<เรียงราวชาวประชา, 3> - จ้าวดวงใจนายกุมภัณฑ์

ตอนที่ 34 : ตอนที่๓๓ องครักษ์

“หมู่นี้เจ้าดูเหม่อลอยนะโชตะ”

พระราชาโนบุรุพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทีเหม่อๆ ของคนสนิท พักหลังมาหนุ่มหล่อร่างบึกบึนที่ยืนมองออกไปนอกห้องดูเปลี่ยนไป ท่าทีของโชตะดูแปลกไปกว่าเก่า ทั้งยังไม่แยแสผู้หญิงคนไหนอีก วันๆ ถ้าไม่ทำงานก็ทำหน้าเคลิ้มอยู่อย่างนั้น เขาเห็นแล้วก็อดหมั่นไส้ไม่ได้

“ขะ... ข้า?”

“อืม เจ้านั่นแหละ”

“ไม่มีอะไรหรอกพะยะค่ะ”

“อาการเจ้าเหมือนมีความรักนะ” คนมีประสบการณ์ย่อมดูออกว่าท่าทีของโชตะคืออะไร นี่เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มมีพฤติกรรมเช่นนี้ กับหญิงอื่นมาแล้วก็ไป มีครั้งนี้นี่แหละที่เก็บมาเพ้อจริงจัง

“ข้าก็ไม่แน่ใจพะยะค่ะ”

“เจ้ารักนางหรือยังไงล่ะ?”

“ขอเรียกว่าแค่ถูกใจสตรีนางหนึ่ง”

“นางงามมากไหม?”

“งามมากพะยะค่ะ” โชตะตอบไปตามจริง นึกถึงคิโยมิขึ้นมาเขาก็ยังหวั่นไหว ผู้หญิงอะไรขนาดตวาดเขายังดูน่ารัก เรื่องสวยนี่สวยอยู่แล้ว แต่สวยจนคนที่อยู่ในวังเจอหญิงงามมากมายยังยอมรับได้ก็แปลว่าต้องสวยมาก โนบุรุเองแม้จะบ้ากามแต่แค่ฟังจากเรื่องเล่าเลยไม่ได้สนใจนัก

“เจ้าไปเจอนางที่ไหนมาล่ะ?”

“นางช่วยเหลือข้าโดยบังเอิญตอนที่ข้าเพลี่ยงพล้ำศัตรู”

“ถ้าเจ้าชอบนางก็รับตัวนางมาสิ ตำแหน่งอย่างเจ้านางไม่น่าปฏิเสธเจ้าอยู่แล้ว”

“นางอยู่ไม่เป็นหลักแหล่ง หาตัวจับยาก”

“แบบนี้ก็เหมือนน้องสาวเจ้านะสิ”

“น่าจะประมาณนั้น ว่าแต่ท่านไม่คิดอยากได้น้องสาวข้าไปปรนนิบัติรับใช้เหรอพะยะค่ะ?” โนบุรุพูดประสาคนที่อยากผลักดันน้องให้ได้เป็นของพระราชา เพราะถ้าได้เป็นแล้วยศถาบรรดาศักดิ์ย่อมได้เพิ่ม และยิ่งมีลูกมีหลานสืบทอดทายาทยิ่งก้าวหน้า

ทว่าโนบุรุกลับส่ายศีรษะ

“ท่านไม่คิดให้โอกาสนางหน่อยเหรอพะยะค่ะ?”

“ไม่ล่ะ”

“นางออกจะงดงามปานภูตอุดมการณ์”

“ถึงจะสวยแค่ไหนแต่ทำหน้านิ่งๆ เซ็งๆ อย่างนั้นข้าเห็นก็หมดอารมณ์แล้ว”

“แต่นาง...”

“นางบำเรอของข้าหน้าอกใหญ่กว่า ยั่วยวนเร้าใจ รู้จักออดอ้อนเอาใจให้ข้าตัวลอย ไม่ใช่แค่ต่อยหมัดต่อยมวย” ราชาหนุ่มไม่มีท่าทีสนใจน้องสาวคนสนิทแม้แต่นิดเดียว คนอย่างเขาไม่นิยมพวกรูปปั้นที่สวยแต่ทำอะไรไม่ได้ ขอสวยน้อยหน่อยแต่ฉอเลาะช่างเอาใจดีกว่าตั้งเยอะ

“แหม ก็นางไม่เคย...”

