ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : New Work ; งานชิ้นใหม่
New Work ; งานชิ้นใหม่
ในเวลาว่าง เธอแอบทำในสิ่งที่ทุกคนไม่รู้ แน่นอนแม้แต่คนที่เธอไว้ใจที่สุดอย่าง ยายของเธอ เธอไม่เคยบอกความลับอะไรกับยายของเธอเลย หรือแม้แต่เวลาไปไหนมาไหนก็ตาม ยายของเธอก็ชินกับการกระทำ แว๊ปไปและก็แว๊ปมา ของหลานสาว ก็เลยไม่รู้สึกผิดสังเกตอะไรนัก
ตี๊ด ๆ ตี๊ด ๆ
“ผมดีใจมากที่งานของคุณเสร็จไปได้ด้วยดีมาหลายครั้งแล้ว งานครั้งต่อไปผมอยากให้คุณ A25/26 ทำและเป็นงานที่สำคัญซะด้วย” Mas พูดน้ำเสียงดูเยือกเย็นมากๆ
“คุณจะรับงานนี้ไหม???”
“ผมขอฟังคำตอบวันอังคารหน้าละกัน”
“ค่ะ .... ท่าน”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
อลิซเดินออกบ้าน พร้อมกับครุ่นคิดถึงงานชิ้นใหม่ของเธอ แต่คิดไม่ทันไร เสียงของคนที่อลิซไม่อยากจะได้ยินก็ดังมา เธออยากจะบินหนีผู้ชายคนนี้ซะเหลือเกิน . . . หากว่าเธอมีปีก แต่ก็ทำไม่ได้ ตอนนี้เธออยากตะโกนให้เขาได้ยินว่า “เลิกยุ่งกับฉันได้ไหม” หรือไม่ก็ “ไปให้พ้นๆนะ” แต่เธอก็ทำไม่ได้
“ไงอลิซ เมื่อวานเธอทำฉันงงอีกแล้ว” พอลเริ่มคุยกันทีที่วิ่งตามอลิซทัน
“ก็พูดอยู่ดีดี…เธอก็หายไปตอนไหนก็ไม่รู้” พอลมีสีหน้ายิ้มแย้มมีความสุข แต่อลิซยิ่งดูก็ยิ่งหมันไส้มากๆๆๆๆ จนไม่รู้จะพูดว่าไง
“อ๋อพอดีฉันรีบ…ที่บ้านมียายอยู่คนเดียวเลยต้องรีบทำธุระให้เสร็จแล้วก็รีบกลับ”
“แต่เธอวิ่งเร็วจริงๆนะ ถ้าแข่งในปีนี้ละก็ได้ที่ 1 ของโรงเรียนแน่ๆ”
“ไม่หรอกตอนสอบหนะฉันแค่อยากทำคะแนนให้มันดีดีเท่านั้นเอง เพราะฉันเป็นคนเรียนไม่เก่งไง ถึงอยากให้คะแนนวิชาอื่นมันมาช่วย ก็เลยตั้งใจวิ่งอย่างสุดชีวิตเลย ฉันว่านะ ถ้านายพยายามก็คงทำได้แหละ อาจจะดีกว่าฉันเสียอีก” อลิซพูด หลังจากนิ่งไปนาน (ก็กำลังหาวิธีแก้ตัวอยู่ไงล่ะ จะให้เค้ารู้ว่าเป็น…..ได้ไง)
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เธอเริ่มต้นชั่งโมงแรกของวันนี้ ได้เป็นอย่างดีเนื่องจากงานเก่าได้เสร็จไปแล้ว และงานใหม่กำลังจะก่อกำเนิดขึ้น แต่เธอก็คิดที่จะทำวันนี้ให้ดีที่สุด ชั่วโมงแรกของวันนี้เป็นชั่งโมง HOME ROOM ซึ่งวันนี้ก็ไม่มีใครขาดเรียน เป็นนิมิตหมายที่ดีเหมือนกันนะเนี่ย . . . . .
“สวัสดีจ้านักเรียนทุกคน” ครูเนสซีเรีย ครูประจำชั้นสาวสวยเอ่ยปากพูดขึ้น
“ไงจ๊ะ…..อีก 2 อาทิตย์ก็ถึงวันเกิดของโรงเรียนนี้แล้วนะ”
“ห้องของเราต้องแสดงอะไรบางอย่างบนเวที…ช่วยครูคิดหน่อยสิว่าห้องเราจะแสดงอะไรกันดี”
“แสดงละครนิทานดีไหมคะ” แมรี่เสนอ
“มีใครจะให้ความเห็นอื่นๆ อีกไหม”
“งั้นเราจะแสดงเรื่องอะไรดี”
“ถ้าเป็นนิทานก็ต้องเรื่อง ซิลโดเรล่าดีไหมค่ะ” อีฟให้ความเห็น
“แหวะ !!! น่าเบื่อ” ลอยเดลอุทาน ครูเนสซีเรียเลยส่งสายตาตำหนิไปให้ลอยเดล
“งั้นเรื่อง The lion King ดีไหม” เคทเสนอ
“ไม่เอาอ่ะ ใครจะหาอุปกรณ์มาล่ะ ลำบากจะตาย” ลอยเดลบ่น ครูเนสซีเรียจึงส่งสายตามาทางนอลอีกครั้ง
“เรื่อง Beauty and the beast ดีไหม” พอลเสนอ
“ดีๆดีๆดีๆ” ทุกคนพูดพร้อมกันส่วนให้จะเป็นนักเรียนหญิง
“ครูว่าก็ดีเหมือนกันนะ”
“งั้นตกลงก็เรื่อง Beauty and the beast กันนะ … พรุ่งนี้เราจะคัดตัวนักแสดงละกัน ”
The Time Is Being Changed / How Can I Do ? ;
เปลี่ยนเวลา - โอ๊ยทำไงดี !!
