ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Don\'t Know Anything ; ไม่รู้อะไรเลย
Don\'t Know Anything ; ไม่รู้อะไรเลย
A25/26 คือ โจรที่เป็นที่กล่าวขานมากที่สุดในขณะนี้ ประวัติการโจรกรรมก็มีมาก แต่ทางตำตรวจก็ยังมิอาจหาหลักฐานหรือที่มาของ A25/26 ได้ ใครจะรู้ว่าเธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น เธอผู้กำลังเป็นที่ต้องการของทุกคน โดยเฉพาะผู้รักษาความถูกต้องอย่าง ตำรวจและนักสืบ
A25/26 เดินนำทางพอลไปห้องเก็บของที่ชั้น 5 ในขณะนี้ไม่มีใครอยู่ในตึกนอกจาก A25/26 พอล และ ลูกสาวเจ้าของประธานบรษัท ND นามว่า ฮัมมารีน่า ภายในห้องเก็บของ เต็มไปด้วยกลิ่นฉุน และเหม็นอับ เพราะไม่มีหน้าต่างแม้แต่บานเดียวในห้องนั้น ของส่วนใหญ่ในห้องนี้ก็มีพวก โต๊ะ เก้าอี้ ตู้ และพวกของที่พังแล้วทั้งสิ้น
“เอาล่ะ...ที่นี่แหละ” A25/26 ในร่างของฮัมมารีน่าพูดขึ้นขณะปัดฝุ่นที่มาเกาะที่แขนเสื้อ พอลส่งสายตามองไปรอบๆ ที่มีแต่ของที่พังแล้วทั้งสิ้น แต่กลับไร้วี่แวว ลูกสาวของประธานบริษัท ND
“เธออยู่ในห้องนี้แหละ...แต่ก่อนอื่นก็ต้อง...ขอให้นายปลดอาวุธทุกชนิดและเครื่องมือสื่อสารที่นายมีอยู่ออกมาให้หมดก่อน”
“ไม่มีนี่...ก็ตอนที่ทุกคนออกจากตึก...แกจัดการทำลายของพวกนั้นไปหมดแล้วนี่”
“คิดว่าคนอย่างฉันจะไม่รู้รึไง...ทั้งนาฬิกา...ใต้เข็มขัด...หลังปกเสื้อ...ในรองเท้า...ทุกอย่างที่อยู่ในตัวของนาย ล้วนเป็นอาวุธและเครื่องมือสื่อสารทั้งนั้น” พอลอึ้งไปชั่วขณะ A25/26 ไม่ได้เข้าใกล้ตัวเขาเกิน 1 เมตรเลย แต่กลับรู้ทุกอย่างที่ซ้อนไว้ในตัวของเขา A25/26 ทำได้อย่างไรกันนะ ?
“ว่าไงล่ะ...ฉันก็มีเวลาไม่มากเหมือนกันนะ”
“ได้” พอลจัดการปลดอาวุธทุกชนิดลงบนพื้น เป็นไปตามที่ A25/26 พูดไม่มีผิดพอลมีเครื่องมือต่างๆพร้อมที่จะรับมือ A25/26 เมื่อเขาได้ตัวฮัมมารีน่าแล้ว แต่แผนทั้งหมดกลับพัง
“อ่ะ...นี่แผนที่ที่ซ่อนตัวของฮัมมารีน่า”
“แล้วฉันจะแน่ใจได้ไง ว่านี่เป็นแผนที่ของจริง”
“เอาเป็นว่าฉันจะให้มือถือที่เป็นอาวุธระเบิดไปด้วยละกัน...ฉันก็จะได้ไม่มีอาวุธอะไรที่จะฆ่าฮัมมารีน่าหลังจากที่ฉันออกไปจากตึกนี้แล้ว” พอลพิจารณาคำพูดของ A25/26 ในขณะที่ A25/26 กำลังเก็บของของพอลใส่ถุง เพื่อกันเขาเล่นตุกติก
“เอาล่ะ...วันนี้ฉันสนุกมาก...ไม่เคยตื่นเต้นมากเท่านี้มาก่อน...เพราะมีแต่พวกตำรวจงี่เง่า...ไร้สมอง...เราคงได้เจอกันอีกนะ...คุณนักสืบคนเก่ง...ลาก่อน” ยังไม่ทันทีพอลจะพิจารณาคำพูดของ A25/26 เสร็จ ฮัมมารีน่าตัวปลอมก็หายไปซะแล้ว มีของสองสิ่งวางอยู่หน้าของพอล นั่นคือ โทรศัพท์มือถือ กับแผนที่
พอลไปตามแผนที่ที่ A25/26 บอก และในที่สุดเขาก็เจอตัวฮัมมารีน่า ซึ่งอยู่ในร่างอันไร้สติ เพราะ ฤทธิ์ยาสลบอย่างแรงของ A25/26 พอลอุ้มฮัมมารีน่ากลับไปที่นัดพบของเขาและตำรวจ นั่นก็คือ สถานีตำตรวจซึ่งห่างจากที่เกิดเหตุ 20 กม.
หน่วยพิสูจน์หลักฐานทำการพิสูจน์มือถือซึ่ง A25/26 บอกว่าเป็นรีโมทของระเบิดในที่ซ่อนตัวของฮัมมารีน่า แต่ผลก็ออกมาว่า ไม่มีอุปกรณ์ระเบิดติดตั้งไว้ ทั้งในมือถือ และที่ที่ฮัมมารีน่าถูกจับตัวเอาไว้
เช้าวันใหม่ฮัมมารีน่า ตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกมึนๆ เพราะฤทธิ์ยาสลบยังคงอยู่ พอลและตำรวจได้สอบปากคำของเธอ แต่เธอก็ไม่รู้ว่า A25/26 คือใคร ไม่เห็นแม้แต่หน้าด้วยซ้ำ เธอให้การว่า เธอไปเข้าห้องน้ำ พอเธอกำลังออกจากห้องน้ำที่เข้าอยู่ก็มีแก็สพุ่งเข้าใสหน้า แล้วเธอก็ล้มลงทันที ไม่ว่าจะถามอะไร ก็ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับ A25/26 เลยแม้แต่น้อย สร้อยเพชรก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
การขโมยเพชรครั้งนี้เป็นข่าวใหญ่ที่สุดในรอบท้ายปี และสร้างความหวาดกลัวให้แก่พ่อค้าเศรษฐีและคนทั้งหลายเป็นจำนวนมาก และคนที่ถูกประชาชนว่ามากที่สุดก็คือ ตำรวจ ทำให้วงการตำรวจเสียหาย พวกตำรวจจึงแค้น A25/26 มากขึ้นเป็นทวีคูณ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ตำรวจก็ยังไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่รอโอกาสในครั้งต่อไป ซึ่งก็ยังไม่มีใครรู้ว่าจะเป็นเมื่อไหร่ ?
