ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Where is Paul ? ; พอลอยู่ไหน
Where is Paul ? ; พอลอยู่ไหน
ขนาดกดออดตั้งหลายครั้ง ข้ามรั้วเข้าบ้าน แงะประตู หาตามห้อง แต่ก็ยังไม่เจอ พอลอยู่ไหนนะ หรือ
พอลไม่อยู่บ้าน แต่เธอไม่คิดอย่างนั้น เธอแน่ใจว่าพอลอยู่ในบ้านหลังนี้แน่ แต่ทำไมไม่ออกมาพบเธอล่ะ เขาน่าจะดีใจนะ ที่เธอออกมาหาเขา หรือว่าเขาโกรธเธอ แต่ไม่น่าใช่หรอก หรือว่าเขาเป็นอะไร วิธีนี้ของเธอจะได้ผลไหม
เธอกดโทรศัพท์เพื่อตามหาเขา
ตี๊ด ๆ ตี๊ด ๆ เสียงโทรศัพท์ดังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
“เขาอยู่ในบ้านจริงๆด้วย”
เธอเดินตามเสียงโทรศัพท์
เดิน
..........
เดิน
........
เดิน
..........
เดิน
..........
จนมาถึงข้างล่าง ในห้อง ห้องที่มีแต่หนังสืออะไรไม่รู้ เต็มไปหมด
“พอล...พอล...อยู่รึเปล่า”
ไม่มีเสียงตอบกลับของอีกฝ่าย
ตี๊ด ๆ ตี๊ด ๆ มือถืออลิซดังขึ้น
“HELLO”
ตืด ๆ ตืด ๆ ตืด ๆ แต่สายก็หลุดไป อลิซไม่รู้ว่าใครโทรมาเพราะ มันไม่โชว์เบอร์ให้ดู
“จะทำไงดี”
อลิซมองไปรอบๆห้อง พบสิ่งผิดปกติ 2 อย่าง นั่นคือ คอมพิวเตอร์ ซึ่งยังร้อนๆอยู่ กับแจกันดอกไม้ ที่หันผิดด้าน อลิซเปิดคอมพิวเตอร์เครื่องนั้น
Welcome back home
Please Wait …1…2…3…4…5…10…20…30…40
อลิซแค่เปิดเครื่องคอมพิวเตอร์เท่านั้น ยังไม่ได้แตะอะไรทั้งสิ่ง คอมมันก็เป็นอย่างที่เห็นเนี่ย
50…60…70…80…90…100
Do you want to go to a dungeon ? (คุณต้องการไปห้องใต้ดินหรือไม่)
YES / NO
“อะไรกันเนี่ย...ที่นี่มีห้องใต้ดินด้วยหรือ” อลิซพูดอย่างงง
please answer. 10…9…8…7…6…5…4…3…
“ทำไงดี”
YES อลิซตัดสินใจตอบตกลง
Password ? 10…9…8…7…6…5…4…3…2…1…0
OK. You can’t remember it.
then , you must to do these
When is Paul birthday? …………
(อะไรเนี่ย...ใครจะไปรู้ล่ะ..แต่ไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้หรอก) 200...199...198...197............
“ฮัลโหล...แทนหรอ”
“มีอะไร...โทรมาซะดึกเชียว...หรือว่าคิดถึงเรา”
“นี่ช่วยเปิดคอมด่วน...และหาข้อมูลของพอลให้หน่อย”
“จะเอาข้อมูลของมันไปทำอะไร”
“แทน...ขอร้องช่วยหน่อยเถอะ”
“ได้รอเดี๋ยว”
ผ่านไป 20 วินาที
“อืมเปิดได้แล้ว”
“พอลเกิดวันที่เท่าไหร่ เดือนอะไร ปีอะไร”
“โทรมาถามแค่นี้นี่นะอลิซ”
“เร็วสิ แทน”
“อืมๆๆ...วันที่..x..เดือน..x..ปี..x..”
อลิซพิมพ์ตามที่แทนบอกอย่างรวดเร็ว
03 / March / 1987
OK. Right
“แทนขอบคุณมากแค่นี้นะ” อลิซพูดแค่นี้ก็วางสายไปเลย ทั้งๆที่แทนยังไม่ได้ตอบกลับ
How many books are there ? (โห...จะให้นับทั้งห้องนี้หนะหรอ...เป็นพันพันเลยมั้งเนี่ย ใครจะไปนับได้) 200...199...198...197...
“ทำไงดีล่ะ...ทีนี้” อลิซลุกขึ้นยืนมองไปรอบๆ ห้องที่มีแต่หนังสือเต็มไปหมด แต่ละเล่มของหนังสือ มีตัวเลขบอกอยู่ว่าเป็นเล่มที่เท่าไหร่ แต่ยังไงก็ไม่รู้อยู่ดีแหละว่า เล่มไหนเป็นเล่มสุดท้าย
20...19...18...17......................................
