ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ไม่สามรถยอมรับการแข่งขันครั้งนี้ได้
Tiwa' say
ฉันชื่อ ทิวา ผู้เดินทางไปมั่วๆไม่ลืมหูลืมตาดันมาเจอเข้ากับคำตอบของคำใบ้อันที่สองแบบปาฏิหารย์
ฉันก็รู้สึกดีใจอยู่หรอกนะที่ได้รางวัลชนะในรอบนี้ แต่ถึงยังไงฉันก็ไม่ได้เป็นคนรู้คำตอบ เพราะฉะนั้นฉันถึงยังรู้สึกเหมือนว่าตัวเองได้โกงข้อสอบยังไงยังงั้น
"ทิวาเธอรู้คำตอบได้ยังไง"โรซารี่มาถามฉัน
"ฉันเดินไปมั่วๆสุ่มสี่สุ่มห้าเฉยๆเลยไปเจอคำตอบซะงั้น"
"แล้วเธอดีใจมั้ยล่ะ"นาซิสซ่าถามอีกคน
"ก็ไม่ค่อยดีใจเท่าไร"
"ทำไมล่ะน่อ"เหมยฮัวก็ถาม
"เพราะฉันไม่ได้เป็นคนหาคำตอบเองแล้วมาชนะแบบนี้มัน..."
"ทิวาเจ้าค่ะ การแข่งขันครั้งถือเป็นโมฆะได้นะเจ้าค่ะ แล้วแต่ทิวาจะเลือกนะเจ้าค่ะ"ยูริแนะนำ
"ขอบใจนะยูริ ขอบใจทุกๆคนด้วย ^^"ฉันเริ่มรู้สึกดีขึ้นมาเมื่อได้พูดคุยกับทุกๆคน
ฉันได้ขอเวลาคิดว่าจะรับรางวัลนั้นมาดีมั้ยกับกัปตันเรือและคุณแม่ของฉัน คุณแม่เลยถามว่าเพราะอะไรเหรอ ฉันจึงบอกว่า ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะแต่ขอเวลาคิดก่อนได้มั้ยค่ะ คุณแม่ก็เลยให้ฉันใช้เวลาคิด 3 วัน
ฉันนอนเกลือกกลิ้งไปมาบนเตียงนุ่มๆสีชมพูอมแดงตัวนี้ และก็ไม่ลืมคิดว่าจะเอารางวัลดีมั้ย
ผ่านไป...10 นาที
...คิดไม่ออก
ผ่านไป...15 นาที
...ก็ยังคิดไม่ออก
ผ่านไป...20 นาที
...ชักจะเริ่มง่วงแล้วสิ = =
ผ่านไป...30 นาที
...ZzzzZZZzz = =
....ฉันหลับจนได้สินะ แต่เอาเถอะของีบหน่อยนะ เหนื่อย = = (แป่ว - -")
ฉันอยู่ที่ไหนนะ ที่นี่มันคือฝันของฉันใช่หรือเปล่า ... เอ๊ะ! นั่นมัน คุณแม่ไอริณนี่นา ยังสาวอยู่เลยนี่ แล้วนั่นก็คงเป็น คุณพ่อศิลาสินะ โห ยังหล่ออยู่เลยนะเนี่ย ฮิๆ ^^ เอ๊ะ นั่นใช่ฉันหรือเปล่าน้า ยังตัวเล็กๆอยู่เลยนี่นา
'ทิวาๆ ไหนการ์ดวันแม่ที่จะให้ล่ะจ้ะ ^^'แม่ไอริณพูด
'นี่ค่ะคุณแม่'ฉัน(ตัวเล็ก)ยื่นการ์ดให้แม่
'อ้าว นี่มันไม่ใช่ฝีมือของทิวานี่นา'
'อ้าว คุณแม่รู้ได้ยังไงอ่ะค่ะ'
'ทำไมจะไม่รุ้ล่ะจ้ะ ก็ทิวาลูกแม่ฝีมือห่วยนี่นา'
'ง่า.. เพราะงั้นหนูถึงไม่อยากให้คุรแม่ดูไง ก็หนูฝีมือไม่ได้เรื่องนี่นา'
'แล้วหนูทิวา ^^ ไปเอาการ์ดนี้มาได้ไงจ้ะ'
'หนูเห็นมันตกอ่ะค่ะ'
'แหม.. ทำยังนี้มันไม่ดีนะจ้ะลูกแม่ ถ้ามันไม่ใช่ฝีมือเรามันก็ไม่มีความหมายสิจ้ะ ^^'
ฮะ !! O O ฉันตาสว่างแล้ว ไม่ใช่ฝีมือเราก็ไม่มีความหมาย !!
