คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
“ฆาตกรรม? คืออะไรหรือครับคุณแม่...”
“ฆาตกรรมเหรอ... มันก็เหมือนกับการเอามีดแทงเข้าไปในหัวใจของหนูยังไงล่ะ... แทงเข้าไปลึกๆ และดึงมีดออกช้าๆ... ทำให้หนูเจ็บปวด... เจ็บปวดจนตายเลยล่ะ”
เขาว่ากันว่า... สถาบันครอบครัว คือสิ่งที่แข็งแกร่งที่สุด...
“ลอรีแอน... ผมบอกคุณตั้งหลายครั้งแล้วนะ... ว่าอย่าพูดเรื่องแบบนี้กับลูก...”
“คุณไม่เข้าใจ... ลูกควรที่จะรู้เรื่องพวกนี้ได้แล้ว... เขาไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้วนะ...”
“อายุแค่ 6 ขวบ เนี่ยนะ... มีบ้านไหนในโลกนี้บ้างที่สอนเด็ก ป.1 ให้รู้จักปีศาจน่ะ ที่คุณให้ลูกดูภาพสถานที่เกิดเหตุฆาตกรรมเนี่ย”
“บ้านเราไง... คุณเป็นตำรวจ ฉันเป็นนักจิตวิทยาอาชญากรรม... มีอะไรอีกล่ะที่จะห้ามลูกไม่ให้รู้ได้...”
“ลอรีแอน... ลูกยังเล็กเกินไปนะ...”
“ไม่... แพทริก... ที่คุณทำนั้นก็เท่ากับการกีดกันเขาไม่ให้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของพวกเรา... เราเป็นครอบครัวเดียวกันนะ...”
“ให้ความรักกับลูกด้วยการโชว์ภาพศพให้ดูเป็นของขวัญวันเกิด... เนี่ยเหรอ... สิ่งที่แม่ควรทำน่ะ...”
“ฉันควรทำให้คอนสแตนตินรู้จักโลกของความเป็นจริง... โลกที่โหดร้าย...”
“ไม่ๆ ลอรีแอน... มันยังเร็วเกินไป...”
“มันถึงเวลาแล้วแพทริก...”
“ไม่ลอรีแอน... มันยังไม่ถึงเวลา... และมันก็จะไม่มีวันถึง... ลูกควรอยู่ในโลกสีสดใส ไม่ใช่โลกดำมืดแบบที่คุณพยายามจะยัดเยียดให้เขาอย่างนี้”
“ก็ได้... ถ้าคุณพยายามจะขวาง.... ฉันก็จะไม่พูดแล้ว... คอยดูเถอะ... สักวันหนึ่ง... เขาจะต้องเสียใจ”
“วันไหนเหรอ ลอรีแอน... บอกมาซิ... วันไหนที่เด็กนั่นจะเสียใจที่ไม่รู้จักเรื่องนรกๆพวกนี้...”
“วันที่คุณตายไง... แพทริก... วันที่คุณตาย....”
สายสัมพันธ์แห่งรักไม่มีวันสูญสลาย...
รูปหัวใจสีแดงปรากฏเด่นชัดบนบานไม้สักที่กำลังระอุไปด้วยเปลวเพลิงที่ลุกโชนกัดกินจากด้านใต้ อักษรเรียงพยางค์ที่เขียนด้วยน้ำหมึกชนิดเดียวกันวาดอยู่บนแผ่นประตู ปรากฏชัดภายในรูปหัวใจที่กำลังถูกแผดเผา.... Our Love Are Strong…
เด็กน้อยจ้องไปยังภาพนั้นตาไม่กระพริบ...
ฆาตกรรมเหรอ...มันก็เหมือนกับการเอามีดแทงเข้าไปในหัวใจของหนูยังไงล่ะ...
“แพทริกกับลอรีแอน ควอนเดอร์โทป ถูกพรากไปจากพวกเราด้วยเคราะห์กรรมที่สร้างสลักขึ้นโดยปีศาจใจบาป... โปรดอธิษฐานเพื่อความเข้มแข็งของคอนสแตนติน ลูกชายคนเดียวของพวกเขา...”
ยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนแก้มของตนก่อนที่จะฟุบหน้าไปบนโลงศพสองโลงที่ตั้งขนานอยู่บนเนินหญ้าสีเขียว เด็กน้อยกำลังร่ำไห้...
หนึ่งหญิงกับชายอีกสองคนนั่งกระซิบกันอยู่บนม้านั่ง ทั้งสามล้วนสวมเสื้อผ้าสีดำสนิท หญิงอีกนางนั่งห่างจากคนกลุ่มแรกไปทางขวามือ บนม้านั่งตัวเดียวกัน ยกพัดในมือขั้นสะบัดเป่าลมร้อน ผ้าลูกไม้สีดำปิดอำพรางใบหน้า เผยให้เห็นแค่ริมฝีปากที่แสดงออกถึงรอยยิ้มหยันๆ... กลุ่มผู้มาเคารพศพ... แต่จะเคารพไปทำไม... ถ้านั่นไม่ได้ช่วยคืนชีวิตให้กับคนที่ตายไปอีกครั้ง....
สักวันหนึ่ง เขาจะต้องเสียใจ....
“นี่ไอ้หนู... ลุกขึ้นมาเถอะน่า... ร้องไห้ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก... ลูกผู้ชายต้องอดทนและเข้มแข็งนะ”
“ไม่เอาน่า... เด็กคนนี้เพิ่งเสียพ่อกับแม่ไป... อย่าพูดอย่างนั้นสิ... นี่คอนสแตนติน... หนูฟังป้านะ... น้าเข้าใจความรู้สึกของหนูตอนนี้เพราะป้าก็เสียใจมากเหมือนกันที่น้องชายของป้าตายไป... แต่ป้าเชื่อว่า... ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น... หนูอาจจะไม่เห็นพ่อกับแม่... แต่เชื่อป้าเถอะนะ... แม้ว่าหนูจะไม่เห็นท่านอีกแล้ว แต่ท่านก็ยังคงจะอยู่เคียงข้างหนู... อยู่ในหัวใจของหนูเสมอไป...”
“คอนสแตนติน... เลิกร้องไห้เถอะนะจ้ะ... พวกเราจะเป็นกำลังใจให้หนูเสมอ....”
และแล้วพวกเขาก็จากไป...
“เศร้าเหรอ... หรือว่าเคียดแค้น... โกรธแค้นกับสิ่งที่หนูกำลังเผชิญอยู่น่ะ... คอนสแตนติน...”
“ป้าอะเมทริส...”
“ตอนนี้หนูไม่มีที่ไปไม่ใช่เหรอ... มาอยู่กับป้าไหมล่ะ... จะได้จัดการกับเรื่องราวทั้งหมด... ให้มันเป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็น...”
“ไม่ได้นะ... อะเมทริส... พวกเราไม่ยอมให้คอนสแตนตินไปอยู่กับคุณหรอก...”
“นึกว่าพวกคุณกลับไปแล้วซะอีก...”
“คอนสแตนติน... มาอยู่กับพวกลุงกับป้าเถอะนะ... พวกเรา 3 คนดูแลหนูได้อยู่แล้ว... อย่าไปอยู่กับป้าอะเมทริสเลย...”
“ถ้าอยากเลี้ยงเด็กคนนี้... ก็ตามใจ... แต่... คอนสแตนติน... เมื่อไหร่ที่หนูอยากมาอยู่กับป้า... ก็มาได้เลยนะ... ป้ายินดีต้อนรับหนูเสมอ...”
ป้าอะเมทริสเดินสะบัดพัดขนเป็ดสีถืออยู่ในมือผละจากพวกเราไปในทันทีนั้น...
แทงเข้าไปลึกๆ และดึงมีดออกช้าๆ...