10...9...8...7....6...5... (อย่างนี้ก็ต้องแล้วแต่ดวงละกัน เอาประมาณ)
1987
OK. That’s right. (อลิซถอนใจอย่างโล่งอก)
A To Underground Room ; คำถาม & คำตอบ และ ห้องใต้ดิน
A woman says to a boy “The girl tells lie”
A girl says to a woman “The boy tells lie”
A Boy says to a girl “The woman tells lie”
Who doesn’t tell lie ? 200...199...198...197...196...195....
“โอ้...โห...คำถามแบบนี้.....” อลิซคิด ถึงคำถามที่วกไปวนมาเช่นนี้ ผ่านไป 30 วินาที
“โอ๊ย !!! ปวดหัว ทำไมมันยากอย่างนี้นะ” เธอพูดพลางเอามือนวดที่ขมับของตัวเองไปมา
“เอ้...แต่เดี๋ยวก่อน...”
ผู้หญิงบอกกับเด็กผู้ชายว่า เด็กผู้หญิงโกหก
เด็กผู้หญิงก็บอกกับผู้หญิงว่า เด็กผู้ชายพูดโกหก
เด็กผู้ชายก็บอกกับเด็กผู้หญิงว่า ผู้หญิงโกหก
ผู้หญิงถูก เด็กผู้หญิงก็ต้องพูดถูกเหมือนกัน (เพราะเขาไม่ได้ว่าว่าผู้หญิงพูดผิด มันก็ไม่ได้ เพราะมันขัดกับคำถามด้านบนที่กล่าวมา)
เด็กผู้หญิงถูก ผู้หญิงก็ผิด เด็กผู้ชายก็ผิด
เด็กผู้ชายถูก ผู้หญิงก็ถูก เด็กหญิงผิด
“รู้แล้ว”
40...38...37...
A girl does not tell lie. Enter
OK. You are so smart.
This is the last question.
Who are you ? 200...199...198...197....
“ทำไมเราต้องมาเจอ คำถามนี้ด้วยนะ” อลิซคิดอย่างเบื่อหน่าย เพราะข้อนี้ทำให้เธอไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร
เวลายังเดินต่อ เธอเริ่มหมดหวัง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำ คำตอบมันหลากหลาย จะให้พิมพ์มั่วๆ
หนะหรอ มาถึงตั้งขนาดนี้แล้วนะ เราจะมาตายแค่คำถามอย่างนี้หรอ ไม่เคยมีคำถามไหนที่เราตอบไม่ได้นี่ แล้วทำไม ทำไม ถึงต้องเป็นแบบนี้ ไม่ได้ เราจะไม่ยอมแพ้มันเด็ดขาด ภารกิจหนักหนากว่านี้เรายังทำสำเร็จมาแล้ว งานนี้ก็ต้องทำได้อยู่แล้วล่ะน่า
“โธ่ !!! ถึงจะคิดอย่างนั้นไป ฉันก็ไม่รู้ว่าจะตอบอะไรดีนั่นแหละ”
100...99...98...97...96...95...94...93...92........85.........
“เอาล่ะ ไหนไหนก็นึกไม่ออกแล้ว เริ่มนึกถึงคำถามแรกๆใหม่สิ แล้วก็คิดถึงความน่าจะเป็น พอลเกิดเมื่อไหร่ ? ห้องนี้มีหนังสือกี่เล่ม ? ใครโกหก ? เป็นคำถามที่ดูเหมือนพอลจะรู้เท่านั้น อันสุดท้ายคล้ายๆการสืบคดี ใช่แล้ว นักสืบไงล่ะ”
I am a detective. Enter
OK.
วูบ !!! คอมพิวเตอร์ดับไปแล้ว หลังจากอลิซตอบคำถามนั้นได้ เธอปาดเหงื่อที่ไหลไม่หยุด แต่ความจริง เธอไม่รู้สึกร้อนแม้แต่นิดเดียว
ฟืด !!! ฟืด !!! ฟืด !!!
