ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : first!!
\"โอ้โห อาหารเยอะแยะเลย จะกินอะไรดีน้า\"
โรงอาหารที่นี่ทั้งกว้างทั้งใหญ่ ติดแอร์ด้วย ร้านอาหารก็เยอะ เหมือน food center ของห้างสรรพสินค้ามากกว่าที่จะเป็นโรงอาหารของโรงเรียน
\"ข้าวราดแกงกะหรี่สูตรต้นตำหรับ อืม เอานี่แล้วกัน\"
\"เอาเป็นว่า เอริกะซื้อให้ฉันด้วยแล้วกัน เดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำให้ แล้วเจอกันที่โต๊ะนะ\"
\"โอเคจ๊ะ\"
มายูมิเดินออกไปซื้อน้ำที่ฝั่งตรงข้าม ฉันเลยหันมาจัดการกับรายการอาหารต่อ
\"ป้าขา ขอข้าวราดแกงกะหรี่สองจานค่ะ\"
คุณป้าตัวอ้วนกลมรับคำ ไม่ช้าข้าวราดแกงกะหรี่ร้อนๆสองจานก็มาวางตรงหน้า
\"ได้แล้วจ้า\"
ฉันล้วงเอากระเป๋าเงินออกมาและกำลังจะจ่าย แต่
\"นี่ครับ ไม่ต้องทอน\"
จุนอิจิส่งเงินให้คุณป้า อวดรวยจังนะ แต่เสียใจเงินของนายไม่ได้ทำให้ฉันตาลุกวาวหรอกย่ะ
ตอนนี้อาการประหม่าของฉันหายไปแล้ว สามารถต่อกรกับนายนี่ได้สบายๆ เอาล่ะ ดำเนินแผนต่อได้เล้ย เอริกะ
~เธอต้องไม่รับของที่หมอนั่นจะให้หรือทำอะไรให้ง่ายๆ แล้วเธอจะน่าสนใจมากขึ้น เพราะคงไม่มีใครเคยปฏิเสธหมอนั่นแน่นอน~
\"นายมาจ่ายเงินให้ฉันทำไมไม่ทราบ\"
\"เลี้ยงต้อนรับเธอไง\"
\"ขอบใจนะ แต่ไม่ต้องหรอก ฉันมีเงินจ่ายเอง\"
ฉันดึงเงินจากป้าอ้วนกลมส่งคืนให้นายนั่น แล้วเอาของตัวเองยัดเข้าไปในมือของคุณป้าแทน
\"จุน.อิ.จิ หน้าแตกดังเพล้งเลยว่ะ ฮะ ฮะ ฮ่า\"
นายมินาโตะหัวเราะเยาะจุนอิจิอยู่ข้างๆ นายนั่นก็ได้แต่ยืนอึ้ง คงไม่เคยเจอปฏิเสธแบบนี้ล่ะสิ
ฉันผละออกมาจากสองคู่ซี้ที่เป็นจุดสนใจของคนในโรงอาหารตอนนี้ ไปที่โต๊ะที่มายูมินั่งคอยอยู่ แต่สองคนนั่นก็ยังตามมานั่งด้วย
\"เฮ้ย จุน ฉันว่าแผนสุภาพบุรุษ ลูกผู้ชายของแก คงใช้กับเอริกะไม่ได้ว่ะ ฮะ ฮะ ฮะ สะใจจริงๆ ไม่เคยเห็นแกหน้าแตกแบบนี้มาก่อนเลย ฮะ ฮะ ฮ่า\"
\"ฟุคาดะ เอริกะ เธอแน่มากนักหรือไง\"
จุนอิจิคงโมโหที่โดนหักหน้าและโดนนายมินาโตะหัวเราะเยาะ จึงหันมาหาเรื่องเอากับฉัน หว๋า>.< ทำหน้าตาน่ากลัวจัง
\"ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ\"
\"เฮอะ กล้าต่อปากต่อคำซะด้วย ไม่หงิมเหมือนเมื่อเช้าเลยนะ นี่! เธอรู้ว่าฉันสนใจเธอ เธอเลยกะจะเล่นตัวล่ะสิ\"
อะ ไอ้หมอนี่ ปากยังเสียหมือนเดิมเลยนะ
\"ขอโทษนะฮาเซกาว่าคุง ฉันไม่รู้ว่านายหมายความว่ายังไง แต่ฉันไม่ได้ทำอย่างที่นายว่าเลยและไม่คิดที่จะทำด้วย\"
\"จุนจัง เธอพูดแรงเกินไปแล้วนะ\"
ใช่เลย มายูมิพูดถูก เอ๊ะ จุนจังเหรอ แฮ่แฮ่ สองคนนี้ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกันแน่ๆ
\"เงียบไปเลยนะ มามิจัง\"
โอ๊ะโอ มามิจัง ข้อสันนิษฐานถูกต้อง ได้แหล่งข้อมูลแหล่งใหญ่แล้ว
\"แค่ฉันจะออกค่าข้าวให้ ทำไมเธอต้องปฏิเสธด้วยล่ะ\"
\"ก็ฉันมีเงินของฉันนี่นา ทำไมนายต้องมาออกให้ด้วย\"
\"ก็บอกแล้วไง ว่าฉันสนใจเธอก็เลยจะจีบเธอ ขั้นแรกก็ต้องเลี้ยงข้าวก่อนไง ไม่เห็นแปลกตรงไหน\"
โห พูดออกมาได้หน้าตาเฉย ทำเป็นเสต็ปเลยนะยะ เหนือชั้นจริงๆ
ทำไงต่อดี เอริกะ คิดสิ คิด อืม....
