ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Happy Birthday And A Bear ; เอฟ & ออฟ และ อลิซ & ตุ๊กตาหมี
Happy Birthday And A Bear ; เอฟ & ออฟ และ อลิซ & ตุ๊กตาหมี
------------------------------------------ ที่หน้าห้าง ---------------------------------------
ทุกคนมากันพร้อมหมดแล้ว จอยถือถุงใหญ่มาก แต่ถุงของพอลใหญ่กว่า เรสวินก็ถือแค่ถุงของขวัญเท่านั้น อลิซก็มีแค่ถุงของขวัญ วีสก็มีถุงของขวัญเท่านั้น
“รถ TAXI มาแล้วไปกันเถอะ” วีสพูด
-------------------------------------- ที่บ้าน เอฟ กับ ออฟ ----------------------------------------
“อ้าวมากันแล้วหรอ” แมรี่ถาม
“ก็มาแล้วซิ ถ้าไม่มาจะเห็นหรอ” วีสเริ่มกวนประสาท
“ตกแต่งสวยจังนะ” เรสวินพูด
“อยู่แล้วฝีมือแมรี่เองนี่”
“อืมนี่ก็ได้เวลาแล้วนะ”
“3…2…1…Happy birthday to you Happy birthday to you Happy birthday Happy birthday Happy birthday to you ” ทุกคนร้องเพลงจบ เอฟกับออฟก็เป่าเทียนพร้อมกัน แล้วทั้งสองก็ช่วยกันตัด + แจก เค้กวันเกิด
“อิ่มจังเลย” วีสพูด เมื่อทานเสร็จ
“เอฟ ออฟ Happy birthday จ้า ” ทุกคนพูดพร้อมกับยื่นของขวัญให้
“นี่ก็ดึกแล้วพวกเรากลับกันเถอะ”
“แยกกันตรงนี้เลยละกัน BYE BYE ”
ตอนนี้ก็เหลือพอลกับอลิซ 2 คน บ้านอยู่ใกล้กันก็เลยต้องกลับด้วยกัน แต่อลิซก็เดินเฉยๆไม่ยอมคุยกับพอล
“อลิซโกรธหรอ”
“เปล่า”
“งั้นเป็นอะไร”
“..........................” ไม่มีคำตอบจากอลิซ อยู่ดีดีอลิซก็หยุดและนั่งลงบนเก้าอี้ในสวนสาธารณะข้างทาง
“เธอเป็นอะไรไปอลิซ”
“นายจะบอกฉันได้ไหมว่าทำไมนายถึงได้เป็นนักสืบ”
“ทำไมเธอถึงอยากรู้ถึงขนาดนั้นล่ะ”
“งั้นก็...ถ้าฉันพูดว่า...แค่ฉันไม่อยากบอก...ได้ไหม” พอลตอบกวนๆ อลิซลุกขึ้น ทำท่าจะเดินไป พอลก็ดึงมือแล้วลากอลิซให้นั่งลง
“ฉันล้อเล่นหนะ...เล่าให้ฟังก็ได้”
“พ่อฉันหนะ...เคยเป็นตำรวจที่ทำงานได้ดีเยี่ยม...เขาเป็นทั้งนักสืบและตำรวจ...ไม่มีใครที่ฉันปลื้มเท่าพ่อของฉันอีกแล้ว...แต่วันหนึ่งพ่อก็หายสาปสูญไป...เราก็เลยคิดที่จะตามหาพ่อ”
“นายก็เลยเป็นนักสืบเสียเองใช่ไหม...แล้วได้ข่าวอะไรของพ่อมั่งล่ะ”
“ตอนนี้พ่อของฉันตายแล้ว...โดนองค์กรลับฆ่าตายเนื่องจากพ่อไปเจอหัวหน้าขององค์กร แล้วเขาคนนั้นก็ฆ่าพ่อของฉันแล้วเอาศพไปเผา” พอลพูด เสียงเศร้าและสั่นมาก
“นายแน่ใจได้ไงว่าเป็นพ่อนาย...ในเมื่อพ่อนายโดนเผาไปแล้ว”
“ฉันเจอแหวนของพ่อหนะ...ฉันแค้นองค์กรนั้นมาก…ถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่ได้ข่าวในองค์กรนั้นมากนักฉันจึงต้องเป็นนักสืบต่อไป คิดว่าสักวันอาจจะได้เจอผู้ต้องหาที่เคยอยู่ในองค์กรแล้วฉันก็จะสอบถามให้ได้”
“ตอนนี้นายได้อะไรจากการสืบมั่งล่ะ” อลิซถาม พอลมองหน้าอลิซ สงสัยว่าทำไมถึงอยากรู้มากขนาดนี้ แต่ก็เล่าต่อด้วยความไว้ใจ
“ ฉันรู้แค่ว่า ในองค์กรจะไม่พูดชื่อจริงแต่จะใช้รหัสลับแทน และก็คิดว่า A25/26 เป็นคนในองค์กรนี้เหมือนกัน” พอลพูด อลิซตกใจที่พอลรู้มากถึงขนาดนี้ แต่ก็เก็บสีหน้าได้เป็นอย่างดีทำให้พอลไม่สงสัยเลย
“อลิซ...ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมนะ...แต่ฉันก็ซื้อมันมา...ฉันอยากให้เธอ” พอลยื่นกล่องของขวัญกล่องใหญ่ให้อลิซ
“เนื่องในโอกาสอะไร”
“เนื่องในโอกาส...ช่างมันเถอะ...ไม่เห็นจำเป็นต้องเป็นโอกาสอะไรเลย...คิดว่าถ้าอยากให้ก็จะให้” พอลพูด อลิซแกะของขวัญดู มันเป็นหมีที่อลิซชอบตัวนั้น อลิซดีใจมากๆ
“ขอบคุณนะพอล” อลิซพูดแล้วหอมแก้มพอล พอลอึ้ง+หน้าแดง !!! อลิซอุ้มตุ๊กตาหมีแล้วก็ลุกขึ้นเดินออกไปเช่นกันด้วยท่าทีเขินๆ พอลก็ลุกเดินตามขณะที่ยังหน้าแดงอยู่
“ทำไมนายถึงรู้ว่าฉันชอบตัวนี้ล่ะพอล” อลิซถามแบบอายๆ
“ก็ไม่รู้สิ...เห็นเธอดูหมีตัวนี้ตั้งนาน...ก็เลยซื้อ”
“BYE BYE” อลิซพูดพร้อมกับเดินเข้าบ้านไป วันนี้อลิซมีความสุขมาก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพอลรึเปล่านะ (ใช่อยู่แล้วล่ะ)
Beauty and the Beast
******************** ก่อนวันแสดง ********************
“วันนี้เราอยากให้เป็นการซ้อมที่ดีที่สุด เพราะวันนี้เป็นวันซ้อมวันสุดท้ายแล้ว เราขอแบบรอบเดียวผ่านเลยนะ” แมรี่พูดแบบเอาจริงเอาจัง
การซ้อมดำเนินไปอย่างดี ทุกคนล้วนตั้งใจเป็นอย่างมาก และแล้วการซ้อมครั้งสุดท้ายก็เสร็จสิ้นลง
“นี่แผนกฉาก...อุปกรณ์ครบไหม”
“ครบคราบ....คุณผู้กำกับ” แพนซึ่งรับผิดชอบเรื่องอุปกรณ์และฉากการแสดงตอบ แพนเป็นเด็กผู้ชาย ที่เรียนอยู่ห้องเดียวกับอลิซ เป็นคนที่สูงประมาณ 168 ซม. ผิวขาว รูปร่างผอม (ไม่มาก) นิสัยก็ O.K. ถ้าตัดนิสัยที่ชอบกวนประสาทออกไป
“เอฟและออฟ....เป็นยังไงบ้างจ๊ะ...ชุดเสื้อผ้า...เรียบร้อยดีไหม” แมรี่ถาม
“เรียบร้อยดี...ชุดเจ้าหญิงสวยมากๆเลยล่ะ”
“เจ้าชายก็หล่อด้วย”
“ดีจ้า” แมรี่พูด
///////////////////////////////////////////////////// วันแสดง ///////////////////////////////////////////////
ท้องฟ้าส่องแสงสดใส เปิดเช้าของวันใหม่ให้ดูมีชีวิตชีวา สัตว์ต่างๆนานาก็ตื่นจากนิทราแล้วเริ่มทำหน้าที่ของตัวเอง มนุษย์ก็เช่นกันล้วนต้องทำหน้าที่ของตนเอง ในแต่ละวันก็มีสิ่งที่ต้องกระทำเหมือนเดิมบ้าง....ไม่เหมือนเดิมบ้าง และวันนี้ก็น่าจะเป็นวันอีกวันหนึ่งที่น่าสนุกสำหรับ โรงเรียน LOSTER SCHOOL ซะด้วย