พอลกลับบ้านด้วยความเหนื่อยล้า เขาพลาดการจับตัว A25/26 อีกครั้งหนึ่งแล้ว เขาล้มตัวลงนอนที่ห้องนอนชั้น 2 ด้วยความเพลีย มีของหล่นลงมาจากด้านบน ตุ๊บ !!! ถุงพลาสติกสีดำเหมือนถูกขยะ ตกลงมากระแทกหัวพอลอย่างเบาๆ พอลแกะถุงนั้นออกปรากฏว่าเจอ เครื่องมือสื่อสาร และอาวุธของตัวเองอยู่ในถุงใบนั้น และนอกจากนั้นยังมีการดาษแผ่นเล็กๆที่มีข้อความว่า
“ขอบคุณ...คุณนักสืบ...ที่ให้ความร่วมมือ...เป็นอย่างไม่ค่อยดีเท่าไหร่...งานนี้สนุกมาก...ขอคืนของรักของหวงทั้งหมด...เราคงได้พบกันอีก...ในไม่ช้า ^_^”
พอลไม่มีแรงที่จะคิดอะไรต่อ เขาล้มตัวลงนอนอีกครั้ง และครั้งนี้ก็ไม่มีสิ่งใดมาขัดขวางการนอนของเขาอีกแล้ว
แสงแดดส่องเข้ามาในห้องของพอล เช้าวันใหม่มาถึงแล้ว เขาบิดขี้เกียจไปมาหลายครั้ง กล้ามเนื้อแขนปวดระบมไปทั้งสองข้าง วันนี้เขาตั้งใจจะพักผ่อนทั้งวันด้วยการไปเล่นเกมส์ตัวใหม่ที่บ้านของวีส เพื่อนรักที่สุดของเขา
+ + ที่โรงแรม OPO อลิซได้นัดพบกับคนคนหนึ่งอย่างลับๆ เพื่อทำการส่งของ + +
9.00 น. ห้อง 0547
“ไง...เรียบร้อยใช่ไหม...ข่าวออกดังซะขนาดนั้น...”
“อืม...นี่คือของ”
“ท่านพอใจมากกับฝีมือของเธอ...นี่คือรางวัลแห่งความสำเร็จ” เขานามว่า B1100 ส่งเช็คให้อลิซซึ่งอยู่ในร่างของ พนักงานต้อนรับหนุ่ม
“ตอนนี้เธอก็เก็บตัวสักพักก่อน...เพื่อรอทำงานใหญ่...งานหน้าที่เรือ...ท่านจะรอดูความสำเร็จของเธอบนเรือนั้นด้วย...แล้วพวกเราคงจะได้เจอกัน”
“ฝากขอบคุณท่านสำหรับ...โบนัสด้วยนะ...ฉันกำลังต้องการเงินอยู่พอดี”
“หวังว่าเราคงได้เจอกันที่งานหน้า”
“อืม”
Guest ; แขกผู้มาเยือน
เมื่อการส่งของเป็นไปได้อย่างเรียบร้อยไม่มีปัญหาใดใดเกิดขึ้น อลิซก็วางใจไปอีก 1 เรื่อง เธอใช้เวลาที่เหลือของวันวันนั้นและวันต่อๆไปของเธออีกหลายวันไปกับการวางแผนการเกี่ยวกับงานชิ้นใหญ่ชิ้นต่อไปของเธอ
+ + เช้าวันหนึ่งของวันที่ 1 ม.ค. 2547 + + เวลา 8.50 น.
ปิ้ง ป่อง !!!
ไม่นานประตูหน้าบ้านของอลิซก็ถูกเปิดออก โดยที่อลิซเป็นคนเปิดเอง มีร่างของผู้หญิงและผู้ชายที่อายุเท่าๆกับอลิซ ยืนอยู่หน้าบ้าน
“สวัสดีปีใหม่จ้าอลิซ” แมรี่ทักด้วยเสียงสดใส ไม่บอกก็รู้เลยว่าแมรี่ชอบวันปีใหม่มากขนาดไหน
“จ้า” อลิซก็ทักตอบด้วยเสียงสดใสปนกับความดีใจเช่นกัน เธอคิดถึงเพื่อนๆของเธอมาก เนื่องจากหลังจากที่ไปเที่ยวด้วยกันครั้งก่อน ก็ไม่ได้เจอกันเลย
“นี่แมรี่...พวกเราก็มาด้วยนะ...อย่าทักอลิซแค่คนเดียวสิ” วีสพูดเสียงทะเล้น
“สวัสดีปีใหม่จ้าทุกคน” อลิซทักเหล่าเพื่อนๆของเธอที่ยืนออกันอยู่นอกบ้าน
“เข้ามาด้านในก่อนสิ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ทานได้ตามสบายนะ” อลิซชวนเพื่อนๆขณะที่ตัวเองกำลัง วางขนมเค้กที่ตัดเป็นชิ้นๆ หลายจาน ลงบนโต๊ะรับแขก
“อืม...ไม่เกรงใจอยู่แล้ว” วีสพูดพร้อมกับยกจานที่มีเค้กก้อนใหญ่ที่สุดขึ้นมาแล้วตักชิม
“อร่อยจัง...อลิซทำรึเปล่าเนี่ย”
“เปล่าหรอก...ยายฉันทำหนะ”
“นี่วีส หัดมีมรรยาทบ้างสิ” เรสวินพูดเตือน
“ก็เจ้าของบ้านบอกเองนี่ว่าตามสบาย”
“เอาเถอะ...อลิซที่พวกเรามาที่นี่ก็...เพราะว่า...เราจะมาชวนอลิซไปเที่ยว...ที่เมือง ทีมีน่า ซิตตี้...”
“อลิซจะไปป่ะ” วีสถามขณะที่เค้กคำใหญ่ยังอยู่ในปาก
“ฮึมๆ...วันไหนล่ะจ๊ะ” อลิซหัวเราะนิดๆก่อนจะถามขึ้น
“วันที่...เอ่อ...”
