คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่สาม 100%
แสงไฟนีออนส่องสว่างทั่วห้องทำงาน นักสืบหนุ่มดวงหน้าสะอาดสะอ้านผิวเกรียมแดดเล็กน้อยนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ล้อหมุนหลังโต๊ะทำงานขนาดกลาง มือหนายกถ้วยกระดาษที่บรรจุกาแฟเย็นชืดไว้เกือบค่อนแก้วมาจิบ ก่อนจะทำหน้าเบ้ แล้ววางลงตามเดิม
น่าแปลก...น่าแปลกจริงๆ
ชายหนุ่มรำพึงในใจ ขณะหวนไปยังเหตุการณ์ ณ โรงเรียนมัธยมชื่อดัง ที่ทัตสึฮิโต้ คานะ ผู้ล่วงลับดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการอยู่
การฆาตกรรมชวนสยองได้บังเกิดขึ้นอีกครั้ง... คราวนี้เหยื่อเป็นอาจารย์สาวคนหนึ่งของโรงเรียน บริเวณลำคอมีรอยบาดลึกกว้าง อาวุธสังหารคือคัตเตอร์อาบเลือดที่ตกอยู่ข้างศพ
รอยบาดนั่น...เป็นแบบเดียวกับรอยบนคอของทัตสึฮิโต้มิมีผิดเพี้ยน...
ถ้าอย่างนั้นก็เท่ากับว่า..อินามิ ชิโนะหลุดพ้นจากการเป็นผู้ต้องสงสัยอย่างสมบูรณ์ จากการตรวจสอบรอยนิ้วมือ คัตเตอร์นั่นเป็นของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งในโรงเรียน
เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างนั้นน่ะหรือ จะสามารถลงมือฆ่าคนได้... มาเอดะยังจำได้ดีถึงสีหน้าซีดขาวอย่างตระหนกตกใจของเด็กคนนั้นยามรับรู้ว่าตนตกเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีฆาตกรรมของอาจารย์ตัวเอง
กริ๊งงงงงงงงงงงง!
โทรศัพท์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานกรีดเสียงลั่นปลุกนักสืบหนุ่มให้พ้นจากภวังค์ทันทีทันใดจนสะดุ้งโหยง มาเอดะรีบเอื้อมมือยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกรอกคำพูดลงไป
"อาเอยามะ พูดครับ"
ชายหนุ่มฟังเสียงจากอีกฝ่ายครู่หนึ่งก็เบิกตาขึ้น ดวงหน้าแสดงความตกใจเล็กน้อย ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความเคร่งเครียด
"ครับ สารวัตร จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ"
พูดจบก็วางหูโทรศัพท์ลงกับแป้น แล้วผุดลุกจากไปทันที
คฤหาสน์ตระกูลทาคายามะเป็นคฤหาสน์แบบญี่ปุ่นโบราณ รอบนอกปกคลุมไปด้วยต้นซากุระสีชมพูบานสะพรั่ง จนแลดูคล้ายบ้านในเทพนิยาย ใครเลยจะคาดคิดว่าภายในบ้านสวยงามเช่นนี้จะเกิดคดีฆาตกรรมสุดสยดสยองได้
เมื่อมาเอดะมาถึง ก็พบรถตำรวจมากมายหลายคันจอดเทียบอยู่หน้าคฤหาสน์ นักสืบหนุ่มแทบจะกระโจนออกจากรถทันทีที่เครื่องยนต์ดับสนิท สารวัตรโทโดโรกิร่างอ้วนท้วมยืนรออยู่ตรงทางเข้า ใบหน้าซีดเผือดราวไปพบพานกับภูตผีปิศาจมาก็ไม่ปาน
พอพบหน้ามาเอดะ สีหน้าของสารวัตรก็แช่มชื่นแต้มสีเลือดขึ้นมาเล็กน้อย มืออูมหนาหยิบยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อเม็ดเล็กๆที่ผุดพราวตามหน้าผากกว้างเบาๆ ขณะที่ชายหนุ่มสาวเท้าเข้าไปใกล้
"สารวัตรครับ..."
