<ลานเรื่องสั้น, 3> - เปลือยสวาททาสพรหมจรรย์

ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่๑๕ น้องเขาสวยมาก

“ไอ้โฟม มึงว่าคนนี้เด็ดไหม?”

“อะไรของมึง?”

“ก็นี่ไง น้องคนนี้อะ ขาวด้วย อวบมาก หุ่นก็ดี ไฟหน้าอย่างใหญ่” เพื่อนวัยคึกชวนโฟมที่กำลังนั่งเหม่อมาดูรูปในโทรศัพท์ ในนั้นเป็นหญิงสาวรูปร่างหน้าตาดี ถ้าเป็นเวลาปกติ โฟมก็มองอยู่บ้าง เพราะเลือดในกายก็เป็นชายเต็มเปี่ยม แต่ตอนนี้เขากลับมองด้วยสายตาว่างเปล่า

“ธรรมดา”

“เห้ย อย่างนี้มึงเรียกธรรมดา?”

โฟมนิ่งไปอึดใจหนึ่ง

“เมื่อวานกูว่ากูเจอว่ะ”

“เจออะไรวะ?”

“ก็เจอคนที่กูตามหาไง คนที่ทำให้กูรู้สึกว่า เขาเป็นคนที่กูรอคอยมาทั้งชีวิต เหมือนกูเกิดมาเพื่อเขา สวย น่ารัก หุ่นดี หน้าอย่างหวาน ติดอย่าเดียว อายุต่างกันเยอะว่ะ กูไม่ค่อยกล้าจีบ กลัวเขาจะมองกูไม่ดี” ชายหนุ่มพูดด้วยสายตาเคลิ้มฝัน เมื่อนึกถึงใบหน้าของสาวน้อยที่เจอเมื่อวาน

“ห่างกันกี่ปี?”

“กูว่าเขาน่าจะไม่ถึงยี่สิบว่ะ เขาจะมองว่ากูหัวงูมาหลอกเด็กไหมวะ?”

......................................................................................................................................................

นงเยาว์ออกมาให้อาหารหมาในสวนสาธารณะ

ทุกคนในหมู่บ้านล้วนเห็นหญิงชราหลังค่อม ผมหงอก ผิวหนังเหี่ยวย่น ยันเข่าลงกับพื้น ใช้มือสั่นเทายื่นอาหารให้หมาด้วยสายตาอ่อนโยน แต่โฟมกลับเห็นเป็นเด็กสาวร่างเล็กในชุดสดใส หลังตรงสง่า ผมดกดำยาวถึงกลางหลัง กำลังยื่นอาหารให้หมา เป็นภาพที่ทำให้โฟมรู้สึกชอบขึ้นไปอีก

“เจ้าหมา กินลูกชิ้นไหมครับ?”

ชายหนุ่มยื่นให้บ้าง นงเยาว์หันมา

“แกอีกแล้วเหรอ?”

“น้องครับ พี่แค่บังเอิญเข้ามาเยี่ยมเพื่อนในหมู่บ้าน”

“น้องบ้าอะไร? ฉันแก่ขนาดนี้!”

“อะ คุณก็ได้ ผมเข้ามาเยี่ยมเพื่อนในหมู่บ้านครับ ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งนะ” โฟมยิ้มอย่างเป็นมิตร นึกขำในใจว่าผู้หญิงจะกลัวอะไรกับเรื่องหน้าแก่ขนาดนั้น เท่าที่เห็นเธอยังสวยและสาวมาก บางทีเธออาจเจอพวกผู้ชายไม่จริงใจมาหลอกทำให้ระแวง “ผมมาดี คุณอย่าคิดว่าผมเป็นคนร้ายโรคจิต แต่ผมอยากรู้จักคุณ”

“บ้า”

แม้จะไม่ค่อยพอใจกับการถูกก่อกวน แต่บางอย่างกลับทำให้นงเยาว์ไม่อยากหนีอีก อาจจะด้วยรอยยิ้มของอีกฝ่าย หรือปัญหาไขข้อตัวเอง ที่จะเดินเหินก็ลำบาก หญิงชรานั่งลงกับเก้าอี้ไม้ ทั้งคู่เริ่มพูดคุย การได้คุยกับผู้คน ช่วยให้หญิงวัยใกล้ฝั่งอย่างเธอไม่รู้สึกเหงา

กุ๊กเดินเข้ามา

“แม่คะ นั่งอยู่นี่เอง”

“นั่งสักพัก”

“ลืมไปแล้วเหรอคะว่าวันนี้มีนัดหมอ ต้องไปตรวจสุขภาพนะแม่ รีบไปค่ะ” กุ๊กเข้ามาช่วยดึงแขนนงเยาว์ขึ้น โฟมยกมือไหว้หญิงสาววัยกลางคน อาจจะขัดหูไปบ้าง แต่เดี๋ยวนี้คำว่าแม่ก็ไม่จำเป็นต้องหมายถึงมารดาผู้ให้กำเนิด แฟนคลับยังเรียกดาราเป็นแม่ ในความหมายที่เป็นคนดังตัวแม่

