<เรียงราวชาวประชา, 3> - จ้าวดวงใจนายกุมภัณฑ์

ตอนที่ 4 : ตอนที่๓ ความจริงที่ต้องยอมรับ

ดวงตาคู่หนึ่งพยายามปรือขึ้นมาทั้งความหนักอึ้ง

ห้องที่เขาอยู่ขณะนี้ตกแต่งอย่างหรูหราแต่ตุ๊กตาผ้านั้นทำให้ดูเป็นห้องของสตรีมากกว่าบุรุษ สีผ้าชมพูนุ่มนวลทำให้เฮียคุขมวดคิ้วช้าๆ แล้วยันตัวขึ้นมา

เฮียคุถึงกับใจหายวาบ มือที่เคยแข็งแกร่งของเขากลับกลายเป็นมือเรียวเล็กนุ่มนิ่ม เขาเอามือมาสัมผัสหน้าก็ได้พบกับผิวพรรณอันเรียบลื่นไร้หนวดเครา เฮียคุที่ถูกฝึกมาอย่างดีให้มีจิตใจหนักแน่นถึงกับตะลึงลานทำอะไรไม่ถูก เขารีบวิ่งไปส่องกระจกที่อยู่ในห้องน้ำ

และเขาก็พบกับ...

กับ...

กับ...

กับ...

กับ... ผู้หญิง... ที่กำลังอยู่ในวัยสวยสะพรั่ง ทรวดทรงพอเหมาะพอเจาะเข้ากับใบหน้าหวานละมุน นางช่างงดงามเหมือนตุ๊กตากระเบื้องตัวน้อยๆ แต่นั่นก็ไม่ใช่สาระสำคัญอีกต่อไป เฮียคุไม่ได้สนใจว่านางสวยหรือไม่ เขาสนแค่ว่าเขาเป็นผู้ชายและควรจะอยู่ในร่างที่สูงใหญ่กำยำของผู้ชาย

“ไม่...”

มือไปไวกว่าความคิด เขายกมันขึ้นมาสัมผัสเนินอกอวบอิ่มที่อยู่บนอกตัวเอง เท่านั้นเขาก็น่าซีดเผือด เฮียคุเอามือถูกหน้าจนหน้าดำหน้าแดงหวังว่าจะมีใครกลั่นแกล้งเอาหน้ากากให้เขาใส่ แต่พอไม่มีประโยชน์อะไรเขาก็เปลี่ยนมาตีอกชกหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่งแม้ว่าเรี่ยวแรงนั้นจะน้อยลงทุกขณะ ท่ามกลางจิตใจที่ว้าวุ่น ความคิดบางอย่างก็ถูกจุดประกายขึ้น ในสถานการณ์แบบนี้อย่าหาว่าเขาลามกหรือใฝ่ต่ำอะไรเลย

เรื่องบางอย่างต้องได้รับการพิสูจน์...

เฮียคุถลกกิโมโนขึ้นมาเปิดส่วนสงวนขึ้นมาดู ทั้งสติสัมปชัญญะที่ลดน้อยถอยลงทุกขณะ ชายหนุ่มตะลึงตาค้างกับภาพที่เห็นเป็นภาพแรกในชีวิต

เพราะมันเป็นอย่างที่คิดไม่มีผิด!!

“ไม่จริง!!”

เสียงเล็กๆ บาดเสียดไปถึงรูหู เฮียคุที่ไม่แสดงอารมณ์ทางสีหน้ามานานแล้วถึงกับหน้าซีดเผือดและถอยหลังไปหลายจังหวะ ดวงตากลมโตเบิกกว้างราวไข่ห่านกับสภาพร่างกายที่เห็น มือถูกยกขึ้นมาทึ้งศีรษะข้าๆ เขาไม่อยากเชื่อว่าเรื่องพรรค์นี้จะมีอยู่บนโลก

ไม่อยากเชื่อว่าจะมีเรื่องบ้าๆ พรรค์นี้อยู่บนโลก!!