\"ขอโทษนะ ฉันไม่มีเวลามาล้อเล่นกับนาย ถ้าว่างมากนัก ยังมีคนต่อคิวรอนายอีกเยอะ\"
\"ฮะ ฮะ เด็กใหม่แน่มาก ยังไม่เคยมีใครปฏิเสธหมอนี่เลย เห็นแต่ละคนตอบรับไมตรีกันแทบไม่ทัน นับถือ นับถือ ฮะ ฮะ ฮ่า\"
\"งั้นฉันขอเป็นคนแรกแล้วกัน\"
จุนอิจิ ฉันจะทำให้นายเห็นว่า ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนที่จะต้องสยบอยู่แทบเท้านาย
\"แต่ว่าฉัน...\"
\"เดี๋ยวมานะ มายูมิ\"
จุนอิจิกำลังจะเอ่ยอะไรออกมา ฉันก็ชิงลุกขึ้นไปก่อน
\"วะ ฮะ ฮะ มีคนไม่สนใจฟังไอ้จุนพูดด้วย ทุกทีมีแต่คนห้อมล้อมนั่งทำตาแป๋วมองแต่มัน สะใจจริง โว๊ย\"
นายมินาโตะ พูดซะดังเชียว ทุกคนมองตามฉันมาเป็นแถว แล้วหันไปทำหน้าแบบไม่น่าเชื่อให้จุนอิจิ หมอนั่นได้แต่นั่งเอ๋อพูดอะไรไม่ออก หึ นี่แค่เริ่มต้นนะ ฉันจะทำให้สายตาที่หยิ่งยโสของนาย หายไปให้ได้
ที่จริงแล้วฉันเดินมาซื้อน้ำให้นายนั่นต่างหาก ตามแผนทำความรู้จักมักคุ้นของโทชิ จริงสิ โทชิไปกินข้าวที่ไหนนะ ไม่เห็นเลย อ๊ะ น้ำองุ่นที่จุนอิจิชอบ
\"อะ ให้\"
จุนอิจิ ทำหน้างงๆเมื่อฉันส่งน้ำให้
\"นี่ของทาคุยะคุงจ๊ะ\"
\"ขอบใจนะ เอริกะ เรียกฉันว่ามินาโตะเฉยๆก็ได้\"
\"แปลกคน เมื่อกี๊ยังทำเป็นไม่ชอบฉัน อยู่ๆก็ซื้อน้ำมาให้ หมายความว่าไง\"
\"อือ ที่จริงเธอก็ชอบจุนใช่ม้า รู้ซะด้วยนะว่ามันชอบน้ำองุ่น เอริกะ เล่นตัวมากระวังไอ้จุนจะเลิกสนใจนะ\"
นายมินาโตะพูดแบบนั้น จุนอิจิเลยได้ที ยืดใหญ่เลย
\"จริงอย่างที่มินาโตะพูดหรือเปล่า\"
จุนอิจิพูดแล้วหันไปสบตากับมินาโตะ ประมาณว่า ฉันก็คงเหมือนกับคนอื่นๆ แต่ทำฟอร์มไปอย่างนั้นเอง
ฮึ คิดง่ายไปหน่อยนะยะ
\"เปล่าเลย ฉันแค่อยากขอโทษที่ทำเสื้อนายเลอะเมื่อเช้า และขอบอกตรงนี้เลยนะว่า ฉันยังไม่แม้แต่จะสนใจนาย ถ้าไม่มีอะไรแล้วกรุณาอย่ารบกวนเวลาทานอาหารของเราด้วย\"
\"นี่เธอ! เฮ่ย!\"
จุนอิจิถึงกับอึ้งอีกรอบ หมอนั่นหน้าแดงไปถึงหู คงจะรู้สึกเสียหน้ามาก วู้ \\(^.^)/สะใจ ผู้หญิงโต๊ะข้างๆซุบซิบกันใหญ่
นายมินาโตะน่ะเหรอ หัวเราะจนน้ำผลไม้พุ่งออกมาจากปากตั้งแต่ฉันพูดจบแล้ว
\"นี่เธอจะหักหน้าฉันไปถึงไหน หึ แต่ก็น่าสนใจดี ฉันไม่เชื่อหรอกว่าฉันจะทำให้เธอชอบไม่ได้\"
จุนอิจิยื่นหน้าเข้ามาจ้องตาฉัน
\"เตรียมยกหัวใจไว้ให้ฉันได้เลย\"
เมื่อทิ้งคำท้าไว้แล้ว จุนอิจิก็ลากนายมินาโตะที่ยังหัวเราะไม่เลิกออกไป
ท้ารบเหรอ ได้เลย ฉันเตรียมตัวมานานแล้ว ไม่ว่านายจะทำอะไรก็เป็นไปตามแผนของฉันทั้งนั้น
\"เอริกะ กำลังทำอะไรเหรอ\"
มายูมิที่นั่งเงียบมานานเอ่ยปากถามฉัน ฉันกำลังทำอะไร หมายความว่าไงอ่ะ
\"ก็กินข้าวไง ถามอะไรแปลกจัง\"
มายูมิจ้องตาฉันอยู่ครู่หนึ่ง แว่บหนึ่งฉันคิดว่ามายูมิคงจะรู้ว่าฉันกำลังวางแผนอะไรไว้
\"เหรอ อืม งั้นรีบกินเถอะ จะได้มีเวลาสำรวจโรงเรียนนานๆ\"
มายูมิหันกลับไปกินข้าวต่อ
ฉันคงคิดมากไป มายูมิจะมารู้ได้ยังไงกัน บ้าจริงๆ แฮ่ แต่เมื่อกี๊ สะใจเป็นบ้า หมอนั่นคงเสียความมั่นใจไปมากพอดู