แจกันที่อลิซคิดว่าผิดสงสัยเริ่มขยับ และอีกสักครู่ พื้นในห้องนั้นก็เริ่มเปิดออก เผยให้เห็นว่าใต้พื้นมีบันไดที่ไม่เล็กมาก แต่ก็ไม่ใหญ่อยู่เบื้องล่าง
อลิซเดินลงบันไดไปอย่างช้าๆ ระหว่าที่ก้าวไปที่บันไดในแต่ละขั้น ไฟที่ประดับอยู่ข้างบันไดก็เริ่มสว่างขึ้นเรื่อยๆ ลงไปขั้นหนึ่ง ไปที่หน้าของอลิซก็เปิดขึ้น แต่พอลงไปอีกขั้นหนึ่ง ไฟที่เปิดไม่เมื่อครู่ก็ดับลง พร้อมกับเวลาที่ไฟดวงใหม่ปรากฏขึ้น อลิซเมื่อพบเหตุการณ์เช่นนี้ก็ตกใจเล็กน้อย แต่พอยิ่งก้าวนานขึ้น ความตกใจก็หายไป
อลิซเดินลงบันไดมา ก็นานพอสมควรแล้ว แต่ทำไมยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงซักที นอกจากไฟดับไฟติด และก็บันได
“นี่ฉันเดินมา 10 นาทีแล้วนะ” อลิซพูดในขณะที่สายตาจ้องมองนาฬิกาข้อมือ
“บันไดบ้านี่...จะไปถึงไหนกันนะ”
ไม่นานหลังจากนั้น บันไดก็เริ่มกลายเป็นทางเรียบ เหมือนพื้นที่ขัดมัน ลื่นๆนิดๆ อลิซก็ยังเดินต่ออย่างไม่หยุด พอเดินไปได้ไม่นานก็เจอบันไดอีก แต่ครั้งนี้ เป็นทางขึ้นที่ชันมากๆ
อลิซปาดเหงื่ออย่างใจเย็น เธอถอนหายใจเล็กน้อย แล้วก็ขึ้นบันไดเดินต่อไป แต่กลับไม่เหมือนทางลงในตอนแรก ไม่มีแม้แต่แสงไฟที่จะให้เธอเห็น บันไดทางขึ้นครั้งนี้ มีแต่ความมืด เงียบ แต่ก็มีลมเย็น ๆ พัดมาเป็นระยะ แม้จะมองไม่ค่อยเห็นทาง แต่อลิซก็เดินได้อย่างไม่ลำบากนัก
บันไดมืดนั้นหายไปแล้ว ตอนนี้อลิซเห็นแค่เพียง ประตู มันเป็นประตูไม้เก่าๆ แต่ถูกทาสี เคือบเงา จนประตูนั้นดูเหมือนของใหม่
อลิซตัดสินใจที่จะเปิดประตูห้องๆนั้น เธอบิดลูกบิด และเธอก็แปลกใจที่ ประตูไม่ได้ล็อก ทั้งๆที่เหมือนตั้งใจจะซ่อนห้องนี้ไว้ลึกๆ ทางเดินก็ยากลำบาก เวลาเข้ายังต้องมีคำถาม แต่ประตูกลับไม่ได้ล็อก ทำไมนะ น่าสงสัยจัง
อลิซเปิดประตูอย่างช้าๆ
วาบ !!! แสงที่อยู่ในห้องนั้นสว่างมากๆ จนแสบตา อลิซเอามือขึ้นบังตา เธอมองไม่เห็นอะไรในแสงสีขาวนั่นเลย แต่เธอกลับรู้ว่า มีใครคนหนึ่ง กำลังทำอะไรซักอย่างอยู่ด้านใน
Information ; ข้อมูล
วาบ !!! แสงที่อยู่ในห้องนั้นสว่างมากๆ จนแสบตา อลิซเอามือขึ้นบังตา เธอมองไม่เห็นอะไรในแสงสีขาวนั่นเลย แต่เธอกลับรู้ว่า มีใครคนหนึ่ง กำลังทำอะไรซักอย่างอยู่ด้านใน แน่ๆ
“ พอล...พอล ”
“ อยู่ในนั้นรึเปล่า ” อลิซตะโกนถาม เพราะแสงทำให้แสบตาจนไม่สามารถ มองเข้าไปด้านในได้
“.............” ไม่มีเสียงตอบกลับมา
วูบ !!! แสงเหล่านั้น ดับหายไปแล้ว
อลิซค่อยๆก้าวเข้าไปในห้องนั้นอย่างระมัดระวัง เธอพบว่าห้องนั้นเป็นห้องที่ค่อนข้างใหญ่ มีโต๊ะตัวใหญ่อยู่กลางห้อง บนโต๊ะมีคอมพิวเตอร์ที่ยังร้อนๆอยู่ เหมือนมีคนเพิ่งปิด ข้างโต๊ะคอมพิวเตอร์มี ไฟฉายกระบอกใหญ่ นอกจากโต๊ะ ยังมีเตียงนอน มีตู้เย็น มีอาหาร เครื่องดื่ม และแปลกที่ห้องใต้ดินที่คิดว่าทั้งลึกทั้งไกลขนาดนี้ จะมีลมพัดเข้ามา ทำให้มีอากาศหายใจได้ แต่สิ่งที่เธอแปลกใจ คือ ทำไม ? ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้เลย
อลิซมองหาทางออกจากห้องนั้น โดยที่ไม่ใช่ ทางที่เธอเข้ามา แต่ ไม่ว่าเธอจะหาอย่างไร ก็ไม่พบเลย และเธอก็คิดตัดสินใจที่จะใช้คอมพิวเตอร์นั่นอีกครั้ง
เธอนั่งลงที่เก้าอีกหน้าคอมพิวเตอร์เครื่องนั้น ยังไม่ทันจะกดปุ่มเปิด คอมพิวเตอร์ก็เปิดเองอัตโนมัติ อลิซ งง เล็กน้อยกัยความแปลกประหลาดของบ้านหลังนี้ แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกตื่นเต้น สนุก ท้าทาย
Load ….. 100…90…80…70…50…60…40…30…20…10…0
Welcome to the dungeon.
