คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่หนึ่ง
ปัง!
หนังสือพิมพ์ฉบับเช้าวันนี้ถูกกระแทกลงบนโต๊ะไม้ใกล้ผุพังใต้ต้นไม้ใหญ่ ที่ดำรงอยู่ตรงมุมหนึ่งของโรงเรียนในบริเวณค่อนข้างลับตาคน เสียงกระแทกเรียกความสนใจจากเด็กสาวห้าคนให้มองไปยังเด็กสาวรูปร่างเล็กคนหนึ่ง ที่ยืนตระหง่านอยู่เหนือหนังสือพิมพ์
เด็กสาวคนนั้นเอนร่างพิงต้นไม้ ยืนกอดอกพลางแสยะยิ้มแล้วชี้ไปทางหนังสือพิมพ์นั้น
"อ่านรึยัง"
ทุกคนจึงก้มลงมอง พบพาดหัวข่าวตัวเบ้อเริ่มว่า
ดับสยอง ผอ.โรงเรียนมัธยมชื่อดัง
ทัตสึฮิโต้ คานะ ผู้อำนวยการโรงเรียนมัธยมชื่อดัง ได้เสียชีวิตลงเมื่อเวลาประมาณ 10.30 น. ณ บ้านพักส่วนตัว สาเหตุการตายมาจากถูกเชือดคอด้วยมีดทำครัว สันนิษฐานผู้ลงมือฆาตกรรมในครั้งนี้คือ อินามิ ชิโนะ แม่บ้านวัย40 ปี ที่อยู่รับใช้ทัตสึฮิโต้มานาน
เด็กสาวร่างเล็กอมยิ้มเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเพื่อนๆ ที่รอยยิ้มผุดพรายขึ้นมาทีละคน ก่อนรอยยิ้มจะกว้างขึ้นจนกลายเป็นหัวเราะไปในที่สุด
"ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ.. จัดการได้เรียบร้อยดีสินะ" เด็กสาวผู้นำหนังสือพิมพ์มากระจายข่าวกล่าว..การตายของผู้อำนวยการโรงเรียนของตัวเอง... กลับกลายเป็นข่าวน่ายินดีสำหรับพวกเธอ..
"ถามอะไรโง่ๆ วายะ ข่าวออกมาแบบนี้แล้วจะให้ว่าไงล่ะ"
เด็กสาวอีกคน ที่นั่งอยู่ตรงกลางว่า พลางยกมือตบหนังสือพิมพ์ตรงหน้าเบาๆ ดวงหน้าใสฉายแววยินดี นัยน์ตาสีอ่อนเบื้องหลังกรอบแว่นสีน้ำเงินเข้มพราวระริกอย่างเก็บไว้ไม่อยู่
"คราวนี้โครงการห้องพิเศษไรนั่นก็คงระงับไปเลย เพราะยายแก่นั่นตายไปแล้ว"
หนึ่งในนั้นพูดเสริมพร้อมแย้มรอยยิ้มกว้าง..แฝงไปด้วยความดีใจอย่างถึงที่สุด
"ไม่ใช่ 'คง' แต่ถูกระงับไปเลยต่างหากล่ะ" เด็กสาวที่สวมแว่นแก้ เสียงหัวเราะเบาๆดังขึ้นภายในวงอีกครั้ง คราวนี้ล่ะ..พวกเขาก็จะไม่ต้องแยกจากกัน ไม่ต้องมีห้องพิเศษบ้าบออะไรนั่นอีกต่อไป
จัดการได้เยี่ยมมาก...คุโร่
"หึหึ เอาล่ะ ทีนี้เราลองไปฟังความเห็นเพื่อนๆคนอื่นกันดีกว่า" เธอว่าต่อ ก่อนจะลุกและเดินนำออกไป ตามมาด้วยคนในกลุ่ม... เบื้องหลัง..ทิ้งไว้เพียงหนังสือพิมพ์ฉบับนั้น วางแผ่หราอยู่กลางโต๊ะ
อาเอยามะ มาเอดะ นักสืบหนุ่มเบ้หน้าเล็กน้อย หลังจากจ้องมองศพของทัตสึฮิโต้ คานะ ได้ครู่หนึ่ง.. ภาพหญิงวัยกลางคนถูกเชือดคอจนเลือดกระจายไปทั่ว นัยน์ตาถลนเหลือกลานราวพบพานสิ่งที่หวาดกลัวถึงขีดสุด ไม่มีอะไรน่าอภิรมย์เลยสักนิด เขาเบนหน้าหนีก่อนจะสาวเท้าไวๆ ออกมาจากที่เกิดเหตุ
