ลาฟลอร่า สุดป่วนก๊วนเจ้าหญิงกับเจ้าชายในฝัน season 2

ลำดับตอนที่ #9 : มิตรภาพของเพื่อนและความรู้สึกของนาซิสซ่า

"เกลียด...แม่คาร่าเหรอ"นาซิสซ่าพูดเบาๆออกมาอย่างตกใจ

�� "ถูกต้อง�ทุกสิ่งทุกอย่างของฉันต้องหายไปเพราะยัยคาร่า ยัยคาร่าคนเดียว !!"เลตัสพูด

�� "..."นาซิสซ่าเงียบ

�� "..."เลตัสเงียบ

�� "ทำไมเธอถึงเกลียดแม่คาร่า"นาซิสซ่าถามในที่สุด

�� "หึ ฉันจะเล่าให้เอาบุญ ที่ฉันเกลียดยัยคาร่าก็เพราะยัยนั่นแย่งสิ่งอันเป็นที่รักของฉันไปนั่นก็คือพ่อของเธอ! ฉันน่ะแอบรักพ่อของเธอตั้งแต่อยู่ชั้นอนุบาลแล้วด้วยซ้ำแต่ยัยาร่ามาทีหลังทำไมพ่อของเธอต้องรักมันด้วยไม่เข้าใจเลย ไม่เข้าใจ !"

�� "....ธ..เธอรักพ่อของฉัน"

�� "ใช่ รักมากเลยด้วยแต่ยัยคาร่ามาแย่งฉันไป !"

�� "..."นาซิสซ่าตอนนี้ทำอะไรไม่ถูกได้แต่เงียบแต่ในใจกลับกระวนกระวายแล้วดันเต้ก็เข้ามาปลอบ

�� "คุณนาซิสซ่าไม่ต้องคิดมากนะครับ ใช้ความคิดหาทางไม่ให้ระเบิดนั่นระเบิดขึ้นมา"

�� "ใช่สิ ฉันต้องทำแบบนั้นนี่นา.. ขอบใจนะดันเต้"นาซิสซ่าหันมายิ้มให้ดันเต้ ดันเต้ก็เลยเอามือมาเกาหัวแกรกๆบ่งบอกถึงความเขินอายมากๆ =..=

�� "เลตัส แล้วจะเอายังไงล่ะ ถ้าพ่อฉันไม่รักเธอแต่กลับมารักแม่คาร่า"

�� "หึ ฉันก็ใช้ความคิดที่ง่ายและรวดเร็วสุดๆนั่นคือ ฆ่า มันทิ้งซะ"

เลตัสบอกนาซิสซ่าด้วยหน้าที่มีแต่ความแค้น(เอ่อ..ขอขัดจังหวะหน่อยนะ ทำไมนิยายที่เป้นเกี่ยวกับเลิฟซีนกลายมาเป็นนิยายแค้นซะงั้นล่ะเจ๊= =:นาซิสซ่า//ก็แหม มันส์ๆ :ไรเตอร์)

�� "แล้วถ้าพ่อฉันแอบรักเธอแต่ถูกบังคับให้แต่งงานกับแม่คาร่าล่ะ"

�� "มันสายเกินไปแล้ว ตอนนี้ฉันเกลียดคนคนนั้นและยัยคาร่า เกลียดพวกมัน พวกมันต้องตาย"
เลตัสพูดเหมือนคนบ้า แล้วก็เริ่มกดรีโมตอะไรสักอย่างที่เกี่ยวข้องกับระเบิดนาซิสซ่าเห็นดังนั้นจึงตกใจเป็นการยกใหญ่�

�� "อย่านะ !!!!"

ฟุบ พรึบ !

ดันเต้วิ่งเข้าไปคว้ารีโมตจากมือของเลตัสแล้วรีโมตก็หล่นลงไปที่พื้นเลตัสพยายามจะหยิบมันแต่ถูกขวางโดยดันเต้เลตัสเลยเอามีดที่อยู่ในกระเป๋ามาฟันที่แขนของดันเต้ นาซิสซ่าเห็นดังนั้นจึงวิ่งไปหยิบรีโมตและเข้าไปหาดันเต้ทันที

�� "ดันเต้ เป็นอะไรมั้ย เลือด....ไหลออกมาเยอะเลยนะ"

�� "ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับ คุณนาซิสซ่าไม่ต้องห่วงครับ ตอนนี้รีบจัดการเลตัสก่อนเถอะ"