หลังจากเลิกเรียนของวันนี้อลิซก็เดินกลับบ้านกับพอลเหมือนอย่างทุกๆวันเป็นปกติ (หรือจะเรียกว่าพอลเดินตามเธอเหมือนทุกวันก็ได้) แต่วันนี้เป็นวันที่ดีของเธอ เพราะไม่มีอะไรผิดปกติ หรือมีท่าทีว่าใครจะจับเธอได้ การสนทนาของเธอและเขาก็เริ่มขึ้น โดยที่เธอไม่ค่อยอยากจะให้มันเกิดขึ้นสักเท่าไหร่ เธออยากจะเดินอย่างเงียบๆคนเดียวซะมากกว่า
“งานแสดงนี่ . . . น่าสนุกดีนะ . . . เธอคิดยังไงเกี่ยวกับงานแสดงหรอ . . . อลิซ”
“สำหรับฉันนะ . . . ฉันว่ามันก็ . . . เอ่อ . . . สนุกดีนะ” อลิซโกหกสำหรับเธอมันเป็นสิ่งที่น่าเบื่อมากกว่า เธอคิดว่าจะทำไปทำไมเสียเวลาเปล่าๆ แต่เพื่อไม่ให้พอลสงสัยก็เลยต้องตอบอย่างนั้นไป
“หรอ...ถ้างั้นเธออยากเล่นเป็นอะไรล่ะ”
“ไม่รู้สิ”
“อ้าว...เธอไม่นึกอยากเป็นอะไรมั่งเลยหรอ” พอลถามอีกอลิซเริ่มเซ็ง ก็จะให้ตอบยังไงก็อลิซไม่รู้จักเรื่อง Beauty and the beast นี่
“แล้วนายล่ะ” อลิซลองถามพอล เผื่อจะได้ข้อมูลต่างๆบ้าง
“ความจริงเราไม่อยากแสดงหรอก...เราอยากเป็นเบื้องหลังมากกว่า”
“ทำไมนายถึงเป็นนักสืบล่ะ” อลิซถามด้วยความอยากรู้จริงๆ
“เธออยากรู้จริงๆหรอ”
‘ ถ้าไม่อยากรู้จะถามทำซากหรอ ’ อลิซแอบคิด แต่เธอก็ต้องพยักหน้าแทนคำตอบอย่างช้า ๆ
“ถ้าอยากรู้จริงๆ...ก็...วันเสาร์นี้ไปเที่ยวกับฉันแล้วจะบอก...ตกลงไหม”
“ก็ได้”
ตี๊ด ๆ ตี๊ด ๆ อลิซมองดูเบอร์มันเป็นเบอร์ของ Boss หรือ รหัส Mas นั่งเอง !!!
“พอลพรุ่งนี้เจอกันนะ” อลิซพูดแล้วก็รีบวิ่งออกไป ถึงจะเป็นหลายครั้งแล้วแต่พอลก็ยังงงกับการที่อลิซชอบวิ่งจากเขาไปแบบนี้ทุกที
“เฮ้อ...ไปแบบนี้อีกแล้ว...ทำไมนะ” พอลบ่นพึมพำเริ่มสงสัยว่าอลิซมีธุระอะไรนักหนา
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
“ HELLO ..... จำได้ไหมที่ฉันจะให้เธอรับงานใหญ่”
“ค่ะ”
“ขอเปลี่ยนวันให้คำตอบเป็นวันเสาร์นี้ละกัน”
“ได้ค่ะ...เอ่อ...แต่ว่ามันเป็นงานอะไรหรือค่ะ”
“แล้วเธอจะรู้เอง”
ตืด ๆ ตืด ๆ ตืด ๆ ตืด ๆ และสายก็หลุดไป
------------------- ที่บ้านอลิซ --------------------
“กลับมาแล้วค่ะ”
“อลิซเมื่อกี้มีเพื่อนมานะ...บอกว่าชื่อพอล...ให้เธอโทรกลับเบอร์นี้” ยายยื่นกระดาษที่พอลเป็นคนเขียนให้ส่งให้อลิซ
อลิซ !!! วันนี้เรายังคุยกันไม่จบเลยนะ เธอก็วิ่งไปแล้ว
เธอนี่เร็วจริงๆนะ คือ เราอยากคุยกับเธอต่อ โทรมาหา
เราหน่อยได้ไหม ที่เบอร์ 01-9576328 จาก พอล
อลิซ กินข้าวพร้อมกับยาย แล้วก็รีบขึ้นห้องนอนของตัวเอง และรีบหยิบโทรศัพท์มือถือ แล้วกดเบอร์ของพอลทันที ความจริงเธอไม่ได้อยากโทรไปหาพอลหรอก แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
“Hello”
“พอลหรอมีอะไรรึเปล่า” อลิซถาม พอพอลรู้ว่าอลิซโทรมาก็ยิ้มหน้าบาน
“มีอย่าลืมนัดนะวันเสาร์นี้”
“หา” อลิซลืมนัดพอลไปเลย มันตรงกับวันที่อลิซต้องไปหา Mas พอดีทำไงดีล่ะ
“ทำไมหรออลิซ...เธอตกลงแล้วนะห้ามเบี้ยวด้วย”
“ก็ได้”
“แค่นี้นะ”
“ Bye ”
โอ๊ย !!! ทำไงดีเนี่ย เรื่องงานก็ต้องทำ เรื่องพอลก็...เอ่อ...อยากรู้...ใช่...แค่อยากรู้ ทำไงดีนะ ถ้าทำงานก็ต้องไม่ไปกับพอลแล้วก็จะอดรู้เรื่องของพอล ถ้าไปพบพอลเราต้องเสียงาน ทำไงดีเนี่ย ??? อลิซต้องนอนคิดทั้งคืน และสิ่งที่เธอตัดสินใจก็คือ เธอต้องไปทำงานของเธอให้เสร็จก่อนแล้วจึงไปตามนัดพอลให้พอลรอหน่อยก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่พอลไม่ได้สำคัญขนาดนั้นซักหน่อย (จริงรึเปล่าน้า...)