มายูมิพาฉันเดินมาหน้าอาคารเพื่อเริ่มต้นเดินชมโรงเรียน
\"มายูมิ ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ\"
\"ได้สิ\"
\"เธอสนิทกับจุ...เอ่อ ฮาเซกาว่าคุงมากเหรอ\"
ตามข้อสันนิษฐานที่ฉันเห็นจุนอิจิกับมายูมิเรียกกันและกันอย่างนั้น ถ้าทั้งสองคนสนิทกันจริง ฉันก็อาจจะล้วงข้อมูลจากมายูมิได้บ้าง
\"เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ\"
\"แล้วเธอได้พูดคุยกับฮาเซกาว่าคุงแบบสนิทสนมอย่างนี้ บรรดาแฟนๆของเค้าไม่ว่าเอาเหรอ\"
\"ไม่หรอก เพราะทุกคนรู้ว่าฉันเป็นแค่เพื่อนสนิทของจุนจัง และคงเป็นเพราะฉันอ้วนแบบนี้จึงไม่มีใครคิดว่าจุนจังจะมาชอบคนอย่างฉัน\"
ใช่เลย ( \' \' ) ( . .) ไอ้หมอนั่นมันคบแต่คนสวยๆ
ส่วนมายูมิ ถึงแม้ว่าเธอจะอ้วนแต่เธอก็น่ารัก ผิวพรรณดีมาก และรอยยิ้มที่จริงใจนั่น ไม่รู้ทำไมเวลาฉันมองมายูมิ ฉันรู้สึกเหมือนกับเห็นตัว
เองเมื่อ2 ปีก่อน(แต่มายูมิดูดีกว่าฉันในตอนนั้นมาก) อะไรกันน้า -_-? ความรู้สึกนี้ มันมีความเหมือนและความต่างในคราวเดียว
\"อืม มายูมิ ทำไมเธอถึงเข้ามาทักฉันก่อนล่ะ\"
\"ก็เพราะว่าจุนอิจิสนใจเธอไง\"
\"หา 0.0 แล้วมันเกี่ยวกันยังไง\"
\"ผู้หญิงทุกคนที่จุนอิจิสนใจ จะไม่มีผู้ชายคนไหนกล้ายุ่ง ส่วนพวกผู้หญิงจะหมั่นไส้คนที่ได้อยู่ใกล้จุนอิจิอยู่แล้วล่ะ ฉันก็เลยต้องเป็นเพื่อนกับ
เธอไง\"
\"เธอลำบากใจหรือเปล่า\"
\"ไม่หรอก เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเธอตั้งแต่เห็นเธอแล้ว อ๊ะ อย่ามัวแต่คุยเลยรีบไปดีกว่า เดี๋ยวจะหมดเวลาพักซะ
ก่อน\"
\"งั้นฉันโทรเรียกโทชิก่อนนะ\"
เวลาเรียนคาบบ่ายช่างเป็นเวลาที่ทรมานสำหรับนักเรียนที่ต้องต่อสู้กับอาการง่วงนอนอย่างมาก เพื่อนๆหลายคนรวมทั้งจุนอิจิฟุบหลับกันไป
หมดแล้ว ฮู่ว ฉันค่อยลดความประหม่าลงไปหน่อย ตั้งแต่มีเรื่องเมื่อตอนกลางวัน หมอนี่เอาแต่นั่งจ้องหน้าฉันตลอดเลย
จุนอิจินี่เวลาตื่นก็หล่อ เวลานอนก็หล่ออีก เฮ้อ -_- พวกหน้าตาดีเนี่ยทำอะไรก็ไม่น่าเกลียดจริงๆ ดูสิหลับปุ๋ยเชียว ^^ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะได้
เห็นใกล้ขนาดนี้ ว้าว ขนตายาวจัง
โอ๊ะ ไม่ได้ๆ เอริกะ ใจเย็นไว้ หมอนี่เป็นศัตรูของเธอนะ
ฉันพยายามหยิกตัวเองไม่ให้หลับตั้งหลายครั้ง ฉันคิดว่าขาคงเขียวไปเรียบร้อยแล้วแน่ๆ ฮือฮือ ฉันก็ง่วงเหมือนกันนะ แต่กลัวเรียนไม่รู้เรื่อง
เพราะฉันกับโทชิมักจะแข่งกันเรียนเสมอ
โทชิไม่มีอาการง่วงให้เห็นเลยซักนิด น่าเจ็บใจชะมัด>.<
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง
โอ้ เสียงสวรรค์ เสียงเวลาเลิกเรียนดังแล้ว
จุนอิจิตื่นพอดีกับเสียงกริ่งดัง ฉันเก็บกระเป๋าเสร็จจึงจะเดินออกไป จู่ๆจุนอิจิก็จับแขนฉันไว้
\"มีอะไรเหรอ\"
\"ให้ฉันไปส่งเธอนะ\"
\"ไม่ต้อง! ปล่อยแขนเธอซะ\"
ไม่ใช่เสียงฉันน้า!!!