“วันพรุ่งนี้ แล้วก็กลับวันที่ 4” แมรี่แย่งวีสพูดเพราะรู้ว่าวีสจะพูดคำว่า “เอ่อ” ไปอีกนาน
“อืม...วันที่ 2 แล้ว กลับวันที่ 4 ...อืม...” อลิซพึมพำในขณะที่ในหัวกำลังคิดถึงตารางเวลาของตัวเธอเอง
“ไปเถอะนะอลิซ...” เอฟช่วยพูด
“ถ้าอลิซไป...พวกเราต้องสนุกมากแน่ๆเลย” ออฟพูดต่อ
“ถ้าวันนี้วางแผนเสร็จ...ก็...อืม......” อลิซบ่นในลำคอ
“นะ...อลิซ...ไปเถอะ...นะ” เรสวินอ้อนวอน เขาจะไม่อยากไปเลยหากว่าอลิซไม่ไปด้วย
“ก็ได้จ้า...ไหนๆก็หยุดปิดเทอมทั้งทีแล้วนี่”
“เย้...มีคนไปเพิ่มอีกคนแล้ว” แมรี่พูดอย่างดีใจและเธอก็เริ่มตักเค้กที่ยายอลิซทำเข้าปาก
“มีใครไปบ้างหรอ”
“ก็มี...แมรี่...ออฟ...วีส...เรสวิน...อลิซ” เอฟตอบ
“พอหลังจากชวนอลิซแล้ว...เราก็จะไปชวนพอลต่อ” ออฟพูดต่อ
เมื่อพูดถึงพอล อลิซมีอาการสะดุ้งเล็กน้อย ตั้งแต่วันนั้นแล้วที่เธอพอลไม่ได้คุยกับเธอเลย เขาจะไม่มาง้อเราอีกสักครั้งเลยหรอ หรือว่าเขาโกรธเรา มันก็น่าอยู่หรอกที่เขาจะโกรธ นี่เราทำตัวเป็นปริศนามากไปรึเปล่า เรื่องต่างๆเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวของอลิซ
“อลิซ”
“อลิซ”
“อะ ลิซ” เมื่อเรียกหลายครั้งแล้วไม่ได้ยิน วีสก็เลยตะโกนซะดังลั่นบ้าน
“หา” อลิซตกใจเล็กน้อยแล้วอุทานขึ้นมา
“เราจะไปบ้านพอลแล้ว...อลิซจะไปกับเราไหม”
“อืม…ไปสิ” นี่ก็ถือเป็นโอกาสดีที่จะได้รู้ว่าพอลโกรธหรือไม่โกรธในหัวอลิซกำลังคิด
“งั้นก็ไปกันเลยสิ” วีสรีบเร่งทุกๆคน
“แหม...กะจะไปกินขนมบ้านพอลก่อนละสิท่า” แมรี่พูดอย่างรู้ทัน
“ก็แน่อยู่แล้ว” วีสพูดในขณะที่ทำหน้าทะเล้น
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เวลา 9.30 น. ที่บ้านพอล
ปิ้ง ป่อง !!!
ปิ้ง ป่อง !!!
ปิ้ง ป่อง !!!
“ครับๆ...รอเดี๋ยวครับ” มีเสียงของผู้ชายดังมาจากด้านในของบ้าน
ปิ้ง ป่อง !!!
“รู้แล้ว รู้แล้ว”
ปิ้ง ป่อง !!!
“จะไปเปิดให้เดี๋ยวนี้แหละ”
แอ๊ด !!! ประตูบ้านเปิดขึ้นอย่างช้าๆ
“Hey !!! พอล นี่นายมัวทำอะไรอยู่ พวกเรากดออกเป็น สิบๆรอบแล้วรู้ไหม รอก็รอตั้งนาน ถ้าฉันกลับบ้านไปดูแข่งบอลนัดสำคัญไม่ทันนะ ฉันจะมาเอาเรื่องกับนาย ดูสิเนี่ยร้อนก็ร้อน” วีสโผล่ไปที่หน้าของพอลเป็นคนแรก แล้วก็ใส่พอลเป็นชุดๆ อย่างที่พอลไม่ทันตั้งตัว
“ยืนอึ้งทำไมล่ะ...ให้พวกเราเข้าบ้านสิ” วีสบ่นต่อ
“เออ...พวกเรา...ไหนล่ะ ก็เห็นแต่นายคนเดียวนี่” พอลถามเมื่อออกไปยืนนอกบ้านแล้วไม่เห็นใครสักคนนอกจากวีส
“อ๋อ รอก่อนนะ เฮ้ !!! พอลออกมาแล้วเข้าบ้านกันเถอะ” วีสตะโกนไปที่ร้านขาย Ice Cream ที่ฝั่งตรงข้ามเยื้องกับบ้านของพอลไปเล็กน้อย
“ไปก่อนเถอะจ้า...เดี๋ยวเราจัดการเอง”
“งั้นเราไปก่อนนะ...เดี๋ยวตามมาด้วยล่ะ”
“สวัสดีปีใหม่จ้าพอล” แมรี่ทักด้วยท่าทียิ้มแย้มเหมือนเคย
“อืม...”
“เข้าไปด้านในกันเถอะ”
พอลเดินนำเข้าบ้านตามด้วย วีส แมรี่ เอฟ ออฟ เรสวิน
+++++ ในบ้านพอล +++++
“พอล...นายมัวทำอะไรอยู่หรอ...ทำไมออกมาเปิดประตูช้าจัง...พวกเรายืนรอตั้งนานแหนะ” เอฟถามอย่างสงสัย
“อ๋อ...รู้แล้ว...นายยังไม่ตื่นละสิท่า” วีสพูดอย่างรู้ทันเพื่อนสนิทของตน
“นั่นก็เป็นสาเหตุหนึ่งเหมือนกัน” พอลพูดแบบเล่นๆกับเพื่อนๆ
“เอ่อนี่...เข้าเรื่องดีกว่า...ที่พวกเรามาอ่ะ...”
“คือว่าพวกเราจะชวนนายไปเที่ยวที่ ทีมีน่า ซิตตี้” วีสแย่งแมรี่พูด
“วันไหนหรอ”
“ก็พรุ่งนี้แล้วก็กลับวันที่ 4”
“อาจจะบอกช้าไปหน่อยนะ...ก็ตาวีสนี่สิ...กว่าจะเตรียมโปรแกรมเสร็จ...ช้ามากๆ...”
“โธ่ !!! อะไรก็โทษเรา...วีสนี่น่าสงสารเนอะ” วีสพูดเข้าข้างตัวเอง
“น่าสงสายตายล่ะ...มัวแต่ดูฟุตบอล...ดูทั้งวันทั้งคือ...”
“เอาเถอะ...เอาเถอะ...ฉันก็ว่างๆ...ไปเที่ยวก็ดีเหมือนกันแก้เซ็ง”
“แล้วใครไปมั่งล่ะ”
ตึก !!! ตึก !!!
“นี่...ได้ยินเสียงอะไรป่ะ” พอลถามโดยที่ไม่ได้รอให้เพื่อนๆตอบคำถามแรกของตน
“อ๋อ...สงสัย.......................”
Don\'t want to be a .... ; ไม่อยากเป็น ก ข ค
ตึก !!! ตึก !!!