To Pick And Choose ; การคัดเลือก
เช่นเดียวกับตำรวจ งานอีกงานที่ต้องติดตามไม่มีวันหยุดก็คือ งานนักข่าว ซี่งงานนี้เธอก็ยิ่งไม่ชอบอีกเหมือนกัน ถึงจะไม่ชอบแต่เธอก็ยังคิดว่า นักข่าวก็ยังมีข้อดีบ้างแหละ แต่นักสืบนี่สิแย่สุดๆ ทำไมตานั่นต้องเป็นนักสืบด้วยนะ ไม่เข้าใจเลย แต่อีกใจหนึ่งของเธอก็อยากรู้ ความเป็นมาของการเป็นนักสืบเของพอลอยู่เหมือนกัน
เช้าวันนี้อลิซก็กำลังเดินไปโรงเรียนกับพอล เหมือนทุกๆวัน เดินไปบางทีก็คุยกันบางทีก็เงียบๆ แต่คนที่ชวนคุยส่วนมากจะเป็นพอลมากกว่า
รอบข้างทั้งสอง ลายล้อมไปด้วยผู้คน บางก็กำลังเดินไปทำงาน บ้างก็กำลังพาลูกไปส่งที่โรงเรียน บางก็กำลังเตรียมร้านเพื่อค้าขาย ฯลฯ ทุกคนต่างดำเนินชีวิตประจำวันของตัวเองไปเรื่อยๆ เหมือนเช่นเคย เมื่อทุกอย่างดูเงียบเช่นนี้ อลิซเหมือนรู้สึกว่าตัวเองกำลังเดินอยู่ในฝูงคนประหลาดที่ถูกจัดว่า วันนี้ต้องทำอย่างนี้นะ พรุ่งนี้ต้องทำอย่างโน้น เหมือนเดินคนเดียวอยู่กับพวกคนไร้วิญญาณ ไร้จิตใจ
“ สวัสดีค่ะ วันนี้วันพฤหัสบดี ท้องฟ้าโปร่ง ในตอนกลางวันอาจจะมีฝนตกบ้างเล็กน้อยค่ะ ต่อไปเชิญชมข่าวรายวันได้เลยค่ะ” เสียงข่าวดังมาจากโทรทัศน์ของร้านขายของข้างทางที่อลิซกำลังเดินผ่านอยู่ อลิซแทบไม่ได้ยินเสียงจากโทรทัศน์เลยด้วยซ้ำ เพราะเธอมัวแต่สนใจผู้คนรอบๆตัวอยู่ จึงไม่มีเวลามาฟังข่าว
“ ข่าวรายวันวันนี้มีข่าวที่น่าสนใจหลายข่าวค่ะ ข่าวแรก ในคดีของโจรชื่อดัง A25/26 กำลังเป็นที่น่าติดตามทั้งในหมู่ตำรวจและประชาชนทั่วไป โจรที่มีรหัสลับว่า A25/26 มีประวัติการขโมยของมีค่ามาแล้วมากกว่า 10 ชิ้น รวมค่าเสียหายทั้งหมดมีมูลค่ามากกว่า หนึ่งพันล้าน .... ”
“เดี๋ยวอลิซอย่าเพิ่งเดินขอฟังข่าวแป๊บนึง”
“ ในการปล้นอัญมณีของ บริษัท SPM A25/26 ได้ทำการโจรกรรมสำเร็จ ณ ปัจจุบัน A25/26 ยังคงลอยนวลอยู่ และเป็นที่ต้องการตัวของทางตำรวจ หากผู้ใดพบเห็นหรือทราบข้อมูลใดๆ กรุณาแจ้งตามที่อยู่ด้านล่างนี้นะคะ ต่อไปเป็นข่างเศรษฐกิจ .......”
