หากเธอรักฉันจงโอบกอดฉันถึงวันพรุ่งนี้

ลำดับตอนที่ #3 : ผู้หญิงคนแรก

ผู้หญิงคนแรก

(ฟินมากที่ได้เห็นตัวละครเท่ๆ กร้าวๆ อวดเก่ง มาตกอยู่ในสถานการณ์เขินแตก เถียงไม่ออก เป็นไก่อ่อน

วันนี้จะลองเล่าเรื่อง ตอนนี้นอมยังไม่เป็นชายเต็มตัว ตอนที่นอมยังเป็นเด็กน้อย น่าเคี้ยว)

มันเป็นเรื่อง ผู้หญิงคนแรกของนอม

"ผมชอบพี่" เขารวบรวมความกล้าบอกเธอในวันหนึ่ง ระหว่างที่ยังวาดเธอไม่เสร็จ ตอนนั้นสตูดิโอไม่มีใคร มีเพียงเขากับเธอ เขา - เด็กมอห้าที่มาเรียนพิเศษวาดภาพเป็นครั้งแรก เพราะหวังจะเอนท์เข้าสถาปัตย์ กับ เธอ - พี่สาวคณะอักษรปีสี่ที่ครูจ้างมาเป็นแบบ สองคน – ลำพัง

ครูออกไปซื้อข้าวเย็นและจะกลับมาตอนทุ่มเพื่อตรวจแบบของเขา เธอนั่งขดตัวอยู่บนเก้าอี้ไม้ เฝ้ารอให้เขาวาด วันนี้เธอสวมชุดเดรสสายเดี่ยวสี่เขียวอมฟ้ายาวเกือบถึงเข่า สายที่คล้องกับหัวไหล่หลวมๆ และกระดูกไหปลาร้า กับช่องว่างระหว่างขาสองขาที่เขาเห็นในส่วนที่เลยกระโปรงออกมา ช่างชักพาให้เขาใจสั่น

เธอสวย ผมดำยาวถึงสะโพก ปล่อยคลุมไหล่มนเสมอ หน้าเรียว จมูกโด่ง ตาคม ผิวสีเหมือนเป็นลูกสาวพระอาทิตย์ แต่เขาเคยขอให้เธอผลัดผ้าเป็นแบบให้ครั้งหนึ่ง ภายใต้ร่มผ้าของเธอขาวเหมือนหยวกกล้วย แสดงว่าความเป็น "อีดำ" ของเธอได้มาจากการออกไปท้าพระอาทิตย์ให้มาแข่งใช้ชีวิตกัน

นอมวาดรูปเธอมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว วาดด้วยใจสั่นทุกครั้ง เขาแทบควบคุมตัวเองไม่ได้ มือไม้ของเขาจะเปียกชุ่มและตวัดไปคนละทิศละทางกับที่สมองสั่งเสมอ เมื่อนางแบบเป็นเธอคนนี้

ตอนเขาพูด เธอกำลังก้มลงอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง มันเป็นหนังสือไวยากรณ์ภาษาฝรั่งเศสปกสีเขียวเหลือง เธอกำลังทบทวนบทเรียนของตัวเอง เรียวปากฉาบสีส้มอิฐยามพรั่งพรูภาษากึ่งอังกฤษแต่ฟังไม่เข้าใจนั้นน่ากระชากเข้ามาจูบยิ่งกว่าทุกวัน ข้อมือบอบบางที่ถือหนังสือ ไม่เคยใส่สร้อยลูกปัดที่เขาอุตส่าห์รวบรวมความกล้าให้ไปเมื่อเดือนก่อนเลย

สร้อยนั่น...นอมซื้อมันมาจากท่าพระจันทร์ ในวันที่ไปซื้อหนังสือจำนวนหนึ่งซึ่งหล่อหลอมให้เขากลายเป็นเขาในวันนี้ ธรรมศาสตร์ทำให้เขาเริ่มสนใจการเมืองและประเทศชาติ แต่เขาก็เอนทรานซ์เข้าศิลปากรอยู่ดี

เพราะเธอคนนั้น พี่สาวคณะอักษรปีสี่...