“นี่...ได้ยินเสียงอะไรป่ะ” พอลถามโดยที่ไม่ได้รอให้เพื่อนๆตอบคำถามแรกของตน
“สงสัย...อลิซจะมาแล้วมั้ง”
“อลิซ” พอลอุทานออกมาเบาๆ อย่างไม่เชื่อว่าอลิซจะมากับเพื่อนๆของเธอด้วย
“นั่นไงมาจริงๆด้วย” อลิซเดินเข้าไปยังห้องที่เพื่อนๆของเธอนั่งอยู่ เธอสงสายตามองพอลด้วยความรู้สึกแปลกๆ และเธอก็เห็นว่าพอลนั้นก็มองเธออยู่เช่นกัน เธอละสายตาจากพอลแล้วก็นั่นลงที่เก้าอี้ตัวที่ว่างถัดจากแมรี่
“ทำไมช้าล่ะอลิซ” เรสวินถามขึ้น ทำให้พอลรู้สึกฉุนๆนิดๆ
“อ๋อ...ก็พอดีเครื่องคิดเงินของร้านมันเสีย...ก็เลยช้าไปหน่อย”
“นี่เมื่อกี้เราคุยถึงไหนกันแล้วนะ...อ๋อ...อ๋อ...จำได้แล้ว...พอลถามว่าไปกี่คนใช่ป่ะ”
“อืม”
“ก็ไปเท่าที่เห็นตอนนี้นั่นแหละ” วีสตอบอย่างกวนๆ แต่พอลก็ไม่ได้ใส่ใจในคำพูดนั้น
“O.K. ตอนนี้ทุกอย่างก็เรียบร้อยแล้ว งั้นเรากลับก่อนดีกว่า” วีสพูดต่อ
“ทำไมรีบกลับล่ะ”
“เพิ่งมาไม่ถึงชั่วโมงเองนะ”
“นายวีสเขาจะไปดูบอลที่บ้านไงล่ะ”
“อ๋อ”
“งั้นเราก็ไปเลยนะ…” วีสพูดอย่างรีบร้อน
“เอ่อ…บาย” พอลพูด ทั้งที่วีสออกจากบ้านไปเรียบร้อยด้วยความรวดเร็วแล้ว
ทุกคนทยอยกลับกันไปหมดแล้วเหลือพอลกับอลิซแค่สองคน ความจริงเรสวินก็อยากอยู่ต่อเหมือนกัน เหตุผลหรอ ก็เพราะใครล่ะ? แน่นอน อลิซไง แต่พอดีติดธุระสำคัญมากๆ ก็เลยต้องรีบกลับเป็นคนที่ 2 ต่อจากวีส แล้วหลังจากนั้นไม่นาน เอฟกับออฟก็ต้องกลับเพราะกลัวพ่อแม่เป็นห่วงเนื่องจากออกจากบ้านมานานมากแล้ว ต่อมาก็ตามด้วยแมรี่ เธอลาอย่างง่ายๆว่า
“เราก็ต้องขอกลับก่อนแล้วแหละ...พวกเราจะรีบไปจองตั๋วก่อน...เพราะเดี๋ยวไม่ทัน...ไงก็ให้อลิซอธิบายเรื่องตารางเวลาละกันนะ...ไปก่อนล่ะ...พรุ่งนี้เจอกันนะพอล” ความจริงแมรี่ก็ไม่ได้รีบนักหรอก แต่เธอไม่อยากอยู่เป็น ก ข ค
ตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว นอกจากพอลกับอลิซ ลมเย็นๆพัดเข้ามาจากทางหน้าต่างพร้อมกับแดดอ่อนๆที่ส่องประกายอยู่ตลอดเวลา ในห้องนั้นเงียบสนิท ไม่มีเสียงอื่นใดเลยนอกจากสายลมและเสียงต้นไม้ที่เสียดสีกัน
อลิซนั่งตัวแข็ง เธอไม่ทันคิดว่าจะเริ่มพูดอย่างไรกับพอล ก็เรื่องมันเร็วกะทันหันแบบนี้ เธอจะมีเวลาคิดได้อย่างไร ในขณะที่พอลที่ทำตัวนิ่งเงียบเช่นกัน
“พอล/อลิซ” ทั้งสองคนพูดชื่ออีกฝ่ายขึ้นมาพร้อมกัน
“คือว่า” ทั้งสองก็พูดพร้อมกันอีก
“พอล/อลิซ พูดก่อนดีกว่า” แล้วก็พูดพร้อมกันอีก
“หยุด”
“เราให้อลิซพูดก่อน”
“คือ...พอลโกรธฉันรึเปล่า...ที่...เอ่อ”
“ไม่หรอก”
“ตอนแรกก็โกรธอยู่หรอกนะ...แต่พอคิดๆดูแล้ว...ฉันก็ไม่ได้อยากโกรธอลิซนี่...จะโกรธไปทำไม…แล้วอลิซล่ะ...โกรธเรารึเปล่า”
“เปล่าหรอก...ฉันก็คิดว่าพอลโกรธฉันซะอีกนะเนี่ย”
“สงสัยพวกเราคงจะเข้าใจผิดกันไปเองละมั้ง” พอลพูดอย่างดีใจและโล่งใจ ที่เขาไม่ได้หาอลิซก็เพราะว่า เขาคิดว่าอลิซโกรธเขาอยู่ อลิซก็อมยิ้มนิดๆและเริ่มสบายใจขึ้นเช่นกัน เธอเลิกทำตัวแข็ง เธอเปลี่ยนมานั่งท่าที่สบายๆแทน
“แล้ววันนั้นอลิซมาหาฉันทำไมหรอ”
“ช่างมันเถอะ...มันไม่สำคัญแล้วแหละ...ขอโทษนะที่ฉันทำแบบนั้น...มัน...เอ่อ...ก็กดออดตั้งนานพอลไม่มาเปิด...ทั้งที่พอลน่าจะอยู่ในบ้าน...เราก็......” อลิซพูดแบบติดๆขัดๆ
“เรารู้แล้ว...อลิซ...เป็นห่วงเราใช่ป่ะ” พอลพูดอย่างยิ้มๆและดีใจที่อลิซเป็นห่วง
“เปล่าซะหน่อย...ใครจะไปห่วงนายล่ะ” อลิซก็ตอบอย่างอายๆ ความจริงคำพูดที่เธอพูดออกมาก่อนหน้านี้ มันไม่ได้เป็นความจริงเลยสักนิด แต่ก็จริงมากๆอยู่เหมือนกัน แต่มันก็ไม่ 100% แต่ถ้าทำให้พอลสบายใจ และเลิกสงสัยเธอละก็เธอก็ขอโกหกบ้างนิดๆหน่อยๆละกัน
“เอ่อ...แต่มันก็สงสัยอ่ะอลิซ...อลิซรู้คำตอบในเครื่องคอมของเราได้ไง” อลิซหยุดชะงักทันที เธอลืมคิดถึงคำตอบของคำถามนี้ไปซะสนิท ทั้งที่เป็นคำถามที่เธอต้องหาข้อแก้ตัวให้ได้ดีที่สุดแท้ๆ แต่เธอกลับลืมที่จะคิดถึงมัน
“ก็...ก็...ก็...เอาเถอะ...อลิซรู้ละกัน...”
