คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Gun Partner :- PROLOGUE
PROLOGUE
“Bang bang into the room, Bang bang all over you.”
‘พาร์ทเนอร์ไฮสกูล เปิดรับนักเรียนแล้วตั้งแต่วันนี้จนถึง 21 กพ. ด่วน! รับจำนวนจำกัดเพียง 500 อัตรา หากคุณคิดว่ามีดีทั้งหน้าตา ชื่อเสียง ทรัพย์สิน และฐานะตระกูล ก็รีบมาสมัครเลย พิเศษ! เฉพาะสัปดาห์นี้เท่านั้นเราจะขอเปิดโอกาสให้กับผู้ที่มีใจอยากมาเรียนแต่คุณสมบัติไม่ครบ เราจะขอรับนักเรียนทุนเพียง 1 อัตราเท่านั้น’
“เฮ่อะ… การละเล่นของพวกคนรวย โรงเรียนที่ชอบแบ่งแยกฐานะ ไม่เข้าใจเลยว่ากระทรวงศึกษาธิการอนุมัติโรงเรียนนี้ได้ยังไง” ฉันนั่งบ่นกับโทรทัศน์ที่เพิ่งจะนำเสนอข้อเสนอชักชวนของโรงเรียนมัธยมชื่อดังในตอนนี้. ให้ตายเถอะบ้าจริง! แต่เดี๋ยวนะ ฉันก็เรียนค่อนข้างดีนะ นักเรียนทุนเนี่ย โรงเรียนเราจะเข้าร่วมไหมนะ?
10 ก.พ. 2558 12:15 น.
“แก! รู้หรือยังว่าโรงเรียนนั้นรับนักเรียนทุนแล้ว” เนย เพื่อนสาวสุดแซ่บที่ชอบติดตามข่าวสารพูดขึ้นระหว่างที่เรากำลังทานอาหารกลางวันกันอยู่
“รู้แล้วย่ะ! แต่ถึงอย่างนั้นแกก็คงไม่ได้ทุนหรอก ต้องคนอย่างฉันสิ ติดแน่นอน” โม เธอคนนี้เรียนเก่งที่สุดในบรรดาพวกเราสามคน
“จ่ะ! แม่ 4.00 ในโลกมโน!” ฮ่าๆ ยัยเนยนี่ชอบแอบด่าโมทางอ้อมนะเนี่ย แต่จะว่าไปเกรดมันก็ไม่ใช่น้อยๆ นะ ตั้ง 3.89 สมองมันทำด้วยอะไร!
“เจน แกสนใจป่ะ โรงเรียนเรามีประกาศส่งนักเรียนไปชิงทุนที่โรงเรียนนั้นด้วยนะเว้ย” นั่นไง.. โดยจนได้
“ค่อนข้างจะสนใจนะ” ฉันวางไข่ต้มที่เพิ่งจะแกะเสร็จลงบนจาน “แต่ฉันเกรด 3.5 เองนะ” พูดไปงั้นแหละ จริงๆ แล้วฉันก็ไม่ได้อยากจะลงสมัครหรอก โรงเรียนที่ดูถูกคนแบบนั้นใครจะไปอยู่กัน ?
“เอาน่าเจน... ลองหน่อยก็ไม่เสียหายนะเว้ย”
“เออๆ แต่รับรองว่าไม่ติดหรอก” ฉันรับคำท้า
10 ก.พ. 2558 16:35 น.
“ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะพวกแก บ๊ายบาย” ฉันบอกลาเพื่อนทั้งสองคน ฉันกลับคนละทางกับพวกนั้น ก็นะ.. บ้านฉันอยู่ฝั่งธนบุรีแต่พวกนั้นอยู่ฝั่งพระนคร ฉันต้องมาเรียนและกลับบ้านด้วยการนั่งเรือข้ามฝาก
วันนี้ฉันตัดสินใจรีบกลับบ้านโดยไม่แวะที่ไหนเลยเพราะตอนเช้าเหมือนมีคนจะมางัดแงะประตูบ้านฉัน ก็ไม่รู้ทำไมว่าช่วงนี้ดูมีคนแปลกหน้าพยายามจะเข้าบ้านฉันบ่อยมาก คุณพ่อก็ไม่ค่อยกลับบ้าน คุณแม่ก็เสียไปสามปีแล้ว เพราะฉะนั้นหน้าที่ดูแลบ้านจึงตกมาอยู่ที่ฉัน
หลังจากที่เดินมาได้สักพักก่อนจะถึงบ้านก็พบว่ามีจดหมายประหลาดที่ใส่ซองวางไว้ตรงกล่องใส่จดหมาย ด้วยความที่อยากรู้ ไม่สิ.. ยังไงซะ ตอนนี้ก็ถือว่าฉันเป็นเจ้าของบ้านนิ หยิบมาอ่านก็ไม่เสียหายอะไร ฉันหยิบจดหมายนั้นติดตัวมาแล้วก็เดินเข้ามาในบ้านและนั่งลงที่โซฟาพร้อมกับเปิดจดหมายมาอ่าน
ฉันเปิดอ่านแล้วมันก็ดูไม่มีอะไรมากมันก็เป็นแค่รายการสินค้าต่างๆ เสียแต่ว่าตามันดันไปเจอประโยคๆ หนึ่งที่ทำให้ฉันถึงกลับจุก ‘รวมเป็นเงินทั้งสิ้น 1,500,000 บาท หากไม่นำเงินมาจ่ายในวันที่ 19 ตุลาคม รับรองว่าโดนเป่าหัวแน่’
’19 ตุลา.. วันเกิดเราไม่ใช่เหรอ’ ฉันถอนหายใจ ‘คงเป็นจดหมายจากพ่อละมั้ง? อยากจะเซอร์ไพรส์วันเกิดเราก็บอกเถอะ’ ฉันขำ
‘ในระหว่างนี้เราจะส่งคนไปหาคุณเกือบทุกวันเพื่อตรวจสอบว่าคุณไม่ได้คิดหนีเราจริงๆ’ หืม? มันเริ่มไม่ใช่แล้ว งั้นแสดงว่าคนพวกนั้นก็คือ.. นี่สินะ แต่ใครจะเชื่อล่ะ? เงินขนาดนั้นใครจะไปหาได้ แค่อาหารฉันยังต้องซื้อของจากเซเว่นกินประทังชีวิตเลย
ฉันตัดสินใจจะเก็บจดหมายนี่แล้วก็เอาไปไว้หน้าบ้านทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แต่ด้วยความที่สายตาฉันดีเกินคาด จึงทำให้เห็นกับรูปภาพสามสี่ใบอยู่ในซองพร้อมกับกระดาษแผ่นเล็กๆ ฉันหยิบตัดสินใจหยิบขึ้นมาดูทั้งหมด มันเป็นรูปภาพที่ไม่สมควรที่จะให้เด็กวัยสิบห้าดูเลยด้วยซ้ำ ใช่!! มันคือรูปคนที่ไม่มีชีวิตแล้ว! แล้วกระดาษเล็กๆนั่นก็เขียนไว้ว่า ‘อย่าคิดหนีเพราะคุณหนีจากเราไม่ได้ คุณดิษพงศ์ ถ้าคิดหนีคุณและลูกสาวคุณจะเป็นเหมือนรูปพวกนี้’ ดิษพงศ์? ชื่อพ่อฉันนิ.. เรื่องนี้คงไม่ใช่เรื่องล้อกันเล่นๆแล้วสินะ..
28 ก.พ. 2558 12:15 น.
- ติ้งหน่อง - #เสียงกริ่ง
“ใครมาวะ คนกำลังจะกินข้าว” ฉันวางส้อมไว้ในถ้วยมาม่าอย่างหัวเสียแล้วลุกจากโซฟา ไปเปิดประตู
“มีพัสดุมาส่งคุณสิรภัทรครับ กรุณาเซ็นรับด้วยครับ” หืม? พัสดุ? เดือนนี้ฉันยังไม่ได้สั่งของเลยนะ? แต่ก็ช่างมันเถอะ ยังไงซะเขาก็จ่าหน้าถึงเรา เซ็นรับมาก็ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน ฉันนำกล่องขนาดใหญ่สองกล่องมาตั้งไว้ข้างๆ โซฟา
“พาร์ทเนอร์ไฮสกูล?” ฉันรีบเปิดกล่องที่จ่าหน้าจากโรงเรียนสุดหรูที่ชอบแบ่งแยกชนชั้น อยากรู้จริงๆว่ามันคืออะไรกันแน่? และเมื่อเปิดมาก็พบกับสิ่งที่ไม่น่าคาดฝันซึ่งนั่นก็คือ
‘ชุดนักเรียน!’
ความคิดเห็น