เธอเหลือบตาขึ้นจากหนังสือโดยไม่แม่แต่เงยหน้า แววตาคมๆ ทำให้นอมรู้สึกโง่ลงไปหลายปี

“ทำไมถึงชอบพี่ล่ะ” เธอถามเสียงเรียบเฉย ไม่มีท่าทีมีใจตอบหรือแม้แต่ดีใจแม้เพียงนิด ในแววตาเธอบอกว่า เธอเห็นเขาเป็นเด็กน้อยที่มาหลงชอบเธอไม่นาน เหมือนเขาเป็นเด็กอนุบาลที่หลงรักครู

“พี่สวย”

ต่อหน้าเธอ เขาจนต่อคำพูด

“แค่นั้นหรือ...”

“พี่ดู เหมือนนางฟ้า ไร้เดียงสา บริสุทธิ์” เขาพูดบทพูดที่แม้แต่ตัวเขายังคิดว่ามันโง่ที่สุดออกไป และนั่นทำให้เธอยิ้ม ยิ้มในแบบที่เขารู้ว่าเธอชอบทำเวลามีคนถามอะไรโง่ๆ

"ไร้เดียงสา พี่น่ะหรือ นอม พี่น่ะ... ไม่เหมือนที่เธอคิดหรอกนะ พี่เคยหายออกจากบ้านไปหลายวันแล้วกลับมาโดยไม่มีใครรู้ว่าพี่ไปทำอะไรมา นั่นมันตั้งแต่อายุสิบสี่ พี่น่ะเป็นตัวละครในหนังเรื่องเสียดาย...” เธอหัวเราะขมขื่น วางหนังสือลงบนตักแล้วจ้องหน้าเขา “เราไม่รู้จักพี่ จะชอบพี่ได้อย่างไร แม้จะชอบตอนนี้ แต่ถ้ารู้จักพี่ก็คงหมดใจ”

นอมมองเธอ อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้หัวเราะ และบอกแค่สั้นๆ ว่าเขาเด็กเกินไป เธออธิบายให้เขาฟังอย่างตั้งใจ เหมือนกับว่าเธอรู้ความรู้สึกของเขามานานแล้ว และเตรียมคำตอบไว้นานพอ

แปลอีกอย่างว่าเธอเคยคิดเรื่องของเขาอย่างจริงจัง ดังนั้นไม่หมดหวังเสียทีเดียว

“ผมชอบพี่ ไม่ว่าพี่จะเป็นอย่างไร ผมเห็นเงาดำในตัวพี่ และผมว่าผมหลงใหลมัน พี่ดูเหมือนนางฟ้า แม้ว่าพี่จะมีเงาดำแบบนั้น”

เธอส่ายหน้า ยกขาขึ้นบนเก้าอี้ เปลี่ยนมานั่งกอดเข่า ใต้ชุดเดรสเธอสวมกางเกงขาสั้นสีขาวไข่ไก่ตัวหนา แต่นั่นก็พอจะทำให้นอมใจสั่น เขารู้สึกเหงื่อซึมอยู่ในชุดรด.

“เราเป็นแค่เด็ก เราแบกรับทุกอย่างที่พี่มีไม่ไหวหรอก” เธอบอก ซบหน้าลงระหว่างหัวเข่าสองข้าง ช้อนตามองเขาเหมือนลูกแมวแสนซน “ดูดีๆ แล้วหล่อนะเรา หัวยังเกรียนอยู่ แต่อีกหน่อยคงหล่อเฟี้ยว ...ไหนพี่ดูตาซิ ตาแบบนี้น่าลุ้นนะ สักวัน พอเราโต เราอาจจะเป็นผู้ชายที่แบกรับผู้หญิงอย่างพี่ไหวก็ได้นะ”

แล้วเธอก็ยิ้มให้เขา ตาหยี มีรอยสามขีดที่หางตา ลูกแมวชัดๆ รอยยิ้มนั้นทำให้ในหัวของนอมสว่างไสวในพริบตา ใจเต้นแรงจนลืมลมหายใจ

“งั้นรอผมโต” เขาขอ

“พี่ก็กลายเป็นป้าสิจ๊ะ” เธอส่ายหน้า หัวเราะเบาๆ แค่ในคอเท่านั้น

ทั้งที่เธอมอบเสียงหัวเราะ และใบหน้าเปื้อนยิ้มอันงดงาม แต่นอมกลับเริ่มรู้สึกขมในคอ เขาเริ่มขมวดคิ้ว รู้สึกถูกปรามาส เธอมองว่าเขาเป็นแค่เด็ก

“ผมไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะครับ” เขาเอ่ย

“มีแค่เด็กๆ เท่านั้นแหละที่พูดคำนี้” เธอมองลึกเข้าไป ในแววตาเขา

นอมวางดินสอกับกระดานรองเขียนลง ลุกขึ้นเดินไปยืนต่อหน้าเธอ เธอเงยหน้าจ้องเขา เหมือนรอว่าเขาจะเอายังไง

ริมฝีปากสีส้มอิฐดึงดูด นอมตะปบสองแก้มเธอเหมือนเสือล่าเหยื่อ ก้มลงจูบ เธอจูบตอบ ทั้งสองเคลื่อนไหวในความเงียบ ปั่นอากาศในห้องที่นิ่งให้ปั่นป่วน นอมถอนริมฝีปากออกมาหอบหายใจ เธอจ้องตาเขาดุร้ายเหมือนนางเสือ

“กล้านอนกับพี่ที่นี่ไหม” เธอถามทั้งที่สองมือของนอมยังกุมแก้มของเธออยู่

“เดี๋ยวครูก็กลับเข้ามา” เขาตอบตามที่มันควรจะเป็น

และนั่นทำให้เธอหัวเราะ

“พ่อหนุ่มน้อย”

...

แล้วนอมก็ได้รู้

ว่าเขาพ่ายแพ้

เธอเห็นเขาเป็นแค่เด็ก สงครามนี้เขาจึงไม่อาจเอาชนะได้

อันที่จริงที่ไม่ได้มองผิด เขายังเด็กเกินไป เขาไม่อยากแบกรับเธอได้ เธอพูดถูกแล้ว

เขาหันหลัง เก็บข้าวของ ไม่พูด และนั่นคือครั้งสุดท้ายที่เขามาเรียนพิเศษกับครูคนนี้

ด้วยความหยิ่งทะนงที่เขามีมาจนถึงผู้ใหญ่กับความเป็นเด็กชอบเอาชนะโง่ๆ ...ซึ่งเขามีมาจนถึงผู้ใหญ่เช่นกัน เขาตัดสินใจจะลืมความพ่ายแพ้ให้สิ้นซาก

แต่เขาก็ไม่เคยลืมเธอ

เขาไม่เคยลืมเธอแม้สักวันตลอดสี่ปีที่เขาอยู่ที่ศิลปากร

หากคืนไหนเขาเผลอนึกถึงเธอ นอมจะอับอายจนดิ้นพราดบนเตียง เอามือกดหน้าอกซ้ายที่เจ็บแปลบขึ้นมา วันนั้นเขาหนีอย่างคนขี้ขลาด และอย่างเด็กอ่อนเดียงสา ช่างน่าอาย น่าอายเหลือเกินสำหรับผู้ชายที่เขาได้กลายมาเป็นในวันนี้

หลังความอับอาย เขามักทำตัวเองสกปรกต่ออีกทอด แล้วลุกไปล้างมืออย่างโศกเศร้า เขาคิดว่าตัวเองทำไม่ถูก ที่ยังไม่ยอมปล่อยเธอไป ยังคงเอาภาพเธอมา “ใช้” อยู่ซ้ำๆ เขารู้สึกผิด แต่ก็ห้ามตัวเองไม่ได้...เพราะมันคือความรัก

มันเป็นความโศกเศร้าที่หวานหอมและเหม็นคาว เขารู้ว่ามันเป็นการบรรยายที่ประหลาด แต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆ นะ

รักแรกของเขา และเขาจะไม่มีวันลืมเธอ

แม้วันนี้ปิ่นจะนอมหลับใหลอย่างวางใจอยู่ข้างๆ แต่นอมรู้ดีว่า ถ้าหากเขาได้บังเอิญเจอเธออีกครั้ง เขาจะหลงรักเธอซ้ำในทันที และพร้อมจะทิ้งปิ่นโดยไม่ลังเล แม้การไม่มีปิ่นจะทำให้ชีวิตของเขาพังทลายอย่างแน่นอน แต่เขาก็พร้อมยอมปล่อยตัวเองตายถ้าจะได้ตามเธอคนนั้นไป

นอมไม่สามารถลบเธอทิ้งไปได้...ผู้หญิงคนแรกของเขา