Alice - โจรสาวร้อยหน้า

ลำดับตอนที่ #5 : Want To Come Back Home ; อยากกลับบ้าน

Want To Come Back Home  ;  อยากกลับบ้าน



               พอลและอลิซไม่ได้ไปตามนัดทั้งคู่  เดินไปโรงเรียนด้วยกันเหมือนๆอย่างเคย  แต่วันนี้ความรู้สึกมันเริ่มเปลี่ยนไป  อลิซเริ่มคิดว่า  พอลไม่น่ารำคาญเหมือนอย่างก่อนๆแล้ว  ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน  เธออยากจะเดินกับพอลด้วยความรู้สึกเช่นนี้ให้นานที่สุด  เท่าที่เธอจะทำได้  และแล้วก็มาถึงโรงเรียนพอดี



“อ้าว !!!  พอล  อลิซ  มาพอดีเลย … กำลังอยากให้ลองเทสบท”  เสียงผู้กำกับสาวนามว่า แมรี่ พูดขึ้น



“3…2…1…เริ่ม………………………………………………………………

…………………………………………………………………………………

…………………………………………………………………………………

………………………………………………….”  



“ O.K. วันนี้เราซ้อมกันแค่นี้ละกันนี่ก็เย็นมากแล้วด้วย”



“ฉันขอกลับก่อนนะ” อลิซพูด



“BYE  BYE ”



“อ้าว…อลิซจะกลับแล้วหรอ”



“อืม…มันเหนื่อยๆหนะ”



“เฮ้ย…เหนื่อยจริงๆด้วยเนอะ” พอลเอามือปาดเหงื่อ



“แหม…สองคนนี้…เห็นใจกันจริงๆนะ…หยั่งกับ…” วีสล้อพอล



“อะไร…อะไร…หยั่งกับอะไร” พอลหน้าแดง



“ก็ไม่อะไรนี่…ทำไมหน้าต้องแดงด้วย” วีสพูด อลิซเริ่มหน้าแดงบ้าง  โดยที่เจ้าตัวไม่รู้สาเหตุ



“อ้าว…อลิซเป็นอะไรหรอ…หน้าแดงไปอีกคนแล้ว” แมรี่เดินออกมาจากห้องพูดขึ้น  โดยที่ยังไม่รู้เรื่องอะไร



“ไม่มีอะไร”  อลิซพูดและรีบเดินออกจากโรงเรียน  แล้วพอลก็ตามไปติดๆ  



“อะไรกันเนี่ย” แมรี่งง  แต่วีสกลับยิ้มแย้มอย่างสนุกสนาน



*********************************************************************



               อลิซเดินออกจากโรงเรียนอย่างเร่งรีบ  เพื่อไม่ให้พอลตามทัน  แต่พอลก็ยังวิ่งตามมา  อลิซไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองหน้าแดงเพราะสาเหตุใด  ทำไมต้องเกิดอาการแปลกๆอย่างนั้นกับเธอด้วยก็ไม่รู้



“อลิซรอด้วย”



แฮก ๆ ๆ  



“โอ๊ย…เหนื่อยจังเลย” พอลบ่น  และนั่งลงตรงม้านั่งสีขาวใต้ต้นไผ่  อลิซค่อยๆนั่งตามห่างจากพอลประมาณ 3 คืบ



“มีอะไรอีก”  พอลส่ายหัวเพราะเหนื่อยเกินกว่าจะพูดออกมา



“อ้าวแล้วจะเรียกให้ฉันหยุดทำไม”



“ก็แค่อยากเดินกลับบ้านเป็นเพื่อน”



“แค่เหตุผลแค่นี้หรอ…สาวๆคนอื่นอยากจะเดินเป็นเพื่อนนายกลับบ้านมีตั้งเยอะไป…”



“รวมอลิซด้วยรึเปล่า” พอลถามด้วยความอยากรู้  ว่าอลิซจะรู้สึกแบบเดียวกับตัวเองไหม



“ไม่หรอก…ฉันเป็นข้อยกเว้น”



