ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Rooms ; ห้องแต่งตัวรวม ห้องน้ำ ห้องแต่งตัวส่วนตัว
Who is in the light ; คนที่อยู่ในแสงสว่าง
ไม่น่าเชื่อเลยว่าเด็กมัธยม 4 อย่างพอล จะเก็บข้อมูลลับไว้มากมายขนาดนี้ เธอหมดแรงทันทีเมื่อคิดว่า ถ้าคนในองกรของเธอมาพบเข้าแล้วนำไปบอก MAS จะเกิดอะไรขึ้นกับพอล แถมยังเป็นข้อมูลที่ละเอียดมากซะด้วย คนที่เป็นลูกน้องของ MAS มีชื่ออยู่ในข้อมูลของพอลหมดเลย เธอไม่อยากจะลบมัน เพราะข้อมูลเหล่านี้เป็นของพอล ถ้ามันหายไปพอลคงต้องเสียใจแน่ๆ คำถามเริ่มไล่ไปเรื่อยๆ จนหมด และเริ่มที่คำถามแรกใหม่
Do you want to go to home?
YES.
(เธอไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว...พอลก็ไม่อยู่...กลับไปแล้วค่อยๆคิดดีกว่า)
ทันทีที่เธอตอบตกลง ตู้เย็นที่อยู่ข้างๆกำแพงก็เลื่อนออกอย่างช้าๆ และมีแสงสว่างจ้าเกิดขึ้น แล้วเธอก็พบว่า ตอนนี้เธอกลับเข้ามาอยู่ในห้องหนังสืออีกแล้ว แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนตอนแรกๆ ที่เธอเข้ามาในห้องหนังสือ มีใครคนหนึ่งอยู่ที่ห้องนั้น ก่อนที่เธอจะกลับมา เขาคนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก ++ พอล ++
“เอ่อ...พอล” อลิซพูดอย่างสั่นๆ เพราะเธอรู้แล้วว่า พอลเป็นคนอยู่ในห้องใต้ดินก่อนที่เธอจะเข้าไป และพอลก็รู้ด้วยว่า เธอเข้าไปในห้องนั้นมา
“อลิซ” พอลพูดอย่างเย็นชา
“รู้แล้วสินะ”
“อืม”
“เธอเป็นใครกันแน่”
“Alicia alice”
“แค่นั้นหรอ”
“ใช่...ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น”
“งั้นหรอ...แล้วมาที่นี่ทำไม”
“มาหานายไงล่ะ”
“แล้วไง”
“ก็ไม่เจอ”
“แล้วเธอก็ปีนเข้าบ้าน...แงะประตู...บุกรุกบ้านฉัน...ค้นข้อมูล…เธอเชื่อไหม...ถ้าเป็นบ้านคนอื่นเค้าจะส่งเธอให้กับตำรวจ...และเธอก็โดนเข้าคุกแน่...ทำได้เหมือนโจรมืออาชีพมาก”
“นายเห็นตั้งแต่แรกแล้วนี่” อลิซพูดด้วยอารมณ์โมโห ที่พอลรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอมาหา และสร้างกับดักให้เธอแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมา
“ก็ถ้าเป็นคนปกติ...เค้าจะทำแบบนี้กันหรอ”
“ก็อยากจะเจอนี่...จะให้ทำยังไง” อลิซพูดอย่างใจเย็น ทำให้พอลอารมณ์เย็นตามขึ้นบ้าง
“เรื่องอะไร”
“อยากจะมาขอโทษ...เรื่องวันนี้...เอ้ย...เมื่อวาน...มันทำให้ฉันไม่สบายใจ”
“แล้วทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ล่ะ”
“ไม่มีใครเคยเข้าห้องใต้ดินนั้นได้...นอกจากฉัน...แต่เธอกลับเข้าไปอย่างง่ายๆ...คำถามมันง่ายงั้นหรอ...ไม่น่าจะมีใครรู้...เธอเป็นใครกันแน่”
“แล้วพอลคิดว่าอลิซเป็นใครล่ะ” อลิซถาม พอลไม่กล้าแม้แต่จะคิด จะพูด และตอบ
“ต่อไปนี้...จะไม่มีคำว่า...เชื่อใจ...กับคำว่าเพื่อนอีกต่อไปแล้ว” อลิซพูดและเดินจากไปทันที
พอลล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างหมดแรง ทำไมนะ เกิดอะไรขึ้น เราทำอะไรผิดหรอ เขาเองไม่ใช่หรอ ที่ทำตัวน่าสงสัย อยู่ๆก็มา อยู่ๆก็ไป เหมือนไร้ตัวตน เก่ง ตอนแรกก็แกล้งวิ่งช้า แต่พอสอบกลับวิ่งได้เร็วอย่างไม่น่าเชื่อ พอลไม่นิ่งอีกต่อไปแล้ว เขาต้องสืบให้ได้ว่าเธอเป็นใครกันแน่ พอลเข้าไปในห้องใต้ดินอีกครั้ง แต่ทางดูเหมือนจะไม่ลำบากเท่าที่อลิซเคยเดิน พอลเปิดคอมที่อยู่ในห้องใต้ดิน แล้วเริ่มตรวจว่า อลิซเข้าไปที่ไหนมาบ้าง และเขาก็พบว่า อลิซเปิดดูข้อมูลของ A25/26 พอลกลับเข้าบ้านอีกครั้ง ตอนนี้ก็ตีห้าแล้ว พอลยังไม่ได้นอนเลย แต่เขาก็ดีใจ ที่รู้ว่าข้อมูลทุกอย่างยังอยู่ครบ แสดงว่า อลิซ คงแค่เปิดไปดูเล่นๆ (พยายามจะคิดอย่างนั้น) เพราะถ้าเธอเป็น....(ไม่อยากจะคิด) จริงๆคงต้องลบข้อมูลเหล่านั้นทิ้งไปแล้ว
เวลา 6.00 น. พอลไปดักรออลิซที่หน้าบ้าน
ปิ้ง ป่อง !!! พอลกดออด
อลิซวิ่งมาเปิดประตู แต่พอเห็นหน้าพอล เธอกลับหยุดและไม่เปิดให้
“มีอะไร” อลิซวิ่งมาเปิดประตู แต่พอเห็นหน้าพอล เธอกลับหยุดและไม่เปิดให้
“ขอคุยด้วยหน่อย”
“ไม่จำเป็นหรอก”
“คือ เรามาขอโทษ”
“เก็บเอาไว้เองเถอะ” ว่าแล้วเธอก็เดินกลับเข้าบ้านไป
ตี๊ดๆ ตี๊ดๆ
“B 1100”
“นายมีงานให้ทำ”
“ได้...สักครู่นะ” อลิซรีบวิ่งเข้าห้องนอนของตัวเอง เพราะกลัวว่าจะมีใครแอบฟัง
“อืม...ว่ามา”
“นายจะให้ขโมย สร้อยเพชร ที่จะแสดงในงาน NIGHT DINNER จะมีการเดิน แฟชั่นโชว์ และ ฮัมมารีน่า ฟามารีนอล (ลูกสาวประธานบริษัท ND) เป็นผู้สวมใส่ แผนที่ และข้อมูลที่เหลือ จะส่งไปทางเมลลับชื่อ SSS-W-1850 จงศึกษาข้อมูลจากในนั้น”
“รับทราบ”
สายถูกตัดไปแล้ว อลิซรีบทำตามที่ B1100 บอก โดยการไปหาข้อมูล จากเมลลับ ที่คนทางองกรเป็นคนสืบมาให้ เธอเข้า E-MAIL ของตัวเองที่ไม่มีใครรู้
E-MAIL : Alicia_alice@000000.net
PASSWORD : xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
เธอค้นดูข้อมูลจาก MAIL- BOX แล้วก็พบว่า มีเมลเหมือนชื่อที่ B1100 บอกมาจริงๆ และเธอก็รีบคลิ๊กไปดูที่เมลฉบับนั้น
งาน NIGHT DINNER วันที่ 29 ธ.ค. 2546 เวลา 20.00-24.00 น.