Do you want to go to home?
“อะไรกัน จะให้กลับเข้าไปในบ้านอีกแล้วหรอ อุสาห์ทำให้ถึงขนาดนี้แล้วเชียว”
No.
Do you want to read an information ?
“ข้อมูล ข้อมูล อะไร…ลองดูหน่อยคงไม่เป็นอะไรมั้ง”
YES
หลังจากที่เธอ ตกลงจะดูข้อมูลที่เธอก็ไม่รู้ว่ามันคือข้อมูลอะไร แต่มันน่าจะสำคัญนะ ถึงขนาดเอามาเก็บไว้ลึกถึงขนาดนี้ และเธอก็ตกใจมาก สำหรับข้อมูลที่เธอเห็น มันเป็นข้อมูลของ พวกผิดกฎหมาย ขายของเถื่อน ค้ายา นักล่อลวง ฆาตกร และแน่นอน โจร มันมีข้อมูลที่ค่อนข้างละเอียดบ้าง ไม่ละเอียดบ้าง แต่ถ้าเป็นตำรวจ ยังคงมีไม่มากถึงขนาดนี้ มีชื่อ นามสกุล ทั้งจริงและแอบอ้าง การศึกษา ประวัติ ข่าวทั้งหมดที่เกี่ยวกับคนคนนั้น ลายนิ้วมือ หลักฐานที่จับได้ ไม่ว่าอะไรก็มีหมดทั้งนั้น เธอลองเลือกที่ชื่อของ A25/26 ไม่นานก็ปรากฎให้เห็นข้อมูลต่างๆ
Coad name : A25/26
Name : -
การศึกษา : -
อายุ : ไม่แน่ชัด
เกิด : -
ลายนิ้วมือ : -
ทำความผิดประเภท : ลักทรัพย์
ลักษณะพิเศษ : อ่านต่อ
คดี : - ขโมยอัญมณี ของบริษัท SPM อ่านต่อ
- ขโมยอัญมณี ของบ้านเควเรส บาตีส อ่านต่อ
- ขโมยอัญมณี ของเจ้าของธนาคาร แอตตี้ มันนี่ อ่านต่อ
- ขโมยอัญมณี ของบริษัท precious stone อ่านต่อ
- ขโมยอัญมณี ของบริษัท Gem อ่านต่อ
- ขโมยนาฬิกาฝังเพชร ของบริษัท C-Modoe อ่านต่อ
- ขโมยเพชร ของ แพทย์หญิง อรัสซี่ ครอนี่ อ่านต่อ
- ขโมยแหวนเพชร 20 กะรัด ของ archeology museum อ่านต่อ
- ขโมยสร้อยเพชร 25 กะรัด ของราชวงศ์ อังกฤษ อ่านต่อ
- ขโมยคริสตอล ของ นานาเซีย บาบารอส อ่านต่อ
- ขโมยหินฝังเพชร ของบริษัท Scot stone อ่านต่อ
- ขโมยนาฬิกาทอง สิ้นค้าตัวใหม่ ของบริษัท CC อ่านต่อ
- ขโมยสร้อยไข่มุก ของ D-C Museum อ่านต่อ
ส่วนสูง : ประมาณ 168 Cm หรือ มากกว่านั้น
รูปร่าง : ไม่แน่ชัด
เพศ : -
อื่น ๆ : อ่านต่อ
รูปถ่าย : -
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เธอไม่นึกเลย ว่าพอลเด็กนักเรียนชาย ม.4 จะมีข้อมูลเกี่ยวกับพวกผิดกฎหมายเยอะขนาดนี้ เธอเคยค้นข้อมูลของตำรวจ แต่ก็ไม่มีที่ไหนจะละเอียดเท่ากับของพอล เขาไปเอามาจากไหนกันนะ ปกติถ้าเธอพบข้อมูลอย่างนี้ สิ่งเดียวที่เธอจะทำคือ ลบข้อมูลทั้งหมด แต่ทำไมนะ เธอกลับคลิกปิด โปรแกรมนั้นซะ
Do you want to Shut Down ?
No. (เธออยากรู้ว่าในคอมพิวเตอร์เครื่องนี้จะมีอะไรอีกบ้าง)
Do you want to set right the information ?
No.
Do you want to go to window 2003 ?
No.
Do you want to search ?
No.
Do you want to ……….. ?
No.
Do you want to ……….. ?
No.
Do you want to ……….. ?
No.
Do you want to ……….. ?
No.
Do you want to ……….. ?
No.