โทชิมายืนข้างๆฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เขาตะคอกจุนอิจิเสียงดัง แล้วเราก็ตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งห้องทันที
\"นายมีสิทธิ์อะไรมาตอบแทนเค้า แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน!\"
โอ๊ะโอ จุนอิจิไม่กลัวสายตาฆาตกรของโทชิเลย แหม นี่ฉันมีโอกาสได้อยู่ในศึกชิงนางกับเขาด้วย^^ อุ๊ย ไม่ได้ต้องรีบห้ามก่อน
\"เอ่อ ไม่ต้องหรอกฮาเซกาว่าคุง ฉันกลับกับโทชิก็ได้\"
\"ให้ฉันไปส่งเถอะ\"
\"พูดไม่รู้เรื่องหรือไง ก็......\"
\"โทชิ!\"
โทชิเริ่มจะระเบิดอีกแล้ว ฉันเลยต้องห้ามเขาไว้
\"อย่าเพิ่งดีกว่า ถ้าแม่เอริกะเห็น เอริกะอาจจะถูกว่าได้ ว่ามาโรงเรียนวันแรกก็มีหมา...เอ้ย ผู้ชายมาส่งซะแล้ว\"
โทชิพยายามสะกดอารมณ์ อธิบายให้จุนอิจิฟัง
\"ที่บ้านเธอดุอย่างนั้นเลยเหรอ\"
\"( \' \') ( . .)\"
\"ฉันไม่ไปส่งเธอก็ได้ แต่ขอยืมสมุดโน้ตของเธอหน่อยได้ไหม\"
\"ไม่ใช้บริการมายูมิแล้วใช่ไหม...เสร็จฉัน มายูมิจ๋า เอาสมุดโน้ตของเธอมาซะดีๆ\"
นายมินาโตะพูดกับจุนอิจิ แล้วถลาไปที่มายูมิเมื่อจุนอิจิพยักหน้า
\"นี่จ๊ะ\"
ฉันหยิบสมุดให้จุนอิจิ
\"กลับกันได้แล้ว\"
โทชิลากฉันออกไปทั้งๆที่ฉันยังไม่ได้ปิดกระเป๋า
\"โทชิ ปล่อยนะ ฉันเจ็บนะโทชิ\"
โอ๊ย เจ็บเป็นบ้า โทชิทั้งลากทั้งดึงฉัน ขายาวยังกับเสาไฟฟ้าแบบนั้นใครจะเดินตามทัน
แม้ว่าฉันจะร้องโวยวายยังไง ก็เหมือนว่าเสียงจะไม่เข้าไปในหูของอีตานี่เลย ฮึ้ย ทนไม่ไหวแล้วนะ
\"โอ๊ย เจ็บนะ ปล่อยฉันนะโทชิ! ถ้านายไม่ปล่อยฉันโกรธนายจริงๆด้วย!\"
กึก!
เฮ้อ หยุดจนได้
\"ขอโทษ\"
โทชิคลายมือออก หว๋า นี่นายบีบแขนฉันจนแดงไปหมดอีกแล้วนะ!!!
\"วันนี้โทชิไม่ใช่โทชิที่ฉันเคยรู้จักเลยนะ โทชิที่มีรอยยิ้มให้ฉันเสมอหายไปไหนแล้ว เอาไอ้เจ้าชายปีศาจบ้าเลือดนี่มาอยู่กับฉันทำไม!\"
ฉันเริ่มโวยใส่ โทชิหน้าจ๋อยสนิท รู้ตัวแล้วล่ะสิว่าได้ทำรุนแรงกับสาวน้อยที่แสนจะบอบบางอย่างฉัน (แหวะ) เจ็บหลายครั้ง
\"ฉันขอโทษ ฉัน ฉัน\"
\"ฉันเข้าใจนะ แต่ว่าถ้าโทชิหึงไม่เป็นเวล่ำเวลาแบบนี้ ใครเขาจะเชื่อว่าเราเป็นแค่เพื่อนกัน แล้วแผนฉันก็จะพังไปด้วย\"
\"ฉันขอโทษ ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว\"
หึหึ หน้าสลดเชียว แล้วใครจะไปโกรธลงกันล่ะ^^
\"ช่างมันเถอะ อ๊ะ โทชิ ตอนนี้แผนขั้นหนึ่งสำเร็จไปได้ด้วยดีแล้วนะ และฉันก็เข้าใกล้แหล่งข้อมูลที่ดีที่สุดของมันได้แล้วด้วย ฉันว่าแผนต่อๆ
ไปต้องเป็นไปได้ด้วยดีแน่นอน\"
\"-_-?\"
\"ก็มายูมิไงล่ะ เค้าเป็นเพื่อนสนิทอีกคนของจุนอิจิ และนายนั่นก็สารภาพว่าสนใจฉันแล้วด้วย เพราะฉะนั้นช่วงที่อยู่โรงเรียน เราไม่ต้องอยู่ใกล้
กันมากก็ได้ อ้อ แล้วช่วงกลางวันฉันต้องไปกินข้าวกับมายูมินะเพราะจุนอิจิต้องมากินด้วยกันแน่ๆ\"
\"แล้วฉันล่ะ\"
\"นายก็หาเพื่อนซักคนสิ\"
โทชิทำคิ้วขมวดขึ้นมาทันที อย่างกับว่าฉันให้ไปออกรบอย่างนั้นแหล่ะ
\"อย่าทำหน้าอย่างนั้นน่า ฉันรู้ว่าต่อมมนุษยสัมพันธ์ของนายมันเล็กยิ่งกว่าอึมด แต่นายก็น่าจะหาเพื่อนได้ซักคนนะ แค่นายยิ้มให้คนอื่นเหมือน
ที่ยิ้มให้ฉัน รับรอง สาวๆเสนอมาเป็นเพื่อนกับนายจนนับไม่ถ้วนแน่ๆ\"
\"ฉันยิ้มให้คนอื่นไม่เป็น\"