รายการ 1 20.00-20.05 พิธีกรกล่าวเปิดงาน
รายการ 2 20.05-20.30 ประธานบริษัท ND กล่าวที่มาของงาน
รายการ 3 20.30-21.15 แฟชั่นโชว์ เครื่องประดับ
รายการ 4 21.15-23.00 ทานอาหาร
รายการ 5 23.00-24.00 โชว์ และ ประมูล เครื่องประดับ
และนอกจากรายการแล้ว อลิซยังพบว่า มีรูปแผนผังของงาน และแผนที่ของงาน ทางเข้า ทางออกลับ ห้องต่างๆ แล้วก็ประวัติคนที่มาร่วมงาน รูปของคนที่มาร่วมงาน จำนวนตำรวจที่คุ้มกันความปลอดภัย ตำแหน่งของตำรวจในจุดต่างๆ ฯลฯ
Rooms ; ห้องแต่งตัวรวม ห้องน้ำ ห้องแต่งตัวส่วนตัว
เมื่อได้ข้อมูลต่างๆแล้ว อลิซ Print ข้อมูลต่างๆออกมา แล้วจัดการลบเมลนั้นทันที เป็นอันว่า จะไม่มีใครเจอเมลนั้นอีกแล้ว อลิซนั่งท่องข้อมูลต่างๆ โดยไม่กี่ชั่วโมง เธอก็จำได้อย่างแม่นยำ และเมื่อเธอเตรียมแผนทุกอย่างครบ เธอก็เริ่มดำเนินแผนการณ์ทันที
ก่อนอื่นก็ต้องทำเหมือนทุกๆครั้งที่ขโมย คือ ส่งจดหมายให้ตำรวจ งง เล่น
“สารวัตรครับ...สารวัตร...”
“มีอะไรก็พูดมาซิ”
“มีคนส่งของแปลกๆมาให้สารวัตรครับ” ว่าแล้วหมวดน็อตก็ส่งกล่องที่ใหญ่ประมาณ 15 นิ้ว ให้สารวัตรแครสดู มันเป็นกล่องที่ไม่ใหญ่มาก และก็หนักนิดหน่อย ไม่มีชื่อผู้ส่ง มีเพียงการ์ดเล็กๆที่เขียนว่า แด่ สารวัตรแครส
“ผมว่ามันต้องเป็นระเบิดแน่ๆเลย”
“จะบ้าหรอ” สารวัตรว่าแล้วก็วางกล่องที่ถืออยู่ลงทันที
“อ้าว...ถ้าไม่ใช่สารวัตรก็ลองแกะดูสิ”
“ได้ไง ถ้าเป็นระเบิดจริง ฉันก็บึ้มสิ”
“ไปเรียกฝ่ายพิสูจน์มาสิ” ไม่นานฝ่ายพิสูจน์ก็มา และตรวจกล่องกล่องนั้น ปรากฎว่า ไม่ใช่ระเบิด สารวัตรทำการแกะกล่องปริศนานั้น อย่างช้าๆ และระมัดระวัง
ดึ๋ง ดึ๋ง !!! มีตุ๊กตาตลก หัวสปริง กระเด้งมาชนหน้าสารวัตรอย่างจังๆ ทุกคนในสถานีนั้นหัวเราะกันยกใหญ่ แต่ก็มีเรื่องหนึ่งที่ทำให้ทุกคนหยุดขำทันที เมื่อนอกจากจะมีตุ๊กตาตัวตลกแล้ว ภายในกล่องนั้น ยังมีกล่องเล็กๆอีกกล่องหนึ่ง สารวัตรแกะอย่างรีบร้อน เพราะอยากรู้ว่าใครกันที่ส่งของบ้าๆอย่างนี้มาให้ตน
บึ้ม !!! ทุกคนในสถานีตำรวจรีบหาที่หลบภัยทันทีที่ได้ยินเสียง แต่สักพักทุกคนก็ค่อยๆโผล่ขึ้นมา แล้วสิ่งที่มองเห็นก็คือ สารวัตรแครส ยืนนิ่งตัวแข็ง เหมือนคนกำลังช็อก เสียงที่ได้ยินเมื่อครู่เป็นเสียงระเบิดจริงๆ แต่มันถูกอัดใส่เทปเท่านั้น และมีเสียงต่อจากนั้นด้วยว่า
55555...คงจะตกใจล่ะสิ...สำหรับการที่ได้ของขวัญที่จะแสนวิเศษจากฉัน...ถือว่าเป็นของตอบแทนที่ฉันขโมยของชิ้นก่อนสำเร็จละกัน...(เทปหยุดไปครู่หนึ่ง)...แต่เราคงต้องเจอกันใหม่อีกครั้ง...ในวัน...ธนูเพชร...ขอให้สารวัตรและคุณตำรวจทั้งหลายไปรอ A25/26 ที่นั่น ฉันจะปรากฎตัว ณ ที่ที่หญิงสาวหลายๆคนใฝ่ฝัน…แล้วหวังว่า...คงจะเจอสารวัตรที่นั่น...BYE BYE
เทปที่ต่อจากนั้นก็เป็นเทปที่ว่างเปล่า สารวัตรและตำรวจทุกคนมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที เมื่อได้ฟังเทปจาก A25/26 ที่ขโมยของมานับ 10 กว่าๆ แต่ยังไม่มีข้อมูลใด ที่ตำรวจจะรู้เกี่ยวกับโจรผู้นี้เลย แม้แต่น้อย
++ ห้องประชุมตำตรวจ ++
มีตำตรวจตั้งแต่ชั้นผู้ใหญ่ และชั้นผู้น้อย มาประชุม หัวข้อเรื่องก็คือ A25/26
ตำรวจใช้เวลาประชุม 4 ชม. ผลก็ออกมาว่า สายลับต่างๆไม่สามารถล้วงหรือหาข้อมูลของ A25/26 ได้ และสถานที่ที่ A25/26 น่าจะไปก็มีอยู่ 4 แห่งก็คือ
1.บริษัทส่งออกธนูและมีด 2.พิพิธภัณฑ์ของโบราณ 3.บ้าน Miss World 4.ร้าน ธนูเพชร
“โธ่ !!! อุตส่าห์ใบ้ให้ขนาดนี้ยังไม่รู้อีก งั้นงานนี้ก็คงไม่สนุกหนะสิ” คนคนหนึ่งพูดหลังจากออกจากห้องประชุม
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วันที่ 29 ธ.ค. 46 เวลา 19.50 น.
แขกของงานเริ่มทยอยกันมามากแล้ว และอีก 10 นาทีข้างหน้า งานนี้จะเริ่มอย่างเป็นทางการ
20 นาฬิกา 0 นาที 0 วินาที
“สวัสดีครับทุกท่าน............................................................................................
....................................................................................................................
....................................................................” พิธีกรกล่าวเปิดงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“......................................................................” ประธานบริษัท ND กล่าว
++ ห้องแต่งตัวรวม ++
“นี่นี่...เดี้ยนขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”หญิงสาวที่ก้าวมวยที่ผม ฮัมมารีน่า ฟามารีนอล (ลูกสาวประธานบริษัท ND)
“เชิญค่ะ” เรบีน่า ตีเรสเฟอร์ (หลานสาวประธานบริษัทเครื่องสำอาง SA)
“แหม...ถ้าไม่ได้เป็นถูกลูกเจ้าของบริษัทหนะ...ก็คงจะไม่ได้เดินหรอก...ไม่สวยสักนิด...แถมยังหยิ่งอีก...เนอะ...เธอ” เรบีน่า นินทาหลังจากฮัมมารีน่า ออกไปแล้ว
ฟรืบ !!! ฟืด ๆ ฟืด ๆ !!!
