ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : let\'s go
ฉันกับโทชิย้ายมาโรงเรียนนี้เพื่อจะดำเนินแผนการณ์ ให้สำเร็จ เราสองคนบอกที่บ้านว่าต้องการย้ายมาเพราะจะทำให้เรามีสิทธิ์ในการเข้ามหาวิทยาลัยได้สูงกว่าโรงเรียนเดิม พ่อกับแม่ของฉันและคุณป้า(แม่ของโทชิ)จึงอณุญาต
\"ทำไมวันนี้ไม่ไปวิ่งล่ะ\"
หลังจากที่ฉันตัดสินใจลดนำหนัก(อย่างถูกวิธี เพื่อให้หุ่นเพอร์เฟ็คเป็นที่ต้องตาต้องใจ)โทชิจึงอาสามาปลุกฉันไปวิ่งออกกำลังกายทุกเช้า
\"ฉันอยากให้เธอนอนให้เต็มอิ่ม จะได้สดชื่นไง\"
\"จะให้เชื่อหรือว่าเป็นห่วงฉันจริงๆ\"
\"ถ้าเธอหน้าตาสดใสปิ๊งปั๊ง ไอ้หมอนั่นจะได้ตกหลุมรักเธอเร็วๆ แผนการของเธอจะได้สำเร็จซะที ฉันชักจะรอไม่ไหวแล้วนะ\"
\"ว่าแล้วเชียว -.,-^ ว่าคนอย่างนายนี่ต้องมีอะไรแอบแฝงแน่ๆ\"
\"เอาน่า รีบไปเถอะ ถ้ามัวแต่ยืนคุยอยู่อย่างนี้ เธอได้วิ่งไปถึงโรงเรียนจนหัวฟูแน่\"
ว่าแล้วโทชิก็จับมือฉันเดินไป
พอมาเดินข้างๆกันอย่างนี้แล้วเห็นความแตกต่างได้อย่างชัดเจน 2 ปีมานี่โทชิสูงขึ้นตั้ง 15 เซ็นต์ แต่ฉันสูงขึ้นแค่ 10 เซ็นต์เอง ทั้งๆที่เราก็ออกกำลังกายด้วยกันแท้ๆ เฮ้อ โลกนี้ไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย
ยิ่งเห็นโทชิใส่ชุดสูทแบบนี้ ดูสุขุมและหล่อมากเป็นพิเศษ ผู้หญิงที่โรงเรียนเห็นต้องกรี๊ดแน่นอน อิอิ ทุกคนต้องอิจฉาฉันแน่ๆที่ได้เดินจับมือไปโรงเรียนพร้อมกับผู้ชายเท่หๆคนนี้
\"มองฉันด้วยสายตาพิศวาสแบบนั้นเดี๋ยวฉันก็อดใจไม่ไหวหรอก\"
\"นายไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก ฉันรู้น่า\"
\"ลองดูไหมล่ะ\"
ฉันทำท่าท้าทายโทชิแบบไม่กลัว เพราะโทชิไม่เคยทำอะไรฉันซักที
โทชิยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ เขาดันฉันไปติดกำแพงแล้วจับมือเอาไว้ ฉันดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุด แย่แน่ๆเลย>.< อ๊าย หน้าโทชิห่างจากฉันแค่ 2เซ็นต์เอง ฉันไม่น่าไปท้าเขาเลย(ก็ไม่คิดว่าจะเอาจริงนี่นา)
หมับ!!