หลายคนก็มีฉายา ลุงบ้าง ป้าบ้าง ยายบ้าง อายุก็ยังไม่เท่าไร เหมือนเป็นฉายาที่เรียกกันเอาสนุกหรือสื่อถึงนิสัยใจคอมากกว่า ที่ชายหนุ่มเห็นคงประมาณนั้น นงเยาว์ก็สวยโดดเด่นจากผู้หญิงทั่วไป จะเป็นตัวแม่ในกลุ่มเพื่อนก็พอเข้าใจอยู่ นงเยาว์หันมามองเขาครั้งหนึ่ง

“ฉันไปก่อนนะ”

“ครับ สวัสดีครับ ไว้เจอกัน”

ลูกสาวพาแม่ออกไป

“ลูกเพื่อนเหรอคะแม่?”

“เปล่า ใครก็ไม่รู้ แต่น่าจะติงต๊อง”

“คนเดี๋ยวนี้ไว้ใจกันไม่ได้นะยาย บางทีมันอาจจะเป็นพวกหลอกลวงก็ได้ แต่ถ้าใครมันจะหลอกยายนะ ผมต่อยมันแน่ ผมไม่ยอมให้ใครมาร้ายกับยายผม” พูดพลางตบอกเปาะ ตอนที่ทอยยังเด็ก แม่ต้องออกไปทำงาน ก็ได้ยายคอยป้อนข้าวน้ำ ย่อมรักและห่วงยายมากเป็นธรรมดา

โฟมยังคงมาเยี่ยมนงเยาว์อยู่หลายครั้ง

เขาไม่เคยเบื่อกับการได้เจอสาวน้อย ที่ผ่านมาเห็นผู้หญิงก็มีบ้างที่รู้สึก แต่ก็เป็นแค่ความรู้สึกที่เข้ามาและผ่านมา ไม่ได้เก็บมานึกคิด โฟมไม่กล้าคิดด้วยซ้ำ เพราะแค่พยายามเปิดใจ ก็เหมือนมีอะไรมากั้น ต่างจากนงเยาว์ที่ทำลายกำแพงเขาจนหมด อยากเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต

นงเยาว์ออกไปคุยกับโฟมที่สวนสาธารณะ กุ๊กกับทอยแอบมองอยู่ข้างนอก

“แม่ว่าเขามาดีไหม?”

“อืม... ไม่แน่ใจ”

“ผมว่าไม่ แต่ยายก็สนิทกับเขานะ เห็นคุยไปยิ้มไป ถ้าเป็นพวกหลอกคนแก่แบบที่เห็นในข่าวก็น่ากลัวนะแม่ อย่าหาว่าผมมองโลกในแง่ร้าย แต่ผมไม่สบายใจ เอาอย่างผมนะ ถ้าไม่ใช่ยาย ผมก็ไม่อยากคุยกับคนแก่ มันไม่มีหนุ่มสาวคนไหนอยากคุยกับคนแก่หรอกแม่ ผมว่าเขาหลอก”

“แต่คนเราก็มีหลายแบบ เขาอาจจะคิดถึงยายตัวเองที่จากไป มาคุยกับยายเราแก้คิดถึงก็ได้ ถ้าเราไปขัดขวาง แม่ก็กลัวว่ายายจะเหงา แม่ว่าลองชวนเขาไปกินข้าวกับเราดีกว่า เขามาดีหรือร้าย เราจะได้ลองสังเกตเอา เขาจะได้รู้ว่าเขาทำอะไรอยู่ในสายตาพวกเราสองคน”

“ถ้าแม่ว่างั้น ก็...”

ทั้งคู่มองหน้ากัน

“สวัสดีค่ะ คุณโฟม เย็นนี้ว่างไหมคะ?”

“ว่างสิครับ”

“ไปทานข้าวกันไหมคะ?” กุ๊กถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เพราะเอาเข้าจริงเธอก็ค่อนข้างเชื่อว่าโฟมไม่น่าใช่คนร้ายกาจแบบที่ลูกเธอกลัว “ถือว่าให้ฉันเลี้ยงขอบคุณที่คุณมาช่วยคุยกับแม่ พักหลังมาแม่ไม่ค่อยเหงา สุขภาพจิตดีขึ้น สุขภาพกายก็ดีขึ้นด้วย เราจะได้ทำความรู้จักกันไว้”

“ไปสิครับ”