นาซิสซ่าห่วงดันเต้มากแต่ก็ยอมละมือจากดันเต้ พุ่งไปที่เลตัสแทน

�� "หน็อยแน่แก !! ถ้าฆ่าพ่อแม่มันไม่ได้ก็ฆ่าลูกมันนี่แหละ ไปตายซะ!!"เลตัสพูดขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง

�� "!!!! อย่า...อย่านะ ไม่!!"นาซิสซ่าพูดออกมาเพราะตกใจแต่แล้วก็ตั้งสติได้วิ่งหนีเลตัสลงไปชั้นล่างของหอนาฬิกาเลตัสก็วิ่งตามไป นาซิสซ่าพยายามวิ่งให้เร็วแต่ก็พลันสะดุดขาตัวเองจนหกล้ม

�� "ฮ่ะฮ่ะฮ่า มาให้ฉันฆ่าเธอซะดีๆนะ คุณหนู"

�� ตายแน่ ตายแน่ๆเลยเรา คุรพ่อคุณแม่ขอโทษด้วยนะค่ะ ไว้หนูจะชดใช้บุญในชาติหน้า T^T!!
นาซิสซ่าคิดในใจพร้อมหลับตาปี่ แต่แล้วก็ต้องลืมตาเมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้น

�� "!! พวกเธอ!!"นาซิสซ่าพูดขึ้นเมื่อเห็นคน�8 คนยืนอยู่แล้วมีเลตัสที่นอนสลบเหมือดอยู่ข้างๆ

�� "นาซิสซ่า ทำไมไม่บอกพวกเราล่ะฮะ ปล่อยให้ดันเต้ช่วยคนเดียวได้ไง แล้วพวกเราล่ะ"ทิวาพูดขึ้น

�� "พวกเราเป็นเพื่อนกันนะเจ้าค่ะ"ยูริ

�� "ใช่แล้วน่อ"เหมยฮัว

�� "มีอะไรก็ต้องพึ่งกันสิ"โรซารี่

�� "ใช่แล้ว"พวกเจ้าชาย(ที่เหลือ)

�� "อ..อะไรกัน ทำไมพวกเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แล้วรู้ได้ไงว่าฉันมีปัญหา..."นาซิสซ่าถามพวกทิวา

�� "อ๋อ ต้องขอบใจดันเต้นะที่เมตเสตมาให้พวกเราน่ะ"กียุลบอก

�� "ดันเต้...งั้นเหรอ" ทำไมหมอนั่นต้องช่วยเหลือเราตลอดเลยล่ะ แต่ก็เอาเถอะนะ...ขอบใจนายมากล่ะกันดันเต้.. นาซิสซ่าคิด

�� เอาล่ะ ตอนนี้เหล่าสาวน้อยผู้พดุงความยุติธรรมและหนุ่มน้อยผู้ชาญฉลาดแห่งปฐพีได้มารวมตัวกันครบแล้ว ทีนี้ที่เหลือก็ไม่มีอะไรต้องห่วงนอกจากแผลของดันเต้

�� "เลตัส หยุดทีเถอะ !! ถึงเธอจะแอบรักพ่อฉันนานแค่ไหนก็ตามแต่ไม่เห็นต้องมาฆ่ากันเลยนี่นา"นาซิสซ่าตะโกนลั่นเมื่อเลตัสฟื้นขึ้นมา

�� "ไม่มีทางย่ะ ! ฉันคิดจะฆ่าใครฉันก็จะฆ่าให้สำเร็จเท่านั้น ! เรื่องอะไรที่ฉันจะหยุดฆ่า"เลตัสว่า(ไอ่หย๋า !! นิยายเรื่องนี้กลายเป็นหนังสยยิงขวัญ เอ้ย สยองขวัญไปแล้วว ={}=)

�� "พอสักที !!"

พลัวะ !!!

หน้าของเลตัสหันไปตามแรงตบของนาซิสซ่าที่ตอนนี้มีแต่น้ำตาคลอเพราะเธอไม่อยากเห็นใครต้องมาบาดเจ็บอีกแล้ว

�� "เธอมันบ้า ยัยปีศาจ เธอคิดบ้างมั้ยว่าความแค้นของเธอน่ะ !! มันทำให้คนเจ็บตัวไปไม่รู้กี่คน แม้แต่พ่อกับแม่ของเธอ !! เธอไม่มีพ่อมีแม่เหรอยังไงฮะ ถึงจ้องจะรักพ่อฉันคนเดียว แล้วพ่อแม่ของเธอล่ะ ไม่รักเหมือนที่รักพ่อฉันงั้นเหรอฮะ !!!!!"นาซิสซ่าโพล่งออกไปยาวเหยียด เลตัสได้แต่ช็อคเพราะเมื่อนาซิสซ่าพูดถึงเรื่องพ่อกับแม่เธอก็นึกถึงตอนนั้น เมื่อ�13 ปีก่อน...

