ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อย่าเพิ่งเข้ามาอ่านนะ กำลังแก้ไขอยู่
New School ; โรงเรียนใหม่
แสงแดดอ่อนส่องประกายในยามเช้า ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ถึงอนาคตข้างหน้าที่กำลังจะเกิดขึ้น เธอตื่นขึ้นมารับแสงตะวันในเช้าวันใหม่ ปี พ.ศ.2546 เป็นยุคของโลกแห่งความเรียบง่าย ทุกคนในยุคดูธรรมดาและเรียบง่าย แต่เธอผู้เกลียดความธรรมดาเรียบง่ายเป็นที่สุด สิ่งต่างๆไร้รสชาติของความท้าทาย ความอยากรู้อยากเห็น มนุษย์โลกต่างทำอะไรซ้ำไปซ้ำมา ' น่าเบื่อจะตาย ' และเธอจะทำให้โลกแห่งนี้เปลี่ยนไป นี่แหละนิสัยของเธอที่ซ้อนอยู่ภายใต้สิ่งที่คนทุกคนมองเห็น
"สวัดดีค่ะ ฉันชื่อ อาลิเซีย อาร์เซียน ชื่อเล่นชื่อ อลิซ"
เธอแนะนำตัวด้วยเสียงเรียบๆ เพื่อให้เข้ากับยุคๆนี้ ในขณะที่อยู่ในห้องเรียน ม.4 ห้อง 2 เธอเพิ่งจะเข้ามาเรียนในโรงเรียน Loster School เป็นครั้งแรก อลิซสูง 169 ซม. น้ำหนักไม่ต้องพูดถึงอลิซดูหุ่นดีมากๆ อายุ 16 หน้าตาหรอถ้าถามใครใครก็ต้องบอกว่า ก็งั้นงั้นแหละ แต่เธอก็ยังสวยกว่าผู้หญิงอีกหลายๆคน
"อลิซตรงที่ข้างๆพอลว่างไปนั่งสิ" ครูประจำชั้นบอก
อลิซมองหน้าพอลเขาเป็นนักเรียนชายที่ถ้าถามเพื่อนร่วมห้องโดยเฉพาะผู้หญิง ทุกคนก็คงตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า SMART ทุกอย่าง แต่ในความคิดของอลิซเธอกลับมองว่า พอล ไม่ได้ต่างไปจากคนทั่วไปเลย แน่นอนว่าเขาต้องธรรมดากว่าเธอแน่ !!!
"ไงเป็นเด็กใหม่ใช่ไหม ไปทานข้าวด้วยกันป่ะ" ชายรุ่นพี่ผู้มีร่างอันสูงใหญ่ แต่ท่าทางสมองจะตรงกันข้ามกับร่างกายนั้น กำลังพูดดับอลิซที่บันไดทางลงด้วยท่าทีเหมือนพวกจิกโก๋
"ไม่"
"สวัสดี เธอคือคนที่มาใหม่ใช่ไหม วันนี้ตอนเย็นว่างรึเปล่า" ชายหนุ่มหน้าตาดีทักอลิซหลังจากที่เธอเพิ่งหลบจากจิกโก๋คนแรกไปได้ไม่นาน
"ไม่"
ตลอดทั้งวันไม่ว่าจะ เช้า สาย บ่าย เย็น มีหนุ่มๆทั้งหล่อและไม่หล่อเข้ามาทักอลิซ แต่เธอก็เฉยท่าเดียว และคำเดียวที่พวกผู้ชายเหล่านี้จะได้ยินเสมอไม่ว่าจะคุยอะไรกับอลิซก็คือคำว่า "ไม่"
เวลาผ่านไป 1 เดือน จากผู้ชายหลายคนที่พยายามพูดกับอลิซก็เริ่มเบื่อและเซ็งกับความเงียบของเธอ รวมทั้งเพื่อนหญิงด้วยที่หมันไส้มาก ในตอนนี้แทบไม่มีใครที่จะคุยกับอลิซ แต่เธอก็ไม่แคร์ใคร ความจริงเธออยากให้เป็นอย่างนี้อยู่แล้ว ' เรื่องอะไรฉันจะต้องไปเสียเวลาคุยกับพวกคนธรรมดาอย่างนั้น วันๆไม่คิดจะทำอะไรให้เป็นเรื่องเป็นราว ไร้สาระสิ้นดี '
ตอนนี้ก็ใกล้ถึงเวลาสอบกลางภาคแล้วด้วย อลิซมองออกไปนอกหน้าต่าง เวลานี้เป็นเวลาพักกลางวัน เธอเห็นนักเรียนชายกำลังเล่นฟุตบอลอยู่ คนที่เก่งที่สุดดูเหมือนจะเป็น พอล ! ! !