อึ๋ย! อยู่ๆโทชิก็ดึงฉันเข้าไปกอด
\"นี่! ปล่อยนะ เดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า\"
\"เธออย่าไปท้าใครแบบนี้อีกนะ\"
\"รู้แล้วน่า ฉันพูดเล่นกับนายคนเดียวเท่านั้น นายก็รู้นี่นา\"
\"เอรี่ ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลย\"
\"เรื่องอะไร นี่...ปล่อยก่อนได้ไหม อึดอัดจะแย่\"
\"อยู่แบบนี้สักพักนะฉันกลัวว่าจะไม่ได้กอดเธออย่างนี้อีก\"
ทำอย่างกับนายได้กอดฉันบ่อยอย่างนั้นแหล่ะ เท่าที่จำได้ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามในรอบสองปีเท่านั้นนะ
\"ฉันกลัวว่าเธอจะกลับไปรักมันอีก\"
เสียงโทชิสั่นเล็กน้อย อ๋อ ที่เห็นเดินทำคิ้วผูกโบเพราะคิดเรื่องนี้หรอกเหรอ
\"นายจะบ้าเหรอ ฉันแค้นไอ้บ้านั่นแค่ไหนนายก็รู้ดีนี่นา\"
\"แต่เธอก็ยังรักมันอยู่ด้วยใช่ไหม ที่เขาเรียกกันว่า ทั้งรักทั้งแค้น\"
โทชิก็ยังเป็นโทชิ อ่านใจฉันได้ทะลุปรุโปร่ง
\"ไร้สาระน่า เรารีบไปโรงเรียนกันเถอะ\"
ฉันเบี่ยงตัวออกมาจากอ้อมแขนของโทชิ แล้วเดินนำหน้าไป
..........................................................................................................................................
ในที่สุดเราสองคนก็มาโรงเรียนสายจนได้ เพราะอีตาโทชิคนเดียว ทำอะไรไร้สาระอยู่ได้ แถมไม่ยอมให้ฉันวิ่งมาอีกเพราะกลัวทรงผมฉันจะเสีย เผื่อแจ็คพอตเจอจุนอิจิก่อนได้จัดการทรงผมใหม่ โชคดีนะที่เป็นนักเรียนใหม่อาจารย์เวรจึงปล่อยให้เข้าพร้อมกับบอกทางไปห้องพักอาจารย์ให้ด้วย
กึก!
\"เอรี่ หยุดทำไม -_-?\"
\"นั่น จุนอิจิ\"
ระหว่างทางเดินไปห้องพักอาจารย์ ฉันเห็นจุนอิจิเดินมากับนายทาคุยะ มินาโตะเพื่อนของเขา จุนอิจิหล่อ เท่ห์มากกว่าเมื่อก่อนมาก คงเพราะเขาสูงขึ้นและเครื่องแบบโรงเรียนนี้ (ใส่ขึ้นเหมือนโทชิเลย) แต่ที่ไม่เปลี่ยนไปเลยคือหน้าที่ดูหยิ่งยโสนั่น
ตายแล้ว ตายแน่ ฉันไม่ได้เตรียมใจมาพบนายนั่นตอนนี้นะ
ตึกตัก >>.<< ตึกตัก
\"เริ่มแผนทำความรู้จักแบบติดตาตรึงใจ\"
โทชิกระซิบบอก แล้วลากฉันเดินไป
~ทำความรู้จักแบบติดตาตรึงใจ เดินเข้าไปแล้วแกล้งชน เพื่อให้เขาหันมามองเรา แล้วค่อยๆช้อนตามองแบบหวานเชื่อมที่สุด กล่าวขอโทษเบาๆ พร้อมทั้งแสดงความรับผิดชอบด้วยการเลี้ยงข้าวหรือน้ำ เพื่อทำความรู้จักกันต่อไป~
ฉันท่องแผนที่โทชิเคยบอกอยู่ในใจ เอ๊ะ ฉันจะชนแรงแค่ไหนดีนะ แล้วเอาส่วนไหนชนดี หวาย >_< จุนอิจิเดินใกล้เข้ามาแล้ว
10 9 8 7 6 5 4 3 2 1
พลั่ก !