ตอนนั้นเลตัสอายุได้เพียง 12 ปีเท่านั้นแต่เธอต้องมาเห็นภาพของพ่อกับแม่ตายต่อหน้าต่อตาเพราะไม่มีเงินชดใช้หนี้จนเกิดเป็นความแค้นขึ้นมา แต่เมื่อเธอได้เจอกับพ่อของนาซิสซ่าที่คอยช่วยเหลือเธอทุกอย่างทำให้ความแค้นนั้นจางหายไป แต่เมื่อรู้ว่า คาร่าคือคนที่พ่อของนาซิสซ่ารักที่สุดทำให้เลตัสใจสลาย ความแค้นที่หายไป จึงปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

(เรื่องนี้ชักโอเวอร์แล้วแฮะ ; นักอ่านที่น่ารัก // แฮะๆ ไม่รู้เป็นไรช่วงนี้แต่งแนวฆ่ากันบ่อยมาก -*-;ไรเตอร์)

�� "พ่อกับแม่ของฉันไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว...."

�� "เอ๋!?"

�� "บอกว่าไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว !!! พ่อแม่ฉันตายไปนานแล้ว !!!"

�� "เอ๋ O O"

�� "ทั้งที่ฉันได้รับการปลอบใจจากพ่อของเธอเรื่อยมาแต่คนที่พ่อของเธอรักคือแม่ของเธอ ยัยคาร่า !"

�� "..."

นาซิสซ่าไม่รู้จะทำยังไง พวกทิวาก็ไม่รู้จะช่วยยังไง(แล้วหล่อนมาทำไมยะ) นาซิสซ่าจึงทำได้เพียงแค่บอกว่า

�� "ขอโทษนะ ..."

�� "!!?"

�� "ขอโทษแทนแม่คาร่านะ อย่าได้โกรธแค้นแม่คาร่าเลย แม่คาร่าน่ะเคยเล่นเรื่องเพื่อนสมัยเด็กให้ฟังบ่อยๆแล้วหนึ่งในนั้นก็มีเธออยู่ด้วยนะ"

�� "แต่ยัยนั่นไม่ได้นับฉันเป็นเพื่อน.."

�� "ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก แม่น่ะไม่เคยมองว่าเธอเป็นศัตรูเลยถึงจะรู้ว่าเธอจ้องจะเอาชีวิตก็ตามที แต่แม่เขาก็อยากให้เธอเลิกทำแบบนี้นะ"

�� "ฉัน... ฉัน... ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว"

น้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาสีฟ้าของเลตัส ตอนนี้เลตัสทำตัวไม่ถูกแลบ้วเพราะเธอคิดแค้บกับคาร่าขนาดนั้นแต่คาร่ากลับไม่เคยคิดไม่ดีกับเธอเลย

�� "นาซิสซ่า.. ลูกเก่งมากเลยจ้ะ ^^"เสียงๆหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง

�� "แม่ !!!"

�� "เอ๋ อะไรนะ คาร่าเหรอ..."เลตัสพูด

�� "บองชู่วส์ เลตัส ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะจ้ะ เป็นไงสบายดีมั้ย"คาร่าก็ยังทักทายเลตัสแบบปกติ

�� "ทำไมยังทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นล่ะ ฉันจะฆ่าเธอนะ !"

�� "แล้วไงล่ะจ้ะ ถึงฉันจะโดนฆ่าฉันก็ไม่สนอยู่แล้วนี่นา เพราะการได้เป็นเพื่อนกับเธอการได้แต่งงานกับคนคนนั้นและมีลูกสาวชื่อนาซิสซ่าแค่นี้ก็มีความสุขแล้ว"

�� "คาร่า...."

�� "จ้ะ ^^"

�� "คาร่า ฉันขอโทษนะ.. ให้ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย"

�� "ได้แน่นอนอยู่แล้วล่ะนะ ก็มิตรภาพของพวกเรายังตัดไม่ขาดเลยนี่นา"

�� "ขอบใจนะ ขอบใจจริงๆ"แล้วเลตัสก็หลับไป

พักผ่อนเถอะนะเลตัส แค่นี้เธอก้ไม่ต้องบาดหมางกับแม่ของฉันแล้วสินะ นาซิสซ่าคิด

��

�� "ดันเต้ๆ เป็นอะไรหรือเปล่า ดันเต้"นาซิสซ่าเขย่าตัวดันเต้ด้วยความรู้สึกที่กลัวเอามากๆ