“ต่อไปก็เป็นการเดินแฟชั่นโชว์ค่ะ...เชิญชมได้เลยค่ะ”
(เพลงขึ้น)
“ว้าย !!! ใครกัน ช่วยด้วย สร้อยเพชรหายไปแล้ว” ฮัมมารีน่า ตะโกนออกมาจากในห้องแต่งตัว
“ท่านประธานครับ ทางห้องแต่งตัวบอกมาว่า สร้อยเพชร หายไปแล้ว”
“อะไรนะ” ทุกคนรีบวิ่งไปที่ห้องแต่งตัว ฮัมมารีน่า กำลังนั่งร้องไห้ในมือถือกล่องกำมะหยี่ที่ว่างเปล่า
“แจ้งหน่วยรักษาความปลอดภัยด่วนและแจ้งตำรวจด้วย”
“ใจเย็นๆก่อนนะลูก” ประธานออกคำสั่งเสร็จแล้วก็มานั่งปลอบลูกสาวที่กำลังร้องไห้ ทั้งที่ในใจของตัวเองก็อยากจะร้องไห้เช่นกัน สร้อยเพชรราคา 999,000,000 หายไปในพริบตา
“ผมว่าท่านน่าจะสั่งให้ปิดทางเข้าออกด้วยนะครับ”
“เพราะ จากที่ฟังมาสร้อยเพชรน่าจะยังอยู่ที่ใครสักคนในตึกแห่งนี้ เพราะจากที่ฟังคุณหนูคนนี้พูดแล้ว เมื่อไม่กี่นาทีนี้ เพชรยังอยู่ในกล่อง แต่ตอนนี้ไม่อยู่ มันก็น่าจะหายไปเมื่อไม่นานนี้ และเพียงไม่กี่นาที คนร้ายคงยังไม่สามารถออกจากตึกแห่งนี้ได้ เพราะนอกตึกแห่งนี้ มีตำรวจล้อมไว้หมดแล้ว”
“เธอ...เธอ...เป็นใคร”
“เขาคือ พอล ครับ เป็นนักสืบ” สารวัตรแครสพูด
“ผมให้เขาฟังเทปที่ A25/26 ส่งมา แล้วเขาก็รู้ทันทีว่า ที่นี่คือที่ที่ A25/26 จะมาขโมย”
“แล้วทำไมคุณถึงเพิ่งมาบอกผมล่ะครับ คุณสารวัตร”
“ก็ทางตอนแรก พวกตำรวจเดาสถานที่ผิดหนะสิครับ ผมก็เลยไปขอให้พอลช่วย แล้วมันก็เป็นอย่างที่เขาว่าจริงๆด้วย”
“ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ต้องทำแบบนี้ พอดีมันกะทันหันไปหน่อย ก็เลยไม่อยากให้ท่านแตกตื่น เดี๋ยว A25/26 จะรู้ซะก่อน”
“คุณหนูครับ”
“ค...คะ” ฮัมมารีน่า เสียงสัน และสะดุ้งนิดๆเมื่อพอลถาม
“คุณหนูอยู่ในห้องนี้ตั้งแต่แรกเลยรึเปล่าครับ”
“เปล่าค่ะ...คือตอนแรกๆฉัน...อยู่ในห้องแต่งตัว”
“ใช่ฮ่ะ พวกเราอยู่กับ ฮัมมารีน่า ตอนอยู่ในห้องแต่งตัว” พีสเซอร์เวอร์ (ช่างแต่งหน้า)
“พอล จะให้ค้นตัวแขกในงานไหม” สารวัตรถาม
“ก็ดีครับ คงจะต้องสอบสวนด้วย”
“เดี๋ยวก่อน...ไม่ได้นะ...แขกแต่ละคนเป็นลูกค้าและเป็นเจ้าของบริษัทใหญ่ๆทั้งนั้น ถ้าทำอย่างนั้น บริษัทของผมคง......”
“แต่...แต่”
“ไม่เป็นไรครับ เอาเป็นว่าให้แขกกินอาหารไปก่อน แล้วก็ค่อยว่ากันอีกที”
“งันผมขอคุยกับพวกที่อยู่ในห้องแต่งตัวรวมของคุณหนูหน่อยละกัน”
++ 30 นาทีผ่านไป ++
พอลเดินออกมาจากห้องสอบสวนอย่างเหนื่อยๆ
“คุณหนูครับ ผมขอคุยด้วยหน่อย”
“...เอ่อ...”
“เร็วสิครับ” พอลนั่งลงที่เก้าอี้ ฮัมมารีน่าก็นั่งลงที่เก้าอี้อีกตัวที่อยู่หน้าพอล ท่าทีของเธอดูสั่นๆ
“ผมลองถามทุกคนดูแล้ว ผลออกมาว่า คุณหนูอยู่ในห้องแต่งตัวรวมเวลาประมาณ 18.00-20.00 น. แล้วหลังจากนั้น คุณหนูก็ไปเข้าห้องน้ำ ใช่ไหมครับ”
“ใช่ค่ะ”
“แล้วคุณหนูใช้เวลากี่นาทีในการเข้าห้องน้ำ”
“ประมาณ 15 นาทีค่ะ” ฮัมมารีน่าตอบทันทีที่พอลถามจบ
“แล้วต่อจากนั้นคุณหนูไปไหนครับ”
“เอ่อ...ก็...ก็...ก็กลับเข้าห้องแต่งตัวรวมไงคะ”
“แล้วไงต่อครับ”
“แล้วไง...หมายความว่าไงคะ”
“ก็คุณหนูไปไหนต่อรึเปล่าหลังจากที่กลับเข้าห้องแต่งตัวรวม”
“ก็ไปที่ห้อง แต่งตัวส่วนตัว ค่ะ”
“ที่นั่นเป็นที่เก็บสร้อยเพชรใช่ไหมครับ”
“ค่ะ”
“แต่เพชรนั่นถูกเก็บไว้ในตู้เซฟไม่ใช่หรอครับ”
“ก็ใช่ค่ะ ต้องใช้รหัสผ่านถึงเปิดได้”
“คุณหนูเข้าไปในห้องนั้นทำอะไรครับ”
“ก็ไปตรวจดูเพชร...แล้วก็เปลี่ยนชุดค่ะ”
“แล้วตอนนั้นเพชรยังอยู่รึเปล่าครับ”
“เอ่อ...อยู่ค่ะ”
“แล้วคุณก็ออกจากห้องนั้นเมื่อคุณทำธุระเสร็จ”
“ค่ะ แล้วฉันก็ไปห้องแต่งตัวรวมต่อ ประมาณตอน 20.30 น.”