ผ่านมาหลายคำถาม เธอก็ตอบปฏิเสธ ทั้งนั้น และคำถามก็เริ่มย้อนกลับมาคำถามเดิม
ขนาดกดออดตั้งหลายครั้ง ข้ามรั้วเข้าบ้าน แงะประตู หาตามห้อง แต่ก็ยังไม่เจอ พอลอยู่ไหนนะ หรือ
พอลไม่อยู่บ้าน แต่เธอไม่คิดอย่างนั้น เธอแน่ใจว่าพอลอยู่ในบ้านหลังนี้แน่ แต่ทำไมไม่ออกมาพบเธอล่ะ เขาน่าจะดีใจนะ ที่เธอออกมาหาเขา หรือว่าเขาโกรธเธอ แต่ไม่น่าใช่หรอก หรือว่าเขาเป็นอะไร วิธีนี้ของเธอจะได้ผลไหม
เธอกดโทรศัพท์เพื่อตามหาเขา
ตี๊ด ๆ ตี๊ด ๆ เสียงโทรศัพท์ดังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
“เขาอยู่ในบ้านจริงๆด้วย”
เธอเดินตามเสียงโทรศัพท์
เดิน
..........
เดิน
........
เดิน
..........
เดิน
..........
จนมาถึงข้างล่าง ในห้อง ห้องที่มีแต่หนังสืออะไรไม่รู้ เต็มไปหมด
“พอล...พอล...อยู่รึเปล่า”
ไม่มีเสียงตอบกลับของอีกฝ่าย
ตี๊ด ๆ ตี๊ด ๆ มือถืออลิซดังขึ้น
“HELLO”
ตืด ๆ ตืด ๆ ตืด ๆ แต่สายก็หลุดไป อลิซไม่รู้ว่าใครโทรมาเพราะ มันไม่โชว์เบอร์ให้ดู
“จะทำไงดี”
อลิซมองไปรอบๆห้อง พบสิ่งผิดปกติ 2 อย่าง นั่นคือ คอมพิวเตอร์ ซึ่งยังร้อนๆอยู่ กับแจกันดอกไม้ ที่หันผิดด้าน อลิซเปิดคอมพิวเตอร์เครื่องนั้น
Welcome back home
Please Wait …1…2…3…4…5…10…20…30…40
อลิซแค่เปิดเครื่องคอมพิวเตอร์เท่านั้น ยังไม่ได้แตะอะไรทั้งสิ่ง คอมมันก็เป็นอย่างที่เห็นเนี่ย
50…60…70…80…90…100
Do you want to go to a dungeon ? (คุณต้องการไปห้องใต้ดินหรือไม่)
YES / NO
“อะไรกันเนี่ย...ที่นี่มีห้องใต้ดินด้วยหรือ” อลิซพูดอย่างงง
please answer. 10…9…8…7…6…5…4…3…
“ทำไงดี”
YES อลิซตัดสินใจตอบตกลง
Password ? 10…9…8…7…6…5…4…3…2…1…0
OK. You can’t remember it.
then , you must to do these
When is Paul birthday? …………
(อะไรเนี่ย...ใครจะไปรู้ล่ะ..แต่ไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้หรอก) 200...199...198...197............
“ฮัลโหล...แทนหรอ”
“มีอะไร...โทรมาซะดึกเชียว...หรือว่าคิดถึงเรา”
“นี่ช่วยเปิดคอมด่วน...และหาข้อมูลของพอลให้หน่อย”
“จะเอาข้อมูลของมันไปทำอะไร”
“แทน...ขอร้องช่วยหน่อยเถอะ”
“ได้รอเดี๋ยว”
ผ่านไป 20 วินาที
“อืมเปิดได้แล้ว”
“พอลเกิดวันที่เท่าไหร่ เดือนอะไร ปีอะไร”
“โทรมาถามแค่นี้นี่นะอลิซ”
“เร็วสิ แทน”
“อืมๆๆ...วันที่..x..เดือน..x..ปี..x..”
อลิซพิมพ์ตามที่แทนบอกอย่างรวดเร็ว
03 / March / 1987
OK. Right
“แทนขอบคุณมากแค่นี้นะ” อลิซพูดแค่นี้ก็วางสายไปเลย ทั้งๆที่แทนยังไม่ได้ตอบกลับ
How many books are there ? (โห...จะให้นับทั้งห้องนี้หนะหรอ...เป็นพันพันเลยมั้งเนี่ย ใครจะไปนับได้) 200...199...198...197...
“ทำไงดีล่ะ...ทีนี้” อลิซลุกขึ้นยืนมองไปรอบๆ ห้องที่มีแต่หนังสือเต็มไปหมด แต่ละเล่มของหนังสือ มีตัวเลขบอกอยู่ว่าเป็นเล่มที่เท่าไหร่ แต่ยังไงก็ไม่รู้อยู่ดีแหละว่า เล่มไหนเป็นเล่มสุดท้าย
20...19...18...17......................................