“แปลกเนอะ...ทั้งที่มีแต่คนในครอบครัวของเราเท่านั้นที่น่าจะรู้...อลิซนี่ก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ย”
“ไม่หรอกฟรุ๊กอย่างสุดๆเลยล่ะ”
“แสดงว่า...เทพเจ้าคงอยากให้เราเจอกันมั้ง”
“แหวะ...พอล...อย่ามาน้ำเน่านะ” อลิซพูดอย่างอารมณ์ดี
“555...ไปในห้องนั้นอีกสักครั้งกันดีป่ะ...ฉันมีอะไรให้อลิซดูด้วยแหละ”
อลิซมองดูนาฬิกาบอกว่าตอนนี้ 11.49 น. “ก็ได้...วันนี้ฉันว่างทั้งวัน”
A25/26 คือ โจรที่เป็นที่กล่าวขานมากที่สุดในขณะนี้ ประวัติการโจรกรรมก็มีมาก แต่ทางตำตรวจก็ยังมิอาจหาหลักฐานหรือที่มาของ A25/26 ได้ ใครจะรู้ว่าเธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น เธอผู้กำลังเป็นที่ต้องการของทุกคน โดยเฉพาะผู้รักษาความถูกต้องอย่าง ตำรวจและนักสืบ
A25/26 เดินนำทางพอลไปห้องเก็บของที่ชั้น 5 ในขณะนี้ไม่มีใครอยู่ในตึกนอกจาก A25/26 พอล และ ลูกสาวเจ้าของประธานบรษัท ND นามว่า ฮัมมารีน่า ภายในห้องเก็บของ เต็มไปด้วยกลิ่นฉุน และเหม็นอับ เพราะไม่มีหน้าต่างแม้แต่บานเดียวในห้องนั้น ของส่วนใหญ่ในห้องนี้ก็มีพวก โต๊ะ เก้าอี้ ตู้ และพวกของที่พังแล้วทั้งสิ้น
“เอาล่ะ...ที่นี่แหละ” A25/26 ในร่างของฮัมมารีน่าพูดขึ้นขณะปัดฝุ่นที่มาเกาะที่แขนเสื้อ พอลส่งสายตามองไปรอบๆ ที่มีแต่ของที่พังแล้วทั้งสิ้น แต่กลับไร้วี่แวว ลูกสาวของประธานบริษัท ND
“เธออยู่ในห้องนี้แหละ...แต่ก่อนอื่นก็ต้อง...ขอให้นายปลดอาวุธทุกชนิดและเครื่องมือสื่อสารที่นายมีอยู่ออกมาให้หมดก่อน”
“ไม่มีนี่...ก็ตอนที่ทุกคนออกจากตึก...แกจัดการทำลายของพวกนั้นไปหมดแล้วนี่”
“คิดว่าคนอย่างฉันจะไม่รู้รึไง...ทั้งนาฬิกา...ใต้เข็มขัด...หลังปกเสื้อ...ในรองเท้า...ทุกอย่างที่อยู่ในตัวของนาย ล้วนเป็นอาวุธและเครื่องมือสื่อสารทั้งนั้น” พอลอึ้งไปชั่วขณะ A25/26 ไม่ได้เข้าใกล้ตัวเขาเกิน 1 เมตรเลย แต่กลับรู้ทุกอย่างที่ซ้อนไว้ในตัวของเขา A25/26 ทำได้อย่างไรกันนะ ?
“ว่าไงล่ะ...ฉันก็มีเวลาไม่มากเหมือนกันนะ”
“ได้” พอลจัดการปลดอาวุธทุกชนิดลงบนพื้น เป็นไปตามที่ A25/26 พูดไม่มีผิดพอลมีเครื่องมือต่างๆพร้อมที่จะรับมือ A25/26 เมื่อเขาได้ตัวฮัมมารีน่าแล้ว แต่แผนทั้งหมดกลับพัง
“อ่ะ...นี่แผนที่ที่ซ่อนตัวของฮัมมารีน่า”
“แล้วฉันจะแน่ใจได้ไง ว่านี่เป็นแผนที่ของจริง”
“เอาเป็นว่าฉันจะให้มือถือที่เป็นอาวุธระเบิดไปด้วยละกัน...ฉันก็จะได้ไม่มีอาวุธอะไรที่จะฆ่าฮัมมารีน่าหลังจากที่ฉันออกไปจากตึกนี้แล้ว” พอลพิจารณาคำพูดของ A25/26 ในขณะที่ A25/26 กำลังเก็บของของพอลใส่ถุง เพื่อกันเขาเล่นตุกติก
“เอาล่ะ...วันนี้ฉันสนุกมาก...ไม่เคยตื่นเต้นมากเท่านี้มาก่อน...เพราะมีแต่พวกตำรวจงี่เง่า...ไร้สมอง...เราคงได้เจอกันอีกนะ...คุณนักสืบคนเก่ง...ลาก่อน” ยังไม่ทันทีพอลจะพิจารณาคำพูดของ A25/26 เสร็จ ฮัมมารีน่าตัวปลอมก็หายไปซะแล้ว มีของสองสิ่งวางอยู่หน้าของพอล นั่นคือ โทรศัพท์มือถือ กับแผนที่
พอลไปตามแผนที่ที่ A25/26 บอก และในที่สุดเขาก็เจอตัวฮัมมารีน่า ซึ่งอยู่ในร่างอันไร้สติ เพราะ ฤทธิ์ยาสลบอย่างแรงของ A25/26 พอลอุ้มฮัมมารีน่ากลับไปที่นัดพบของเขาและตำรวจ นั่นก็คือ สถานีตำตรวจซึ่งห่างจากที่เกิดเหตุ 20 กม.
หน่วยพิสูจน์หลักฐานทำการพิสูจน์มือถือซึ่ง A25/26 บอกว่าเป็นรีโมทของระเบิดในที่ซ่อนตัวของฮัมมารีน่า แต่ผลก็ออกมาว่า ไม่มีอุปกรณ์ระเบิดติดตั้งไว้ ทั้งในมือถือ และที่ที่ฮัมมารีน่าถูกจับตัวเอาไว้
เช้าวันใหม่ฮัมมารีน่า ตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกมึนๆ เพราะฤทธิ์ยาสลบยังคงอยู่ พอลและตำรวจได้สอบปากคำของเธอ แต่เธอก็ไม่รู้ว่า A25/26 คือใคร ไม่เห็นแม้แต่หน้าด้วยซ้ำ เธอให้การว่า เธอไปเข้าห้องน้ำ พอเธอกำลังออกจากห้องน้ำที่เข้าอยู่ก็มีแก็สพุ่งเข้าใสหน้า แล้วเธอก็ล้มลงทันที ไม่ว่าจะถามอะไร ก็ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับ A25/26 เลยแม้แต่น้อย สร้อยเพชรก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
การขโมยเพชรครั้งนี้เป็นข่าวใหญ่ที่สุดในรอบท้ายปี และสร้างความหวาดกลัวให้แก่พ่อค้าเศรษฐีและคนทั้งหลายเป็นจำนวนมาก และคนที่ถูกประชาชนว่ามากที่สุดก็คือ ตำรวจ ทำให้วงการตำรวจเสียหาย พวกตำรวจจึงแค้น A25/26 มากขึ้นเป็นทวีคูณ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ตำรวจก็ยังไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่รอโอกาสในครั้งต่อไป ซึ่งก็ยังไม่มีใครรู้ว่าจะเป็นเมื่อไหร่ ?