“ ทำไม นายสนใจกับข่าวนี้พวกนี้ด้วยหรอ ”
“ไม่รู้สินะ...คงเป็นเพราะฉันไม่เคยจับผู้ร้าย/ฆาตกรพลาด แต่กลับจับ A25/26 พลาดมั้ง” อลิซทำหน้างงแบบไม่เชื่อในสิ่งที่พอลพูด
“ก็คดีที่ A25/26 ขโมยอัญมณีของบริษัท SPM น่ะ เราอยู่ด้วย คือสารวัตรแครสเขาขอให้ช่วย...แต่ A25/26 กลับขโมยของที่ฉันนั่งเฝ้าอยู่ไปได้” พอลสีหน้าเครียดขึ้นมาทันทีที่พูดถึงเรื่องนี้
“แล้วนายรู้อะไรเกี่ยวกับ A25/26 บ้างแล้วตอนนี้” อลิซลองหยั่งเชิงถาม
“ตามที่ฉันคิดนะ A25/26 สามารถเรียนแบบหน้าตาและเสียงคนอื่นได้”
“แล้วถ้านายเจอ A25/26 อีกครั้ง นายจะทำยังไง ”
“ถามแปลก ... ฉันก็จะจับ A25/26 ให้ได้น่ะสิ” พอลตอบอย่างนักแน่นและมั่นใจ
“ทำไม นายจริงจังกับเรื่องนี้จังเลย” อลิซถามพอลเริ่มสงสัยว่าทำไมอลิซที่ไม่ค่อยชอบคุยชอบถาม...แต่ทำไมเรื่องนี้เธอถึงถามไม่หยุด อลิซเห็นพอลนิ่งไปนานก็เริ่มรู้ตัว
“นายไม่ตอบก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ที่ถามก็แค่อยากรู้ความคิดของนายเท่านั้นแหละ”
“จริงหรอ” แล้วหลังจากนั้น พอลก็เดินไปยิ้มไปอยู่คนเดียว สีหน้าอันตรึงเครียดเมื่อสักครู่หายไปเป็นปลิดทิ้ง เป็นเพราะอะไรนั้น อลิซก็ไม่รู้เหมือนกัน
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“วันที่ก็ตามที่สัญญาไว้นะว่าจะมาคัดตัวนักแสดงกัน” ครูเนสซีเรียพูด
“ครูอยากให้ทุกคนมีส่วนร่วมในการแสดงครั้งนี้ ซี่งบทละครูได้ให้แมรี่ไปทำมาให้แล้ว แมรี่เชิญหน้าห้องจ้า”
“ตัวละครตัวแรกคือ เบล เป็นผู้หญิงสวยและเป็นนางเอกของเรื่องนี้ ใครดีนะที่จะเป็นเบล” แมรี่พูดพลางมองเพื่อนรอบห้อง
“อลิซ ดีไหม???” แมรี่ถามเพื่อนในห้อง ทั้งห้องนิ่งและเงียบ
“หรือว่าจะเอาจอย” แมรี่เสนอต่อ แต่ทั้งห้องไม่เงียบอีกแล้ว
ไม่เอาจอย ไม่เอาจอย !!!
“เชอะ” จอยคราง
“หรือว่าจะเอาเนิส” แมรี่เสนออีก ทั้งห้องก็เงียบอีกเช่นกัน
“ครูว่าให้เพื่อนๆโหวตที่ไหมแมรี่”
“งั้นใครว่าเนิสยกมือ” มีประมาณ 10 กว่าคน
“ใครว่าอลิซยกมือ” มีประมาณ 30 คน
“ตกลง อลิซเป็น เบล ละกัน”
“เชอะ อย่าลืมล่ะนางเอกเรื่องนี้ไม่ได้เป็นใบ้นะยะ …..” จอยพูดแทรกขึ้นในขณะที่แมรี่ยังพูดไม่จบ แต่เขาก็รีบหยุดไปเนื่องจาก มีสายตาอันน่ากลัวจากครูประจำชั้นที่มองเขาเหมือนผีดูดเลือดกำลังกระหายเลือดอย่างหนัก ทำให้จอยสงบปากสงยคำไปทันที
“ตัวละครตัวต่อไปคือ เจ้าชายอสูร ใครดีล่ะ” แมรี่ถาม
“เรสวินดีไหม”
อืม ๆ
“หรือว่าพอล”
ใช่ ๆๆๆ ใช่ ๆๆๆ พอลแหละเหมาะสมดี
“ตกลงพอลนะ ไม่มีปัญหาใช่ไหม” ครูเนสซีเรียถามพอล
“ไม่มีครับ” แค่พอลพูดแค่นี้ทำให้สาวๆในห้องหลายคน กรี๊ดๆๆ แต่พอลไม่สนใจพอลสนใจคนที่นั่งข้างๆตัวเองมากกว่า
“ต่อไปพ่อของเบล ลอยเดลละกัน”
“ต่อไปก็.... ต่อไปก็.... ต่อไปก็....”
+++ พักเที่ยง +++
“อลิซจ๊ะ ลองเอาบทไปอ่านดูก่อนละกันนะ”
“ส่วนบทอันนี้ฝากให้พอลด้วยนะ เห็นกลับด้วยกันหนะ” แมรี่พูดต่อ
“ขอบใจนะ” อลิซยิ้มและพูดกับแมรี่ แมรี่เพิ่งเคยได้ยินอลิซพูดก็ครั้งนี้แหละ
“ดีจังนะที่เธอพูดมั่ง ดูน่ารักขึ้นกว่าเก่าอีก ที่แล้วๆมาเห็นเธอไม่พูดเราก็เลยนึกว่าเธอหยิ่งซะอีก มาอยู่กลุ่มเดียวกับเราไหมล่ะ”
“เอ่อ...จะดีหรอ...”