พรึบ !!! ฉันลุกตื่นขึ้นและวิ่งออกจากห้องนอนไปที่ห้องรับประทานอาหาร ที่คิดว่าทุกคนน่าจะอยู่ แล้วทุกคนก็อยู่จริงๆ
"อาทิวาลื้อมากินนี่สิ อร่อยมากๆเลยน่อ ^U^"เหมยฮัวชวนฉัน
"อื้ม ! เดี๋ยวไปกินนะ เหลือไว้ให้ด้วยนะ"ฉันบอกเหมยฮัวแล้วหันไปถามกียุลว่า"นี่กัปตันเรือหายอยู่ไหนเหรอ"
"อยู่ไหนห้องประชุมน่ะ"กียุลชี้ไปทางด้านห้องประชุม
"ขอบใจนะ !"
ว่าแล้วฉันก็รีบวิ่งมาที่ห้องประชุมทันที
"กัปตันเรือค่ะ คุณแม่ เอ้ย คุณครูไอริณค่ะ !!"
"หือ.. อะไรเหรอจ้ะ ^^"คุณแม่ถาม
"หนูตัดสินใจแล้วค่ะ..."
"..."แล้วคุณแม่ก็ยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ
ฉันเรียกให้ทุกคนมาที่ห้องนั่งเล่น ทุกคนก็งงๆ กันใหญ่เลย
"ขอโทษที่ขัดจังหวะการกินอาหารนะ แต่ฉันขอบอกว่า การแข่งขันครั้งนี้ถือว่าเป็นโมฆะค่ะ"ฉันพูดออกไปเจ้าชายก็งงกันใหญ่ เจ้าหญิงทุกคนก็ทำหน้าตาดีอกดีใจที่ทิวาคิดได้แล้ว
"ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นคนเจอคำตอบแต่ฉันก็ไม่ได้ใช้หัวสมองคิดเลยสักนิดเพราะฉะนั้นฉันถึงไม่ค่อยภูมิใจกับผลงานที่ออกมา..."
"..."
"ฉันจึงไม่สามารถยอมรับในการแข่งขันครั้งนี้ได้ ขอให้กำไลราชวงศ์ได้เป็นของส่วนกลางอยู่ในพิพิธภัณฑ์นั้นต่อไปเถอะค่ะ ^^"เมื่อฉันพูดจบ ทุกคนก็ยิ้มแล้วปรบมือให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาแล้วนิดหน่อย
"เก่งมากเลยจ้ะ ทิวา แต่เพราะว่าหนูเป็นคนที่มีจิตใจเป็นของตัวเอง ไม่ใช้ของของคนอื่นเพราะฉะนั้นกำไลราชวงศ์จึงตกเป็นของหนูนะจ้ะ ^^"คุณแม่บอก
"เอ๋ !!! แล้วเรื่องคะแนน..."
"0 ต่อ 0 เหมือนเดิมจ้ะ ^^"
"แต่หนูรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ.."
"รับไปเถอะอาทิวา"เหมยฮัวบอกฉัน
"ใช่แล้วเจ้าค่ะ ก็เพราะทิวาสมควรได้นี่เจ้าค่ะ"ยูริก็เห็นด้วย
"คราวนี้ฉันยอมรับเธอนะ"นาซิสซ่าบอก
"รับเลยทิวา"โรซารี่ก็ด้วย
ทุกคน....
"ตกลงค่ะ ฉันจะเก็บรักษาไว้อย่างดีเลย"ฉันรับกำไลราชวงศ์มา
"งั้น ไปกินข้าวกันต่อเลย ท้องชักเริ่มหิวแล้วด้วยสิ"ฉันบอกทุกคน แต่เอ๊ะ ทำไมทุกคนถึงทำหน้าแบบนั้นอ่ะ - -
"เอ่อ..คือว่า.."เหมยฮัว
"เหมยฮัวกินส่วนของเธอไปหมดแล้วน่ะสิ - -"นาซิสซ่าบอกฉัน
"อะไรน้าาาา !!!! เหมยฮัวกินของฉันไปทามมายยยย"
"อาทิวา ยกโทษให้อั๊วด้วยน่ออ ว้ากกก !!!"