“นี่เนิส...มีใครยังไม่มาอีกไหม”
“อ๋อ...มากันหมดทุกคนแล้วจ้า”
“วันนี้ฉันยังไม่เห็นอลิซเลย...แมรี่เห็นมั่งไหม” พอลเดินมาแล้วก็ถาม
“อ้าว...ทำไมนายยังไม่ไปแต่งตัวแต่งหน้าอีก...อีก 3 ชม. ต้องแสดงแล้วนะ” แมรี่พูด ลืมตอบคำถามพอล
“โธ่...คุณผู้กำกับรู้สึกว่าจะตื่นเต้นมากกว่าคนแสดงซะอีกนะ...ความจริงต้องพูดว่าเหลือเวลาอีกตั้ง 3 ชม. ต่างหาก”
“แล้วอลิซล่ะ” พอลถามซ้ำ
“แต่งตัวอยู่ห้องโน้นหนะ” แมรี่พูด พอลทำท่าจะเข้าไปในห้องของอลิซ
“หยุดนะ...นายหนะไปแต่งตัวก่อนดีกว่า...เดี๋ยวไม่ทันและอีกอย่างนั่นมันห้องแต่งตัวของผู้หญิงขืนเข้าไปมีหวัง...ตายก่อนแสดงแน่” แมรี่พูด พร้อมกับลากพอลแล้วผลักเข้าไปในห้องแต่งตัวนักแสดงชาย
++++++++++++++++++++++++ เริ่มการแสดง +++++++++++++++++++++++
“ต่อไปเป็นการแสดงของนักเรียน มัธยมศึกษาปีที่ 4 ห้อง 2 เชิญทุกท่านชมการแสดงละครเรื่อง BEAUTY AND THE BEATH ได้ ณ บัดนี้ค่ะ” พิธีกรในงานพูด
นำเรื่อง แมรี่พูด : ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งในฝรั่งเศส ช่วงปลายศตวรรษที่ 18 เบลล์ (อลิซ) หญิงสาวที่งดงามชาญฉลาด ชอบอ่านหนังสือเพื่อหนีจากชีวิตที่แสนธรรมดา แต่ก็มีชายคนหนึ่งที่รูปงามแต่ป่าเถื่อน นามว่า แกสตอง ที่ตามตื้อเบลล์ไม่เลิกรา
แกสตอง (รับบทโดย เรสวิน) : สวัสดีเบลล์
เบลล์ : ว่าไงแกสตอง (ว่าแล้วก็รีบเดินหนีกลับเข้าบ้าน)
แกสตอง : จะรีบไปไหนล่ะเบลล์อยู่คุยกันก่อนสิ
เบลล์ : ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย อย่ายุ่ง
แกสตอง : แต่งงานกับฉันนะ
เบลล์ : ไม่ (แล้วรีบวิ่งเข้าบ้านแล้วบ่น) ใครจะอยากแต่งงานกับนายล่ะ
อลิซปรากฎตัวพร้อมกับแสดงตอนที่แมรี่เริ่มพูดบทนำเรื่อง พอลซึ่งแอบดูอยู่หลังเวทีถึงกับอึ้ง อลิซดูไม่เหมือนอลิซคนก่อน พอลไปคิดว่า “คนที่อยู่บนเวทีตอนนี้หนะ...อลิซจริงๆหรือ ??? ” และคิดอีกว่า อลิซเล่นบทของเบลล์ได้อย่างไม่มีข้อบกพร่องเลย เธอคล้อยตามอารมณ์และแสดงกริยาท่าทีได้อย่างดีเหมือนนักแสดงมืออาชีพ ไม่สิเก่งกว่านักแสดงมืออาชีพเสียอีก ทั้งๆที่อลิซไม่น่าจะทำได้ถึงขนาดนี้แท้ๆ อลิซในตอนนี้ดูมีความมั่นใจสูง............ไม่เหมือนคนที่เฉยๆ.....ไม่ค่อยพูด....และดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นด้วย....เหมือนแต่ก่อน พอลชักเริ่มสงสัยในตัวของอลิซมากขึ้น แต่อลิซตอนนี้ก็ดูสวยมากๆเลย
แมรี่ บรรยาย : วันหนึ่งพ่อของเบลล์ซึ่งเป็นนักประดิษฐ์เครื่องตัดฟืนขึ้นมาสำเร็จ....ด้วยความยากลำบาก ขณะที่จำนำสิ่งประดิษฐ์ไปประกวดก็เกิดหลงทางเข้าไปในปราสาทของอสูร พ่อของเบลล์ก็เลยถูกอสูรจับขังเนื่องจากความเข้าใจผิด
“พอลถึงตานายแล้วออกมาสิ” อีฟกระซิบพอลที่แสดงเป็นอสูร พอลเดินเข้าเวทีแล้วจับพ่อของเบลล์ (ลอยเดล) เข้าไปอยู่ในกรงซึ่งเป็นที่ที่หน่วยฉากเตรียมไว้ให้
แมรี่ บรรยาย : เมื่อเบลล์เห็นม้าของพ่อกลับมาที่บ้าน ก็ตกใจเลยรีบตามหาพ่อ จนมาถึงปราสาทของอสูร
เบลล์ : ถ้าท่านปล่อยพ่อข้า...ข้าสัญญาว่าข้าจะยอมอยู่ที่นี่แทนพ่อ
พ่อเบลล์ : เบลล์อย่าเลยที่นี่มันอันตราย...รีบไป...รีบไป
อสูร : ถ้าเจ้าต้องการเช่นนั้น...ข้าก็จะให้ตามประสงค์
แมรี่ บรรยาย : และแล้วอสูรก็ให้เบลล์ไปพักที่ห้องห้องหนึ่ง....ดูเหมือนเป็นห้องพักของแขก แต่เบลล์ก็อดคิดถึงพ่อไม่ได้ ขณะที่เบลล์ร้องไห้อยู่นั้น ก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้น
ตู้เสื้อผ้าพูดได้ : อย่าร้องไห้ไปเลย
เบลล์ (ทำท่าตกใจ) : คุณ....คุณ....เอ่อ....ตู้เสื้อผ้าพูดได้
แมรี่ บรรยาย : นอกจากตู้เสื้อผ้าพูดได้แล้ว ยังมีกาน้ำ นาฬิกา เชิงเทียง และอีกหลายๆอย่างที่สามารถพูดได้ ซึ่งทำให้เบลล์แปลกใจมาก เธอเริ่มดีขึ้น แต่ก็ยังคิดถึงพ่ออยู่ดีจึงคิดหนีออกจากปราสาทอสูร แต่ก็เจอกับพวกหมาป่าหิวโซที่หมายจะกินเนื้อสดๆ....ขณะที่เบลล์กำลังหนีอย่าหัวซุกหัวซุนอยู่นั้น...อสูรก็ปรากฎกายขึ้นต่อสู้กับพวกหมาป่านับ 10 ในที่สุดอสูรก็สามารถไล่หมาป่าพวกนั้นได้ แต่ร่างกายหลังต่อสู้ก็หมดแรงและทรุดตัวล้มลม เบลล์ลากอสูรขึ้นหลังม้าอย่างยากลำบากและพาอสูรกลับปราสาท หลังจากนั้นไม่นานเบลล์ก็เริ่มค้นพบหัวใจและจิตวิญญาณที่แท้จริงของอสูรที่ซ่อนอยู่ภายใต้รูปร่างที่น่าเกลียดน่ากลัว 1 อาทิตย์ต่อมา
อสูร : เบลล์เป็นอะไรไปหรอ ทำไมดูไม่มีความสุขเลย
เบลล์ : ช่วงเวลาที่ผ่านมานี่ฉันมีความสุขมาก แต่ฉันก็คิดถึงพ่อ
อสูร : ถ้างั้นเธอก็กลับไปหาพ่อสิ
เบลล์ : ฉันไปได้จริงๆหรือค่ะ
อสูร : ได้สิ...ก็เธอไม่ใช่นักโทษนิ่ (เบลล์กอดอสูร) ฉันมีสิ่งหนึ่งจะมอบให้เธอ (อสูรยื่นกระจกให้เบลล์) มันคือสิ่งที่เธอจะมองเห็นสิ่งใดก็ได้ที่เธอต้องการ
เบลล์ : (รับกระจก) ฉันสัญญาค่ะ ว่าฉันจะกลับมา
แมรี่ บรรยาย : และแล้วเบลล์ก็เดินทางกลับบ้าน พอเธอถึงบ้านเธอพบว่าแกสตองจับพ่อของเธอโดยหาว่าพ่อของเธอสติเฟื่อง
เบลล์ : นายปล่อยพ่อฉันเถอะ...พ่อฉันไม่ได้บ้า
แกสตอง : ได้สิ ถ้าเธอแต่งงานกับฉัน
เบลล์ : ไม่มีทาง ฉันรักอสูร เขาเป็นคนดี
