ห้องเก็บของห้องที่ ๑

ลำดับตอนที่ #6 : แคนโซเน่ ดิทริสเทซซ่า

ใบสมัคร

รูป::

 

รูปร่างลักษณะ::หญิงสาวเจ้าของเรือนผมยาวสลวยงดงามเปล่งประกายสีทองอ่อนๆปลิวไสวไปกับสายลมโชยอ่อนๆ ดวงตากลมโตสีแดงอมชมพูราวเพชรล้ำค่า สายตาคู่ใดที่จับจ้องต้องหลงในดวงตางามนี้ แต่ดวงตาของเธอนั้นเปี่ยมล้นไปด้วยความเศร้าโศก ความเศร้าที่มิอาจลบเลือนจากดวงตาคู่นี้เลย ผิวสีขาวอมชมพูกุหลาบยามฤดูใบไม้ผลิแย้มบานแรกเริ่มที่มีหิมะที่กำลังละลายเป็นหยาดน้ำบริสุทธิ์ โครงหน้าเรียวกระชับรูปไข่เข้ากันได้ดีดับจมูกและริมฝีปากอิ่มสีระเรื่อ ขนตาสีแดงเข้มแพรยาวลงมาช่างเหมาะกับดวงตาคู่นั้นที่เศร้าโศกยิ่งนัก เอวคอดกิ่วผอมบาง เธอสูง 171 น้ำหนัก 45

ชื่อ–นามสกุล::แคนโซเน่ ดิทริสเทซซ่า (บทเพลงแห่งความเศร้า)

ชื่อเล่น:: ทริซเซ่

อายุ :: 23

นิสัย:: ''แคนโซเน่ ดิทริสเทซซ่า'' หญิงสาวผู้ครอบครองบทเพลงแห่งความเศร้า ...ความเศร้าอันเป็นนิจนิรันดร์หญิงผู้นี้มีความโศกเศร้าในใจที่มิอาจบอกใครได้ ความเศร้าโศกหากแต่เลือนลางมาก สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองร่างคือเธอ และคนอันเป็นที่รักอีกคน เหตุการณ์นั้นทำให้เธอทนความเจ็บปวดและร่ำไห้โศกเศร้ามาตลอด ณ ตอนี้เธอจะไม่ร้องีกต่อไป เธอจะเก็บมันเอาไว้คนเดียว เก็บเอาไว้ไม่บอกใคร นิสัยเด่นที่จะเห็นจากเธอคือ เธอเป็นคนที่นิ่งเงียบพอตัว หากต้องการสนทนากับหญิงสาวคนนี้แล้วล่ะก็ต้องมีคำพูดชักจูงสูง เสียงนุ่มหวานยามฟังทำให้ใจสั่นเทาเบาๆ เสียงที่เปี่ยมล้มด้วยความเศร้าสร้อย ความเจ็บปวดที่มิอาจปลดปล่อยได้ ความสุขที่เธอได้รับจากผู้อื่นไม่มีผลอะไรเลย ความเศร้าของเธอจะไม่มีวันถูกชะล้าง ถ้าเงื่อนไขที่ทำให้เธอเศร้าไม่ถูกปลดออกจะไม่อาจเป็นคนที่ร่าเริงได้อีกเลย นอกจากที่เธอจะเงียบแล้วเธอยังเป็นคนที่เดาใจยากมากที่สุด สิ่งที่เธอคิด สิ่งที่จะพูดมักจะเก็บเอาไว้คนเดียว ไม่พูดจา ไม่เอื้อนเอ่ยออกมา ในการที่จะเอาใจเด็กสาวคนนี่อาจจะยากไปมาก ถ้ามองลงไปลึกๆเธอไม่ได้นิ่งไม่พูดกับใคร เธอเป็นคนที่อ่อนโยนมาก เป็นคนที่เคยมีรอยยิ้มสดใสจนทำให้เมืองทั้งเมืองเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มเลยก็ว่าได้ เวลาว่างเธอมักจะไปอยู่ในที่สงบๆ หรือร้องเพลงเบาๆในที่ที่ไม่มีคน หากร้องออกมาผู้คนจำต้องเศร้าสร้อย เจ็บปวด ใบหน้าเช่นนั้นไม่ทำให้เธอดีใจเลย..ความรักคือสิ่งที่เธอกลัว ไม่อยากเจ็บปวดเพราะเรื่องนี้ ไม่รู้ทำไมถึงกลัวแต่เธอไม่เลือกที่จะรักใคร รูปโฉมงดงามดึงดูดคนประอื่นมา จัดงานสมรสแต่ต้องล่มทุกงาน เพราะเธอคนนี้จะไม่ยอมรับเลย ยอมรับเลยว่าเธอเป็นคนที่ความอดทนสูงแต่อ่อนไหวง่าย

ของชอบ:: ใบหน้าแย้มยิ้มของเหล่าผู้คน หากแต่เธอจะเฝ้ามองอยู่ในที่ห่างไกล , ดอกไม้ต่างๆ , เสียงเพลง และความเงียบสงบ

ของไม่ชอบ:: เสียงดังและที่ที่มีแต่ความวุ่นวาย

ของเกลียด:: เกลียดคนที่ชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่า

ของกลัว:: ความรัก..สิ่งที่พันธนาการเธอเอาไว้จนเจ็บปวดทรมาน สุดท้ายคือความเศร้าอยู่ดี..เลือกที่จะไม่รักและไม่เศร้าเลยยังจะดีเสียกว่า

