<เรียงราวชาวประชา, 3> - จ้าวดวงใจนายกุมภัณฑ์

ตอนที่ 24 : ตอนที่๒๓ หลอกแลกยา

“ไม่ได้ด้วยเล่ห์ ก็เอาด้วยกล”

สมุนคนหนึ่งของไดซึเกะพูดขึ้นขณะที่ชายโฉดเดินวนไปมา สีหน้าชี้ชัดว่าอดกลั้นความบ้ากามมาหลายวัน ถึงเขาจะมีหญิงสาวรอขึ้นเตียงปรนนิบัติหลายราย แต่ความงามพวกนางเหล่านั้นก็สู้คิโยมิไม่ได้ ความงามของคิโยมิตรงกับรสนิยมของไดซึเกะทุกประการ เขาจึงเพ้อหานางทุกคืนวัน

“เจ้ามีวิธีทำให้คิโยมิมาเป็นของข้าเหรอ?”

“มีสิ รับรองว่าวิธีนี้ท่านจะได้คิโยมิแน่นอน”

“มีวิธีแบบนั้นด้วยเหรอ?”

“ใช่ครับ นางจะยินยอมบำเรอท่านโดยไม่เกี่ยงงอนแต่อย่างใด ไม่ต้องขืนใจใช้กำลัง” สมุนยิ้มกรุ้มกริ่มประสาคนคิดเรื่องชั่วได้ เขารู้ดีว่าไดซึเกะชมชอบยามมีสาวๆ สวยๆ มาปรนนิบัติเอาใจราวกับเป็นทาสกามรับใช้ ซ้ำคิโยมิยังเป็นผู้หญิงที่งามถูกจริตไดซึเกะอย่างไม่มีใครเทียบเคียง

“วิธีไหน เจ้ารีบว่ามา”

ชายทั้งสองมองหน้ากันประสาคนมีความคิดชั่วร้าย สมุนเข้าไปกระซิบแผนที่จะใช้จัดการ

......................................................................................................................................................

แสงอาทิตย์ส่องลงมาเหมือนบ่งบอกว่าเป็นเช้าวันใหม่ เฮียคุเปิดเหล้ากินอย่างอารมณ์ดีที่ได้เห็นสาวสวยพร้อมหน้าพร้อมตา พออิจมิโฮะบ่นว่าหิว เฮียคุก็บอกให้ไอโกะจัดสำรับอาหารง่ายๆ มาให้คนทั้งสามได้กิน ฝีมือของไอโกะเป็นที่ติดใจของโฮชิมากจนหญิงสาวอดชื่นชมไม่ได้

“อร่อยเหมือนกันนะเนี่ย”

“ก็งั้นๆ แหละ ไม่เห็นอร่อยสักหน่อย อย่างดีก็กินกันตาย”

“ถ้าไม่อร่อยทีหลังเจ้าก็ทำกินเองไป”

“ข้าไม่ชอบทำ เจ้าทำข้าก็จำใจกิน” เป็นอิจิมิโฮะที่ยังคงปากเสียทำหน้าบอกบุญไม่รับ นางเคี้ยวอาหารแม้จะหมั่นไส้ไอโกะเหลือเกิน คิโยมิถึงเกลียดอย่างไรศักดิ์ศรีก็เป็นคุณหนูเหมือนกัน แต่ไอโกะเป็นแค่สาวใช้กลับกล้าต่อปากต่อคำ และตอนนี้ก็เหมือนนางจะได้ศัตรูเพิ่มเป็นโฮชิซะด้วย

“ไม่อร่อยเจ้าก็ไม่ต้องกินสิ ใครง้างปากเจ้ากัน”

“ข้าไม่มีใครง้างปาก เจ้านั่นแหละผีเจาะปาก”

“ถึงข้าจะ...”

“พอเลยโฮชิ เราตกลงกันแล้วว่าเจ้าไม่มีสิทธิ์ก้าวร้าวกับมิโฮะซัง ถ้าเจ้ารับข้อตกลงนี้ไม่ได้จะไปไหนก็ไป” เฮียคุเอ็ดนักล่าค่าหัวจนหงอพลางเดินเข้ามาลูบศีรษะอิจิมิโฮะอย่างเอ็นดู แต่หญิงสาวก็ยังทำตาค้อนใส่ อยู่กับอีกฝ่ายทีไรอดวุ่นวายในจิตใจไม่ได้ ยิ่งมีความขัดแย้งมาแต่ก่อนเก่ายิ่งทำให้หงุดหงิด

“อื้อ... เดี๋ยวผมข้าก็ยุ่งหมดหรอก”

“ผมยุ่งก็ไม่เป็นไร หวีไปมันก็เรียบเหมือนเดิม”

“เจ้านี่ไม่เข้าใจข้าเลย ข้าอุตส่าห์ตื่นมาทำผมเป็นชั่วโมง เจ้าก็ทำผมข้ายุ่งหมด ฮึ่ย... ไม่พูดด้วยแล้ว เบื่อจริงๆ เลย” อิจิมิโฮะสะบัดสะบิ้งอารมณ์เสียเดินจากไป เฮียคุเกาหัวแกรกๆ ตนเอาใจอีกฝ่ายไม่เคยถูก ทำได้เพียงหันไปหาไอโกะทำตาแป๋วอยู่ข้างกาย

“นางเป็นอะไรของนาง?”

