตอ่ะ ก็บอกให้แบ่งผ้าก๊อตที่หน้ามาบ้างก็ไม่ยอม” แพทถือแก้วน้ำเย็นมาส่งให้ลี
“โธ่...”เจนนี่จึงถอดผ้าคาดผมของตัวเองมาคาดให้น้องสาว
“Thank ค่ะ”
“เดี๋ยวลีรอพี่ก่อนนะ เดี๋ยวจะพันผ้าก๊อตให้” แล้วเจนนี่ก็เข้าไปในห้องแล้วหยิบผ้าก๊อตออกมา
“งั้นไปทำงานต่อนะ แล้วตามมาล่ะ อย่าอู้ เข้าใจ๊ ไม่งั้นจะโดนดี!!” แพทยักคิ้วให้ทีหนึ่งแล้วออกไป
แพทเดินกลับไปที่โรงเก็บของอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้ข้าวของล้มเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด ‘โอ๊ยทำไมมันเละยั่งงี้เนี่ย’ แพทค่อยๆยกข้าวของวางเก็บที่เดิม ‘เหนื่อยเป็นบ้าเลย เมื่อไหร่อีตาบ้านั่นจะมาสักที’ จนเมื่อเธอเดินมาถึงบันไดที่ล้มเมื่อสักครู่ แพทค่อยๆยกบันไดพลางคิดเรื่องราวต่างๆที่เพิ่งเกิดขึ้นแล้วแอบขำในใจ พลางยกบันไดกลับไปวางที่เดิม
“ขอบใจนะ”แพทหันกลับไปมองบันไดอีกครั้ง แล้วจึงหันกลับมาเก็บของที่ล้มกระจัดกระจาย
******************************************************************************************
อ้าว มันยังไงกันแน่เนี่ย คนเขียนก็เริ่มงง แต่คนอ่านอย่าเพิ่งงนะ ลองมาติดตามต่อดีกว่าว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น