"โอ.. มันเลวร้ายเหลือเกิน เลวร้ายเหลือเกิน" สารวัตรพึมพำราวไม่ได้สติ คิ้วเข้มเหนือดวงตาคมขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างงุนงง ตั้งแต่รู้จักกับสารวัตรโทโดโรกิมา เขาไม่เคยเห็นชายวัยกลางคนผู้นี้มีอาการดั่งที่เห็นอยู่มาก่อนเลย ไม่ว่าเหตุฆาตกรรมนั้นจะเลวร้ายสักปานใด
"อะไรเลวร้ายหรือครับ สารวัตร"
สารวัตรโทโดโรกิสะดุ้งเล็กน้อย คล้ายคำถามของมาเอดะช่วยฟื้นคืนสติให้กลับมา เขากะพริบตาถี่ๆ ก่อนจะคว้าข้อมือชายหนุ่มไว้ แล้วออกเดิน
"มาดูนี่ก่อนสิ เร็วๆเข้า" สารวัตรเร่งพลางซอยฝีเท้าให้ถี่เร็วยิ่งขึ้น กึ่งจูงกึ่งลากมาเอดะไปตามทางเดินภายในคฤหาสน์ ที่ดูราวมีเมฆหมอกอึมครึมชวนอึดอัดปกคลุมไปทั่ว
ต่อจากทางเดินก็ขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง มาเอดะพบสถานที่เกิดเหตุทันทีที่ย่างเท้าพ้นจากบันไดขั้นสุดท้าย ประตูห้องห้องหนึ่งถูกเปิดกว้างไว้ เจ้าหน้าที่สืบสวนหลายนายทำงานอย่างขะมักเขม้นอยู่บริเวณนั้น อีกทั้งยังมีเด็กหนุ่มสาวอีกสี่รายนั่งเงียบๆอยู่ในห้องนั้นด้วย
สารวัตรตรงไปที่นั่นทันทีอย่างไม่รอช้า พอหยุดตรงหน้าประตูกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งชวนอาเจียนก็ลอยแตะจมูกจนเขาแทบจะอ้วกออกมาเสียตรงนั้น พลางนึกสงสัยว่าเด็กหนุ่มสาวอีกสี่คนทนนั่งอยู่ท่ามกลางกลิ่นน่าสะอิดสะเอียนสุดทนนี้ได้อย่างไร
ผู้ตายคงเป็นแม่ของพวกเขาละมัง...
มาเอดะคิด รู้สึกสงสารเด็กเหล่านี้ขึ้นมาครามครัน ก่อนจะเบือนหน้าไปทางประตูห้องน้ำ ซึ่งเปิดอ้าส่งกลิ่นเหม็นเน่าฟุ้งตามอากาศ พลัน....รู้สึกถึงสายตาเย้ยหยันแกมสะใจทางเบื้องหลัง จนต้องผินหน้าหันไปมอง
นัยน์ตาเรียวคมปะทะเข้ากับนัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลสวยเข้าอย่างจัง แรงอาฆาตปนสุขสมโชดช่วงราวเปลวเพลิงพุ่งตรงไปทางต้นเหตุของกลิ่นรุนแรงจนชายหนุ่มอดเสียวสันหลังวาบไม่ได้
คล้ายว่านาโอมิจะรู้สึกตัว จึงรีบกลบเกลื่อนตีสีหน้าเรียบเฉย แล้วก้มหน้านิ่ง ทำท่าราวโศกเสียใจ อาเอยามะ มาเอดะ ไล่สายตามองไปยังชายหนุ่มที่นั่งถัดจากนาโอมิ... ชายหนุ่มผู้นั้นนั่งก้มหน้าเสียจนเขาเห็นได้เพียงเสี้ยวหน้าด้านข้าง ถัดจากชายหนุ่มผู้นั้นก็เป็นเด็กหนุ่มที่ดูท่าจะอายุน้อยที่สุด นัยน์ตากลมดำขลับคล้ายผู้หญิงแดงก่ำ ม่านน้ำใสยังปรากฏรางๆเอ่อคลอในดวงตาคู่นั้น จมูกเรียวได้รูปแดงระเรื่อ
และแล้วสายตาก็ไปสะดุดลงกับร่างสูงโปร่งดูดีที่ยืนผิงผนังอยู่ไม่ห่าง ดวงหน้าหล่อเหลางดงามราวรูปสลักเย็นชาไร้อารมณ์ราวหน้ากากละครโนห์ นัยน์ตาเรียวคมสีน้ำตาลอ่อนแลดูว่างเปล่า
"มาเอดะ" เสียงเรียกแหบๆของสารวัตรโทโดโรกิเรียกความสนใจของชายหนุ่มให้เบนไปยังศพที่ยังไม่เห็นสภาพ
"ครับ" มาเอดะขานรับพลางเดินเข้าไปใกล้ กลิ่นเลือดฉุนจนต้องควานหาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาอังจมูกไว้ พลางนึกว่าสภาพศพนั้นจะเลวร้ายขนาดไหนกัน
กึก!