\"เอาล่ะ เอาล่ะ เอาอย่างนี้แล้วกัน ฉันจะทำข้าวกล่องให้นายแล้วกัน\"
โทชิส่งสายตาเป็นประกายวิ้งวั้งขึ้นมาทันที
\"จริงเหรอ เอรี่น่ารักที่สุดเลย\"
เฮ้อ ก็แค่นี้แหล่ะ เห็นโทชิยิ้มจนลักยิ้มบุ๋มลงไปทั้งสองข้างขนาดนั้น แสดงว่าสบายใจแล้ว ค่อยยังชั่วหน่อย
โรงอาหารที่นี่ทั้งกว้างทั้งใหญ่ ติดแอร์ด้วย ร้านอาหารก็เยอะ เหมือน food center ของห้างสรรพสินค้ามากกว่าที่จะเป็นโรงอาหารของโรงเรียน
\"ข้าวราดแกงกะหรี่สูตรต้นตำหรับ อืม เอานี่แล้วกัน\"
\"เอาเป็นว่า เอริกะซื้อให้ฉันด้วยแล้วกัน เดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำให้ แล้วเจอกันที่โต๊ะนะ\"
\"โอเคจ๊ะ\"
มายูมิเดินออกไปซื้อน้ำที่ฝั่งตรงข้าม ฉันเลยหันมาจัดการกับรายการอาหารต่อ
\"ป้าขา ขอข้าวราดแกงกะหรี่สองจานค่ะ\"
คุณป้าตัวอ้วนกลมรับคำ ไม่ช้าข้าวราดแกงกะหรี่ร้อนๆสองจานก็มาวางตรงหน้า
\"ได้แล้วจ้า\"
ฉันล้วงเอากระเป๋าเงินออกมาและกำลังจะจ่าย แต่
\"นี่ครับ ไม่ต้องทอน\"
จุนอิจิส่งเงินให้คุณป้า อวดรวยจังนะ แต่เสียใจเงินของนายไม่ได้ทำให้ฉันตาลุกวาวหรอกย่ะ
ตอนนี้อาการประหม่าของฉันหายไปแล้ว สามารถต่อกรกับนายนี่ได้สบายๆ เอาล่ะ ดำเนินแผนต่อได้เล้ย เอริกะ
~เธอต้องไม่รับของที่หมอนั่นจะให้หรือทำอะไรให้ง่ายๆ แล้วเธอจะน่าสนใจมากขึ้น เพราะคงไม่มีใครเคยปฏิเสธหมอนั่นแน่นอน~
\"นายมาจ่ายเงินให้ฉันทำไมไม่ทราบ\"
\"เลี้ยงต้อนรับเธอไง\"
\"ขอบใจนะ แต่ไม่ต้องหรอก ฉันมีเงินจ่ายเอง\"
ฉันดึงเงินจากป้าอ้วนกลมส่งคืนให้นายนั่น แล้วเอาของตัวเองยัดเข้าไปในมือของคุณป้าแทน
\"จุน.อิ.จิ หน้าแตกดังเพล้งเลยว่ะ ฮะ ฮะ ฮ่า\"
นายมินาโตะหัวเราะเยาะจุนอิจิอยู่ข้างๆ นายนั่นก็ได้แต่ยืนอึ้ง คงไม่เคยเจอปฏิเสธแบบนี้ล่ะสิ
ฉันผละออกมาจากสองคู่ซี้ที่เป็นจุดสนใจของคนในโรงอาหารตอนนี้ ไปที่โต๊ะที่มายูมินั่งคอยอยู่ แต่สองคนนั่นก็ยังตามมานั่งด้วย
\"เฮ้ย จุน ฉันว่าแผนสุภาพบุรุษ ลูกผู้ชายของแก คงใช้กับเอริกะไม่ได้ว่ะ ฮะ ฮะ ฮะ สะใจจริงๆ ไม่เคยเห็นแกหน้าแตกแบบนี้มาก่อนเลย ฮะ ฮะ ฮ่า\"
\"ฟุคาดะ เอริกะ เธอแน่มากนักหรือไง\"
จุนอิจิคงโมโหที่โดนหักหน้าและโดนนายมินาโตะหัวเราะเยาะ จึงหันมาหาเรื่องเอากับฉัน หว๋า>.< ทำหน้าตาน่ากลัวจัง
\"ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ\"
\"เฮอะ กล้าต่อปากต่อคำซะด้วย ไม่หงิมเหมือนเมื่อเช้าเลยนะ นี่! เธอรู้ว่าฉันสนใจเธอ เธอเลยกะจะเล่นตัวล่ะสิ\"
อะ ไอ้หมอนี่ ปากยังเสียหมือนเดิมเลยนะ
\"ขอโทษนะฮาเซกาว่าคุง ฉันไม่รู้ว่านายหมายความว่ายังไง แต่ฉันไม่ได้ทำอย่างที่นายว่าเลยและไม่คิดที่จะทำด้วย\"
\"จุนจัง เธอพูดแรงเกินไปแล้วนะ\"
ใช่เลย มายูมิพูดถูก เอ๊ะ จุนจังเหรอ แฮ่แฮ่ สองคนนี้ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกันแน่ๆ
\"เงียบไปเลยนะ มามิจัง\"
โอ๊ะโอ มามิจัง ข้อสันนิษฐานถูกต้อง ได้แหล่งข้อมูลแหล่งใหญ่แล้ว
\"แค่ฉันจะออกค่าข้าวให้ ทำไมเธอต้องปฏิเสธด้วยล่ะ\"
\"ก็ฉันมีเงินของฉันนี่นา ทำไมนายต้องมาออกให้ด้วย\"
\"ก็บอกแล้วไง ว่าฉันสนใจเธอก็เลยจะจีบเธอ ขั้นแรกก็ต้องเลี้ยงข้าวก่อนไง ไม่เห็นแปลกตรงไหน\"
โห พูดออกมาได้หน้าตาเฉย ทำเป็นเสต็ปเลยนะยะ เหนือชั้นจริงๆ
ทำไงต่อดี เอริกะ คิดสิ คิด อืม....