แมรี่ : แกสตองโกรธมากเลยจับเบลล์ไปขังไว้รวมกับพ่อ แล้วตนก็นำสมัครพรรคพวก ยกกันไปที่ปราสาทอสูร เมื่อพวกสิ่งของเครื่องใช้ต้องมนตร์เห็นก็รีเตรียมกำลังต่อสู้...และแล้วสองฝ่ายก็สู้กันอย่างไม่มีใครยอมใคร ท่ามกลางพายุที่รุนแรง มาทางฝ่ายเบลล์และพ่อที่ถูกขังก็กำลังหาทางออก ในที่สุดด้วยความช่วยเหลือจากถ้วยน้อย + เครื่องประดิษฐ์ของพ่อเบลล์ ก็สามารถหาทางออกได้ เมื่อเบลล์กับพ่อออกมาได้แล้ว เบลล์ก็รีบเดินทางไปช่วยอสูร แกสตองกำลังสู้กับอสูร
แกสตองยิงธนูไปปักที่ไหล่อสูร เลือดสีแดงข้นไหลออกมาไม่หยุด ฝนก็ตกลงมาอย่างไม่ลดละ ในที่สุดอสูรก็ชนะ ... แกสตองตกปราสาทตายด้วยฝีมือของตนเอง อสูรเสียเลือดมากก็กำลังเข้าตาจนอยู่เหมือนกัน
เบลล์ : อสูร (เบลล์เรียกเมื่อเห็นอสูรกำลังนอนอยู่และรีบเข้าไปพยุง) ฉันกลับมาแล้ว
อสูร : ฉันดีใจที่เธอทำตามสัญญาแต่ตอนนี้ (แฮะ...ๆ อสูรไอออกมาเป็นเลือด) ฉันก็คง...คง ไม่...ไหวแล้ว (แล้วอสูรก็นิ่งไป)
เบลล์ : ไม่ (เบลล์ตะโกนสุดเสียงน้ำตาไหลอาบแก้ม)
แมรี่ บรรยาย : ขณะที่ทุกคนกำลังเศร้าเสียใจอยู่นั้น เห็นการที่น่าประหลาดใจก็ปรากฎขึ้น อสูรค่อยๆ ลอยขึ้น ลอยขึ้น แล้วก็หายไป ... สิ่งที่เห็นอยู่คือ เจ้าชายรูปงาม และแล้วปราสาททั้งปราสาทก็กลายเป็นสีขาวสง่า ทั้งพวกสิ่งของที่ต้องมนตร์ต่างๆก็กลายเป็นมนุษย์บ้าง สัตว์บ้าง (เปิดเพลง) 1 เดือนต่อมาก็มีการจัดงานแต่งงานของเจ้าชายและเบลล์ ทั้ง 2 อยู่ด้วยกันอย่างเป็นสุข (เปิดเพลง + เต้นรำ พอลเต้นกับอลิซ จอยเต้นกับเรสวิน เนสเต้นกับแพน ฯลฯ)
+++++ และแล้วม่านบนเวทีก็ลดลง เสียงผู้คนปรบมือดังลั่นทั่วห้องประชุม +++++
“เฮ้...จบแล้ว” แมรี่พูดแล้วยิ้มน้ำตาแห่งความปลื้มไหลออกมาโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว
To Be Offended ; โกรธแล้วนะ
ละครที่ทุกคนร่วมมือกันด้วยความตั้งใจ ความพยายาม และ ความหวัง ได้จบลงเมื่อไม่นานมานี้ จบด้วยความภาคภูมิใจ และคิดว่าไม่เสียแรงเลยที่ตั้งใจทำงานนี้ขึ้นมา นี่แหละ พลังแห่งความสามัคคี
“ขอบคุณทุกคนที่ให้ความร่วมมือนะ” แมรี่พูดต่อ หลังจากที่ทุกคนมารวมกันในห้องเก็บตัวนักแสดง
“อลิซ....เธอแสดงได้เหลือเชื่อจริงๆเลยนะ....เหมือนนักแสดงมืออาชีพเลย” แมรี่พูดชมด้วยความจริงใจ ทำให้อลิซสะดุ้งคิดไปว่าเราทำเกินไปรึเปล่า คณะที่อลิซกำลังคิดมากพอลก็พูดขึ้นว่า
“นั่นซิ...เธอทำฉันทึ่งมากเลยนะ...จนดูไม่เหมือน...เอ่อ...ไม่เหมือนอลิซเลยล่ะ” อลิซเริ่มรู้ว่าพอลเริ่มจับผิดในตัวเธอจึงรีบคิดว่าจะทำอย่างไรดี
“ไม่มีอะไรหรอก....ทุกอย่างง่ายอยู่แล้วนี่...ถ้าพวกเราตั้งใจทำ...ไม่ใช่หรอ...??? ”
“ก็ไม่มีใครว่าอะไรเธอนี่เค้าแค่ชมไม่เห็นจะต้องมาพูดแก้ตัวเลย” จอยพูดด้วยความหมันไส้อลิซ
“O.K. พอเถอะไหนๆเรื่องนี้มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ....จะมาทะเลาะกันทำไม” วีสพูด
“เชอะ” จอยคราง แล้วก็เดินออกจากห้องไป
“งั้นฉันขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ...” อลิซพูด ความจริงจะหาข้ออ้างหลบไปตางหาก
“อย่าเพิ่งนะ...เรื่องของเรามีสิทธิ์ได้รางวัลนะ....ฉันคิดว่าอย่างนั้น” แมรี่พูด
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ” อลิซพูด เมื่อเห็นว่ามันคนละเรื่องกัน
“ก็ถ้าเรื่องไหนชนะ...เค้าจะให้นักแสดงไปโชว์ตัวอีก 1 รอบหนะสิ” อีฟพูด
“...เฮ้อ...” อลิซถอนหายใจ
“อีกไม่นานหรอก...อลิซ...เธอคงเหนื่อยละซิ...อ่ะน้ำ” เรสวินพูดและส่งน้ำให้
“ขอบใจนะ” อลิซพูดแล้วยิ้มให้ พอลเห็นสองคนสนิทสนมกันก็รู้สึกหงุดหงิด จึงลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องเก็บตัวนักแสดง
“อ้าว...พอลจะไปไหนอีกล่ะ” แมรี่พูด
“ในนี้บรรยกาศมันน่าเบื่อ...จะออกไปเดินเล่นสักหน่อยหนะ” พอลพูดแล้วมองหน้าอลิซ ซึ่งกำลังพูดกับเรสวินด้วยท่าทีหงุดหงิด แล้วก็เดินออกไปอย่างฉุนเฉียว
“แล้วรีบกลับเข้ามานะ” แมรี่พูด
“อืม” พอลตอบสั้นๆ แล้วก็เดินออกไปอย่างฉุนเฉียว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“และแล้วเวลาที่ทุกคนรอคอยก็มาถึงนะครับ” พิธีกรชายพูด
“เราจะมาเริ่มประกาศรางวัลการแสดงของ นร. มัธยมศึกษาปีที่ 1 ก่อนนะคะ” พีธีกรหญิงพูด
“รองชนะเลิศอันดับสอง (เพลง แทรน ทะ รา แลน แทรน แทรน แทรน แทรน แทนนน)
ได้แก่ห้อง ม.1 / 2” พอพิธีกรชายพูดจบก็มีเสียงเฮดังขึ้น
“ต่อมารางวัลรองชนะเลิศของ ม.1 ได้แก่ ........... ต่อมา ม.2 ..........ต่อมา ม.3 ..........ต่อมา” พิธีกกรประกาศผลรางวัลมาเรื่อยๆ จนมาถึง
“ต่อมาเป็นการประกาศผลรางวัลการแสดงละครของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 นะคะ รางวัลรองชนะเลิศอันดับ 2 ได้แก่ ห้อง ม.4/6 ในชุดการแสดงเรื่อง นกน้อยในดงหญ้า ค่ะ ต่อมาเป็นรางวัลรองชนะเลิศอันดับ 1 ได้แก่ห้อง ม.4/4 ในชุดการแสดงเรื่อง MOON IN WATER ค่ะ ต่อมาก็เป็นรางวัลชนะเลิศแล้วนะคะ ได้แก่เรื่อง (แมรี่นั่งเอามือกุมไว้ที่อก แล้วพูดว่า Beauty and the beast… Beauty and the beast และแล้วพิธีกรก็พูดว่า) .... Beauty and the beast.(แมรี่ยิ้มหน้าบานทุกคนก็พลอยดีใจไปด้วย) ค่ะ เรื่องนี้เป็นที่ได้รับความนิยมมากทีเดียวนะคะ ต่อไปเป็นของนักเรียนชั้น มัธยมศึกษาปีที่ 5
ค่ะ................................................................................................................................................