อลิซมองเด็กผู้ชายคนนั้นแล้วพิจารณา เธอคิดว่าดูยังไงยังไงพอลก็ไม่เห็นจะดีเลิศตรงไหน มันก็แค่เก่งกว่าคนอื่นเท่านั้น แถมพอลยังมีอาชีพพิเศษอีกและเป็นอาชีพที่ทำให้อลิซไม่ชอบเอามากๆ นั่นคือ นักสืบ
' นักสืบ มันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับพวกที่ชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้านไปวันๆนั่นแหละ ' นี่แหละคือความคิดของเธอ
"เชอะ" อลิซคลางในลำคอ เธอเสียเวลาให้กับความคิดบ้าๆนั่นจบหมดเวลาพัก
"นี่นักเรียนได้เวลาเรียนแล้ว นั่งที่ได้" "อาทิตย์หน้าเราจะสอบพละกันนะเตรียมตัวมาให้พร้อมล่ะ"
"อลิซ กับ เคท พวกเธอไปซ้อมกันมาให้ดีนะคะแนนเก็บของพวกเธอไม่ดีสักเท่าไหร่"
"ค่ะ" เคทพูด เธอเป็นคนอ้วนมันก็แน่อยู่แล้วว่าคะแนนพละมันจะไม่ค่อยดี แต่ทำไมอลิซถึงได้คะแนนไม่ดีด้วยนะ
พอหมดชั่วโมงอลิซก็ตั้งหน้าตั้งตาเดินกลับบ้าน ซึ่งแน่นอนว่าปกติไม่มีใครเดินไปกับเธอแต่วันนี้แปลกกลับมีคนคนหนึ่งเดินตามอลิซมา
"อลิซ…อลิซ…รอด้วย" พอลตะโกนและวิ่งตามอลิซที่ดูเหมือนเดินแบบธรรมดา แต่ทำไมช่างเร็วซะเหลือเกิน
อลิซได้แต่หันไปมอง และ แสดงสีหน้าบ่งบอกว่าอย่ามายุ่ง แต่พอลมองแล้วเข้าใจผิดกลับคิดว่าเธอกำลังถามเขาอยู่ว่า มีอะไรหรอ?
"โอ๊ย…เหนื่อยจัง…คือว่าฉันอยากจะกลับเป็นเพื่อนเธอนะ ไม่มีอะไรหรอกฉันแค่อยากจะบอกว่าบ้านของฉันอยู่ห่างจากเธอแค่3หลังเอง"
หน้าของอลิซดูเฉยๆเรียบๆเหมือนธรรมดามาก แต่ในใจเธอกลับคิดว่า ตาบ้านี่มารู้ที่อยู่ฉันได้ไงเนี่ย !!!
"คือเมื่อเช้าฉันเห็นเธอออกมาจากบ้าน…แต่ฉันวิ่งตามเธอไม่ทัน" พอลบอกเหมือนเดาใจอลิซออกว่าคิดอะไรอยู่
"นี่…ตกลงฉันขอเดินกลับด้วยนะ" ถึงจะพูดด้วยเท่าไหร่ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมากคือความเงียบ เหมือนพอลกำลังพูดอยู่คนเดียว
"ถ้าเธอไม่พูดงั้นก็แสดงว่าตกลงละกัน"
' พวกผู้ชายนี่ชอบเข้าข้างตัวเองกันทุกคนรึเปล่านะ ' อลิซคิดในใจ แต่สีหน้าที่แสดงก็ยังดูเรียบๆเหมือนเดิม และในที่สุดก็ถึงบ้านอลิซ
"นี่บ้านของเธอสินะ ดูไม่เล็กไม่ใหญ่น่าอยู่ดี"
อลิซกำลังจะเข้าบ้าน ทำท่าเป็นไม่สนใจไม่ว่าพอลจะพูดอะไรก็ตาม เธอทำตัวปกติทุกอย่าง
"งั้นฉันไปบ้านตัวเองก่อนนะ" "BYE BYE" พอลเดินไปได้หน่อยก็ตะโกนบอกพลางโบกมือ
Time And Place ; เวลาและสถานที่
พระอาทิตย์อำลาจากท้องฟ้าด้วยแสงสีแดงอ่อนๆ แล้วค่อยๆจางหายไปภายในไม่กี่ชั่วโมง จากท้องฟ้าที่แสนธรรมดา ก็กลับกลายเป็นกลางคืนที่มืดมิด เหลือเพียงแสงจากพระจันทร์นวลผ่อง ที่อยู่สูง จนมิอาจจะเอื้อมถึง ถึงกระนั้นมนุษย์ก็ยังสร้างไฟฟ้าขึ้นมา แทนแสงแห่งดวงอาทิตย์ และแทนสิ่งที่ขาดหายไป ใครจะรู้ว่าเธอคนนั้น ชอบกลางคืนเป็นที่สุด มันหมายถึง ความลึกลับ น่าค้นหา ความวังเวง ความโดดเดี่ยว ความกล้าหาญ ความท้าทาย และทุกๆสิ่งที่เธอต้องการ และในขณะเดียวกัน ลึกๆแล้วเธอก็เกลียดกลางคืนด้วยเช่นกัน และงานของเธอก็มักจะมาเวลานี้
ตี๊ด ตี๊ด ๆ ๆ
"Hello"