“ตอนนี้เค้าเริ่มเดินแฟชั้นแล้วไม่ใช่หรอครับ”
“ค่ะ...ของฉันเป็นชุดสุดท้ายก็เลยต้องรออีกนานเหมือนกัน”
“แล้วพอใกล้ถึงชุดของฉัน...ฉันก็กลับไปที่ห้องแต่งตัวของฉัน...และก็เปิดตู้เซฟ...แต่สร้อยมันก็หายไปแล้วค่ะ”
Hummarina ; ฮัมมารีน่า
งาน NIGHT DINNER ซึ่งเป็นงานแสดงเพชรอันล้ำค่า มูลค่า 999,000,000 ณ บัดนี้ สร้อยเพชรเส้นนั้น กลับหายไป เขาเชื่อว่าผู้ร้ายจะต้องยังคงอยู่ในงานแห่งนี้เป็นแน่ และของสิ่งนั้นจะต้องอยู่ที่ตัวผู้ร้ายอย่างแน่นอน เพราะหลักฐานมันเห็นกันคาตาขนาดนี้
“ครับ ขอบคุณที่ให้ข้อมูล” พอลพูดอย่างอารมณ์เย็น
“เชิญทางนี้หน่อยนะครับ”
“ทำไมคะ จะให้ฉันไปไหนต่ออีก”
“มาเถอะครับ ผมรู้ตัวคนร้ายแล้ว” พอลเดินนำฮัมมารีน่า จนมาถึงดาดฟ้าของตึก
“ที่นี่หรอคะ”
“ครับ”
“อะไรกัน ไหนล่ะคะคนร้าย”
“แล้วคุณคิดว่าใครล่ะครับ”
“อ๋อ ก็ต้องเป็น A25/26 ใช่ไหมคะ”
“ครับ ต้องเป็นเจ้านั่นอยู่แล้ว และเค้าก็อยู่ที่นี่แล้วด้วย”
“หมายความว่าไงคะ อยู่ที่นี่ ที่นี่ก็มีแค่ คุณพอล ก็ฉันเท่านั้น”
“ใช่ครับ ก็คุณไงคนร้าย” พอลพูดออกมาด้วยเสียงอันหนักแน่น ฮัมมารีน่าช็อกทันที
“แหม อย่าล้อเล่นสิคะ ฉันจะขโมยสร้อยของพ่อทำไมกัน”
“เปล่าเลย นั่นไม่ใช่พ่อของคุณ เพราะคุณคือ A25/26 ไงล่ะ”
“ไหนล่ะ หลักฐาน”
“หลักฐานหนะ ผมไม่ต้องหาให้เมื่อยหรอกครับ เพราะมันอยู่ที่แกไงล่ะ”
“จะบ้าหรอ...มีที่ไหนกันล่ะ”
“ถ้าไม่มี แกก็ลองปล่อยมวยผมสิครับ” ฮัมมารีน่าตัวแข็งทันที
“ตอนแรกฮัมมารีน่าอยู่ในห้องแต่งตัว เป็นเรื่องจริง และเธอก็ออกไปเข้าห้องน้ำ และเวลานั้นแหละที่แก เปลี่ยน
ตัวกับเธอ โดยเอาตัวฮัมมารีน่าเก็บไว้ในห้องน้ำ แล้วแกก็กลับไปห้องแต่งตัวรวมเพื่อจะยืนยันว่าตัวเองมีหลัก
ฐานที่อยู่”
“โอ้โห เก่งนี่ แล้วไงต่อล่ะ พ่อยอดนักสืบ”
“แล้วที่แกบอกว่าไปห้องแต่งตัวส่วนตัวหนะ โกหก เพราะความจริงแกกลับไปเอาตัวคุณหนูที่ห้องน้ำแล้วเอาไป
ซ่อน แล้วพอแกเอาคุณหนูไปซ่อนเสร็จแกก็ไปที่ห้องแต่งตัวรวมอีกครั้ง เพื่อยืนยันสถานที่ว่าแกไปอยู่ในห้องแต่งตัวส่วนตัวจริงๆ แล้วพอกลับไปที่ห้องแต่งตัวส่วนตัวอีกครั้ง แกก็เอาเพชรใส่มวยผม สร้างหลักฐานปลอม แล้วก็ร้องตะโกนว่าเพชรหาย” A25/26 ในร่างฮัมมารีน่า ปรมมือ แปะ ๆ
“เก่งจังเลยนะ ถูกหมดเลย น่าภูมิใจจริงๆ ผิดกับพวกตำตรวจ ที่ใบ้ให้ขนาดนั้น ยังไม่รู้เรื่องเลย” พอลไม่สนคำพูดของ A25/26 แม้แต่น้อยและยังพูดต่อไปว่า
“ง่ายจะตายไป งาน ธนูเพชร ก็หมายถึง งานแสดงเพชรในเดือนธันวาคม ปรากฎตัวที่หญิงสาวทุกคนใฝ่ฝันก็ แคลสวอก ไงล่ะ แล้วที่ที่แสดงเพชรแบบการเดินแบบในเดือนธันวาคมก็มีที่นี่ที่เดียวเท่านั้น”
“เยี่ยมๆ...เยี่ยมจริงๆ...สมแล้วที่เป็นนักสืบ”
“เอาล่ะ...พ่อนักสืบคนเก่ง...ทีนี้...จะทำยังไงต่อไปล่ะ”
“ของมันก็แน่อยู่แล้ว...แกก็คงต้องเข้าไปใช้ชีวิตช่วงที่เหลือในห้องที่เรียกว่า คุก ไงล่ะ”
“มันดูไม่ง่ายไปหน่อยหรอ...พ่อนักสืบคนเก่ง”
“ต้องงายสิ...เพราะที่นี่...ตำรวจล้อมไว้หมดแล้ว...เพียงแค่ผมให้สัญญาณเท่านั้น...พวกเขาจะออกมาจากที่ซ่อนทันที...”
“โอ้โห...วางแผนไว้กับตำรวจแล้วซะด้วย...รอบคอบจังเลยนะ...”
“แต่แผนตื้นๆแบบเนี้ย...เก็บไว้เล่นกับเด็กอมมือเถอะ...อย่าลืมนะ...ว่าตอนนี้...ฮัมมารีน่าตัวจริง...ยังคงอยู่ในที่ที่หนึ่ง...ที่ฉันรู้เพียงผู้เดียว...และถ้าฉัน...ทำอะไรกับมือถือของฉันเล็กน้อยแล้วล่ะก็...เธอคงจะรอดยาก...ไม่สิ...ต้องพูดว่า...ไม่รอดจะดีกว่า” คำพูดของ A25/26 ในร่างฮัมมารีน่า ทำให้พอลและตำรวจที่ซุ่มดูอยู่ถึงกับขนลุก
“อย่านะ...สร้อยเพชร...จะเอาไปผมไม่ว่า...แต่อย่าทำร้ายลูกสาวของผมนะ” ประธานบริษัท ND รีบวิ่งออกมาจากที่ซ่อนตัวแล้วพูดด้วยเสียงอันสั่น แต่ A25/26 กลับยืนดูอย่างสมเพชปนกับเวทนา
“ลูกตัวเองขอให้ไว้ชีวิต...แต่กลับโกงคนอื่นให้ล่มสลาย...ฮึม...ๆ...คนเห็นแก่ตัว” A25/26 พูดถึงอดีตของประธานบริษัท ND ที่เขาได้เป็นใหญ่ขึ้นมาเพราะ การใช้อำนาจโกงกินผู้อื่นอย่างไร้ศีลธรรม แม้จะมีใครต่อใครรู้แต่เพราะอำนาจของเขา ทำให้ไม่มีใครกล้าปริปากพูด
“แกจะเอายังไง” พอลถามด้วยท่าทีเคร่งเครียด
“อืม...เอาไงดีล่ะ...แล้วพ่อนักสืบคนเก่งอยากจะให้ฉันทำยังไงดี” A25/26 ทำเสียงทะเล้น
“นี่ไม่ใช่เวลาเล่นสนุก...อย่ามัวเล่นคำ”
“อ๋อ...อ๋อ...อ๋อ...ขอโทษ...ลืมไปว่า...คุณนักสืบงานคงเยอะ...เอาเป็นว่า...เรามาแลกกันดีกว่า...ถ้าพวกคุณตำรวจยอมถอยออกจากที่นี่และตรงนี้...ออกไปจากบริเวณนี้ประมาณ 20 กิโลเมตร...ฉันจะยอมปล่อยฮัมมารีน่า...ตกลงไหม”
“อืม...ได้...แต่พวกเราจะไว้ใจคนอย่างแกได้ไง”
“ไม่ไว้ใจงั้นหรอ...พวกนายมีสิทธิไม่ใว้ใจฉันตอนนี้หนะหรอ”
“ได้ พวกเราตกลง”
“เฮ้อ...ค่อยว่าง่ายหน่อย...เอางี้ละกัน...ฉันเห็นแก่...นักสืบคนนี้...ทุกคนในโรงแรมนี้ต้องออกไปให้หมดจากรัศมี
20 กม. ยกเว้น พอล” ทุกคนทำหน้างง ทำไม A25/26 ต้องให้นักสืบที่รู้ทัน มาอยู่ด้วย A25/26 มีแผนอะไรกันแน่
“แหม อย่าทำหน้าไม่ไว้ใจฉันอย่างนั้นสิ...อย่าลืมนะ...ตอนนี้ฉันมีไพ่เหนือกว่า...ที่ให้พอลอยู่ก็ไม่ใช่อะไรหรอก พอพวกตำรวจออกไปแล้วฉันก็จะให้แผนที่ และมือถือ อันนี้ให้เขาไงล่ะ”
“ได้ ได้ ได้ ได้ทุกอย่าง”
พวกตำรวจและแขก ทุกๆคนที่อยู่ในตึกต่างพากันแยกย้ายออกจากตึกแห่งนี้ ภายในเวลา 15 นาที ในตึกนี้ก็เหลือแค่ พอลกับA25/26 เท่านั้น
“พวกเขาออกกันไปหมดแล้ว” พอลพูด A25/26 กดอะไรนิดๆหน่อยๆที่นาฬิกา “อืม...จริง”
“งั้นพวกเราก็ไปกันได้แล้วงั้นสิ” พอลไม่ได้พูดอะไรตอบ
ไม่น่าเชื่อเลยว่าเด็กมัธยม 4 อย่างพอล จะเก็บข้อมูลลับไว้มากมายขนาดนี้ เธอหมดแรงทันทีเมื่อคิดว่า ถ้าคนในองกรของเธอมาพบเข้าแล้วนำไปบอก MAS จะเกิดอะไรขึ้นกับพอล แถมยังเป็นข้อมูลที่ละเอียดมากซะด้วย คนที่เป็นลูกน้องของ MAS มีชื่ออยู่ในข้อมูลของพอลหมดเลย เธอไม่อยากจะลบมัน เพราะข้อมูลเหล่านี้เป็นของพอล ถ้ามันหายไปพอลคงต้องเสียใจแน่ๆ คำถามเริ่มไล่ไปเรื่อยๆ จนหมด และเริ่มที่คำถามแรกใหม่
Do you want to go to home?