“แต่สำหรับฉันนะ…มันไม่เหมือนกันหรอก”



“ไม่เหมือนยังไง” อลิซถามด้วยความอยากรู้ว่าตัวเองไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นยังไง



“ไม่รู้สิ…ไม่เหมือนก็ไม่เหมือนละกัน” พอลตอบหน้าตาเฉย  ( แต่ในใจมันมีคำตอบอยู่แล้ว  แต่มันไม่กล้าพูดนี่ทำไงได้ )  อลิซได้ฟังก็ยืนขึ้น  คิดในใจว่า  ตานี่มาเป็นนักสืบได้ไง  ไร้เหตุผลสิ้นดีเลย  แย่มากๆ  ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด !!!



               ลม  เริ่มพัด  แรงขึ้น  แรงขึ้น  ท้องฟ้าก็เริ่มมืดมัวแล้ว  และตอนนี้ท้องฟ้าก็กลายเป็นสีดำ  แสงจากดวงอาทิตย์  เริ่มจางหายไปอย่างรวดเร็ว



“อลิซรีบไปกันเถอะ…ฝนใกล้ตกแล้ว” พอลพูด  อลิซไม่ได้ว่าอะไรแต่ก็ลุกขึ้นเดิน  ตามพอลไป  และแล้วฝนก็ตก  ตก  ตก  ตก  พอลลากอลิซเข้าห้างสรรพสินค้าใหญ่เพือหลบฝน



“นี่นาย…ลากฉันเข้ามาในนี้ทำไม” อลิซถาม  หงุดหงิดและเหนื่อยเพราะอยากกลับบ้านเต็มที่



“ก็ข้างนอกฝนตกจะไปเดินตากฝนทำไม…ตัวฉันไม่เป็นไรหรอกแต่เธอน่ะเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” พอลพูดด้วยความเป็นห่วง  แต่อลิซคิดว่าพอลว่าว่าเธอเป็นคนอ่อนแอ



“ฉันไม่ได้อ่อนแอเหมือนผู้หญิงทั่วไปหรอกนะ” อลิซว่าพอล  ด้วยอารมณ์รุนแรงมากและ ทำท่าจะเดินออกจากห้างสรรพสินค้า  แต่พอลจับข้อมือของอลิซไว้ไม่ให้ไป



“อะไรอีกนะนายเนี่ย…ฉันจะรีบกลับบ้าน” อลิซพูด  โมโหอย่างแรง  พอพูดแล้วก็สะบัดมือออก  แต่พอลกลับไม่ปล่อย  อลิซเริ่มหมดความอดทน  แต่ก็ต้องกลั้นใจไว้  เดี๋ยวคนอื่นจะรู้ความลับ  ถ้าจะใช้กำลังกับพอลตอนนี้  พอลเห็นอลิซเหม่อคิด  จึงรีบเดินลากมืออลิซเจ้าร้านอาหาร  พอลผลักอลิซเข้าไปนั่งบนเก้าอี้  แล้วตัวเองก็ไปนั่งเก้าอี้อีกฝั่งหนึ่งของอลิซ  อลิซก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้วก็เลยไม่อยากเถียงกับพอลอีกจึงได้แต่เงียบ  พอลจึงนึกว่าอลิซโกรธ



“ถ้าที่ฉันแค่เป็นห่วงเธอ…ไม่อยากให้ตากฝน…แล้วทำให้เธอโกรธ…ฉันจะไม่ขอโทษ”  พอลเริ่มพูดด้วยเหตุด้วยผล  อลิซเริ่มคิดตาม  แต่ก็ยังเงียบ



“แต่ถ้าเธอโกรธเพราะฉันบังคับให้เธอมานั่งอยู่ที่นี่กับฉัน…ฉันจะขอโทษเธอ...เธอจะไปก็ได้ฉันไม่อยากห้ามแล้ว”  อลิซก็ยังเงียบ  จะให้พูดอะไรได้ไงเสียฟอร์มแย่เลย