“ดีสิ”
“งั้นก็ได้”
“วันพรุ่งนี้ซ้อมตอน 12.00 น. นะ บอกพอลด้วยละกัน”
“อื่ม...ได้สิ” อลิซพูด แต่ในใจ (แหวะ !!! พอลอีกแล้วทำไมฉันต้องยุ่งกับอีตานี่ด้วยนิ)
“ฉันดีใจนะที่ได้ร่วมงานกับเธอ” อยู่ดีดีแมรี่ก็พูดและพูดต่ออีกว่า
“เรื่องนี้ต้องได้รางวัลแน่ๆเลยนะ ถ้าพวกเราตั้งใจ + กับพระเอกหล่อ + นางเอกสวย โอ๊ย !!! อะไรจะโรแมนติกอย่างนี้” แมรี่พูดหยั่งกับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงเหมือนอินกับบทมากๆ
(แหวะ) อลิซคลื่นไส้ คิดว่าคงเป็นนิทานที่เน่าเกินเหตุ
ในเวลาว่าง เธอแอบทำในสิ่งที่ทุกคนไม่รู้ แน่นอนแม้แต่คนที่เธอไว้ใจที่สุดอย่าง ยายของเธอ เธอไม่เคยบอกความลับอะไรกับยายของเธอเลย หรือแม้แต่เวลาไปไหนมาไหนก็ตาม ยายของเธอก็ชินกับการกระทำ แว๊ปไปและก็แว๊ปมา ของหลานสาว ก็เลยไม่รู้สึกผิดสังเกตอะไรนัก
ตี๊ด ๆ ตี๊ด ๆ
“ผมดีใจมากที่งานของคุณเสร็จไปได้ด้วยดีมาหลายครั้งแล้ว งานครั้งต่อไปผมอยากให้คุณ A25/26 ทำและเป็นงานที่สำคัญซะด้วย” Mas พูดน้ำเสียงดูเยือกเย็นมากๆ
“คุณจะรับงานนี้ไหม???”
“ผมขอฟังคำตอบวันอังคารหน้าละกัน”
“ค่ะ .... ท่าน”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
อลิซเดินออกบ้าน พร้อมกับครุ่นคิดถึงงานชิ้นใหม่ของเธอ แต่คิดไม่ทันไร เสียงของคนที่อลิซไม่อยากจะได้ยินก็ดังมา เธออยากจะบินหนีผู้ชายคนนี้ซะเหลือเกิน . . . หากว่าเธอมีปีก แต่ก็ทำไม่ได้ ตอนนี้เธออยากตะโกนให้เขาได้ยินว่า “เลิกยุ่งกับฉันได้ไหม” หรือไม่ก็ “ไปให้พ้นๆนะ” แต่เธอก็ทำไม่ได้
“ไงอลิซ เมื่อวานเธอทำฉันงงอีกแล้ว” พอลเริ่มคุยกันทีที่วิ่งตามอลิซทัน
“ก็พูดอยู่ดีดี…เธอก็หายไปตอนไหนก็ไม่รู้” พอลมีสีหน้ายิ้มแย้มมีความสุข แต่อลิซยิ่งดูก็ยิ่งหมันไส้มากๆๆๆๆ จนไม่รู้จะพูดว่าไง
“อ๋อพอดีฉันรีบ…ที่บ้านมียายอยู่คนเดียวเลยต้องรีบทำธุระให้เสร็จแล้วก็รีบกลับ”
“แต่เธอวิ่งเร็วจริงๆนะ ถ้าแข่งในปีนี้ละก็ได้ที่ 1 ของโรงเรียนแน่ๆ”
“ไม่หรอกตอนสอบหนะฉันแค่อยากทำคะแนนให้มันดีดีเท่านั้นเอง เพราะฉันเป็นคนเรียนไม่เก่งไง ถึงอยากให้คะแนนวิชาอื่นมันมาช่วย ก็เลยตั้งใจวิ่งอย่างสุดชีวิตเลย ฉันว่านะ ถ้านายพยายามก็คงทำได้แหละ อาจจะดีกว่าฉันเสียอีก” อลิซพูด หลังจากนิ่งไปนาน (ก็กำลังหาวิธีแก้ตัวอยู่ไงล่ะ จะให้เค้ารู้ว่าเป็น…..ได้ไง)
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เธอเริ่มต้นชั่งโมงแรกของวันนี้ ได้เป็นอย่างดีเนื่องจากงานเก่าได้เสร็จไปแล้ว และงานใหม่กำลังจะก่อกำเนิดขึ้น แต่เธอก็คิดที่จะทำวันนี้ให้ดีที่สุด ชั่วโมงแรกของวันนี้เป็นชั่งโมง HOME ROOM ซึ่งวันนี้ก็ไม่มีใครขาดเรียน เป็นนิมิตหมายที่ดีเหมือนกันนะเนี่ย . . . . .
“สวัสดีจ้านักเรียนทุกคน” ครูเนสซีเรีย ครูประจำชั้นสาวสวยเอ่ยปากพูดขึ้น
“ไงจ๊ะ…..อีก 2 อาทิตย์ก็ถึงวันเกิดของโรงเรียนนี้แล้วนะ”
“ห้องของเราต้องแสดงอะไรบางอย่างบนเวที…ช่วยครูคิดหน่อยสิว่าห้องเราจะแสดงอะไรกันดี”
“แสดงละครนิทานดีไหมคะ” แมรี่เสนอ
“มีใครจะให้ความเห็นอื่นๆ อีกไหม”
“งั้นเราจะแสดงเรื่องอะไรดี”
“ถ้าเป็นนิทานก็ต้องเรื่อง ซิลโดเรล่าดีไหมค่ะ” อีฟให้ความเห็น
“แหวะ !!! น่าเบื่อ” ลอยเดลอุทาน ครูเนสซีเรียเลยส่งสายตาตำหนิไปให้ลอยเดล
“งั้นเรื่อง The lion King ดีไหม” เคทเสนอ
“ไม่เอาอ่ะ ใครจะหาอุปกรณ์มาล่ะ ลำบากจะตาย” ลอยเดลบ่น ครูเนสซีเรียจึงส่งสายตามาทางนอลอีกครั้ง
“เรื่อง Beauty and the beast ดีไหม” พอลเสนอ
“ดีๆดีๆดีๆ” ทุกคนพูดพร้อมกันส่วนให้จะเป็นนักเรียนหญิง
“ครูว่าก็ดีเหมือนกันนะ”
“งั้นตกลงก็เรื่อง Beauty and the beast กันนะ … พรุ่งนี้เราจะคัดตัวนักแสดงละกัน ”
The Time Is Being Changed / How Can I Do ? ;
เปลี่ยนเวลา - โอ๊ยทำไงดี !!