10...9...8...7....6...5... (อย่างนี้ก็ต้องแล้วแต่ดวงละกัน เอาประมาณ)
1987
OK. That’s right. (อลิซถอนใจอย่างโล่งอก)
A To Underground Room ; คำถาม & คำตอบ และ ห้องใต้ดิน
A woman says to a boy “The girl tells lie”
A girl says to a woman “The boy tells lie”
A Boy says to a girl “The woman tells lie”
Who doesn’t tell lie ? 200...199...198...197...196...195....
“โอ้...โห...คำถามแบบนี้.....” อลิซคิด ถึงคำถามที่วกไปวนมาเช่นนี้ ผ่านไป 30 วินาที
“โอ๊ย !!! ปวดหัว ทำไมมันยากอย่างนี้นะ” เธอพูดพลางเอามือนวดที่ขมับของตัวเองไปมา
“เอ้...แต่เดี๋ยวก่อน...”
ผู้หญิงบอกกับเด็กผู้ชายว่า เด็กผู้หญิงโกหก
เด็กผู้หญิงก็บอกกับผู้หญิงว่า เด็กผู้ชายพูดโกหก
เด็กผู้ชายก็บอกกับเด็กผู้หญิงว่า ผู้หญิงโกหก
ผู้หญิงถูก เด็กผู้หญิงก็ต้องพูดถูกเหมือนกัน (เพราะเขาไม่ได้ว่าว่าผู้หญิงพูดผิด มันก็ไม่ได้ เพราะมันขัดกับคำถามด้านบนที่กล่าวมา)
เด็กผู้หญิงถูก ผู้หญิงก็ผิด เด็กผู้ชายก็ผิด
เด็กผู้ชายถูก ผู้หญิงก็ถูก เด็กหญิงผิด
“รู้แล้ว”
40...38...37...
A girl does not tell lie. Enter
OK. You are so smart.
This is the last question.
Who are you ? 200...199...198...197....
“ทำไมเราต้องมาเจอ คำถามนี้ด้วยนะ” อลิซคิดอย่างเบื่อหน่าย เพราะข้อนี้ทำให้เธอไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร
เวลายังเดินต่อ เธอเริ่มหมดหวัง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำ คำตอบมันหลากหลาย จะให้พิมพ์มั่วๆ
หนะหรอ มาถึงตั้งขนาดนี้แล้วนะ เราจะมาตายแค่คำถามอย่างนี้หรอ ไม่เคยมีคำถามไหนที่เราตอบไม่ได้นี่ แล้วทำไม ทำไม ถึงต้องเป็นแบบนี้ ไม่ได้ เราจะไม่ยอมแพ้มันเด็ดขาด ภารกิจหนักหนากว่านี้เรายังทำสำเร็จมาแล้ว งานนี้ก็ต้องทำได้อยู่แล้วล่ะน่า
“โธ่ !!! ถึงจะคิดอย่างนั้นไป ฉันก็ไม่รู้ว่าจะตอบอะไรดีนั่นแหละ”
100...99...98...97...96...95...94...93...92........85.........
“เอาล่ะ ไหนไหนก็นึกไม่ออกแล้ว เริ่มนึกถึงคำถามแรกๆใหม่สิ แล้วก็คิดถึงความน่าจะเป็น พอลเกิดเมื่อไหร่ ? ห้องนี้มีหนังสือกี่เล่ม ? ใครโกหก ? เป็นคำถามที่ดูเหมือนพอลจะรู้เท่านั้น อันสุดท้ายคล้ายๆการสืบคดี ใช่แล้ว นักสืบไงล่ะ”
I am a detective. Enter
OK.
วูบ !!! คอมพิวเตอร์ดับไปแล้ว หลังจากอลิซตอบคำถามนั้นได้ เธอปาดเหงื่อที่ไหลไม่หยุด แต่ความจริง เธอไม่รู้สึกร้อนแม้แต่นิดเดียว
ฟืด !!! ฟืด !!! ฟืด !!!