“ถ้าเจ้าจะมาพูดให้ข้าชอบน้องเจ้าอย่าพูดซะให้ยากเลย ข้าไม่ชอบนางหรอก”

......................................................................................................................................................

ข้อมูลล่าสุดที่เฮียคุจำได้คือเมาจนไม่รู้เรื่องและนั่งไปกับเรื่องที่ไหนไม่รู้สักลำ

“โอ๊ย... ปวดท้อง...”

อดีตนักฆ่าหนุ่มร้องครวญครางไปตามระเบียบ พอมองดีๆ เขาพบว่าตัวเองมาอยู่ที่เตียงแข็งๆ ที่ไหนสักแห่ง เขารีบจับสำรวจว่าเสื้อผ้ายังอยู่กับตัวหรือไม่เพราะตอนนี้เขามาอยู่ในร่างสาวสวย อาจจะมีคนลวนลามหรือล่วงเกินซึ่งเขารับไม่ได้เป็นอย่างยิ่ง 

ร่างสูงโปร่งค่อยๆ ลุกขึ้นพร้อมมองไปโดยรอบ สักพักเขาก็เจอหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกันเดินเข้ามา

สตรีนางนั้นรวบผมต่ำไว้ด้านหลัง มีปอยปิดข้างแก้มเล็กน้อย ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกลมโตเป็นประกายยามจับจ้องมองมาที่เขา จมูกโด่งเชิดรับกับปากแดงระเรื่อที่คล้ายยิ้มแย้มตลอดเวลา ชุดสีอ่อนเข้ากันดีกับผิวที่ขาวอมชมพูผุดผ่อง เป็นความงามดุจน้ำฝนโปรยลงมาจากฟ้าที่เขาไม่เคยพบเห็น 

แม้จะชมชอบอิจิมิโฮะอย่างไร เฮียคุยังนึกยอมรับว่าหญิงสาวนางนี้งามกว่ามาก แต่ความงามของนางไม่ใช่ความงามที่เย้ายวนเชิงกามรมณ์ มันเป็นความงามน่าเทิดทูน

“ยังไม่หายอีกเหรอ?”

“เจ้าเป็นใคร?”

“ข้าชื่อโมโมะ”

“โมโมะ” เฮียคุทวนคำทั้งสายตาที่ยังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าหวานสวย น่าแปลกที่มองไปเขาเห็นนางสวยขึ้นเรื่อยๆ ฟันของนางขาวสะอาด ปากแดงระเรื่อตามธรรมชาติ ไม่ต้องแต่งเติมอะไรมากมายยังงามกว่าสตรีทั่วไปที่แต่งหน้าทำผมวุ่นวายใส่เสื้อผ้าราคาแพง

“ข้าเห็นท่านเมาไม่รู้เรื่องอยู่บนเรือเลยช่วยลงมา”

“ขอบใจมากนะโมโมะ”

ตอบทั้งที่ยังยิ้มกว้าง เฮียคุมองตรงไหนก็สวยตรงนั้น รูปร่างของนางบอบบาง สัดส่วนโค้งเว้าชัดเจน แขนขาเรียวเล็กได้สัดส่วน แววตากลอกกลิ้งแต่บริสุทธิ์เหมือนน้ำค้างกลางหาว เห็นแล้วก็อดหวั่นไหวใจไม่ได้

“เอ่อ... โมโมะ เรายังอยู่ในเขตการปกครองของราชาโนบุรุหรือเปล่า?”

“ใช่แล้ว ทำไมเหรอ?”

“ระยะทางยาวไหมกว่าจะออกไป”

“ก็นานนะ ท่านมีอะไรหรือเปล่า?”

“ไม่มีอะไรหรอก”

“ท่านอย่ามาโกหกข้าซะให้ยากเลย” โมโมะยิ้มมุมปากพลางเอ่ยถึงเรื่องที่ทำให้อีกฝ่ายตกใจขึ้นมา “ท่านหนีงานแต่งงานระหว่างท่านกับไดซึเกะ ต่อสู้จนผลงานเป็นที่ประจักษ์แล้วยังทำร้ายเขาสาหัสซะอย่างนั้นก็แปลว่าไม่เกรงใจท่านโนบุรุแล้วล่ะ”

“มันคนละเรื่องหรือเปล่า?”