"B1100 พูดอยู่ เป้าหมายของเราคือ อัญมณีของบริษัท SPM"
"ไปเอามันมา ส่วนที่นัดส่งของไว้จะโทรมาอีกที"
"รับทราบ" อลิซตอบด้วยเสียงอันเย็นชา
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
เวลาผ่านไป 2 ชั่วโมง ที่สถานีตำรวจค่อนข้างดูวุ่นวาย เนื่องจากจดหมายฉบับหนึ่ง ได้ส่งตรงจากที่ที่หนึ่ง จากคนคนหนึ่ง และคนคนนั้น ที่ที่นั้น เป็นที่ไร้ตัวตน
"สารวัตแครสครับ มีคนส่งจดหมายมาให้ครับ" หมวดนอตพูด เป็นหมวดจอมวุ่น ชอบทำอะไรให้ตำรวจนายอื่นสับสน แต่พอเวลาเอาจริงเอาจังก็เป็นหมวดที่ใช้ได้เลยทีเดียว
"ไหนดูซิ" สารวัตแครสพูด พลางรับจดหมายมาอ่าน
ระวัง !!! ของมีค่าที่ส่องแสงจะหายไปภายใต้แสงจันทร์ จาก A25/26
"มันพร้อมจะปฏิบัติการแล้ว" สารวัตแครสพูด สีหน้าแห่งความจริงจังเริ่มปรากฏขึ้น มือกำจดหมายแน่น จนกระดาษจดหมายเริ่มยับ มันไม่ใช่ความแค้นหรือสิ่งใด แต่มันก็เป็นความท้าทายที่น่าตื่นเต้น
"ใครครับ ???" ผู้หมวดนอตถาม
"A25/26" เมื่อพูดถึงชื่อนี้ทำให้หมวดนอตมีอาการกระตุกทันที
"สงสัยต้องพึ่ง พอล ซะแล้ว หมวดนอตโทรเรียกพอลด่วน"
"รับทราบครับ"
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากที่ผู้หมวดนอตโทรไปหาพอลแล้ว ไม่นานพอลก็มาถึงสถานีตำรวจ สีหน้าของพอลแสดงได้ถึงความอยากรู้อยากเห็น ความกล้า ที่พอลพกมาเสมอทุกๆครั้ง และที่ขาดไม่ได้คือ [b/]สมอง !!!
"ไหนขอผมดูข้อความหน่อยสิครับ"
ระวัง !!! ของมีค่าที่ส่องแสงจะหายไปภายใต้แสงจันทร์ จาก A25/26
"ตอนนี้เรายังไม่รู้ว่ามันจะขโมยอะไรไป"
"เรารู้แต่ว่าร้าน/บริษัท/ที่ที่มีของที่ส่องแสงได้จะถูกขโมย"
"แค่ให้ตำรวจตรวจดู / เดินเวร ตาร้านต่างๆก็คงพอ"
"A25/26 ฉันจะต้องตามจับเธอให้ได้" พอลพูดด้วยเสียงอันมั่งคงและแววตาที่แน่วแน่
"สารวัตแครสครับ มีจดหมายมาอีกแล้วครับ"
จุดหมายที่ฉันจะไปเอาของที่ส่องแสงคือ บ. S ?? เวลา 52.00 น.
"มันคืออะไร บ. S??" สารวัตแครสถามพอล
"มันอาจจะเป็นชื่อสถานที่ แต่ที่ไหนล่ะ" พอลตอบและเริ่มคิด โดยที่ไม่รู้ตัวว่ามีสายตาอันเย็นชากำลังจ้องมองการกระทำทั้งหมดของพวกเขา จากมุมที่พวกเขาน่าจะเห็นแต่พวกเขาก็ไม่รู้ตัว
"ตามที่ผมคิดนะครับ เวลา 24.00 น. คือเที่ยงคืน ถ้ากลับจาก 52 เป็น 25 ก็น่าจะเป็นเวลาตี 1 พอดี"
"สารวัตแครสครับ เจ้าของบริษัท SPM โทรมาครับ"
ปิ้งป่อง !!!
"ฮัลโหล…สารวัตแครสใช่ไหม" เจ้าของบริษัท
"ตอนนี้ผมมีอัญมณีชิ้นใหม่ที่ต้องการประมูลเลยอยากจะขอกำลังตำรวจมาคุ้มกัน ในวันพรุ่งนี้"
"ครับๆ แล้วทางเราจะส่งตำรวจไปให้" หลังจากที่วางสายไป พอลก็พูดขึ้นทันที
"ผมรู้จุดหมายของ A25/26 แล้ว บ. ที่มันบอกก็คือ บริษัท ส่วน S?? ถ้าคิดไม่ผิดก็น่าจะเป็น SPM และสิ่งที่มันจะขโมยก็คือ อัญมณี ที่กำลังถูกประมูล ส่วนเวลาที่จะขโมยคือ ตี 1"
Time For Discharge ; ถึงเวลาปฏิบัติการแล้ว