\"ขอโทษนะ ฉันไม่มีเวลามาล้อเล่นกับนาย ถ้าว่างมากนัก ยังมีคนต่อคิวรอนายอีกเยอะ\"
\"ฮะ ฮะ เด็กใหม่แน่มาก ยังไม่เคยมีใครปฏิเสธหมอนี่เลย เห็นแต่ละคนตอบรับไมตรีกันแทบไม่ทัน นับถือ นับถือ ฮะ ฮะ ฮ่า\"
\"งั้นฉันขอเป็นคนแรกแล้วกัน\"
จุนอิจิ ฉันจะทำให้นายเห็นว่า ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนที่จะต้องสยบอยู่แทบเท้านาย
\"แต่ว่าฉัน...\"
\"เดี๋ยวมานะ มายูมิ\"
จุนอิจิกำลังจะเอ่ยอะไรออกมา ฉันก็ชิงลุกขึ้นไปก่อน
\"วะ ฮะ ฮะ มีคนไม่สนใจฟังไอ้จุนพูดด้วย ทุกทีมีแต่คนห้อมล้อมนั่งทำตาแป๋วมองแต่มัน สะใจจริง โว๊ย\"
นายมินาโตะ พูดซะดังเชียว ทุกคนมองตามฉันมาเป็นแถว แล้วหันไปทำหน้าแบบไม่น่าเชื่อให้จุนอิจิ หมอนั่นได้แต่นั่งเอ๋อพูดอะไรไม่ออก หึ นี่แค่เริ่มต้นนะ ฉันจะทำให้สายตาที่หยิ่งยโสของนาย หายไปให้ได้
ที่จริงแล้วฉันเดินมาซื้อน้ำให้นายนั่นต่างหาก ตามแผนทำความรู้จักมักคุ้นของโทชิ จริงสิ โทชิไปกินข้าวที่ไหนนะ ไม่เห็นเลย อ๊ะ น้ำองุ่นที่จุนอิจิชอบ
\"อะ ให้\"
จุนอิจิ ทำหน้างงๆเมื่อฉันส่งน้ำให้
\"นี่ของทาคุยะคุงจ๊ะ\"
\"ขอบใจนะ เอริกะ เรียกฉันว่ามินาโตะเฉยๆก็ได้\"
\"แปลกคน เมื่อกี๊ยังทำเป็นไม่ชอบฉัน อยู่ๆก็ซื้อน้ำมาให้ หมายความว่าไง\"
\"อือ ที่จริงเธอก็ชอบจุนใช่ม้า รู้ซะด้วยนะว่ามันชอบน้ำองุ่น เอริกะ เล่นตัวมากระวังไอ้จุนจะเลิกสนใจนะ\"
นายมินาโตะพูดแบบนั้น จุนอิจิเลยได้ที ยืดใหญ่เลย
\"จริงอย่างที่มินาโตะพูดหรือเปล่า\"
จุนอิจิพูดแล้วหันไปสบตากับมินาโตะ ประมาณว่า ฉันก็คงเหมือนกับคนอื่นๆ แต่ทำฟอร์มไปอย่างนั้นเอง
ฮึ คิดง่ายไปหน่อยนะยะ
\"เปล่าเลย ฉันแค่อยากขอโทษที่ทำเสื้อนายเลอะเมื่อเช้า และขอบอกตรงนี้เลยนะว่า ฉันยังไม่แม้แต่จะสนใจนาย ถ้าไม่มีอะไรแล้วกรุณาอย่ารบกวนเวลาทานอาหารของเราด้วย\"
\"นี่เธอ! เฮ่ย!\"
จุนอิจิถึงกับอึ้งอีกรอบ หมอนั่นหน้าแดงไปถึงหู คงจะรู้สึกเสียหน้ามาก วู้ \\(^.^)/สะใจ ผู้หญิงโต๊ะข้างๆซุบซิบกันใหญ่
นายมินาโตะน่ะเหรอ หัวเราะจนน้ำผลไม้พุ่งออกมาจากปากตั้งแต่ฉันพูดจบแล้ว
\"นี่เธอจะหักหน้าฉันไปถึงไหน หึ แต่ก็น่าสนใจดี ฉันไม่เชื่อหรอกว่าฉันจะทำให้เธอชอบไม่ได้\"
จุนอิจิยื่นหน้าเข้ามาจ้องตาฉัน
\"เตรียมยกหัวใจไว้ให้ฉันได้เลย\"
เมื่อทิ้งคำท้าไว้แล้ว จุนอิจิก็ลากนายมินาโตะที่ยังหัวเราะไม่เลิกออกไป
ท้ารบเหรอ ได้เลย ฉันเตรียมตัวมานานแล้ว ไม่ว่านายจะทำอะไรก็เป็นไปตามแผนของฉันทั้งนั้น
\"เอริกะ กำลังทำอะไรเหรอ\"
มายูมิที่นั่งเงียบมานานเอ่ยปากถามฉัน ฉันกำลังทำอะไร หมายความว่าไงอ่ะ
\"ก็กินข้าวไง ถามอะไรแปลกจัง\"
มายูมิจ้องตาฉันอยู่ครู่หนึ่ง แว่บหนึ่งฉันคิดว่ามายูมิคงจะรู้ว่าฉันกำลังวางแผนอะไรไว้
\"เหรอ อืม งั้นรีบกินเถอะ จะได้มีเวลาสำรวจโรงเรียนนานๆ\"
มายูมิหันกลับไปกินข้าวต่อ
ฉันคงคิดมากไป มายูมิจะมารู้ได้ยังไงกัน บ้าจริงๆ แฮ่ แต่เมื่อกี๊ สะใจเป็นบ้า หมอนั่นคงเสียความมั่นใจไปมากพอดู