“น่าจะเรื่องเดียวกันนะ”

ทั้งคู่เงียบไปนาน เอาเข้าจริงการก่อคดีซ้ำยังก่อกับคนของทางการมันเป็นคนละเรื่องกับตั้งแง่กับรัฐบาล แต่อาจเพราะร่างสูงโปร่งนี้สร้างความวุ่นวายมากเกินไป ครู่หนึ่งเฮียคุจึงพูดขึ้นมา

“เจ้ารู้จักข้า?”

“คิโยมิ ค่าหัวยี่สิบล้านเหรียญ”

“อา...”

“ทำไมข้าจะไม่รู้จักล่ะ? ในแถบนี้ชื่อเสียงเจ้าน่ะเป็นที่เลื่องลือไปหมดเลยนะ!” หญิงงามพูดด้วยท่าทีเรียบร้อย กิริยาของนางแช่มช้อยนุ่มนวล มองมุมไหนก็สบายตาสบายใจ “เป็นผู้หญิงแต่กลับกล้าหาญก่อคดีไว้มากมายแม้แต่ทำร้ายไดซึเกะของพระราชา”

“ข้าว่าเจ้าคง...”

“ข้าเคยเป็นองครักษ์ของท่านโนบุรุ”

“ห้ะ!?”

“ข้าแค่เคยน่า อย่าคิดมากเลย” โมโมะหันมาจ้องเฮียคุ เพียงเท่านั้นนางก็จับสังเกตแววตาประหม่าสั่นเกร็งของเขาออก “นี่ ท่านมีองครักษ์ประจำตัวหรือยังล่ะ?”

“ข้าจะไปมีได้ยังไงกัน?”

“งั้นข้าอาสาเป็นองครักษ์ให้นะ”

“ห้ะ!?”

เฮียคุอ้าปากค้างอีกครั้ง

“แค่อ่านในข่าวข้าก็ชอบเจ้ามาก ข้าไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนจิตใจเข้มแข็งอย่างเจ้ามาก่อน ข้าอยากอยู่ช่วยเหลือเจ้าน่ะ ข้าไม่คิดเงินหรอกนะ สนใจหรือเปล่า?”

“สนใจสิสนใจ”

ตอบไปไวเท่าความคิด แน่นอนว่าเหตุผลที่เฮียคุสนใจโมโมะเป็นเพราะความงามหยาดเยิ้มของนางไม่ใช่เพราะอยากได้องครักษ์จริงๆ เขาไม่เคยเห็นใครสวยเท่านาง ไหนจะรอยยิ้มที่ดูแล้วชวนเคลิบเคลิ้ม ถ้าได้หญิงงามเช่นนี้มาอยู่ข้างกายคงจะมีความสุขดี

“เออ ว่าแต่ไอโกะกับอิจิมิโฮะอยู่ไหนเหรอ?”

“เราทะเลาะกันน่ะ”

“เรื่องใหญ่ล่ะสิ”

“ก็ใหญ่พอตัวแหละ”

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

“เรื่องมัน...” เฮียคุตั้งท่าจะเล่าแต่นึกไปนึกมาแล้วมันก็เป็นเรื่องที่ไม่ควรให้ใครรับรู้ เพราะเขาไม่สามารถไว้ใจใครในโลกได้เพราะเขาเองก็ยังไม่ทราบว่าสิ่งที่มันเกิดขึ้นเป็นฝีมือใครและต้องการอะไร “เห้อ ช่างเถอะ ไว้อะไรเข้าที่เข้าทางกว่านี้ข้าจะเล่าให้เจ้าฟังนะ”

“ถ้าให้ข้าทาย... มันเกี่ยวกับพฤติกรรมแปลกๆ ของท่านใช่ไหมล่ะ?”

“เจ้ารู้ได้ยังไง?”

คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน เริ่มไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายเป็นมิตรหรือศัตรู