YES.
(เธอไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว...พอลก็ไม่อยู่...กลับไปแล้วค่อยๆคิดดีกว่า)
ทันทีที่เธอตอบตกลง ตู้เย็นที่อยู่ข้างๆกำแพงก็เลื่อนออกอย่างช้าๆ และมีแสงสว่างจ้าเกิดขึ้น แล้วเธอก็พบว่า ตอนนี้เธอกลับเข้ามาอยู่ในห้องหนังสืออีกแล้ว แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนตอนแรกๆ ที่เธอเข้ามาในห้องหนังสือ มีใครคนหนึ่งอยู่ที่ห้องนั้น ก่อนที่เธอจะกลับมา เขาคนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก ++ พอล ++
“เอ่อ...พอล” อลิซพูดอย่างสั่นๆ เพราะเธอรู้แล้วว่า พอลเป็นคนอยู่ในห้องใต้ดินก่อนที่เธอจะเข้าไป และพอลก็รู้ด้วยว่า เธอเข้าไปในห้องนั้นมา
“อลิซ” พอลพูดอย่างเย็นชา
“รู้แล้วสินะ”
“อืม”
“เธอเป็นใครกันแน่”
“Alicia alice”
“แค่นั้นหรอ”
“ใช่...ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น”
“งั้นหรอ...แล้วมาที่นี่ทำไม”
“มาหานายไงล่ะ”
“แล้วไง”
“ก็ไม่เจอ”
“แล้วเธอก็ปีนเข้าบ้าน...แงะประตู...บุกรุกบ้านฉัน...ค้นข้อมูล…เธอเชื่อไหม...ถ้าเป็นบ้านคนอื่นเค้าจะส่งเธอให้กับตำรวจ...และเธอก็โดนเข้าคุกแน่...ทำได้เหมือนโจรมืออาชีพมาก”
“นายเห็นตั้งแต่แรกแล้วนี่” อลิซพูดด้วยอารมณ์โมโห ที่พอลรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอมาหา และสร้างกับดักให้เธอแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมา
“ก็ถ้าเป็นคนปกติ...เค้าจะทำแบบนี้กันหรอ”
“ก็อยากจะเจอนี่...จะให้ทำยังไง” อลิซพูดอย่างใจเย็น ทำให้พอลอารมณ์เย็นตามขึ้นบ้าง
“เรื่องอะไร”
“อยากจะมาขอโทษ...เรื่องวันนี้...เอ้ย...เมื่อวาน...มันทำให้ฉันไม่สบายใจ”
“แล้วทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ล่ะ”
“ไม่มีใครเคยเข้าห้องใต้ดินนั้นได้...นอกจากฉัน...แต่เธอกลับเข้าไปอย่างง่ายๆ...คำถามมันง่ายงั้นหรอ...ไม่น่าจะมีใครรู้...เธอเป็นใครกันแน่”
“แล้วพอลคิดว่าอลิซเป็นใครล่ะ” อลิซถาม พอลไม่กล้าแม้แต่จะคิด จะพูด และตอบ
“ต่อไปนี้...จะไม่มีคำว่า...เชื่อใจ...กับคำว่าเพื่อนอีกต่อไปแล้ว” อลิซพูดและเดินจากไปทันที
พอลล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างหมดแรง ทำไมนะ เกิดอะไรขึ้น เราทำอะไรผิดหรอ เขาเองไม่ใช่หรอ ที่ทำตัวน่าสงสัย อยู่ๆก็มา อยู่ๆก็ไป เหมือนไร้ตัวตน เก่ง ตอนแรกก็แกล้งวิ่งช้า แต่พอสอบกลับวิ่งได้เร็วอย่างไม่น่าเชื่อ พอลไม่นิ่งอีกต่อไปแล้ว เขาต้องสืบให้ได้ว่าเธอเป็นใครกันแน่ พอลเข้าไปในห้องใต้ดินอีกครั้ง แต่ทางดูเหมือนจะไม่ลำบากเท่าที่อลิซเคยเดิน พอลเปิดคอมที่อยู่ในห้องใต้ดิน แล้วเริ่มตรวจว่า อลิซเข้าไปที่ไหนมาบ้าง และเขาก็พบว่า อลิซเปิดดูข้อมูลของ A25/26 พอลกลับเข้าบ้านอีกครั้ง ตอนนี้ก็ตีห้าแล้ว พอลยังไม่ได้นอนเลย แต่เขาก็ดีใจ ที่รู้ว่าข้อมูลทุกอย่างยังอยู่ครบ แสดงว่า อลิซ คงแค่เปิดไปดูเล่นๆ (พยายามจะคิดอย่างนั้น) เพราะถ้าเธอเป็น....(ไม่อยากจะคิด) จริงๆคงต้องลบข้อมูลเหล่านั้นทิ้งไปแล้ว
เวลา 6.00 น. พอลไปดักรออลิซที่หน้าบ้าน
ปิ้ง ป่อง !!! พอลกดออด
อลิซวิ่งมาเปิดประตู แต่พอเห็นหน้าพอล เธอกลับหยุดและไม่เปิดให้
“มีอะไร” อลิซวิ่งมาเปิดประตู แต่พอเห็นหน้าพอล เธอกลับหยุดและไม่เปิดให้
“ขอคุยด้วยหน่อย”
“ไม่จำเป็นหรอก”
“คือ เรามาขอโทษ”
“เก็บเอาไว้เองเถอะ” ว่าแล้วเธอก็เดินกลับเข้าบ้านไป
ตี๊ดๆ ตี๊ดๆ
“B 1100”
“นายมีงานให้ทำ”
“ได้...สักครู่นะ” อลิซรีบวิ่งเข้าห้องนอนของตัวเอง เพราะกลัวว่าจะมีใครแอบฟัง
“อืม...ว่ามา”
“นายจะให้ขโมย สร้อยเพชร ที่จะแสดงในงาน NIGHT DINNER จะมีการเดิน แฟชั่นโชว์ และ ฮัมมารีน่า ฟามารีนอล (ลูกสาวประธานบริษัท ND) เป็นผู้สวมใส่ แผนที่ และข้อมูลที่เหลือ จะส่งไปทางเมลลับชื่อ SSS-W-1850 จงศึกษาข้อมูลจากในนั้น”
“รับทราบ”
สายถูกตัดไปแล้ว อลิซรีบทำตามที่ B1100 บอก โดยการไปหาข้อมูล จากเมลลับ ที่คนทางองกรเป็นคนสืบมาให้ เธอเข้า E-MAIL ของตัวเองที่ไม่มีใครรู้
E-MAIL : Alicia_alice@000000.net
PASSWORD : xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
เธอค้นดูข้อมูลจาก MAIL- BOX แล้วก็พบว่า มีเมลเหมือนชื่อที่ B1100 บอกมาจริงๆ และเธอก็รีบคลิ๊กไปดูที่เมลฉบับนั้น
งาน NIGHT DINNER วันที่ 29 ธ.ค. 2546 เวลา 20.00-24.00 น.