มายูมิพาฉันเดินมาหน้าอาคารเพื่อเริ่มต้นเดินชมโรงเรียน
\"มายูมิ ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ\"
\"ได้สิ\"
\"เธอสนิทกับจุ...เอ่อ ฮาเซกาว่าคุงมากเหรอ\"
ตามข้อสันนิษฐานที่ฉันเห็นจุนอิจิกับมายูมิเรียกกันและกันอย่างนั้น ถ้าทั้งสองคนสนิทกันจริง ฉันก็อาจจะล้วงข้อมูลจากมายูมิได้บ้าง
\"เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ\"
\"แล้วเธอได้พูดคุยกับฮาเซกาว่าคุงแบบสนิทสนมอย่างนี้ บรรดาแฟนๆของเค้าไม่ว่าเอาเหรอ\"
\"ไม่หรอก เพราะทุกคนรู้ว่าฉันเป็นแค่เพื่อนสนิทของจุนจัง และคงเป็นเพราะฉันอ้วนแบบนี้จึงไม่มีใครคิดว่าจุนจังจะมาชอบคนอย่างฉัน\"
ใช่เลย ( \' \' ) ( . .) ไอ้หมอนั่นมันคบแต่คนสวยๆ
ส่วนมายูมิ ถึงแม้ว่าเธอจะอ้วนแต่เธอก็น่ารัก ผิวพรรณดีมาก และรอยยิ้มที่จริงใจนั่น ไม่รู้ทำไมเวลาฉันมองมายูมิ ฉันรู้สึกเหมือนกับเห็นตัว
เองเมื่อ2 ปีก่อน(แต่มายูมิดูดีกว่าฉันในตอนนั้นมาก) อะไรกันน้า -_-? ความรู้สึกนี้ มันมีความเหมือนและความต่างในคราวเดียว
\"อืม มายูมิ ทำไมเธอถึงเข้ามาทักฉันก่อนล่ะ\"
\"ก็เพราะว่าจุนอิจิสนใจเธอไง\"
\"หา 0.0 แล้วมันเกี่ยวกันยังไง\"
\"ผู้หญิงทุกคนที่จุนอิจิสนใจ จะไม่มีผู้ชายคนไหนกล้ายุ่ง ส่วนพวกผู้หญิงจะหมั่นไส้คนที่ได้อยู่ใกล้จุนอิจิอยู่แล้วล่ะ ฉันก็เลยต้องเป็นเพื่อนกับ
เธอไง\"
\"เธอลำบากใจหรือเปล่า\"
\"ไม่หรอก เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเธอตั้งแต่เห็นเธอแล้ว อ๊ะ อย่ามัวแต่คุยเลยรีบไปดีกว่า เดี๋ยวจะหมดเวลาพักซะ
ก่อน\"
\"งั้นฉันโทรเรียกโทชิก่อนนะ\"
เวลาเรียนคาบบ่ายช่างเป็นเวลาที่ทรมานสำหรับนักเรียนที่ต้องต่อสู้กับอาการง่วงนอนอย่างมาก เพื่อนๆหลายคนรวมทั้งจุนอิจิฟุบหลับกันไป
หมดแล้ว ฮู่ว ฉันค่อยลดความประหม่าลงไปหน่อย ตั้งแต่มีเรื่องเมื่อตอนกลางวัน หมอนี่เอาแต่นั่งจ้องหน้าฉันตลอดเลย
จุนอิจินี่เวลาตื่นก็หล่อ เวลานอนก็หล่ออีก เฮ้อ -_- พวกหน้าตาดีเนี่ยทำอะไรก็ไม่น่าเกลียดจริงๆ ดูสิหลับปุ๋ยเชียว ^^ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะได้
เห็นใกล้ขนาดนี้ ว้าว ขนตายาวจัง
โอ๊ะ ไม่ได้ๆ เอริกะ ใจเย็นไว้ หมอนี่เป็นศัตรูของเธอนะ
ฉันพยายามหยิกตัวเองไม่ให้หลับตั้งหลายครั้ง ฉันคิดว่าขาคงเขียวไปเรียบร้อยแล้วแน่ๆ ฮือฮือ ฉันก็ง่วงเหมือนกันนะ แต่กลัวเรียนไม่รู้เรื่อง
เพราะฉันกับโทชิมักจะแข่งกันเรียนเสมอ
โทชิไม่มีอาการง่วงให้เห็นเลยซักนิด น่าเจ็บใจชะมัด>.<
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง
โอ้ เสียงสวรรค์ เสียงเวลาเลิกเรียนดังแล้ว
จุนอิจิตื่นพอดีกับเสียงกริ่งดัง ฉันเก็บกระเป๋าเสร็จจึงจะเดินออกไป จู่ๆจุนอิจิก็จับแขนฉันไว้
\"มีอะไรเหรอ\"
\"ให้ฉันไปส่งเธอนะ\"
\"ไม่ต้อง! ปล่อยแขนเธอซะ\"
ไม่ใช่เสียงฉันน้า!!!