“คุณหนูคะ คุณหนู” และเสียงโหวกเหวกนั้นก็ทำให้หญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในห้อง เฮียคุยังตื่นตะลึงไม่พร้อมรับรู้อะไรที่เกิดขึ้น

“ไม่... มันไม่ใช่เรื่องจริง... ข้าฝันไป...” เฮียคุยังคงทึ้งศีรษะและทำร้ายตัวเองซ้ำๆ ไม่ว่าจะตบหน้าตัวเองหรือหยิกจนเนื้อเขียว แต่เขาก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้ เขากลายเป็นผู้หญิงบอบบางที่หน้าซีดจนเป็นสีขาวโพลนอย่างไม่น่าเชื่อว่ามันจะเป็นไปได้เลยแม้แต่น้อย

“คุณหนูเป็นอะไรไปคะคุณหนู?”

“มันเป็นไปไม่ได้!! มัน...”

พูดได้เท่านั้นความมืดก็เข้ามาครอบครองหัวสมอง เขารู้สึกได้ถึงความวิงเวียนครู่หนึ่ง ร่างสูงโปร่งล้มลง โลกของเฮียคุมืดลงไปอีกครั้ง

......................................................................................................................................................

ผ้าหมาดๆ ถูกใช้เช็ดใบหน้านวลเนียนของหญิงสาววัยประมาณยี่สิบปี

“ฟื้นหรือยังคะคุณหนู?” เสียงใสแจ๋วดังเข้าโสตประสาท เฮียคุปรือตาขึ้นมาอีกรอบด้วยความทรมานใจ คราวนี้เขาเห็นหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักของสตรีนางหนึ่ง น่าจะเป็นคนเดิมกับที่เขาเห็นตอนแรกแต่ตอนนี้เขามีสติพอจะเพ่งพินิจพิจารณานางได้ นางมีตากลมๆ และจมูกเล็กๆ โด่งรั้น รูปร่างของหญิงสาวค่อนข้างเล็กแต่ดูกระฉับกระเฉงแข็งแรง

เฮียคุยังไม่ตอบ สบตานางปริบๆ

“รู้สึกดีขึ้นหรือยังคะ?”

“เอ่อ... คือ... ข้า... เอ่อ...” อดีตหนุ่มยอดฝีมือพึมพำด้วยเสียงเล็กๆ เขามองมือมองเท้าตัวเอง สีนวลของเนื้อและขนาดเรียวเล็กบ่งบอกได้ว่ามันยังคงเป็นของอิสตรี บ่งบอกได้ว่าสิ่งที่เขาเห็นมันเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่ความฝันหรือภาพมายาอย่างที่เขาต้องการ

“คุณหนูหาหมอเถอะนะคะ วันนี้คุณหนูเป็นลมไปสามรอบแล้วนะคะ”

“สามรอบ!?”

“ตกใจทำไมกัน? จำไม่ได้เหรอคะ?” ไอโกะขมวดคิ้วกับพฤติกรรมผิดปกติของเจ้านายพลางเอามือแตะหน้าผากวัดไข้อย่างเบามือราวกับว่าถ้าสัมผัสแรงกว่านี้ร่างสูงโปร่งจะแตกสลายอย่างไรอย่างนั้น “วันนี้คุณหนูดูแปลกๆ ไปนะคะ มีอะไรหรือเปล่า?”

“เอ่อ... จำได้สิ”

“แล้วนี่ตกลงคุณหนูไปเป็นลมนอกคฤหาสน์ได้ยังไงคะ?”

“เป็นลมนอกคฤหาสน์?”

“ก็ใช่น่ะสิคะ ตอนเย็นๆ คนสวนไปเจอคุณหนูสลบนิ่งอยู่นอกคฤหาสน์ พวกข้าต้องช่วยกันอุ้มกลับมา” ไอโกะเล่าได้เท่านั้นเฮียคุก็ถามแทรกขึ้นมาก่อน

“ข้าไปอยู่นอกคฤหาสน์?”

“ใช่ค่ะ นึกยังไงถึงไปคะ? ปกติคุณหนูเดินไม่ค่อยไหวนี่นา?”

