หากเธอรักฉันจงโอบกอดฉันถึงวันพรุ่งนี้

ลำดับตอนที่ #8 : Art Norm : Poetry

Art Norm : Poetry

November 7, 2014 at 12:03am

อันนี้ต่อจาก Compromize โอ๊ยยย อยากเอาคอมโพรไมซ์ลงให้อ่าน

ความจริงคอมโพรไมซ์เขียนไม่ดีเท่าไหร่/ ร้องไห้สารภาพ

แงงงง

อันนี้จะเป็นการแนะนำเด็กๆ นักอ่านให้ได้รู้จักนักกลอน ครูกลอน เก่งๆ ของไทย ที่ร่วมสมัยกับเรากันนะคะ

(แนะนำกันในเรื่องวายเนี่ยนะ เอาน่า อยากให้น้องๆ ได้รู้จักนักกลอนเก่งๆ ก็ต้องแนะนำผ่านอะไรที่เข้าถึงเด็กๆ วัยรุ่นสิ)

มันก็มีบางที หลังจากที่ผมสั่งมันห้ามพูดเรื่องที่มันรักชอบผมใดๆ อีก

มันก็มีบางที ที่มันโมโหผม

คนที่รักแล้วไม่ได้รับรักตอบ แต่ก็ยังรักปักซ้ำวนเวียนอยู่นั่น มันน่าหงุดหงิดผมรู้ดี

มันอยากพูดกับผมเรื่องนี้ และอึดอัดจวนแย่ แต่ผมได้มัดมือมัดเท้ามันไว้แน่นแล้วว่า ถ้ามันกำแหงอีกหนผมคงได้เลิกคบกับมันอีกครา

แต่ไอ้อัฐก็มีวิธีของมันในการจะประชดน้อยๆ พอไม่ให้ผมโกรธ แต่ก็พอได้แสคงความปวดร้าวของมัน

วันหนึ่ง อัฐนั่งอยู่ใต้ร่มไม้ในมหาลัย แล้วก็อ่านกลอนบทนี้ให้ผมฟัง

“เสียเจ้า” ของอังคาร กัลณพงศ์ ผมจำได้ดี ใครจะคิดว่าเมื่อคนอ่านเป็นคนนี้ ความหมายจะเพิ่มขึ้นทวีทบ

มันจ้องตาผม เอ่ยเสียงทุ้ม ถึงบทกลอนที่ว่ากันว่าเพราะที่สุดของอังคาร

เสียเจ้าราวร้าวมณีรุ้ง

มุ่งปรารถนาอะไรในหล้า

มิหวังกระทั่งฟากฟ้า

ซบหน้าติดดินกินทราย

จะเจ็บจำไปถึงปรโลก

ฤารอยโศกรู้ร้างจางหาย

จะเกิดกี่ฟ้ามาตรมตาย

อย่าหมายว่าจะให้หัวใจ

ถ้าเจ้าอุบัติบนสวรรค์

ข้าขอลงโลกันตร์หม่นไหม้

สูเป็นไฟเราเป็นไม้

ให้ทำลายสิ้นถึงวิญญาณ

แม้แต่ธุลีมิอาลัย

ลืมเจ้าไซร้ชั่วกัลปาวสาน

ถ้าชาติไหนเกิดไปพบพาน

จะทรมานควักทิ้งทั้งแก้วตา

ตายไปอยู่ใต้รอยเท้า

ให้เจ้าเหยียบเล่นเหมือนเส้นหญ้า

เพื่อจดจำพิษช้ำนานา

ไปชั่วฟ้าชั่วดินสิ้นเอย.

ผมหลบแววตาอันอาลัยของมัน หยิบใบไม้จากบนดินขึ้นขยี้และโต้ตอบด้วยเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ซึ่งผมศรัทธาเสมอ

ลมหนาวและเจ้าพระยา กลอนอันสวยงามบทนั้นผมจำได้ตั้งแต่ผมยังไม่เคยรักใครสักคนในโลก

และวันนี้ผมจะบอกตามตรงว่าผมมิได้รักมัน

 ลมหนาวเริ่มล่องมาจากฟ้าแล้ว

พรมจูบแผ่วคลื่นพลิ้วชวนหวิวไหว

ลำนำจากเจ้าพระยามากล่อมใจ

"คิดถึงใครคนหนึ่งซึ่งไม่มี..."