\"ว๊าย!\"
ตอนที่ฉันกับจุนอิจิกำลังเดินสวนกัน โทชิก็กระแทกฉันจนชนจุนอิจิอย่างแรง ฉันเสียหลักเพราะกำลังเอนตัวแกล้งไปชนเขาตามแผน นายนั่นเอาแขนรับตัวฉันไว้ ตอนนี้เราสองคนเลยล้มลงไปกองอยู่กับพื้น โดยที่ฉันอยู่บนตัวจุนอิจิและโดนนายนั่นกอดอยู่
\"ขอโทษค่ะ\"
ฉันรีบดีดตัวลุกขึ้น โดยที่ยังไม่กล้าเงยหน้ามองจุนอิจิที่ลุกขึ้นนั่งบ้าง
\"นี่เธอ...\"
\"อ๊ะ\"
จุนอิจิตั้งท่าจะโวยที่ฉันชนเขาจนล้ม แต่ฉันดันเห็นรอยลิปติกของฉันเลอะติดอยู่ที่เสื้อของเขาซะก่อน
\"ขอโทษนะ เสื้อเธอเป็นรอยเลย\"
ฉันรีบเอาผ้าเช็ดหน้า เช็ดที่เสื้อจุนอิจิ
\"เงยหน้าขึ้นสิ\"
\"0_0?\"
\"ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้าเธอเลยล่ะ\"
\"ฉะ..ฉัน พะ..เพิ่งย้ายมา\"
โอ๊ย ยัยเอริกะ ทำไมต้องพูดติดอ่างด้วย เสียฟอร์มหมด แค่หน้าจุนอิจิอยู่ใกล้เธอแค่นี้ ก็ใจเต้น เสียงสั่นซะแล้ว แล้วแผนการณ์ทั้งหมดจะรอดไหมเนี่ย
\"ผู้ชายคนนั้นแฟนเธอเหรอ\"
จุนอิจิมองไปที่โทชิ
เอื๊อก ถึงแม้โทชิจะทำหน้าเฉยๆ แต่ฉันก็รับรู้ได้ถึงรัศมีแห่งความเย็นชา ช่วยไม่ได้...นายผลักฉันเองนะยะ
\"ฉันเป็นเพื่อนยัยนี่ เอ้า! นั่งอยู่ได้ ลุกขึ้นเร็ว เราจะได้ไปหาอาจารย์กัน\"
โทชิชิงตอบก่อนฉัน แล้วเข้ามาลากฉันให้ลุกขึ้นไปกับเขาอย่างรวดเร็ว
\"ฉันเจ็บนะโทชิ ปล่อยนะ! นี่..ฉันเจ็บจริงๆนะ\"
\"ฉันขอโทษ\"
โทชิเริ่มได้สติเมื่อฉันตะโกนเสียงดัง จึงปล่อยแขนฉัน เขาบีบแขนฉันจนแดงไปหมดเลย ตาบ้าเอ๊ย -_-^^
\"เป็นอะไรของนายน่ะ นายจะโมโหแล้วมาลงที่ฉันไม่ได้นะ นายเป็นผลักฉันเอง\"
\"ฉันขอโทษ ก็ฉันไม่คิดว่าเธอจะล้มลงไปกอดกับมันอย่างนั้นนี่ ฉันก็เลย...ฉันแค่ทนไม่ได้ เอรี่ ฉันว่าเราล้มเลิกแผนการณ์ทั้งหมดแล้วกลับไปเรียนที่เดิมเถอะ\"
\"ไม่มีทาง ทุกอย่างกำลังจะเริ่มต้นด้วยดี และฉันก็จะทำต่อไปด้วย\"
\"แล้วเธอจะให้ฉันทนดูเธอจีบไอ้หมอนั่น โดยที่ฉันต้องคอยช่วยเธออย่างนั้นเหรอ แค่เมื่อกี๊ฉันก็แทบทนไม่ไหวแล้วนะ\"
\"ตอนแรกนายเป็นคนเสนอตัวมาช่วยเองนะ\"
\"ก็ใช่ แต่...\"
\"พอเถอะ ฉันจะไม่เลิกเด็ดขาด ถ้านายไม่อยากช่วยก็ไม่ต้องช่วย แต่อย่ามาขัดขวางก็แล้วกัน\"
โทชิอึ้งไปครู่หนึ่ง เขาคงไม่คิดว่าฉันจะพูดแบบนี้ ฉันพูดแรงไปหรือเปล่านะ
\"ก็ได้ ฉันจะช่วยเธอต่อ\"
\"ต้องอย่างนั้นสิ เพื่อนไม่ช่วยเพื่อนแล้วแมวที่ไหนมันจะมาช่วย ป่ะ ไปหาอาจารย์กันเถอะ\"
ฉันเดินนำหน้าโทชิไป
\"หึ แค่เพื่อนสินะ\"
\"เอ๋ 0_0? นายว่าอะไรนะ\"
\"เปล่า\"
\"บ่นอะไรงึมงำเป็นตาแก่ไปได้...ไปเร็ว\"
\"ทำไมวันนี้ไม่ไปวิ่งล่ะ\"
หลังจากที่ฉันตัดสินใจลดนำหนัก(อย่างถูกวิธี เพื่อให้หุ่นเพอร์เฟ็คเป็นที่ต้องตาต้องใจ)โทชิจึงอาสามาปลุกฉันไปวิ่งออกกำลังกายทุกเช้า