“นอกจากข้าจะเป็นลมบ่อยข้ายังเดินไม่ไหวอีกเหรอ?” เฮียคุมึนตึบถึงสิ่งที่ได้ยิน นอกจากจะต้องมาอยู่ในร่างผู้หญิงแล้วเขายังต้องมาอยู่ในร่างผู้หญิงที่อ่อนแออีกหรือนี่

“ก็ใช่น่ะสิคะ ข้ายังงงอยู่เลยว่าคุณหนูนึกยังไงถึงออกไปอย่างนั้นได้ จริงสิคะ คุณหนูคิดยังไงถึงออกไปเดินนอกคฤหาสน์คะ? คนอื่นเป็นห่วงหมดรู้ไหม?”

“ข้า... เบื่อๆ น่ะ เลยออกไปเดินเล่น”

“ตอนเช้าข้าชวนคุณหนูแต่คุณหนูไม่ไปนะคะ?”

“ก็นั่นแหละ พอดีข้าอยากไปตอนเย็นไง”

“แต่ปกติตอนเย็น คุณหนูจะเตรียมตัวอาบน้ำนอนแล้วนะคะ” ไอโกะสงสัยหนักกว่าเก่า คุณหนูคิโยมิมักจะนักเศร้าซึมไม่ยอมออกไปไหน กิจวัตรประจำวันก็มีแค่ นอน กิน อาบน้ำ แล้วก็หลับไป เรื่องอยากเดินชมนกชมไม้เหมือนผู้หญิงสุขภาพดีคนอื่นๆ ไม่ค่อยจะมี

“วันนี้ข้ายังไม่อยากนอนไง”

“แล้วไม่ง่วงหรือคะ? เมื่อคืนคุณหนูก็บ่นปวดท้องจนแทบไม่ได้นอน...”

“และข้าชักจะปวดหัวแล้วด้วย”

“อะไรกันคะ? ปวดหัวอีกแล้วเหรอ? ล่าสุดท่านหมอเพิ่งรักษาอาการท่านหายเองนะคะ!” ไอโกะขมวดคิ้วมุ่น “วันนี้คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่า?”

“ข้าก็เป็นของข้าอย่างนี้แหละ เจ้าจะมาสงสัยอะไร?”

“สงสัยสิคะ ก็ปกติคุณหนูไม่ใช่แบบนี้เลย มีอย่างที่ไหนลุกขึ้นมาเดินออกไปนอกคฤหาสน์คนเดียว?” ไอโกะยังคงงงกับปัญหาที่หาคำตอบไม่ได้ อยู่ดีๆ คุณหนูของนางก็ออกไปข้างนอกทั้งร่างกายที่บอบบางเหมือนจะแตกสลายได้ทุกเมื่อแล้วยังจะคำพูดคำจาไม่คุ้นหูอีก