รายการ 1 20.00-20.05 พิธีกรกล่าวเปิดงาน
รายการ 2 20.05-20.30 ประธานบริษัท ND กล่าวที่มาของงาน
รายการ 3 20.30-21.15 แฟชั่นโชว์ เครื่องประดับ
รายการ 4 21.15-23.00 ทานอาหาร
รายการ 5 23.00-24.00 โชว์ และ ประมูล เครื่องประดับ
และนอกจากรายการแล้ว อลิซยังพบว่า มีรูปแผนผังของงาน และแผนที่ของงาน ทางเข้า ทางออกลับ ห้องต่างๆ แล้วก็ประวัติคนที่มาร่วมงาน รูปของคนที่มาร่วมงาน จำนวนตำรวจที่คุ้มกันความปลอดภัย ตำแหน่งของตำรวจในจุดต่างๆ ฯลฯ
Rooms ; ห้องแต่งตัวรวม ห้องน้ำ ห้องแต่งตัวส่วนตัว
เมื่อได้ข้อมูลต่างๆแล้ว อลิซ Print ข้อมูลต่างๆออกมา แล้วจัดการลบเมลนั้นทันที เป็นอันว่า จะไม่มีใครเจอเมลนั้นอีกแล้ว อลิซนั่งท่องข้อมูลต่างๆ โดยไม่กี่ชั่วโมง เธอก็จำได้อย่างแม่นยำ และเมื่อเธอเตรียมแผนทุกอย่างครบ เธอก็เริ่มดำเนินแผนการณ์ทันที
ก่อนอื่นก็ต้องทำเหมือนทุกๆครั้งที่ขโมย คือ ส่งจดหมายให้ตำรวจ งง เล่น
“สารวัตรครับ...สารวัตร...”
“มีอะไรก็พูดมาซิ”
“มีคนส่งของแปลกๆมาให้สารวัตรครับ” ว่าแล้วหมวดน็อตก็ส่งกล่องที่ใหญ่ประมาณ 15 นิ้ว ให้สารวัตรแครสดู มันเป็นกล่องที่ไม่ใหญ่มาก และก็หนักนิดหน่อย ไม่มีชื่อผู้ส่ง มีเพียงการ์ดเล็กๆที่เขียนว่า แด่ สารวัตรแครส
“ผมว่ามันต้องเป็นระเบิดแน่ๆเลย”
“จะบ้าหรอ” สารวัตรว่าแล้วก็วางกล่องที่ถืออยู่ลงทันที
“อ้าว...ถ้าไม่ใช่สารวัตรก็ลองแกะดูสิ”
“ได้ไง ถ้าเป็นระเบิดจริง ฉันก็บึ้มสิ”
“ไปเรียกฝ่ายพิสูจน์มาสิ” ไม่นานฝ่ายพิสูจน์ก็มา และตรวจกล่องกล่องนั้น ปรากฎว่า ไม่ใช่ระเบิด สารวัตรทำการแกะกล่องปริศนานั้น อย่างช้าๆ และระมัดระวัง
ดึ๋ง ดึ๋ง !!! มีตุ๊กตาตลก หัวสปริง กระเด้งมาชนหน้าสารวัตรอย่างจังๆ ทุกคนในสถานีนั้นหัวเราะกันยกใหญ่ แต่ก็มีเรื่องหนึ่งที่ทำให้ทุกคนหยุดขำทันที เมื่อนอกจากจะมีตุ๊กตาตัวตลกแล้ว ภายในกล่องนั้น ยังมีกล่องเล็กๆอีกกล่องหนึ่ง สารวัตรแกะอย่างรีบร้อน เพราะอยากรู้ว่าใครกันที่ส่งของบ้าๆอย่างนี้มาให้ตน
บึ้ม !!! ทุกคนในสถานีตำรวจรีบหาที่หลบภัยทันทีที่ได้ยินเสียง แต่สักพักทุกคนก็ค่อยๆโผล่ขึ้นมา แล้วสิ่งที่มองเห็นก็คือ สารวัตรแครส ยืนนิ่งตัวแข็ง เหมือนคนกำลังช็อก เสียงที่ได้ยินเมื่อครู่เป็นเสียงระเบิดจริงๆ แต่มันถูกอัดใส่เทปเท่านั้น และมีเสียงต่อจากนั้นด้วยว่า
55555...คงจะตกใจล่ะสิ...สำหรับการที่ได้ของขวัญที่จะแสนวิเศษจากฉัน...ถือว่าเป็นของตอบแทนที่ฉันขโมยของชิ้นก่อนสำเร็จละกัน...(เทปหยุดไปครู่หนึ่ง)...แต่เราคงต้องเจอกันใหม่อีกครั้ง...ในวัน...ธนูเพชร...ขอให้สารวัตรและคุณตำรวจทั้งหลายไปรอ A25/26 ที่นั่น ฉันจะปรากฎตัว ณ ที่ที่หญิงสาวหลายๆคนใฝ่ฝัน…แล้วหวังว่า...คงจะเจอสารวัตรที่นั่น...BYE BYE
เทปที่ต่อจากนั้นก็เป็นเทปที่ว่างเปล่า สารวัตรและตำรวจทุกคนมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที เมื่อได้ฟังเทปจาก A25/26 ที่ขโมยของมานับ 10 กว่าๆ แต่ยังไม่มีข้อมูลใด ที่ตำรวจจะรู้เกี่ยวกับโจรผู้นี้เลย แม้แต่น้อย
++ ห้องประชุมตำตรวจ ++
มีตำตรวจตั้งแต่ชั้นผู้ใหญ่ และชั้นผู้น้อย มาประชุม หัวข้อเรื่องก็คือ A25/26
ตำรวจใช้เวลาประชุม 4 ชม. ผลก็ออกมาว่า สายลับต่างๆไม่สามารถล้วงหรือหาข้อมูลของ A25/26 ได้ และสถานที่ที่ A25/26 น่าจะไปก็มีอยู่ 4 แห่งก็คือ
1.บริษัทส่งออกธนูและมีด 2.พิพิธภัณฑ์ของโบราณ 3.บ้าน Miss World 4.ร้าน ธนูเพชร
“โธ่ !!! อุตส่าห์ใบ้ให้ขนาดนี้ยังไม่รู้อีก งั้นงานนี้ก็คงไม่สนุกหนะสิ” คนคนหนึ่งพูดหลังจากออกจากห้องประชุม
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วันที่ 29 ธ.ค. 46 เวลา 19.50 น.
แขกของงานเริ่มทยอยกันมามากแล้ว และอีก 10 นาทีข้างหน้า งานนี้จะเริ่มอย่างเป็นทางการ
20 นาฬิกา 0 นาที 0 วินาที
“สวัสดีครับทุกท่าน............................................................................................
....................................................................................................................
....................................................................” พิธีกรกล่าวเปิดงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“......................................................................” ประธานบริษัท ND กล่าว
++ ห้องแต่งตัวรวม ++
“นี่นี่...เดี้ยนขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”หญิงสาวที่ก้าวมวยที่ผม ฮัมมารีน่า ฟามารีนอล (ลูกสาวประธานบริษัท ND)
“เชิญค่ะ” เรบีน่า ตีเรสเฟอร์ (หลานสาวประธานบริษัทเครื่องสำอาง SA)
“แหม...ถ้าไม่ได้เป็นถูกลูกเจ้าของบริษัทหนะ...ก็คงจะไม่ได้เดินหรอก...ไม่สวยสักนิด...แถมยังหยิ่งอีก...เนอะ...เธอ” เรบีน่า นินทาหลังจากฮัมมารีน่า ออกไปแล้ว
ฟรืบ !!! ฟืด ๆ ฟืด ๆ !!!