...........................................................” พิธีกรยังคงประกาศรางวัลต่อไป
++++++++++ ห้องเก็บตัวนักแสดง ++++++++++
“แมรี่ห้องเราได้แล้ว...แมรี่” อีฟพูดพลางเขย่าตัวแมรี่อย่างตื่นเต้น
“ใช่...ใช่...พวกเราทำได้” ออฟพูด
“ได้ดีเป็นปีแรกซะด้วย…ฉันไม่เคยดีใจเท่านี้มาก่อนเลย” แมรี่พูด น้ำเสียงปลื้มสุดๆ
“เป็นเพราะอลิซนะเนี่ย...แสดงได้เข้าถึงอารมณ์มากๆเลย” เรสวินชม อลิซก็ยิ้มรับ
“เชอะ” จอยคราง ก็เพราะครั้งนี้เธอไม่ได้เป็นนางเอกนี่ !!! อารมณ์เสียสุดๆ
“อ้าวแล้วพอลล่ะ” เนิสพูด
“เมื่อกี้ออกไปข้างนอกแล้วยังไม่ได้เข้ามาอีกหรอ ???” แมรี่พูด
“น่าจะยังนะ...ฉันยังไม่เห็นเลย” เนิสพูด พลางมองหา
“เดี๋ยวก็ต้องออกไปโชว์ตัวแล้วนะ” แมรี่พูด
“เดี๋ยวจอยไปตามให้ละกัน” จอยรีบเสนอหน้า ทำให้อลิซไม่พอใจมากๆ จนเผลอขยำกระดาษซับหน้าที่อยู่ในมือ แต่พอจอยยังไม่ทันจะออกไปตามพอลก็เดินเข้ามาซะก่อน
“อ้าวพอลมาแล้วหรอจ๊ะ” จอยพูด อลิซมองหน้าพอล พอลก็เห็นพอดี เลยแกล้งพูดยั่วว่า
“มาแล้วจ้า...จอย...มีอะไรรึเปล่า” พอลพูดกับจอยซะเพราะ + หวานมากๆ
“ก็ห้องเราชนะ...เดี๋ยวพอลต้องออกไปโชว์ตัวอีกรอบ” จอยพูดเสียงแหลมมากๆ อลิซ
ต้องอดทนอย่างมากในการระงับอารมณ์ เธอไม่เคยหงุดหงิดใครมากถึงขนาดนี้มาก่อน
“พอลมานั่งพักก่อนสิ...เดี๋ยวจอยซับเหงื่อให้” จอยพูด แล้วก็จับมือพอล !!! แล้วฉุดพอลให้นั่งลง ตอนแรกพอลก็คิดว่าทำเกินไปรึเปล่าเนี่ย !!! แต่พอลก็เห็นอลิซมองมาที่ตนอยู่พอดีก็นึกอยากลองใจดูว่าอลิซคิดยังไงกับตน
“อ้าวกระดาษซับมันหายไปไหนล่ะ” จอยพูด เพื่อนๆที่อยู่ในห้องต่างหันมาดูพอลกับจอยที่กำลังสวีตกันอยู่
“ใครเห็นบ้างไหม” จอยพูดต่อ อลิซหมดความอดทน จึงลุกขึ้นเดินแล้วเดินไปที่พอลแล้วก็หยุด อลิซหันหน้าไปที่จอยแล้วก็ยิ้มให้อย่างเย็นชา
“อ่ะ...นี่กระดาษซับมัน” อลิซพูดกับจอยแล้วยื่นกระดาษซับมัน แต่พอจอยยื่นมือมารับ อลิซกลับหันหน้าไปหาพอลแล้วก็โยนกระดาษซับมันไปที่ตักพอล
“อย่าลืมซับความด้านของนายด้วยนะ” อลิซพูดแล้วก็เดินออกจากห้องไป
“อลิซ” แมรี่เรียกไว้ อลิซหันมามองหน้า
“เดี๋ยวก็ต้องขึ้นเวทีแล้วนะ” แมรี่พูด
“ฉันรู้หน้าที่ของฉันดี...ไม่เหมือนใครบางคน” อลิซพูด ท่อนท้ายหันหน้ามาทางพอลอีกทีด้วยสีหน้าเย็นชาแล้วก็เดินออกไป
“ฮืม...นอกจากบทในละครแล้ว...อลิซยังเล่นบทน่ากลัวได้ดีอีกด้วยเนอะพอล” วีสพูดล้อเล่นกับพอล แต่พอลรู้สึกว่าในใจมันเจ็บแปลบๆ เหมือนว่าได้ทำผิดไปมากๆ
“ผู้หญิงอะไร้...นิสัยแย่ชะมัด” จอยพูด
“ใช่นิสัยแย่ชะมัดเลย” แมรี่พูดประชดจอยซึ่งไม่รู้อะไรซะเลย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ขอให้ผู้ที่ชนะออกมารับของรางวัลและกล่าวสิ่งที่เกี่ยวกับการแสดงของตนด้วยนะคะ” พิธีกรสาวพูด
“ทีมแรกก็เป็นของ นร. ม.1 ...................................................................................
...................................................................................................................................
................................................................
ม.2
.................................................................................................................................
................................................................................................................................
.....................
ม.3
..................................................................................................................................
..................................................................................................................................
..................
และแล้วก็ถึงทีมของ ม.4 ทุกคนมายืนรวมกัน ณ ที่เวที เมื่อได้รับของรางวัลเสร็จแล้ว พอลก็เริ่มแนะนำตัว และก็ไล่ไปทีละคน เมื่อทุกคนพูดจบ แมรี่ก็พูดขึ้นต่อว่า “การแสดงชุดนี้ห้องเราตั้งใจทำกันมากๆเลยนะคะ แล้วดิฉันก็พอใจกับผลตอบรับเป็นอย่างมาก และเมื่อมาถึงวันนี้และ ณ จุดนี้ พวกเราไม่รู้สึกเหนื่อยแม้แต่นิดเดียว พวกเราขอขอบคุณทุกท่านมีอยู่ ณ ที่แห่งนี้ค่ะ” พอพูดจบก็ลงจากเวที
ม.5
....................................................................................................................................
...................................................................................................................................
...............
ม.6
.................................................................................................................................
................................................................................................................................
.....................