มาเอดะเดินลงไปที่ห้องนั่งเล่น ซึ่งอยู่ชั้นล่าง บ้านหลังนี้เป็นบ้านแบบตึกฝรั่งสองชั้น สีขาวโพลน เรียบง่ายไร้การตกแต่งที่สะดุดเด่นเตะตา ที่ชั้นล่างของบ้าน ประกอบด้วยห้องนั่งเล่น ห้องครัว และห้องแม่บ้าน ส่วนชั้นบนมีสองห้องนอน แต่ห้องหนึ่งถูกดัดแปลงให้เป็นห้องทำงาน.. และนั่น คือที่เกิดเหตุการณ์ฆาตกรรมสยองขวัญขึ้น
ณ ห้องนั่งเล่น อินามิ ชิโนะ แม่บ้านวัยสี่สิบปี ผู้ตกเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีนี้กำลังนั่งซึมกระทือ ดวงหน้าซีดขาวอยู่บนโซฟาสีครีมตัวใหญ่ มาเอดะทรุดตัวนั่งลงตรงข้ามเธอ... ร่างท้วมของหญิงกลางคนสะดุ้งเฮือก ราวการมาถึงของเขาสร้างความตกใจแก่เธอเสียมากมาย
"คุณคือ อินามิ ชิโนะ ใช่ไหมครับ" เขาเริ่มถามคำถาม
ชิโนะพยักหน้าช้าๆ มือซีดๆที่เกาะกุมกันไว้แน่นขยับเล็กน้อย ชายหนุ่มถอนหายใจ ก่อนจะกล่าวถามคำถามที่สอง
"เวลาประมาณสี่ทุ่ม ถึงสี่ทุ่มครึ่ง คุณอยู่ที่ไหนครับ" ระหว่างที่รอคำตอบ นัยน์ตาคมสีนิลสนิทก็คอยจับตามองท่าทีของแม่บ้านผู้นี้ไปด้วย
"ดิฉันอยู่ที่นี่ค่ะ แต่ดิฉันไม่ได้ทำจริงๆนะคะ ดิฉันไม่ได้ฆ่าคุณทัตสึฮิโต้" หญิงวัยกลางคนระร่ำระลักตอบ เงยหน้าขึ้นสบตากับมาเอดะตรงๆ ส่งกระแสเว้าวอน ก่อนจะกล่าวสืบไป
"ตอนสี่ทุ่มดิฉันนั่งดูละครทีวี ตามปกติ...จนเกือบห้าทุ่ม ดิฉันค่อยขึ้นไปข้างบน...คุณทัตสึฮิโต้บอกว่าวันนี้จะอยู่ทำงานดึก ดิฉันเลยขึ้นไปดูว่าต้องการอะไรหรือไม่ พอเข้าไปก็พบ.."
พูดถึงตรงนี้ชิโนะก็หยุดไปเสียเฉยๆ กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก จนนักสืบหนุ่มต้องออกปากถาม
"ศพของคุณทัตสึฮิโต้หรือครับ"
ม่านน้ำบางๆเอ่อคลอในดวงตาของชิโนะ เธอพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะยกมือป้ายน้ำตา มาเอดะจ้องมองกิริยานี้ด้วยความสงสารขึ้นมาครามครัน
"ค่ะ... พอดิฉันขึ้นไปบนห้อง ก็พบคุณทัตสึฮิโต้...นะ..นอนตายอยู่ตรงบนพื้น"
"แล้วคุณได้เคลื่อนย้ายศพของคุณทัตสึฮิโต้หรือเปล่าครับ"
"เปล่าค่ะ.. พอพบ ดิฉันก็รีบโทรแจ้งตำรวจทันที" หยาดน้ำตาร่วงเผาะลงบนหลังมือที่กุมแน่น "ไม่น่าเลย..คุณทัตสึฮิโต้เป็นคนดีแท้ๆ..ไม่น่าเลย"
มาเอดะรับฟังคำคร่ำครวญนั้นอย่างเห็นใจ คิดจะยกมือตบบ่าเธอเบาๆเป็นการปลอบประโลม แต่ก็ชักมือกลับ แล้วถามต่อ
"ระหว่างที่คุณนั่งดูรายการทีวีอยู่นั้น..ได้ยินเสียงงัดประตู หรือหน้าต่าง ไหมครับ"
ชิโนะส่ายหน้า "ไม่เลยค่ะ ดิฉันไม่ได้ยินเสียงงัดแงะอะไรเลย"
นักสืบหนุ่มลอบถอนใจหนักๆ...จากการตรวจสอบลายนิ้วมือบนมีด ก็พบแต่ลายนิ้วมือของชิโนะเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด แล้วเธอก็ยังไม่ได้ยินเสียงงัดแงะอะไรเข้ามาอีก...