"ฮ่าๆๆๆๆ"
สองคนนี้ได้สร้างความสนุกสนานให้กับเรือสำราญลำนี้ได้ดีที่หนึ่งเลยจริงๆ ^^
โปรดติดตามตอนต่อไป
ไรเตอร์ อัพแล้วน้าา >< แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีคนเม้นท์เลย T^T
เพราะว่าไรเตอร์หายหัวไปนานเลยไม่มีคนมาอ่านเหรอ T^T
ฉันชื่อ ทิวา ผู้เดินทางไปมั่วๆไม่ลืมหูลืมตาดันมาเจอเข้ากับคำตอบของคำใบ้อันที่สองแบบปาฏิหารย์
ฉันก็รู้สึกดีใจอยู่หรอกนะที่ได้รางวัลชนะในรอบนี้ แต่ถึงยังไงฉันก็ไม่ได้เป็นคนรู้คำตอบ เพราะฉะนั้นฉันถึงยังรู้สึกเหมือนว่าตัวเองได้โกงข้อสอบยังไงยังงั้น
"ทิวาเธอรู้คำตอบได้ยังไง"โรซารี่มาถามฉัน
"ฉันเดินไปมั่วๆสุ่มสี่สุ่มห้าเฉยๆเลยไปเจอคำตอบซะงั้น"
"แล้วเธอดีใจมั้ยล่ะ"นาซิสซ่าถามอีกคน
"ก็ไม่ค่อยดีใจเท่าไร"
"ทำไมล่ะน่อ"เหมยฮัวก็ถาม
"เพราะฉันไม่ได้เป็นคนหาคำตอบเองแล้วมาชนะแบบนี้มัน..."
"ทิวาเจ้าค่ะ การแข่งขันครั้งถือเป็นโมฆะได้นะเจ้าค่ะ แล้วแต่ทิวาจะเลือกนะเจ้าค่ะ"ยูริแนะนำ
"ขอบใจนะยูริ ขอบใจทุกๆคนด้วย ^^"ฉันเริ่มรู้สึกดีขึ้นมาเมื่อได้พูดคุยกับทุกๆคน
ฉันได้ขอเวลาคิดว่าจะรับรางวัลนั้นมาดีมั้ยกับกัปตันเรือและคุณแม่ของฉัน คุณแม่เลยถามว่าเพราะอะไรเหรอ ฉันจึงบอกว่า ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะแต่ขอเวลาคิดก่อนได้มั้ยค่ะ คุณแม่ก็เลยให้ฉันใช้เวลาคิด 3 วัน
ฉันนอนเกลือกกลิ้งไปมาบนเตียงนุ่มๆสีชมพูอมแดงตัวนี้ และก็ไม่ลืมคิดว่าจะเอารางวัลดีมั้ย
ผ่านไป...10 นาที
...คิดไม่ออก
ผ่านไป...15 นาที
...ก็ยังคิดไม่ออก
ผ่านไป...20 นาที
...ชักจะเริ่มง่วงแล้วสิ = =
ผ่านไป...30 นาที
...ZzzzZZZzz = =
....ฉันหลับจนได้สินะ แต่เอาเถอะของีบหน่อยนะ เหนื่อย = = (แป่ว - -")
ฉันอยู่ที่ไหนนะ ที่นี่มันคือฝันของฉันใช่หรือเปล่า ... เอ๊ะ! นั่นมัน คุณแม่ไอริณนี่นา ยังสาวอยู่เลยนี่ แล้วนั่นก็คงเป็น คุณพ่อศิลาสินะ โห ยังหล่ออยู่เลยนะเนี่ย ฮิๆ ^^ เอ๊ะ นั่นใช่ฉันหรือเปล่าน้า ยังตัวเล็กๆอยู่เลยนี่นา
'ทิวาๆ ไหนการ์ดวันแม่ที่จะให้ล่ะจ้ะ ^^'แม่ไอริณพูด
'นี่ค่ะคุณแม่'ฉัน(ตัวเล็ก)ยื่นการ์ดให้แม่
'อ้าว นี่มันไม่ใช่ฝีมือของทิวานี่นา'
'อ้าว คุณแม่รู้ได้ยังไงอ่ะค่ะ'
'ทำไมจะไม่รุ้ล่ะจ้ะ ก็ทิวาลูกแม่ฝีมือห่วยนี่นา'
'ง่า.. เพราะงั้นหนูถึงไม่อยากให้คุรแม่ดูไง ก็หนูฝีมือไม่ได้เรื่องนี่นา'
'แล้วหนูทิวา ^^ ไปเอาการ์ดนี้มาได้ไงจ้ะ'
'หนูเห็นมันตกอ่ะค่ะ'
'แหม.. ทำยังนี้มันไม่ดีนะจ้ะลูกแม่ ถ้ามันไม่ใช่ฝีมือเรามันก็ไม่มีความหมายสิจ้ะ ^^'
ฮะ !! O O ฉันตาสว่างแล้ว ไม่ใช่ฝีมือเราก็ไม่มีความหมาย !!