“ค่ะก็ได้ชมการกล่าวอะไรเล็กๆน้อยๆ ของคณะนักเรียนไปแล้วนะคะ และที่สำคัญนักเรียนที่ชนะอันดับ 1 เหล่านี้จะได้ไปแสดงใหม่ในวันที่ 14 กุมภาพันธ์ ที่เรือ ACT BOAT ที่กำลังจะมีงานโชว์ครีสตอลสีขาวใสบริสุทธิ์ ค่ะ และวันนี้เวลาของเราก็หมดลงแล้วค่ะ สวัสดีค่ะ”เมื่อพิธีกรหญิงพูดจบ ก็มีการแสดงชุดสุดท้าย และแล้วงานในวันนี้ก็จบลง
------------------------------------------ ที่หน้าห้าง ---------------------------------------
ทุกคนมากันพร้อมหมดแล้ว จอยถือถุงใหญ่มาก แต่ถุงของพอลใหญ่กว่า เรสวินก็ถือแค่ถุงของขวัญเท่านั้น อลิซก็มีแค่ถุงของขวัญ วีสก็มีถุงของขวัญเท่านั้น
“รถ TAXI มาแล้วไปกันเถอะ” วีสพูด
-------------------------------------- ที่บ้าน เอฟ กับ ออฟ ----------------------------------------
“อ้าวมากันแล้วหรอ” แมรี่ถาม
“ก็มาแล้วซิ ถ้าไม่มาจะเห็นหรอ” วีสเริ่มกวนประสาท
“ตกแต่งสวยจังนะ” เรสวินพูด
“อยู่แล้วฝีมือแมรี่เองนี่”
“อืมนี่ก็ได้เวลาแล้วนะ”
“3…2…1…Happy birthday to you Happy birthday to you Happy birthday Happy birthday Happy birthday to you ” ทุกคนร้องเพลงจบ เอฟกับออฟก็เป่าเทียนพร้อมกัน แล้วทั้งสองก็ช่วยกันตัด + แจก เค้กวันเกิด
“อิ่มจังเลย” วีสพูด เมื่อทานเสร็จ
“เอฟ ออฟ Happy birthday จ้า ” ทุกคนพูดพร้อมกับยื่นของขวัญให้
“นี่ก็ดึกแล้วพวกเรากลับกันเถอะ”
“แยกกันตรงนี้เลยละกัน BYE BYE ”
ตอนนี้ก็เหลือพอลกับอลิซ 2 คน บ้านอยู่ใกล้กันก็เลยต้องกลับด้วยกัน แต่อลิซก็เดินเฉยๆไม่ยอมคุยกับพอล
“อลิซโกรธหรอ”
“เปล่า”
“งั้นเป็นอะไร”
“..........................” ไม่มีคำตอบจากอลิซ อยู่ดีดีอลิซก็หยุดและนั่งลงบนเก้าอี้ในสวนสาธารณะข้างทาง
“เธอเป็นอะไรไปอลิซ”
“นายจะบอกฉันได้ไหมว่าทำไมนายถึงได้เป็นนักสืบ”
“ทำไมเธอถึงอยากรู้ถึงขนาดนั้นล่ะ”
“งั้นก็...ถ้าฉันพูดว่า...แค่ฉันไม่อยากบอก...ได้ไหม” พอลตอบกวนๆ อลิซลุกขึ้น ทำท่าจะเดินไป พอลก็ดึงมือแล้วลากอลิซให้นั่งลง
“ฉันล้อเล่นหนะ...เล่าให้ฟังก็ได้”
“พ่อฉันหนะ...เคยเป็นตำรวจที่ทำงานได้ดีเยี่ยม...เขาเป็นทั้งนักสืบและตำรวจ...ไม่มีใครที่ฉันปลื้มเท่าพ่อของฉันอีกแล้ว...แต่วันหนึ่งพ่อก็หายสาปสูญไป...เราก็เลยคิดที่จะตามหาพ่อ”
“นายก็เลยเป็นนักสืบเสียเองใช่ไหม...แล้วได้ข่าวอะไรของพ่อมั่งล่ะ”
“ตอนนี้พ่อของฉันตายแล้ว...โดนองค์กรลับฆ่าตายเนื่องจากพ่อไปเจอหัวหน้าขององค์กร แล้วเขาคนนั้นก็ฆ่าพ่อของฉันแล้วเอาศพไปเผา” พอลพูด เสียงเศร้าและสั่นมาก
“นายแน่ใจได้ไงว่าเป็นพ่อนาย...ในเมื่อพ่อนายโดนเผาไปแล้ว”
“ฉันเจอแหวนของพ่อหนะ...ฉันแค้นองค์กรนั้นมาก…ถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่ได้ข่าวในองค์กรนั้นมากนักฉันจึงต้องเป็นนักสืบต่อไป คิดว่าสักวันอาจจะได้เจอผู้ต้องหาที่เคยอยู่ในองค์กรแล้วฉันก็จะสอบถามให้ได้”
“ตอนนี้นายได้อะไรจากการสืบมั่งล่ะ” อลิซถาม พอลมองหน้าอลิซ สงสัยว่าทำไมถึงอยากรู้มากขนาดนี้ แต่ก็เล่าต่อด้วยความไว้ใจ
“ ฉันรู้แค่ว่า ในองค์กรจะไม่พูดชื่อจริงแต่จะใช้รหัสลับแทน และก็คิดว่า A25/26 เป็นคนในองค์กรนี้เหมือนกัน” พอลพูด อลิซตกใจที่พอลรู้มากถึงขนาดนี้ แต่ก็เก็บสีหน้าได้เป็นอย่างดีทำให้พอลไม่สงสัยเลย
“อลิซ...ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมนะ...แต่ฉันก็ซื้อมันมา...ฉันอยากให้เธอ” พอลยื่นกล่องของขวัญกล่องใหญ่ให้อลิซ
“เนื่องในโอกาสอะไร”
“เนื่องในโอกาส...ช่างมันเถอะ...ไม่เห็นจำเป็นต้องเป็นโอกาสอะไรเลย...คิดว่าถ้าอยากให้ก็จะให้” พอลพูด อลิซแกะของขวัญดู มันเป็นหมีที่อลิซชอบตัวนั้น อลิซดีใจมากๆ
“ขอบคุณนะพอล” อลิซพูดแล้วหอมแก้มพอล พอลอึ้ง+หน้าแดง !!! อลิซอุ้มตุ๊กตาหมีแล้วก็ลุกขึ้นเดินออกไปเช่นกันด้วยท่าทีเขินๆ พอลก็ลุกเดินตามขณะที่ยังหน้าแดงอยู่
“ทำไมนายถึงรู้ว่าฉันชอบตัวนี้ล่ะพอล” อลิซถามแบบอายๆ
“ก็ไม่รู้สิ...เห็นเธอดูหมีตัวนี้ตั้งนาน...ก็เลยซื้อ”
“BYE BYE” อลิซพูดพร้อมกับเดินเข้าบ้านไป วันนี้อลิซมีความสุขมาก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพอลรึเปล่านะ (ใช่อยู่แล้วล่ะ)
Beauty and the Beast
******************** ก่อนวันแสดง ********************
“วันนี้เราอยากให้เป็นการซ้อมที่ดีที่สุด เพราะวันนี้เป็นวันซ้อมวันสุดท้ายแล้ว เราขอแบบรอบเดียวผ่านเลยนะ” แมรี่พูดแบบเอาจริงเอาจัง
การซ้อมดำเนินไปอย่างดี ทุกคนล้วนตั้งใจเป็นอย่างมาก และแล้วการซ้อมครั้งสุดท้ายก็เสร็จสิ้นลง
“นี่แผนกฉาก...อุปกรณ์ครบไหม”
“ครบคราบ....คุณผู้กำกับ” แพนซึ่งรับผิดชอบเรื่องอุปกรณ์และฉากการแสดงตอบ แพนเป็นเด็กผู้ชาย ที่เรียนอยู่ห้องเดียวกับอลิซ เป็นคนที่สูงประมาณ 168 ซม. ผิวขาว รูปร่างผอม (ไม่มาก) นิสัยก็ O.K. ถ้าตัดนิสัยที่ชอบกวนประสาทออกไป
“เอฟและออฟ....เป็นยังไงบ้างจ๊ะ...ชุดเสื้อผ้า...เรียบร้อยดีไหม” แมรี่ถาม
“เรียบร้อยดี...ชุดเจ้าหญิงสวยมากๆเลยล่ะ”
“เจ้าชายก็หล่อด้วย”
“ดีจ้า” แมรี่พูด
///////////////////////////////////////////////////// วันแสดง ///////////////////////////////////////////////