แจกันที่อลิซคิดว่าผิดสงสัยเริ่มขยับ และอีกสักครู่ พื้นในห้องนั้นก็เริ่มเปิดออก เผยให้เห็นว่าใต้พื้นมีบันไดที่ไม่เล็กมาก แต่ก็ไม่ใหญ่อยู่เบื้องล่าง
อลิซเดินลงบันไดไปอย่างช้าๆ ระหว่าที่ก้าวไปที่บันไดในแต่ละขั้น ไฟที่ประดับอยู่ข้างบันไดก็เริ่มสว่างขึ้นเรื่อยๆ ลงไปขั้นหนึ่ง ไปที่หน้าของอลิซก็เปิดขึ้น แต่พอลงไปอีกขั้นหนึ่ง ไฟที่เปิดไม่เมื่อครู่ก็ดับลง พร้อมกับเวลาที่ไฟดวงใหม่ปรากฏขึ้น อลิซเมื่อพบเหตุการณ์เช่นนี้ก็ตกใจเล็กน้อย แต่พอยิ่งก้าวนานขึ้น ความตกใจก็หายไป
อลิซเดินลงบันไดมา ก็นานพอสมควรแล้ว แต่ทำไมยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงซักที นอกจากไฟดับไฟติด และก็บันได
“นี่ฉันเดินมา 10 นาทีแล้วนะ” อลิซพูดในขณะที่สายตาจ้องมองนาฬิกาข้อมือ
“บันไดบ้านี่...จะไปถึงไหนกันนะ”
ไม่นานหลังจากนั้น บันไดก็เริ่มกลายเป็นทางเรียบ เหมือนพื้นที่ขัดมัน ลื่นๆนิดๆ อลิซก็ยังเดินต่ออย่างไม่หยุด พอเดินไปได้ไม่นานก็เจอบันไดอีก แต่ครั้งนี้ เป็นทางขึ้นที่ชันมากๆ
อลิซปาดเหงื่ออย่างใจเย็น เธอถอนหายใจเล็กน้อย แล้วก็ขึ้นบันไดเดินต่อไป แต่กลับไม่เหมือนทางลงในตอนแรก ไม่มีแม้แต่แสงไฟที่จะให้เธอเห็น บันไดทางขึ้นครั้งนี้ มีแต่ความมืด เงียบ แต่ก็มีลมเย็น ๆ พัดมาเป็นระยะ แม้จะมองไม่ค่อยเห็นทาง แต่อลิซก็เดินได้อย่างไม่ลำบากนัก
บันไดมืดนั้นหายไปแล้ว ตอนนี้อลิซเห็นแค่เพียง ประตู มันเป็นประตูไม้เก่าๆ แต่ถูกทาสี เคือบเงา จนประตูนั้นดูเหมือนของใหม่
อลิซตัดสินใจที่จะเปิดประตูห้องๆนั้น เธอบิดลูกบิด และเธอก็แปลกใจที่ ประตูไม่ได้ล็อก ทั้งๆที่เหมือนตั้งใจจะซ่อนห้องนี้ไว้ลึกๆ ทางเดินก็ยากลำบาก เวลาเข้ายังต้องมีคำถาม แต่ประตูกลับไม่ได้ล็อก ทำไมนะ น่าสงสัยจัง
อลิซเปิดประตูอย่างช้าๆ
วาบ !!! แสงที่อยู่ในห้องนั้นสว่างมากๆ จนแสบตา อลิซเอามือขึ้นบังตา เธอมองไม่เห็นอะไรในแสงสีขาวนั่นเลย แต่เธอกลับรู้ว่า มีใครคนหนึ่ง กำลังทำอะไรซักอย่างอยู่ด้านใน
Information ; ข้อมูล
วาบ !!! แสงที่อยู่ในห้องนั้นสว่างมากๆ จนแสบตา อลิซเอามือขึ้นบังตา เธอมองไม่เห็นอะไรในแสงสีขาวนั่นเลย แต่เธอกลับรู้ว่า มีใครคนหนึ่ง กำลังทำอะไรซักอย่างอยู่ด้านใน แน่ๆ
“ พอล...พอล ”
“ อยู่ในนั้นรึเปล่า ” อลิซตะโกนถาม เพราะแสงทำให้แสบตาจนไม่สามารถ มองเข้าไปด้านในได้
“.............” ไม่มีเสียงตอบกลับมา
วูบ !!! แสงเหล่านั้น ดับหายไปแล้ว
อลิซค่อยๆก้าวเข้าไปในห้องนั้นอย่างระมัดระวัง เธอพบว่าห้องนั้นเป็นห้องที่ค่อนข้างใหญ่ มีโต๊ะตัวใหญ่อยู่กลางห้อง บนโต๊ะมีคอมพิวเตอร์ที่ยังร้อนๆอยู่ เหมือนมีคนเพิ่งปิด ข้างโต๊ะคอมพิวเตอร์มี ไฟฉายกระบอกใหญ่ นอกจากโต๊ะ ยังมีเตียงนอน มีตู้เย็น มีอาหาร เครื่องดื่ม และแปลกที่ห้องใต้ดินที่คิดว่าทั้งลึกทั้งไกลขนาดนี้ จะมีลมพัดเข้ามา ทำให้มีอากาศหายใจได้ แต่สิ่งที่เธอแปลกใจ คือ ทำไม ? ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้เลย
อลิซมองหาทางออกจากห้องนั้น โดยที่ไม่ใช่ ทางที่เธอเข้ามา แต่ ไม่ว่าเธอจะหาอย่างไร ก็ไม่พบเลย และเธอก็คิดตัดสินใจที่จะใช้คอมพิวเตอร์นั่นอีกครั้ง
เธอนั่งลงที่เก้าอีกหน้าคอมพิวเตอร์เครื่องนั้น ยังไม่ทันจะกดปุ่มเปิด คอมพิวเตอร์ก็เปิดเองอัตโนมัติ อลิซ งง เล็กน้อยกัยความแปลกประหลาดของบ้านหลังนี้ แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกตื่นเต้น สนุก ท้าทาย
Load ….. 100…90…80…70…50…60…40…30…20…10…0
Welcome to the dungeon.