\"ฉันอยากให้เธอนอนให้เต็มอิ่ม จะได้สดชื่นไง\"
\"จะให้เชื่อหรือว่าเป็นห่วงฉันจริงๆ\"
\"ถ้าเธอหน้าตาสดใสปิ๊งปั๊ง ไอ้หมอนั่นจะได้ตกหลุมรักเธอเร็วๆ แผนการของเธอจะได้สำเร็จซะที ฉันชักจะรอไม่ไหวแล้วนะ\"
\"ว่าแล้วเชียว -.,-^ ว่าคนอย่างนายนี่ต้องมีอะไรแอบแฝงแน่ๆ\"
\"เอาน่า รีบไปเถอะ ถ้ามัวแต่ยืนคุยอยู่อย่างนี้ เธอได้วิ่งไปถึงโรงเรียนจนหัวฟูแน่\"
ว่าแล้วโทชิก็จับมือฉันเดินไป
พอมาเดินข้างๆกันอย่างนี้แล้วเห็นความแตกต่างได้อย่างชัดเจน 2 ปีมานี่โทชิสูงขึ้นตั้ง 15 เซ็นต์ แต่ฉันสูงขึ้นแค่ 10 เซ็นต์เอง ทั้งๆที่เราก็ออกกำลังกายด้วยกันแท้ๆ เฮ้อ โลกนี้ไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย
ยิ่งเห็นโทชิใส่ชุดสูทแบบนี้ ดูสุขุมและหล่อมากเป็นพิเศษ ผู้หญิงที่โรงเรียนเห็นต้องกรี๊ดแน่นอน อิอิ ทุกคนต้องอิจฉาฉันแน่ๆที่ได้เดินจับมือไปโรงเรียนพร้อมกับผู้ชายเท่หๆคนนี้
\"มองฉันด้วยสายตาพิศวาสแบบนั้นเดี๋ยวฉันก็อดใจไม่ไหวหรอก\"
\"นายไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก ฉันรู้น่า\"
\"ลองดูไหมล่ะ\"
ฉันทำท่าท้าทายโทชิแบบไม่กลัว เพราะโทชิไม่เคยทำอะไรฉันซักที
โทชิยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ เขาดันฉันไปติดกำแพงแล้วจับมือเอาไว้ ฉันดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุด แย่แน่ๆเลย>.< อ๊าย หน้าโทชิห่างจากฉันแค่ 2เซ็นต์เอง ฉันไม่น่าไปท้าเขาเลย(ก็ไม่คิดว่าจะเอาจริงนี่นา)
หมับ!!
อึ๋ย! อยู่ๆโทชิก็ดึงฉันเข้าไปกอด
\"นี่! ปล่อยนะ เดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า\"
\"เธออย่าไปท้าใครแบบนี้อีกนะ\"
\"รู้แล้วน่า ฉันพูดเล่นกับนายคนเดียวเท่านั้น นายก็รู้นี่นา\"
\"เอรี่ ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลย\"
\"เรื่องอะไร นี่...ปล่อยก่อนได้ไหม อึดอัดจะแย่\"
\"อยู่แบบนี้สักพักนะฉันกลัวว่าจะไม่ได้กอดเธออย่างนี้อีก\"
ทำอย่างกับนายได้กอดฉันบ่อยอย่างนั้นแหล่ะ เท่าที่จำได้ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามในรอบสองปีเท่านั้นนะ
\"ฉันกลัวว่าเธอจะกลับไปรักมันอีก\"
เสียงโทชิสั่นเล็กน้อย อ๋อ ที่เห็นเดินทำคิ้วผูกโบเพราะคิดเรื่องนี้หรอกเหรอ
\"นายจะบ้าเหรอ ฉันแค้นไอ้บ้านั่นแค่ไหนนายก็รู้ดีนี่นา\"
\"แต่เธอก็ยังรักมันอยู่ด้วยใช่ไหม ที่เขาเรียกกันว่า ทั้งรักทั้งแค้น\"
โทชิก็ยังเป็นโทชิ อ่านใจฉันได้ทะลุปรุโปร่ง
\"ไร้สาระน่า เรารีบไปโรงเรียนกันเถอะ\"
ฉันเบี่ยงตัวออกมาจากอ้อมแขนของโทชิ แล้วเดินนำหน้าไป
..........................................................................................................................................