โทชิมายืนข้างๆฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เขาตะคอกจุนอิจิเสียงดัง แล้วเราก็ตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งห้องทันที
\"นายมีสิทธิ์อะไรมาตอบแทนเค้า แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน!\"
โอ๊ะโอ จุนอิจิไม่กลัวสายตาฆาตกรของโทชิเลย แหม นี่ฉันมีโอกาสได้อยู่ในศึกชิงนางกับเขาด้วย^^ อุ๊ย ไม่ได้ต้องรีบห้ามก่อน
\"เอ่อ ไม่ต้องหรอกฮาเซกาว่าคุง ฉันกลับกับโทชิก็ได้\"
\"ให้ฉันไปส่งเถอะ\"
\"พูดไม่รู้เรื่องหรือไง ก็......\"
\"โทชิ!\"
โทชิเริ่มจะระเบิดอีกแล้ว ฉันเลยต้องห้ามเขาไว้
\"อย่าเพิ่งดีกว่า ถ้าแม่เอริกะเห็น เอริกะอาจจะถูกว่าได้ ว่ามาโรงเรียนวันแรกก็มีหมา...เอ้ย ผู้ชายมาส่งซะแล้ว\"
โทชิพยายามสะกดอารมณ์ อธิบายให้จุนอิจิฟัง
\"ที่บ้านเธอดุอย่างนั้นเลยเหรอ\"
\"( \' \') ( . .)\"
\"ฉันไม่ไปส่งเธอก็ได้ แต่ขอยืมสมุดโน้ตของเธอหน่อยได้ไหม\"
\"ไม่ใช้บริการมายูมิแล้วใช่ไหม...เสร็จฉัน มายูมิจ๋า เอาสมุดโน้ตของเธอมาซะดีๆ\"
นายมินาโตะพูดกับจุนอิจิ แล้วถลาไปที่มายูมิเมื่อจุนอิจิพยักหน้า
\"นี่จ๊ะ\"
ฉันหยิบสมุดให้จุนอิจิ
\"กลับกันได้แล้ว\"
โทชิลากฉันออกไปทั้งๆที่ฉันยังไม่ได้ปิดกระเป๋า
\"โทชิ ปล่อยนะ ฉันเจ็บนะโทชิ\"
โอ๊ย เจ็บเป็นบ้า โทชิทั้งลากทั้งดึงฉัน ขายาวยังกับเสาไฟฟ้าแบบนั้นใครจะเดินตามทัน
แม้ว่าฉันจะร้องโวยวายยังไง ก็เหมือนว่าเสียงจะไม่เข้าไปในหูของอีตานี่เลย ฮึ้ย ทนไม่ไหวแล้วนะ
\"โอ๊ย เจ็บนะ ปล่อยฉันนะโทชิ! ถ้านายไม่ปล่อยฉันโกรธนายจริงๆด้วย!\"
กึก!
เฮ้อ หยุดจนได้
\"ขอโทษ\"
โทชิคลายมือออก หว๋า นี่นายบีบแขนฉันจนแดงไปหมดอีกแล้วนะ!!!
\"วันนี้โทชิไม่ใช่โทชิที่ฉันเคยรู้จักเลยนะ โทชิที่มีรอยยิ้มให้ฉันเสมอหายไปไหนแล้ว เอาไอ้เจ้าชายปีศาจบ้าเลือดนี่มาอยู่กับฉันทำไม!\"
ฉันเริ่มโวยใส่ โทชิหน้าจ๋อยสนิท รู้ตัวแล้วล่ะสิว่าได้ทำรุนแรงกับสาวน้อยที่แสนจะบอบบางอย่างฉัน (แหวะ) เจ็บหลายครั้ง
\"ฉันขอโทษ ฉัน ฉัน\"
\"ฉันเข้าใจนะ แต่ว่าถ้าโทชิหึงไม่เป็นเวล่ำเวลาแบบนี้ ใครเขาจะเชื่อว่าเราเป็นแค่เพื่อนกัน แล้วแผนฉันก็จะพังไปด้วย\"
\"ฉันขอโทษ ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว\"
หึหึ หน้าสลดเชียว แล้วใครจะไปโกรธลงกันล่ะ^^
\"ช่างมันเถอะ อ๊ะ โทชิ ตอนนี้แผนขั้นหนึ่งสำเร็จไปได้ด้วยดีแล้วนะ และฉันก็เข้าใกล้แหล่งข้อมูลที่ดีที่สุดของมันได้แล้วด้วย ฉันว่าแผนต่อๆ
ไปต้องเป็นไปได้ด้วยดีแน่นอน\"
\"-_-?\"
\"ก็มายูมิไงล่ะ เค้าเป็นเพื่อนสนิทอีกคนของจุนอิจิ และนายนั่นก็สารภาพว่าสนใจฉันแล้วด้วย เพราะฉะนั้นช่วงที่อยู่โรงเรียน เราไม่ต้องอยู่ใกล้
กันมากก็ได้ อ้อ แล้วช่วงกลางวันฉันต้องไปกินข้าวกับมายูมินะเพราะจุนอิจิต้องมากินด้วยกันแน่ๆ\"
\"แล้วฉันล่ะ\"
\"นายก็หาเพื่อนซักคนสิ\"
โทชิทำคิ้วขมวดขึ้นมาทันที อย่างกับว่าฉันให้ไปออกรบอย่างนั้นแหล่ะ
\"อย่าทำหน้าอย่างนั้นน่า ฉันรู้ว่าต่อมมนุษยสัมพันธ์ของนายมันเล็กยิ่งกว่าอึมด แต่นายก็น่าจะหาเพื่อนได้ซักคนนะ แค่นายยิ้มให้คนอื่นเหมือน
ที่ยิ้มให้ฉัน รับรอง สาวๆเสนอมาเป็นเพื่อนกับนายจนนับไม่ถ้วนแน่ๆ\"
\"ฉันยิ้มให้คนอื่นไม่เป็น\"
\"เอาล่ะ เอาล่ะ เอาอย่างนี้แล้วกัน ฉันจะทำข้าวกล่องให้นายแล้วกัน\"
โทชิส่งสายตาเป็นประกายวิ้งวั้งขึ้นมาทันที
\"จริงเหรอ เอรี่น่ารักที่สุดเลย\"
เฮ้อ ก็แค่นี้แหล่ะ เห็นโทชิยิ้มจนลักยิ้มบุ๋มลงไปทั้งสองข้างขนาดนั้น แสดงว่าสบายใจแล้ว ค่อยยังชั่วหน่อย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น