พอลกลับบ้านด้วยความเหนื่อยล้า เขาพลาดการจับตัว A25/26 อีกครั้งหนึ่งแล้ว เขาล้มตัวลงนอนที่ห้องนอนชั้น 2 ด้วยความเพลีย มีของหล่นลงมาจากด้านบน ตุ๊บ !!! ถุงพลาสติกสีดำเหมือนถูกขยะ ตกลงมากระแทกหัวพอลอย่างเบาๆ พอลแกะถุงนั้นออกปรากฏว่าเจอ เครื่องมือสื่อสาร และอาวุธของตัวเองอยู่ในถุงใบนั้น และนอกจากนั้นยังมีการดาษแผ่นเล็กๆที่มีข้อความว่า
“ขอบคุณ...คุณนักสืบ...ที่ให้ความร่วมมือ...เป็นอย่างไม่ค่อยดีเท่าไหร่...งานนี้สนุกมาก...ขอคืนของรักของหวงทั้งหมด...เราคงได้พบกันอีก...ในไม่ช้า ^_^”
พอลไม่มีแรงที่จะคิดอะไรต่อ เขาล้มตัวลงนอนอีกครั้ง และครั้งนี้ก็ไม่มีสิ่งใดมาขัดขวางการนอนของเขาอีกแล้ว
แสงแดดส่องเข้ามาในห้องของพอล เช้าวันใหม่มาถึงแล้ว เขาบิดขี้เกียจไปมาหลายครั้ง กล้ามเนื้อแขนปวดระบมไปทั้งสองข้าง วันนี้เขาตั้งใจจะพักผ่อนทั้งวันด้วยการไปเล่นเกมส์ตัวใหม่ที่บ้านของวีส เพื่อนรักที่สุดของเขา
+ + ที่โรงแรม OPO อลิซได้นัดพบกับคนคนหนึ่งอย่างลับๆ เพื่อทำการส่งของ + +
9.00 น. ห้อง 0547
“ไง...เรียบร้อยใช่ไหม...ข่าวออกดังซะขนาดนั้น...”
“อืม...นี่คือของ”
“ท่านพอใจมากกับฝีมือของเธอ...นี่คือรางวัลแห่งความสำเร็จ” เขานามว่า B1100 ส่งเช็คให้อลิซซึ่งอยู่ในร่างของ พนักงานต้อนรับหนุ่ม
“ตอนนี้เธอก็เก็บตัวสักพักก่อน...เพื่อรอทำงานใหญ่...งานหน้าที่เรือ...ท่านจะรอดูความสำเร็จของเธอบนเรือนั้นด้วย...แล้วพวกเราคงจะได้เจอกัน”
“ฝากขอบคุณท่านสำหรับ...โบนัสด้วยนะ...ฉันกำลังต้องการเงินอยู่พอดี”
“หวังว่าเราคงได้เจอกันที่งานหน้า”
“อืม”
Guest ; แขกผู้มาเยือน
เมื่อการส่งของเป็นไปได้อย่างเรียบร้อยไม่มีปัญหาใดใดเกิดขึ้น อลิซก็วางใจไปอีก 1 เรื่อง เธอใช้เวลาที่เหลือของวันวันนั้นและวันต่อๆไปของเธออีกหลายวันไปกับการวางแผนการเกี่ยวกับงานชิ้นใหญ่ชิ้นต่อไปของเธอ
+ + เช้าวันหนึ่งของวันที่ 1 ม.ค. 2547 + + เวลา 8.50 น.
ปิ้ง ป่อง !!!
ไม่นานประตูหน้าบ้านของอลิซก็ถูกเปิดออก โดยที่อลิซเป็นคนเปิดเอง มีร่างของผู้หญิงและผู้ชายที่อายุเท่าๆกับอลิซ ยืนอยู่หน้าบ้าน
“สวัสดีปีใหม่จ้าอลิซ” แมรี่ทักด้วยเสียงสดใส ไม่บอกก็รู้เลยว่าแมรี่ชอบวันปีใหม่มากขนาดไหน
“จ้า” อลิซก็ทักตอบด้วยเสียงสดใสปนกับความดีใจเช่นกัน เธอคิดถึงเพื่อนๆของเธอมาก เนื่องจากหลังจากที่ไปเที่ยวด้วยกันครั้งก่อน ก็ไม่ได้เจอกันเลย
“นี่แมรี่...พวกเราก็มาด้วยนะ...อย่าทักอลิซแค่คนเดียวสิ” วีสพูดเสียงทะเล้น
“สวัสดีปีใหม่จ้าทุกคน” อลิซทักเหล่าเพื่อนๆของเธอที่ยืนออกันอยู่นอกบ้าน
“เข้ามาด้านในก่อนสิ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ทานได้ตามสบายนะ” อลิซชวนเพื่อนๆขณะที่ตัวเองกำลัง วางขนมเค้กที่ตัดเป็นชิ้นๆ หลายจาน ลงบนโต๊ะรับแขก
“อืม...ไม่เกรงใจอยู่แล้ว” วีสพูดพร้อมกับยกจานที่มีเค้กก้อนใหญ่ที่สุดขึ้นมาแล้วตักชิม
“อร่อยจัง...อลิซทำรึเปล่าเนี่ย”
“เปล่าหรอก...ยายฉันทำหนะ”
“นี่วีส หัดมีมรรยาทบ้างสิ” เรสวินพูดเตือน
“ก็เจ้าของบ้านบอกเองนี่ว่าตามสบาย”
“เอาเถอะ...อลิซที่พวกเรามาที่นี่ก็...เพราะว่า...เราจะมาชวนอลิซไปเที่ยว...ที่เมือง ทีมีน่า ซิตตี้...”
“อลิซจะไปป่ะ” วีสถามขณะที่เค้กคำใหญ่ยังอยู่ในปาก
“ฮึมๆ...วันไหนล่ะจ๊ะ” อลิซหัวเราะนิดๆก่อนจะถามขึ้น
“วันที่...เอ่อ...”