“ก็คนอย่างนางรักสวยรักงามจะตายไป ท่านทำนางผมยุ่งนางก็ต้องโมโหเป็นธรรมดา ท่านก็เป็นผู้หญิง ท่านน่าจะเข้าใจเรื่องพวกนี้ดี”

“เจ้าว่าข้าเหมือนผู้หญิงนักเหรอ?”

“แล้วจะให้เหมือนผู้ชายหรือไงคะ? ถามแปลก...”

เฮียคุแค่นหัวเราะขึ้นมาคราหนึ่งแล้วมองออกไป

มองอิจิมิโฮะเดินออกไป

......................................................................................................................................................

บางทีเวลาเบื่อหน่ายอิจิมิโฮะก็ออกไปเดินตลาด ถึงตอนนี้จะไม่ได้มีเงินติดตัวมากแต่ก็ไม่ได้น้อยอะไร อยากได้อะไรก็สามารถจับจ่ายซื้อมาได้ ซ้ำก็อยู่ไกลออกมาสักระยะแล้ว พวกไดซึเกะจะใช้อิทธิพลอะไรน่าจะลำบากขึ้นจึงไม่ต้องระแวงมากเหมือนเก่า

แต่หญิงสาวอาจลืมไปว่า ขึ้นชื่อว่าไดซึเกะมันก็มีอิทธิพลอยู่ดี

“ท่านอิจิมิโฮะ”

เป็นชายหญิงสองคนเดินเข้ามา ท่าทางของพวกนั้นดูค่อนข้างเป็นมิตรจนย่ามใจ มันยิ้มแย้มแจ่มใจทำให้อิจิมิโฮะงงๆ แล้วถามกลับไปทันที

“เจ้ารู้จักข้า?”

“ก็ต้องรู้จักสิคะ ท่านโยชิโนะให้พวกข้ามารับข้ากลับบ้าน ตามมาเถอะค่ะ พวกเราได้เตรียมสำรับอาหารไว้รอท่านแล้ว” หญิงรับใช้ยิ้มแป้นทำให้อิจิมิโฮะตัดสินใจกลับไปด้วยทันที แม้ใจหนึ่งจะหวนคิดถึงคิโยมิ แต่มันก็ใช่เรื่องที่นางต้องรับอีกฝ่ายมาเป็นภาระด้วย

อิจิมิโฮะเดินตามไปจนถึงบ้านหลังหนึ่ง อาหารร้อนๆ หอมฉุยชวนรับประทัน ด้วยความที่ไม่ได้กินของในบรรยากาศมานานหญิงสาวก็เข้าไปหามันทันที

พอกินไปสักพักจึงรู้ว่าโดนหลอก ความรู้สึกปวดท้องพลันแล่นเข้ามาจนจุก หญิงสาวหน้าซีดเขียว อาการที่เกิดขึ้นจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากอาหารจะมีพิษ

“เจ้าวางยาข้า!?”

“เป็นคำสั่งของท่านไดซึเกะ”

“เจ้าต้องการอะไร?”

“ไปพาท่านคิโยมิให้มาหาพวกเราที่นี่ หลอกให้เขากินอาหารนี่เข้าไป แล้วเราจะให้ยาถอนพิษกับท่านและปล่อยท่านไป” ข้อแลกเปลี่ยนนั้นทำให้อิจิมิโฮะกลืนก้อนแข็งๆ ลงคอ นางรู้ดีว่าหากตามคิโยมิมาที่นี่ไดซึเกะจะทำอย่างไร จริงอยู่ ตอนแรกนางอาจจะหวังร้ายกับคิโยมิ ทว่าเวลาที่อยู่ด้วยกันแม้อีกฝ่ายจะชอบแกล้งนางไปบ้าง แต่ก็ดูแลใส่ใจนางอย่างดี

“ไม่มีวิธีอื่นอีกเหรอ? เจ้าอยากได้เงินเท่าไรข้าก็จะให้!!”

“ท่านไดซึเกะมีเงินมากกว่าที่ท่านเสนอแน่นอน สิ่งที่เขาต้องการคือท่านคิโยมิ ไปตามนางมา ไม่เช่นนั้นยานี่จะทำให้ท่านตายภายในหนึ่งวัน”

คำสั่งดังกล่าวทำเอาอิจิมิโฮะล้มทั้งยืน

“ก็ได้... ข้าจะทำ”

เป็นการตัดสินใจที่ลำบากและเจ็บปวดมากครั้งหนึ่ง อิจิมิโฮะเดินกลับไปทางที่พักที่พวกคิโยมิแอบซ่อนอยู่ สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความวิตกกังวล คิ้วขมวดเครียดประสาคนมีความทุกข์ พอหญิงสาวร่างสูงโปร่งเห็นนางก็ทักทายพร้อมหยิบยื่นไมตรี

“มิโฮะซัง เจ้าไปไหนมา?”