“ขอเมนูหน่อยครับ” พอลอารมณ์เริ่มเย็นลง



“เธอจะเอาอะไรไหม” พอลถาม  แต่ไม่มีเสียงตอบ



“เอาสเต็กหมู 2 จานละกัน” บ๋อยรับเมนูแล้วก็เดินจากไป



“เฮ้ย…ในที่สุดก็เป็นเหมือนเดิม…กลายเป็นอลิซคนเดิมอีกแล้ว”  พอลพูด อลิซนั่งเงียบ



ช่วยด้วย  !!!  ช่วยด้วย  !!!  มีเสียงร้องดังมาจากที่ที่หนึ่งในร้าน



New Life  ;  ชีวิตใหม่



               ทันใดนั้น  ก็มีเสียงคุยกันสนั่นดังทั้งร้าน  พอลรีบวิ่งไปดูในที่เกิดเหตุ  แต่อลิซค่อยๆเดินตามไปอย่างไม่ได้รีบร้อนและไม่ตกใจ  ท่าทีของอลิซมันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น



“ขอทางหน่อยครับ…ขอทางหน่อยครับ” พอลแหวกผู้คนที่มุงดูสิ่งๆหนึ่ง  และแล้วในที่สุดพอลก็เข้ามาอยู่ใจกลางใกล้ๆ  สิ่งที่ผู้คนมุง  สิ่งที่ผู้คนมุงอยู่ก็คือ ร่างที่นิ่งสนิทอยู่บนพื้น



“โทรเรียกรถพยาบาลเร็ว” ชายคนหนึ่งในที่เกิดเหตุพูด



“ไม่ต้องหรอกครับ…โทรเรียกตำรวจจะดีกว่า” พอลพูด  มีเสียงฮือๆ ในกลุ่มคนมุงเล็กน้อย  ตอนนี้อลิซได้เดินเข้ามาอยู่ใกล้ๆพอลแล้ว  แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร  ยังเงียบเหมือนเดิม  ซึ่งพอลก็ไม่รู้ว่าเธอโกรธอยู่ หรือว่าอึ้งกับศพอยู่



“ทำไมล่ะ…เจ้าหนู…แล้วเธอเป็นใคร ???” ชายคนนั้นถามพอล



“ก็ดูจากอาการผู้หญิงคนนี้นอนนิ่งไม่ขยับ…ที่มือถือแก้วน้ำ…และที่สำคัญเธอไม่มีลมหายใจแล้ว”



“แล้วเธอเป็นใคร ???”



“ผมนะหรอ…ผมไม่ใช่เจ้าหนูอย่างที่คุณพูดหรอก…ผมคือ พอล”



“หา…เธอคือนักสืบคนนั้น…” ชายคนนั้นพูด  และรีบโทรหาตำรวจตามที่พอลสั่ง



+ + ไม่นาน สารวัตแครสกับนาก็มาถึงที่เกิดเหตุ + +



“ดูจากคดีนี้เหมือนเป็นการฆ่าตัวตายด้วยยาหรือไม่ก็เป็นการฆาตกรรมนะพอล” สารวัตแครสพูด



“น่าจะเป็นการฆาตกรรมมากกว่าครับ…เนื่องจากถ้าอยากจะฆ่าตัวตายทำไมต้องมาฆ่าตัวตายถึงที่นี่…และอีกอย่างผมว่าท่าที่ผู้หญิงคนนี้ล้มนอนมันแปลกๆ…ปกติคนที่ล้มลงมาจากเก้าอี้มันต้องตะแคงใช่ไหมครับ…แต่นี้เธอนอนหงาย…มันก็แปลกๆอยู่”



“อื่ม จริงด้วย…เหมือนมีคนมาจับให้นอนท่านี้”



