หากเธอรักฉันจงโอบกอดฉันถึงวันพรุ่งนี้

ลำดับตอนที่ #14 : การลงโทษในฝ่ายพี่ว้าก

เมื่อวานนัชพูดถึง พี่ว้ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง เลยไปนั่งอ่าน

นั่งคิดว่า ถ้าอัฐกับนอมเป็นสไตล์นี้บ้างจะเป็นยังไง

.

"ไอ้นอม มึงอะหัวหน้าว้ากเลย เพราะมึงหน้าดุ" เพื่อนๆ ลงความเห็น "มึงดูโหดสุดแล้ว"

"ไม่เอา"

"นอกจากมึงไม่มีใครโหดกว่านี้อีกแล้ว"

"มึงอะเหมาะ"

"มึงเลย"

"ไม่เอา"

"มึงแหละนอมอย่าดื้อ" อัฐตัดบทแทรกเสียงใครๆ ขึ้นมา

"ไม่" นอมตะคอก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้าแดงตะกุกตะกัก "พ...พวกมึงลืมแล้วเหรอว่ากูพูดไม่ชัด... กูไม่ชอบพูด..."

เท่านั้นล่ะครับนิพพาน ไอ้นอมเป็นเด็กหัดพูดตอนเจ็ดขวบ พูดไม่ชัดจนถึงทุกวันนี้ และเป็นปมของมัน เป็นปมใหญ่จนทรุดหน้าห้องถ้าให้พรีเซนต์ ดังนั้นทุกคนเลยต้องเลือกเฮดว้ากคนอื่นแทน

.

น้องปีหนึ่งทุกคนกลัวนอม เพราะว้ากนอมไม่เคยพูดเลยสักคำเดียว และตาดุสุดๆ สำหรับเด็กๆ ไม่พูดมันน่ากลัวยิ่งกว่าพูด พวกเขาจึงหลีกเลี่ยงที่จะใกล้นอมมาตลอด

วันหนึ่ง พวกเขาแอบไปสูบบุหรี่หลังตึก และเห็นนอมเดินมา

"ซวยแล้วมึงพี่นอม" ปีหนึ่งถูกห้ามสูบบุหรี่เด็ดขาด พวกเขาทำท่าจะหนีกันจ้าละหวั่น ตอนที่เห็นพี่ว้าก...

ล้วงกระเป๋า หยิบแอลเอ็มแดง แล้วก็ล้วง ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา "อีเหี้ยอัฐยึดไฟแช็คกูอีกแล้ว ล้วงตูดกูเอาไปตอนไหนวะ" แล้วก็เงยหน้ามามอง "น้องๆ ยืมไฟหน่อย"

.

"คุณนอม คุณสูบบุหรี่หรือครับ" อัฐที่โดนเป็นหัวหน้าว้ากแทนเรียกนอมออกมายืนต่อหน้าน้อง "เราบอกให้น้องไม่สูบบุหรี่ แล้วคุณสูบบุหรี่ คุณจะเป็นแบบอย่างที่ดีให้น้องได้ยังไงครับ"

นอมมองหน้าอัฐด้วยความเบื่อ "ยังไงผมก็ต้องสูบอะ ยังไงผมก็สูบ"

อัฐอ่อนใจไม่รู้จะพูดยังไงต่อ ไอ้นอมชอบทำความศักดิ์สิทธิ์ของพิธีเสีย

"ผมต้องลงโทษคุณ" อัฐเอ่ย

"เออๆ มึงเฆี่ยนกูเลย" นอมบอกอย่างตัดรำคาญ

แต่คำพูดนั้นจุดไฟบางอย่างในตัวอัฐ มันถอดเข็มขัด แล้วเอาพันรอบมือ "คุณขอเองนะ"

น้องปีหนึ่งทั้งรุ่นเงียบ รอดูว่าว้ากจะเอาเข็มขัดเฆี่ยนกันจริงๆ เหรอ นอมหันหลัง ถอดเสื้อ ยืนนิ่ง

"ไอ้เหี้ย มึงเฆี่ยนไอ้นอมให้น้องดูไม่ได้นะเว่ย" ประธานรุ่นวิ่งมาจากด้านหลัง "เฮ้ย เรื่องผัวเมียตีกันเก็บไว้ก่อน พักเบรก พักเบรกครับน้อง ต่อแถวไปกินน้ำ นอม อัฐ มึงสองคนไปคุยกับกูในห้องแสงเสียง"

.

อันนี้แต่งนานแล้ว บทต่อไปนอมเลื่อนเป็นเฮดว้ากนะจ๊ะ แล้วอัฐไปทำฝ่ายจิปากถะ อย่าถามว่าทำไม เพราะมันคือแก๊กเขียนเล่นจ้ะ 

เรื่องนี้พาร์ทหลักเราไม่เขียนแล้วค่ะ

เพราะมันเศร้ามาก เราไม่ไหวค่ะ