ลักษณะคำพูด:: เธอจะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มหวานประทับใจผู้ฟังเป็นอย่างมาก น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความโศกเศร้า น้ำเสียงที่ดูเลื่อนลอยและสั่นเทา เป็นการพูดของหญิงสาวผู้ครอบครองบทเพลงแห่งความเศร้านั้นเอง สสรพนามใช้เรียกตนเองคือ ข้า ส่วนถ้าใช้เรียกคนอื่นจะใช้ ท่าน หรือ เจ้า

คำพูดติดปาก::  'หืม'

อาวุธ :: สร้อยปืนกุหลาบ

ลักษณะอาวุธ::

ท่าไม้ตายหรือความสามารถของอาวุธ:: นี่คืออาวุธขนาดพกพาสะดวกที่ท่านยายของเธอคิดค้นขึ้นมา ยามที่จำเป็นต้องใช้สร้อยจะแปรรูปเป็นปืน ลักษณะสีทองเปล่งประกายมีดอกกุหลาบสีแดงประดับอยู่ ความสามารถจะเป็นความสามารถในการเพิ่มความแม่นยำ และเพิ่มพลังให้กับตัวกระสุนที่ถูกบรรจุ กระสุนที่ถูกบรรจุจะเป็นกระสุนพิเศษดังนั้นจึงต้องระวังไม่ให้มือใหม่ใช้ ต้องฝึกจนชำนาญเสียก่อนถึงจะใช้ได้

ความสามารถพิเศษ:: เธอมีความสามารถในการเล็งที่แม่นยำ สายตาของเธอดีมากบวกกับลางสังหรณ์ที่แม่นยำ

งานอดิเรก:: อ่านหนังสือในที่ที่สงบ , ร้องเพลงออกมาด้วยท่วงทำนองแห่งความเศร้าสร้อย

คู่::รีบอร์น

บทเพลง::บทเพลงแห่งความเศร้า

ความสามารถของบทเพลงของตัวเอง:: ความสามารถของเธอจะแปรเปลี่ยนทุกสิ่งให้กลายเป็นความเศร้าโศกอันเป็นนิรันดร์ ผู้คนที่ฟังต่างเศร้าโศก ความทรงจำที่ถูกปิดผนึกความเจ็บปวดเอาไว้ จะถูกคลายออก ความเศร้านั้นจะกัดกินใจของผู้ที่ฟังบทเพลงนี้ น้ำตาที่ไหลรินบ่งบอกความเจ็บปวดลึก เธอจะขับขานเพลงนี้ด้วยใบหน้าที่แสนเศร้า ความเศร้านิจนิรันดร หากใครที่ได้ฟังแล้วจะถูกย้อนไปยังความทรงจำในตอนที่เจ็บปวดและเศร้าโศกที่สุดของชีวิต...เป็นบทเพลง แห่งความเศร้า

เพิ่มเติม:: -

คำถามสำหรับตัวละคร

คิดยังไงกับคนที่ท่านพ่อคุณหามาให้ช่วยหาบทเพลงของตัวเอง?

ตอบเขาเป็นคนที่ไม่ไว้ใจใครง่ายๆ..เป็นคนที่รอบคอบมาก..หากมองลึกๆแล้วเขาเป้นคนที่ดีมากเลยล่ะ (ยิ้มบางๆ)

ถ้าหากบทเพลงของตัวเองถูกทำลายล่ะ?

ตอบ...ถ้าเช่นนั้นจริงๆ..ข้าคงไม่มีโอกาศเห็นคนอันเป็นที่รักของข้าแล้วล่ะ...(มองดอกไม้ในมือ)

ถ้าหากต้องเลือกระหว่างบทเพลงกับคนที่มาช่วยเราหา(พระเอก)เธอจะเลือกอะไร?

ตอบ...หากว่า..บทเพลงแห่งความเศร้าทำให้ผู้คนโศกเศร้าแล้วล่ะก็..ข้ายอมไม่มีชีวิตเลยดีกว่า..หากว่าข้านั้นทำให้ผู้คนเศร้าโศกข้าจะยอมหายสลายไป..(หลับตาลงเบาๆแต่คำพูดที่เอ่ยออกมานั้นกลับสั่นเทาเล็กน้อย)

ขอบคุณที่เสียเวลามาตอบคำถามให้นะ ขอให้เจอบทเพลงของเธอล่ะ^^

ตอบ...ขอบคุณมากเลยนะคะ..(เผยยิ้มบางบนใบหน้าหากแต่แฝงด้วยความโศกเศร้าตราเอาไว้ก่อนที่จะมองไปที่นอกหน้าต่างอย่างเงียบๆ)

คำถามสำหรับคนสมัคร

ใบสมัครยาวไปไหมคะนั้น? ยุ่งยากไปหรือเปล่า?

ตอบไม่ยาวเลยค่ะ~~~กำลังพอดี

ถ้าขอเปลี่ยนรูป ข้อมูล นิสัยบางส่วน และคู่ จะได้ไหมคะ?

ตอบได้เลยค่ะ ตามใจทุกอย่างเลย (กลิ้งรอบบทความ)

ถ้าไม่ติดขอรับเป็นตัวประกอบได้หรือเปล่าคะ?

ตอบขอคู่ใครก็ได้ค่ะ (โดนโบก)

ขอบคุณที่มาสมัครนะคะ ขอให้ติดค่ะ^^

ตอบขอบคุณนะคะ >w

`★APPLE PIE.