พรึบ !!! ฉันลุกตื่นขึ้นและวิ่งออกจากห้องนอนไปที่ห้องรับประทานอาหาร ที่คิดว่าทุกคนน่าจะอยู่ แล้วทุกคนก็อยู่จริงๆ
"อาทิวาลื้อมากินนี่สิ อร่อยมากๆเลยน่อ ^U^"เหมยฮัวชวนฉัน
"อื้ม ! เดี๋ยวไปกินนะ เหลือไว้ให้ด้วยนะ"ฉันบอกเหมยฮัวแล้วหันไปถามกียุลว่า"นี่กัปตันเรือหายอยู่ไหนเหรอ"
"อยู่ไหนห้องประชุมน่ะ"กียุลชี้ไปทางด้านห้องประชุม
"ขอบใจนะ !"
ว่าแล้วฉันก็รีบวิ่งมาที่ห้องประชุมทันที
"กัปตันเรือค่ะ คุณแม่ เอ้ย คุณครูไอริณค่ะ !!"
"หือ.. อะไรเหรอจ้ะ ^^"คุณแม่ถาม
"หนูตัดสินใจแล้วค่ะ..."
"..."แล้วคุณแม่ก็ยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ
ฉันเรียกให้ทุกคนมาที่ห้องนั่งเล่น ทุกคนก็งงๆ กันใหญ่เลย
"ขอโทษที่ขัดจังหวะการกินอาหารนะ แต่ฉันขอบอกว่า การแข่งขันครั้งนี้ถือว่าเป็นโมฆะค่ะ"ฉันพูดออกไปเจ้าชายก็งงกันใหญ่ เจ้าหญิงทุกคนก็ทำหน้าตาดีอกดีใจที่ทิวาคิดได้แล้ว
"ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นคนเจอคำตอบแต่ฉันก็ไม่ได้ใช้หัวสมองคิดเลยสักนิดเพราะฉะนั้นฉันถึงไม่ค่อยภูมิใจกับผลงานที่ออกมา..."
"..."
"ฉันจึงไม่สามารถยอมรับในการแข่งขันครั้งนี้ได้ ขอให้กำไลราชวงศ์ได้เป็นของส่วนกลางอยู่ในพิพิธภัณฑ์นั้นต่อไปเถอะค่ะ ^^"เมื่อฉันพูดจบ ทุกคนก็ยิ้มแล้วปรบมือให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาแล้วนิดหน่อย
"เก่งมากเลยจ้ะ ทิวา แต่เพราะว่าหนูเป็นคนที่มีจิตใจเป็นของตัวเอง ไม่ใช้ของของคนอื่นเพราะฉะนั้นกำไลราชวงศ์จึงตกเป็นของหนูนะจ้ะ ^^"คุณแม่บอก
"เอ๋ !!! แล้วเรื่องคะแนน..."
"0 ต่อ 0 เหมือนเดิมจ้ะ ^^"
"แต่หนูรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ.."
"รับไปเถอะอาทิวา"เหมยฮัวบอกฉัน
"ใช่แล้วเจ้าค่ะ ก็เพราะทิวาสมควรได้นี่เจ้าค่ะ"ยูริก็เห็นด้วย
"คราวนี้ฉันยอมรับเธอนะ"นาซิสซ่าบอก
"รับเลยทิวา"โรซารี่ก็ด้วย
ทุกคน....
"ตกลงค่ะ ฉันจะเก็บรักษาไว้อย่างดีเลย"ฉันรับกำไลราชวงศ์มา
"งั้น ไปกินข้าวกันต่อเลย ท้องชักเริ่มหิวแล้วด้วยสิ"ฉันบอกทุกคน แต่เอ๊ะ ทำไมทุกคนถึงทำหน้าแบบนั้นอ่ะ - -
"เอ่อ..คือว่า.."เหมยฮัว
"เหมยฮัวกินส่วนของเธอไปหมดแล้วน่ะสิ - -"นาซิสซ่าบอกฉัน
"อะไรน้าาาา !!!! เหมยฮัวกินของฉันไปทามมายยยย"
"อาทิวา ยกโทษให้อั๊วด้วยน่ออ ว้ากกก !!!"
"ฮ่าๆๆๆๆ"
สองคนนี้ได้สร้างความสนุกสนานให้กับเรือสำราญลำนี้ได้ดีที่หนึ่งเลยจริงๆ ^^
โปรดติดตามตอนต่อไป
ไรเตอร์ อัพแล้วน้าา >< แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีคนเม้นท์เลย T^T
เพราะว่าไรเตอร์หายหัวไปนานเลยไม่มีคนมาอ่านเหรอ T^T
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น