“ต่อไปก็เป็นการเดินแฟชั่นโชว์ค่ะ...เชิญชมได้เลยค่ะ”
(เพลงขึ้น)
“ว้าย !!! ใครกัน ช่วยด้วย สร้อยเพชรหายไปแล้ว” ฮัมมารีน่า ตะโกนออกมาจากในห้องแต่งตัว
“ท่านประธานครับ ทางห้องแต่งตัวบอกมาว่า สร้อยเพชร หายไปแล้ว”
“อะไรนะ” ทุกคนรีบวิ่งไปที่ห้องแต่งตัว ฮัมมารีน่า กำลังนั่งร้องไห้ในมือถือกล่องกำมะหยี่ที่ว่างเปล่า
“แจ้งหน่วยรักษาความปลอดภัยด่วนและแจ้งตำรวจด้วย”
“ใจเย็นๆก่อนนะลูก” ประธานออกคำสั่งเสร็จแล้วก็มานั่งปลอบลูกสาวที่กำลังร้องไห้ ทั้งที่ในใจของตัวเองก็อยากจะร้องไห้เช่นกัน สร้อยเพชรราคา 999,000,000 หายไปในพริบตา
“ผมว่าท่านน่าจะสั่งให้ปิดทางเข้าออกด้วยนะครับ”
“เพราะ จากที่ฟังมาสร้อยเพชรน่าจะยังอยู่ที่ใครสักคนในตึกแห่งนี้ เพราะจากที่ฟังคุณหนูคนนี้พูดแล้ว เมื่อไม่กี่นาทีนี้ เพชรยังอยู่ในกล่อง แต่ตอนนี้ไม่อยู่ มันก็น่าจะหายไปเมื่อไม่นานนี้ และเพียงไม่กี่นาที คนร้ายคงยังไม่สามารถออกจากตึกแห่งนี้ได้ เพราะนอกตึกแห่งนี้ มีตำรวจล้อมไว้หมดแล้ว”
“เธอ...เธอ...เป็นใคร”
“เขาคือ พอล ครับ เป็นนักสืบ” สารวัตรแครสพูด
“ผมให้เขาฟังเทปที่ A25/26 ส่งมา แล้วเขาก็รู้ทันทีว่า ที่นี่คือที่ที่ A25/26 จะมาขโมย”
“แล้วทำไมคุณถึงเพิ่งมาบอกผมล่ะครับ คุณสารวัตร”
“ก็ทางตอนแรก พวกตำรวจเดาสถานที่ผิดหนะสิครับ ผมก็เลยไปขอให้พอลช่วย แล้วมันก็เป็นอย่างที่เขาว่าจริงๆด้วย”
“ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ต้องทำแบบนี้ พอดีมันกะทันหันไปหน่อย ก็เลยไม่อยากให้ท่านแตกตื่น เดี๋ยว A25/26 จะรู้ซะก่อน”
“คุณหนูครับ”
“ค...คะ” ฮัมมารีน่า เสียงสัน และสะดุ้งนิดๆเมื่อพอลถาม
“คุณหนูอยู่ในห้องนี้ตั้งแต่แรกเลยรึเปล่าครับ”
“เปล่าค่ะ...คือตอนแรกๆฉัน...อยู่ในห้องแต่งตัว”
“ใช่ฮ่ะ พวกเราอยู่กับ ฮัมมารีน่า ตอนอยู่ในห้องแต่งตัว” พีสเซอร์เวอร์ (ช่างแต่งหน้า)
“พอล จะให้ค้นตัวแขกในงานไหม” สารวัตรถาม
“ก็ดีครับ คงจะต้องสอบสวนด้วย”
“เดี๋ยวก่อน...ไม่ได้นะ...แขกแต่ละคนเป็นลูกค้าและเป็นเจ้าของบริษัทใหญ่ๆทั้งนั้น ถ้าทำอย่างนั้น บริษัทของผมคง......”
“แต่...แต่”
“ไม่เป็นไรครับ เอาเป็นว่าให้แขกกินอาหารไปก่อน แล้วก็ค่อยว่ากันอีกที”
“งันผมขอคุยกับพวกที่อยู่ในห้องแต่งตัวรวมของคุณหนูหน่อยละกัน”
++ 30 นาทีผ่านไป ++
พอลเดินออกมาจากห้องสอบสวนอย่างเหนื่อยๆ
“คุณหนูครับ ผมขอคุยด้วยหน่อย”
“...เอ่อ...”
“เร็วสิครับ” พอลนั่งลงที่เก้าอี้ ฮัมมารีน่าก็นั่งลงที่เก้าอี้อีกตัวที่อยู่หน้าพอล ท่าทีของเธอดูสั่นๆ
“ผมลองถามทุกคนดูแล้ว ผลออกมาว่า คุณหนูอยู่ในห้องแต่งตัวรวมเวลาประมาณ 18.00-20.00 น. แล้วหลังจากนั้น คุณหนูก็ไปเข้าห้องน้ำ ใช่ไหมครับ”
“ใช่ค่ะ”
“แล้วคุณหนูใช้เวลากี่นาทีในการเข้าห้องน้ำ”
“ประมาณ 15 นาทีค่ะ” ฮัมมารีน่าตอบทันทีที่พอลถามจบ
“แล้วต่อจากนั้นคุณหนูไปไหนครับ”
“เอ่อ...ก็...ก็...ก็กลับเข้าห้องแต่งตัวรวมไงคะ”
“แล้วไงต่อครับ”
“แล้วไง...หมายความว่าไงคะ”
“ก็คุณหนูไปไหนต่อรึเปล่าหลังจากที่กลับเข้าห้องแต่งตัวรวม”
“ก็ไปที่ห้อง แต่งตัวส่วนตัว ค่ะ”
“ที่นั่นเป็นที่เก็บสร้อยเพชรใช่ไหมครับ”
“ค่ะ”
“แต่เพชรนั่นถูกเก็บไว้ในตู้เซฟไม่ใช่หรอครับ”
“ก็ใช่ค่ะ ต้องใช้รหัสผ่านถึงเปิดได้”
“คุณหนูเข้าไปในห้องนั้นทำอะไรครับ”
“ก็ไปตรวจดูเพชร...แล้วก็เปลี่ยนชุดค่ะ”
“แล้วตอนนั้นเพชรยังอยู่รึเปล่าครับ”
“เอ่อ...อยู่ค่ะ”
“แล้วคุณก็ออกจากห้องนั้นเมื่อคุณทำธุระเสร็จ”
“ค่ะ แล้วฉันก็ไปห้องแต่งตัวรวมต่อ ประมาณตอน 20.30 น.”