ไม่ว่าจะเป็นวันไหน วันปีใหม่ วันชาติ วันเทศกาลต่างๆ ทุกคนจะหยุดจากงาน แต่คนเหล่านี้จะไม่มีวันหยุด เนื่องจากคนเหล่านี้ได้เลือกทางเดินของพวกเขาแล้ว คือการที่จะช่วยให้โลกของพวกเขาและทุกๆคนสงบสุขต่อไป มันเป็นทางเลือกที่ขัดต่อความคิดของเธอคนนั้น แต่งานตำรวจยังไงก็ยังดีกว่านักสืบ อยู่วันยังค่ำ
"สั่งตำรวจของ P191 ว่าให้เตรียมกำลังตำรวจสัก 50 คนไปที่ บ.SPM ด่วน"
"รับทราบครับ"
"ผมคงต้องขอให้คุณอยู่ เพื่อช่วยสืบสวนหน่อยนะครับ"
"ด้วยความยินดีครับ"
****************************************************************
เวลา 24.00 น. พระจันทร์วันนี้สวยกว่าวันอื่นๆ แสงอันน้อยนิดส่องออกมาจากดวงจันทร์อันกลม โต กำลังตำรวจทั้ง 50 คน เฝ้าอยู่หน้าตึก บริษัท SPM และนอกจากตำรวจ 50 คนแล้ว ยังมีสารวัตแครส ผู้หมวดนอต และพอล อีกด้วย เธอผู้ชอบแสงจันทร์ ตอนกลางคืน จะมาเวลาไหนกันนะ
"เอ่อ…ท่านประธานบริษัทครับ…ท่านพอจะบอกพวกเราได้ไหมว่า อัญมณี เก็บอยู่ที่ไหน"
"ความจริงมันเป็นความลับนะ…แต่เพื่อความปลอดภัยผมก็จะบอก….คือตอนนี้มันอยู่ในห้องรักษาความปลอดภัยที่ชั้น 30 "
"ผมขอขึ้นไปป้องกันชั้นนั้นได้ไหมครับ"
"เธอคงจะไม่ไป….เอ่อ"
"ไม่แน่นอนผมรับประกัน"
***************************************************************************
เวลา 24.50 น. พอลและสารวัตแครส ประจำตำแหน่งอยู่ที่ชั้น 30 ห้องรักษาความปลอดภัย มีตำรวจอีก 10 คนล้อมอยู่รอบๆ บริษัท ส่วนอีก 20 คนเดินตรวจตามชั้นต่างๆ เธอคนนั้นยังไม่ปรากฏให้ผู้ใดเห็นแม้แต่เงา ความมืดเป็นสิ่งที่ท้าทายต่อเธอ และที่สำคัญยังเป็นที่ที่คอยปกป้องเธอด้วยเช่นกัน
"อีก 1 นาที ตี 1"
"56…57…58…59…ตี1…" พอลนับในใจ
"สารวัตแครสครับ…สารวัตแครสครับ…ตำรวจนายหนึ่งเห็น A25/26 อยู่ที่ด้านหลังบริษัทครับ" ผู้หมวดนอตพูด
"งั้นผมขอลงไปดูก่อนนะ"
"หมวดนอตอยู่ที่นี่กับพอลก่อนละกัน"
"ครับผม"
"หมวดนอต"
"ครับ"
"ป่านนี้ A25/26 น่าจะมาอยู่ที่นี่แล้วนะ แต่ทำไมยังไม่มาอีก…แปลก"
"บางทีสถานที่กับเวลาอาจจะผิดก็ได้นะครับ"
"แต่ผมแน่ใจว่ามันถูก 100 %" พอลตอบหลังจากนึกทบทวนมาครู่หนึ่งและมองหมวดนอต แต่หมวดนอตได้หายไปแล้ว พร้อมกับอัญมณีที่ตั้งอยู่กลางห้องรักษาความปลอดภัย
"เสร็จกัน" พอลพูดแล้วรีบโทรติดต่อสารวัตแครสและบอกเรื่องที่เกิดขึ้น
"ผมต้องขออภัยด้วย"
"ไม่เป็นไรหรอถ้านายผิด…ฉันก็ผิดด้วยที่เชื่อหมวดนอตตัวปลอม" สารวัตแครสบอก" A25/26 นี่ร้ายจริงๆมันปลอมตัวเหมือนมากๆ…แถมยังเร็วสุดๆอีกด้วย"
"สารวัตแครสครับ….สารวัตแครส….มีตำรวจนายหนึ่งพบผู้หมวดนอตนอนสลบอยู่ตรงประตูหลังครับ"
"มีข้อความติดที่เสื้อหมวดนอตด้วยครับ"
ขอบคุณสำหรับ เสื้อผ้า หน้าตา เสียง และข้อมูลต่างๆ อัญมณี ของท่าน ได้จางหายไปพร้อมแสงจันทร์ เป็นนิรันดร์ จาก A25/26
**********************************************************
"รายงานข่าวพิเศษประจำวันนี้ อัญมณีของบริษัท SPM ที่อีกไม่นานจะทำการประมูล ได้ถูกขโมยไปแล้วโดยจอมโจรที่เป็นที่กล่าวขานอยู่ตอนนี้คือ A25/26 ที่ไม่มีใครรู้เบาะแสว่าเป็นใคร ถ้าใครรู้เบาะแสโปรดแจ้งตำรวจด่วนค่ะ จบการรายงานข่าวพิเศษวันนี้ สวัสดีค่ะ" ทุกทีวี ทุกวิทยุ กำลังถ่ายทอดสดเกี่ยวกับโจรขโมยอัญมณี ทุกคนกำลังกลุ่มใจกับข่าวนี้มาก