“สารวัตครับข้อมูลของศพมีอยู่ว่า  เธอชื่อ ชานาเรม รีส  เป็นเลขาของประธานบริษัท ส่งออกปลา ครับ  ในแก้วน้ำที่ผู้ตายถืออยู่พบว่ามี  ยาพิษร้ายแรงใส่เข้าไปเป็นจำนวนมาก  ซึ่งปกติ 1 เม็ดจะตายภายใน 60 วินาที  แต่พบว่าปริมาณยาพิษถ้าคาดไม่ผิดประมาณ 4-5 เม็ด  ซึ่งทำให้ตายได้  เร็วกว่ากำหนดถึง 50 วินาที ผู้ตายทานยาพิษเข้าไปแล้วตายภายใน 10 วินาทีครับ” หมวดนอตพูด



“นั่นก็แสดงว่าคนร้ายต้องอยู่กับผู้ตายในร้านนี้ก่อนแล้ว…อาจจะนัดมาทำอะไรสักอย่าง…แล้วก็ใส่ยา…แล้วก็หนีไป/หรือไม่ก็อาจจะยังอยู่ในร้านนี้” พอลสันนิษฐาน



“เราพบขวดใส่ยาพิษเหมือนของผู้ตายในถังขยะหลังร้านด้วยครับ”



“หลังร้านหรอ…งั้นก็ต้องเป็นคนที่ทำงานในร้านนี้…หรือไม่ก็ต้องเป็นคนที่รู้จักร้านนี้เป็นอย่างดีถึงได้เข้าออก

ทางหลังร้านได้” พอลพูด



“ขอโทษครับคุณคือเจ้าของร้านใช่ไหมครับ”



“ครับ…ใช่   คุณรู้จักผู้ตายไหมครับ”



“รู้ครับ…เธอเคยทำงานในร้านของผมมาก่อนที่จะเป็นเลขาของประธานบริษัทส่งออกปลาครับ” เจ้าของร้านพูด

พอลเดินสอบสวนพนักงานในร้านทุกคน  ผมออกมาว่า  มีผู้รู้จักผู้ตายอยู่ 4 คน



คนแรกคือเจ้าของร้าน



คนที่สองคือพนักงานเก็บตัง หน้าที่เช็คบิล + ซื้อของ



คนที่สามคือบ๋อย  หน้าที่ช่วยงานในร้าน



คนที่สี่คือพ่อครัว หน้าที่ทำอาหาร  + ซื้อของ



“คุณคือคนที่เสริฟแก้วนี้ให้ผู้ตายใช่ไหม” พอลถามบ๋อย



“ครับ…แ..แต..แต่ ผมไม่ใช่คนร้ายนะครับ”



“คุณคือคนชงน้ำส้มแก้วนี้ใช่ไหมครับพ่อครัว”พอลถาม อลิซยืนดูพอลอยู่เงียบๆ



“ใช่ครับ” พ่อครัวตอบ



“แล้วคุณล่ะ…คุณร็อกสเตน (คนเก็บตัง)”



“วันนี้ทั้งวันผมยังไม่ได้คุยกับเธอเลย” ร็อกสเตนพูด



“จริงหรอครับคุณคนร้าย...ผมยังไม่ได้ถามอะไรคุณเลยจะรีบแก้ตัวทำไม”พอลพูด



“อะไรกัน…คุณจะมากล่าวหาผมได้ยังไง…คุณไม่มีหลักฐานสักหน่อย”



“หลักฐานผมไม่มี…แต่มันอยู่ที่ตัวของคุณไงครับ”