ฝีเท้าของนักสืบหนุ่มหยุดชะงักอยู่เบื้องหน้าอ่างอาบน้ำ นัยน์ตาสีนิลเบิกโพลง ดวงหน้าคมสีแทนซีดสลดลงในบัดดล
โอ... เลวร้ายเหลือเกิน เลวร้ายเหลือเกิน
ถ้อยคำของสารวัตรหวนเข้ามาในห้วงคำนึงอีกระลอก คำพูดนั้นไม่ผิดเลย...ไม่ผิดเลยจริงๆ หรืออาจจะน้อยไปด้วยซ้ำ สำหรับภาพที่เข้ากระทบสายตาในตอนนี้
ก้อนเนื้อเละแหลกเหลวมากมายกระจายเกลื่อนภายในอ่าง มันเละเสียจนไม่อาจจินตนาการได้เลยว่าสิ่งน่าขยะแขยงเหล่านี้เคยประกอบเป็นส่วนใดของร่างกาย
โอ.. อาวุธใดที่สามารถทำได้ถึงเพียงนี้ ใครกันที่สามารถลงมือได้ถึงขั้นนี้
มาเอดะร่ำร้องในใจ ความรู้สึกแปลกประหลาดชวนคลื่นเหียนล่องลอยมาจากซากศพตรงหน้าบุกโหมเข้าสู่ จนอาหารที่รับประทานเข้าไปเมื่อตอนเย็นขย้อนรื้นขึ้นมาสุดลำคอ
ชายหนุ่มกลืนมันกลับลงไปอย่างยากเย็น "ผะ...ผู้ตายคือ"
"ทาคายามะ เซ็ตสึนะ"
มาเอดะพยักหน้า เสสายตาออกจากภาพชวนสยอง "แต่ศพเป็นอย่างนี้แล้ว..สารวัตรทราบได้ยังไงครับ"
สารวัตรโทโดโรกิหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่ออีกครั้ง "ยังมีอีกส่วนหนึ่งที่ไม่ได้ถูกสับเละไปด้วย ตอนผมมาถึง มีมือข้างหนึ่งพาดอยู่บนขอบอ่าง โอ...มันน่ากลัวเหลือเกิน มือข้างนั้นถูกตัดออกจากแขนแล้วมาพาดไว้โดดๆ"
ถูกตัดมาวางไว้โดดๆงั้นหรือ..? คนร้ายต้องการสื่ออะไรกันแน่นะ
"คนร้ายทิ้งเบาะแสอะไรอย่างอื่นไว้หรือเปล่าครับ"
"อืม.. ก็มีแต่หน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้นะ นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรเลย แม้แต่รอยเท้าก็ไม่เหลือไว้"
ดวงตาสีนิลทอแววครุ่นคิด...การที่เอามือไปพาดไว้แบบนั้น มันต้องเกี่ยวอะไรกับจุดประสงค์ของการฆาตกรรมในครั้งนี้แน่ๆ
พลันภาพใบหน้าเต็มไปด้วยแรงอาฆาตแค้นของเด็กสาวเมื่อครู่ก็ลอยวนเวียนอยู่ในหัว ท่าทางของเด็กสาวผู้นั้นสะกิดความสงสัยให้ผุดพรายขึ้นมาเต็มห้วงคิดของมาเอดะ
"เด็กพวกนั้นคือลูกของคุณทาคายามะ เซ็ตสึนะหรือครับ"