ยกเว้น !!! ชายร่างใหญ่คนหนึ่งที่กำลังจิบไวท์องุ่น อยู่ในห้องหนึ่งที่มืดมิดไม่มีแสงสว่าง เงียบ วังเวง แต่ชายคนนั้นกลับยิ้มที่มุมปากอย่างน่ากลัว เหมือนได้ชัยชนะอันยิ่งใหญ่ หรือไม่ก็ได้สิ่งที่ต้องการแล้ว
แสงแดดอ่อนส่องประกายในยามเช้า ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ถึงอนาคตข้างหน้าที่กำลังจะเกิดขึ้น เธอตื่นขึ้นมารับแสงตะวันในเช้าวันใหม่ ปี พ.ศ.2546 เป็นยุคของโลกแห่งความเรียบง่าย ทุกคนในยุคดูธรรมดาและเรียบง่าย แต่เธอผู้เกลียดความธรรมดาเรียบง่ายเป็นที่สุด สิ่งต่างๆไร้รสชาติของความท้าทาย ความอยากรู้อยากเห็น มนุษย์โลกต่างทำอะไรซ้ำไปซ้ำมา ' น่าเบื่อจะตาย ' และเธอจะทำให้โลกแห่งนี้เปลี่ยนไป นี่แหละนิสัยของเธอที่ซ้อนอยู่ภายใต้สิ่งที่คนทุกคนมองเห็น
"สวัดดีค่ะ ฉันชื่อ อาลิเซีย อาร์เซียน ชื่อเล่นชื่อ อลิซ"
เธอแนะนำตัวด้วยเสียงเรียบๆ เพื่อให้เข้ากับยุคๆนี้ ในขณะที่อยู่ในห้องเรียน ม.4 ห้อง 2 เธอเพิ่งจะเข้ามาเรียนในโรงเรียน Loster School เป็นครั้งแรก อลิซสูง 169 ซม. น้ำหนักไม่ต้องพูดถึงอลิซดูหุ่นดีมากๆ อายุ 16 หน้าตาหรอถ้าถามใครใครก็ต้องบอกว่า ก็งั้นงั้นแหละ แต่เธอก็ยังสวยกว่าผู้หญิงอีกหลายๆคน
"อลิซตรงที่ข้างๆพอลว่างไปนั่งสิ" ครูประจำชั้นบอก
อลิซมองหน้าพอลเขาเป็นนักเรียนชายที่ถ้าถามเพื่อนร่วมห้องโดยเฉพาะผู้หญิง ทุกคนก็คงตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า SMART ทุกอย่าง แต่ในความคิดของอลิซเธอกลับมองว่า พอล ไม่ได้ต่างไปจากคนทั่วไปเลย แน่นอนว่าเขาต้องธรรมดากว่าเธอแน่ !!!
"ไงเป็นเด็กใหม่ใช่ไหม ไปทานข้าวด้วยกันป่ะ" ชายรุ่นพี่ผู้มีร่างอันสูงใหญ่ แต่ท่าทางสมองจะตรงกันข้ามกับร่างกายนั้น กำลังพูดดับอลิซที่บันไดทางลงด้วยท่าทีเหมือนพวกจิกโก๋
"ไม่"
"สวัสดี เธอคือคนที่มาใหม่ใช่ไหม วันนี้ตอนเย็นว่างรึเปล่า" ชายหนุ่มหน้าตาดีทักอลิซหลังจากที่เธอเพิ่งหลบจากจิกโก๋คนแรกไปได้ไม่นาน
"ไม่"
ตลอดทั้งวันไม่ว่าจะ เช้า สาย บ่าย เย็น มีหนุ่มๆทั้งหล่อและไม่หล่อเข้ามาทักอลิซ แต่เธอก็เฉยท่าเดียว และคำเดียวที่พวกผู้ชายเหล่านี้จะได้ยินเสมอไม่ว่าจะคุยอะไรกับอลิซก็คือคำว่า "ไม่"
เวลาผ่านไป 1 เดือน จากผู้ชายหลายคนที่พยายามพูดกับอลิซก็เริ่มเบื่อและเซ็งกับความเงียบของเธอ รวมทั้งเพื่อนหญิงด้วยที่หมันไส้มาก ในตอนนี้แทบไม่มีใครที่จะคุยกับอลิซ แต่เธอก็ไม่แคร์ใคร ความจริงเธออยากให้เป็นอย่างนี้อยู่แล้ว ' เรื่องอะไรฉันจะต้องไปเสียเวลาคุยกับพวกคนธรรมดาอย่างนั้น วันๆไม่คิดจะทำอะไรให้เป็นเรื่องเป็นราว ไร้สาระสิ้นดี '
ตอนนี้ก็ใกล้ถึงเวลาสอบกลางภาคแล้วด้วย อลิซมองออกไปนอกหน้าต่าง เวลานี้เป็นเวลาพักกลางวัน เธอเห็นนักเรียนชายกำลังเล่นฟุตบอลอยู่ คนที่เก่งที่สุดดูเหมือนจะเป็น พอล ! ! !