“วันพรุ่งนี้ แล้วก็กลับวันที่ 4” แมรี่แย่งวีสพูดเพราะรู้ว่าวีสจะพูดคำว่า “เอ่อ” ไปอีกนาน
“อืม...วันที่ 2 แล้ว กลับวันที่ 4 ...อืม...” อลิซพึมพำในขณะที่ในหัวกำลังคิดถึงตารางเวลาของตัวเธอเอง
“ไปเถอะนะอลิซ...” เอฟช่วยพูด
“ถ้าอลิซไป...พวกเราต้องสนุกมากแน่ๆเลย” ออฟพูดต่อ
“ถ้าวันนี้วางแผนเสร็จ...ก็...อืม......” อลิซบ่นในลำคอ
“นะ...อลิซ...ไปเถอะ...นะ” เรสวินอ้อนวอน เขาจะไม่อยากไปเลยหากว่าอลิซไม่ไปด้วย
“ก็ได้จ้า...ไหนๆก็หยุดปิดเทอมทั้งทีแล้วนี่”
“เย้...มีคนไปเพิ่มอีกคนแล้ว” แมรี่พูดอย่างดีใจและเธอก็เริ่มตักเค้กที่ยายอลิซทำเข้าปาก
“มีใครไปบ้างหรอ”
“ก็มี...แมรี่...ออฟ...วีส...เรสวิน...อลิซ” เอฟตอบ
“พอหลังจากชวนอลิซแล้ว...เราก็จะไปชวนพอลต่อ” ออฟพูดต่อ
เมื่อพูดถึงพอล อลิซมีอาการสะดุ้งเล็กน้อย ตั้งแต่วันนั้นแล้วที่เธอพอลไม่ได้คุยกับเธอเลย เขาจะไม่มาง้อเราอีกสักครั้งเลยหรอ หรือว่าเขาโกรธเรา มันก็น่าอยู่หรอกที่เขาจะโกรธ นี่เราทำตัวเป็นปริศนามากไปรึเปล่า เรื่องต่างๆเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวของอลิซ
“อลิซ”
“อลิซ”
“อะ ลิซ” เมื่อเรียกหลายครั้งแล้วไม่ได้ยิน วีสก็เลยตะโกนซะดังลั่นบ้าน
“หา” อลิซตกใจเล็กน้อยแล้วอุทานขึ้นมา
“เราจะไปบ้านพอลแล้ว...อลิซจะไปกับเราไหม”
“อืม…ไปสิ” นี่ก็ถือเป็นโอกาสดีที่จะได้รู้ว่าพอลโกรธหรือไม่โกรธในหัวอลิซกำลังคิด
“งั้นก็ไปกันเลยสิ” วีสรีบเร่งทุกๆคน
“แหม...กะจะไปกินขนมบ้านพอลก่อนละสิท่า” แมรี่พูดอย่างรู้ทัน
“ก็แน่อยู่แล้ว” วีสพูดในขณะที่ทำหน้าทะเล้น
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เวลา 9.30 น. ที่บ้านพอล
ปิ้ง ป่อง !!!
ปิ้ง ป่อง !!!
ปิ้ง ป่อง !!!
“ครับๆ...รอเดี๋ยวครับ” มีเสียงของผู้ชายดังมาจากด้านในของบ้าน
ปิ้ง ป่อง !!!
“รู้แล้ว รู้แล้ว”
ปิ้ง ป่อง !!!
“จะไปเปิดให้เดี๋ยวนี้แหละ”
แอ๊ด !!! ประตูบ้านเปิดขึ้นอย่างช้าๆ
“Hey !!! พอล นี่นายมัวทำอะไรอยู่ พวกเรากดออกเป็น สิบๆรอบแล้วรู้ไหม รอก็รอตั้งนาน ถ้าฉันกลับบ้านไปดูแข่งบอลนัดสำคัญไม่ทันนะ ฉันจะมาเอาเรื่องกับนาย ดูสิเนี่ยร้อนก็ร้อน” วีสโผล่ไปที่หน้าของพอลเป็นคนแรก แล้วก็ใส่พอลเป็นชุดๆ อย่างที่พอลไม่ทันตั้งตัว
“ยืนอึ้งทำไมล่ะ...ให้พวกเราเข้าบ้านสิ” วีสบ่นต่อ
“เออ...พวกเรา...ไหนล่ะ ก็เห็นแต่นายคนเดียวนี่” พอลถามเมื่อออกไปยืนนอกบ้านแล้วไม่เห็นใครสักคนนอกจากวีส
“อ๋อ รอก่อนนะ เฮ้ !!! พอลออกมาแล้วเข้าบ้านกันเถอะ” วีสตะโกนไปที่ร้านขาย Ice Cream ที่ฝั่งตรงข้ามเยื้องกับบ้านของพอลไปเล็กน้อย
“ไปก่อนเถอะจ้า...เดี๋ยวเราจัดการเอง”
“งั้นเราไปก่อนนะ...เดี๋ยวตามมาด้วยล่ะ”
“สวัสดีปีใหม่จ้าพอล” แมรี่ทักด้วยท่าทียิ้มแย้มเหมือนเคย
“อืม...”
“เข้าไปด้านในกันเถอะ”
พอลเดินนำเข้าบ้านตามด้วย วีส แมรี่ เอฟ ออฟ เรสวิน
+++++ ในบ้านพอล +++++
“พอล...นายมัวทำอะไรอยู่หรอ...ทำไมออกมาเปิดประตูช้าจัง...พวกเรายืนรอตั้งนานแหนะ” เอฟถามอย่างสงสัย
“อ๋อ...รู้แล้ว...นายยังไม่ตื่นละสิท่า” วีสพูดอย่างรู้ทันเพื่อนสนิทของตน
“นั่นก็เป็นสาเหตุหนึ่งเหมือนกัน” พอลพูดแบบเล่นๆกับเพื่อนๆ
“เอ่อนี่...เข้าเรื่องดีกว่า...ที่พวกเรามาอ่ะ...”
“คือว่าพวกเราจะชวนนายไปเที่ยวที่ ทีมีน่า ซิตตี้” วีสแย่งแมรี่พูด
“วันไหนหรอ”
“ก็พรุ่งนี้แล้วก็กลับวันที่ 4”
“อาจจะบอกช้าไปหน่อยนะ...ก็ตาวีสนี่สิ...กว่าจะเตรียมโปรแกรมเสร็จ...ช้ามากๆ...”
“โธ่ !!! อะไรก็โทษเรา...วีสนี่น่าสงสารเนอะ” วีสพูดเข้าข้างตัวเอง
“น่าสงสายตายล่ะ...มัวแต่ดูฟุตบอล...ดูทั้งวันทั้งคือ...”
“เอาเถอะ...เอาเถอะ...ฉันก็ว่างๆ...ไปเที่ยวก็ดีเหมือนกันแก้เซ็ง”
“แล้วใครไปมั่งล่ะ”
ตึก !!! ตึก !!!
“นี่...ได้ยินเสียงอะไรป่ะ” พอลถามโดยที่ไม่ได้รอให้เพื่อนๆตอบคำถามแรกของตน
“อ๋อ...สงสัย.......................”
Don\'t want to be a .... ; ไม่อยากเป็น ก ข ค
ตึก !!! ตึก !!!