อัฐลุกขึ้นจากที่มันนั่ง และเดินมากอดไหล่ผมหลวมๆ จากข้างหลัง

ผมควรปัดมันออก แต่ผมยอมประนีประนอมอีกครั้ง ปล่อยให้อัฐซบหน้ากับไหล่ผม

ไอความเศร้าลอยเลือนราง ผมมองตรงไปข้างหน้า

ผมยังมั่นในจุดยืนตัวเองอย่างมั่นคง ผมจะไม่รักมัน และผมจะปล่อยให้มันรักผม เพราะผมรู้ว่ามันยากสำหรับอัฐ ที่จะเลิกทำเช่นนั้น

 >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

กลอน ลมหนาวกับเจ้าพระยา ฉบับเต็มเป็นดังนี้ค่ะ

ลมหนาวเริ่มล่องมาจากฟ้าแล้ว

พรมจูบแผ่วเจ้าพระยาโรยฝ้าฝัน

คลื่นคลี่เกลียวแก้วม้วนกับนวลจันทร์

กระซิบสั่นซ่านกระเซ็นเป็นลำนำ

เงาพระปรางค์จางไกลในม่านหมอก

ละอองออกไอควันอันชื่นฉ่ำ

โอ้ปรางค์องค์ทรงศักดิ์เป็นหลักธรรม

จะประจำปลอบใจไออุ่นเจือ

ราตรีอันจันทร์กระจ่างอยู่กลางฟ้า

เจ้าพระยายิ้มรับกับดาวเหนือ

ลมหนาวเคลียคลื่นแก้วแผ่วแผ่วเครือ

เหมือนเพลงเรือโล้เห่เร่ลอยมา

แม่ ปิง วัง ยม น่าน ผสานสาย

ระลอกร่ายคล้ายเพลงบรรเลงหล้า

ค่อยไหลหลากจากเมืองเอื้องจำปา

จนผ่านหน้าท่าน้ำร่มจำปี

บทเพลงแห่งละหานลำธารทิพย์

เย็นกระซิบสองฝั่งร่ำสั่งศรี

เอื้อความหมายมิตรตอบมอบไมตรี

ชุบชีวีวิญญาณ ณ ย่านเยือน

เจ้าพระยาหยาดกระเซ็นเย็นสยิว

ลมหนาวลิ่วล่องฟ้ามาเป็นเพื่อน

เต็มตลอดทอดร่างกลางแสงเดือน

ยิ่งเหมือนเหมือนจะเลื่อนไหลในนิมิต

สุคนธรสราตรีที่หวนหอม

ระคนกล่อมกลอนหวานซ่านซึ้งจิต

 ให้หลับฝันใฝ่เยือนเพื่อนชีวิต

 อันเผลอคิดครวญผวาว่าเหมือนเคย

โอ้กาพย์เห่เรือหงส์ทรงนุสรณ์

 กรุ่นกำจรเจ้าพระยายิ่งผ่าเผย

 ลอยประทีปเทียนพนมลมรำเพย

 โอ้ใจเอ๋ยอธิษฐานวานลมรับ

เจ้าพระยาหน้าหนาวงามราววาด

 บรรยากาศกล่อมใจเจียนใหลหลับ

 มิ่งนัทธีธารจันทร์อันระยับ

 แต้มประดับเงาดาววาวรำไร

ลมหนาวเริ่มล่องมาจากฟ้าแล้ว

พรมจูบแผ่วคลื่นพลิ้วชวนหวิวไหว

ลำนำจากเจ้าพระยามากล่อมใจ

"คิดถึงใครคนหนึ่งซึ่งไม่มี..."