อลิซมองเด็กผู้ชายคนนั้นแล้วพิจารณา เธอคิดว่าดูยังไงยังไงพอลก็ไม่เห็นจะดีเลิศตรงไหน มันก็แค่เก่งกว่าคนอื่นเท่านั้น แถมพอลยังมีอาชีพพิเศษอีกและเป็นอาชีพที่ทำให้อลิซไม่ชอบเอามากๆ นั่นคือ นักสืบ
' นักสืบ มันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับพวกที่ชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้านไปวันๆนั่นแหละ ' นี่แหละคือความคิดของเธอ
"เชอะ" อลิซคลางในลำคอ เธอเสียเวลาให้กับความคิดบ้าๆนั่นจบหมดเวลาพัก
"นี่นักเรียนได้เวลาเรียนแล้ว นั่งที่ได้" "อาทิตย์หน้าเราจะสอบพละกันนะเตรียมตัวมาให้พร้อมล่ะ"
"อลิซ กับ เคท พวกเธอไปซ้อมกันมาให้ดีนะคะแนนเก็บของพวกเธอไม่ดีสักเท่าไหร่"
"ค่ะ" เคทพูด เธอเป็นคนอ้วนมันก็แน่อยู่แล้วว่าคะแนนพละมันจะไม่ค่อยดี แต่ทำไมอลิซถึงได้คะแนนไม่ดีด้วยนะ
พอหมดชั่วโมงอลิซก็ตั้งหน้าตั้งตาเดินกลับบ้าน ซึ่งแน่นอนว่าปกติไม่มีใครเดินไปกับเธอแต่วันนี้แปลกกลับมีคนคนหนึ่งเดินตามอลิซมา
"อลิซ…อลิซ…รอด้วย" พอลตะโกนและวิ่งตามอลิซที่ดูเหมือนเดินแบบธรรมดา แต่ทำไมช่างเร็วซะเหลือเกิน
อลิซได้แต่หันไปมอง และ แสดงสีหน้าบ่งบอกว่าอย่ามายุ่ง แต่พอลมองแล้วเข้าใจผิดกลับคิดว่าเธอกำลังถามเขาอยู่ว่า มีอะไรหรอ?
"โอ๊ย…เหนื่อยจัง…คือว่าฉันอยากจะกลับเป็นเพื่อนเธอนะ ไม่มีอะไรหรอกฉันแค่อยากจะบอกว่าบ้านของฉันอยู่ห่างจากเธอแค่3หลังเอง"
หน้าของอลิซดูเฉยๆเรียบๆเหมือนธรรมดามาก แต่ในใจเธอกลับคิดว่า ตาบ้านี่มารู้ที่อยู่ฉันได้ไงเนี่ย !!!
"คือเมื่อเช้าฉันเห็นเธอออกมาจากบ้าน…แต่ฉันวิ่งตามเธอไม่ทัน" พอลบอกเหมือนเดาใจอลิซออกว่าคิดอะไรอยู่
"นี่…ตกลงฉันขอเดินกลับด้วยนะ" ถึงจะพูดด้วยเท่าไหร่ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมากคือความเงียบ เหมือนพอลกำลังพูดอยู่คนเดียว
"ถ้าเธอไม่พูดงั้นก็แสดงว่าตกลงละกัน"
' พวกผู้ชายนี่ชอบเข้าข้างตัวเองกันทุกคนรึเปล่านะ ' อลิซคิดในใจ แต่สีหน้าที่แสดงก็ยังดูเรียบๆเหมือนเดิม และในที่สุดก็ถึงบ้านอลิซ
"นี่บ้านของเธอสินะ ดูไม่เล็กไม่ใหญ่น่าอยู่ดี"
อลิซกำลังจะเข้าบ้าน ทำท่าเป็นไม่สนใจไม่ว่าพอลจะพูดอะไรก็ตาม เธอทำตัวปกติทุกอย่าง
"งั้นฉันไปบ้านตัวเองก่อนนะ" "BYE BYE" พอลเดินไปได้หน่อยก็ตะโกนบอกพลางโบกมือ
Time And Place ; เวลาและสถานที่
พระอาทิตย์อำลาจากท้องฟ้าด้วยแสงสีแดงอ่อนๆ แล้วค่อยๆจางหายไปภายในไม่กี่ชั่วโมง จากท้องฟ้าที่แสนธรรมดา ก็กลับกลายเป็นกลางคืนที่มืดมิด เหลือเพียงแสงจากพระจันทร์นวลผ่อง ที่อยู่สูง จนมิอาจจะเอื้อมถึง ถึงกระนั้นมนุษย์ก็ยังสร้างไฟฟ้าขึ้นมา แทนแสงแห่งดวงอาทิตย์ และแทนสิ่งที่ขาดหายไป ใครจะรู้ว่าเธอคนนั้น ชอบกลางคืนเป็นที่สุด มันหมายถึง ความลึกลับ น่าค้นหา ความวังเวง ความโดดเดี่ยว ความกล้าหาญ ความท้าทาย และทุกๆสิ่งที่เธอต้องการ และในขณะเดียวกัน ลึกๆแล้วเธอก็เกลียดกลางคืนด้วยเช่นกัน และงานของเธอก็มักจะมาเวลานี้
ตี๊ด ตี๊ด ๆ ๆ
"Hello"
"B1100 พูดอยู่ เป้าหมายของเราคือ อัญมณีของบริษัท SPM"
"ไปเอามันมา ส่วนที่นัดส่งของไว้จะโทรมาอีกที"
"รับทราบ" อลิซตอบด้วยเสียงอันเย็นชา