“เอาเถอะน่า เจ้าก็อย่าขยันจับผิดข้านักเลย คนเรามันก็มีเปลี่ยนแปลงกันได้ ใครมันจะคิดอ่านเหมือนเดิมได้ตลอดเวลาเล่า เวลาเปลี่ยน ใจคนก็เปลี่ยน การที่ตอนเช้าไม่อยากไปเดินเล่น ไม่ได้แปลว่าตอนเย็นข้าต้องไม่อยากไปเดินเล่น อย่าเพิ่งมองอื่นไกลเลย เจ้าไม่เคยหรือไงที่ตอนยังไม่หิวข้าวก็ไม่อยากกินข้าว มีคนเอามาป้อนถึงที่ก็ยังไม่อยากกินข้าว แต่พอผ่านไปหลายชั่วโมงหรือทำอะไรเหนื่อยๆ ขึ้นมาก็หิวแล้วอยากกินข้าว ทีนี้ต่อให้ไม่มีกิน ก็ต้องขวนขวายออกไปหากิน เรื่องพรรค์นี้มันธรรมดาสามัญ ไม่เห็นใช่เรื่องใหญ่อะไรที่น่าเอะใจสักหน่อย ไม่มีความจำเป็นที่เจ้าต้องเอามาถามข้าให้มากความเลย” อดีตหนุ่มหล่อส่ายศีรษะไปมา เขาคร้านจะพูดมากเพราะขืนพูดไปแล้วมีพิรุธจะเดือดเนื้อร้อนใจตัวเองเปล่าๆ สู้สงบปากสงบคำไว้จะดีกว่า ในเมื่อนี่ไม่ใช่ความฝัน ถึงจะเหลือเชื่อไปมากก็ไม่ใช่ความฝัน เขากลายเป็นผู้หญิงไปแล้วจริงๆ ครั้นจะให้อาละวาดตอนนี้คงไม่มีประโยชน์กับตัวเองนัก เพราะเขาอาจโดนหาว่าเป็นคนบ้าแล้วถูกจับมัดไว้กับเสาอย่างที่คนบ้าหลายคนโดนกัน และนั่นจะทำให้เขาทำอะไรได้ยากลำบากกว่าเดิม และเรื่องกลับคืนร่างจริงของตัวเองไปทำภารกิจตามหน้าที่ของเพชฌฆาตร้อยปรลัยคงเป็นเรื่องที่ฝันไปได้เลย

“ก็จริงแหละค่ะ แต่...”

“อย่าเพิ่งถามน่า” เฮียคุเปลี่ยนประเด็น ใจหนึ่งก็รำคาญที่โดนถามจุ้นจ้าน แต่พอเห็นตากลมๆ แป๋วๆ คู่นั้นแล้วเขาก็โมโหไม่ลง อาจจะเพราะบางอย่างทำให้เขาสัมผัสได้ว่าสาวใช้นางนี้จงรักภักดีต่อเจ้าของร่างที่เขาอาศัยอยู่อย่างมากก็เป็นได้ “ข้าหิวแล้ว”

“มื้อนี้คุณหนูจะรับอะไรคะ?”

“เอ่อ... มีสาเกไหม?”

“สาเก!?”

“ใช่ มีสาเกไหม?”

“คุณหนูดื่มสาเกไม่ได้นะคะ!!” ไอโกะห้ามสุดฤทธิ์ ปัดโธ่ คุณหนูผู้บอบบางของนางคิดอย่างไรที่จะลุกขึ้นมาดื่มสาเก ขืนดื่มไปมีหวังท้องไส้ปั่นป่วนต้องนอนน่วมเป็นวันๆ แน่ ด้านเฮียคุโดนห้ามอะไรพอทนไหว แต่พอโดนห้ามดื่มเหล้าก็ฉุนเฉียวแทบสติขาดขึ้นมาทันที

“ทำไม? ข้าจะดื่ม!!”

“สุขภาพคุณหนูไม่ดี คุณหนูดื่มไม่ได้ค่ะ”

“ข้าจะดื่ม ยังไงข้าก็จะดื่ม”

“แต่ว่า... แต่ว่า...”

ไม่ทันจะห้ามปราม เฮียคุก็วิ่งลงจากเตียงแล้วแล่นไปหาโรงครัวโดยไม่รีรออะไรทั้งสิ้น คนอย่างเฮียคุเรียกได้ว่าเหล้าหกหยดเดียวก็ได้กลิ่น

และยิ่งเป็นสาเกแก้วโปรดก็ยิ่งได้กลิ่น

อดีตชายหนุ่มวิ่งมาจนถึงที่มาของกลิ่น เขาเจอไหสุราขนาดใหญ่ก็รีบเปิดมันขึ้นแล้วซดเสียดังพรวดๆ กลิ่นสุราหอมยวนใจบัดนี้แสบไปถึงไส้ มันเป็นความทรมานบนความสุขที่ใครก็หยุดเขาไม่ได้ เขาอยากดื่ม เขาต้องได้ดื่ม ต่อให้หลอดลมจะถูกกร่อนจนกลายเป็นเลือด เฮียคุต้องได้ดื่ม

เพราะนี่แหละ คือ ‘เฮียคุ’