ท้องฟ้าส่องแสงสดใส เปิดเช้าของวันใหม่ให้ดูมีชีวิตชีวา สัตว์ต่างๆนานาก็ตื่นจากนิทราแล้วเริ่มทำหน้าที่ของตัวเอง มนุษย์ก็เช่นกันล้วนต้องทำหน้าที่ของตนเอง ในแต่ละวันก็มีสิ่งที่ต้องกระทำเหมือนเดิมบ้าง....ไม่เหมือนเดิมบ้าง และวันนี้ก็น่าจะเป็นวันอีกวันหนึ่งที่น่าสนุกสำหรับ โรงเรียน LOSTER SCHOOL ซะด้วย
“นี่เนิส...มีใครยังไม่มาอีกไหม”
“อ๋อ...มากันหมดทุกคนแล้วจ้า”
“วันนี้ฉันยังไม่เห็นอลิซเลย...แมรี่เห็นมั่งไหม” พอลเดินมาแล้วก็ถาม
“อ้าว...ทำไมนายยังไม่ไปแต่งตัวแต่งหน้าอีก...อีก 3 ชม. ต้องแสดงแล้วนะ” แมรี่พูด ลืมตอบคำถามพอล
“โธ่...คุณผู้กำกับรู้สึกว่าจะตื่นเต้นมากกว่าคนแสดงซะอีกนะ...ความจริงต้องพูดว่าเหลือเวลาอีกตั้ง 3 ชม. ต่างหาก”
“แล้วอลิซล่ะ” พอลถามซ้ำ
“แต่งตัวอยู่ห้องโน้นหนะ” แมรี่พูด พอลทำท่าจะเข้าไปในห้องของอลิซ
“หยุดนะ...นายหนะไปแต่งตัวก่อนดีกว่า...เดี๋ยวไม่ทันและอีกอย่างนั่นมันห้องแต่งตัวของผู้หญิงขืนเข้าไปมีหวัง...ตายก่อนแสดงแน่” แมรี่พูด พร้อมกับลากพอลแล้วผลักเข้าไปในห้องแต่งตัวนักแสดงชาย
++++++++++++++++++++++++ เริ่มการแสดง +++++++++++++++++++++++
“ต่อไปเป็นการแสดงของนักเรียน มัธยมศึกษาปีที่ 4 ห้อง 2 เชิญทุกท่านชมการแสดงละครเรื่อง BEAUTY AND THE BEATH ได้ ณ บัดนี้ค่ะ” พิธีกรในงานพูด
นำเรื่อง แมรี่พูด : ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งในฝรั่งเศส ช่วงปลายศตวรรษที่ 18 เบลล์ (อลิซ) หญิงสาวที่งดงามชาญฉลาด ชอบอ่านหนังสือเพื่อหนีจากชีวิตที่แสนธรรมดา แต่ก็มีชายคนหนึ่งที่รูปงามแต่ป่าเถื่อน นามว่า แกสตอง ที่ตามตื้อเบลล์ไม่เลิกรา
แกสตอง (รับบทโดย เรสวิน) : สวัสดีเบลล์
เบลล์ : ว่าไงแกสตอง (ว่าแล้วก็รีบเดินหนีกลับเข้าบ้าน)
แกสตอง : จะรีบไปไหนล่ะเบลล์อยู่คุยกันก่อนสิ
เบลล์ : ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย อย่ายุ่ง
แกสตอง : แต่งงานกับฉันนะ
เบลล์ : ไม่ (แล้วรีบวิ่งเข้าบ้านแล้วบ่น) ใครจะอยากแต่งงานกับนายล่ะ
อลิซปรากฎตัวพร้อมกับแสดงตอนที่แมรี่เริ่มพูดบทนำเรื่อง พอลซึ่งแอบดูอยู่หลังเวทีถึงกับอึ้ง อลิซดูไม่เหมือนอลิซคนก่อน พอลไปคิดว่า “คนที่อยู่บนเวทีตอนนี้หนะ...อลิซจริงๆหรือ ??? ” และคิดอีกว่า อลิซเล่นบทของเบลล์ได้อย่างไม่มีข้อบกพร่องเลย เธอคล้อยตามอารมณ์และแสดงกริยาท่าทีได้อย่างดีเหมือนนักแสดงมืออาชีพ ไม่สิเก่งกว่านักแสดงมืออาชีพเสียอีก ทั้งๆที่อลิซไม่น่าจะทำได้ถึงขนาดนี้แท้ๆ อลิซในตอนนี้ดูมีความมั่นใจสูง............ไม่เหมือนคนที่เฉยๆ.....ไม่ค่อยพูด....และดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นด้วย....เหมือนแต่ก่อน พอลชักเริ่มสงสัยในตัวของอลิซมากขึ้น แต่อลิซตอนนี้ก็ดูสวยมากๆเลย
แมรี่ บรรยาย : วันหนึ่งพ่อของเบลล์ซึ่งเป็นนักประดิษฐ์เครื่องตัดฟืนขึ้นมาสำเร็จ....ด้วยความยากลำบาก ขณะที่จำนำสิ่งประดิษฐ์ไปประกวดก็เกิดหลงทางเข้าไปในปราสาทของอสูร พ่อของเบลล์ก็เลยถูกอสูรจับขังเนื่องจากความเข้าใจผิด
“พอลถึงตานายแล้วออกมาสิ” อีฟกระซิบพอลที่แสดงเป็นอสูร พอลเดินเข้าเวทีแล้วจับพ่อของเบลล์ (ลอยเดล) เข้าไปอยู่ในกรงซึ่งเป็นที่ที่หน่วยฉากเตรียมไว้ให้
แมรี่ บรรยาย : เมื่อเบลล์เห็นม้าของพ่อกลับมาที่บ้าน ก็ตกใจเลยรีบตามหาพ่อ จนมาถึงปราสาทของอสูร
เบลล์ : ถ้าท่านปล่อยพ่อข้า...ข้าสัญญาว่าข้าจะยอมอยู่ที่นี่แทนพ่อ
พ่อเบลล์ : เบลล์อย่าเลยที่นี่มันอันตราย...รีบไป...รีบไป
อสูร : ถ้าเจ้าต้องการเช่นนั้น...ข้าก็จะให้ตามประสงค์
แมรี่ บรรยาย : และแล้วอสูรก็ให้เบลล์ไปพักที่ห้องห้องหนึ่ง....ดูเหมือนเป็นห้องพักของแขก แต่เบลล์ก็อดคิดถึงพ่อไม่ได้ ขณะที่เบลล์ร้องไห้อยู่นั้น ก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้น
ตู้เสื้อผ้าพูดได้ : อย่าร้องไห้ไปเลย
เบลล์ (ทำท่าตกใจ) : คุณ....คุณ....เอ่อ....ตู้เสื้อผ้าพูดได้
แมรี่ บรรยาย : นอกจากตู้เสื้อผ้าพูดได้แล้ว ยังมีกาน้ำ นาฬิกา เชิงเทียง และอีกหลายๆอย่างที่สามารถพูดได้ ซึ่งทำให้เบลล์แปลกใจมาก เธอเริ่มดีขึ้น แต่ก็ยังคิดถึงพ่ออยู่ดีจึงคิดหนีออกจากปราสาทอสูร แต่ก็เจอกับพวกหมาป่าหิวโซที่หมายจะกินเนื้อสดๆ....ขณะที่เบลล์กำลังหนีอย่าหัวซุกหัวซุนอยู่นั้น...อสูรก็ปรากฎกายขึ้นต่อสู้กับพวกหมาป่านับ 10 ในที่สุดอสูรก็สามารถไล่หมาป่าพวกนั้นได้ แต่ร่างกายหลังต่อสู้ก็หมดแรงและทรุดตัวล้มลม เบลล์ลากอสูรขึ้นหลังม้าอย่างยากลำบากและพาอสูรกลับปราสาท หลังจากนั้นไม่นานเบลล์ก็เริ่มค้นพบหัวใจและจิตวิญญาณที่แท้จริงของอสูรที่ซ่อนอยู่ภายใต้รูปร่างที่น่าเกลียดน่ากลัว 1 อาทิตย์ต่อมา
อสูร : เบลล์เป็นอะไรไปหรอ ทำไมดูไม่มีความสุขเลย
เบลล์ : ช่วงเวลาที่ผ่านมานี่ฉันมีความสุขมาก แต่ฉันก็คิดถึงพ่อ
อสูร : ถ้างั้นเธอก็กลับไปหาพ่อสิ
เบลล์ : ฉันไปได้จริงๆหรือค่ะ
อสูร : ได้สิ...ก็เธอไม่ใช่นักโทษนิ่ (เบลล์กอดอสูร) ฉันมีสิ่งหนึ่งจะมอบให้เธอ (อสูรยื่นกระจกให้เบลล์) มันคือสิ่งที่เธอจะมองเห็นสิ่งใดก็ได้ที่เธอต้องการ
เบลล์ : (รับกระจก) ฉันสัญญาค่ะ ว่าฉันจะกลับมา
แมรี่ บรรยาย : และแล้วเบลล์ก็เดินทางกลับบ้าน พอเธอถึงบ้านเธอพบว่าแกสตองจับพ่อของเธอโดยหาว่าพ่อของเธอสติเฟื่อง
เบลล์ : นายปล่อยพ่อฉันเถอะ...พ่อฉันไม่ได้บ้า
แกสตอง : ได้สิ ถ้าเธอแต่งงานกับฉัน
เบลล์ : ไม่มีทาง ฉันรักอสูร เขาเป็นคนดี