"คุณทัตสึฮิโต้มีเรื่องบาดหมางกับใครหรือเปล่าครับ ช่วงนี้"
หญิงวัยกลางคนเงียบไปพักหนึ่ง คล้ายนึกคิดอะไรบางอย่าง ก่อนตอบ "ค่ะ... คุณทัตสึฮิโต้เคยเปรยๆให้ฟังว่า ที่โรงเรียนมีการประท้วงรุนแรง เห็นว่าเป็นเรื่องที่คุณทัตสึฮิโต้มีนโยบายจัดห้องเด็กพิเศษน่ะค่ะ... แล้วเด็กๆก็เกิดไม่พอใจ... แต่ดิฉันว่าเรื่องแค่นี้คงไม่ถึงมาฆ่ากันหรอกนะคะ"
มาเอดะจดขยุกขยิกลงบนสมุดโน้ตเล่มเล็กคู่ใจ "นอกจากเรื่องนี้ มีเรื่องอื่นอีกไหมครับ"
"ไม่มีค่ะ" ชิโนะตอบทันควัน "คุณทัตสึฮิโต้ค่อนข้างเก็บตัว กลับจากทำงานก็ไม่ได้ออกไปไหน ไม่มีเรื่องอะไรกับใครหรอกค่ะ"
ชายหนุ่มหยุดปากกาลง พร้อมกับพยักหน้า "ขอบคุณมากนะครับ ผมคงต้องขอตัวก่อน" พูดจบก็หยัดกายขึ้นหมายจะเดินออกไป แต่ก็ถูกมือเหี่ยวย่นรั้งเอาไว้
"คุณเชื่อดิฉันใช่ไหมคะ ดิฉันไม่ได้ฆ่าคุณ
"ผมเชื่อว่าคุณไม่ได้โกหก...แต่เราต้องหาหลักฐานมาประกันความบริสุทธิ์ของคุณนะครับ" เขาส่งรอยยิ้มน้อยๆไปให้เป็นกำลังใจ ก่อนจะเดินออกจากห้อง
ที่โรงเรียน...
เรื่องข่าวการตายของทัตสึฮิโต้ คานะ โดยมีอินามิ ชิโนะ แม่บ้านเป็นคนสังหารกลายเป็นเรื่องซุบซิบ กระจายข่าวกันไปทั่วทั้งโรงเรียน ไม่จำกัดเฉพาะเหล่านักเรียนที่ไร้วี่แววความเสียใจ แม้กระทั่งอาจารย์ และเหล่าภารโรงก็ยังพลอยซุบซิบกันถึงข่าวนี้ด้วย คำถามมากมายพรั่งพรูไม่ขาดสาย...ทั้งเรื่องที่เพราะเหตุใดท่านผอ.ถึงโดนฆ่า และชิโนะเป็นคนฆ่าจริงหรือ... คำตอบของข้อสงสัยนี้ก็มีไม่น้อยไปกว่ากัน.. ส่วนหนึ่งคิดว่าเป็นฝีมือของนักเรียนใจกล้า ที่ไม่ต้องการจะแยกห้อง และอีกส่วนหนึ่งคิดว่าเป็นเพราะผอ.ไปสร้างศัตรูจนโดนตามล้างแค้น แต่ไม่ว่าคำตอบนั้นจะว่าอย่างไร...ก็เป็นเพียงการคาดเดาเท่านั้น
เหล่านักเรียนที่ร่วมกันประท้วงเรื่องย้ายห้อง เมื่อรับรู้ถึงการเสียชีวิตของเจ้าของนโยบายนี้...ต่างก็พากันโห่ร้องด้วยความยินดี ทั้งยังมีการเฉลิมฉลองส่งท้ายการตายของคานะ และยกย่องสรรเสริญชิโนะ จนคณาจารย์ต้องออกมาทำโทษถึงขนาดให้พักการเรียนไปชั่วคราว ซึ่งทุกคนต่างก็น้อมรับด้วยความยินดี...ขอเพียงแค่ไม่มีคานะ..แค่นั้นก็พอใจแล้ว