“หมายความว่า นี่ไม่ใช่อุบัติเหตุเหรอครับ”
“ค่ะ... น้องชายฉันขับรถไม่เป็น... เพราะฉะนั้นเป็นไปไม่ได้แน่ๆที่เขาจะขับรถตกทะเลสาปไปแบบนี้...”
“จริงอย่างที่คิด... เราพบไอ้นี่อยู่ข้างที่เกิดเหตุ...”
“นี่มัน...”
“อ่านคำที่ด้ายสีทองนี่ปักไปบนหมอนสิ... I Will Stand By You Forever.”
“น... นี่มัน... หรือว่า... หรือว่าคนที่ทำนี่คือ... คนๆเดียวกันกับที่...”
“ป้าครับ! เกิดอะไรขึ้น!”
“คอนสแตนติน! ทำใจดีๆนะ... คือ... คือ... ลุงเจอร์รี่ตายแล้ว...”
ทำให้หนูเจ็บปวด...
“ตั้งแต่เป็นตำรวจมาเพิ่งเคยเจอกรณีแบบนี้... ปากกาหมึกซึมเจาะทะลุคอหอย...”
“แล้วดูหน้าสมุดที่ศพเธอกองลงไปทับสิ... My Heart will never die…”
“คนที่สามแล้วนะ... สี่พี่น้องควอนเดอร์โทป... ตายไปตั้งสามคนแล้ว... ถูกฆาตกรรมทั้งหมด”
“สารวัตรครับ... ผมพาญาติของเขามาแล้วล่ะครับ... แต่... แต่ว่า... เด็กคนนั้นท่าทางจะช็อคจัดก็เลย... หมดสติไปน่ะครับ... ผมก็เลยเรียกรถพยาบาล...”
เจ็บปวดจนตายเลยล่ะ...
“คอนสแตนติน... รู้สึกเป็นอย่างไรบ้างตอนนี้... ยังมึนหัวอยู่หรือเปล่า...”
“ก็... ไม่เป็นไรแล้วครับ...”
“เอ่อ... คือ... คือเรื่องป้าไลล่าน่ะ...”
“ตายไปแล้ว... สินะครับ...”
“คอนสแตนติน... หนูฟังป้านะ... ตอนนี้... มันชัดเจนแล้วว่าพวกเราคือเป้าหมายของคนร้าย... ซึ่ง... เอ่อ... ป้าคิดว่า...”
“คนต่อไป... ก็คือป้าเหรอครับ...”
“มันควรจะเป็นอย่างนั้น...”
“ไม่! มันต้องไม่เป็นอย่างนั้น... ป้าเจนิเฟอร์... ป้าอย่าพูดอย่างนี้สิ! ทำไมป้าถึงต้องจากผมไปอีกคนด้วยล่ะ! ตั้งแต่พ่อกับแม่... ลุงเจอร์รี่... แล้วก็ป้าไลล่า... นี่มันยังไม่พออีกเหรอ!”
“ป้าไม่รู้... แต่คอนสแตนติน... หนูต้องฟังป้านะ... ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม... ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับป้าต่อจากนี้... หนูจะต้องรอด...”
“ไม่... มันต้องไม่มีเกิดขึ้นกับป้า...”
“คอนสแตนติน... ป้าคิดว่าอีกไม่นานหรอก...”
“ไม่! ป้าเจนิเฟอร์! อย่าพูดแบบนี้! ผมขอร้อง... อย่าพูดแบบนี้!”
“คอนสแตนติน... หนูตั้งใจฟังป้านะ... ไม่ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น... หนูจะต้องรอด... ป้าจะดูแลหนูตลอดไป... พ่อกับแม่... ลุงเจอร์รี่... แล้วก็ป้าไลล่าด้วย... พวกเราจะอยู่ดูแลหนูตลอดไป... ป้าสัญญา... เราจะรักหนูและปกป้องหนูตลอดไป... เพราะพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันไงล่ะ... พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน...”
We are the best family.
เราจะรักกันตลอดไป...
ความคิดเห็น