ในที่สุดเราสองคนก็มาโรงเรียนสายจนได้ เพราะอีตาโทชิคนเดียว ทำอะไรไร้สาระอยู่ได้ แถมไม่ยอมให้ฉันวิ่งมาอีกเพราะกลัวทรงผมฉันจะเสีย เผื่อแจ็คพอตเจอจุนอิจิก่อนได้จัดการทรงผมใหม่ โชคดีนะที่เป็นนักเรียนใหม่อาจารย์เวรจึงปล่อยให้เข้าพร้อมกับบอกทางไปห้องพักอาจารย์ให้ด้วย
กึก!
\"เอรี่ หยุดทำไม -_-?\"
\"นั่น จุนอิจิ\"
ระหว่างทางเดินไปห้องพักอาจารย์ ฉันเห็นจุนอิจิเดินมากับนายทาคุยะ มินาโตะเพื่อนของเขา จุนอิจิหล่อ เท่ห์มากกว่าเมื่อก่อนมาก คงเพราะเขาสูงขึ้นและเครื่องแบบโรงเรียนนี้ (ใส่ขึ้นเหมือนโทชิเลย) แต่ที่ไม่เปลี่ยนไปเลยคือหน้าที่ดูหยิ่งยโสนั่น
ตายแล้ว ตายแน่ ฉันไม่ได้เตรียมใจมาพบนายนั่นตอนนี้นะ
ตึกตัก >>.<< ตึกตัก
\"เริ่มแผนทำความรู้จักแบบติดตาตรึงใจ\"
โทชิกระซิบบอก แล้วลากฉันเดินไป
~ทำความรู้จักแบบติดตาตรึงใจ เดินเข้าไปแล้วแกล้งชน เพื่อให้เขาหันมามองเรา แล้วค่อยๆช้อนตามองแบบหวานเชื่อมที่สุด กล่าวขอโทษเบาๆ พร้อมทั้งแสดงความรับผิดชอบด้วยการเลี้ยงข้าวหรือน้ำ เพื่อทำความรู้จักกันต่อไป~
ฉันท่องแผนที่โทชิเคยบอกอยู่ในใจ เอ๊ะ ฉันจะชนแรงแค่ไหนดีนะ แล้วเอาส่วนไหนชนดี หวาย >_< จุนอิจิเดินใกล้เข้ามาแล้ว
10 9 8 7 6 5 4 3 2 1
พลั่ก !