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
เวลาผ่านไป 2 ชั่วโมง ที่สถานีตำรวจค่อนข้างดูวุ่นวาย เนื่องจากจดหมายฉบับหนึ่ง ได้ส่งตรงจากที่ที่หนึ่ง จากคนคนหนึ่ง และคนคนนั้น ที่ที่นั้น เป็นที่ไร้ตัวตน
"สารวัตแครสครับ มีคนส่งจดหมายมาให้ครับ" หมวดนอตพูด เป็นหมวดจอมวุ่น ชอบทำอะไรให้ตำรวจนายอื่นสับสน แต่พอเวลาเอาจริงเอาจังก็เป็นหมวดที่ใช้ได้เลยทีเดียว
"ไหนดูซิ" สารวัตแครสพูด พลางรับจดหมายมาอ่าน
ระวัง !!! ของมีค่าที่ส่องแสงจะหายไปภายใต้แสงจันทร์ จาก A25/26
"มันพร้อมจะปฏิบัติการแล้ว" สารวัตแครสพูด สีหน้าแห่งความจริงจังเริ่มปรากฏขึ้น มือกำจดหมายแน่น จนกระดาษจดหมายเริ่มยับ มันไม่ใช่ความแค้นหรือสิ่งใด แต่มันก็เป็นความท้าทายที่น่าตื่นเต้น
"ใครครับ ???" ผู้หมวดนอตถาม
"A25/26" เมื่อพูดถึงชื่อนี้ทำให้หมวดนอตมีอาการกระตุกทันที
"สงสัยต้องพึ่ง พอล ซะแล้ว หมวดนอตโทรเรียกพอลด่วน"
"รับทราบครับ"
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากที่ผู้หมวดนอตโทรไปหาพอลแล้ว ไม่นานพอลก็มาถึงสถานีตำรวจ สีหน้าของพอลแสดงได้ถึงความอยากรู้อยากเห็น ความกล้า ที่พอลพกมาเสมอทุกๆครั้ง และที่ขาดไม่ได้คือ [b/]สมอง !!!
"ไหนขอผมดูข้อความหน่อยสิครับ"
ระวัง !!! ของมีค่าที่ส่องแสงจะหายไปภายใต้แสงจันทร์ จาก A25/26
"ตอนนี้เรายังไม่รู้ว่ามันจะขโมยอะไรไป"
"เรารู้แต่ว่าร้าน/บริษัท/ที่ที่มีของที่ส่องแสงได้จะถูกขโมย"
"แค่ให้ตำรวจตรวจดู / เดินเวร ตาร้านต่างๆก็คงพอ"
"A25/26 ฉันจะต้องตามจับเธอให้ได้" พอลพูดด้วยเสียงอันมั่งคงและแววตาที่แน่วแน่
"สารวัตแครสครับ มีจดหมายมาอีกแล้วครับ"
จุดหมายที่ฉันจะไปเอาของที่ส่องแสงคือ บ. S ?? เวลา 52.00 น.
"มันคืออะไร บ. S??" สารวัตแครสถามพอล
"มันอาจจะเป็นชื่อสถานที่ แต่ที่ไหนล่ะ" พอลตอบและเริ่มคิด โดยที่ไม่รู้ตัวว่ามีสายตาอันเย็นชากำลังจ้องมองการกระทำทั้งหมดของพวกเขา จากมุมที่พวกเขาน่าจะเห็นแต่พวกเขาก็ไม่รู้ตัว
"ตามที่ผมคิดนะครับ เวลา 24.00 น. คือเที่ยงคืน ถ้ากลับจาก 52 เป็น 25 ก็น่าจะเป็นเวลาตี 1 พอดี"
"สารวัตแครสครับ เจ้าของบริษัท SPM โทรมาครับ"
ปิ้งป่อง !!!
"ฮัลโหล…สารวัตแครสใช่ไหม" เจ้าของบริษัท
"ตอนนี้ผมมีอัญมณีชิ้นใหม่ที่ต้องการประมูลเลยอยากจะขอกำลังตำรวจมาคุ้มกัน ในวันพรุ่งนี้"
"ครับๆ แล้วทางเราจะส่งตำรวจไปให้" หลังจากที่วางสายไป พอลก็พูดขึ้นทันที
"ผมรู้จุดหมายของ A25/26 แล้ว บ. ที่มันบอกก็คือ บริษัท ส่วน S?? ถ้าคิดไม่ผิดก็น่าจะเป็น SPM และสิ่งที่มันจะขโมยก็คือ อัญมณี ที่กำลังถูกประมูล ส่วนเวลาที่จะขโมยคือ ตี 1"
Time For Discharge ; ถึงเวลาปฏิบัติการแล้ว
ไม่ว่าจะเป็นวันไหน วันปีใหม่ วันชาติ วันเทศกาลต่างๆ ทุกคนจะหยุดจากงาน แต่คนเหล่านี้จะไม่มีวันหยุด เนื่องจากคนเหล่านี้ได้เลือกทางเดินของพวกเขาแล้ว คือการที่จะช่วยให้โลกของพวกเขาและทุกๆคนสงบสุขต่อไป มันเป็นทางเลือกที่ขัดต่อความคิดของเธอคนนั้น แต่งานตำรวจยังไงก็ยังดีกว่านักสืบ อยู่วันยังค่ำ
"สั่งตำรวจของ P191 ว่าให้เตรียมกำลังตำรวจสัก 50 คนไปที่ บ.SPM ด่วน"
"รับทราบครับ"