"ดีจัง ที่พวกประท้วงเห็นด้วยกับเรา"
เด็กสาวหน้าตาน่ารักที่สุดในกลุ่มเอ่ยขึ้น นัยน์ตากลมโตดำขลับเป็นประกายกำลังจับจ้องไปยังอาจารย์สาวคนหนึ่ง..ที่กำลังตักเตือนและทำโทษพวกที่เลี้ยงฉลอง
เด็กสาวหกคนยืนเรียงกันอยู่ริมระเบียงตึก..ไม่ห่างจากที่อาจารย์คนนั้นยืนอยู่มากนัก พอจะได้ยินคำตักเตือนดังแว่วมาเป็นระยะ
"นี่เธอใช้อะไรคิดเนี่ย ฮิเดะ ถึงพูดออกมาแบบนี้ พวกเรามีจุดหมายเดียวกัน จุดยืนของพวกเราก็ไม่ต่างกัน ยังไงๆพวกนั้นก็ต้องสนับสนุนพวกเราอยู่แล้ว ยัยโง่"
เด็กสาวสวมแว่นสวนเข้าให้ แต่ฮิเดะก็ไม่ได้ว่าอะไร จากการที่คบกันมาร่วมสามปีทำให้เธอรู้ว่า ลึกลงไปภายใต้ท่าทีเย็นชา แข็งกระด้าง... ความอ่อนโยนและรักเพื่อนได้ซุกซ่อนอยู่อย่างเงียบเชียบ
และนั่น...เพราะเหตุนี้ ทำให้นาโอมิเป็นที่เกลียดชังในหมู่เด็กคนอื่น
"แล้วจะจัดการกับยัยอาจารย์นั่นเลยไหมล่ะ" คราวนี้คำเสนอดังมาจากเด็กสาวเจ้าของทรงผมรวบแบบหางม้า บุคลิกท่าทางสนุกสนาน
นาโอมิทำท่าครุ่นคิด แล้วหันไปถามเด็กสาวร่างโปร่งระหง เรือนผมสีนิลสนิทเหยียดตรงล้อมกรอบใบหน้าหวานติดแววสุขุม แฝงไปด้วยความสง่าที่ยืนอยู่ข้างๆ "เธอว่าไง ไอกะ จัดการเลยมั้ย"
ไอกะขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่ทันจะตอบว่าอะไร เสียงตวาดแว้ดก็ดังขึ้นจากทางด้านล่าง
"นี่พวกเธอ! ยังไม่รู้จักสำนึกอีกหรอ จิตใจของพวกเธอทำด้วยอะไรกัน! งานวันศพท่านผอ.ให้ไปพวกเธอไปขอขมาด้วย! และต่อไปนี้ห้ามพูดถึงท่านในทางเสียหายให้ฉันได้ยินอีก เข้าใจไหม!"
"ฉันว่าอย่างนี้จัดการมันเลยดีกว่า" ฮิเดะบอกเสียงห้วน ดวงตาโตทอแววเคียดแค้นขึ้นมาทันควัน
"ไอกะ ว่าไง" นาโอมิหันไปถามซ้ำ รอจนไอกะพยักดวงหน้าสวยช้าๆ ค่อยแย้มรอยยิ้ม
"ได้เลย! ยัยนั่นไม่ต้องการได้ยินพวกเราว่าผอ.อีก มันก็จะได้สมใจ"
จบคำ ก็หันกายไปหมายจะเดินจาก แต่ก็พลันชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงสำทับของเพื่อนรักที่สุดในกลุ่ม "นาโอมิ ระวังด้วยนะ เธอรู้ใช่ไหม...เราไม่ควรเสี่ยงอะไรทั้งสิ้น"
"ไม่ต้องห่วงหรอก ไอกะ จะไม่มีเหยื่อคนไหนรอดพ้นไปได้"
พักเที่ยง...