“ถ้าคุณไม่ได้พบกับผู้ตายวันนี้ทำไม…ถึงมีผมของผู้ตายติดอยู่ที่เสื้อของคุณละครับ…หรือคุณจะบอกว่า…คุณเคยพบเธอมาก่อนหน้านี้แล้วแต่วันนั้นที่ผมไม่ได้ซักเสื้อออกหรอครับ  มันดูเป็นข้อแก้ตัวไม่ได้เลยนะคุณ…แต่ถ้าคุณจะบอกว่า…วันนี้คุณนัดเธอให้ออกมาพบกับคุณที่ร้านนี้…โดยอาจจะบอกว่า  ช่วยออกมาพบผมที่ผมจะยอมทำตามที่คุณบอกทุกอย่าง  แล้วพอเธอมาบอกให้เธอรอคุณที่โต๊ะ  คุณก็บอกให้พ่อครัวชงน้ำส้ม  แล้วแอบใส่ยาพิษ  แล้วให้บ๋อยเอาไปเสริฟแล้วคุณก็จัดการกับยาพิษที่เหลืออยู่  แน่นอนว่าแผนที่คุณคิดมันเป็นแผนที่ดีไม่มีข้อบกพร่องเลยสักนิด  แต่คุณรู้ไหมว่าที่โทรศัพท์มือถือของพูดตายได้บันทึกเสียงของคุณที่คุณนัดเธอมาพบวันนี้  และมีหลายข้อความที่คุณส่งถึงเธอ”  พอลพูด  คนร้ายเงียบนิ่งเหมือนถูกแช่แข็ง



“ใช่…ผมรักเธอตั้งแต่เธอมาทำงานในร้านนี้วันแรก…เราสองคนรักกันมาก…อาจจะไม่ใช่อย่างนั้นก็ได้ผมรักเธอฝ่ายเดียว…เธอคอยดูดเงินของผมมาตลอด…และวันหนึ่งพอประธานนั่นมาส่งปลาที่ร้านนี้ด้วยตัวเอง…ตอนนั้นร้านขาดคนเสริฟก็เลยให้เธอเสริฟชั่วคราวประธานเห็นว่าเธอสวยก็เลยมาขอให้เป็นเลขา…เธอก็ตอบตกลง…และไปโดยไม่บอกใครสักคำ…เมื่อสองเดือนก่อนผมพอเธอ…ผมยังรักเธออยู่…แต่เธอกลับเปลี่ยนไปเธอหน้าเลือดขึ้นกว่าเดิม…เธอบอกว่าถ้าวันไหนผมจะให้เธอได้ทุกอย่างตามที่เธอขอเธอจะกลับมารักผม..ผมถามว่าเธออยากได้อะไร…เธอตอบว่าชีวิตใหม่ที่ดีกว่าที่อยู่กับผม…ผมก็เลย…ผมก็…” ร็อกสเตนพูดแบบปลงสุดๆ



“คุณก็เลยให้ชีวิตใหม่กับเธอ…ตามที่เธอขอ” พอลพูดประโยคที่หายไป



“ไปคุยกันที่สถานีดีกว่านะ” สารวัตแครสพูด



“ขอบใจนายมากพอล…นายได้ช่วยงานของกรมตำรวจอีกแล้วนะ…น่าดีใจแทนพ่อแม่ของนายจัง”



“อ้าวอลิซล่ะ” พอลมัวแต่ปลื้มจนลืมอลิซที่ตอนนี้ไปนั่นรออยู่ที่โต๊ะตัวเดิมแล้ว



“อลิซ…ขอโทษที่ทำให้รอนานนะ” พอลพูด  อลิซเงีย



“เธอยังโกรธฉันอยู่หรอ”



“ไม่นี่…ใครจะไปโกรธพ่อนักสืบคนเก่งได้ลงคอ” อลิซประชด



“อื่ม…ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก” พอลไม่รู้ว่าอลิซประชด  นึกว่าชม



“งั้นเราไปหาอาหารทานร้านอื่นดีกว่า” พอลชวน



“อืม…ก็ได้” อลิซพูด  ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรทำให้ตอนนี้เธอไม่โกรธพอลเลยแม้แต่นิดเดียว