หลังจากเลิกเรียนของวันนี้อลิซก็เดินกลับบ้านกับพอลเหมือนอย่างทุกๆวันเป็นปกติ (หรือจะเรียกว่าพอลเดินตามเธอเหมือนทุกวันก็ได้) แต่วันนี้เป็นวันที่ดีของเธอ เพราะไม่มีอะไรผิดปกติ หรือมีท่าทีว่าใครจะจับเธอได้ การสนทนาของเธอและเขาก็เริ่มขึ้น โดยที่เธอไม่ค่อยอยากจะให้มันเกิดขึ้นสักเท่าไหร่ เธออยากจะเดินอย่างเงียบๆคนเดียวซะมากกว่า
“งานแสดงนี่ . . . น่าสนุกดีนะ . . . เธอคิดยังไงเกี่ยวกับงานแสดงหรอ . . . อลิซ”
“สำหรับฉันนะ . . . ฉันว่ามันก็ . . . เอ่อ . . . สนุกดีนะ” อลิซโกหกสำหรับเธอมันเป็นสิ่งที่น่าเบื่อมากกว่า เธอคิดว่าจะทำไปทำไมเสียเวลาเปล่าๆ แต่เพื่อไม่ให้พอลสงสัยก็เลยต้องตอบอย่างนั้นไป
“หรอ...ถ้างั้นเธออยากเล่นเป็นอะไรล่ะ”
“ไม่รู้สิ”
“อ้าว...เธอไม่นึกอยากเป็นอะไรมั่งเลยหรอ” พอลถามอีกอลิซเริ่มเซ็ง ก็จะให้ตอบยังไงก็อลิซไม่รู้จักเรื่อง Beauty and the beast นี่
“แล้วนายล่ะ” อลิซลองถามพอล เผื่อจะได้ข้อมูลต่างๆบ้าง
“ความจริงเราไม่อยากแสดงหรอก...เราอยากเป็นเบื้องหลังมากกว่า”
“ทำไมนายถึงเป็นนักสืบล่ะ” อลิซถามด้วยความอยากรู้จริงๆ
“เธออยากรู้จริงๆหรอ”
‘ ถ้าไม่อยากรู้จะถามทำซากหรอ ’ อลิซแอบคิด แต่เธอก็ต้องพยักหน้าแทนคำตอบอย่างช้า ๆ
“ถ้าอยากรู้จริงๆ...ก็...วันเสาร์นี้ไปเที่ยวกับฉันแล้วจะบอก...ตกลงไหม”
“ก็ได้”
ตี๊ด ๆ ตี๊ด ๆ อลิซมองดูเบอร์มันเป็นเบอร์ของ Boss หรือ รหัส Mas นั่งเอง !!!
“พอลพรุ่งนี้เจอกันนะ” อลิซพูดแล้วก็รีบวิ่งออกไป ถึงจะเป็นหลายครั้งแล้วแต่พอลก็ยังงงกับการที่อลิซชอบวิ่งจากเขาไปแบบนี้ทุกที
“เฮ้อ...ไปแบบนี้อีกแล้ว...ทำไมนะ” พอลบ่นพึมพำเริ่มสงสัยว่าอลิซมีธุระอะไรนักหนา
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
“ HELLO ..... จำได้ไหมที่ฉันจะให้เธอรับงานใหญ่”
“ค่ะ”
“ขอเปลี่ยนวันให้คำตอบเป็นวันเสาร์นี้ละกัน”
“ได้ค่ะ...เอ่อ...แต่ว่ามันเป็นงานอะไรหรือค่ะ”
“แล้วเธอจะรู้เอง”
ตืด ๆ ตืด ๆ ตืด ๆ ตืด ๆ และสายก็หลุดไป
------------------- ที่บ้านอลิซ --------------------
“กลับมาแล้วค่ะ”
“อลิซเมื่อกี้มีเพื่อนมานะ...บอกว่าชื่อพอล...ให้เธอโทรกลับเบอร์นี้” ยายยื่นกระดาษที่พอลเป็นคนเขียนให้ส่งให้อลิซ
อลิซ !!! วันนี้เรายังคุยกันไม่จบเลยนะ เธอก็วิ่งไปแล้ว
เธอนี่เร็วจริงๆนะ คือ เราอยากคุยกับเธอต่อ โทรมาหา
เราหน่อยได้ไหม ที่เบอร์ 01-9576328 จาก พอล
อลิซ กินข้าวพร้อมกับยาย แล้วก็รีบขึ้นห้องนอนของตัวเอง และรีบหยิบโทรศัพท์มือถือ แล้วกดเบอร์ของพอลทันที ความจริงเธอไม่ได้อยากโทรไปหาพอลหรอก แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
“Hello”
“พอลหรอมีอะไรรึเปล่า” อลิซถาม พอพอลรู้ว่าอลิซโทรมาก็ยิ้มหน้าบาน
“มีอย่าลืมนัดนะวันเสาร์นี้”
“หา” อลิซลืมนัดพอลไปเลย มันตรงกับวันที่อลิซต้องไปหา Mas พอดีทำไงดีล่ะ
“ทำไมหรออลิซ...เธอตกลงแล้วนะห้ามเบี้ยวด้วย”
“ก็ได้”
“แค่นี้นะ”
“ Bye ”
โอ๊ย !!! ทำไงดีเนี่ย เรื่องงานก็ต้องทำ เรื่องพอลก็...เอ่อ...อยากรู้...ใช่...แค่อยากรู้ ทำไงดีนะ ถ้าทำงานก็ต้องไม่ไปกับพอลแล้วก็จะอดรู้เรื่องของพอล ถ้าไปพบพอลเราต้องเสียงาน ทำไงดีเนี่ย ??? อลิซต้องนอนคิดทั้งคืน และสิ่งที่เธอตัดสินใจก็คือ เธอต้องไปทำงานของเธอให้เสร็จก่อนแล้วจึงไปตามนัดพอลให้พอลรอหน่อยก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่พอลไม่ได้สำคัญขนาดนั้นซักหน่อย (จริงรึเปล่าน้า...)