ขาเรียวภายใต้กระโปรงสีน้ำตาลอ่อนยาวถึงเข่าก้าวเข้ามาในห้องน้ำ ด้วยท่าทีค่อนข้างหงุดหงิด การมีปากเสียงกับเด็กโดยเฉพาะพวกวัยรุ่น ไม่น่าพึงปรารถนาเอาเสียเลย เด็กพวกนั้นทั้งก้าวร้าว...พูดจาไม่มีกาลเทศะ ผู้หลักผู้ใหญ่ไม่รู้จักเคารพ เธอเข้าไปตักเตือนเล็กน้อยก็สวนขวับๆ
อาจารย์สาวทัดปอยผมไว้หลังหู ก่อนจะก้มลงวักน้ำที่ไหลออกมาจากก๊อกสแตนเลสมาล้างหน้า ช่วงจังหวะที่จะเงยหน้าขึ้นมานั้น พลันรู้สึกถึงเงาไหววูบอยู่เบื้องหลัง
หญิงสาวชะงักกึก เอื้อมมือไปปิดก๊อกน้ำ... ไอสังหารจากด้านหลังพวยพุ่งไปรอบๆ เธอยืดกายขึ้นแล้วหันขวับไปอย่างรวดเร็ว
นัยน์ตาเบิกกว้าง ปากอ้าพร้อมจะกรีดร้องออกมาเต็มเสียง แต่ทว่า...
ทุกอย่างกลับมืดสนิท... ก่อนที่เสียงหวีดร้องอย่างพรั่นพรึงจะทันหลุดพ้นจากลำคอ
ปุ!
กระเป๋าเป้สีดำสนิทลอยตามแรงเหวี่ยงมานอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียงนุ่ม เจ้าของเป้ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาสีดำตัวใหญ่อย่างแรง จนโซฟาไหวยวบยาบ แขนเรียวเคลื่อนออกจากสูทสีกรมท่าที่สวมทับเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว ก่อนจะโยนมันไว้ข้างตัว มือขาวสะอาดขยับพับแขนเสื้อให้ไปม้วนอยู่ตรงข้อศอก
เฮ่อ.. !
เด็กสาวถอนหายใจออกมาหนักๆ หดท่อนขาเรียวใต้กระโปรงลายสก็อตสีน้ำเงินเข้มยาวเหนือเข่าเล็กน้อยมากอด
นั่งนิ่งอยู่ในท่านั้นสักพัก...นาโอมิก็เคลื่อนกายไปเปิดกระเป๋าเป้บนเตียงสีขาว มือเล็กๆคว้าตุ๊กตา เด็กผู้ชายหน้าตาน่ารัก ขนาดสำหรับห้อยกระเป๋าขึ้นมาดู...
เมื่อตอนบ่าย...เหตุฆาตกรรมในรั้วโรงเรียนมัธยมแห่งนี้ก็ได้เกิดขึ้นอีกครั้ง.. โดยเหยื่อในครั้งนี้คืออาจารย์สาวคนหนึ่งของโรงเรียน
จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น..ทำให้วันนี้โรงเรียนเลิกเร็วกว่าปกติ และด้วยความอ่อนเพลียทำให้นาโอมิขอตัวกลับบ้านแทนที่จะไปไหนกับเพื่อนๆต่อ
สายตาของไอกะ เพื่อนรัก ที่มองมาอย่างห่วงใยก่อนที่เธอจะกลับบ้านยังคงติดแน่นอยู่ในความคำนึงของเด็กสาว สายตาแบบนั้น... ใช่ว่าทุกคนที่รู้จักจะมอบให้เธอ
คิดมาถึงตรงนี้รอยยิ้มเยาะหยันก็ผุดขึ้นที่มุมปากบาง นาโอมิหัวเราะหึหึในลำคอ ราวเย้ยต่อชะตากรรมของตัวเอง แม่...คนที่เธอรักมากที่สุดก็ด่วนจากไป
เหลือพี่ชาย..
นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนทอแววเกลียดชังขึ้นในบัดดล
ไม่มีมันเสียยังจะดีกว่า..
ส่วนพ่อน่ะหรอ...
แววเกลียดชังแปรเปลี่ยนเป็นเจ็บปวด ขมขื่น
พ่อพาคนใหม่เข้ามาในบ้าน...ให้เหตุผลเป่าหูเธอว่าเธอต้องการแม่..
ใช่... เธอต้องการแม่ แต่แม่ที่เป็นแม่ของเธอ.. ไม่ใช่แม่ที่เป็นน้องของแม่ ที่พ่วงเอาลูกบุญธรรมมาด้วย..
ซาโต้..ฮิโระ ตานั่นชอบสาดส่องสายตามาทางเธอบ่อยๆ น่ารำคาญที่สุด!