“ตอนนี้เค้าเริ่มเดินแฟชั้นแล้วไม่ใช่หรอครับ”
“ค่ะ...ของฉันเป็นชุดสุดท้ายก็เลยต้องรออีกนานเหมือนกัน”
“แล้วพอใกล้ถึงชุดของฉัน...ฉันก็กลับไปที่ห้องแต่งตัวของฉัน...และก็เปิดตู้เซฟ...แต่สร้อยมันก็หายไปแล้วค่ะ”
Hummarina ; ฮัมมารีน่า
งาน NIGHT DINNER ซึ่งเป็นงานแสดงเพชรอันล้ำค่า มูลค่า 999,000,000 ณ บัดนี้ สร้อยเพชรเส้นนั้น กลับหายไป เขาเชื่อว่าผู้ร้ายจะต้องยังคงอยู่ในงานแห่งนี้เป็นแน่ และของสิ่งนั้นจะต้องอยู่ที่ตัวผู้ร้ายอย่างแน่นอน เพราะหลักฐานมันเห็นกันคาตาขนาดนี้
“ครับ ขอบคุณที่ให้ข้อมูล” พอลพูดอย่างอารมณ์เย็น
“เชิญทางนี้หน่อยนะครับ”
“ทำไมคะ จะให้ฉันไปไหนต่ออีก”
“มาเถอะครับ ผมรู้ตัวคนร้ายแล้ว” พอลเดินนำฮัมมารีน่า จนมาถึงดาดฟ้าของตึก
“ที่นี่หรอคะ”
“ครับ”
“อะไรกัน ไหนล่ะคะคนร้าย”
“แล้วคุณคิดว่าใครล่ะครับ”
“อ๋อ ก็ต้องเป็น A25/26 ใช่ไหมคะ”
“ครับ ต้องเป็นเจ้านั่นอยู่แล้ว และเค้าก็อยู่ที่นี่แล้วด้วย”
“หมายความว่าไงคะ อยู่ที่นี่ ที่นี่ก็มีแค่ คุณพอล ก็ฉันเท่านั้น”
“ใช่ครับ ก็คุณไงคนร้าย” พอลพูดออกมาด้วยเสียงอันหนักแน่น ฮัมมารีน่าช็อกทันที
“แหม อย่าล้อเล่นสิคะ ฉันจะขโมยสร้อยของพ่อทำไมกัน”
“เปล่าเลย นั่นไม่ใช่พ่อของคุณ เพราะคุณคือ A25/26 ไงล่ะ”
“ไหนล่ะ หลักฐาน”
“หลักฐานหนะ ผมไม่ต้องหาให้เมื่อยหรอกครับ เพราะมันอยู่ที่แกไงล่ะ”
“จะบ้าหรอ...มีที่ไหนกันล่ะ”
“ถ้าไม่มี แกก็ลองปล่อยมวยผมสิครับ” ฮัมมารีน่าตัวแข็งทันที
“ตอนแรกฮัมมารีน่าอยู่ในห้องแต่งตัว เป็นเรื่องจริง และเธอก็ออกไปเข้าห้องน้ำ และเวลานั้นแหละที่แก เปลี่ยน
ตัวกับเธอ โดยเอาตัวฮัมมารีน่าเก็บไว้ในห้องน้ำ แล้วแกก็กลับไปห้องแต่งตัวรวมเพื่อจะยืนยันว่าตัวเองมีหลัก
ฐานที่อยู่”
“โอ้โห เก่งนี่ แล้วไงต่อล่ะ พ่อยอดนักสืบ”
“แล้วที่แกบอกว่าไปห้องแต่งตัวส่วนตัวหนะ โกหก เพราะความจริงแกกลับไปเอาตัวคุณหนูที่ห้องน้ำแล้วเอาไป
ซ่อน แล้วพอแกเอาคุณหนูไปซ่อนเสร็จแกก็ไปที่ห้องแต่งตัวรวมอีกครั้ง เพื่อยืนยันสถานที่ว่าแกไปอยู่ในห้องแต่งตัวส่วนตัวจริงๆ แล้วพอกลับไปที่ห้องแต่งตัวส่วนตัวอีกครั้ง แกก็เอาเพชรใส่มวยผม สร้างหลักฐานปลอม แล้วก็ร้องตะโกนว่าเพชรหาย” A25/26 ในร่างฮัมมารีน่า ปรมมือ แปะ ๆ
“เก่งจังเลยนะ ถูกหมดเลย น่าภูมิใจจริงๆ ผิดกับพวกตำตรวจ ที่ใบ้ให้ขนาดนั้น ยังไม่รู้เรื่องเลย” พอลไม่สนคำพูดของ A25/26 แม้แต่น้อยและยังพูดต่อไปว่า
“ง่ายจะตายไป งาน ธนูเพชร ก็หมายถึง งานแสดงเพชรในเดือนธันวาคม ปรากฎตัวที่หญิงสาวทุกคนใฝ่ฝันก็ แคลสวอก ไงล่ะ แล้วที่ที่แสดงเพชรแบบการเดินแบบในเดือนธันวาคมก็มีที่นี่ที่เดียวเท่านั้น”
“เยี่ยมๆ...เยี่ยมจริงๆ...สมแล้วที่เป็นนักสืบ”
“เอาล่ะ...พ่อนักสืบคนเก่ง...ทีนี้...จะทำยังไงต่อไปล่ะ”
“ของมันก็แน่อยู่แล้ว...แกก็คงต้องเข้าไปใช้ชีวิตช่วงที่เหลือในห้องที่เรียกว่า คุก ไงล่ะ”
“มันดูไม่ง่ายไปหน่อยหรอ...พ่อนักสืบคนเก่ง”
“ต้องงายสิ...เพราะที่นี่...ตำรวจล้อมไว้หมดแล้ว...เพียงแค่ผมให้สัญญาณเท่านั้น...พวกเขาจะออกมาจากที่ซ่อนทันที...”
“โอ้โห...วางแผนไว้กับตำรวจแล้วซะด้วย...รอบคอบจังเลยนะ...”
“แต่แผนตื้นๆแบบเนี้ย...เก็บไว้เล่นกับเด็กอมมือเถอะ...อย่าลืมนะ...ว่าตอนนี้...ฮัมมารีน่าตัวจริง...ยังคงอยู่ในที่ที่หนึ่ง...ที่ฉันรู้เพียงผู้เดียว...และถ้าฉัน...ทำอะไรกับมือถือของฉันเล็กน้อยแล้วล่ะก็...เธอคงจะรอดยาก...ไม่สิ...ต้องพูดว่า...ไม่รอดจะดีกว่า” คำพูดของ A25/26 ในร่างฮัมมารีน่า ทำให้พอลและตำรวจที่ซุ่มดูอยู่ถึงกับขนลุก
“อย่านะ...สร้อยเพชร...จะเอาไปผมไม่ว่า...แต่อย่าทำร้ายลูกสาวของผมนะ” ประธานบริษัท ND รีบวิ่งออกมาจากที่ซ่อนตัวแล้วพูดด้วยเสียงอันสั่น แต่ A25/26 กลับยืนดูอย่างสมเพชปนกับเวทนา
“ลูกตัวเองขอให้ไว้ชีวิต...แต่กลับโกงคนอื่นให้ล่มสลาย...ฮึม...ๆ...คนเห็นแก่ตัว” A25/26 พูดถึงอดีตของประธานบริษัท ND ที่เขาได้เป็นใหญ่ขึ้นมาเพราะ การใช้อำนาจโกงกินผู้อื่นอย่างไร้ศีลธรรม แม้จะมีใครต่อใครรู้แต่เพราะอำนาจของเขา ทำให้ไม่มีใครกล้าปริปากพูด
“แกจะเอายังไง” พอลถามด้วยท่าทีเคร่งเครียด
“อืม...เอาไงดีล่ะ...แล้วพ่อนักสืบคนเก่งอยากจะให้ฉันทำยังไงดี” A25/26 ทำเสียงทะเล้น
“นี่ไม่ใช่เวลาเล่นสนุก...อย่ามัวเล่นคำ”
“อ๋อ...อ๋อ...อ๋อ...ขอโทษ...ลืมไปว่า...คุณนักสืบงานคงเยอะ...เอาเป็นว่า...เรามาแลกกันดีกว่า...ถ้าพวกคุณตำรวจยอมถอยออกจากที่นี่และตรงนี้...ออกไปจากบริเวณนี้ประมาณ 20 กิโลเมตร...ฉันจะยอมปล่อยฮัมมารีน่า...ตกลงไหม”
“อืม...ได้...แต่พวกเราจะไว้ใจคนอย่างแกได้ไง”
“ไม่ไว้ใจงั้นหรอ...พวกนายมีสิทธิไม่ใว้ใจฉันตอนนี้หนะหรอ”
“ได้ พวกเราตกลง”
“เฮ้อ...ค่อยว่าง่ายหน่อย...เอางี้ละกัน...ฉันเห็นแก่...นักสืบคนนี้...ทุกคนในโรงแรมนี้ต้องออกไปให้หมดจากรัศมี
20 กม. ยกเว้น พอล” ทุกคนทำหน้างง ทำไม A25/26 ต้องให้นักสืบที่รู้ทัน มาอยู่ด้วย A25/26 มีแผนอะไรกันแน่
“แหม อย่าทำหน้าไม่ไว้ใจฉันอย่างนั้นสิ...อย่าลืมนะ...ตอนนี้ฉันมีไพ่เหนือกว่า...ที่ให้พอลอยู่ก็ไม่ใช่อะไรหรอก พอพวกตำรวจออกไปแล้วฉันก็จะให้แผนที่ และมือถือ อันนี้ให้เขาไงล่ะ”
“ได้ ได้ ได้ ได้ทุกอย่าง”
พวกตำรวจและแขก ทุกๆคนที่อยู่ในตึกต่างพากันแยกย้ายออกจากตึกแห่งนี้ ภายในเวลา 15 นาที ในตึกนี้ก็เหลือแค่ พอลกับA25/26 เท่านั้น
“พวกเขาออกกันไปหมดแล้ว” พอลพูด A25/26 กดอะไรนิดๆหน่อยๆที่นาฬิกา “อืม...จริง”
“งั้นพวกเราก็ไปกันได้แล้วงั้นสิ” พอลไม่ได้พูดอะไรตอบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น