To Pick And Choose ; การคัดเลือก
เช่นเดียวกับตำรวจ งานอีกงานที่ต้องติดตามไม่มีวันหยุดก็คือ งานนักข่าว ซี่งงานนี้เธอก็ยิ่งไม่ชอบอีกเหมือนกัน ถึงจะไม่ชอบแต่เธอก็ยังคิดว่า นักข่าวก็ยังมีข้อดีบ้างแหละ แต่นักสืบนี่สิแย่สุดๆ ทำไมตานั่นต้องเป็นนักสืบด้วยนะ ไม่เข้าใจเลย แต่อีกใจหนึ่งของเธอก็อยากรู้ ความเป็นมาของการเป็นนักสืบเของพอลอยู่เหมือนกัน
เช้าวันนี้อลิซก็กำลังเดินไปโรงเรียนกับพอล เหมือนทุกๆวัน เดินไปบางทีก็คุยกันบางทีก็เงียบๆ แต่คนที่ชวนคุยส่วนมากจะเป็นพอลมากกว่า
รอบข้างทั้งสอง ลายล้อมไปด้วยผู้คน บางก็กำลังเดินไปทำงาน บ้างก็กำลังพาลูกไปส่งที่โรงเรียน บางก็กำลังเตรียมร้านเพื่อค้าขาย ฯลฯ ทุกคนต่างดำเนินชีวิตประจำวันของตัวเองไปเรื่อยๆ เหมือนเช่นเคย เมื่อทุกอย่างดูเงียบเช่นนี้ อลิซเหมือนรู้สึกว่าตัวเองกำลังเดินอยู่ในฝูงคนประหลาดที่ถูกจัดว่า วันนี้ต้องทำอย่างนี้นะ พรุ่งนี้ต้องทำอย่างโน้น เหมือนเดินคนเดียวอยู่กับพวกคนไร้วิญญาณ ไร้จิตใจ
“ สวัสดีค่ะ วันนี้วันพฤหัสบดี ท้องฟ้าโปร่ง ในตอนกลางวันอาจจะมีฝนตกบ้างเล็กน้อยค่ะ ต่อไปเชิญชมข่าวรายวันได้เลยค่ะ” เสียงข่าวดังมาจากโทรทัศน์ของร้านขายของข้างทางที่อลิซกำลังเดินผ่านอยู่ อลิซแทบไม่ได้ยินเสียงจากโทรทัศน์เลยด้วยซ้ำ เพราะเธอมัวแต่สนใจผู้คนรอบๆตัวอยู่ จึงไม่มีเวลามาฟังข่าว
“ ข่าวรายวันวันนี้มีข่าวที่น่าสนใจหลายข่าวค่ะ ข่าวแรก ในคดีของโจรชื่อดัง A25/26 กำลังเป็นที่น่าติดตามทั้งในหมู่ตำรวจและประชาชนทั่วไป โจรที่มีรหัสลับว่า A25/26 มีประวัติการขโมยของมีค่ามาแล้วมากกว่า 10 ชิ้น รวมค่าเสียหายทั้งหมดมีมูลค่ามากกว่า หนึ่งพันล้าน .... ”
“เดี๋ยวอลิซอย่าเพิ่งเดินขอฟังข่าวแป๊บนึง”
“ ในการปล้นอัญมณีของ บริษัท SPM A25/26 ได้ทำการโจรกรรมสำเร็จ ณ ปัจจุบัน A25/26 ยังคงลอยนวลอยู่ และเป็นที่ต้องการตัวของทางตำรวจ หากผู้ใดพบเห็นหรือทราบข้อมูลใดๆ กรุณาแจ้งตามที่อยู่ด้านล่างนี้นะคะ ต่อไปเป็นข่างเศรษฐกิจ .......”