Present  ;  ของขวัญ



               เมื่อวานอลิซได้ไปทานอาหารเย็นกับพอล  อลิซรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก  เธอเพิ่งรู้ว่าการมีเพื่อน  มันทำให้เธอไม่รู้สึกโดดเดี่ยว  ความเหงาเริ่มหายไป  แต่พออลิซกลับมาบ้าน  ทุกสิ่งทุกอย่างก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม  ทำไมเวลาแห่งความสุขช่างเร็วเหลือเกินนะ



“ไงอลิซ...เย็นนี้มีซ้อมละคร...พอเลิกเรียนแล้วอย่าเพิ่งกลับนะ”



“จ้า”



“นี่แล้วตกลงจะแสดงวันไหนหรอจ๊ะ ???  คุณผู้กำกับ”  อลิซถามกึ่งแซว



“วันที่  30  สิงหาคม  นี้จ้า ... แล้วเห็นครูเนสซีเรียบอกว่าถ้าห้องไหนแสดงดีที่สุดจะได้ไปแสดงที่เรืออะไรสักอย่างหนะ...ฉันจำไม่ได้”



“หรอ...แล้วค่อยคุยกันต่อตอนเย็นนะ”



-------------------------------  เข้าเรียน เป็นชั่วโมง HOME ROOM --------------------------



“สวัสดีจ้านักเรียน”



“ในชั่วโมงนี้เราก็จะพูดถึงเรื่องการแสดงกันนะ...วันนี้ก็วันที่ 19 สิงหาคม  แล้วครูอยากให้นักเรียนขยันซ้อมกันหน่อยเพื่อห้องของเรา  ครูไม่ได้อยากได้ของรางวัลหรือสิ่งใด  แต่ครูอยากเห็นนักเรียนในห้องของครูสามัคคีและเป็นหนึ่งเดียวกัน...อยากให้ร่วมแรงร่วมใจกันทำงานให้ดีที่สุด (ไม่ค่อยคาดหวังอะไรเลย  จริงอ่ะเปล่าเนี่ย ???) ”



“ในวันที่ 22 – 23 สิงหาคม ครูจึงอยากให้ทุกคนมาที่โรงเรียนเพื่อซ้อม + จัดฉาก + หาอุปกรณ์ในการแสดง + หาชุด/เสื้อผ้าที่ใช้ในการแสดง ฯลฯ ... นอกจากนี้ก็คงไม่มีอะไรแล้ว...เอ่อ...ลืมไปมีอีก 1 อย่าง นี่ก็ใกล้สอบกลางภาคแล้วก็เตรียมอ่านหนังสือด้วยละกันนะ ... อื่มหมดเวลาแล้ว สวัสดีจ้า” พอพูดจบครูเนสซีเรียก็ออกจากห้องไปทันที



------------------------------------------  ตอนเย็น  ------------------------------------------



“อ้าวอลิซมาแล้วหรอ...ตรงเวลาจังนะ” แมรี่พูดพร้อมยิ้มให้  



“อืม...แต่พอลยังไม่มาเลย”



“...อลิซชอบพอลรึเปล่า” แมรี่พูดเสียงดัง  ทุกคนที่อยู่ในห้องหันมามอง



“นี่...พูดเบาๆก็ได้...ฉันไม่ได้ชอบพอล” (โกหกรึเปล่าน้า)



“จริงหรอ” จอยเสียงแหลมมาแต่ไกล



“งั้นฉันขอละกัน” จอยพูดแล้วก็เดินจากไป



“หน้าด้านชะมัด”



“แต่...จริงหรอ....แล้วที่เดินกลับบ้านด้วยกันล่ะ” แมรี่ถามด้วยความสงสัย + ไม่เชื่อ



“ก็บ้านอยู่ใกล้กันเท่านั้นเอง” อลิซตอบ   (แค่นั้นหรอ...ไม่จริงมั้ง !!!)