“ข้า... ข้าไปตลาดน่ะ”

“มิน่าหายไปนาน ข้าทำข้าวปั้นเสร็จพอดี เจ้าลองชิมดูสิ ข้าเก็บไว้ให้เจ้าเลย” เฮียคุรีบนำเสนออาหารที่เพิ่งไปเรียนทำมาจากสาวใช้ประจำตัว เขาทำเตรียมไว้ให้นางเพราะกลัวกลับมาเหนื่อยๆ จะหิวโหย อิจิมิโฮะเม้มปากแน่น อาการปวดท้องเริ่มทำร้ายนางอีกครั้ง

“ข้าท้องไส้ไม่ค่อยดี ข้ากินไม่ลง”

“เจ้าไม่สบายเหรอ? ข้าไปซื้อยาให้ไหม?”

“ก็ดีเหมือนกัน ไปด้วยกันสองคนนี่แหละ พวกเจ้าอยู่เฝ้าที่ไป”

“อืมๆ ไปกันเถอะมิโฮะซัง”

ความห่วงใยของคิโยมิทำให้อิจิมิโฮะยิ่งรู้สึกผิดกว่าเก่า แต่นางย่อมรักชีวิตตัวเองมากกว่าอีกฝ่าย ถ้าไม่ได้ยาถอนพิษคงต้องปวดท้องจนตายแน่ๆ นางต้องเตือนสติตัวเองว่าคิโยมิเป็นศัตรูหัวใจที่นางเกลียด แต่ศัตรูหัวใจคนนี้ก็ไม่วายไต่ถามถึงอาการต่อ

“เจ้าเดินไหวแน่นะ?”

“พอไหวอยู่”

ทว่าสีหน้าของอิจิมิโฮะบ่งบอกว่าไม่ไหว... นางไม่ได้เจ็บที่กายแต่นางยังเจ็บที่ใจ หากคิโยมิถูกจับไปชีวิตของนางไม่พ้นถูกคนหื่นกามอย่างไดซึเกะขังไว้ในห้อง คิดได้เท่านั้นหน้าก็บูดบึ้ง

“เจ้ามีอะไรหรือเปล่า?”

“อย่าสนใจเลย ตามข้ามาเถอะ”

“แต่ร้านหมออยู่ทางนั้น”

“ตามข้ามาก่อน เจ้าอย่าเพิ่งพูดอะไร” อิจิมิโฮะเดินนำมาจนถึงบ้านที่นางโดนนำมาเมื่อครู่ นางรีบแต่งเรื่องหลอกลวงให้แนบเนียน “ได้ยินมาว่าที่นี่มีหมอที่เก่งมากคนหนึ่ง เมื่อกี้เข้ามาไม่มีคนอยู่ข้าเลยกลับมาชวนเจ้าด้วยเพราะข้าไม่อยากอยู่คนเดียว เราเข้าไปรอกันเถอะ”

“โอ้โห... อาหารเยอะแยะเลย”

“เจ้ากินดูสิ”

เฮียคุไม่ได้คิดว่าอีกฝ่ายจะทำร้ายจึงหยิบอาหารเข้าปาก ไม่กี่อึดใจต่อมาเขาก็ปวดท้องจนแทบหงายหลัง และทันใดนั้นลูกดอกก็ถูกยิงมาจากทางไกล อดีตนักฆ่าเก่าใช้ร่างกายตัวเองดึงร่างระหงมาไว้ในอ้อมอกแล้วหลีกไปอีกทาง ไม่ทันได้ตั้งตัวอาวุธพวกนี้ก็ถูกยิงมาอีก

“หนีไปก่อนมิโฮะซัง”

“นางต้องหนีไปอยู่แล้ว เพราะนางเป็นคนหลอกเจ้ามา” ชายหนุ่มคนหนึ่งแสยะยิ้มที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน เฮียคุหันไปทางอิจิมิโฮะที่เม้มปากแน่นกว่าเดิมด้วยความรู้สึกผิด

“หมายความว่ายังไง?”

“ก็หมายความว่านางหลอกเจ้ามาให้ท่านไดซึเกะแลกกับอิสรภาพนะสิ”

“ไอ้หน้าจิ้งจกนี่มันพูดจริงเหรอมิโฮะซัง?”

“พี่ใหญ่... ข้าไม่ได้ตั้งใจ”

“จับตัวนางไปขัง ส่วนนี่ยาถอนพิษของท่าน ไปได้แล้ว”

กลับมาแล้วหลังจากฝ่านรกการสอบและจัดการทวงสิทธิ์ริษยาจนเสร็จ คิดถึงนักอ่านทุกคนมากๆ เหมือนเดิม จากคำถามที่แล้วรู้สึกคนจะอวยมิโฮะซังเยอะมากกกกก มาตอนนี้อย่าเพิ่งโกรธเกลียดกันเลยนะคะ มิโฮะซังทำไปด้วยความจำเป็น มาเป็นกำลังใจให้เฮียคุกันดีกว่าเนอะ ตอนหน้าจะมาเร็วๆ นี้น้า