โฟมตอบรับ แม้จะรู้สึกขัดหูขึ้นทุกครั้ง

กุ๊กที่อายุน่าจะสักห้าสิบกว่าเรียกนงเยาว์ว่าแม่ ทอยที่น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับนงเยาว์กับเรียกนงเยาว์ว่ายาย บางครั้งก็ยกมือไหว้นอบน้อม ถ้าเพื่อนกันหรือต่อให้เป็นเพื่อนรุ่นพี่ ก็น่าจะไม่ต้องเคารพขนาดนี้ ทุกครั้งที่เขาคุยกับเธอ คนรอบข้างก็มองเหมือนเห็นอะไรผิดปกติ

คนรอบข้างหลายคน ทำเหมือนนงเยาว์เป็นคนแก่

ตัวเธอเองก็ทำเหมือนตัวเองเป็นคนแก่

แต่มันจะเป็นไปได้เหรอ?

สิ่งที่ตาเห็นคือสาวน้อยวัยใส ที่สวยน่ารักสะดุดตา อาจจะสุขภาพอ่อนแอไปบ้าง เดินเหินลำบาก บางทีก็ล้ม เวลาจะอ่านอะไรก็ต้องกะสายตาอยู่นาน แต่พอนึกไปก็ใช่ว่าคนอายุน้อยทุกคนจะสุขภาพแข็งแรง เด็กขี้โรคก็มี นงเยาว์น่าจะเป็นคุณหนู อาจจะเปราะบางไปบ้างแต่ก็น่าทะนุถนอม

......................................................................................................................................................

ร้านอาหาร

นงเยาว์ตักอาหารเข้าปาก สั่งอาหารย่อยง่ายอย่างพวกปลากับน้ำแกง

“ชอบทานปลาเหรอครับ?”

“วัยนี้ก็ต้องกินปลา ให้ไปกินเนื้อท้องผูกพอดี”

“เดี๋ยวนี้วัยรุ่นเขาฮิตรักสุขภาพนะครับ แต่ก็นะ คุณถึงได้หุ่นดีไม่อ้วน” โฟมชมร่างเล็กที่กำลังกินปลานึ่งมะนาว ทำเอากุ๊กกับทอยมองกันตาปริบ นงเยาว์อาจจะมีเค้าสวยด้วยโครงหน้า แต่รูปร่างก็อ้วนท้วมหย่อนคล้อย ห่างไกลจากคำว่าหุ่นดี ตรงข้ามกับคำว่าไม่อ้วน คนละเรื่องกับวัยรุ่น

“กวนประสาท”

นงเยาว์กลับหัวเราะ

“ยายจะดื่มน้ำอะไรไหมครับ?”

“สั่งน้ำขิงให้หน่อย”

สักพักพนักงานก็เอาน้ำขิงมาให้ พนักงานทำหกใส่จึงยกมือไหว้และเอ่ยประโยคแนวขอโทษยาย ตามด้วยผู้จัดการที่ยืนอีกทางเข้ามาขอโทษยายเช่นกัน โฟมงงหนักกว่าเก่า คนพวกนั้นทำไมเรียกนงเยาว์วัยสาวว่ายาย ในกลุ่มยังพอเข้าใจได้ว่าเป็นฉายา แต่คนนอกจะรู้ฉายาหรือ

“เห้ย โฟม มากินข้าวกับครอบครัวเหรอ?”

เพื่อนที่ทำงานอีกคนโบกมือให้เมื่อเจอโดยบังเอิญในร้านอาหาร

“เปล่า... เพื่อน”

“เอ้า สวัสดีครับคุณพี่ สวัสดีครับคุณยาย สวัสดีครับ” เพื่อนของโฟมเอ่ยกับกุ๊ก นงเยาว์ ตามด้วยทอย แน่นอนว่ากับสองคนแรกเขาก็พนมมือนอบน้อม โฟมขอตัวออกไปคุยกับเพื่อนอยู่ครู่หนึ่ง ความรักมันอัดอั้นจนอยากบอกเล่าให้ใครสักคนช่วยฟัง โดยเฉพาะเพื่อนสนิทที่ปรึกษากันเสมอ

“นี่ไงมึงที่กูบอก”

“อะไรวะ?”

“ก็น้องคนที่กูแอบชอบไง”

“น้องไหน? น้องผู้ชาย? มึงเป็นเกย์เหรอ?”

“ไม่ น้องผู้หญิงเว้ย คนที่นั่งหันหน้ามาทางนี้อะ เป็นไง มองตาค้างเชียวนะมึง น่ารักอะดิ” โฟมกอดอกด้วยความมั่นใจว่าสาวน้อยของตัวเองสวยกว่าผู้หญิงทุกคนที่เพื่อนเอามาอวด ซึ่งเพื่อนเขาก็มองตะลึงจนตาค้าง แต่ไม่ใช่เพราะความสวยสะกดวิญญาณ แต่เป็นเพราะความชราของคนที่เพื่อนชี้ไป