“เอาเถอะ...อย่าพูดถึงตานั่นเลย...น่ารำคาญ...ขี้เก๊กสุดๆ”



“แต่ฉันว่าเขาหล่อออก...ขรึม...เข้ม...เท่ห์” แมรี่พูด  อลิซทำท่าคลื่นไส้



“ไม่เอาแล้ว...เลิกพูดเถอะ”



“ได้...แต่ช่วยไปตามพอลหน่อยสิ”



“ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ”



“ก็ฉันไม่กล้าไปตามนี่...พอพูดกับพอลแล้วมันเขินๆยังไงก็ไม่รู้” แมรี่พูด + หน้าแดง



“เธอนี่ถ้าจะบ้า...รอก่อนนะ”



** ไม่นานอลิซก็มาพร้อมกับพอล **



“เอ่อ...เริ่มซ้อมเลยละกันนะ” แมรี่พูด



“ 3.....2.....1  เริ่ม...............................................................................................................

............................................................................................................................................

.......................................................................................................................................................”



“วันนี้พอแค่นี้ละกัน” แมรี่พูดพร้อมกับปาดเหงื่อ





“เอ่อ...เดี๋ยวสิ...วันนี้ฉันแล้วก็เอฟกับออฟจะจัดงานเลี้ยงหนะ” แมรี่พูด



“เนื่องในโอกาสอะไรมิทราบ” จอยพูดน้ำเสียงดูเย้ยหยัน



“ก้อ...วันเกิดของเอฟกับออฟไง” แมรี่พูด



“ถ้าไม่รังเกียจก็เชิญไปงานเลี้ยงนะ...เชิญทุกคนเลย” เอฟกับออฟพูดพร้อมกัน



“งานจะเริ่มตอน 2  ทุ่มนะ ... นี่ก็  5  โมงแล้ว  แล้วเจอกันที่บ้านเอฟกับออฟนะ”  แมรี่พูด



“นี่อลิซเราไปห้างสรรพสินค้ากันไหม…ไปซื้อของขวัญให้เอฟกับออฟไง”  เรสวิน (คู่แข่งพอล) ชวนอลิซ

“คงไม่ต้องหรอกเพราะอลิซจะไปกันฉัน” พอลเดินมาได้ยินพอดีเลยพูด  อลิซเริ่มหงุดหงิด  ตอนนี้พอลกับเรสวินเริ่มทะเลาะกัน



“เอาล่ะ...เอาล่ะ...ไปด้วยกันก็ได้ไม่เห็นต้องทะเลากันเลย” อลิซพูด



“งั้นจอยขอไปด้วยนะ” จอยพอเห็นพอลกับเรสวินไปก็อยากไปด้วย



“งั้นฉันขอไปด้วยอีกคนละกัน” วีสพูด



“อืมได้สิ......ไปหลายๆคนสนุกดีออก”  จอยพูด (อลิซหมันไส้จอยมากๆ)



**************************  ห้างสรรพสินค้า  ***************************



“เฮ้อ...ถึงสักที”



“คงต้องคิดก่อนว่าจะให้ของขวัญอะไรดี…เราจะแยกกันไปดีไหม” พอลพูด  จอยก็รีบเดินมาเกาะแขนพอลแล้วพูดว่า “ดี...งั้นฉันขอไปกับพอลละกัน”  อลิซพอได้ยินจอยพูดก็รู้สึกแปลกๆ  รู้สึกโกรธพอลโดยที่ไม่รู้สาเหตุ  แต่ก็ไม่แสดงสีหน้าอะไร



“งั้นฉันไปกับอลิซละกัน” เรสวินพูด



“แล้ววีสล่ะ..จะไปกับ อ ลิ ซ หรือไปกับ พ อ ล ”  อลิซถาม



“ไปกับอลิซอยู่แล้ว”  วีสพูด (จงใจแกล้งให้พอลหึง !!!)