“นี่...ได้ยินเสียงอะไรป่ะ” พอลถามโดยที่ไม่ได้รอให้เพื่อนๆตอบคำถามแรกของตน
“สงสัย...อลิซจะมาแล้วมั้ง”
“อลิซ” พอลอุทานออกมาเบาๆ อย่างไม่เชื่อว่าอลิซจะมากับเพื่อนๆของเธอด้วย
“นั่นไงมาจริงๆด้วย” อลิซเดินเข้าไปยังห้องที่เพื่อนๆของเธอนั่งอยู่ เธอสงสายตามองพอลด้วยความรู้สึกแปลกๆ และเธอก็เห็นว่าพอลนั้นก็มองเธออยู่เช่นกัน เธอละสายตาจากพอลแล้วก็นั่นลงที่เก้าอี้ตัวที่ว่างถัดจากแมรี่
“ทำไมช้าล่ะอลิซ” เรสวินถามขึ้น ทำให้พอลรู้สึกฉุนๆนิดๆ
“อ๋อ...ก็พอดีเครื่องคิดเงินของร้านมันเสีย...ก็เลยช้าไปหน่อย”
“นี่เมื่อกี้เราคุยถึงไหนกันแล้วนะ...อ๋อ...อ๋อ...จำได้แล้ว...พอลถามว่าไปกี่คนใช่ป่ะ”
“อืม”
“ก็ไปเท่าที่เห็นตอนนี้นั่นแหละ” วีสตอบอย่างกวนๆ แต่พอลก็ไม่ได้ใส่ใจในคำพูดนั้น
“O.K. ตอนนี้ทุกอย่างก็เรียบร้อยแล้ว งั้นเรากลับก่อนดีกว่า” วีสพูดต่อ
“ทำไมรีบกลับล่ะ”
“เพิ่งมาไม่ถึงชั่วโมงเองนะ”
“นายวีสเขาจะไปดูบอลที่บ้านไงล่ะ”
“อ๋อ”
“งั้นเราก็ไปเลยนะ…” วีสพูดอย่างรีบร้อน
“เอ่อ…บาย” พอลพูด ทั้งที่วีสออกจากบ้านไปเรียบร้อยด้วยความรวดเร็วแล้ว
ทุกคนทยอยกลับกันไปหมดแล้วเหลือพอลกับอลิซแค่สองคน ความจริงเรสวินก็อยากอยู่ต่อเหมือนกัน เหตุผลหรอ ก็เพราะใครล่ะ? แน่นอน อลิซไง แต่พอดีติดธุระสำคัญมากๆ ก็เลยต้องรีบกลับเป็นคนที่ 2 ต่อจากวีส แล้วหลังจากนั้นไม่นาน เอฟกับออฟก็ต้องกลับเพราะกลัวพ่อแม่เป็นห่วงเนื่องจากออกจากบ้านมานานมากแล้ว ต่อมาก็ตามด้วยแมรี่ เธอลาอย่างง่ายๆว่า
“เราก็ต้องขอกลับก่อนแล้วแหละ...พวกเราจะรีบไปจองตั๋วก่อน...เพราะเดี๋ยวไม่ทัน...ไงก็ให้อลิซอธิบายเรื่องตารางเวลาละกันนะ...ไปก่อนล่ะ...พรุ่งนี้เจอกันนะพอล” ความจริงแมรี่ก็ไม่ได้รีบนักหรอก แต่เธอไม่อยากอยู่เป็น ก ข ค
ตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว นอกจากพอลกับอลิซ ลมเย็นๆพัดเข้ามาจากทางหน้าต่างพร้อมกับแดดอ่อนๆที่ส่องประกายอยู่ตลอดเวลา ในห้องนั้นเงียบสนิท ไม่มีเสียงอื่นใดเลยนอกจากสายลมและเสียงต้นไม้ที่เสียดสีกัน
อลิซนั่งตัวแข็ง เธอไม่ทันคิดว่าจะเริ่มพูดอย่างไรกับพอล ก็เรื่องมันเร็วกะทันหันแบบนี้ เธอจะมีเวลาคิดได้อย่างไร ในขณะที่พอลที่ทำตัวนิ่งเงียบเช่นกัน
“พอล/อลิซ” ทั้งสองคนพูดชื่ออีกฝ่ายขึ้นมาพร้อมกัน
“คือว่า” ทั้งสองก็พูดพร้อมกันอีก
“พอล/อลิซ พูดก่อนดีกว่า” แล้วก็พูดพร้อมกันอีก
“หยุด”
“เราให้อลิซพูดก่อน”
“คือ...พอลโกรธฉันรึเปล่า...ที่...เอ่อ”
“ไม่หรอก”
“ตอนแรกก็โกรธอยู่หรอกนะ...แต่พอคิดๆดูแล้ว...ฉันก็ไม่ได้อยากโกรธอลิซนี่...จะโกรธไปทำไม…แล้วอลิซล่ะ...โกรธเรารึเปล่า”
“เปล่าหรอก...ฉันก็คิดว่าพอลโกรธฉันซะอีกนะเนี่ย”
“สงสัยพวกเราคงจะเข้าใจผิดกันไปเองละมั้ง” พอลพูดอย่างดีใจและโล่งใจ ที่เขาไม่ได้หาอลิซก็เพราะว่า เขาคิดว่าอลิซโกรธเขาอยู่ อลิซก็อมยิ้มนิดๆและเริ่มสบายใจขึ้นเช่นกัน เธอเลิกทำตัวแข็ง เธอเปลี่ยนมานั่งท่าที่สบายๆแทน
“แล้ววันนั้นอลิซมาหาฉันทำไมหรอ”
“ช่างมันเถอะ...มันไม่สำคัญแล้วแหละ...ขอโทษนะที่ฉันทำแบบนั้น...มัน...เอ่อ...ก็กดออดตั้งนานพอลไม่มาเปิด...ทั้งที่พอลน่าจะอยู่ในบ้าน...เราก็......” อลิซพูดแบบติดๆขัดๆ
“เรารู้แล้ว...อลิซ...เป็นห่วงเราใช่ป่ะ” พอลพูดอย่างยิ้มๆและดีใจที่อลิซเป็นห่วง
“เปล่าซะหน่อย...ใครจะไปห่วงนายล่ะ” อลิซก็ตอบอย่างอายๆ ความจริงคำพูดที่เธอพูดออกมาก่อนหน้านี้ มันไม่ได้เป็นความจริงเลยสักนิด แต่ก็จริงมากๆอยู่เหมือนกัน แต่มันก็ไม่ 100% แต่ถ้าทำให้พอลสบายใจ และเลิกสงสัยเธอละก็เธอก็ขอโกหกบ้างนิดๆหน่อยๆละกัน
“เอ่อ...แต่มันก็สงสัยอ่ะอลิซ...อลิซรู้คำตอบในเครื่องคอมของเราได้ไง” อลิซหยุดชะงักทันที เธอลืมคิดถึงคำตอบของคำถามนี้ไปซะสนิท ทั้งที่เป็นคำถามที่เธอต้องหาข้อแก้ตัวให้ได้ดีที่สุดแท้ๆ แต่เธอกลับลืมที่จะคิดถึงมัน
“ก็...ก็...ก็...เอาเถอะ...อลิซรู้ละกัน...”
“แปลกเนอะ...ทั้งที่มีแต่คนในครอบครัวของเราเท่านั้นที่น่าจะรู้...อลิซนี่ก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ย”
“ไม่หรอกฟรุ๊กอย่างสุดๆเลยล่ะ”
“แสดงว่า...เทพเจ้าคงอยากให้เราเจอกันมั้ง”
“แหวะ...พอล...อย่ามาน้ำเน่านะ” อลิซพูดอย่างอารมณ์ดี
“555...ไปในห้องนั้นอีกสักครั้งกันดีป่ะ...ฉันมีอะไรให้อลิซดูด้วยแหละ”
อลิซมองดูนาฬิกาบอกว่าตอนนี้ 11.49 น. “ก็ได้...วันนี้ฉันว่างทั้งวัน”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น