�� "..."แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับออกมาจากคนที่นอนอยู่เลย

นาซิสซ่าได้แต่นิ่งเงียบ ไม่รู้จะทำยังไง คงมีแต่เวลาเท่านั้นที่จะทำให้เขาตื่นได้� ตื่นสักทีเถอะนะ ขอร้องล่ะช่วยดันเต้ด้วยเถอะนะ นาซิสซ่าคิด


เวลาผ่านไป 12 ชั่วโมง(ครึ่งวันนั่นแหละ = =)

�� ร่างของเด็กผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงตื่นขึ้นมาด้วยใบหน้าที่แจ่มใสเพราะได้พักผ่อนเต็มที่แล้ว ดันเต้มองออกไปข้างนอกหน้าต่างเห็นน้ำทะเลสีครามสวยงามไปทั่ว ดันเต้รู้ทันทีว่าเขาได้ขึ้นเรือสำราญที่ใช้เป็นที่พำนักชั่วคราวในการแข่งขันของทั้งสองโรงเรียน

ดวงตาสีน้ำตาลที่ทอดสายตาไปทางหน้าต่างนั้นก็ได้นึกขึ้นได้ว่า นาซิสซ่าเป็นอย่างไรบ้างตอนนี้พอจะลุกขึ้นมาเพื่อตามหานาซิสซ่า ก็มีคนมาเปิดประตูห้องทันที

�� "อ้าว ตื่นแล้วเหรอ !"นาซิสซ่าวิ่งเข้ามากอดดันเต้อย่างดีอกดีใจ จนทำให้ดันเต้เขินนิดหน่อยก็เลยบอกว่า

�� "ผมไม่เป็นอะไรแล้วครับ คุณนาซิสซ่า"นาซิสซ่าผละออกจากดันเต้เมื่อพึ่งรู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรลงไปหน้าของทั้งสองก็เลยแดงเป็นมะเขือเทศเลย -U-

�� "อ..อืมดีแล้วล่ะ ตอนนั้นใจหายแทบแย่แน่ะ ! นึกว่าจะตายไปแล้วซะอีก"

�� "ผมไม่ตายง่ายๆหรอกครับ ตราบใดที่ยังไม่เห็นมนุษย์ต่างดาว"โฮ่ๆ วิญญาณต่างดาวเข้าสิงดันเต้เสียทีหลังจากที่ไม่ได้เข้าสิงมาเนิ่นนาน อิๆ

�� "ยังไม่เปลี่ยนไปเลยน้า - -"นาซิสซ่าบอกดันเต้

�� "ฮ่ะๆ ครับ ^{++}^ แล้วเรื่องเลตัสล่ะครับ"

�� "จบอย่างแฮปปี้เอนดิ้ง !!"

�� "ยินดีด้วยคร้าบบ"แล้วทำไมต้องลากเสียงล่ะเนี่ย - -

�� "สวยดีเนอะ น้ำทะเลสีครามยามเช้าน่ะ"นาซิสซ่าบอกพร้อมมองออกไปข้างนอกที่ดันเต้เคยมอง

�� "ครับ สวยมากเลยครับ"ดันเต้ก็มองออกไปเหมือนกัน

นาซิสซ่าแอบเหลือบมองดันเต้นิดนึงแล้วก็หันมามองทะเลต่อแต่พอหันมาก็หน้าแดงอมชมพูดูน่ารักเกินคำบรรยาย นาซิสซ่าหวั่นไหวสินะ (กิ้วๆๆ วื้ดวิ้ว ! ยินดีด้วย ; นักอ่าน+ไรเตอร์)

�� ความรู้สึกนี้ เขาเรียกว่า 'ชอบ' หรือ 'รัก' กันแน่นะ นาซิสซ่าคิดและหลับตาลงแล้วก็นึกภาพอะไรเลื่อนลอยต่อไปด้วยใบหน้าที่ยังแดงอมชมพูอยู่อย่างนั้น

โปรดติดตามตอนต่อไป !!!


�

มาแล้วๆๆๆๆ ไรเตอร์มาแล้วๆๆๆ
มาอ่านกันน้า ตอนนี้เราแต่งได้ยาวสุดๆเลยนะเนี่ย
(เพราะชอบคู่นาซิสซ่ากับดันเต้อ่ะดิ =.,=)
ช่วยคอมเม้นท์กันเยอะๆหน่อยน้าใครที่มาอ่าน
แต่ไม่ได้สมัคร Dek-D ก็ร่วมแสดงความเห็นได้น้า
ไรเตอร์ไปก่อนนะ บ๊ายบายจ้า ^U^

ไ