\"ว๊าย!\"
ตอนที่ฉันกับจุนอิจิกำลังเดินสวนกัน โทชิก็กระแทกฉันจนชนจุนอิจิอย่างแรง ฉันเสียหลักเพราะกำลังเอนตัวแกล้งไปชนเขาตามแผน นายนั่นเอาแขนรับตัวฉันไว้ ตอนนี้เราสองคนเลยล้มลงไปกองอยู่กับพื้น โดยที่ฉันอยู่บนตัวจุนอิจิและโดนนายนั่นกอดอยู่
\"ขอโทษค่ะ\"
ฉันรีบดีดตัวลุกขึ้น โดยที่ยังไม่กล้าเงยหน้ามองจุนอิจิที่ลุกขึ้นนั่งบ้าง
\"นี่เธอ...\"
\"อ๊ะ\"
จุนอิจิตั้งท่าจะโวยที่ฉันชนเขาจนล้ม แต่ฉันดันเห็นรอยลิปติกของฉันเลอะติดอยู่ที่เสื้อของเขาซะก่อน
\"ขอโทษนะ เสื้อเธอเป็นรอยเลย\"
ฉันรีบเอาผ้าเช็ดหน้า เช็ดที่เสื้อจุนอิจิ
\"เงยหน้าขึ้นสิ\"
\"0_0?\"
\"ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้าเธอเลยล่ะ\"
\"ฉะ..ฉัน พะ..เพิ่งย้ายมา\"
โอ๊ย ยัยเอริกะ ทำไมต้องพูดติดอ่างด้วย เสียฟอร์มหมด แค่หน้าจุนอิจิอยู่ใกล้เธอแค่นี้ ก็ใจเต้น เสียงสั่นซะแล้ว แล้วแผนการณ์ทั้งหมดจะรอดไหมเนี่ย
\"ผู้ชายคนนั้นแฟนเธอเหรอ\"
จุนอิจิมองไปที่โทชิ
เอื๊อก ถึงแม้โทชิจะทำหน้าเฉยๆ แต่ฉันก็รับรู้ได้ถึงรัศมีแห่งความเย็นชา ช่วยไม่ได้...นายผลักฉันเองนะยะ
\"ฉันเป็นเพื่อนยัยนี่ เอ้า! นั่งอยู่ได้ ลุกขึ้นเร็ว เราจะได้ไปหาอาจารย์กัน\"
โทชิชิงตอบก่อนฉัน แล้วเข้ามาลากฉันให้ลุกขึ้นไปกับเขาอย่างรวดเร็ว
\"ฉันเจ็บนะโทชิ ปล่อยนะ! นี่..ฉันเจ็บจริงๆนะ\"
\"ฉันขอโทษ\"
โทชิเริ่มได้สติเมื่อฉันตะโกนเสียงดัง จึงปล่อยแขนฉัน เขาบีบแขนฉันจนแดงไปหมดเลย ตาบ้าเอ๊ย -_-^^
\"เป็นอะไรของนายน่ะ นายจะโมโหแล้วมาลงที่ฉันไม่ได้นะ นายเป็นผลักฉันเอง\"
\"ฉันขอโทษ ก็ฉันไม่คิดว่าเธอจะล้มลงไปกอดกับมันอย่างนั้นนี่ ฉันก็เลย...ฉันแค่ทนไม่ได้ เอรี่ ฉันว่าเราล้มเลิกแผนการณ์ทั้งหมดแล้วกลับไปเรียนที่เดิมเถอะ\"
\"ไม่มีทาง ทุกอย่างกำลังจะเริ่มต้นด้วยดี และฉันก็จะทำต่อไปด้วย\"
\"แล้วเธอจะให้ฉันทนดูเธอจีบไอ้หมอนั่น โดยที่ฉันต้องคอยช่วยเธออย่างนั้นเหรอ แค่เมื่อกี๊ฉันก็แทบทนไม่ไหวแล้วนะ\"
\"ตอนแรกนายเป็นคนเสนอตัวมาช่วยเองนะ\"
\"ก็ใช่ แต่...\"
\"พอเถอะ ฉันจะไม่เลิกเด็ดขาด ถ้านายไม่อยากช่วยก็ไม่ต้องช่วย แต่อย่ามาขัดขวางก็แล้วกัน\"
โทชิอึ้งไปครู่หนึ่ง เขาคงไม่คิดว่าฉันจะพูดแบบนี้ ฉันพูดแรงไปหรือเปล่านะ
\"ก็ได้ ฉันจะช่วยเธอต่อ\"
\"ต้องอย่างนั้นสิ เพื่อนไม่ช่วยเพื่อนแล้วแมวที่ไหนมันจะมาช่วย ป่ะ ไปหาอาจารย์กันเถอะ\"
ฉันเดินนำหน้าโทชิไป
\"หึ แค่เพื่อนสินะ\"
\"เอ๋ 0_0? นายว่าอะไรนะ\"
\"เปล่า\"
\"บ่นอะไรงึมงำเป็นตาแก่ไปได้...ไปเร็ว\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น