Ill Blood

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

     เรื่องแรกครับ ขอฝากทุกๆท่านช่วยกันติชม เม้น ด้วยละกันนะครับ ขอบคุณครับ ^^

     เครื่องปรับอากาศในห้องทำงานส่งเสียงดังหึ่งๆ บอกถึงอายุการใช้งานมาหลายปี หญิงวัยกลางคนผู้หนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้แบบล้อหมุนหลังโต๊ะทำงานไม้สีเข้มตัวใหญ่ มือที่เริ่มเหี่ยวย่นเพราะไร้การดูแลจากเครื่องสำอางประทินโฉมถือปากการาคาแพงสลักอักษร T Kเคาะกับโต๊ะ ส่งเสียงป๊อกๆ ดังทุ้มเป็นจังหวะ ก่อนที่เธอจะถอนหายใจออกมายาวๆ

            เหตุการณ์ประท้วงที่โรงเรียน ซึ่งมีตลอดทั้งวัน ตั้งแต่เช้าจรดเย็น จนเธอทำงานเสร็จจะกลับบ้านตอนย่ำค่ำการประท้วงก็ยังมีอยู่ สร้างความเหน็ดเหนื่อยใจเป็นยิ่งนัก เหตุที่ทำให้เกิดการประท้วงน่ะหรือ ก็เพราะเธอได้มีนโยบายจัดห้องเด็กพิเศษ ซึ่งจะมีหลักสูตรติวเข้มมากกว่าห้องธรรมดา เธอเข้าใจดี.. ว่าเด็กพวกนี้ไม่ต้องการจะแยกห้องหลังจากอยู่ร่วมกันมาเป็นปี แต่เธอก็ต้องกินต้องใช้ หวังพึ่งเงินเดือนตำแหน่งผู้อำนวยการโรงเรียนมันพอกินเสียที่ไหน

            เรื่องมันคงไม่บานปลายถ้าผู้ปกครองท่านหนึ่งไม่มาพบ แล้วร้องเรียนเรื่องหลักสูตรพิเศษที่ไม่ได้มีขึ้นสำหรับนักเรียนชั้นม.3 พร้อมกับมอบเงินจำนวนงามให้ แต่ดูเหมือนเรื่องเงินนี้จะแพร่งพรายออกไปให้ภายนอกรับรู้.. กระทู้มากมายในเว็บบอร์ดของโรงเรียนต่อว่าเธอเสียๆหายๆ เรื่องที่เธอรับเงินของผู้ปกครอง มีเด็กจำนวนน้อยชนิดนับคนได้เท่านั้นที่ยังยืนหยัดอยู่เคียงข้างเธอ

          คิดมาถึงตรงนี้ท่านผอ.ก็แย้มรอยยิ้มเนือยๆ เธอยังจำได้ ตอนเดินฝ่ากลุ่มประท้วงออกมาจากตึก เด็กผู้หญิงท่าทางเรียบร้อย เงียบขรึมคนหนึ่งยัดตุ๊กตาผู้ชายผมสีทอง นัยน์ตาสีฟ้าใสกลมโตตัวเล็กขนาดสำหรับห้อยกระเป๋าอย่างที่กำลังนิยมกัน ใส่มือของเธอ ก่อนจะรีบวิ่งหายลับไปโดยไม่พูดไม่จา

          เธอคงมาให้กำลังใจกระมัง...

          ท่านผอ.เอนตัวลงพิงพนักเก้าอี้

          ว่าแต่ตุ๊กตาตัวนั้นหายไปไหนเสียแล้ว..

          แกร๊ก

          เสียงลูกบิดประตู เบื้องหลังเก้าอี้ดังขึ้น แต่ท่านผอ.ก็ไม่ได้หันไปมอง คงจะเป็นชิโนะ แม่บ้านที่อยู่กับท่านมานานหลายปี

            "ชิโนะ เห็นตุ๊กตาเด็กผู้ชาย ตัวเล็กๆ แบบที่เด็กเข้าห้อยกระเป๋ากันไหม"

.... เงียบ ...

ไม่มีเสียงตอบ.. ท่านผู้อำนวยการไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงฝีเท้า สงสัยเสียงลูกบิดประตูเมื่อครู่ท่านคงจะหูฝาดไป แต่ความรู้สึกบางอย่างเตือนให้ท่านรู้ว่าต้องมีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ข้างหลังแน่ๆ

"ชิโนะ" เธอเรียกอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ความหวาดกลัวเย็นสันหลังคืบคลานเข้ามาเกาะกุมทีละน้อย ท่านผอ.เริ่มขยับตัว เหงื่อเย็นๆไหลไปตามแผ่นหลังภายใต้เสื้อ

"ชิโนะ!"

          ท่านผู้อำนวยการร้องลั่นพร้อมลุกพรวด กลิ่นไอสังการเรียกให้หันหลังขวับไปมองให้รู้แน่ว่ามีใครอยู่ข้างหลังหรือไม่ ก่อนที่นัยน์ตาจะเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัวถึงขีดสุด!

            ตุ้บ!

          ร่างอ่อนปวกเปียกของท่านผู้อำนวยการล้มลงกับพื้นเย็นเฉียบ เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นย้อมเครื่องเรือนที่ตั้งอยู่แถวนั้นจนแดงฉาน และไหลซึมออกมาตามรอยแยกของบาดแผล เจิ่งนองท่วมพื้นปาร์เกต์

          ณ เลือดที่นองพื้นนั้น... สะท้อนเงาของร่างหนึ่ง กำลังยืนจ้องมองด้วยแววตาโหดเหี้ยม