Do you want to go to home?
“อะไรกัน จะให้กลับเข้าไปในบ้านอีกแล้วหรอ อุสาห์ทำให้ถึงขนาดนี้แล้วเชียว”
No.
Do you want to read an information ?
“ข้อมูล ข้อมูล อะไร…ลองดูหน่อยคงไม่เป็นอะไรมั้ง”
YES
หลังจากที่เธอ ตกลงจะดูข้อมูลที่เธอก็ไม่รู้ว่ามันคือข้อมูลอะไร แต่มันน่าจะสำคัญนะ ถึงขนาดเอามาเก็บไว้ลึกถึงขนาดนี้ และเธอก็ตกใจมาก สำหรับข้อมูลที่เธอเห็น มันเป็นข้อมูลของ พวกผิดกฎหมาย ขายของเถื่อน ค้ายา นักล่อลวง ฆาตกร และแน่นอน โจร มันมีข้อมูลที่ค่อนข้างละเอียดบ้าง ไม่ละเอียดบ้าง แต่ถ้าเป็นตำรวจ ยังคงมีไม่มากถึงขนาดนี้ มีชื่อ นามสกุล ทั้งจริงและแอบอ้าง การศึกษา ประวัติ ข่าวทั้งหมดที่เกี่ยวกับคนคนนั้น ลายนิ้วมือ หลักฐานที่จับได้ ไม่ว่าอะไรก็มีหมดทั้งนั้น เธอลองเลือกที่ชื่อของ A25/26 ไม่นานก็ปรากฎให้เห็นข้อมูลต่างๆ
Coad name : A25/26
Name : -
การศึกษา : -
อายุ : ไม่แน่ชัด
เกิด : -
ลายนิ้วมือ : -
ทำความผิดประเภท : ลักทรัพย์
ลักษณะพิเศษ : อ่านต่อ
คดี : - ขโมยอัญมณี ของบริษัท SPM อ่านต่อ
- ขโมยอัญมณี ของบ้านเควเรส บาตีส อ่านต่อ
- ขโมยอัญมณี ของเจ้าของธนาคาร แอตตี้ มันนี่ อ่านต่อ
- ขโมยอัญมณี ของบริษัท precious stone อ่านต่อ
- ขโมยอัญมณี ของบริษัท Gem อ่านต่อ
- ขโมยนาฬิกาฝังเพชร ของบริษัท C-Modoe อ่านต่อ
- ขโมยเพชร ของ แพทย์หญิง อรัสซี่ ครอนี่ อ่านต่อ
- ขโมยแหวนเพชร 20 กะรัด ของ archeology museum อ่านต่อ
- ขโมยสร้อยเพชร 25 กะรัด ของราชวงศ์ อังกฤษ อ่านต่อ
- ขโมยคริสตอล ของ นานาเซีย บาบารอส อ่านต่อ
- ขโมยหินฝังเพชร ของบริษัท Scot stone อ่านต่อ
- ขโมยนาฬิกาทอง สิ้นค้าตัวใหม่ ของบริษัท CC อ่านต่อ
- ขโมยสร้อยไข่มุก ของ D-C Museum อ่านต่อ
ส่วนสูง : ประมาณ 168 Cm หรือ มากกว่านั้น
รูปร่าง : ไม่แน่ชัด
เพศ : -
อื่น ๆ : อ่านต่อ
รูปถ่าย : -
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เธอไม่นึกเลย ว่าพอลเด็กนักเรียนชาย ม.4 จะมีข้อมูลเกี่ยวกับพวกผิดกฎหมายเยอะขนาดนี้ เธอเคยค้นข้อมูลของตำรวจ แต่ก็ไม่มีที่ไหนจะละเอียดเท่ากับของพอล เขาไปเอามาจากไหนกันนะ ปกติถ้าเธอพบข้อมูลอย่างนี้ สิ่งเดียวที่เธอจะทำคือ ลบข้อมูลทั้งหมด แต่ทำไมนะ เธอกลับคลิกปิด โปรแกรมนั้นซะ
Do you want to Shut Down ?
No. (เธออยากรู้ว่าในคอมพิวเตอร์เครื่องนี้จะมีอะไรอีกบ้าง)
Do you want to set right the information ?
No.
Do you want to go to window 2003 ?
No.
Do you want to search ?
No.
Do you want to ……….. ?
No.
Do you want to ……….. ?
No.
Do you want to ……….. ?
No.
Do you want to ……….. ?
No.
Do you want to ……….. ?
No.
ผ่านมาหลายคำถาม เธอก็ตอบปฏิเสธ ทั้งนั้น และคำถามก็เริ่มย้อนกลับมาคำถามเดิม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น