"ผมคงต้องขอให้คุณอยู่ เพื่อช่วยสืบสวนหน่อยนะครับ"
"ด้วยความยินดีครับ"
****************************************************************
เวลา 24.00 น. พระจันทร์วันนี้สวยกว่าวันอื่นๆ แสงอันน้อยนิดส่องออกมาจากดวงจันทร์อันกลม โต กำลังตำรวจทั้ง 50 คน เฝ้าอยู่หน้าตึก บริษัท SPM และนอกจากตำรวจ 50 คนแล้ว ยังมีสารวัตแครส ผู้หมวดนอต และพอล อีกด้วย เธอผู้ชอบแสงจันทร์ ตอนกลางคืน จะมาเวลาไหนกันนะ
"เอ่อ…ท่านประธานบริษัทครับ…ท่านพอจะบอกพวกเราได้ไหมว่า อัญมณี เก็บอยู่ที่ไหน"
"ความจริงมันเป็นความลับนะ…แต่เพื่อความปลอดภัยผมก็จะบอก….คือตอนนี้มันอยู่ในห้องรักษาความปลอดภัยที่ชั้น 30 "
"ผมขอขึ้นไปป้องกันชั้นนั้นได้ไหมครับ"
"เธอคงจะไม่ไป….เอ่อ"
"ไม่แน่นอนผมรับประกัน"
***************************************************************************
เวลา 24.50 น. พอลและสารวัตแครส ประจำตำแหน่งอยู่ที่ชั้น 30 ห้องรักษาความปลอดภัย มีตำรวจอีก 10 คนล้อมอยู่รอบๆ บริษัท ส่วนอีก 20 คนเดินตรวจตามชั้นต่างๆ เธอคนนั้นยังไม่ปรากฏให้ผู้ใดเห็นแม้แต่เงา ความมืดเป็นสิ่งที่ท้าทายต่อเธอ และที่สำคัญยังเป็นที่ที่คอยปกป้องเธอด้วยเช่นกัน
"อีก 1 นาที ตี 1"
"56…57…58…59…ตี1…" พอลนับในใจ
"สารวัตแครสครับ…สารวัตแครสครับ…ตำรวจนายหนึ่งเห็น A25/26 อยู่ที่ด้านหลังบริษัทครับ" ผู้หมวดนอตพูด
"งั้นผมขอลงไปดูก่อนนะ"
"หมวดนอตอยู่ที่นี่กับพอลก่อนละกัน"
"ครับผม"
"หมวดนอต"
"ครับ"
"ป่านนี้ A25/26 น่าจะมาอยู่ที่นี่แล้วนะ แต่ทำไมยังไม่มาอีก…แปลก"
"บางทีสถานที่กับเวลาอาจจะผิดก็ได้นะครับ"
"แต่ผมแน่ใจว่ามันถูก 100 %" พอลตอบหลังจากนึกทบทวนมาครู่หนึ่งและมองหมวดนอต แต่หมวดนอตได้หายไปแล้ว พร้อมกับอัญมณีที่ตั้งอยู่กลางห้องรักษาความปลอดภัย
"เสร็จกัน" พอลพูดแล้วรีบโทรติดต่อสารวัตแครสและบอกเรื่องที่เกิดขึ้น
"ผมต้องขออภัยด้วย"
"ไม่เป็นไรหรอถ้านายผิด…ฉันก็ผิดด้วยที่เชื่อหมวดนอตตัวปลอม" สารวัตแครสบอก" A25/26 นี่ร้ายจริงๆมันปลอมตัวเหมือนมากๆ…แถมยังเร็วสุดๆอีกด้วย"
"สารวัตแครสครับ….สารวัตแครส….มีตำรวจนายหนึ่งพบผู้หมวดนอตนอนสลบอยู่ตรงประตูหลังครับ"
"มีข้อความติดที่เสื้อหมวดนอตด้วยครับ"
ขอบคุณสำหรับ เสื้อผ้า หน้าตา เสียง และข้อมูลต่างๆ อัญมณี ของท่าน ได้จางหายไปพร้อมแสงจันทร์ เป็นนิรันดร์ จาก A25/26
**********************************************************
"รายงานข่าวพิเศษประจำวันนี้ อัญมณีของบริษัท SPM ที่อีกไม่นานจะทำการประมูล ได้ถูกขโมยไปแล้วโดยจอมโจรที่เป็นที่กล่าวขานอยู่ตอนนี้คือ A25/26 ที่ไม่มีใครรู้เบาะแสว่าเป็นใคร ถ้าใครรู้เบาะแสโปรดแจ้งตำรวจด่วนค่ะ จบการรายงานข่าวพิเศษวันนี้ สวัสดีค่ะ" ทุกทีวี ทุกวิทยุ กำลังถ่ายทอดสดเกี่ยวกับโจรขโมยอัญมณี ทุกคนกำลังกลุ่มใจกับข่าวนี้มาก
ยกเว้น !!! ชายร่างใหญ่คนหนึ่งที่กำลังจิบไวท์องุ่น อยู่ในห้องหนึ่งที่มืดมิดไม่มีแสงสว่าง เงียบ วังเวง แต่ชายคนนั้นกลับยิ้มที่มุมปากอย่างน่ากลัว เหมือนได้ชัยชนะอันยิ่งใหญ่ หรือไม่ก็ได้สิ่งที่ต้องการแล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น