“ ทำไม นายสนใจกับข่าวนี้พวกนี้ด้วยหรอ ”
“ไม่รู้สินะ...คงเป็นเพราะฉันไม่เคยจับผู้ร้าย/ฆาตกรพลาด แต่กลับจับ A25/26 พลาดมั้ง” อลิซทำหน้างงแบบไม่เชื่อในสิ่งที่พอลพูด
“ก็คดีที่ A25/26 ขโมยอัญมณีของบริษัท SPM น่ะ เราอยู่ด้วย คือสารวัตรแครสเขาขอให้ช่วย...แต่ A25/26 กลับขโมยของที่ฉันนั่งเฝ้าอยู่ไปได้” พอลสีหน้าเครียดขึ้นมาทันทีที่พูดถึงเรื่องนี้
“แล้วนายรู้อะไรเกี่ยวกับ A25/26 บ้างแล้วตอนนี้” อลิซลองหยั่งเชิงถาม
“ตามที่ฉันคิดนะ A25/26 สามารถเรียนแบบหน้าตาและเสียงคนอื่นได้”
“แล้วถ้านายเจอ A25/26 อีกครั้ง นายจะทำยังไง ”
“ถามแปลก ... ฉันก็จะจับ A25/26 ให้ได้น่ะสิ” พอลตอบอย่างนักแน่นและมั่นใจ
“ทำไม นายจริงจังกับเรื่องนี้จังเลย” อลิซถามพอลเริ่มสงสัยว่าทำไมอลิซที่ไม่ค่อยชอบคุยชอบถาม...แต่ทำไมเรื่องนี้เธอถึงถามไม่หยุด อลิซเห็นพอลนิ่งไปนานก็เริ่มรู้ตัว
“นายไม่ตอบก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ที่ถามก็แค่อยากรู้ความคิดของนายเท่านั้นแหละ”
“จริงหรอ” แล้วหลังจากนั้น พอลก็เดินไปยิ้มไปอยู่คนเดียว สีหน้าอันตรึงเครียดเมื่อสักครู่หายไปเป็นปลิดทิ้ง เป็นเพราะอะไรนั้น อลิซก็ไม่รู้เหมือนกัน
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“วันที่ก็ตามที่สัญญาไว้นะว่าจะมาคัดตัวนักแสดงกัน” ครูเนสซีเรียพูด
“ครูอยากให้ทุกคนมีส่วนร่วมในการแสดงครั้งนี้ ซี่งบทละครูได้ให้แมรี่ไปทำมาให้แล้ว แมรี่เชิญหน้าห้องจ้า”
“ตัวละครตัวแรกคือ เบล เป็นผู้หญิงสวยและเป็นนางเอกของเรื่องนี้ ใครดีนะที่จะเป็นเบล” แมรี่พูดพลางมองเพื่อนรอบห้อง
“อลิซ ดีไหม???” แมรี่ถามเพื่อนในห้อง ทั้งห้องนิ่งและเงียบ
“หรือว่าจะเอาจอย” แมรี่เสนอต่อ แต่ทั้งห้องไม่เงียบอีกแล้ว
ไม่เอาจอย ไม่เอาจอย !!!
“เชอะ” จอยคราง
“หรือว่าจะเอาเนิส” แมรี่เสนออีก ทั้งห้องก็เงียบอีกเช่นกัน
“ครูว่าให้เพื่อนๆโหวตที่ไหมแมรี่”
“งั้นใครว่าเนิสยกมือ” มีประมาณ 10 กว่าคน
“ใครว่าอลิซยกมือ” มีประมาณ 30 คน
“ตกลง อลิซเป็น เบล ละกัน”
“เชอะ อย่าลืมล่ะนางเอกเรื่องนี้ไม่ได้เป็นใบ้นะยะ …..” จอยพูดแทรกขึ้นในขณะที่แมรี่ยังพูดไม่จบ แต่เขาก็รีบหยุดไปเนื่องจาก มีสายตาอันน่ากลัวจากครูประจำชั้นที่มองเขาเหมือนผีดูดเลือดกำลังกระหายเลือดอย่างหนัก ทำให้จอยสงบปากสงยคำไปทันที
“ตัวละครตัวต่อไปคือ เจ้าชายอสูร ใครดีล่ะ” แมรี่ถาม
“เรสวินดีไหม”
อืม ๆ
“หรือว่าพอล”
ใช่ ๆๆๆ ใช่ ๆๆๆ พอลแหละเหมาะสมดี
“ตกลงพอลนะ ไม่มีปัญหาใช่ไหม” ครูเนสซีเรียถามพอล
“ไม่มีครับ” แค่พอลพูดแค่นี้ทำให้สาวๆในห้องหลายคน กรี๊ดๆๆ แต่พอลไม่สนใจพอลสนใจคนที่นั่งข้างๆตัวเองมากกว่า
“ต่อไปพ่อของเบล ลอยเดลละกัน”
“ต่อไปก็.... ต่อไปก็.... ต่อไปก็....”
+++ พักเที่ยง +++
“อลิซจ๊ะ ลองเอาบทไปอ่านดูก่อนละกันนะ”
“ส่วนบทอันนี้ฝากให้พอลด้วยนะ เห็นกลับด้วยกันหนะ” แมรี่พูดต่อ
“ขอบใจนะ” อลิซยิ้มและพูดกับแมรี่ แมรี่เพิ่งเคยได้ยินอลิซพูดก็ครั้งนี้แหละ
“ดีจังนะที่เธอพูดมั่ง ดูน่ารักขึ้นกว่าเก่าอีก ที่แล้วๆมาเห็นเธอไม่พูดเราก็เลยนึกว่าเธอหยิ่งซะอีก มาอยู่กลุ่มเดียวกับเราไหมล่ะ”
“เอ่อ...จะดีหรอ...”
“ดีสิ”
“งั้นก็ได้”
“วันพรุ่งนี้ซ้อมตอน 12.00 น. นะ บอกพอลด้วยละกัน”
“อื่ม...ได้สิ” อลิซพูด แต่ในใจ (แหวะ !!! พอลอีกแล้วทำไมฉันต้องยุ่งกับอีตานี่ด้วยนิ)
“ฉันดีใจนะที่ได้ร่วมงานกับเธอ” อยู่ดีดีแมรี่ก็พูดและพูดต่ออีกว่า
“เรื่องนี้ต้องได้รางวัลแน่ๆเลยนะ ถ้าพวกเราตั้งใจ + กับพระเอกหล่อ + นางเอกสวย โอ๊ย !!! อะไรจะโรแมนติกอย่างนี้” แมรี่พูดหยั่งกับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงเหมือนอินกับบทมากๆ
(แหวะ) อลิซคลื่นไส้ คิดว่าคงเป็นนิทานที่เน่าเกินเหตุ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น