"ไม่ใช่ทั้งหมดหรอก"สารวัตรโทโดโรกิอธิบาย "เด็กสาวคนนั้นทาคายามะ นาโอมิ กับริวะ..เด็กหนุ่มหน้าตาดีคนนั้นน่ะ เป็นลูกของทาคายามะ เอโกะ ภรรยาคนแรกของทาคายามะ ซาโตริ และเป็นพี่สาวของเซ็ตสึนะ ส่วนหนุ่มน้อยที่ร้องไห้อยู่ชื่อเรียวสุเกะ เป็นลูกของเซ็ตสึนะกับซาโตริ และเด็กหนุ่มที่นั่งก้มหน้าก้มตาอีกคนนั้นเป็นลูกติดของเซ็ตสึนะ ชื่อฮิโระ"
มิน่าล่ะ...นาโอมิกับริวงะถึงไม่มีท่าทางโศกเสียใจเลยแม้แต่น้อย แต่แววอาฆาตในดวงตาของนาโอมิก็ยังแปลกอยู่ดีล่ะ
ถึงจะไม่ใช่แม่แท้ๆก็ต้องมีอาการสลดบ้างสิน่า...เรื่องนี้ชักไม่ชอบมาพากลเสียแล้ว
"แล้วคุณซาโตริล่ะครับ ผมยังไม่เห็นเลย"
"อืม... ตั้งแต่พบศพเขาก็เก็บตัวเงียบไปอีกห้องนึง เฮ้อ จะว่าไปก็น่าสงสารเขาเหมือนกัน ภรรยาคนที่สองตายคล้ายๆกับคนแรกเลยนะ"
"หืม..? คุณเอโกะก็ตายในลักษณะเดียวกันหรือครับ สารวัตร" มาเอดะถามอย่างฉงน
"ไม่เชิงอย่างนั้นหรอก แต่ก็ตายในห้องน้ำเหมือนกันนี่แหละ ไม่ใช่สิ...ตายในอ่างเหมือนกันเลยต่างหาก เสียแต่ว่าคุณเอโกะเชือดคอตัวเองตาย"
"แล้วใครเป็นคนพบศพคนแรกหรือครับ"
"เรียวสุเกะน่ะ..." สารวัตรร่างท้วมบอก พลางบุ้ยใบไปทางหนุ่มน้อยที่บัดนี้น้ำตายังคงไหลออกมาเงียบๆ "น่าสงสารเหลือเกิน ต้องมาพบสภาพของแม่ตัวเองแบบนี้.."
ชายหนุ่มพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว "สารวัตรครับ ผมอยากจะพบคุณซาโตริสักหน่อย"
"อืม ได้สิ เดี๋ยวจะให้คนไปตามให้นะ"
"ขอบคุณครับ" นักสืบหนุ่มกล่าวขอบคุณ ก่อนจะปลีกตัวเดินไปหาเด็กหนุ่มสาวทั้งสี่
สวัสดีคับ นี่ Alem เองนะ เรียกว่าเหลิ่มเฉยๆก็ได้ ง่ายดี ^^
ตอนนี้ ill blood ก็มาถึงบทที่สามแล้วนะคับ เหลิ่มขอบคุณสำหรับทุกท่านที่เข้ามาอ่าน ทุกคอมเม้น ทุกโหวต นะคับ และอยากจะขอให้ทุกท่านติดตามเรื่องนี้ต่อไป และช่วยๆกันเม้นเยอะๆนะคับ สำหรับท่านที่อยากให้บรรยายถึงตอนกำลังโดนฆ่าอยู่ จะจัดให้ตามคำขอคับ เหยื่อรายต่อไปจะเอ่ยถึงตอนโดนฆ่าอยู่แน่ๆ
สุดท้ายนี้ก็อยากขอให้ติกันเข้ามาเยอะๆนะคับ เหลิ่มได้เอามาปรับปรุงผลงานตัวเอง
ขอบคุณคับ...^^
ความคิดเห็น