แมรี่ : แกสตองโกรธมากเลยจับเบลล์ไปขังไว้รวมกับพ่อ แล้วตนก็นำสมัครพรรคพวก ยกกันไปที่ปราสาทอสูร เมื่อพวกสิ่งของเครื่องใช้ต้องมนตร์เห็นก็รีเตรียมกำลังต่อสู้...และแล้วสองฝ่ายก็สู้กันอย่างไม่มีใครยอมใคร ท่ามกลางพายุที่รุนแรง มาทางฝ่ายเบลล์และพ่อที่ถูกขังก็กำลังหาทางออก ในที่สุดด้วยความช่วยเหลือจากถ้วยน้อย + เครื่องประดิษฐ์ของพ่อเบลล์ ก็สามารถหาทางออกได้ เมื่อเบลล์กับพ่อออกมาได้แล้ว เบลล์ก็รีบเดินทางไปช่วยอสูร แกสตองกำลังสู้กับอสูร
แกสตองยิงธนูไปปักที่ไหล่อสูร เลือดสีแดงข้นไหลออกมาไม่หยุด ฝนก็ตกลงมาอย่างไม่ลดละ ในที่สุดอสูรก็ชนะ ... แกสตองตกปราสาทตายด้วยฝีมือของตนเอง อสูรเสียเลือดมากก็กำลังเข้าตาจนอยู่เหมือนกัน
เบลล์ : อสูร (เบลล์เรียกเมื่อเห็นอสูรกำลังนอนอยู่และรีบเข้าไปพยุง) ฉันกลับมาแล้ว
อสูร : ฉันดีใจที่เธอทำตามสัญญาแต่ตอนนี้ (แฮะ...ๆ อสูรไอออกมาเป็นเลือด) ฉันก็คง...คง ไม่...ไหวแล้ว (แล้วอสูรก็นิ่งไป)
เบลล์ : ไม่ (เบลล์ตะโกนสุดเสียงน้ำตาไหลอาบแก้ม)
แมรี่ บรรยาย : ขณะที่ทุกคนกำลังเศร้าเสียใจอยู่นั้น เห็นการที่น่าประหลาดใจก็ปรากฎขึ้น อสูรค่อยๆ ลอยขึ้น ลอยขึ้น แล้วก็หายไป ... สิ่งที่เห็นอยู่คือ เจ้าชายรูปงาม และแล้วปราสาททั้งปราสาทก็กลายเป็นสีขาวสง่า ทั้งพวกสิ่งของที่ต้องมนตร์ต่างๆก็กลายเป็นมนุษย์บ้าง สัตว์บ้าง (เปิดเพลง) 1 เดือนต่อมาก็มีการจัดงานแต่งงานของเจ้าชายและเบลล์ ทั้ง 2 อยู่ด้วยกันอย่างเป็นสุข (เปิดเพลง + เต้นรำ พอลเต้นกับอลิซ จอยเต้นกับเรสวิน เนสเต้นกับแพน ฯลฯ)
+++++ และแล้วม่านบนเวทีก็ลดลง เสียงผู้คนปรบมือดังลั่นทั่วห้องประชุม +++++
“เฮ้...จบแล้ว” แมรี่พูดแล้วยิ้มน้ำตาแห่งความปลื้มไหลออกมาโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว
To Be Offended ; โกรธแล้วนะ
ละครที่ทุกคนร่วมมือกันด้วยความตั้งใจ ความพยายาม และ ความหวัง ได้จบลงเมื่อไม่นานมานี้ จบด้วยความภาคภูมิใจ และคิดว่าไม่เสียแรงเลยที่ตั้งใจทำงานนี้ขึ้นมา นี่แหละ พลังแห่งความสามัคคี
“ขอบคุณทุกคนที่ให้ความร่วมมือนะ” แมรี่พูดต่อ หลังจากที่ทุกคนมารวมกันในห้องเก็บตัวนักแสดง
“อลิซ....เธอแสดงได้เหลือเชื่อจริงๆเลยนะ....เหมือนนักแสดงมืออาชีพเลย” แมรี่พูดชมด้วยความจริงใจ ทำให้อลิซสะดุ้งคิดไปว่าเราทำเกินไปรึเปล่า คณะที่อลิซกำลังคิดมากพอลก็พูดขึ้นว่า
“นั่นซิ...เธอทำฉันทึ่งมากเลยนะ...จนดูไม่เหมือน...เอ่อ...ไม่เหมือนอลิซเลยล่ะ” อลิซเริ่มรู้ว่าพอลเริ่มจับผิดในตัวเธอจึงรีบคิดว่าจะทำอย่างไรดี
“ไม่มีอะไรหรอก....ทุกอย่างง่ายอยู่แล้วนี่...ถ้าพวกเราตั้งใจทำ...ไม่ใช่หรอ...??? ”
“ก็ไม่มีใครว่าอะไรเธอนี่เค้าแค่ชมไม่เห็นจะต้องมาพูดแก้ตัวเลย” จอยพูดด้วยความหมันไส้อลิซ
“O.K. พอเถอะไหนๆเรื่องนี้มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ....จะมาทะเลาะกันทำไม” วีสพูด
“เชอะ” จอยคราง แล้วก็เดินออกจากห้องไป
“งั้นฉันขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ...” อลิซพูด ความจริงจะหาข้ออ้างหลบไปตางหาก
“อย่าเพิ่งนะ...เรื่องของเรามีสิทธิ์ได้รางวัลนะ....ฉันคิดว่าอย่างนั้น” แมรี่พูด
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ” อลิซพูด เมื่อเห็นว่ามันคนละเรื่องกัน
“ก็ถ้าเรื่องไหนชนะ...เค้าจะให้นักแสดงไปโชว์ตัวอีก 1 รอบหนะสิ” อีฟพูด
“...เฮ้อ...” อลิซถอนหายใจ
“อีกไม่นานหรอก...อลิซ...เธอคงเหนื่อยละซิ...อ่ะน้ำ” เรสวินพูดและส่งน้ำให้
“ขอบใจนะ” อลิซพูดแล้วยิ้มให้ พอลเห็นสองคนสนิทสนมกันก็รู้สึกหงุดหงิด จึงลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องเก็บตัวนักแสดง
“อ้าว...พอลจะไปไหนอีกล่ะ” แมรี่พูด
“ในนี้บรรยกาศมันน่าเบื่อ...จะออกไปเดินเล่นสักหน่อยหนะ” พอลพูดแล้วมองหน้าอลิซ ซึ่งกำลังพูดกับเรสวินด้วยท่าทีหงุดหงิด แล้วก็เดินออกไปอย่างฉุนเฉียว
“แล้วรีบกลับเข้ามานะ” แมรี่พูด
“อืม” พอลตอบสั้นๆ แล้วก็เดินออกไปอย่างฉุนเฉียว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“และแล้วเวลาที่ทุกคนรอคอยก็มาถึงนะครับ” พิธีกรชายพูด
“เราจะมาเริ่มประกาศรางวัลการแสดงของ นร. มัธยมศึกษาปีที่ 1 ก่อนนะคะ” พีธีกรหญิงพูด
“รองชนะเลิศอันดับสอง (เพลง แทรน ทะ รา แลน แทรน แทรน แทรน แทรน แทนนน)
ได้แก่ห้อง ม.1 / 2” พอพิธีกรชายพูดจบก็มีเสียงเฮดังขึ้น
“ต่อมารางวัลรองชนะเลิศของ ม.1 ได้แก่ ........... ต่อมา ม.2 ..........ต่อมา ม.3 ..........ต่อมา” พิธีกกรประกาศผลรางวัลมาเรื่อยๆ จนมาถึง
“ต่อมาเป็นการประกาศผลรางวัลการแสดงละครของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 นะคะ รางวัลรองชนะเลิศอันดับ 2 ได้แก่ ห้อง ม.4/6 ในชุดการแสดงเรื่อง นกน้อยในดงหญ้า ค่ะ ต่อมาเป็นรางวัลรองชนะเลิศอันดับ 1 ได้แก่ห้อง ม.4/4 ในชุดการแสดงเรื่อง MOON IN WATER ค่ะ ต่อมาก็เป็นรางวัลชนะเลิศแล้วนะคะ ได้แก่เรื่อง (แมรี่นั่งเอามือกุมไว้ที่อก แล้วพูดว่า Beauty and the beast… Beauty and the beast และแล้วพิธีกรก็พูดว่า) .... Beauty and the beast.(แมรี่ยิ้มหน้าบานทุกคนก็พลอยดีใจไปด้วย) ค่ะ เรื่องนี้เป็นที่ได้รับความนิยมมากทีเดียวนะคะ ต่อไปเป็นของนักเรียนชั้น มัธยมศึกษาปีที่ 5
ค่ะ................................................................................................................................................