แล้วไหนจะยังเพิ่มตัวน่ารังเกียจ...เรียวสุเกะ น้องชายต่างมารดาของเธอ
ราวกับชีวิตนี้เธอยังมีคนให้เกลียดไม่มากพออย่างไรอย่างนั้นละ
เพราะความน่าสมเพชเช่นนี้ล่ะมัง..ที่ทำให้เธอสร้างความแข็งกระด้าง เย็นชา มาเป็นเกราะป้องกันจิตใจของตัวเอง ความอ่อนโยน.. ไม่เห็นจำเป็นสำหรับการดำรงอยู่ในโลกของเธอ
และเพราะอย่างนี้... ทำให้เธอไม่มีเพื่อนคบหาสมาคมด้วย จนกระทั่ง.. ได้พบเจอกับ 'มิคาอิ ไอกะ' เด็กผู้หญิงที่ดูสมบูรณ์พร้อม ทั้งรูปทรัพย์ ทั้งสติปัญญา ทว่าในจิตใจ..คงไม่ต่างจากนาโอมิสักเท่าไร
หลังจากได้คบกับไอกะ นาโอมิก็เริ่มรู้จักการพูดคุย สังสรรค์กับเพื่อนๆวัยเดียวกัน.. แล้วก็มีเพื่อนมารวมกลุ่มเพิ่มจนเป็นหกคน... ที่ไม่มีใครอยากเข้าใกล้
แต่นั่นก็ดี...เพราะมันทำให้พวกเธอไม่ต้องวุ่นวายอะไรมากนัก มีความสุขกับกลุ่มเล็กๆของตัว
ซินเนคุสึ วายะ.. หน่วยข่าวประจำกลุ่ม
โคโดมะ มิไร... จุดเด่นของเธอคงเป็นทรงผมแบบหางม้า ที่ไม่ว่าจะนานสักเท่าไหร่ก็ยังใช้ทรงเดิม คู่ซี้ของวายะ
คุเอสึโอะ ฮิเดะ... เด็กสาวที่หน้าตาน่ารักที่สุดในกลุ่ม ไม่ว่าจะเป็นเส้นผมสีดำสนิทหยักศกเล็กน้อยตามธรรมชาติ พลิ้วเป็นคลื่นยาวเคลียบ่า หรือดวงตากลมโตดำขลับ รูปร่างบางน่าถนอม ล้วนน่าดูน่ามองไปหมดทั้งสิ้น
และสุดท้าย...
เองาวะ โยโกะ.. ไม่มีใครทราบว่าเด็กสาวผู้นี้เข้ามารวมกลุ่มด้วยตั้งแต่เมื่อไร รู้สึกอีกทีก็มีเด็กสาวท่าทางหงอยๆ ที่พยายามเลียนแบบนาโอมิ.. มาติดสอยห้อยตาม เดินด้วยกันเสียแล้ว
แล้วอยู่ๆ...ทัตสึฮิโต้ คานะ ก็จะมาพรากไอกะ.. คนที่เปรียบเสมือนแม่ของทั้งกลุ่มไปอยู่ห้องที่ท่านผู้อำนวยการภูมิใจนักหนา
...ห้องพิเศษ...
แต่ตอนนี้ไม่มีมันแล้ว..ไม่มีใครจะมาขวางกั้นพวกเธอทั้งหกคนได้อีก ถ้าใครบังอาจหาญกล้ามาแยกพวกเธอออกจากกัน มันก็ต้องพบกับจุดจบ
ก๊อกๆ !
เสียงเคาะประตูเรียกให้เด็กสาวสะดุ้งตื่นจากภวังค์ ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาคมคายจะเยี่ยมหน้าออกมา พร้อมๆกับที่บานประตูเปิดออก
นัยน์ตาเรียวคม..สีน้ำตาลอ่อนอย่างเดียวกับเธอไม่ผิดเพี้ยน ทว่าเป็นที่หลงใหลของเหล่าสาวๆ จ้องมอง ก่อนที่ริมฝีปากบางได้รูป ที่มักจะส่งรอยยิ้มละลายใจไปให้สาวน้อยทั้งหลาย จะขยับเอ่ยเรียบๆออกมาว่า
"อาหารเย็นพร้อมแล้ว"
แล้วร่างสูงสง่าอันเป็นที่หมายป้องของเด็กสาวทั้งโรงเรียนก็หันกาย ออกจากห้อง
ทาคายามะ..ริวงะ
พี่ชายแท้ๆของเธอ...
นาโอมิวางตุ๊กตาลง ก่อนจะลุกตามไป
ความคิดเห็น