“งั้นแยกกันเลยตอน 6  โมงครึ่งเจอกันหน้าห้างละกัน” จอยพูดแล้วก็ลากพอลไป



*********************************************************************



“อุ๊ย...หมีตัวนี้น่ารักจัง” อลิซพูด  พร้อมกับยกหมีสีน้ำตาลตัวใหญ่ขึ้น



“ผมซื้อให้เอาไหม” เรสวินพูด อลิซวางหมีลงทันที



“ไม่เป็นไรหรอก”



“แล้ววีสล่ะคิดว่าจะซื้ออะไรให้เอฟกับออฟดี”



“ยังไม่รู้เลยขอเดินดูก่อนละกัน”



“แล้วเรสวินล่ะ”



“ก็ยังไม่รู้เลย...อลิซช่วยเลือกหน่อยสิ” เรสวินประจบ



“ฉันกะจะซื้อตุ๊กตาให้หนะ...ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าเอฟกับออฟชอบอะไร...แต่ส่วนใหญ่ผู้หญิงเขาชอบของกระจุกกระจิกหนะ”



“อันนี้ก็ดีนะ...ดูมีความหมายดี…นายว่าไงล่ะ”  อลิซพูด พร้อมให้เรสวินดู  



“ดีงั้นฉันซื้ออันนี้ละกัน” เรสวินพูด  ขณะที่เรสวินจ่ายตังอลิซก็แอบเดินหนี เพราะเบื่อที่จะต้องมีคนเดินตาม  เพราะอะไรก็ไม่รู้ทำให้อลิซต้องเดินกลับไปดูหมีตัวเดิม (ขามันพาไป)  อลิซยกหมีตัวเดิมขึ้นดู  



“ พอลจ๋า...ฉันซื้อของขวัญได้แล้วแต่พอลยังไม่ได้เลย...ฉันช่วยเลือกเอาไหม ” จอยพูดขณะควงแขนพอลอยู่  อลิซได้ยินก็เดินหนีทันที  พอลเห็นอลิซก็จะเดินตาม  แต่จอยดึงเอาไว้  



“นี่จอยช่วยเลือกหน่อยสิ”



“ได้จอยชอบหมาตัวนี้...พอลว่าให้เป็นของขวัญดีไหม”



“ดีสิ  ช่วยจ่ายเงินด้วยละกัน” พอลยัดแบงค์ 500 ให้จอยแล้วรีบวิ่งตามอลิซ  แต่ก็ไม่เจอ  พอจอยจ่ายตัวเสร็จก็งงหาพอลไม่เจอ



              อลิซเดินเข้าไปในร้านขายนาฬิกา  มีเรือนหนึ่งถูกใจอลิซมาก  อลิซเลยซื้อให้เอฟกับออฟเป็นของขวัญ

พอซื้อเสร็จก็เดินออกจากร้าน



“เฮ้อ...เหลืออีกตั้ง ครึ่งชั่วโมง...ทำอะไรดี”  ก็เพราะอะไรไม่รู้เหมือนกันทำให้อลิซกลับไปที่ตุ๊กตาหมีตัวเดิม  แต่มันไม่มีตุ๊กตาหมีตัวนั้นอีกแล้ว   อลิซรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้รีบซื้อ  เธอชอบหมีตัวนั้นมาก  อลิซมองดูที่ที่เคยมีหมีตัวนั้นวางอยู่  ซึ่งตอนนี้มันกลายเป็นที่ว่างเปล่า  อลิซรู้สึกเคว้งคว้างโดดเดี่ยว



“อลิซ” วีสเรียก  อลิซสะดุ้ง



“เอ่อ...มีอะไรหรอ”



“เธอซื้อของขวัญได้รึยัง”



“อ๋อได้แล้วจ้า…แล้ววีสล่ะ” อลิซรีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้มทันที



“ได้แล้วเหมือนกัน…นี่ไง” วีสตอบพร้อมชูถุงให้ดู



“นี่ก็ได้เวลาแล้ว...ไปหน้าห้างกับเถอะ” วีสชวน  อลิซก็เดินตาม