...........................................................” พิธีกรยังคงประกาศรางวัลต่อไป
++++++++++ ห้องเก็บตัวนักแสดง ++++++++++
“แมรี่ห้องเราได้แล้ว...แมรี่” อีฟพูดพลางเขย่าตัวแมรี่อย่างตื่นเต้น
“ใช่...ใช่...พวกเราทำได้” ออฟพูด
“ได้ดีเป็นปีแรกซะด้วย…ฉันไม่เคยดีใจเท่านี้มาก่อนเลย” แมรี่พูด น้ำเสียงปลื้มสุดๆ
“เป็นเพราะอลิซนะเนี่ย...แสดงได้เข้าถึงอารมณ์มากๆเลย” เรสวินชม อลิซก็ยิ้มรับ
“เชอะ” จอยคราง ก็เพราะครั้งนี้เธอไม่ได้เป็นนางเอกนี่ !!! อารมณ์เสียสุดๆ
“อ้าวแล้วพอลล่ะ” เนิสพูด
“เมื่อกี้ออกไปข้างนอกแล้วยังไม่ได้เข้ามาอีกหรอ ???” แมรี่พูด
“น่าจะยังนะ...ฉันยังไม่เห็นเลย” เนิสพูด พลางมองหา
“เดี๋ยวก็ต้องออกไปโชว์ตัวแล้วนะ” แมรี่พูด
“เดี๋ยวจอยไปตามให้ละกัน” จอยรีบเสนอหน้า ทำให้อลิซไม่พอใจมากๆ จนเผลอขยำกระดาษซับหน้าที่อยู่ในมือ แต่พอจอยยังไม่ทันจะออกไปตามพอลก็เดินเข้ามาซะก่อน
“อ้าวพอลมาแล้วหรอจ๊ะ” จอยพูด อลิซมองหน้าพอล พอลก็เห็นพอดี เลยแกล้งพูดยั่วว่า
“มาแล้วจ้า...จอย...มีอะไรรึเปล่า” พอลพูดกับจอยซะเพราะ + หวานมากๆ
“ก็ห้องเราชนะ...เดี๋ยวพอลต้องออกไปโชว์ตัวอีกรอบ” จอยพูดเสียงแหลมมากๆ อลิซ
ต้องอดทนอย่างมากในการระงับอารมณ์ เธอไม่เคยหงุดหงิดใครมากถึงขนาดนี้มาก่อน
“พอลมานั่งพักก่อนสิ...เดี๋ยวจอยซับเหงื่อให้” จอยพูด แล้วก็จับมือพอล !!! แล้วฉุดพอลให้นั่งลง ตอนแรกพอลก็คิดว่าทำเกินไปรึเปล่าเนี่ย !!! แต่พอลก็เห็นอลิซมองมาที่ตนอยู่พอดีก็นึกอยากลองใจดูว่าอลิซคิดยังไงกับตน
“อ้าวกระดาษซับมันหายไปไหนล่ะ” จอยพูด เพื่อนๆที่อยู่ในห้องต่างหันมาดูพอลกับจอยที่กำลังสวีตกันอยู่
“ใครเห็นบ้างไหม” จอยพูดต่อ อลิซหมดความอดทน จึงลุกขึ้นเดินแล้วเดินไปที่พอลแล้วก็หยุด อลิซหันหน้าไปที่จอยแล้วก็ยิ้มให้อย่างเย็นชา
“อ่ะ...นี่กระดาษซับมัน” อลิซพูดกับจอยแล้วยื่นกระดาษซับมัน แต่พอจอยยื่นมือมารับ อลิซกลับหันหน้าไปหาพอลแล้วก็โยนกระดาษซับมันไปที่ตักพอล
“อย่าลืมซับความด้านของนายด้วยนะ” อลิซพูดแล้วก็เดินออกจากห้องไป
“อลิซ” แมรี่เรียกไว้ อลิซหันมามองหน้า
“เดี๋ยวก็ต้องขึ้นเวทีแล้วนะ” แมรี่พูด
“ฉันรู้หน้าที่ของฉันดี...ไม่เหมือนใครบางคน” อลิซพูด ท่อนท้ายหันหน้ามาทางพอลอีกทีด้วยสีหน้าเย็นชาแล้วก็เดินออกไป
“ฮืม...นอกจากบทในละครแล้ว...อลิซยังเล่นบทน่ากลัวได้ดีอีกด้วยเนอะพอล” วีสพูดล้อเล่นกับพอล แต่พอลรู้สึกว่าในใจมันเจ็บแปลบๆ เหมือนว่าได้ทำผิดไปมากๆ
“ผู้หญิงอะไร้...นิสัยแย่ชะมัด” จอยพูด
“ใช่นิสัยแย่ชะมัดเลย” แมรี่พูดประชดจอยซึ่งไม่รู้อะไรซะเลย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ขอให้ผู้ที่ชนะออกมารับของรางวัลและกล่าวสิ่งที่เกี่ยวกับการแสดงของตนด้วยนะคะ” พิธีกรสาวพูด
“ทีมแรกก็เป็นของ นร. ม.1 ...................................................................................
...................................................................................................................................
................................................................
ม.2
.................................................................................................................................
................................................................................................................................
.....................
ม.3
..................................................................................................................................
..................................................................................................................................
..................
และแล้วก็ถึงทีมของ ม.4 ทุกคนมายืนรวมกัน ณ ที่เวที เมื่อได้รับของรางวัลเสร็จแล้ว พอลก็เริ่มแนะนำตัว และก็ไล่ไปทีละคน เมื่อทุกคนพูดจบ แมรี่ก็พูดขึ้นต่อว่า “การแสดงชุดนี้ห้องเราตั้งใจทำกันมากๆเลยนะคะ แล้วดิฉันก็พอใจกับผลตอบรับเป็นอย่างมาก และเมื่อมาถึงวันนี้และ ณ จุดนี้ พวกเราไม่รู้สึกเหนื่อยแม้แต่นิดเดียว พวกเราขอขอบคุณทุกท่านมีอยู่ ณ ที่แห่งนี้ค่ะ” พอพูดจบก็ลงจากเวที
ม.5
....................................................................................................................................
...................................................................................................................................
...............
ม.6
.................................................................................................................................
................................................................................................................................
.....................
“ค่ะก็ได้ชมการกล่าวอะไรเล็กๆน้อยๆ ของคณะนักเรียนไปแล้วนะคะ และที่สำคัญนักเรียนที่ชนะอันดับ 1 เหล่านี้จะได้ไปแสดงใหม่ในวันที่ 14 กุมภาพันธ์ ที่เรือ ACT BOAT ที่กำลังจะมีงานโชว์ครีสตอลสีขาวใสบริสุทธิ์ ค่ะ และวันนี้เวลาของเราก็หมดลงแล้วค่ะ สวัสดีค่ะ”เมื่อพิธีกรหญิงพูดจบ ก็มีการแสดงชุดสุดท้าย และแล้วงานในวันนี้ก็จบลง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น